Rejestracja spóźnionych roszczeń o zaopatrzenie inwalidzkie.

Monitor Polski

M.P.1952.A-28.416

Akt utracił moc

Wersja od: 7 kwietnia 1952 r.

ZARZĄDZENIE

MINISTRA PRACY I OPIEKI SPOŁECZNEJ

z dnia 20 marca 1952 r.

w sprawie rejestracji spóźnionych roszczeń o zaopatrzenie inwalidzkie.

Na podstawie art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 17 marca 1932 r. o zaopatrzeniu inwalidzkim (Dz. U. R. P. z 1945 r. Nr 22, poz. 131) w brzmieniu ustawy z dnia 14 lutego 1952 r. (Dz. U. R. P. Nr 10, poz. 52) zarządza się, co następuje:

§ 1. Uprawnienia do rejestrowania spóźnionych roszczeń o zaopatrzenie inwalidzkie inwalidów o utracie (ogólnej utracie) zdolności zarobkowej co najmniej 45% i osób pozostałych, jeżeli szczególne okoliczności przemawiają za ich uwzględnieniem, przekazuje się prezydiom wojewódzkich rad narodowych (Rad Narodowych m. st. Warszawy i m. Łodzi) w odniesieniu do:

a) autochtonów Ziem Odzyskanych i b. Wolnego Miasta Gdańska,

b) członków demokratycznych organizacyj ruchu podziemnego i partyzanckiego (Gwardia Ludowa, Armia Ludowa),

c) osób pozostałych po osobach wymienionych pod lit. a) i b).

§ 2. Za szczególne okoliczności, uzasadniające zarejestrowanie spóźnionych roszczeń, należy przyjąć u:

a) autochtonów Ziem Odzyskanych i b. Wolnego Miasta Gdańska - okoliczność, że jako autochtoni nie orientowali się w obowiązujących przepisach polskich,

b) członków demokratycznych organizacji podziemnych i partyzanckich - okoliczności wymienione w § 3 ust. 2.

§  3.

1. Spóźnione roszczenia o zaopatrzenie osób innych, niż wymienione w § 1, należy przedkładać Ministerstwu Pracy i Opieki Społecznej z odpowiednim wnioskiem.

2. Za szczególne okoliczności, które przemawiają za uwzględnieniem spóźnionych roszczeń, można uważać u osób wymienionych w ust. 1:

a) okoliczności, które w trybie postępowania administracyjnego mogą uzasadniać przywrócenie terminu,

b) bardzo ciężkie warunki materialne,

c) okoliczności uznane przez prezydia wojewódzkich rad narodowych (Rad Narodowych m. st. Warszawy i m. Łodzi) jako szczególne.

§  4.

1. Stopień utraty zdolności zarobkowej u inwalidów, ubiegających się o zarejestrowanie roszczeń spóźnionych, określa lekarz referatu spraw inwalidzkich.

2. Ustalenia przez lekarza referatu spraw inwalidzkich, czy osoba, ubiegająca się o zaopatrzenie inwalidzkie w terminie spóźnionym, ma co najmniej 45% utraty (ogólnej utraty) zdolności zarobkowej - należy dokonywać w zasadzie dopiero po stwierdzeniu szczególnych okoliczności, uzasadniających zarejestrowanie spóźnionych roszczeń.

§  5.

1. Jeżeli lekarz referatu spraw inwalidzkich nie stwierdzi u osoby, ubiegającej się w terminie spóźnionym o zaopatrzenie inwalidzkie, co najmniej 45% utraty (ogólnej utraty) zdolności zarobkowej, należy odmówić zarejestrowania roszczeń.

2. Należy odmówić także zarejestrowania roszczeń wówczas, gdy nie stwierdzi się szczególnych okoliczności, przemawiających za ich uwzględnieniem.

§ 6. Spóźnione roszczenia inwalidów i osób pozostałych sprzed 1 września 1939 r. nie mogą być w zasadzie uwzględnione, chyba że osoba ubiegająca się o zaopatrzenie - poza ogólnymi warunkami - posiada nadto dokumenty, które mogą stanowić podstawę do ustalenia jej prawa do zaopatrzenia.

§ 7. W klauzuli rejestracyjnej roszczeń spóźnionych należy wyrazy "w terminie ustawowym" zastąpić wyrazami "po terminie ustawowym" i w końcu klauzuli dopisać: "zarejestrowano na podstawie zarządzenia Ministra Pracy i Opieki Społecznej z dnia 20 marca 1952 r. (Monitor Polski Nr A-28, poz. 416)" w przypadkach wymienionych w § 1, a w przypadkach wymienionych w § 3 - powołać datę i numer pisma Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, zezwalającego na uwzględnienie; pismo to należy dołączyć do akt sprawy.

§ 8. Postępowanie rewizyjno-lekarskie w sprawach osób, których spóźnione roszczenia zostały zarejestrowane, przeprowadza się na tych samych zasadach, co i innych osób.

§ 9. Osoby, które uzyskają prawo do zaopatrzenia inwalidzkiego na podstawie zmian wprowadzonych ustawą z dnia 14 lutego 1952 r. (Dz. U. R. P. Nr 10, poz. 52), nie mogą otrzymać zaopatrzenia pieniężnego za okres wcześniejszy niż od pierwszego dnia miesiąca następującego po wejściu w życie tej ustawy, tj. od 1 marca 1952 r.