Rozdział 2 - PRODUKCJA, OCZYSZCZANIE, ODWADNIANIE I PRZERÓB SPIRYTUSU. - Wykonanie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. o monopolu spirytusowym, opodatkowaniu kwasu octowego i drożdży oraz sprzedaży napojów alkoholowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.88.746

Akt utracił moc

Wersja od: 29 listopada 1950 r.

II.

PRODUKCJA, OCZYSZCZANIE, ODWADNIANIE I PRZERÓB SPIRYTUSU.

1.

Postanowienia wstępne.

a) Zezwolenie.

§ 48. 12 Oprócz zezwoleń, przewidzianych w art. 19 ust. 1, potrzebne są zezwolenia Ministra Skarbu na przerób spirytusu na eter, alkohol butylowy (butanol), masy plastyczne zastępujące kauczuk, politurę, lakier, estry i artykuły kosmetyczno-perfumeryjne z wyjątkiem przerobu przez rzemieślników spirytusu skażonego ogólnym środkiem (denaturatu) na politurę i lakiery, przeznaczone do dalszego przerobu we własnych zakładach przemysłowych wytwórców tych artykułów (§ 176 ust. 3). Zezwolenia na przerób spirytusu na butanol i na masy plastyczne zastępujące kauczuk wydaje Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu.

§  49.

1. 13 Zezwolenia na wyrób, oczyszczanie i odwadnianie spirytusu, na przerób spirytusu na wódki gatunkowe, ocet, eter, alkohol butylowy (butanol), masy plastyczne zastępujące kauczuk, politurę, lakiery, estry i artykuły kosmetyczno-perfumeryjne wydaje się jednej osobie fizycznej lub prawnej na oznaczone miejsce i ściśle określony rodzaj czynności (przedsiębiorstwa). Zezwolenia te mogą być ograniczane co do celu, z jakim ma być związany wyrób, oczyszczanie, odwadnianie lub przerób spirytusu.

2. Zezwolenia nia mogą być odstępowane innym osobom.

3. Zezwolenia wydaje się na czas nieograniczony, w poszczególnych jednak przypadkach (likwidacja zakładu i t. p.) mogą być wydawane zezwolenia czasowe.

§ 50. Osoby, ubiegające się o otrzymanie zezwolenia, powinny złożyć podanie w urzędzie skarbowym. W podaniu należy wyszczególnić: a) siedzibę i rodzaj przedsiębiorstwa, b) przewidywaną zdolność produkcyjną, względnie przewidywane zużycie spirytusu jako surowca, c) czy na pomieszczenie zakładu mają być wzniesione nowe budowle, czy też zamierzone jest wykorzystanie budynków już istniejących, ewentualnie jakich, d) w jakim terminie od daty wydania zezwolenia zakład będzie uruchomiony, e) czy i jakie kwalifikacje fachowe posiada petent, oraz czy przedsiębiorstwo zamierza prowadzić sam, czy też wspólnie z innemi osobami. Do podania ma być dołączony wyciąg z rejestru handlowego, o ile przedsiębiorstwo jest zarejestrowane. Osoby, ubiegające się o zezwolenie na wyrób spirytusu pejsachowego, powinny nadto dołączyć do podania zaświadczenie miejscowego rabinatu, stwierdzające, że wypęd spirytusu będzie się odbywał w danej gorzelni pod nadzorem rabinatu.

§  51.

1. Nie mogą otrzymywać zezwoleń, o których mowa w § 49, osoby:

a) przeciw którym toczy się postępowanie karno - sądowe lub upadłościowe,

b) karane pozbawieniem wolności za umyślne uszczuplenie dochodów Skarbu Państwa lub inne przestępstwa, popełnione z chęci zysku,

c) nie posiadające pełnej zdolności do działań prawnych z wyjątkiem, o którym mowa w ust. 2 niniejszego paragrafu,

d) nie posiadające obywatelstwa polskiego, o ile istniejące traktaty lub konwencje nie zawierają odrębnych w tym względzie postanowień.

2. W razie śmierci osób, korzystających z zezwoleń, o których mowa w § 49, niepełnoletnim spadkobiercom tych osób za zgodą opiekunów prawnych mogą być wydane zezwolenia na wykonywanie tych samych czynności, do których była uprawniona osoba zmarła, pod warunkiem, że do chwili uzyskania przez spadkobierców pełnej samodzielności do działań prawnych, przedsiębiorstwo będzie prowadzone przez zatwierdzonego zastępcę.

3. 14 Władza wydająca zezwolenie może zezwalać na wyjątki od przepisów ust. 1 punkt a i d paragrafu niniejszego.

§  52.

1. Udzielenie zezwolenia na prowadzenie zakładu dzierżawionego może być uzależnione od złożenia zabezpieczenia w wysokości ustalonej przez władzę, która wydaje zezwolenie na uruchomienie przedsiębiorstwa.

2. W stosunku do gorzelni rolniczych maksymalna wysokość zabezpieczenia nie może przekraczać należności monopolowej od ilości alkoholu, jaką dana gorzelnia ma wyprodukować ze zgłoszonych surowców w ciągu dni 14, przyczem w tym przypadku stosunek ilości zużywanego surowca do ilości gotowego produktu przyjmuje się, jak następuje:

a) 100 kg ziemniaków daje 10 litrów,

b) 100 kg słodu zielonego daje 21 litrów,

c) 100 kg produktów mącznych daje 30 litrów,

d) 100 kg melasu daje 28 litrów.

Jako należność monopolową przyjmuje się różnicę pomiędzy ceną spirytusu na wódki gatunkowe a kosztem własnym 1 litra 100% spirytusu oczyszczonego.

3. Zabezpieczenie ma być złożone w sposób przepisany dla zabezpieczenia kredytu (§§ 34 i 35), przyczem dopuszczalne jest składanie zabezpieczeń w formie weksli, wystawianych przez właściciela danego majątku a żyrowanych przez przedsiębiorcę gorzelni. O przyjęciu zabezpieczenia wekslowego decyduje izba skarbowa.

§  53.

1. Zezwolenia na prowadzenie gorzelni spółdzielczych lub spółkowych będą udzielane tylko po złożeniu zabezpieczenia należności jakie mogłyby powstać z tytułu prowadzenia przedsiębiorstwa. Takie zezwolenie podlega rewizji co trzy lata przy podziale kontyngentu odpędu na dane trzechlecie.

2. Zabezpieczenie ma być złożone w wysokości przewidzianej w § 52 i w sposób przewidziany w §§ 34 i 35; zabezpieczenie takie może być złożone także w formie dokumentu solidarnej poręki wszystkich członków spółdzielni.

§ 54. Zezwolenia, o których mowa w § 49, wygasają:

a) w razie nieuruchomienia zakładu w ciągu roku od daty wydania zezwolenia, o ile Minister Skarbu nie wyrazi zgody na późniejsze uruchomienie zakładu,

b) w razie śmierci osoby fizycznej lub likwidacji osoby prawnej, posiadającej zezwolenie,

c) w razie zrzeczenia się zezwolenia przez osobę uprawnioną,

d) w przypadkach wymienionych w art. 19 ust. 4 i art. 40 ust. 1.

b) Zastępcy.

§  55.

1. W imieniu przedsiębiorcy może występować wobec władz skarbowych jego zastępca. Zastępca taki ma być ustanowiony, jeżeli przedsiębiorstwo należy do osoby prawnej, a nadto gdy przedsiębiorca nie posiada zdolności do działań prawnych lub nie wypełnia osobiście ciążących na nim obowiązków.

2. Urząd skarbowy może orzec, że ustanowienie zastępcy jest konieczne. W tym przypadku przedsiębiorca ma obowiązek w wyznaczonym terminie zgłosić urzędowi do zatwierdzenia kandydata na zastępcę.

3. O ustanowieniu zastępcy przedsiębiorca zawiadamia właściwy urząd skarbowy pismem, sporządzonem w dwóch egzemplarzach, podpisanem przez przedsiębiorcę i wyznaczonego zastępcę na dowód, że zastępstwo przyjmuje. Urząd ten orzeka, czy wyznaczona przez przedsiębiorcę osoba może być dopuszczona do zastępstwa. Drugi egzemplarz zgłoszenia zwraca się przedsiębiorcy.

§ 56. O zmianie osoby przedsiębiorcy obowiązany jest przedsiębiorca, który zakład przejmuje, donieść urzędowi skarbowemu w ciągu ośmiu dni pismem w dwóch egzemplarzach. Ponadto do przedsiębiorstw, których prowadzenie wymaga zezwolenia, mają zastosowanie przepisy § 49. Przedsiębiorca powinien potwierdzić dane, zawarte w zgłoszeniu i planach, które przedłożył jego poprzednik, bądź też zgłosić wniosek o ponowne sprawdzenie zakładu.

c) Narzędzia miernicze, naczynia i pomiary.

§ 57. Warunki, jakim mają odpowiadać narzędzia miernicze, odbieralniki, parniki oraz zbiorniki w zakładach wyrobu, oczyszczania, odwadniania i przerobu spirytusu, oraz sposób dokonywania urzędowych pomiarów podane są w załączniku B.

d) Sprawdzenie i uruchomienie przedsiębiorstw.

§  58.

1. Przedsiębiorstwa wyrobu, oczyszczania, odwadniania spirytusu oraz przedsiębiorstwa, zużywające jako surowiec spirytus czysty lub skażony szczególnemi środkami mogą być uruchomione, niezależnie od posiadanego przez przedsiębiorcę zezwolenia, dopiero po sprawdzeniu przez organa skarbowe stanu urządzeń zakładu i stwierdzeniu, że urządzenia te odpowiadają obowiązującym przepisom. W celu przeprowadzenia przez organa skarbowe sprawdzenia (weryfikacji) zakładu, przedsiębiorca powinien złożyć urzędowi skarbowemu w dwóch egzemplarzach na 14 dni przed przewidywanem uruchomieniem zakładu zgłoszenie, zawierające:

a) imię i nazwisko przedsiębiorcy oraz szczegółowy adres zakładu,

b) plan sytuacyjny,

c) plan i szczegółowy opis wszystkich pomieszczeń,

d) spis i opis naczyń i przyrządów oraz przybliżoną pojemność naczyń,

e) opis postępowania technicznego z uwzględnieniem norm zużycia spirytusu oraz ewentualnego uzyskiwania spirytusu zwrotnego,

f) deklarację o odpowiedzialnym zastępcy względnie kierowniku gorzelni.

2. Do zgłoszenia należy dołączyć zaświadczenie władzy przemysłowej, że zakład odpowiada wymogom prawa przemysłowego oraz przepisom o zdrowotności i bezpieczeństwie pracy.

3. Sprawdzanie przeprowadza komisja, złożona z urzędników skarbowych, która przed rozpoczęciem swych czynności wyznacza termin sprawdzenia.

§ 59. Do czynności sprawdzenia należą:

a) oględziny i sprawdzenie z planem i opisem pomieszczeń, przyrządów i naczyń,

b) pomiar naczyń,

c) badanie oraz w razie potrzeby urzędowe zabezpieczenie aparatów i urządzeń,

d) sporządzenie protokółów sprawdzenia w dwóch egzemplarzach, które podpisuje również przedsiębiorca względnie jego zastępca,

e) nadto w gorzelniach - ustawienie, wyregulowanie, połączenie z aparatem odpędowym i urzędowe zabezpieczenie przyrządu kontrolnego.

§ 60. Protokół sprawdzenia zatwierdza izba skarbowa. Uruchomienie zakładu może nastąpić dopiero po zatwierdzeniu protokółu sprawdzenia. Jeden egzemplarz zatwierdzonego protokółu sprawdzenia przechowuje się w przedsiębiorstwie, a drugi w urzędzie skarbowym.

§  61.

1. Gorzelnie podlegają sprawdzeniu corocznie. Coroczne sprawdzenie gorzelni nie obejmuje pomiaru zbiorników do magazynowania spirytusu oraz kadzi fermentacyjnych, drożdżowych i parników. Po zakończeniu corocznego sprawdzenia, które nie podlega zatwierdzeniu (§ 60), gorzelnie mogą być uruchamiane za zezwoleniem przewodniczącego komisji sprawdzenia.

2. Po zakończeniu sprawdzenia gorzelni, należy zabezpieczyć ją przed nieoznajmionym ruchem przez opieczętowanie wentyla parowego przy aparacie odpędowym otwartych wzierników kolumny zacierowej i ewentualnie parnika; z czynności tej sporządza się protokół według wzoru Nr. 33.

§ 62. Wszelkie zmiany, powodujące potrzebę zmiany protokółu sprawdzenia, podlegają dodatkowemu zatwierdzeniu w trybie, przewidzianym w §§ 59 i 60. W tym przypadku w zgłoszeniu (§ 58) należy podać tylko szczegóły, dotyczące przeprowadzonych zmian.

§ 63. Co najmniej na trzy dni przed uruchomieniem sprawdzonego zakładu (§ 60), przedsiębiorca powinien przedstawić inspektorowi K. S. świadectwo przemysłowe i kwit na uiszczoną opłatę patentową.

e) Wstrzymanie ruchu przedsiębiorstw i wstrzymanie sprzedaży spirytusu przedsiębiorstwom przerobu.

§  64.

1. Zarządzenia o wstrzymaniu sprzedaży spirytusu względnie całkowitej odmowie sprzedaży spirytusu (art. 20), jak również zarządzenia o wstrzymaniu ruchu zakładu z powodu niezastosowania się przedsiębiorcy do przepisów o urządzeniu (art. 63 ust. 3) wydaje izba skarbowa.

2. Zarządzenia o wstrzymaniu ruchu zakładu wskutek nieusunięcia zastępcy, kierownika, lub pracownika (art. 63 ust. 4) wydaje urząd skarbowy.

2.

Wyrób spirytusu.

§  65.

1. Każda gorzelnia ma być prowadzona przez kierownika (technik gorzelniczy), zatwierdzonego przez urząd skarbowy, właściwy dla gorzelni, którą technik ma prowadzić. Zezwolenie wydaje się na czas nieograniczony z zastrzeżeniem prawa odwołania każdego czasu.

2. Urząd skarbowy wyda takie zezwolenie tylko wtedy, jeżeli technik gorzelniczy:

a) posiada odpowiednie kwalifikacje moralne i zawodowe,

b) posiada ogólne wykształcenie przynajmniej w zakresie szkoły powszechnej.

3. W przypadku, gdy ubiegający się o zezwolenie na prowadzenie gorzelni nie zajmował jeszcze przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia stanowiska kierownika gorzelni, wówczas może on otrzymać zezwolenie, o ile ukończył szkołę lub kursy gorzelnicze oraz posiada roczną praktykę gorzelniczą, przyczem niezależnie od tego kandydat winien odpowiadać wymogom ust. 2 punkty a) i b).

4. 15 Technik gorzelniczy może być kierownikiem gorzelni w ciągu tej samej kampanji tylko w jednej gorzelni. Izby skarbowe mogą w poszczególnych przypadkach zezwalać na wyjątki od tego przepisu.

5. Kierownik gorzelni jest obowiązany wykonywać swe czynności zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia pod rygorami, wynikającemi z ustawy karnej skarbowej i przepisów ust. 1, niezależnie od odpowiedzialności przedsiębiorcy.

6. O ile przedsiębiorca zamierza sam sprawować funkcje kierownika gorzelni, powinien celem uzyskania zezwolenia na to wykazać się kwalifikacjami fachowemi, wymaganemi od kierownika gorzelni.

§  66.

1. Przed uruchomieniem sprawdzonej gorzelni (§ 60), przedsiębiorca powinien złożyć inspektorowi K. S. zgłoszenie w dwóch egzemplarzach o zamierzonej produkcji spirytusu według wzoru Nr. 40.

2. Inspektor K. S. po zbadaniu wniesionego zgłoszenia i załącznika (rozkład zacierów), o ile nie znajduje przeszkód do rozpoczęcia produkcji, potwierdza to na zgłoszeniu i jeden egzemplarz zwraca przedsiębiorcy, a drugi przesyła urzędowi skarbowemu.

§  67.

1. Kierownik gorzelni obowiązany jest do złożenia nowego zgłoszenia w następujących przypadkach:

a) przy przerwach ruchu, trwających ponad dwie doby,

b) przy przejściu z trzydobowej fermentacji na dwudobową i odwrotnie,

c) przy zmianie ilości robionych dziennie zacierów,

d) przy zmianie używanych do przerobu surowców.

2. Przerwy ruchu, trwające do dwóch dni, nie wymagają zmiany zgłoszenia. Kierownik gorzelni obowiązany jest jednak donieść niezwłocznie inspektorowi K. S. o każdej takiej przerwie, a w księdze produkcji i na zgłoszeniu uczynić o tem odpowiednią wzmiankę.

§  68.

1. Uruchomienie gorzelni może nastąpić po zdjęciu urzędowych zabezpieczeń, o których mowa w § 61 ust. 2.

2. W razie nieprzybycia do gorzelni urzędnika skarbowego w terminie zgłoszonym, kierownik gorzelni ma prawo zdjąć zabezpieczenia w obecności co najmniej dwóch świadków, nie wcześniej jednak, jak po upływie godziny od zgłoszonego terminu rozpoczęcia odpędu.

3. O zdjęciu zabezpieczeń kierownik gorzelni powinien zawiadomić inspektora K. S. i uczynić o tem wzmiankę w księdze produkcji.

§ 69. O każdej zamierzonej zmianie tak w postępowaniu technicznem, jak i kolejności użycia naczyń podczas ruchu gorzelni kierownik gorzelni, powinien donieść inspektorowi K. S. na piśmie w dwóch egzemplarzach w terminie 3-dniowym przed zamierzoną zmianą.

§  70.

1. Ruch gorzelni liczy się od chwili zatarcia płodów w kadzi zacierowej aż do chwili otrzymania spirytusu w odbieralniku względnie zbiorniku.

2. Ruch gorzelni ma odbywać się ściśle według zgłoszenia, zatwierdzonego przez inspektora K. S. (§ 66).

3. Dopuszczalne jest opóźnienie terminów, przewidzianych w zgłoszeniu do trzech godzin; opóźnienie to musi być jednak każdorazowo zaznaczone w księdze produkcji przez kierownika gorzelni.

