Zasady i tryb likwidacji niektórych instytucyj kredytu długoterminowego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1948.52.411

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1950 r.

DEKRET

z dnia 25 października 1948 r.

o zasadach i trybie likwidacji niektórych instytucyj kredytu długoterminowego.

Na podstawie art. 4 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 19 lutego 1947 r. o ustroju i zakresie działania najwyższych organów Rzeczypospolitej Polskiej i ustawy z dnia 25 czerwca 1948 r. o upoważnieniu Rządu do wydawania dekretów z mocą ustawy (Dz. U. R. P. Nr 33, poz. 223) - Rada Ministrów postanawia, a Rada Państwa zatwierdza, co następuje:

Art.  1. ¹

Przepisy niniejszego dekretu mają zastosowanie do likwidacji następujących instytucyj kredytu długoterminowego: 1) Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Warszawie, 2) Zachodnio-Polskiego Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Poznaniu, 3) Towarzystwa Kredytowego m. Łodzi, 4) Piotrkowskiego Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Piotrkowie, 5) Lubelskiego Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Lublinie, 6) Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Kielcach, 7) Radomskiego Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Radomiu, 8) Częstochowskiego Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Częstochowie, 9) Kaliskiego Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Kaliszu, 10) Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Płocku, 11) Białostockiego Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Białymstoku, 12) Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Siedlcach w likwidacji, 13) Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie, 14) Poznańskiego Ziemstwa Kredytowego w Poznaniu, 15) Towarzystwa Kredytowego Przemysłu Polskiego w Warszawie, 16) Towarzystwa Kredytowego miasta Suwałk w Suwałkach.

Art.  2.

1. Likwidację instytucyj kredytu długoterminowego powierza się Bankowi Gospodarstwa Krajowego, zwanemu w dalszym ciągu niniejszego dekretu likwidatorem.

2. Likwidator prowadzi likwidację sam lub przez swoich pełnomocników i ich zastępców.

Art.  3.

1. W czasie likwidacji instytucje kredytu długoterminowego zachowują osobowość prawną.

2. Likwidację prowadzi się pod nazwą instytucji kredytu długoterminowego z dodatkiem "w likwidacji".

Art.  4.

1. Nadzór nad likwidacją instytucyj kredytu długoterminowego sprawuje Komisarz Rządowy do spraw likwidacji instytucyj kredytu długoterminowego.

2. Komisarza Rządowego mianuje i odwołuje Minister Skarbu.

3. Minister Skarbu może mianować także zastępcę Komisarza Rządowego.

Art.  5.

Minister Skarbu zatwierdza, na wniosek Komisarza Rządowego, pełnomocników i zastępców pełnomocników likwidatora.

Art.  6.

Jednemu pełnomocnikowi może być powierzona likwidacja kilku instytucyj kredytu długoterminowego.

Art.  7.

Likwidator ogłasza w Monitorze Polskim o ustanowieniu i odwołaniu pełnomocników likwidatora i ich zastępców.

Art.  8.

1. Władze instytucji kredytu długoterminowego obowiązane są wskazać i oddać likwidatorowi cały majątek instytucji wraz z aktami oraz udzielać potrzebnych wyjaśnień.

2. Z chwilą objęcia obowiązków przez likwidatora zarząd sprawami instytucji przechodzi z mocy samego prawa na likwidatora, który odtąd reprezentuje instytucję sam bądź przez swych pełnomocników.

Art.  9.

1. 2 Wierzytelności w kapitale i odsetkach oraz należności uboczne likwidowanych isntytucyj kredytu długoterminowego, których termin płatności jeszcze nie nastąpił, stają się płatne z dniem wejścia w życie niniejszego dekretu.

2. W tym samym terminie stają się wymagalne zobowiązania likwidowanych instytucyj kredytu długoterminowego.

Art.  10.

Po ogłoszeniu likwidacji żaden wierzyciel nie może kierować egzekucji do majątku likwidowanej instytucji, jak również nie może uzyskać na tym majątku prawa zastawu ani hipoteki celem zabezpieczenia wierzytelności, chociażby powstała ona przed ogłoszeniem likwidacji.