4. Urząd skarbowy może ograniczyć ruch w gorzelniach rolniczych do godzin dziennych.

§ 71. Przerwy mogą być:

a) przewidziane, które przedsiębiorca powinien wymienić w zgłoszeniu (np. z powodu świąt, czyszczenia kotła parowego i t. p.),

b) nie przewidziane (np. z powodu uszkodzenia aparatu odpędowego, pomp, kadzi zacierowej, przyrządu kontrolnego i t. p.).

§  72.

1. Przerwy przewidziane, jako objęte zgłoszeniem, nie wymagają innych formalności, jak tylko wzmianki o tem kierownika gorzelni w księdze produkcji.

2. Przy najbliższej rewizji gorzelni urzędnicy K. S. obowiązani są zbadać, z jakich powodów zaszła przerwa, jak długo trwała i czy wzmianka kierownika gorzelni o przerwie odpowiadała rzeczywistemu stanowi rzeczy, a o wyniku badania - nadmienić w księdze produkcji.

§ 73. 16 Przy przerwach nieprzewidzianych należy rozróżniać następujące przypadki:

1. Przeszkodę ruchu spowodowało nieprawidłowe działanie przyrządu kontrolnego lub takie uszkodzenie aparatu odpędowego, innych urządzeń gorzelni lub nałożonych na nich zabezpieczeń, które umożliwiło dostęp do spirytusu lub jego pary -

a) w tym przypadku ruch gorzelni należy natychmiast wstrzymać, a o przeszkodzie donieść inspektorowi K. S., jak najśpieszniej za potwierdzeniem nadania lub odbioru zawiadomienia, a treść doniesienia wpisać do księgi produkcji, podając dzień, godzinę i wskazania liczników przyrządu kontrolnego,

b) ponadto niezwłocznie po wstrzymaniu ruchu kierownik gorzelni powinien sporządzić protokół w dwóch egzemplarzach (wzór Nr. 34) przy udziale przedstawiciela zarządu gminy i co najmniej dwóch świadków. W protokóle należy wymienić dzień i godzinę jego sporządzenia, imiona, nazwiska i miejsce zamieszkania wszystkich obecnych przy sporządzaniu protokółu, przyczynę oraz czas zajścia przerwy, stan zabezpieczeń urzędowych i wskazania liczników przyrządu kontrolnego oraz ilość spirytusu znajdującą się w odbieralniku,

c) jeden egzemplarz protokółu dołącza się do dokumentów gorzelni, drugi zaś powinien kierownik gorzelni przesłać niezwłocznie inspektorowi K. S.,

d) przedstawiciel zarządu gminy nakłada w obecności wszystkich osób, biorących udział w sporządzeniu protokółu, pieczęcie urzędowe na wentyle parowe aparatu odpędowego; pieczęcie te pozostają tam do chwili przybycia przedstawiciela władzy skarbowej,

e) inspektor K. S. po otrzymaniu protokółu, o którym wyżej mowa, zapisuje na nim dzień i godzinę jego otrzymania, poczem niezwłocznie udaje się do gorzelni, przeprowadza dochodzenie celem zbadania przyczyny przerwy, bada stan gorzelni i zabezpieczeń urzędowych, mając na względzie postanowienia § 10, zaznacza wskazania liczników przyrządu kontrolnego, sprawdzając w ten sposób, czy szczegóły, podane w protokóle, są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy i o wynikach badania i dochodzenia sporządza protokół, a krótkie streszczenie jego wpisuje do księgi produkcji,

f) jeden egzemplarz protokółu pozostaje przy dokumentach gorzelni, drugi zaś przesyła inspektor K. S. urzędowi skarbowemu, który o przeszkodzie i jej usunięciu donosi izbie skarbowej.

2. Przerwę spowodowaną nieprawidłowem działaniem lub uszkodzeniem aparatu odpędowego i to niezależnie od tego, czy naprawa wymaga usunięcia zabezpieczeń uniemożliwiających dostęp do płynu spirytusu lub jego pary, czy też nie -

a) w tym przypadku produkcja zacierów może odbywać się w dalszym ciągu bez konieczności natychmiastowej interwencji urzędników skarbowych,

b) kierownik gorzelni powinien jednak najpóźniej w terminie przewidzianym w zgłoszeniu do rozpoczęcia pierwszego zkolei zacieru, który ma być spuszczony, uczynić odpowiednią wzmiankę o przerwie w księdze produkcji, a odpis tejże wzmianki przesłać niezwłocznie inspektorwi K. S.

3. Przerwę ruchu, którą wywołało uszkodzenie parnika, kadzi zacierowej i t. p., wskutek czego dalsze przygotowanie zacierów stało się niemożliwe. Kierownik gorzelni może wówczas odpędzić zwykłym trybem zaciery gotowe, powinien jednak zastosować się do wymagań wymienionych w ustępie 2.

§ 74. W razie przerw ruchu, uniemożliwiających odpędzanie gotowych zacierów, zaciery te można zniszczyć lub wydać do skarmienia, lecz tylko w obecności urzędnika K. S. i kierownika gorzelni, o czem sporządza się stosowny protokół w dwóch egzemplarzach, z których jeden egzemplarz dołącza się do dokumentów księgi produkcji, drugi zaś przesyła się urzędowi skarbowemu. Krótkie streszczenie protokółu wpisuje się do księgi produkcji.

§  75.

1. O wszelkich zauważonych w gorzelni usterkach i brakach, utrudniających lub uniemożliwiających kontrolę produkcji spirytusu, urzędnicy skarbowi zawiadamiają kierownika gorzelni przez wpisanie swych uwag do księgi zarządzeń z wezwaniem do usunięcia dostrzeżonych braków w określonym terminie.

2. W przypadku niestosowania się do wezwania, o którem mowa w ust. 1, gdy zauważone braki mogą spowodować stratę Skarbu Państwa, urząd skarbowy zarządzi wstrzymanie ruchu gorzelni.

§ 76. Zakończenie ruchu gorzelni przed upływem terminu, przewidzianego w zgłoszeniu, zalicza się do nieprzewidzianych przerw ruchu.

§ 77. Po ukończeniu ruchu zabezpiecza się gorzelnię, stosownie do postanowień § 61 ust. 2; zabezpieczenia zdejmuje K. S. w razie potrzeby przeprowadzenia remontu.

§  78.

1. W ciągu dni 14 po zakończeniu ruchu gorzelni urzędnik skarbowy otwiera przyrząd kontrolny, odłącza go od aparatu odpędowego i zabezpiecza urzędowo; tak samo po zdjęciu plomb podlega zbadaniu aparat odpędowy celem ustalenia, czy nie odprowadzono spirytusu z pominięciem przyrządu kontrolnego.

2. O ile po otworzeniu aparatu ujawniony będzie w kolumnie spirytusowej na jej dnach wewnętrznych względnie w deflegmatorze spirytus, należy go usunąć i zniszczyć w obecności K. S. Gdy spirytus jest dość mocny, może być na prośbę przedsiębiorcy przechowany pod urzędowem zamknięciem do następnej kampanji celem wylania do kadzi fermentacyjnej.

3. Na żądanie urzędu skarbowego względnie inspektora K. S. należy również zdjąć oziębialnik, wyjąć wewnętrzny cylinder dla zbadania go; czynności te należy przeprowadzić po zakończeniu ruchu gorzelni. Oziębialnik na czas nieczynności gorzelni ma być urzędowo zabezpieczony.

4. Stągiew należy również odłączyć od oziębialnika, otworzyć i rozebrać. Wszystkie części składowe stągwi trzeba ułożyć w skrzynce, tę ostatnią zamknąć i urzędowo zabezpieczyć, względnie zabezpieczyć w szafce.

5. Tak samo należy otworzyć zbiornik przelewowy, przeznaczony do zlewu spirytusu z przyrządu kontrolnego, w razie jego zalania znaleziony w nim spirytus zapisać na przychód i oddać do magazynu, a zbiornik ponownie zabezpieczyć urzędowo; celem ustalenia, kto ponosi winę zalania przyrządu kontrolnego, należy przeprowadzić dochodzenie.

6. Szafkę, chroniącą stągiew, należy zestawić, zasłonić od wewnątrz otwory, pręty zabezpieczyć i oddać te przedmioty przedsiębiorcy na przechowanie do przyszłej kampanji.

§ 79. O odłączeniu przyrządu kontrolnego i stągwi od aparatu odpędowego urzędnicy skarbowi sporządzają protokół w dwóch egzemplarzach. Jeden egzemplarz protokółu dołącza się do dokumentów gorzelni, drugi przesyła się urzędowi skarbowemu.

§  80.

1. Do kontrolowania produkcji spirytusu w gorzelniach przeznacza się zalegalizowany przyrząd kontrolno-mierniczy (systemu Siemensa), który automatycznie oblicza produkcję spirytusu w litrach alkoholu, oraz w litrach spirytusu.

2. Przyrząd kontrolny wraz ze stągwią i zbiornikiem przelewowym, stanowiącemi całość, dostarcza P. M. S. do najbliższej od gorzelni stacji kolejowej, przedsiębiorca zaś powinien na własny koszt przesyłkę odebrać oraz wykonać w gorzelni wszelkie urządzenia i roboty niezbędne do ustawienia i urzędowego zabezpieczenia przyrządów. W razie przesyłki aparatu kontrolnego do naprawy uszkodzeń, powstałych bez winy przedsiębiorcy, ponosi on jedynie koszt dostawy od gorzelni do stacji kolejowej i zpowrotem. W razie potrzeby naprawy uszkodzeń aparatu, powstałych z winy przedsiębiorcy względnie jego pracowników, przedsiębiorca ponosi koszty naprawy, całkowite koszty przewozu oraz całkowite koszty dostarczenia i odesłania aparatu zastępczego. Cennik części zamiennych przyrządu kontrolnego (art. 64 ust. 3) będzie ogłaszany w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Skarbu.

3. W pomieszczeniu przyrządu kontrolnego ma być utrzymywana ciepłota nie niższa od + 4° C i to nietylko podczas działania przyrządu, ale i przy przerwach ruchu gorzelni, zanim przyrząd nie zostanie odłączony od aparatu odpędowego.

§ 81. Aparatów odpędowych i przyrządów kontrolnych nie wolno przestawiać, zmieniać, naprawiać ani podejmować przy nich jakichkolwiek czynności bez uprzedniego zezwolenia inspektora K. S.

§ 82. Przyrząd kontrolny należy ustawić na postumencie, oczyścić, złożyć, wytarować, połączyć go ze stągwią i odbieralnikiem, przykryć i zabezpieczyć.

§  83.

1. Spirytus niezbędny na początku kampanji do zalania przyrządu kontrolnego i stągwi, wzięty z magazynu gorzelni, ma być zapisany na rozchód w księdze magazynowej. Po ukończeniu kampanji, spirytus otrzymany po opróżnieniu przyrządu kontrolnego i stągwi, oddaje się do magazynu przy równoczesnem zapisaniu go na przychód w księdze magazynowej. Przy zalaniach i opróżnieniach przyrządu kontrolnego i stągwi, przy oczyszczaniu ich w czasie ruchu gorzelni, należy zanieczyszczony spirytus zlać do kadzi fermentacyjnej, a zamiast niego pobrać spirytus z magazynu, zapisując go na rozchód w księdze magazynowej.

2. W przypadkach, gdy gorzelnia nie posiada własnego spirytusu, niezbędnego do zalania przyrządu kontrolnego, może spirytus wypożyczyć z innego przedsiębiorstwa (gorzelni, rektyfikacji). Spirytus taki może być wydany na podstawie zaświadczenia inspektora K. S. Wypożyczony spirytus należy przesyłać za świadectwem przewozowem poświadczonem przez urzędnika K. S., odprawę zaś i przyjęcie należy zapisywać w księgach przedsiębiorstwa wysyłającego i odbierającego spirytus. Wypożyczony spirytus ma być zwrócony za świadectwem przewozowem przy pierwszej odprawie spirytusu.

§  84.

1. Spirytus znaleziony w zbiorniku przelewowym w wypadku zalania przyrządu kontrolnego, należy, jeżeli kampanja nic zakończyła się, wylać do kadzi fermentacyjnej i zanotować to w protokóle o otwarciu przyrządu kontrolnego, lub, gdy przyrządu nie otwierano, w księdze produkcji; jeżeli zaś gorzelnia ukończyła już ruch w tej kampanji, wtedy należy spirytus zlać do magazynu jeżeli jest czysty i zapisać go na przychód, w przeciwnym razie należy go zniszczyć i zaznaczyć to w zapisie rewizyjnym.

2. W wypadkach zalania przyrządu lub przeciekania spirytusu na tacę przyrządu, przedsiębiorca lub kierownik gorzelni jest obowiązany wstrzymać ruch gorzelni i niezwłocznie zawiadomić inspektora K. S.

3. 17 Kierownik gorzelni odpowiada za prawidłowe prowadzenie odpadu, w szczególności:

a) w razie zalania przyrządu kontrolnego zacierem lub spirytusem wskutek braku należytego dozoru nad aparatem odpędowym,

b) w razie podniesienia się rtęci termometru maksymalnego w zbiorniku przyrządu kontrolnego do +40°C lub w licznikach tego przyrządu do +35°C.

§  85.

1. Codzienną produkcję spirytusu w gorzelniach, czyli t. zw. dzienne odpędy, należy wpisywać do ksiąg, po ustaleniu dwojakim sposobem, a mianowicie:

a) na podstawie wskazań przyrządu kontrolnego i

b) na podstawie stwierdzenia ilości spirytusu w odbieralnikach.

2. Wynik obu tych obliczeń zapisuje kierownik gorzelni do księgi produkcji, wypełniając odnośne rubryki tej księgi.

3. 18 Do księgi magazynowej zapisuje się codziennie w rubryce przychodu taką ilość spirytusu, jaką otrzymano i obliczono w odbieralniku. O ile nastąpił wyciek spirytusu po przejściu spirytusu przez przyrząd kontrolny, należy zapisać na przychód ilość spirytusu wykazaną przez ten przyrząd dla odpędu, w czasie którego miał miejsce wyciek spirytusu. Zwolnienie przedsiębiorcy od odpowiedzialności za wyciek spirytusu następuje na zasadach przewidzianych w art. 22 ust. 3. Gorzelnia ma się wyliczyć z ilości spirytusu zapisanych do księgi magazynowej.

4. Kierownik gorzelni jest obowiązany bezzwłocznie po ukończeniu odpędu wymierzyć jak najdokładniej i obliczyć podług odbieralnika codzienny odpęd spirytusu i zapisać go do księgi produkcji, biorąc za podstawę do obliczeń:

a) ilość płynu, zgodnie ze wskazaniem laski odbieralnika,

b) temperaturę płynu w odbieralniku, dokładnie określoną zapomocą urzędowo uwierzytelnionego termometru, z zastosowaniem przyrządu, którym zanurza się termometr w spirytusie,

c) moc płynu dokładnie określoną zapomocą urzędowo uwierzytelnionego alkoholomierza.

5. Obliczanie odpędów należy uskuteczniać z dokładnością przewidzianą w § 17 ust. 2 punkt A.

6. Po stwierdzeniu różnicy 0,5% lub więcej w mocy obliczonej na podstawie wskazań przyrządu kontrolnego w porównaniu ze wskazaniami alkoholomierza, względnie nienormalnej różnicy objętości, nieusprawiedliwionej różnicą temperatur w stągwi i odbieralniku, należy niezwłocznie zawiadomić o tem inspektora K. S. Inspektor K. S. notuje dzień i godzinę otrzymania zawiadomienia, poczem udaje się niezwłocznie do gorzelni dla przyjęcia odpędu i zbadania przyczyn tej różnicy.

§ 86. W razie stwierdzenia świadomego nieprawidłowego określania i zapisywania przez kierownika gorzelni bądź ilości płynu, bądź jego mocy lub temperatury wdraża się postępowanie karne skarbowe. Na wezwanie inspektora K. S. kierownik gorzelni jest obowiązany sprostować nieprawidłowości zapisów.

§  87.

1. Kierownik gorzelni wpisuje do odnośnych rubryk księgi produkcji (wzór Nr. 1) moc spirytusu i ilość płynu z poprawką według II tablicy redukcyjnej i ogólną zawartość alkoholu, w końcu różnicę pomiędzy rzeczywistą ilością alkoholu i ilością wykazaną przez przyrząd kontrolny.

2. W rubryce 18 księgi produkcji nad ilością płynu, określoną w odbieralniku, kierownik gorzelni wpisuje również temperaturę tego płynu; w rubryce 19 nad określoną rzeczywistą mocą zapisuje kierownik wskazanie alkoholomierza i temperaturę płynu w cylindrze i w rubryce 20 nad ilością płynu z poprawką według II tablicy zapisuje się dodatek do 100 litrów, odpowiadający temperaturze płynu (volumen).

3. W ostatniej rubryce księgi produkcji kierownik gorzelni wpisuje numer i datę zgłoszenia ruchu i krótkie streszczenie zgłoszenia.

4. 19 Wyprodukowany w ciągu dnia spirytus ma być zlany do zbiorników w magazynie, bądź do innych naczyń, które do tego celu zostały za zgodą urzędu skarbowego przeznaczone.

§ 88. W gorzelniach, zwolnionych przez Ministra Skarbu od obowiązku ustawienia przyrządu kontrolnego, obliczanie produkcji uskutecznia się w drodze okresowego komisyjnego przyjmowania produkcji podług urzędowo zabezpieczonego odbieralnika, o pojemności wystarczającej na pomieszczenie odpędu z okresu co najmniej 10 dni. Obliczanie ilości spirytusu w zbiornikach urzędowo zabezpieczonych odbywa się co pewien czas stosownie do zarządzeń izb skarbowych.

§  89.

1. Inspektor K. S., zakładając księgę magazynową (wzór Nr. 2) z początkiem kampanji, powinien wpisać słowami i cyframi w odnośnych rubrykach pozostałość spirytusu t. j. objętość, zredukowaną do 15° C, moc i ogólną ilość alkoholu i należności za nadmierne ubytki spirytusu na 1 września i zapis taki stwierdzić własnoręcznym podpisem.

2. Kierownik gorzelni wpisuje codziennie w odnośnej rubryce przychodu ilość alkoholu, otrzymaną z aparatu odpędowego, obliczoną według odbieralnika, w rubrykach zaś rozchodu zapisuje ilości wydanego alkoholu w dniu, gdy odprawa była dokonana.

3. W razie umorzenia należności za nadmierne ubytki okoliczność tę należy uwidocznić w rubryce "Uwaga".

§  90.

1. Kierownik gorzelni, sporządzając zestawienie miesięczne (§ 14), wyprowadza przeciętną moc spirytusu podług przyrządu kontrolnego i odbieralnika i przeciętną temperaturę odpędu.

2. Pozycje przychodu alkoholu w rubryce 21 księgi produkcji i rubryki 3 księgi magazynowej mają być uzgadniane.

3. Rubryki przychodu, rozchodu i pozostałości alkoholu, jak również rubryki należnej, wpłaconej i pozostającej w niedoborze należności za nadmierne ubytki, należy również bilansować w księdze magazynowej.

4. Po ukończeniu ruchu gorzelni, kierownik jej sporządza w księdze produkcji zestawienie za cały czas ruchu gorzelni, w księdze magazynowej zaś w pierwszych dniach września - zestawienie za cały rok obrachunkowy.

§ 91. Pomieszczenia i urządzenia gorzelni mają odpowiadać wymogom podanym w załączniku C.

§ 92. Wszystkie, podlegające urzędowemu zabezpieczeniu części aparatu odpędowego i przyrządu kontrolnego, mają być zabezpieczone według t. zw. podwójnego systemu. Każde oddzielne miejsce, przez które można mieć pośredni lub bezpośredni dostęp do pary alkoholowej lub płynu spirytusowego, ma być zabezpieczone co najmniej dwiema plombami, odciśniętemi różnemi plombownicami urzędników z pośród członków komisji sprawdzającej. W szczególności każde krezowe połączenie rur, każda osłona na takiem połączeniu i t. p. mają posiadać powyższe podwójne zabezpieczenie.

§  93.

1. Przy aparacie odpędowym mają być urzędowo zabezpieczone wszystkie połączenia części składowych i przewodów rurowych, przez które przechodzi płyn lub para alkoholowa, tudzież znajdujące się w pobliżu zabezpieczonych części połączenia rur wodnych i zacierowych, wychodzących lub wchodzących do tych części aparatu.

2. Kolumn zacierowych nie zabezpiecza się do wysokości, na której kolumna łączy się z rurą, doprowadzającą zacier do aparatu. Połączenie tej rury z aparatem, wzierniki odnośnego oddziału kolumny i ewentualne połączenia rury manometru z aparatem mają być zabezpieczone.

3. Wszystkie krezy rur, przez które przechodzi para alkoholowa lub płyn spirytusowy z wyjątkiem krez krytych, powinien przedsiębiorca gorzelni zaopatrzyć w osłony (mufy), które mają być urzędowo zabezpieczone.

4. Władza skarbowa może zarządzić w razie potrzeby dodatkowe zabezpieczenie aparatu odpędowego; zarządzenie takie może wydać również inspektor K. S., zawiadamiając o tem równocześnie urząd skarbowy.

§  94.

1. Zabrania się:

a) używać zaciery gorzelnicze w jakikolwiek inny sposób, niż do pędzenia spirytusu w gorzelni,

b) używać do innych celów naczyń, służących do produkcji lub przechowywania spirytusu,

c) przechowywać w gorzelni inne naczynia, prócz naczyń, zgłoszonych do produkcji lub przechowywania spirytusu.

2. Izba skarbowa może zezwolić na parowanie ziemniaków dla inwentarza w parniku gorzelniczym pod warunkiem, że będzie się ono odbywało przed rozpoczęciem, albo po ukończeniu zacierania produktów dla wyrobu spirytusu, w godzinach oznaczonych w pozwoleniu oraz pod warunkiem, że przeparowane ziemniaki będą wyładowywane z parnika z pominięciem kadzi zacierowej.

§  95.

1. Zakładom o charakterze naukowym lub doświadczalnym Minister Skarbu może przyznać na oznaczonych każdorazowo warunkach i na wyznaczony okres czasu prawo wyrobu spirytusu, o ile spirytus otrzymywany będzie w tych zakładach, jako nieodzowny produkt uboczny przy doświadczeniach nad wyrobem innych podstawowych produktów. Przyznanie prawa wyrobu spirytusu powyższym zakładom nie nadaje im charakteru gorzelni.

2. Spirytus, wypędzony przez zakłady, o których mowa w ust. 1, może być zakupiony przez P. M. S. na cele niekonsumcyjne po cenie i na warunkach ustalanych przez Ministra Skarbu.

3. Zakłady, o których mowa w ust. 1, podlegają nadzorowi K. S. na ogólnych zasadach niniejszego rozporządzenia; zakłady te mają prowadzić księgę magazynową spirytusu.

a) Gorzelnie rolnicze.

§  96.

1. Gospodarstwo rolne, jakie ma być połączone z gorzelnią, aby ta miała charakter rolniczy, ma posiadać obszar ziemi ornej nie mniejszy od:

a) dla województw - warszawskiego, łódzkiego, kieleckiego, lubelskiego, białostockiego, wileńskiego, poleskiego, nowogródzkiego, wołyńskiego - 150 ha,

b) dla województw - poznańskiego, pomorskiego, śląskiego, krakowskiego, tarnopolskiego, stanisławowskiego i lwowskiego - 120 ha.

2. Gospodarstwa gorzelnicze o obszarze ziemi ornej, którego wielkość znajduje się w granicach od 100 ha do wskazanej w ust. 1, podlegają zbadaniu na miejscu przez specjalne komisje, czy warunki naturalne i ekonomiczne oraz poziom kultury danego gospodarstwa rolnego połączonego z gorzelnią, wymagają utrzymania nadal charakteru rolniczego gorzelni. Komisja składać się będzie z przedstawiciela Ministerstwa Skarbu, jako przewodniczącego, przedstawiciela Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych, oraz przedstawiciela organizacyj rolniczych jako członków. Przedstawiciela Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych mianuje Minister Rolnictwa i Reform Rolnych. Przedstawiciel organizacyj rolniczych powoływany jest przez Ministra Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych na wniosek zainteresowanych organizacyj. Z czynności swych komisja sporządza protokół, który wraz z wnioskiem przesyła Ministerstwu Skarbu.

3. Na podstawie opinji komisji, o której mowa w ust. 2, Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych może zezwolić na utrzymanie nadal charakteru rolniczego danej gorzelni.

§  97.

1. Do gospodarstwa rolnego, połączonego z gorzelnią rolniczą, zalicza się wyłącznie grunty położone w promieniu najwyżej 10 km od gorzelni, które wraz z gorzelnią stanowią własność, pozostają w dzierżawie lub administracji poręczającej jednej i tej samej osoby.

2. Przy gorzelniach spółkowych lub spółdzielczych do gospodarstwa rolnego połączonego z gorzelnią, zalicza się wyłącznie grunty położone w promieniu najwyżej 10 km od gorzelni, które stanowią własność względnie pozostają w dzierżawie lub administracji poręczającej członków gorzelni spółkowej względnie spółdzielczej.

§ 98. Wywar i obornik uzyskany przy wypędzie spirytusu mają być zużywane w całości w gospodarstwach, połączonych z gorzelniami. Przekroczenie tego przepisu powoduje utratę charakteru rolniczego gorzelni (art. 33). Przy wypędzie spirytusu z melasu wywar może być zużywany bezpośrednio jako nawóz.

§  99.

1. 20 Gorzelnia, która przestaje odpowiadać warunkom przepisu art. 33 ust. 2 i 3, traci charakter gorzelni rolniczej i staje się gorzelnią przemysłową; od przekroczenia tych warunków spirytus wyprodukowany przez gorzelnię zalicza się na poczet spirytusu przeznaczonego na cele niekonsumcyjne. O ile spirytus został już przez P.M.S. odebrany na kontyngent zakupu, wówczas za spirytus ten P.M.S. zapłaci cenę zakupu zmniejszoną o 15%, lub na życzenie przedsiębiorcy odda mu ten spirytus do dyspozycji na cele niekonsumcyjne lub eksportowe.

2. Orzeczenia o utracie charakteru gorzelni rolniczej (art. 33 ust. 4) oraz orzeczenia, wynikające z postanowień art. 40 ust. 1, wydaje izba skarbowa.

§  100.

1. Aby odzyskać od następnej kampanji utracony przez gorzelnię charakter rolniczy, przedsiębiorca powinien złożyć do izby skarbowej odpowiednie podanie i złożyć dowody, stwierdzające, że usunięte zostały okoliczności, które tę utratę spowodowały.

2. Charakter rolniczy może być przywrócony gorzelni przez Ministra Skarbu (ust. 1) o ile gorzelnia utraciła ten charakter z tytułu przekroczenia postanowień art. 33, z wyjątkiem tych przypadków, w których gorzelnia, na podstawie postanowień art. 69 otrzymała odszkodowanie za utratę charakteru rolniczego.

§ 101. Przeciętne zużycie słodu ze zboża w gorzelni rolniczej nie może przekraczać 3,5% ilości zużytych w ciągu kampanji ziemniaków.

§ 102. W celu uzyskania pozwolenia na wypęd spirytusu na kontyngent zakupu z innych surowców, aniżeli ziemniaki i zboże na słód, przedsiębiorca gorzelni rolniczej powinien złożyć we właściwym urzędzie skarbowym podanie, w którem należy:

a) podać rodzaj i jakość oraz ilość surowców, przeznaczonych do przerobu,

b) o ile zamierza mieszać ziemniaki z innemi surowcami, to wskazać w jakim wzajemnym stosunku,

c) podać, w jakim okresie czasu zamierza odpęd uskuteczniać,

d) dołączyć zestawienie zbioru i zużycia własnych ziemniaków w danej kampanji,

e) podać projektowaną normę zużycia słodu.

§  103.

1. Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych udziela lub odmawia zezwolenia na wypęd spirytusu na kontyngent zakupu z innych surowców, aniżeli ziemniaki i zboże na słód (art. 33 ust. 3), przyczem monopolową cenę nabycia ustala Minister Skarbu.

2. W przypadkach, gdy zwłoka decyzji mogłaby narazić przedsiębiorcę gorzelni na stratę, Minister Skarbu może udzielić gorzelni zezwolenia na wypęd spirytusu z innych surowców podstawowych niż ziemniaki, przyczem monopolowa cena nabycia może być ustalona dodatkowo; do czasu ustalenia tej ceny P. M. S. wypłacać będzie przedsiębiorcy gorzelni tytułem zaliczki cenę podstawową, zmniejszoną o 8%.

3. Cena nabycia spirytusu, odpędzonego w gorzelniach rolniczych z innych płodów, aniżeli przewidziane w art. 33, w żadnym przypadku nie może być wyższa od ceny surówki, którą otrzymałaby gorzelnia rolnicza, gdyby wyprodukowała daną ilość surówki z ziemniaków.

§  104.

1. Przedsiębiorca gorzelni rolniczej obowiązany jest w każdej kampanji, co najmniej na 21 dni przed rozpoczęciem ruchu, złożyć w urzędzie skarbowym deklarację, że warunki istniejące przy podziale wojewódzkiego kontyngentu odpędu i uzasadniające zarówno charakter rolniczy gorzelni, jak i wysokość jej kontyngentu odpędu nie uległy zmianie; do deklaracji tej należy dołączyć dokumenty stwierdzające, że obszar ziemi ornej, łąk i pastwisk nie uległ zmniejszeniu i że gospodarstwo rolne wraz z gorzelnią stanowi własność względnie znajduje się w dzierżawie lub administracji poręczającej tej samej osoby (§ 97).

2. Gorzelnie spółkowe i spółdzielcze mają nadto dołączyć dowody stwierdzające, że ilość członków, wchodzących w skład spółki, względnie spółdzielni, nie uległa zmianie.

3. W razie parcelacji, sprzedaży, oddania w dzierżawę lub administrację poręczającą w ciągu kampanji gospodarstwa rolnego, połączonego z gorzelnią, w całości lub w części, przedsiębiorca obowiązany jest najpóźniej w ciągu 14 dni, donieść o tem urzędowi skarbowemu.

§ 105. 21

1. Kontyngent odpędu oznacza ilość 100% spirytusu jaką wolno gorzelni wyprodukować w ciągu jednej kampanii, tj. od dnia 1 września jednego roku do dnia 31 sierpnia roku następnego.

2. Zabrania się wyrobu spirytusu ponad wyznaczony kontyngent odpędu.

§ 106. 22

1. 1. Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych wyznacza na okres trzech kampanij wysokość ogólnego kontyngentu odpędu, przeznaczonego do podziału między województwa, a następnie pomiędzy poszczególne gorzelnie.

2. Dla celów, o których mowa w §§ 111 i 112, tworzy się rezerwę specjalną w wysokości 25% ogólnego kontyngentu odpędu.

§ 107. 23

1. Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych rozdziela na okres trzech kampanij wyznaczony na podstawie § 106 kontyngent odpędu na poszczególne województwa według zasad § 109, z wyjątkiem 10% tego kontyngentu przypadających do rozdziału w myśl ust. 1 lit. e), których nie rozdziela w sposób przewidziany w tym punkcie, lecz przydziela poszczególnym województwom lub tylko niektórym z nich, odpowiednio do aktualnych potrzeb gospodarki spirytusowej z uwzględnieniem między innymi produkcji spirytusu ponad kontyngent zakupu.

2. Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych może dokonać podziału ogólnego kontyngentu odpędu na województwa na okres krótszy niż trzy kampanie; izby skarbowe dzielą kontyngent odpędu między gorzelnie według zasad § 109 na taki sam okres, na jaki podzielony został ogólny kontyngent między województwa.

§  108.

1. 24 Do otrzymania przydziału z wojewódzkiego kontyngentu odpędu uprawnione są wszystkie gorzelnie rolnicze zdolne do ruchu, które posiadały w ostatniej kampanii przydział kontyngentu odpędu i odpowiadają warunkom §§ 96 i 97.

2. 25 W celu otrzymania przydziału kontyngentu odpędu przedsiębiorca gorzelni rolniczej obowiązany jest wnieść do izby skarbowej za pośrednictwem urzędu skarbowego odpowiednie podanie w terminie do dnia 15 października roku poprzedzającego okres, na który ma być przyznany nowy kontyngent odpędu; do podania tego dołączyć należy następujące dokumenty:

a) poświadczony urzędowo wykaz ziemi ornej, łąk i pastwisk gospodarstwa połączonego z gorzelnią. Na terenach nie posiadających ksiąg gruntowych (wieczystych) wykazy obszaru gruntów potwierdzają urzędy skarbowe (podatków bezpośrednich). Grunty orne, łąki i pastwiska mają być wykazane oddzielnie,

b) zaświadczenie zarządu gminy co do obszaru uprawy ziemniaków i buraków cukrowych, odległości gospodarstwa rolnego od gorzelni i najbliższej stacji kolejowej tudzież stanu inwentarza żywego,

c) zaświadczenie urzędowe, że gospodarstwo rolne wraz z gorzelnią stanowi własność, pozostaje w dzierżawie lub administracji poręczającej jednej i tej samej osoby.

3. Powierzchnię należy podawać w hektarach, odległości - w kilometrach, przyczem należy wyszczególnić, ile kilometrów wynosi odległość szosą, brukiem, lub kolejką dojazdową, a ile drogą polną.

4. Formularzy podań dostarczają urzędy skarbowe.

§  109.

1. 26 Izby skarbowe dzielą kontyngent odpędu ustalony na poszczególne województwa pomiędzy poszczególne gorzelnie rolnicze na następujących zasadach:

a) 30% dzieli się pomiędzy gorzelnie w stosunku do obszaru ziemi ornej, łąk i pastwisk gospodarstw połączonych z gorzelniami, przy czym do obszaru ziemi ornej dodaje się obszar łąk i pastwisk w stosunku do 30% obszaru ziemi ornej każdego gospodarstwa;

b) 10% - w stosunku prostym do obszaru zajętego przeciętnie w ostatnim trzechleciu pod uprawę ziemniaków. W razie zmniejszenia się w ciągu ostatniego trzechlecia ogólnego obszaru majątku połączonego z gorzelnią wskutek parcelacji, wydzierżawienia lub częściowego wyzbycia się, powodującego zmniejszenie się plantacji ziemniaków, należy przyjmować do obliczenia zmniejszony obszar plantacji ziemniaków według stanu istniejącego w chwili składania podania; postanowienia te stosuje się również do czynników wymienionych pod 1it. c) i g). W przypadku niemożności ustalenia za dany rok obszaru plantacji ziemniaków, lub w razie uzasadnionej wątpliwości, należy przyjąć dla danego majątku obszar plantacji ziemniaków w takim stosunku do ogólnego obszaru ziemi ornej tego majątku, w jakim pozostają do siebie obszar uprawy ziemniaków pozostałych majątków gorzelniczych i ogólny obszar ziemi ornej tych majątków w danym województwie; łąk i pastwisk w tym obliczeniu nie uwzględnia się;

c) 10% - zależnie od przeciętnego obszaru zajętego w ostatnim trzechleciu pod uprawę buraków cukrowych; podział na województwa części kontyngentu odpędu, przypadającej na ten czynnik, przeprowadza się w sposób następujący:

Przyznaje się każdemu województwu zależnie od przeciętnego obszaru uprawy buraków, przypadającego na jedną gorzelnię w województwie, pewną z góry określoną ilość punktów, a mianowicie, przy zupełnym braku uprawy buraków cukrowych - 150 punktów, przy przeciętnym obszarze od 1 do 4 ha - 100, od 5 do 9 - 70, od 10 do 19 - 45, od 20 do 29 - 25 i powyżej 29 ha - 10 punktów; następnie dzieli się kontyngent odpędu w stosunku prostym do iloczynów liczby punktów przez liczbę gorzelni w każdym województwie.