Art.  11.

Uchyla się przewidzianą w statutach likwidowanych instytucyj kredytu długoterminowego osobistą odpowiedzialność stowarzyszonych za zobowiązania instytucyj.

Art.  12.

1. Likwidator sporządzi inwentarz i bilans otwarcia likwidacji stosownie do przepisów, które wyda Minister Skarbu.

2. Bilans otwarcia likwidacji likwidator złoży Komisarzowi Rządowemu do zatwierdzenia.

Art.  13.

1. W razie, gdy okaże się, że majątek likwidowanej instytucji kredytu długoterminowego wystarczy najwyżej na pokrycie kosztów likwidacji, Minister Skarbu, na wniosek Komisarza Rządowego, może uznać instytucję za zlikwidowaną bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego.

2. Takie samo uprawnienie służy Ministrowi Skarbu w przypadku, gdy okoliczność określona w ustępie poprzedzającym wyjdzie na jaw dopiero w toku postępowania likwidacyjnego.

3. Decyzję o uznaniu instytucji kredytowej za zlikwidowaną ogłasza się w Monitorze Polskim.

Art.  14.

1. Likwidator wezwie wierzycieli i dłużników instytucji do zgłoszenia swych wierzytelności i długów w terminie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia wezwania w Monitorze Polskim. Wezwanie to likwidator wywiesi również w budynku siedziby instytucji i jej oddziałów.

2. W razie niezgłoszenia długu przez dłużnika likwidator wpisze dług jego na listę na podstawie ksiąg lub innych dowodów likwidowanej instytucji.

Art.  15.

1. Wierzytelność powinna być zgłoszona na piśmie. W zgłoszeniu wierzytelności należy podać:

1) imię i nazwisko wierzyciela i jego miejsce zamieszkania lub firmę i jej siedzibę;

2) wierzytelność w kapitale oraz wartość wierzytelności niepieniężnej;

3) dowody wierzytelności;

4) stan sprawy, jeżeli co do wierzytelności toczy się postępowanie sądowe.

2. Wierzyciel zamieszkały za granicą obowiązany jest obrać sobie w Polsce zamieszkanie dla doręczeń. W przeciwnym razie doręczenie uważa się za dokonane z chwilą złożenia pisma do akt likwidatora.

3. Zobowiązania likwidowanych instytucyj kredytu długoterminowego z tytułu emitowanych listów zastawnych lub obligacji zostaną wciągnięte na listę wierzytelności nawet bez pisemnego zgłoszenia posiadaczy tych papierów, a to na podstawie wykazów sporządzonych w toku rejestracji przeprowadzonej w myśl dekretu z dnia 3 lutego 1947 r. o rejestracji i umarzaniu niektórych dokumentów na okaziciela, emitowanych przed dniem 1 września 1939 r. (Dz. U. R. P. z 1948 r. Nr 28, poz. 190).

Art.  16.

1. Po upływie terminu przewidzianego w art. 14 likwidator sporządzi listę zgłoszonych i przyjętych przez niego wierzytelności oraz przedstawi ją do zatwierdzenia Komisarzowi Rządowemu.

2. Listę zgłoszonych i przyjętych wierzytelności po zatwierdzeniu jej przez Komisarza Rządowego likwidator wyłoży do wglądu zainteresowanych na przeciąg dwóch tygodni od dnia ukazania się ogłoszenia przewidzianego w ustępie końcowym.

3. O miejscu i czasie wyłożenia listy zgłoszonych wierzytelności likwidator ogłosi w Monitorze Polskim.

Art.  17.

1. Wierzyciele, których wierzytelności nie zostały umieszczone na liście zgłoszonych wierzytelności w całości lub w części, mogą składać zarzuty na ręce likwidatora do Komisarza Rządowego w ciągu 30 dni od dnia ukazania się ogłoszenia w Monitorze Polskim o wyłożeniu listy, a wierzyciele zagraniczni w ciągu 60 dni od tej daty.

2. Zarzuty rozstrzyga Komisarz Rządowy, którego decyzję doręcza się wierzycielowi na piśmie.

3. 3 Od decyzji Komisarza Rządowego przysługuje stronie odwołanie do Ministra Skarbu w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia decyzji. Odwołanie wnosi się na ręce Komisarza Rządowego.

4. Decyzja Ministra Skarbu jest ostateczna.

Art.  18.

1. Wierzytelności i zobowiązania pieniężne zostaną przyjęte do bilansu otwarcia likwidacji i listy wierzytelności według następujących zasad:

1) wyrażone w złotych lub przerachowane na złote - w kwocie wierzytelności lub długu w złotych bez względu na to, jaki środek płatniczy opiewający na złote miał obieg w chwili powstania lub przerachowania tych wierzytelności lub długów;

2) wyrażone w złotych w złocie - w kwocie wierzytelności lub długu, licząc 1 złoty za jednego złotego w złocie;

3) wyrażone w obcej walucie, z wyjątkiem przypadków objętych pkt 4) i 5), jeżeli przysługują:

a) krajowcom od krajowców - w pieniądzu polskim według oficjalnego kursu na podstawie ostatniego notowania danej waluty przed dniem 1 września 1939 r.,

b) cudzoziemcom lub od cudzoziemców - w pieniądzu polskim, według stawek przeliczeniowych stosowanych przez Narodowy Bank Polski przy rozrachunkach z tytułu obrotów zagranicznych w chwili sporządzania bilansu otwarcia;

4) wyrażone w guldenach gdańskich i markach niemieckich, jeżeli powstały na obszarach, na których w dniu 1 września 1939 r. obiegowym środkiem płatniczym był gulden gdański lub marka niemiecka - w złotych w stosunku 1 złoty za jeden gulden gdański lub za jedną markę niemiecką;

5) 5 ¹/₂% (dawniej 8%) listy zastawne Towarzystwa Kredytowego Przemysłu Polskiego w funtach szterlingach seria BF oraz nie podlegające obowiązkowi rejestracji w myśl art. 18 ust. 1 pkt 2 dekretu z dnia 3 lutego 1947 r. o rejestracji i umarzaniu niektórych dokumentów na okaziciela, emitowanych przed dniem 1 września 1939 r. (Dz. U. R. P. z 1948 r. Nr 28, poz. 190) listy zastawne i obligacje wyrażone w walutach obcych, a znajdujące się w posiadaniu cudzoziemców - według stawek przeliczeniowych stosowanych przez Narodowy Bank Polski przy rozrachunkach z tytułu obrotów zagranicznych.

2. Do hipotek, zabezpieczających listy zastawne lub obligacje, określone w przepisie ust. 1 pkt 5, ma zastosowanie stawka przeliczeniowa oznaczona w tym przepisie. Wszystkie inne listy zastawne i obligacje wyrażone w walutach obcych bez względu na to, w czyim posiadaniu się znajdują, oraz hipoteki, zabezpieczające te listy zastawne i obligacje, przyjmowane będą do bilansu otwarcia i likwidacji oraz listy wierzytelności według oficjalnego kursu na podstawie ostatniego notowania danej waluty przed dniem 1 września 1939 r.

3. Przez wyrażenie "krajowcy" i "cudzoziemcy" rozumie się osoby określone w art. 1 ust. (3) i (4) dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 26 kwietnia 1936 r. w sprawie obrotu pieniężnego z zagranicą oraz obrotu zagranicznymi i krajowymi środkami płatniczymi (Dz. U. R. P. z 1938 r. Nr 86, poz. 584) zmienionego dekretem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 września 1939 r. (Dz. U. R. P. Nr 87, poz. 549). Nie jest jednak cudzoziemcem w rozumieniu dekretu niniejszego osoba, która po dniu 1 września 1939 r. przeniosła miejsce zamieszkania lub siedzibę z kraju za granicę.