Przy rozdziale wojewódzkiego kontyngentu odpędu pomiędzy gorzelnie przyznaje się poszczególnym gorzelniom zależnie od wielkości obszaru uprawy buraków następującą ilość punktów; dla majątków o obszarze uprawy buraków cukrowych do 10 ha - 280, od 11 do 20 - 230, od 21 do 30 - 185, od 31 do 40 - 145, od 41 do 50 - 110, od 51 do 70 - 80, od 71 do 100 - 55, od 101 do 140 - 35, od 141 do 190 - 20 i powyżej 190 ha - 10 punktów; następnie dzieli się kontyngent odpędu wprost proporcjonalnie do liczby punktów. Powierzchnie uprawy buraków cukrowych należy zaokrąglać do pełnych hektarów;

d) 15% - w stosunku prostym do odległości w kilometrach gorzelni od najbliższej towarowej stacji kolei żelaznej normalnotorowej względnie przystani, przy czym 1 kilometr szosy, bruku lub kolejki dojazdowej (wąskotorowej) przyjmuje się za 1 kilometr, zaś 1 kilometr polnej drogi przyjmuje się za 2 kilometry;

e) 10% - w stosunku prostym do wyrażonej w hektolitrach 100% produkcji gorzelni ponad kontyngent zakupu w ostatnim trzechleciu. W podziale uczestniczą tylko te gorzelnie, których produkcja spirytusu ponad kontyngent zakupu wynosiła w ostatnim trzechleciu w sumie co najmniej 30% sumy kontyngentów zakupu, obliczonej łącznie z wyznaczonymi kontyngentami zakupu kampanij, w których gorzelnia była nieczynna oraz kontyngentami przejętymi od innych gorzelni (§ 115). Z podziału, dokonanego według zasad punktu niniejszego, poszczególna gorzelnia nie może otrzymać więcej niż 30% kontyngentu odpędu przypadającego jej z tytułu wszystkich pozostałych czynników; gdyby z obliczenia wypadło więcej niż wspomniane 30%, należy nadwyżki podzielić między wszystkie gorzelnie według zasad lit. f). Jeżeli w województwie nie ma wcale gorzelni, o których mowa w zdaniu 2, należy całe 10% kontyngentu wojewódzkiego, przypadające do podziału w myśl punktu niniejszego, podzielić według zasad lit. f).

Dla gorzelni nowopowstałych przyjmuje się przeciętną w ostatnim trzechleciu całkowitą produkcję spirytusu jednej gorzelni w danym województwie (lit. f);

f) 10% - w stosunku prostym do rzeczywistej produkcji gorzelni w ostatnim trzechleciu wyrażonej w hektolitrach 100% spirytusu, przy czym, jeżeli gorzelnia była czynna przez dwie lub jedną kampanię, przyjmuje się przeciętną produkcję z dwóch kampanij względnie przyjmuje się jedną kampanię jako przeciętną. Jeżeli gorzelnia nie była czynna w ostatnim trzechleciu, przyjmuje się przeciętną produkcję jednej gorzelni danego województwa w ostatniej kampanii. W razie przejęcia kontyngentu zakupu od drugiej gorzelni (§ 115) produkcja kontyngentu tego zalicza się na korzyść gorzelni przejmującej;

g) 15% - w stosunku prostym do stanu inwentarza żywego z ostatnich trzech lat, przy czym przyjmuje się jedynie bydło rogate stanowiące własność przedsiębiorcy lub służby dworskiej. Jałowiznę do dwóch lat przyjmuje się licząc dwie sztuki jałowizny za jedną sztukę bydła dorosłego.

2. 27 W sposób określony w ust. 1 otrzymuje się dla każdego z czynników stały współczynnik jednostkowy oznaczający ilość hektolitrów kontyngentu odpędu przypadającego: na 1 ha obszaru ziemi ornej, łąk i pastwisk (lit. a), na 1 hl przeciętnej produkcji w ostatnim trzechleciu (lit. f), na 1 km odległości od stacji kolejowej (lit d) itd. Mnożąc liczby wyrażające dane każdej gorzelni (obszar ziemi ornej, łąk i pastwisk, przeciętna produkcja, odległość od stacji kolejowej itd.) przez odpowiedni współczynnik otrzymuje się część kontyngentu odpędu gorzelni, odpowiadającą danemu czynnikowi. Otrzymane dla każdej gorzelni ilości hektolitrów 100% z tytułu poszczególnych czynników składają się w sumie na kontyngent odpędu danej gorzelni.

3. Gdyby kontyngent odpędu gorzelni rolniczej obliczony w sposób przewidziany w ustępach poprzednich miał przekraczać najwyższy kontyngent odpędu (art. 32), przypadający z obliczenia nadwyżki ponad tę ilość należy podzielić pomiędzy pozostałe gorzelnie w stosunku do ich kontyngentu odpędu.

4. Gdyby dla niektórych gorzelni wypadł z obliczenia kontyngent odpędu mniejszy, aniżeli oznaczony najniższy kontyngent odpędu (art. 32), natenczas z ewentualnych nadwyżek ponad najwyższy kontyngent odpędu, należy przedewszystkiem uzupełnić ten kontyngent odpędu do ilości ustalonego najniższego kontyngentu. O ile nadwyżek takich niema lub ich niewystarcza, należy proporcjonalnie zmniejszyć kontyngent odpędu pozostałych gorzelni.

§  110.

1. Izby skarbowe przedstawiają obliczenia, dokonane w myśl zasad podanych w § 109, do zaopinjowania komisji, złożonej z trzech przedstawicieli organizacyj gorzelni rolniczych, powołanych przez izbę skarbową z pomiędzy organizacyj działających na terenie danego województwa.

2. 28 Po wysłuchaniu opinii komisji izby skarbowe mogą zmniejszyć poszczególnym gorzelniom obliczony dla nich kontyngent odpędu w granicach do 15% i uzyskane w ten sposób ilości kontyngentu odpędu przydzielić innym gorzelniom, położonym na terenie właściwego województwa.

3. 29 Po ustaleniu kontyngentu odpędu poszczególnym gorzelniom izby skarbowe w terminie do dnia 15 lutego danego roku zawiadamiają każdą gorzelnię o wysokości wyznaczonego jej kontyngentu odpędu i przesyłają niezwłocznie P.M.S. wykaz uskutecznionego podziału wraz z protokołem obrad komisji.

§  111.

1. 30 Gorzelnie nowopowstałe, zdolne do ruchu otrzymują przydział kontyngentu odpędu z rezerwy specjalnej. Kontyngent odpędu tym gorzelniom przydziela Minister Skarbu na zasadach przewidzianych w § 109, przy czym jako "ostatnie trzechlecie" i "ostatnią kampanię", powołane w zacytowanym paragrafie, należy przyjmować okresy bezpośrednio poprzedzające kampanię, w której zostało złożone podanie o przydział kontyngentu odpędu.

2. Gorzelniom istniejącym i uprawnionym do przydziału kontyngentu odpędu, które nie złożą w określonym terminie podań o przydział kontyngentu odpędu, Minister Skarbu może przydzielić kontyngent odpędu z rezerwy specjalnej na zasadach podanych w ustępie poprzednim.

§  112.

1. 31 Kontyngent odpędu może być podwyższony z rezerwy specjalnej (§ 106 ust. 2) poszczególnym gorzelniom przez Ministra Skarbu. Podwyżki dzielą się na podwyżki stałe, powodujące odpowiednie zwiększenie kontyngentu zakupu, i podwyżki jednorazowe, nie powodujące zwiększenia kontyngentu zakupu.

2. 32 Podwyżka kontyngentu odpędu stała może nastąpić wówczas, gdy obszar ziemi ornej, łąk i pastwisk, przyjęty za podstawę do obliczenia kontyngentu odpędu dla danej gorzelni, uległ powiększeniu więcej, aniżeli o 25%. W tym przypadku kontyngent odpędu może być podwyższony w ten sposób, że za każde pełne 10% zwiększenia ziemi ornej, łąk i pastwisk, zwiększa się kontyngent odpędu według mnożnika przyjętego dla obszaru ziemi ornej przy podziale wojewódzkiego kontyngentu odpędu. Podwyższony w ten sposób kontyngent odpędu nie może przekraczać najwyższego kontyngentu odpędu (art. 32 ust. 4).

3. Podwyżka kontyngentu jednorazowa może nastąpić wówczas, gdy gorzelnia ma zapewniony zbyt spirytusu na cele niekonsumcyjne, a produkcja ta łącznie z produkcją spirytusu na kontyngent zakupu nie będzie się mieścić w ramach wyznaczonego kontyngentu odpędu.

§  113.

1. Prośbę o podwyższenie kontyngentu odpędu z powodu zwiększenia się obszaru ziemi ornej, łąk i pastwisk gospodarstwa połączonego z gorzelnią, powinien przedsiębiorca złożyć w urzędzie skarbowym, załączając dokumenty stwierdzające zwiększenie obszaru ziemi ornej, łąk i pastwisk.

2. Prośbę o jednorazowe podwyższenie kontyngentu odpędu przedsiębiorca składa w P. M. S., podając sposób zbytu spirytusu niekonsumcyjnego.

§  114.

1. 33 Jeżeli skutkiem parcelacji lub zmniejszenia się gruntów ornych, łąk i pastwisk z innych powodów, przyjęty za podstawę obszar ziemi ornej, łąk i pastwisk przy wyznaczaniu kontyngentu odpędu dla danej gorzelni uległ większemu zmniejszeniu, aniżeli o 25% - kontyngent odpędu zmniejsza się począwszy od kampanii, rozpoczynającej się w następnym roku kalendarzowym, w ten sposób, że za każde zmniejszenie gruntów ornych, łąk i pastwisk o pełne 10% zmniejsza się kontyngent odpędu o 5%. Postanowienie to nie stosuje się do gospodarstw rolnych połączonych z gorzelniami, których ilość pozostałej ziemi ornej, łąk i pastwisk przy uwzględnieniu normy, przyjętej przy podziale wojewódzkiego kontyngentu odpędu, odpowiada wyznaczonemu kontyngentowi odpędu lub go przekracza.

2. Jeżeli z obliczenia dokonanego w myśl ust. 1 kontyngent odpędu wypadnie poniżej najniższej normy, należy pozostawić gorzelni kontyngent odpędu w wysokości najniższej normy (art. 32).

3. 34 W przypadku zmniejszenia się ziemi ornej poniżej wysokości wymaganej w § 96 ust. 1 należy zastosować do gorzelni od kampanii rozpoczynającej się w następnym roku kalendarzowym postanowienia przepisu § 96 ust. 2 i 3.

§  115.

1. Kontyngent zakupu może być za zgodą P. M. S. przenoszony z jednej gorzelni na drugą. Przedsiębiorca gorzelni, zamierzającej odstąpić kontyngent zakupu składa do P. M. S. odpowiednio umotywowane podanie i załącza deklarację przedsiębiorcy gorzelni przejmującej kontyngent, wyrażającą zgodę na przejęcie kontyngentu zakupu. P. M. S. w razie zatwierdzenia przeniesienia kontyngentu unieważnia kontyngent zakupu gorzelni odstępującej i podwyższa o odpowiednią ilość kontyngent zakupu gorzelni przejmującej. Gorzelnia przejmująca obowiązana jest podwyższony w ten sposób kontyngent zakupu dostarczyć P. M. S.

2. O ile podwyższony kontyngent zakupu nie będzie się mieścił w ramach kontyngentu odpędu gorzelni przejmującej, natenczas P. M. S. odpowiednio podwyższa tej gorzelni kontyngent odpędu z rezerwy specjalnej.

§ 116. Gorzelnie, które otrzymają przydział względnie podwyżkę kontyngentu odpędu z rezerwy, mogą otrzymać przydział względnie podwyżkę kontyngentu zakupu dopiero na kampanję następującą po tej, w której nastąpiło przyznanie względnie podwyższenie kontyngentu odpędu. P. M. S. może jednak przyznać takim gorzelniom kontyngent zakupu już w pierwszej kampanji i to w wysokości przez siebie ustalonej, jednak nieprzekraczającej normy, przypadającej na podstawie art. 29 ust. 1.

§ 117. Spirytus odpędzony w gorzelni w ilości przewyższającej kontyngent zakupu, przeznaczony jest na cele niekonsumcyjne i nie może być zaliczony na poczet kontyngentu zakupu gorzelni, niezależnie od tego z jakiej kampanji pochodzi.

§ 118. Spirytus na cele niekonsumcyjne może być pędzony w gorzelni dopiero po odpędzeniu całkowitej ilości spirytusu na kontyngent zakupu w danej kampanji. Na wyjątki od tego przepisu może zezwolić P. M. S.

§ 119. Na poczet kontyngentu zakupu gorzelni rolniczych zalicza się spirytus odpędzony w danej kampanji z ziemniaków, pochodzących wyłącznie ze zbiorów tego roku, w którym ustalona została podstawowa cena monopolowa, t. j. tego roku, w którym rozpoczyna się dana kampanja, w razie zaś wyprodukowania spirytusu z ziemniaków, pochodzących z nowego zbioru, spirytus ten będzie zaliczony na cele niekonsumcyjne.

§ 120. O niemożności uruchomienia gorzelni w danej kampanji powinien przedsiębiorca zawiadomić P. M. S. w terminie ustalonym w art. 30 ust. 2. Doniesienie należy wystosować listem poleconym wysłanym najpóźniej do dnia 31 stycznia, miarodajną przytem będzie data stempla pocztowego, a w braku tegoż, lub w razie wątpliwości - data dziennika podawczego P. M. S.

§ 121. O niemożności częściowego odpędzenia i dostarczenia kontyngentu zakupu przedsiębiorca gorzelni obowiązany jest donieść niezwłocznie na piśmie P. M. S. skoro tylko stwierdzi, iż istnieją przyczyny, które bądź już spowodowały, bądź spowodować muszą bezwzględną niemożność odpędzenia i dostarczenia w danej kampanji kontyngentu zakupu w całości lub w części. W doniesieniu przedsiębiorca gorzelni powinien podać przybliżoną ilość spirytusu, którą będzie mógł odpędzić, a w razie zamknięcia ruchu gorzelni, rzeczywiście odpędzoną ilość.

§ 122. Zwalnia się przedsiębiorcę gorzelni rolniczej od skutków przewidzianych w art. 30 ust. 2, o ile przedsiębiorca nie dostarczy w danej kampanji ilości spirytusu mieszczącej się w granicach 5% kontyngentu zakupu gorzelni.

§ 123. Przedsiębiorca gorzelni powinien przynajmniej na 14 dni przed terminem, w którym zamierza wywieźć spirytus z magazynu, nadesłać do P. M. S. zgłoszenie wywozu, podając moc i ilość spirytusu, jaką zamierza wywieźć oraz datę wywozu. Wywóz może nastąpić dopiero po otrzymaniu dyspozycji P. M. S. wydanej na skutek zgłoszenia gorzelni.

§  124.

1. 35 Gorzelnie, które po dniu 1 września 1941 r. nie będą posiadały zbiorników do magazynowania spirytusu o przepisanej w zał. C do § 91 ust. 12 lit. b) pojemności, nie mogą żądać wcześniejszego niż w wyznaczonych terminach odbioru spirytusu. Powyższy przepis nie stosuje się do gorzelni, które w myśl postanowień wymienionego załącznika C otrzymają odroczenie terminu dostosowania pojemności zbiorników do normy wskazanej w tym załączniku.

2. Wcześniejsza, t. j. przed wyznaczonym terminem dostawa spirytusu, nie obowiązuje P. M. S. do przedterminowej zapłaty należności przedsiębiorcy, który otrzyma zapłatę w ciągu 14 dni od wyznaczonego przez P. M. S. terminu odbioru.

3. W przypadku dostawy spirytusu po upływie wyznaczonego terminu, wypłata następuje wówczas tak samo, jak gdyby odbiór nastąpił w terminie, pod tym warunkiem jednak, że przedsiębiorca dostarczy P. M. S. poświadczenie inspektora K. S. o ilości spirytusu, wyprodukowanego w gorzelni na poczet kontyngentu zakupu od początku kampanji do daty wskazanej w poświadczeniu.

§ 125. 36

1. Do wypłaty należności za spirytus są miarodajne:

a) określona przez P. M. S. data (termin) odbioru,

b) ilość spirytusu (w litrach 100%) należycie stwierdzona w dokumencie odbioru lub poświadczona przez inspektora K. S. w myśl poprzedniego paragrafu ust. 3,

c) dyspozycja kasowa przedsiębiorcy.

2. Dopłaty wyrównawcze z tytułu postanowień art. 34 ust. 6 mają zastosowanie wyłącznie do tych gorzelni rolniczych, które wyprodukowały całkowity wyznaczony im przez P. M. S. kontyngent zakupu w danej kampanji, przyczem dla stwierdzenia, czy przedsiębiorca wyprodukował całkowity kontyngent zakupu, miarodajną jest ilość spirytusu 100% wykazana w księdze produkcji gorzelni.

3. Dokumenty, wymienione w ustępach poprzednich, mają być przez przedsiębiorcę dostarczone każdorazowo zawczasu, przed terminem wypłaty.

§  126.

1. Przy przewozach koleją przedsiębiorcy gorzelni obowiązani są dostarczyć spirytus, stanowiący wyznaczony przez P. M. S. kontyngent zakupu, w ładunkach wagonowych minimum po 10,000 kg, stosując się do dyspozycji P. M. S., w wyjątkowych przypadkach, w braku większych zbiorników w gorzelni, w ładunkach, wynoszących 5.000 kg.

2. Przy przewożeniu ilości mniejszych od wymaganych, według ust. 1, a wysyłanych, w myśl pisemnego życzenia przedsiębiorcy gorzelni, przedsiębiorca ponosi różnicę kosztów przewozu kolejowego. Przepis ten nie dotyczy dostaw, uskutecznionych na żądanie P. M. S., tudzież resztek kontyngentu zakupu, pozostałych w gorzelni, jeżeli poprzednie transporty uskuteczniane były w sposób, wskazany w ust. 1.