4. Spłata zobowiązań wobec cudzoziemców nastąpi z zachowaniem obowiązujących przepisów prawa dewizowego oraz na zasadach umów międzypaństwowych, o ile umowy takie zostały lub zostaną zawarte.

Art.  19.

Ulegają umorzeniu:

1) odsetki od niezwiązanych z emisją listów zastawnych lub obligacji zobowiązań likwidowanych instytucji kredytu długoterminowego, chyba że zostały przed dniem otwarcia likwidacji dopisane przez te instytucje do kapitału dłużnego;

2) kupony od obligacji i listów zastawnych.

Art.  20.

Dłużnikowi likwidowanej instytucji kredytu długoterminowego będącemu jednocześnie jej wierzycielem nie służy prawo potrącenia.

Art.  21. ⁴

Jeżeli w majątku likwidowanej instytucji znajdują się aktywa, do realizacji których w czasie trwania likwidacji istnieją przeszkody, to do aktywów takich mają zastosowanie przepisy art. 36, a likwidację przeprowadza się tak, jak gdyby aktywów tych nie było.

Art.  22. ⁵

Po ustaleniu majątku oraz długów i wierzytelności likwidowanej instytucji kredytu długoterminowego likwidator sporządzi plan kolejności zaspokojenia wierzytelności i przedstawi go do zatwierdzenia Komisarzowi Rządowemu.

Art.  23.

Należności ulegające zaspokojeniu z funduszów likwidowanej instytucji będą uiszczone w następującej kolejności:

1) koszty postępowania likwidacyjnego oraz zaciągnięte na ten cel pożyczki;

2) podatki i inne daniny publiczne, przypadające za okres likwidacji;

3) należności pracowników z umowy o pracę, przypadające za ostatni rok przed datą ogłoszenia likwidacji;

4) podatki i inne daniny publiczne należne za ostatnie dwa lata przed datą ogłoszenia likwidacji wraz ze wszystkimi dodatkami i kosztami egzekucji;

5) 6 należności instytucji ubezpieczeń społecznych, powstałe z tytułu ubezpieczeń pracowników wymienionych w pkt 3) za rok ostatni przed datą ogłoszenia likwidacji, oraz należności z tytułu przysługujących pracownikom i ich rodzinom świadczeń emerytalnych;

6) należności posiadaczy listów zastawnych i obligacji;

7) inne wierzytelności z wyjątkiem kar pieniężnych i grzywien;

8) kary pieniężne i grzywny.

Art.  24. ⁷

1. Likwidator wyłoży plan kolejności zaspokojenia wierzytelności, po zatwierdzeniu go przez Komisarza Rządowego, do wglądu zainteresowanych na przeciąg 2 tygodni od dnia ukazania się ogłoszenia przewidzianego w ust. 2.

2. O miejscu i czasie wyłożenia planu kolejności zaspokojenia wierzytelności likwidator ogłosi w Monitorze Polskim.

Art.  25.

1. 8 Wierzyciele mogą składać zarzuty przeciwko planowi kolejności zaspokojenia wierzytelności na ręce likwidatora lub jego pełnomocnika do Komisarza Rządowego w terminie miesięcznym od daty ukazania się ogłoszenia w Monitorze Polskim o wyłożeniu planu.

2. Zarzuty rozstrzyga Komisarz Rządowy, którego decyzję doręcza się wierzycielowi na piśmie.

3. 9 Od decyzji Komisarza Rządowego przysługuje stronie odwołanie do Ministra Skarbu w terminie dwutygodniowym od daty jej doręczenia. Odwołanie wnosi się na ręce Komisarza Rządowego.

4. Decyzja Ministra Skarbu jest ostateczna.

Art.  25a. ¹⁰

1. Po upływie terminu do zgłaszania zarzutów przeciwko planowi kolejności zaspokojenia wierzytelności oraz po prawomocnym rozstrzygnięciu tych zarzutów likwidator przystąpi do zaspokojenia wierzycieli.

2. Zestawienie cyfrowe, określające wykonanie planu kolejności zaspokojenia wierzytelności, wyłożone będzie w biurze likwidatora do wglądu zainteresowanych w czasie trwania wypłat (art. 33 ust. 1).

3. Zaspokojenie wierzycieli może odbywać się jednorazowo lub kilkakrotnie w miarę wpływów ze spieniężenia aktywów likwidowanej instytucji kredytu długoterminowego.

Art.  26.

Jeżeli suma przeznaczona do podziału nie wystarcza na zaspokojenie w całości wszystkich należności, należności dalszej kategorii (art. 23) będą uiszczone dopiero po zupełnym zaspokojeniu należności poprzedzającej kategorii, a gdy majątek nie wystarcza na pokrycie w całości wszystkich należności tej samej kategorii, należności te będą zaspokojone stosunkowo do wysokości każdej z nich.

Art.  27.

Likwidator zakończy bieżące interesy instytucji kredytu długoterminowego, ściągnie wierzytelności, spienięży majątek instytucji i wypełni zobowiązania w ramach pokrycia uzyskanego ze spieniężenia aktywów.

Art.  28.

Do czasu całkowitej spłaty pożyczek, na podstawie których emitowane były listy zastawne lub obligacje, likwidator ma prawo pobierać 1 stycznia i 1 lipca każdego roku dodatek na koszty likwidacji w wysokości ustalonej przez Ministra Skarbu od niespłaconych jeszcze w tym czasie należności instytucji.

Art.  29. ¹¹

1. Księgi instytucji i wyciągi z nich, podpisane przez likwidatora, jak również podpisane przez niego wszelkie oświadczenia, zawierające zwolnienia od zobowiązań, zrzeczenie się praw oraz pokwitowania z odbioru należności, mają moc prawną dokumentów publicznych. Wykazy zaległości podpisane przez likwidatora i zaopatrzone stwierdzeniem, że pretensja prawnie dojrzała do egzekucji, mają moc prawną wykonalnego tytułu egzekucyjnego.

2. Egzekucja należności, stwierdzonych tymi dokumentami, odbywa się według wyboru likwidatora bądź w trybie, przepisanym w kodeksie postępowania cywilnego, bądź w trybie egzekucji administracyjnej.

Art.  30. ¹²

1. Nieruchomości, stanowiące własność likwidowanej instytucji kredytu długoterminowego, zbywane będą na wniosek likwidatora bądź Banku Gospodarstwa Krajowego względnie Komisarza Rządowego lub instytucji bankowej, wskazanej w decyzji Ministra Finansów (art. 36b):

1) przez licytację publiczną według przepisów kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji przy wzięciu za podstawę licytacji oszacowania, wskazanego przez likwidatora bądź Bank Gospodarstwa Krajowego względnie Komisarza Rządowego lub instytucję bankową, wskazaną w decyzji Ministra Finansów (art. 36b) oraz z wyłączeniem postanowień, dotyczących podziału sum, uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości,

2) z wolnej ręki za zezwoleniem Ministra Finansów i po cenie nie niższej od wyznaczonej w zezwoleniu.

2. Suma, uzyskana ze sprzedaży nieruchomości zarówno z licytacji publicznej jak i z wolnej ręki, zostanie przekazana w całości do masy likwidacyjnej likwidowanej instytucji do podziału w ramach planu kolejności zaspokojenia wierzytelności.

3. Wierzyciele hipoteczni będą zaspokojeni z funduszów likwidowanej instytucji w kolejności, przewidzianej w art. 23, chociażby wierzytelności swoich nie zgłosili na listę wierzytelności.

4. Dokonane przez sąd przysądzenie własności lub akt kupna-sprzedaży, sporządzony na podstawie udzielonego przez Ministra Finansów zezwolenia na sprzedaż nieruchomości z wolnej ręki - stanowi podstawę do wykreślenia hipotek i ciężarów realnych z księgi wieczystej sprzedanej nieruchomości.