§ 127. 1. Na żądanie P. M. S. przedsiębiorca powinien dostarczyć spirytus do innego miejsca, aniżeli do najbliższej towarowej stacji kolei żelaznej, względnie do najbliższej przystani; w tym przypadku, o ile odległość miejsca dostawy większa jest od przeciętnej odległości gorzelni danego województwa od najbliższych stacyj kolejowych (§ 131) gorzelnia otrzymuje zwrot różnicy kosztów przewozu kołowego obliczonej według punktu "Dostawa spirytusu" załącznika D do § 131.

2. Za dostawy spirytusu, uskuteczniane za zgodą P. M. S. na życzenie przedsiębiorcy gorzelni, środkami gorzelni do miejsca przeznaczenia, jeżeli miejsce to jest położone dalej, niż najbliższa stacja towarowa lub przystań, względnie dalej niż przeciętna odległość gorzelni od najbliższej towarowej stacji kolejowej lub przystani (§ 131), P. M. S. wypłacać będzie gorzelni wynagrodzenie równające się kosztom przewozu spirytusu koleją za dodatkową ilość kilometrów.

§ 128. W przypadku niedostarczenia przesyłki spirytusu przez przedsiębiorcę gorzelni w oznaczonych zgóry przez P. M. S. terminach bez uprzedniego, przynajmniej 3-tygodniowego zawiadomienia P. M. S., jak również w przypadkach, kiedy spóźnienie dostawy nastąpiło z winy przedsiębiorcy, wszelkie koszty wynikłe dla P. M. S. z opóźnienia dostawy ponosi przedsiębiorca.

§ 129. Używane przez przedsiębiorcę gorzelni naczynia do przewożenia spirytusu mają być w dobrym stanie, zupełnie czyste i mogą być używane wyłącznie do przewożenia spirytusu.

§ 130. 37

1. Zawartość alkoholu w surówce dostarczanej na cele konsumcyjne ma wynosić w zasadzie powyżej 92% objętościowych przy +15°C. Zawartość aldehydów w surówce nie powinna przekraczać 0,1 g na litr w przeliczeniu na alkohol absolutny. Surówka nie powinna posiadać niewłaściwego sobie zapachu i smaku, powinna być bezbarwna, przezroczysta, bez zawiesin i nie powinna zawierać niewłaściwych obcych domieszek.

2. P.M.S. może odmówić odbioru surówki o mocy niższej aniżeli określona w ust. 1 lub odebrać ją, potrącając:

a) 0,5 gr od ceny nabycia 1 litra odebranej surówki o mocy 92% i niższej do 90% włącznie,

b) 2,5% od ceny podstawowej względnie od ceny nabycia spirytusu na dodatkowe zapotrzebowanie za każdy brakujący stopień mocy poniżej 90% do 85% objętościowych włącznie,

c) 5% od ceny podstawowej względnie od ceny nabycia spirytusu na dodatkowe zapotrzebowanie za każdy dalszy brakujący stopień poniżej 85% objętościowych.

3. Ustanawia się na okres 3 kampanii 1938/39, 1939/40 i 1940/41 premie w wysokości 0,5 grosza od każdego litra surówki o mocy wyższej od 92% dostarczonej przez gorzelnie na cele konsumcyjne; premie te będzie wypłacał P.M.S. tylko tym gorzelniom, które wyprodukują i dostarczą w danej kampanii na wszelkie cele (konsumcyjne, niekonsumcyjne, eksportowe) łączną ilość spirytusu wynoszącą co najmniej 130% kontyngentu zakupu każdej z tych gorzelni.

§ 131. Obliczenie przeciętnej podstawowej ceny monopolowej dla każdego województwa (art. 34) odbywać się będzie stosownie do zasad podanych w załączniku D.

b) Gorzelnie przemysłowe, owocowe i pejsachowe.

§  132.

1. Gorzelnie przemysłowe (art. 38 ust. 2) mogą być czynne, o ile będą: a) przerabiały wszystek uzyskany przy produkcji spirytusu z melasu wywar na węgiel wywarowy, b) zużywały w całości uzyskany wywar przy produkcji spirytusu z innych surowców jako nawóz w gospodarstwach rolnych. Gorzelnie przemysłowe, o których mowa w art. 33 ust. 4, mają uzyskany przy produkcji spirytusu z melasu wywar zużywać bezpośrednio jako nawóz.

2. Przekroczenie przepisów ust. 1 powoduje utratę prawa produkcji spirytusu (art. 39 ust. 1).

§  133.

1. Gorzelnie drożdżowe mogą produkować spirytus w granicach najwyższych dopuszczalnych norm, wyznaczonych na okresy trzechletnie przez izby skarbowe. Normy najwyższej produkcji ustala się w miesiącu sierpniu roku poprzedzającego dane trzechlecie na podstawie przeciętnej rzeczywistej wydajności spirytusu na 1 kg drożdży w ostatniem trzechleciu.

2. Jeżeli gorzelnia drożdżowa nie była czynna w ostatnich kampanjach przyjmuje się dane jednej z trzech poprzednich kampanij.

3. Produkcja spirytusu w gorzelniach drożdżowych ponad ustalone normy jest niedozwolona.

§ 134. Gorzelnie drożdżowe mają posiadać specjalne pomieszczenia, w których odbywa się wyrób i magazynowanie spirytusu.

§ 135. Gorzelnie pejsachowe mogą produkować wyłącznie spirytus pejsachowy i o ile pędzą spirytus z melasu mogą być czynne tylko pod warunkiem przerabiania całej ilości uzyskanego wywaru na węgiel wywarowy. O ile taka gorzelnia należy do właściciela gospodarstwa rolnego i posiada odpowiednie urządzenia do zgęszczania wywaru, może zużywać zgęszczony wywar bezpośrednio jako nawóz we własnym majątku.

c) Kontrola techniczno-naukowa.

§  136.

1. 38 Minister Skarbu może poddawać gorzelnie przymusowej bezpłatnej kontroli technicznej, przeprowadzanej przez instytucję wskazaną przez Ministra Skarbu.

2. W zakres kontroli techniczno - naukowej wchodzą:

A. nadzór techniczny na podstawie:

a) dokonywanych analiz surowców oraz spirytusu,

b) kontroli dzienników przerobu,

c) stałych objazdów gorzelni przez instruktorów.

B. ocena pracy gorzelni.

3. Wyniki kontroli ujmowane będą w sprawozdania, sporządzane w 2 egzemplarzach, z których jeden przedstawiany będzie P. M. S., drugi zaś przedsiębiorcy gorzelni.

§ 137. Organom, przeprowadzającym kontrolę techniczno-naukową, przysługuje prawo pobierania za pokwitowaniem dla celów kontroli prób spirytusu (surówki) w ilościach nieprzekraczających jednorazowo 1 litra spirytusu; ilości te zapisuje się na rozchód w księgach magazynowych gorzelni.

§ 138. Gorzelnie obowiązane są stosować się do ustalonego przez Ministra Skarbu i ogłoszonego w dzienniku urzędowym "Monitor Polski" regulaminu przeprowadzania kontroli techniczno-naukowej. Kierownik gorzelni obowiązany jest prowadzić dziennik przerobu według wzoru ustalonego we wspomnianym regulaminie.

§ 139. Organa kontroli techniczno - naukowej obowiązane są do przestrzegania ścisłej poufności w zakresie spraw, związanych z wykonaniem kontroli w poszczególnych gorzelniach.

3.

Oczyszczanie i odwadnianie spirytusu.

§ 140. Księgowość i rachunkowość spirytusu monopolowego i niemonopolowego należy prowadzić w rektyfikacjach zupełnie niezależnie jedna od drugiej.

§ 141. Rektyfikacja nie może mieć żadnego połączenia oraz wspólnego podwórza z jakimkolwiek bądź innym zakładem wyrobu lub przerobu spirytusu. Na wyjątki od tego przepisu mogą uzyskać pozwolenie Ministra Skarbu tylko te rektyfikacje, które przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia posiadały połączenie z gorzelniami.

§  142.

1. Sala aparatowa ma być oddzielona od innych pomieszczeń rektyfikacji i ma odpowiadać warunkom załącznika C punkt 2. W sali aparatowej mogą być ustawione tylko te aparaty i naczynia, które były zgłoszone do sprawdzenia oraz te, na których ustawienie po sprawdzeniu otrzymano zezwolenie izby skarbowej.

2. Każda rektyfikacja ma posiadać oddzielny magazyn, a w nim niezbędną ilość zbiorników do magazynowania surówki oraz wszelkich gatunków rektyfikatu.

§  143.

1. Rektyfikacja ma posiadać specjalne naczynia do zbierania i mierzenia fuzli, otrzymywanych w czasie oczyszczania spirytusu (fuzlowniki).

2. Fuzlownik jest to zamknięty zbiornik metalowy, którego dna mają być przynitowane do ścian bocznych, albo też łączone na krezach, nadających się do urzędowego zabezpieczenia.

3. Pojemność fuzlownika ma być taka, aby mógł pomieścić fuzle, otrzymane w danej rektyfikacji co najmniej w ciągu jednego miesiąca.

4. Fuzlownik ma posiadać:

a) w bocznej ścianie przez całą swą wysokość szkła wzierne, przez które możnaby dokładnie widzieć oddzielne warstwy fuzli,

b) skalę, zapomocą której można odczytywać ilość płynu w każdej warstwie,

c) kurki w bocznej ścianie obok szkieł wziernych w odległości od 15 do 25 cm jeden od drugiego, służące do brania prób z każdej warstwy fuzli i

d) właz w górnem dnie z pokrywą, nadającą się do urzędowego zabezpieczenia, a także sztucer w dolnem dnie z kranem do opróżnienia fuzlownika.

§ 144. W aparacie rektyfikacyjnym mają być zabezpieczone urzędowo połączenia rurowe zbiorników surówki oraz rektyfikatu II i III gatunku z kubem i sam kub z jego włazami i sztucerami od pary wodnej, wody i spirytusu, oraz fuzlownik i rura, odprowadzająca fuzle z aparatu do fuzlownika.

§ 145. Pojemniki pomocnicze do surówki i rektyfikatu, oddawanych na aparat oraz odbieralniki, służące do mierzenia i przyjmowania różnych gatunków rektyfikatu, nie wymagają stałego zabezpieczenia, mają być jednak do tego przystosowane na przypadek, gdyby zabezpieczenie ich okazało się niezbędne. Odnośne zarządzenie może wydać urząd skarbowy.

§ 146. Do księgi magazynowej na przychód zapisuje się spirytus dostarczony do rektyfikacji z zewnątrz, bądź w postaci surówki z gorzelni, bądź w postaci źle oczyszczonego lub zanieczyszczonego spirytusu (wypary z państwowych wytwórni wódek, konfiskaty i t. p.). Rozchód stanowią wszelkie obroty tak wewnętrzne, czyli ilości, wydane na aparat do oczyszczania, jako też ilości surówki wydane na zewnątrz na specjalne zlecenie P. M. S. Na rozchód wpisuje się również wszelkie nadwyżki, stwierdzone przy wysyłkach spirytusu z rektyfikacji.

§  147.

1. Do księgi rektyfikacyjnej należy zapisywać wyłącznie codzienne obroty wewnętrzne, zatem na przychód zapisuje się ilości surówki wziętej do oczyszczania i zapisanej na rozchód podług rubryk księgi magazynu z surówką, jak również ilości rektyfikatu niższych gatunków, wzięte do powtórnego oczyszczania i zapisane na rozchód w rubrykach księgi magazynu z rektyfikatem.

2. Rozchód w tej księdze stanowią ilości wszelkich gatunków rektyfikatu, otrzymywane z aparatu rektyfikacyjnego, które codziennie przenosi się do księgi magazynu z rektyfikatem.

3. Różnic pomiędzy przychodem i rozchodem księgi rektyfikacyjnej, stanowiących część strat aparatowych, nie zapisuje się w tej księdze codziennie, a dopiero po przeprowadzeniu miesięcznej obrachunkowej rewizji i po ustaleniu ilości odpadków (wody fuzlowej). Straty aparatowe ostatecznie ustalone zapisuje się w rubryce 18 na rozchód.

§ 148. Do księgi magazynu z rektyfikatem należy zapisywać na przychód wszystkie produkty rektyfikowania, nie wyłączając eterów i przemytych już olejów fuzlowych (obrót wewnętrzny) oraz dostarczony do rektyfikacji dla magazynowania i ewentualnego oczyszczania rektyfikat wszelkich gatunków (obrót zewnętrzny). Rozchód w tej księdze stanowią z jednej strony ilości spirytusu zwrócone na aparat do powtórnego oczyszczania (obrót wewnętrzny), z drugiej zaś strony - ilości rektyfikatu wszelkich gatunków i olejów fuzlowych, wydane z przedsiębiorstwa na zewnątrz, oraz nadwyżki stwierdzone przy wysyłkach spirytusu z rektyfikacji.

§  149.

1. W księdze rewizyjnej urzędnicy K. S. zapisują zapasy spirytusu, ustalone w każdym poszczególnym zbiorniku magazynu rektyfikacji w dniu dokonania obrachunkowej rewizji przedsiębiorstwa.

2. W księdze tej każdy zbiornik ma posiadać oddzielne konto. Ustaloną przy rewizji pozostałość spirytusu w każdym zbiorniku należy zapisać, podając dokładnie ilość i temperaturę płynu oraz moc jego, pogrążenie alkoholomierza i temperaturę płynu w szklance; na podstawie tych danych oblicza się i wpisuje ogólną ilość litrów alkoholu.

§ 150. Rzeczywisty zapas spirytusu ustala się przez dodanie stwierdzonych ilości spirytusu wszelkich gatunków w zbiornikach do ilości olejów fuzlowych, określonych po opróżnieniu fuzlownika, w myśl przepisów § 151.

§  151.

1. Przystępując do ustalenia ilości fuzli, otrzymanych z aparatu, należy przedewszystkiem stwierdzić na mocy wskazań skali umieszczonej obok szkieł wziernych fuzlownika (§ 143), jakie ilości płynu stanowią poszczególne warstwy fuzli.

2. Po zapisaniu tych ilości należy zmierzyć moc płynu w każdej ze wspomnianych warstw, posiłkując się alkoholomierzem, termometrem i tablicami redukcyjnemi. Próby do mierzenia mocy należy pobierać przez próbne kraniki, starając się nie wstrząsać płynu, aby każda próba odpowiadała danej warstwie fuzli.

3. Na podstawie powyższych danych należy obliczyć zawartość fuzli każdej warstwy w litrach alkoholu, a po zsumowaniu otrzymuje się ogólną ilość fuzli w fuzlowniku.

4. Następnie należy przemyć fuzle w fuzlowniku, aby oddzielić czyste oleje fuzlowe. Otrzymane oleje fuzlowe mają być dokładnie wymierzone i określone w litrach alkoholu i zlane do beczek na przechowanie.

5. Różnica pomiędzy ogólną, określoną w fuzlowniku ilością fuzli, a ilością czystych olejów fuzlowych, stanowi odpadek, czyli t. zw. wodę fuzlową, którą zalicza się do ubytków rektyfikacyjnych.

§  152.

1. Pozostała po przemyciu fuzli woda fuzlowa może być użyta do rozcieńczania surówki w kubie aparatu rektyfikacyjnego, lub też ma być zniszczona razem z rozczynem soli kuchennej użytym do przemywania fuzli.

2. Zarówno użycie wody fuzlowej do rozcieńczania surówki, jak i jej zniszczenie ma być dokonane w obecności dwóch urzędników K. S. O wynikach przemycia fuzli należy sporządzić protokół podług wzoru Nr. 35.

§ 153. Oleje fuzlowe, otrzymane ze spirytusu niemonopolowego, stanowią własność prywatną i mogą być wyprowadzone do wolnego obrotu bez opłaty monopolowej, o ile odpowiadają warunkom, podanym w załączniku E.

§  154.

1. Przedsiębiorca powinien przed rozpoczęciem oczyszczania spirytusu złożyć właściwemu inspektorowi K. S. oznajmienie w dwóch egzemplarzach (wzór Nr. 41).

2. W oznajmieniu powinien przedsiębiorca podać czas, przez jaki będzie trwało oczyszczanie, oraz ilość spirytusu wziętego do oczyszczania.

3. Inspektor K. S. zwraca jeden egzemplarz oznajmienia przedsiębiorcy, poświadczając, że nie znajduje przeszkód do rozpoczęcia ruchu, drugi zaś egzemplarz wysyła izbie skarbowej. Bez poświadczenia oznajmienia rektyfikacja nie może być uruchomiona.

§ 155. O nieprzewidzianych przerwach w ruchu rektyfikacji przedsiębiorca powinien niezwłocznie zawiadomić inspektora K. S. i wyjaśnić przyczyny przerwy w pracy oraz podać przypuszczalny termin jej wznowienia. Wszelkie przerwy w pracy inspektor K. S. powinien zaznaczać na oznajmieniu.

§  156.

1. Spirytus eksportowy, przechowywany w rektyfikacji, do chwili wywozu zagranicę jest obciążony opłatą monopolową w wysokości obowiązującej ceny sprzedażnej spirytusu do wyrobu wódek gatunkowych.

2. Minister Skarbu może zażądać zabezpieczenia opłaty monopolowej, ciążącej na eksportowym spirytusie, przechowywanym w rektyfikacji.

3. Zabezpieczenie ma być złożone w sposób przewidziany w §§ 34 i 35.

§ 157. Postanowienia ujęte w niniejszym dziale mają odpowiednie zastosowanie również do zakładów odwadniających spirytus.

4.

Przerób spirytusu na wódki gatunkowe.

§  158.

1. Napoje spirytusowe, zawierające, oprócz alkoholu etylowego i wody, różne domieszki smakowe i aromatyczne, bądź pochodzenia roślinnego w postaci wyciągów z owoców, traw lub korzeni (esencyj) lub soków, bądź sztuczne domieszki aromatyczne, a ewentualnie także barwniki lub cukier, uważa się za wódki gatunkowe.