Art.  30a. ¹³

Nieruchomości, stanowiące własność likwidowanych instytucji kredytu długoterminowego, wystawione na licytację publiczną, a nie sprzedane w drugim terminie licytacji - mogą być na wniosek likwidatora bądź Banku Gospodarstwa Krajowego względnie Komisarza Rządowego lub instytucji, wskazanej w decyzji Ministra Finansów (art. 36b), wystawione bezzwłocznie na sprzedaż w trzecim terminie licytacji z tym, że cena wywołania ustalona zostanie przez wnioskodawcę.

Art.  31.

1. Sprzedaż ruchomości i papierów wartościowych dokonana będzie przez likwidatora z licytacji publicznej bądź za zezwoleniem Komisarza Rządowego z wolnej ręki.

2. Sprzedaż ruchomości i papierów wartościowych przez licytację publiczną odbywać się będzie według przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 stycznia 1935 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu o trybie dokonywania licytacji publicznej ruchomości w postępowaniu upadłościowym (Dz. U. R. P. Nr 3, poz. 19).

Art.  32.

1. 14 W przypadkach, w których przewlekła realizacja aktywów mogłaby wpłynąć na przedłużenie likwidacji, Minister Skarbu może na wniosek Komisarza Rządowego zarządzić przejęcie tych aktywów przez Bank Gospodarstwa Krajowego. Przekazanie i przejęcie takich aktywów nie podlega podatkowi od nabycia praw majątkowych.

2. 15 Decyzja Ministra Skarbu jest tytułem do ujawnienia w księdze wieczystej przejścia praw na rzecz Banku Gospodarstwa Krajowego. Wnioski o wpis do księgi wieczystej powyższych spraw na rzecz instytucji bankowej wolne są od opłat sądowych.

3. Minister Skarbu ustali w drodze zarządzenia, z jakich funduszów Bank Gospodarstwa Krajowego zapłaci za przejęte prawa majątkowe.

Art.  33.

1. O miejscu i czasie rozpoczęcia i zakończenia wypłaty likwidator ogłosi w Monitorze Polskim.

2. Nie odebrane w terminie sumy likwidator zatrzyma do dyspozycji wierzycieli. Sumy nie odebrane przez wierzycieli po upływie jednego roku od ostatniego dnia terminu przewidzianego w ustępie poprzedzającym przechodzą na rzecz Skarbu Państwa.

3. W przypadku zbiegu rejestracji (kilkakrotnego zarejestrowania) lub zbiegu wniosku o umorzenie dokumentu z jego rejestracją wypłata należności z tytułu tych dokumentów nastąpi zgodnie z prawomocnym orzeczeniem sądowym. W tym przypadku bieg terminu rocznego, określonego w ustępie poprzedzającym, rozpoczyna się od dnia prawomocności orzeczenia sądowego.

Art.  34. ¹⁶

1. Nadwyżka aktywów, powstała po pokryciu kosztów postępowania likwidacyjnego i po zaspokojeniu wierzycieli, zużyta zostanie na pokrycie kosztów postępowania likwidacyjnego tych instytucji kredytu długoterminowego, których majątek na to nie wystarcza, a pozostałość przekazana będzie Skarbowi Państwa.

2. Jeżeli w nadwyżce, o której mowa w ust. 1, znajdują się nieruchomości, przepisanie tytułu własności tych nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa nastąpi na wniosek likwidatora bądź Banku Gospodarstwa Krajowego względnie Komisarza Rządowego lub instytucji bankowej, wskazanej w decyzji Ministra Finansów (art. 36b).

3. Podstawą do przepisania tytułu własności tych nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa jest zaświadczenie instytucji, wskazanej w ust. 2, stwierdzające, że nieruchomość jako nadwyżka aktywów przekazana została na własność Skarbu Państwa.

Art.  35.

1. Po ukończeniu likwidacji i po zatwierdzeniu przez Komisarza Rządowego ostatecznych rachunków likwidator sporządzi sprawozdanie likwidacyjne, które podlega zatwierdzeniu przez Komisarza Rządowego.

2. Na podstawie zatwierdzonego sprawozdania o zakończeniu likwidacji Minister Skarbu uzna instytucję kredytu długoterminowego za rozwiązaną i ogłosi o tym w Monitorze Polskim.

3. 17 Akta i dokumenty zlikwidowanych instytucji kredytu długoterminowego będą przechowywane w archiwum Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie lub w innej instytucji bankowej, wskazanej przez Ministra Finansów. Termin zniszczenia tych akt i dokumentów określa Minister Finansów.

Art.  36.

1. 18 Po ustaniu przeszkód do realizacji aktywów, o których mowa w art. 21, Minister Finansów zarządzi zrealizowanie tych aktywów i dokonanie dodatkowego podziału według listy zgłoszonych wierzytelności i pierwotnego planu kolejności zaspokojenia wierzytelności.

2. Koszty zrealizowania aktywów i dodatkowego podziału będą pokryte z uzyskanych sum.

Art.  36a. ¹⁹

Jeżeli po zakończeniu likwidacji instytucji kredytu długoterminowego okażą się aktywa tej instytucji, nie wykazane w inwentarzu i bilansie otwarcia likwidacji oraz nie wymienione w art. 21 - Minister Finansów zarządzi zrealizowanie tych aktywów i dokonanie dodatkowego podziału uzyskanych z realizacji tych aktywów sum według listy wierzytelności i pierwotnego planu kolejności zaspokojenia wierzytelności. Jeżeli wierzyciele nie zgłosili swoich pretensji na listę wierzytelności, aktywa te zostaną przekazane zarządzeniem Ministra Finansów na pokrycie kosztów postępowania likwidacyjnego tych instytucji kredytu długoterminowego, których majątek na to nie wystarcza, lub przekazane do Skarbu Państwa.

Art.  36b. ²⁰

1. Wykonanie czynności przewidzianych w art. 36 i art. 36a oraz wszelkich innych czynności, dotyczących instytucji kredytu długoterminowego uznanej za zlikwidowaną, powierza się Bankowi Gospodarstwa Krajowego.

2. Minister Finansów może wykonanie czynności, wymienionych w ust. 1, powierzyć Komisarzowi Rządowemu lub instytucji bankowej, wskazanej w jego decyzji.

Art.  37.

Przy likwidacji w trybie niniejszego dekretu nie mają zastosowania przepisy o likwidacji zawarte w innych ustawach oraz statutach likwidowanych instytucji.

Art.  38.

Minister Skarbu może zarządzić przeprowadzenie likwidacji w trybie ustalonym przepisami niniejszego dekretu oddziałów lub majątku tych instytucji kredytu długoterminowego, których siedziby znalazły się poza granicami Państwa Polskiego.

Art.  39.

Wykonanie niniejszego dekretu porucza się Ministrowi Skarbu.

Art.  40.

Dekret niniejszy wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

¹ Art. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

² Art. 9 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

³ Art. 17 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

⁴ Art. 21 zmieniony przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

⁵ Art. 22 zmieniony przez art. 1 pkt 5 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

⁶ Art. 23 pkt 5 zmieniony przez art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

⁷ Art. 24 zmieniony przez art. 1 pkt 7 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

⁸ Art. 25 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

⁹ Art. 25 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 8 lit. b) ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

¹⁰ Art. 25a dodany przez art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

¹¹ Art. 29 zmieniony przez art. 1 pkt 10 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

¹² Art. 30 zmieniony przez art. 1 pkt 11 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

¹³ Art. 30a dodany przez art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

¹⁴ Art. 32 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 13 lit. a) ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

¹⁵ Art. 32 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 13 lit. b) ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

¹⁶ Art. 34 zmieniony przez art. 1 pkt 14 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

¹⁷ Art. 35 ust. 3 dodany przez art. 1 pkt 15 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

¹⁸ Art. 36 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

¹⁹ Art. 36a dodany przez art. 1 pkt 17 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.

²⁰ Art. 36b dodany przez art. 1 pkt 18 ustawy z dnia 25 maja 1951 r. (Dz.U.51.31.241) zmieniającej nin. dekret z dniem 1 stycznia 1950 r.