2. 39 Domieszki te bądź także barwniki mają znajdować się w wódkach gatunkowych w ilościach, wyraźnie odróżniających te wódki od wódek czystych.

3. Za naturalne wódki owocowe uważa się takie wódki, które są wyrabiane ze spirytusu, wypędzonego z owoców (z cukru, zawartego wyłącznie w tych owocach) i nieoczyszczonego zapomocą rektyfikowania.

4. 40 Jako naturalne wódki zbożowe mogą być wyrabiane wódki tylko ze spirytusu zbożowego nierektyfikowanego, po upływie co najmniej dwuletniego okresu przechowywania tego spirytusu w beczkach drewnianych w celu otrzymania właściwych cech smakowych oraz zabarwienia. Przepisu tego nie stosuje się do wódek zbożowych, przeznaczonych na wywóz za granicę.

5. 41 Przyjęcie spirytusu zbożowego (ust. 4) w fabryce wódek lub w wolnym składzie ma się odbywać w obecności urzędnika K.S.; z chwilą zlania spirytusu beczki powinny być urzędowo zabezpieczone, a na beczkach ma być oznaczona data zlewu oraz ilość zlanego spirytusu; z czynności tych K.S. sporządza odpowiedni protokół. Przed upływem dwu lat spirytus z tak zabezpieczonych beczek nie może być brany do przerobu na gotowe wyroby.

6. 42 Minister Skarbu może według uznania zezwalać poszczególnym fabrykom wódek gatunkowych na przerób spirytusu zbożowego rektyfikowanego na wódki gatunkowe, ustalając w zezwoleniach:

a) ilości rektyfikatu zbożowego, jakie mogą być przerabiane na wódki; zezwolenie może zawierać ograniczenie co do czasu ważności;

b) warunki przerobu rektyfikatu zbożowego i kontroli tego przerobu;

c) warunki, jakim odpowiadać mają wyroby wódczane ze spirytusu żytniego w celu odróżnienia ich od wódek czystych;

d) cenę sprzedażną rektyfikatu zbożowego, która może być wyższa od ceny rektyfikatu zwykłego, przeznaczonego do wyrobu wódek gatunkowych.";

7. 43 Nie zalicza się do wódek gatunkowych napojów zawierających alkohol wytworzony przez fermentację, bez następnej destylacji, jak np. wina gronowe, owocowe, jagodowe i piwa.

§  159.

1. 44 Wódki gatunkowe, z wyjątkiem naturalnych wódek zbożowych (§ 158 ust. 4) i wódek gatunkowych owocowych, wolno wyrabiać tylko z rektyfikatu I gatunku lub też z rektyfikatu podwójnie oczyszczonego, odpowiadającego wszelkim wymaganiom czystości i jakości.

2. Do wyrobu wódek pejsachowych wolno używać wyłącznie spirytusu pejsachowego melasowego albo owocowego.

3. Zabrania się poddawać fermentacji spirytusowej owoce przeznaczone do wyrobu odpowiednich wyciągów i soków, używanych do fabrykacji wódek gatunkowych. Fermentację taką można stosować tylko w gorzelniach owocowych.

§  160.

1. Do słodzenia wódek gatunkowych wolno używać wyłącznie cukru buraczanego (sacharoza).

2. Zabrania się dodawania:

a) środków zaostrzających działanie alkoholu,

b) domieszek szkodliwych dla zdrowia.

3. O stwierdzonych przekroczeniach niniejszego paragrafu władze skarbowe zawiadamiają właściwe władze administracji ogólnej.

§  161.

1. Fabryki wódek gatunkowych mają zgłaszać swe wyroby P. M. S. Do zgłoszeń mają być dołączone próby wyrobów w ilości dwóch półlitrowych butelek każdego gatunku. W zgłoszeniu należy podać moc, pojemność naczynia i składniki użyte do wyrobu. Z wyrobów tego samego gatunku, różniących się jedynie zawartością alkoholu, obowiązkowi zgłoszenia do rejestracji podlega tylko jeden z tych wyrobów.

2. Po zbadaniu wódek i stwierdzeniu, że odpowiadają one warunkom §§ 158 - 160 P. M. S. zawiadamia przedsiębiorcę oraz właściwy urząd skarbowy, pod jakim numerem dany rodzaj wódki został wciągnięty do rejestru. Numer rejestru ma być uwidoczniony na etykietach wyrobów, wydawanych do obrotu handlowego.

3. P. M. S. odmówi zarejestrowania wyrobów, nie odpowiadających wymogom §§ 158 - 160, zawiadamiając jednocześnie przedsiębiorcę o przyczynach niezarejestrowania ich.

4. Zabrania się wydawać do obrotu handlowego wódki gatunkowe, których próby nie były zarejestrowane przez P. M. S.

§  162.

1. 45 Moc wódek gatunkowych nie może być mniejsza od 25% oraz nie może przewyższać 45% objętościowych, z wyjątkami przewidzianemi w § 174. Na wyrób poszczególnych gatunków i rodzajów wódek o mocy ponad 45% potrzebne jest zezwolenie Ministra Skarbu.

2. 46 Wódki gatunkowe (art. 52) i spirytus pejsachowy mogą być wypuszczane z fabryki tylko w naczyniach z zawartością 2, 1, 0,75, 0,5 i 0,25 litra płynu. Ponadto fabryki wódek gatunkowych za zezwoleniem izb skarbowych mogą wydawać - i to tylko bezpłatnie - próbki swoich wyrobów w naczyniach z zawartością 0,025 (1/40) litra płynu w okresie od 15 do 31 grudnia każdego roku, a w innym czasie tylko z przeznaczeniem na targi, wystawy, kiermasze itp. imprezy i tylko w okresie trwania tych imprez. Zabrania się sprzedaży wódek gatunkowych w naczyniach o zawartości 1/40 litra.

3. 47 O ile umowy i porozumienia zawarte przez Rzeczpospolitą Polską z innymi państwami przewidują dla niektórych rodzajów wyrobów zagranicznych odmienną zawartość wódek w naczyniach, wolno krajowe wyroby wódczane tego samego rodzaju wypuszczać również w naczyniach z zawartością płynu przewidzianą w tych umowach lub porozumieniach dla wyrobów zagranicznych.

4. 48 Ustala się następujące granice odchyleń miary i mocy w nalanych i przeznaczonych do sprzedaży wyrobach wódczanych gatunkowych w porównaniu z miarą i mocą oznaczonymi na etykietach:

a) odchylenie miary przy temperaturze płynu +15°C dla zawartości płynu w naczyniach o pojemności:

2 l i 1 l - 0,5%,

0,75 l - 0,75%,

0,5 l i 0,25 l - 1%,

0,1 l - 2%,

0,025 l - 3,2%,

b) odchylenie mocy - 0,5% alkoholu niezależnie od mocy wyrobu.

5. 49 Przepisów ust. 1 i 2 niniejszego paragrafu nie stosuje się do wyrobów wódczanych. przeznaczonych na wywóz zagranicę; wyroby te mogą być dowolnej mocy i mogą być nalewane do naczyń o dowolnej pojemności po uprzedniem zgłoszeniu tych czynności urzędowi skarbowemu.

§  163.

1. Przeznaczone do obrotu handlowego naczynia, zawierające gotowe wyroby wódczane, muszą być zamknięte lakiem, bądź też nałożonemi na korek i zaopatrzonemi w odcisk pieczęci fabrycznej kapslami lub też w inny sposób, uznany przez Ministra Skarbu.

2. Przy zamykaniu naczyń kapseliną wolno zamiast pieczętowania nakładać na korek odpowiednie naklejki papierowe, zanurzone następnie wraz z szyjką butelki w kapselinę.

3. 50 Każde naczynie z wyrobami wódczanymi należy zaopatrzyć w etykietę, na której ma być czytelnym drukiem oznaczona nazwa i rodzaj wyrobu, ilość i moc wyrobu, numer rejestru P.M.S. oraz nazwa i siedziba firmy. Ponadto każde naczynie powinno być zaopatrzone datą rozlewu bądź przez oznaczanie jej na odwrotnej stronie etykiety, bądź w inny sposób umożliwiający łatwe odczytanie daty (np. przez dziurkowanie etykiety) ; używane w tym celu etykiety nie mogą być podobne (co do rysunku, barwy i druku - łącznie) do etykiet używanych przez P.M.S. Pod jednym numerem rejestracyjnym nie może być wprowadzany do obrotu handlowego wyrób wódczany o różnych nazwach.

4. 51 Zabrania się umieszczania na naczyniach i etykietach nazw i oznaczeń, mogących wprowadzić kupującego w błąd co do jakości, pochodzenia, rodzaju i zawartości nabywanego wyrobu. Krajowe wyroby wódczane mogą posiadać bezpośrednio na szkle oznaczenie firmy detalicznego sprzedawcy danego wyrobu i nazwę wyrobu, pod warunkiem że oznaczenie to nie może zastępować właściwej etykiety (ust. 3) i że nazwa wyrobu nie będzie się różniła od podanej na etykiecie.

5. 52 Naczynia zawierające próbki reklamowe (§ 162 ust. 2) mają być opatrzone prócz właściwej etykiety dodatkową nalepką lub opaską z czytelnym napisem "Bezpłatnie".

§ 164. Wyroby wódczane pochodzenia zagranicznego, nalane do naczyń w krajowych fabrykach wódek gatunkowych, mogą być zaopatrzone w kapsle i etykiety firm zagranicznych, o ile w fabryce poza przystosowaniem tych wyrobów do przepisów krajowych (rozcieńczanie do przepisanej mocy, nalanie do naczyń o przepisanej pojemności), nie dokonano żadnych dalszych zabiegów fabrykacyjnych. Wyroby takie mają posiadać wyraźny napis, umieszczony w sposób podany w § 163 ust. 3 z wyjątkiem znaku rejestracyjnego, wskazujący zagraniczne pochodzenie wyrobu i krajową fabrykę, w której je nalano.

§  165.

1. 53 Wyroby wódczane, których nazwa na etykiecie wskazuje, iż są wyprodukowane ze specjalnych gatunków spirytusu ( śliwowica, winiak, rum, koniak i t. p.) nie mogą zawierać innych gatunków spirytusu prócz takiego, jaki odpowiada ich nazwie. Jeżeli te gatunki wódek są sporządzane na spirytusie ziemniaczanym z dodaniem pewnej ilości spirytusu powyższych gatunków (przynajmniej jednak 10%), to wódki te powinny być oznaczane na etykietach jako "mieszane". Inne wyroby wódczane mogą być wydawane z fabryki z zaznaczeniem na etykiecie nazwy, któraby w żadnym razie nie wprowadzała w błąd co do jakości i smaku wódki gatunkowej.

2. Wyroby wyprodukowane przy użyciu sztucznych esencyj mają być oznaczone na etykiecie jako "sztuczne" lub "przygotowane na esencji sztucznej".

3. 54 Jako wódki zbożowe nie mogą być wypuszczane wódki mieszane lub wódki przygotowane na esencjach sztucznych. Pod nazwą "starka" mogą być wypuszczane tylko naturalne wódki zbożowe ze spirytusu zbożowego nierektyfikowanego (§ 158 ust. 4).

§  166.

1. Fabryki wódek nie mogą mieć wewnętrznego połączenia z innemi przedsiębiorstwami ani też z lokalami mieszkalnemi.

2. Niezależnie od przepisu ust. 1 terytorjum fabryki wódek wraz ze wszystkiemi zabudowaniami nie może mieć żadnego połączenia z zakładami wyrobu, oczyszczania, odwadniania, przerobu i sprzedaży spirytusu i napojów alkoholowych. O ile taka łączność istnieje, terytorjum fabryki wódek wraz ze wszystkiemi zabudowaniami mają być odgrodzone od tych zakładów szczelnym parkanem lub murem o wysokości co najmniej 2 m lub też murowanym budynkiem, w którym okna mają być zaopatrzone w mocne kraty żelazne i w siatki, a siatki mają być przymocowane do krat okna i zabezpieczone urzędowemi plombami. Wjazd do każdego poszczególnego zakładu ma być urządzony oddzielnie z ulicy lub z osobnego wspólnego podwórza, posiadającego bramę wjazdową od ulicy. Wspólne podwórze ma łączyć się przez bramy z podwórzami poszczególnych zakładów, a nie może mieć bezpośredniego połączenia z budynkami fabrycznemi. Tory kolejowe mogą przecinać teren poszczególnych przedsiębiorstw, mają być jednak odgrodzone bramami, pozostającemi pod stałem zamknięciem. Na terytorjum fabrycznem mogą znajdować się niemające bezpośredniego połączenia z fabryką mieszkania właściciela i pracowników fabryki; wejście do tych mieszkań jednak ma znajdować się tylko na podwórzu fabrycznem.

§  167.

1. Fabryka wódek gatunkowych ma posiadać następujące oddzielne pomieszczenia:

a) do magazynowania czystego rektyfikatu oraz do wyrobu i magazynowania wódek gatunkowych, jeszcze nie nalanych do butelek (w beczkach, kufach i t. p.). W pomieszczeniu tem mogą być również przygotowywane i przechowywane artykuły potrzebne do produkcji (soki, esencje i t. p.), jak również spirytus w ilości dziennego zapotrzebowania do przerobu,

b) oddział rozlewni, czyli pomieszczenie, w którem odbywa się nalew wódek do butelek, korkowanie i etykietowanie,

c) skład do przechowywania wódek nalanych do naczyń. W pomieszczeniu tem mogą się znajdować jedynie wyroby już gotowe w postaci przygotowanej do sprzedaży, rozmieszczone na półkach według rodzajów, mocy i pojemności naczyń, w celu umożliwienia łatwego sprawdzenia zapasów.

2. Zabrania się wykonywania w powyżej wskazanych pomieszczeniach jakichkolwiek innych prac fabrycznych, aniżeli te, do jakich odnośne pomieszczenie zostało przeznaczone.

§ 168. Do produkcji destylatów używanych do wyrobu wódek gatunkowych oraz do oczyszczania odpadków spirytusowych, otrzymywanych przy fabrykacji wódek, przedsiębiorcy mogą za zezwoleniem Ministra Skarbu posiadać aparaty destylacyjne i rektyfikacyjne. Aparaty te mogą być używane tylko pod nadzorem urzędników K. S., zaś na czas nieużywania mają być urzędowo zabezpieczone od możności korzystania z nich.

§  169.

1. Fabryka wódek gatunkowych ma posiadać:

a) zbiorniki lub beczki na rektyfikat,

b) naczynia do przechowywania półfabrykatów, soków, morsów, nalewek i t. p.,

c) zbiorniki, beczki, kufy na gotowe wyroby,

d) odpowiednie filtry,

2. Wymienione zbiorniki, naczynia i filtry, po zgłoszeniu ich do urzędu skarbowego, mają być zmierzone i zarejestrowane w protokółach sprawdzenia. Przed dokonaniem pomiaru naczynia te nie mogą być używane do przechowywania płynów spirytusowych.

3. Zbiorniki, kufy i większe naczynia, przeznaczone do przechowywania spirytusu i wyrobów wódczanych, mają być trwale ustawione i zaopatrzone w laski miernicze lub skale.

§  170.

1. Za zezwoleniem izby skarbowej fabryka wódek gatunkowych może posiadać w obrębie tej samej miejscowości kilka oddziałów fabrykacyjnych do wyrobu półfabrykatów, gotowych wyrobów i przechowywania surowców, niemniej jednak tylko w jednym z tych oddziałów może nalewać wódki do naczyń, z których wódki te wydaje do wolnego obrotu; za zezwoleniem Ministra Skarbu oddziały takie może posiadać fabryka i w innych miejscowościach.

2. Przedsiębiorca, posiadający kilka niepołączonych z sobą oddziałów fabrykacyjnych, może przesyłać własne wyroby i półfabrykaty z jednego oddziału do drugiego.

3. Na przesłane półfabrykaty i wyroby przedsiębiorca wypisuje świadectwa przewozowe, na mocy których wyroby lub półfabrykaty mają być zaksięgowane w oddziale wysyłającym i otrzymującym.

§  171.

1. Fabryka wódek, wyrabiająca destylaty owocowe, winne, rumowe, arakowe i t. p. może odstępować te wyroby, jak również półfabrykaty innej fabryce wódek.

2. Fabryki wódek mogą otrzymać od Ministra Skarbu zezwolenie na sprzedaż destylatów owocowych, winnych, rumowych, arakowych i t. p. również innym zakładom (fabrykom czekolady i cukrów, cukierniom i t. p.) do dalszego przerobu do celów spożywczych.

3. W przypadkach przewidzianych w niniejszym paragrafie mają zastosowanie postanowienia § 225.

§ 172. 55 Zwracane do fabryki wódek sprzedane wyroby powinny być zapisane w księdze obrachunkowej na przychód.

§ 173. Fabryki wódek gatunkowych mogą wprowadzać do obrotu własne wyroby i wyroby, o których mowa w § 164, tylko w naczyniach zamkniętych za pośrednictwem uprawnionych sprzedawców hurtowych i detalicznych, z wyjątkami przewidzianemi w § 171 ust. 2.

§  174.

1. Produkcja wyrobów pejsachowych (nalew spirytusu i wyrób wódek) może odbywać się tylko w fabrykach wódek, znajdujących się przy gorzelniach pejsachowych. Wyjątki od tej zasady dopuszczalne są za zezwoleniem Ministra Skarbu. Podanie o zwolnienie spirytusu pejsachowego do produkcji (art. 44) należy składać w P. M. S.

2. 56 Spirytus pejsachowy owocowy (śliwowica) może być nalewany do butelek tylko o naturalnej mocy spirytusu, otrzymanego z aparatu odpędowego, bez prawa rozcieńczania i mieszania z innemi gatunkami spirytusu. Zakaz ten nie dotyczy wódek pejsachowych.

3. 57 Spirytus pejsachowy, wyprodukowany z melasu, nalewany do butelek, powinien mieć moc nie niższą od 95%.

§ 175. Nalew i przechowywanie wyrobów pejsachowych ma się odbywać z zachowaniem przepisów obowiązujących fabryki wódek, a nadto:

a) nalew wyrobów pejsachowych nie może się odbywać równocześnie z nalewem innych wódek gatunkowych,

b) wyroby pejsachowe mają być przechowywane zupełnie oddzielnie od innych wódek gatunkowych,

c) fabryki uprawnione do nalewu wyrobów pejsachowych mają prowadzić osobną księgę obrachunkową tych wyrobów, podług wzoru ustalonego dla wódek gatunkowych,

d) na etykietach naczyń z wyrobami pejsachowemi ma być umieszczony napis "wyrób pejsachowy", niezależnie od innych napisów, przewidzianych w § 163,

e) o rozpoczęciu i ukończeniu nalewu wyrobów pejsachowych uprawnione do tego fabryki wódek mają zawiadamiać inspektora K. S.

5.

Przerób spirytusu na cele niekonsumcyjne.

a) Skażanie, zezwolenia na zakup spirytusu i kontrola jego zużycia.

§  176.

1. Spirytus przeznaczony do dalszego przerobu względnie do bezpośredniego użycia na cele niekonsumcyjne (art. 27) wydaje się w stanie:

a) skażonym ogólnemi środkami,

b) skażonym szczególnemi środkami,

c) w stanie nieskażonym.

2. Skażanie spirytusu ma na celu doprowadzenie go do stanu, w którym nie nadawałby się do spożycia. Spirytus skaża się przez dodawanie domieszek zmieniających smak, zapach i ewentualnie zabarwienie spirytusu, lecz nie zmieniających jego istotnych właściwości.

3. 58 Spirytus skażony ogólnym środkiem skażającym (denaturat) nie może być używany do celów przemysłowych (do przerobu) z wyjątkiem przerobu denaturatu przez rzemieślników na artykuły, przeznaczone do dalszego użytku przemysłowego we własnych zakładach wytwórców tych artykułów.

4. 59 Spirytus, przeznaczony na cele niekonsumcyjne, skażony lub nieskażony nie może być używany do spożycia ani też do takich celów niekonsumcyjnych, które uzasadniają pobranie wyższej ceny od tej, po jakiej dany spirytus został zakupiony. Zakaz ten dotyczy również artykułów wytwarzanych ze spirytusu na cele niekonsumcyjne zawierających spirytus w stanie niezwiązanym z wyjątkiem używania estrów w przemyśle spożywczym.

§ 177. 60 Skażanie spirytusu do przerobu na ocet odbywa się w octowni. Spirytus dla potrzeb własnych gospodarstw gorzelniczych (art. 47) skaża się w gorzelni, we wszystkich innych przypadkach skażanie spirytusu odbywa się w miejscu odbioru (w składzie wskazanym przez P. M. S.). Na wyjątki od tego postanowienia może zezwolić izba skarbowa.

§  178.

1. Ogólne środki skażające oraz środki skażające dla mieszanek napędowych (samochodowych i traktorowych), dostarcza P. M. S. za opłatą ustaloną przez siebie do miejsc skażania bądź w postaci gotowej mieszaniny, bądź też jako jej poszczególne części składowe; środki te przesyłane są pod urzędowem zabezpieczeniem i za świadectwem przewozowem.

2. Szczególnych środków skażających dostarczają zainteresowane przedsiębiorstwa i w razie nabycia ich w handlu środki te mają być pokryte rachunkiem (fakturą). Środki szczególnego skażania mogą być użyte do skażania dopiero po uprzedniem zbadaniu ich i zakwalifikowaniu przez P. M. S.

3. 61 Recepty skażania spirytusu, jak również skład środków skażających i normy ilościowe próbek podane są w załącznikach F i G; warunki, jakim mają odpowiadać szczególne środki skażające oraz sposób ich badania, ustala P. M. S.

§  179.

1. Skażanie spirytusu ma się odbywać pod nadzorem urzędników skarbowych.

2. O zamierzonem skażeniu przedsiębiorstwo ma zawczasu zawiadomić właściwego inspektora K. S.

3. Urzędnicy, w obecności których dokonano skażenia, prowadzą ewidencję wziętych do skażenia środków i zabezpieczają za każdym razem pozostałość środka skażającego urzędowem zamknięciem.

4. Jeżeli urzędowe zabezpieczenie naczynia ze zbadanym już środkiem skażającym okazało się naruszone, lub też dostęp do wnętrza naczynia był możliwy bez naruszenia zabezpieczenia - należy pobrać ponownie dwie próby tego środka skażającego i przesłać je do chemicznego zbadania.

5. Skażać jednorazowo można nie mniej niż 2 hl alkoholu łącznie. Urząd skarbowy może jednak w uzasadnionych przypadkach zezwolić na wyjątki.

6. Skażanie jest skończone, gdy środek skażający rozpuścił się całkowicie w spirytusie względnie utworzył emulsję i otrzymany roztwór został starannie wymieszany.

7. O dokonanem skażeniu spirytusu urzędnicy skarbowi sporządzają protokół według wzorów Nr. 36 lub 37. W protokóle zaznacza się ilości i rodzaj środków skażających. Ilość skażonego spirytusu zapisuje się na przychód do ksiąg kontrolnych według wzoru Nr. 8, jeżeli spirytus był skażony ogólnym środkiem skażającym i według wzoru Nr. 9, jeżeli skażania dokonano szczególnemi środkami. W protokóle skażania spirytusu środkiem szczególnym zaznacza się również wskazanie alkoholomierza i temperaturę otrzymanej mieszaniny, niezależnie od wskazania mocy wziętego do skażenia spirytusu.

8. W każdym przypadku dokonania skażenia urzędnicy skarbowi biorą próbę do naczynia o pojemności przynajmniej 1 litra. Po urzędowem zabezpieczeniu tego naczynia pieczęcią urzędową i przedsiębiorcy oraz oznaczeniu etykietą doręcza się próbę przedsiębiorcy, który powinien ją przechowywać w ciągu trzech miesięcy, licząc od dnia dokonania skażenia. Po tym okresie czasu przedsiębiorca może próbę użyć do celu, do którego spirytus był przeznaczony.

9. Przy skażeniu ilości mniejszej niż 200 litrów, próba pobierana wynosi 1/200 część skażonego płynu, nie mniej jednak niż pół litra.

10. 62 Przy dokonywaniu skażenia spirytusu, przeznaczonego do celów perfumeryjno - kosmetycznych, pobierana próbka wynosi 1/200 część skażonego płynu, jednak nie więcej niż 0,5 litra, nie mniej niż 0,05 litra.

§  180.

1. Zezwolenia na zakup spirytusu na cele niekonsumcyjne oraz na zakup spirytusu na cele eksportowe wydaje:

a) 63 urząd skarbowy - na spirytus, w cenie którego mieści się opłata monopolowa, nie mniejsza aniżeli opłata, ustalona na spirytus konsumcyjny, oraz zezwolenia na spirytus, przeznaczony do napędu traktorów rolniczych,

b) izba skarbowa - na spirytus skażony szczególnemi środkami,

c) Minister Skarbu - na spirytus skażony, zapomocą innych niewymienionych w załączniku F środków skażających, oraz w wyjątkowych przypadkach na spirytus nieskażony po cenie, w której nie mieści się opłata ustalona na spirytus konsumcyjny, tudzież na zakup spirytusu eksportowego, przeznaczonego na wywóz lub na przerób na artykuły przeznaczone do wywozu zagranicę.

2. Zwolnienie spirytusu do zużycia w stanie skażonym w majątkach połączonych z gorzelniami rolniczemi na cele napędu, oświetlenia i ogrzewania uskutecznia P. M. S. na skutek opinji urzędu skarbowego.

3. Na zakup spirytusu, przeznaczonego do przerobu na artykuły spożywcze oraz do wzmacniania lub konserwacji napojów winnych i soków, wydają zezwolenia urzędy skarbowe.

§  181.

1. Przedsiębiorca zamierzający zakupić spirytus na cele niekonsumcyjne powinien złożyć podanie w urzędzie skarbowym z odpowiedniem uzasadnieniem ilości żądanego spirytusu, podać środek skażenia, wymienić produkt jaki zamierza wyrabiać i sposób technicznego postępowania przy jego wyrobie, oraz przybliżoną ilość surowca niezbędną do wyprodukowania jednostki wyrobu, miejsce w którem zamierza skażać spirytus, oraz miejsce przechowywania spirytusu skażonego, jak również pobranego lecz jeszcze nieskażonego. Przy zakupie spirytusu po cenach niższych od ceny na wódki gatunkowe do wyrobu środków leczniczych należy dołączyć ponadto orzeczenie Ministerstwa Opieki Społecznej, stwierdzające do jakiej grupy preparatów dany środek należy oraz normę zużycia spirytusu na jednostkę wyrobu. Jeżeli w przebiegu fabrykacji odzyskuje się zpowrotem część spirytusu, należy również podać jaki jest przybliżony procentowy stosunek otrzymywanego zpowrotem spirytusu do całej ilości spirytusu, wziętego do przerobu.

2. W celu uzyskania zwolnienia spirytusu na cele własnego gospodarstwa (§ 180 ust. 2) przedsiębiorca gorzelni rolniczej powinien złożyć do P. M. S. za pośrednictwem urzędu skarbowego podanie, wskazując ilość spirytusu, i uzasadniając ją posiadanemi silnikami napędowemi lub narzędziami oświetleniowemi i ogrzewalnemi (samochody, traktory, lampy, piece i t. p.). Spirytus ten ulega skażeniu środkiem skażającym przewidzianym w załączniku F.

§ 182. Zezwolenia, o których mowa w § 180 wydaje się z ważnością do końca danego roku obrachunkowego.

§  183.

1. W przypadkach przewidzianych w art. 49 ust. 3 pobiera się należność w wysokości różnicy pomiędzy obowiązującą, ceną spirytusu dla celów, do których faktycznie spirytus zużyto, a ceną zapłaconą.

2. W przypadkach, gdy spirytus nie został zużyty do celu, na jaki był wydany, a przeprowadzone dochodzenia nie wykażą do jakiego celu został on zużyty - pobiera się należność według obowiązującej ceny za spirytus do wyrobu wódek gatunkowych (art. 49 ust. 3); niezależnie od tego pociąga się winnych do odpowiedzialności karnej skarbowej.

§  184.

1. Przed pobraniem przydzielonego spirytusu, w przypadkach, gdy spirytus ma być skażony nie w miejscu jego poboru, przedsiębiorca, pobierający spirytus jest obowiązany zabezpieczyć należność monopolową w wysokości różnicy pomiędzy ceną wyznaczoną na spirytus do wyrobu wódek gatunkowych, a ceną nabywanego spirytusu. Zabezpieczenie to ma być złożone w sposób przepisany w §§ 34 i 35.

2. Złożone przez przedsiębiorcę zabezpieczenie będzie zwrócone dopiero po przedłożeniu protokółu o dokonanem skażeniu oraz po uiszczeniu opłaty za ewentualne nadmierne ubytki drogowe spirytusu.

3. Minister Skarbu może w wyjątkowych przypadkach zezwolić na odstąpienie od żądania zabezpieczenia, jak również na odmienne regulowanie wysokości i formy zabezpieczenia.

4. Postanowienia niniejszego paragrafu nie dotyczą przypadków przewidzianych w § 180 ust. 2.

5. Władza wydająca zezwolenia na zakup spirytusu (§ 180) może żądać zabezpieczenia należności monopolowych od zakładów przerobu spirytusu w wysokości, jaką uzna za stosowną, jednak nie większej od różnicy pomiędzy ceną spirytusu na wódki gatunkowe, a ceną zapłaconą przez dany zakład przerobu, przyjmując przeciętne zapasy spirytusu w stanie nieprzerobionym.

§ 185. Przerób spirytusu ma się odbywać ściśle według opisu technicznego postępowania zgłoszonego przez przedsiębiorstwo.

§  186.

1. Zabrania się:

a) wydzielać spirytus z ogólnej masy skażonego spirytusu lub z wyrobów zawierających spirytus, przyczem przepis ten nie dotyczy przypadków przewidzianych w § 187,

b) wydzielać całkowicie lub częściowo ze skażonego spirytusu środek skażający lub dodawać do skażonego spirytusu środki mogące zmniejszyć działanie środka skażającego pod względem smaku, zapachu lub zabarwienia,

c) ułatwiać innym osobom całkowite lub częściowe odkażanie spirytusu,

d) przechowywać, używać lub ułatwiać innym osobom używanie lub przechowywanie spirytusu skażonego do innych celów, niż te do jakich został wydany.

2. Powyższy zakaz w dosłownem jego brzmieniu ma być wywieszony w miejscu widocznem we wszystkich przedsiębiorstwach, przerabiających spirytus skażony.

§  187.

1. Powrotnie otrzymywany spirytus względnie odpadki od fabrykacji zawierające spirytus, mogą być używane jedynie do tego samego celu, do jakiego spirytus pierwotnie był wydany, względnie do wyrobu artykułów należących do tej samej grupy cennikowej. Odpadki mogą być zniszczone tylko w obecności 2 urzędników K. S.

2. 64 Powrotnie otrzymany spirytus ma być przed wydaniem go z magazynu do przerobu skażony w ten sam sposób, jak przed pierwszem użyciem względnie odpowiednio do przeznaczenia. (ust. 1). Na wyjątki od tego przepisu może zezwalać izba skarbowa.

3. Spirytus, otrzymywany powrotnie w toku fabrykacji należy zapisywać na przychód do ksiąg kontrolnych danego przedsiębiorstwa na mocy sporządzonych przez K. S. protokółów, stwierdzających ilość otrzymanego spirytusu oraz dokonanie skażenia.

4. 65 Do oczyszczania i wzmacniania spirytusu powrotnego, otrzymywanego przy przerobie spirytusu, przedsiębiorstwa przerobu spirytusu mogą za zezwoleniem Ministra Skarbu posiadać aparaty destylacyjne. Oczyszczanie i wzmacnianie spirytusu powrotnego może się odbywać wyłącznie w obecności urzędników K. S.

§  188.

1. Spirytus skażony, jak również i czysty, przeznaczony do skażenia lub przerobu w stanie nieskażonym na inne wyroby, należy przechowywać w miejscu zgłoszonem urzędowi skarbowemu i uznanem przez ten urząd za odpowiednie. Od obowiązku tego wolne są apteki, szpitale, zakłady sanitarne, zakłady naukowe i doświadczalne.

2. 66 Spirytus nieskażony z wyjątkiem spirytusu, w którego cenie nabycia mieści się opłata monopolowa, ustalona dla spirytusu przeznaczonego do wyrobu wódek gatunkowych, ma być przechowywany pod urzędowem zamknięciem. Urząd skarbowy może zarządzić przechowywanie spirytusu skażonego szczególnemi środkami pod urzędowem zamknięciem i wydawanie tego spirytusu do przerobu po uprzedniem dodatkowem skażeniu w miejscu przerobu w obecności K. S. zapomocą środków wchodzących w skład produkowanego artykułu. O dokonaniu dodatkowego skażenia należy sporządzić odpowiedni protokół.

3. Naczynia przeznaczone do przechowywania spirytusu mają być wytarowane względnie wymierzone płynem w myśl przepisów § 57.

4. Gdy w przedsiębiorstwie przechowuje się spirytus, skażony różnemi środkami, należy uwidocznić na każdem naczyniu, jakim środkiem skażony był spirytus w niem zawarty.

§  189.

1. Urzędnicy K. S. pobierają w obecności przesiębiorcy próby szczególnych środków skażających celem odesłania ich do chemicznego badania. Do badania należy pobierać po dwie próby w ilościach podanych w załączniku G. Na żądanie pracowni, która przeprowadza badanie, przedsiębiorca powinien dostarczyć środek skażający w wymaganej większej ilości. Przed pobraniem prób należy środek skażający dokładnie wymieszać, tak ażeby przesłana do badania próba odpowiadała ściśle składowi całego zapasu środka skażającego. Przedsiębiorca nie może mieć wpływu na sposób czerpania prób. Naczynia z próbami (butelki, słoje, puszki, torebki i t. p.) należy zabezpieczać plombą lub pieczęcią urzędową oraz przedsiębiorcy, zaopatrywać w kartki z napisami oznaczającemi rodzaj i ilość środka skażającego, którego próbę pobrano, oraz wymieniać znaki zabezpieczeń urzędowych, nałożonych na naczynia lub opakowania z próbami. O pobraniu prób należy sporządzić krótki protokół w dwóch egzemplarzach. Jeden egzemplarz protokółu dołącza się do prób wysłanych do badania, a drugi pozostawia się przy księdze kontrolnej przedsiębiorstwa. Po pobraniu próby urzędnicy K. S. nakładają urzędowe zabezpieczenia na cały zapas środka skażającego.

2. Urzędowe zabezpieczenie pozostaje na naczyniach przez cały czas badania prób; po otrzymaniu dodatnich wyników badania, zabezpieczenie urzędowe może być zdjęte, lecz tylko w obecności urzędnika K. S. i ma być ponownie nakładane aż do chwili zużycia całego zapasu środka skażającego.

§  190.

1. P. M. S. bada jedną z nadesłanych prób, drugą zaś przechowuje u siebie przez okres półroczny. Po tym okresie przedsiębiorca może w ciągu następnych trzech miesięcy otrzymać zpowrotem pozostające na przechowaniu próby. Po upływie tego okresu czasu próby ulegają zniszczeniu.

2. P. M. S. stwierdza wynik badania przez wystawienie zaświadczenia (wyniku analizy), które przesyła urzędnikom pobierającym próbę. Zaświadczenie to razem z protokółem pobrania odnośnych prób stanowi załącznik do księgi kontrolnej.

§ 191. Przedsiębiorca ponosi koszty przesyłki i chemicznego badania prób szczególnych środków skażających. Należność przypadającą za dokonanie badań chemicznych, powinien przedsiębiorca wpłacić na rachunek P. M. S.

§ 192. Każde przedsiębiorstwo, przerabiające spirytus nieskażony lub skażony szczególnym środkiem, obowiązane jest przedstawiać na żądanie władz skarbowych wszystkie rachunki i faktury na sprzedane wyroby ze spirytusu.

§ 193. Do przeprowadzania badań związanych z całokształtem przerobu spirytusu (wydajność, zaniki, powrotny spirytus, skażanie i t. p.) mogą być delegowani przez Ministra Skarbu urzędnicy P. M. S. do odnośnych przedsiębiorstw przerobu spirytusu. Urzędnikom tym przysługuje prawo wglądu we wszystkie szczegóły, dotyczące przerobu spirytusu.

§  194.

1. 67 Zakłady przerobu spirytusu nie mogą mieć wewnętrznego połączenia z innemi zakładami przemysłowemi lub handlowemi, ani też z pomieszczeniami mieszkalnemi. Zakłady przerabiające spirytus po różnych cenach nie mogą mieć ze sobą żadnego połączenia. Na wyjątki od tego przepisu może zezwolić Minister Skarbu.

2. Jeżeli jedno przedsiębiorstwo przerabia spirytus nabyty po różnych cenach, wtedy poszczególne oddziały przedsiębiorstwa przerabiające taki spirytus, nie mogą mieć między sobą wewnętrznego połączenia. Na wyjątki od tego przepisu może zezwolić izba skarbowa.

3. Do wytwórni eteru oraz politury i lakierów mają nadto zastosowanie przepisy §§ 197 i 202.

b) Wyroby perfumeryjne i kosmetyczne.

§  195.

1. Moc wyrobów perfumeryjno - kosmetycznych płynnych, wyrobionych przy użyciu spirytusu nie może być niższa od 60%, a wód fryzjerskich - najmniej 45%.

2. Wyroby mogą być wypuszczone z wytwórni do wolnego obrotu tylko w stanie zupełnie wykończonym w naczyniach zamkniętych w sposób w handlu przyjęty.

3. Na każdem opakowaniu wyrobów, wypuszczanych do obrotu handlowego ma być wyraźnie i czytelnie oznaczona firma wytwórni i jej siedziba, zaś na naczyniach o pojemności od 1 kg także moc spirytusu i waga netto płynu, przyczem dopuszczalna różnica mocy nie może przekraczać 2% alkoholu.

§  196.

1. Rozlew wody kolońskiej i t. p. wyrobów ze spirytusu, poza wytwórnią może odbywać się tylko na podstawie zezwolenia izby skarbowej. Przedsiębiorstwa trudniące się rozlewem, podlegają kontroli skarbowej narówni z wytwórniami. Rozlewnie takie mają stanowić zupełnie samoistne zakłady i nie mogą mieć połączenia z innemi przedsiębiorstwami magazynującemi, rozlewającemi lub przerabiającemi spirytus, względnie wyroby spirytusowe i przed uruchomieniem mają być zgłoszone właściwemu urzędowi skarbowemu, celem urzędowego sprawdzenia (weryfikacji). Do zgłoszenia należy dołączyć wykaz przyrządów i naczyń oraz podać ich wymiary i przeznaczenie. W zakładach takich wolno rozlewać wyroby perfumeryjno-kosmetyczne, sprowadzone w stanie zupełnie wykończonym z wytwórni, bez zmieniania w jakikolwiek sposób składu i mocy tych wyrobów. Rozlewnie muszą posiadać niezbędne legalizowane lub uwierzytelnione narzędzia miernicze i przyrządy dla badania ilości płynu i mocy rozlewanych wyrobów, oraz prowadzić księgę kontrolną według wzoru Nr. 22, uwidaczniając w niej obroty wyrobami sprowadzonemi z wytwórni, nalanemi do swoich naczyń i wypuszczonemi z rozlewni, tudzież księgę odbiorców (wzór Nr. 23).

2. 68 Na żądanie kupującego wyroby perfumeryjno - kosmetyczne mogą być sprzedawane na wagę lub miarę z naczyń, w których wyroby te były dostarczone przez wytwórnie lub rozlewnie.

c) Politury i lakiery spirytusowe.

§ 197. Wytwórnie politury i lakierów mają posiadać:

a) nadający się do urzędowego zamknięcia skład do przechowywania spirytusu,

b) oddział produkcji.

§ 198. Politury spirytusowe mają zawierać co najmniej 10% wagowych szelaku naturalnego lub sztucznego. Lakiery spirytusowe mają zawierać co najmniej 10% wagowych substancyj żywicznych lub kopali. Przepisy badania tych wyrobów na zawartość substancyj żywicznych podane są w załączniku H.

§ 199. Sprzedaż politury i lakierów spirytusowych może się odbywać:

a) luzem z wytwórni - zakładom względnie osobom posiadającym upoważnienie inspektora K. S. właściwego dla miejsca zużycia towaru na taki zakup politury i lakieru; zezwolenie to może być w każdej chwili cofnięte przez urząd skarbowy,

b) z wytwórni, rozlewni i miejsc sprzedaży - w butelkach o pojemności najwyżej 1 litra, zamkniętych pieczęcią fabryczną oraz zaopatrzonych w etykietę zawierającą nazwę i siedzibę wytwórni, wagę netto płynu w naczyniu, rodzaj wyrobu, zawartość substancyj żywicznych i ewentualnie nazwę rozlewni.

§ 200. Rozlew politury i lakieru poza wytwórnią może się odbywać tylko z zachowaniem przepisów §§ 196 i 199 za zgłoszeniem, które należy składać urzędowi skarbowemu na 14 dni przed rozpoczęciem rozlewu. Urząd skarbowy odmówi potwierdzenia zgłoszenia lub cofnie wydane potwierdzenie osobom prawomocnie skazanym, względnie przeciw którym wszczęto postępowanie o nadużycia na szkodę Skarbu Państwa.

2. O ile przeszkody z ust. 1 nie zachodzą, urząd skarbowy potwierdza zgłoszenie i zwraca je sprzedawcy do przechowania dla celów kontrolnych.

3. 69 Na obszarze województw: wileńskiego, nowogródzkiego, poleskiego, wołyńskiego, tarnopolskiego i stanisławowskiego rozlew i sprzedaż politury i lakieru (§ 198) poza wytwórnią może się odbywać jedynie za zezwoleniem urzędu skarbowego. Zezwolenia takie wydają urzędy skarbowe według swobodnego uznania na czas nieograniczony oznaczonej osobie fizycznej lub prawnej na ściśle oznaczone miejsce z prawem cofnięcia zezwolenia każdego czasu bez podania powodów za dwumiesięcznym wypowiedzeniem.

§ 201. Do wyrobu lakieru i politury wydaje się zasadniczo tylko poślednie gatunki spirytusu (III gatunki), o ile mają być wydane inne gatunki, ma to być zaznaczone na zezwoleniu.

d) Eter etylowy.

§ 202. Każda wytwórnia eteru etylowego ma posiadać:

a) pomieszczenie aparatowe,

b) nadający się do urzędowego zamknięcia magazyn do przechowywania spirytusu zwykłego i powrotnego,

c) nadający się do urzędowego zamknięcia magazyn do przechowywania gotowego eteru.

§  203.

1. Rury odprowadzające parę i płyny eterowe i spirytusowe mają być urzędowo zabezpieczone.

2. Powrotny spirytus i eter mają być zlewane tylko do przepisowo wymierzonych i urzędowo zabezpieczonych zbiorników.

§ 204. Normy zużycia spirytusu (art. 49 ust. 1) ustala Minister Skarbu, jako przeciętne roczne normy indywidualne dla poszczególnych wytwórni eteru, przyczem norma zużycia spirytusu na 1 kg eteru nie może być większa od 1,90 litra alkoholu.

§ 205. Wywóz eteru może się odbywać tylko w obecności urzędnika stałego nadzoru.

e) Estry etylowe.

§ 206. Estry etylowe w rozumieniu niniejszego rozporządzenia mają zawierać w gotowym stanie najwyżej 10% objętościowych alkoholu niezwiązanego. Wyrób estrów o zawartości alkoholu ponad 10% wymaga specjalnego zezwolenia Ministra Skarbu. Ilość niezwiązanego alkoholu w mrówczanie etylowym może być większa, lecz wtedy produkt ma posiadać równoważną ilość kwasu mrówkowego, powstałego wskutek rozkładu estru oraz niemniej niż 50% wagowo estru. Przepis badania estrów na zawartość alkoholu podany jest w załączniku I.

f) Ocet fermentacyjny. ⁷⁰

§  207.

1. Każda wytwórnia octu ma posiadać:

a) skład do przechowywania czystego i skażonego spirytusu, nadający się do nałożenia urzędowego zamknięcia,

b) oddział wyrobu octu,

c) skład gotowego octu.

2. W lokalu, w którym mieści się wytwórnia octu, jednakże w oddzielnych pomieszczeniach, może odbywać się produkcja artykułów spożywczych, w których skład wchodzi ocet, oraz konserw i marynat wyrobionych bez użycia octu, nadto produkcja wszelkiego rodzaju opakowań i przedmiotów, służących do wyrobu, przechowywania i sprzedaży octu, oraz artykułów, których produkcja dozwolona jest w wytwórni octu.

§  208.

1. W oddziale przechowywania spirytusu mają znajdować się naczynia i przyrządy potrzebne do przyjmowania, skażania i przechowywania spirytusu. W oddziale tym przechowuje się również legalizowaną wagę, służącą do przyjmowania spirytusu; urząd skarbowy może zezwolić na ustawienie wagi w innym lokalu.

2. Kadzie denaturacyjne i naczynia do przechowywania skażonego spirytusu należy urzędowo przemierzyć wodą i zaopatrzyć w laski miernicze lub płynowskazy ze skalą. Pojemność naczyń, służących do przechowywania półfabrykatów i octu, powinna być urzędowo ustalona sposobem geometrycznym; naczynia te na zarządzenie urzędu skarbowego winny być przemierzone w sposób przewidziany dla przemiaru kadzi denaturacyjnych. Kadzie denaturacyjne mają być trwale umocowane na podmurowaniu lub też mogą być ustawione na legarach, przy czym zmiana położenia kadzi ma być uniemożliwiona przez nałożenie urzędowych plomb. Kadzie denaturacyjne powinny posiadać łatwy dostęp ze wszystkich stron.

§  209.

1. W oddziale wyrobu octu mają znajdować się aparaty fermentacyjne, tzw. stojaki lub generatory, służące do przerobu skażonego spirytusu na ocet. W tym oddziale oraz w każdym stojaku mają znajdować się ciepłomierze, umieszczone w taki sposób, aby możliwe było odczytanie temperatury bez wyjmowania ciepłomierza ze stojaka. W wytwórniach octu obsługiwanych ręcznie, w oddziale wyrobu octu mają znajdować się naczynia (zbiorniki) do przechowywania spirytusu skażonego w ilości potrzebnej co najmniej na jedną dobę oraz zbiorniki do przyjmowania gotowego octu. W wytwórniach octu obsługiwanych mechanicznie zbiorniki na spirytus skażony i gotowy ocet mogą być ustawione w innych pomieszczeniach, aniżeli w oddziale wyrobu octu.

2. Wytwórnie octu mają zawiadamiać pisemnie najdalej następnego dnia kierownika rejonu K. S. o czasowym unieruchomieniu aparatów fermentacyjnych, jak również o uruchomieniu nowych lub starych, czasowo nieczynnych, stojaków.

3. W wytwórniach octu roczna zdolność przetwórcza aparatów fermentacyjnych nie może być niższa: od 10.000 litrów dla octowni istniejących przed dniem 1 stycznia 1938 r. i od 15.000 litrów alkoholu - dla octowni nowo uruchamianych; w wytwórniach nowo uruchamianych wszystkie aparaty mają być zaopatrzone w urządzenia do automatycznego zasilania ich zacierem. Minister Skarbu może w poszczególnych przypadkach zezwalać na posiadanie aparatów fermentacyjnych o mniejszej zdolności przetwórczej.

§  210.

1. W pokoju przeznaczonym do czynności urzędowych mają być przechowywane przyrządy i odczynniki, potrzebne do badania zawartości i mocy spirytusu i octu, jako to: legalizowane pojemniki zwyczajne o pojemności 5 litrów, l litra, 1/8 litra i uwierzytelniony alkoholomierz o wyższej skali z podziałką co 0,1% z wtopionym termometrem i osobny ocechowany i uwierzytelniony termometr, tablice redukcyjne, aparat odpędowy Sallerona, zaopatrzony w uwierzytelniony alkoholomierz z podziałką co 0,2% i termometr uwierzytelniony, kwasomierz automatyczny z legalizowaną biuretą, przymiar wstęgowy albo sztywny lub składany, 2 probówki oraz roztwory fenoloftaleiny, fioletu metylowego, ługu sodowego, zbadane przez P. M. S. i zaopatrzone w odnośne zaświadczenie. W pokoju tym przechowuje się również książki fabryczne, zeszyty i dokumenty.

2. Roztwór fenoloftaleiny, ług sodowy i termoalkoholomierz mają być przechowywane stale pod urzędowym zabezpieczeniem.

§ 211. Zezwolenia na zakup spirytusu do wyrobu octu wydaje izba skarbowa (§ 180).

§  212.

1. Spirytus może być wydawany octowniom w ilości nie mniejszej niż 500 litrów alkoholu. Urzędy skarbowe mogą w drodze wyjątku zezwalać na wydawanie spirytusu w ilościach mniejszych, jednak nie niższych od 300 litrów.

2. Pobór następnej partii spirytusu do wyrobu octu może nastąpić dopiero po skażeniu poprzedniej partii i po stwierdzeniu przez urzędnika K. S., że zabezpieczenie zostało złożone i że należność za ubytki została uiszczona. Spirytus może być wydany przedsiębiorcy po przedstawieniu zezwolenia na zakup spirytusu, na odwrocie którego urzędnik K. S. stwierdził, że nie ma przeszkód do wydania spirytusu.

§  213.

1. Wytwórca octu winien zgłosić kierownikowi rejonu K. S. bezzwłocznie, a najdalej w ciągu 24 godzin, nadejście przesyłki spirytusu do octowni.

2. Zabezpieczenie, złożone na czas przewozu spirytusu, może być zwolnione dopiero po przyjęciu i skażeniu całej ilości spirytusu w myśl przepisów § 214 oraz po zapłaceniu przez przedsiębiorcę należności za nadmierne ubytki drogowe.

§  214.

1. Przyjęcie i skażanie spirytusu odbywa się w obecności urzędników K. S. i powinno być dokonane w ciągu 48 godzin od daty otrzymania zgłoszenia (§ 213). Skażenie uskutecznia się przez zmieszanie wody, octu i spirytusu w takim stosunku, aby procentowa zawartość kwasu octowego w mieszaninie, wyrażona liczbą gramów bezwodnego kwasu octowego w 100 cm³ płynu, wynosiła co najmniej 10% zawartości bezwodnego alkoholu i ażeby mieszanina zawierała najwyżej 20% alkoholu.

2. Ocet pobrany z magazynu wytwórni do skażenia spirytusu powinien być wpisany na rozchód, a jeżeli jest pobrany poza magazynem, powinien być uprzednio wpisany na przychód; ocet ten przed użyciem do skażenia powinien być zbadany na zawartość w nim kwasu octowego przez urzędników, w których obecności odbywa się skażenie. Przepisy badania spirytusu skażonego octem oraz octu gotowego zawarte są w załączniku K.

3. O skażeniu spirytusu w octowni sporządza się protokół w dwóch egzemplarzach, według załączonego wzoru Nr 38. Dane protokołu wciąga się do książki obrachunkowej. Niezwłocznie po dokonaniu skażenia i dokładnym zmieszaniu płynu skażonego, urzędnicy K. S. pobierają próbę płynu, sprawdzają zawartość w niej alkoholu oraz kwasu octowego i zlewają do butelki o pojemności co najmniej półlitrowej. Na butelce tej nalepiają etykietę z wymienieniem dnia skażenia i po urzędowym opieczętowaniu pozostawiają próbę przedsiębiorcy lub jego zastępcy do przechowania w octowni w ciągu dwóch miesięcy.

4. Naczynia służące do przewozu spirytusu należy po opróżnieniu bezzwłocznie zabezpieczyć urzędowo.

§  214a.

1. Rozlewnie octu są to zakłady przeznaczone do wykonywania wszelkich czynności, do których uprawnione są wytwórnie, z wyjątkiem wyrobu octu.

2. Rozlewnie octu mają być zgłaszane urzędom skarbowym. Uruchomienie rozlewni może nastąpić dopiero po otrzymaniu potwierdzenia urzędu skarbowego, stwierdzającego odbiór zgłoszenia. Potwierdzenie takie urząd skarbowy wydaje po stwierdzeniu, że lokal rozlewni odpowiada przepisom ust. 3 paragrafu niniejszego. O likwidacji rozlewni należy zawiadomić urząd skarbowy najpóźniej na 3 dni przed jej likwidacją.

3. Pomieszczenie rozlewni nie może mieć bezpośredniego połączenia z lokalem mieszkalnym.

4. W rozlewniach octu nie wolno przechowywać ani też rozlewać esencji octowej lub octu z esencji octowej.

5. Rozlewnia octu powinna posiadać przyrządy laboratoryjne i odczynniki, wyszczególnione w przepisach § 210, niezbędne do badania zawartości kwasu octowego i kwasów nieorganicznych w occie.

§  215.

1. Wypuszczany przez wytwórnie i rozlewnie do wolnego obrotu ocet spirytusowy powinien zawierać 3¹/₂, 6 lub 10% wag. kwasu octowego i nie więcej niż 1 % obj. alkoholu, zaś ocet winny - nie mniej niż 5% wag. kwasu octowego i nie więcej niż 1% obj. alkoholu. Przepis ten, jeżeli chodzi o zawartość kwasu octowego, nie dotyczy octu odprzedawanego przez wytwórnie innym wytwórniom i rozlewniom, a ponadto octu sprzedawanego na cele przemysłowe.

2. Rozcieńczanie octu w sprzedaży poza wytwórnią i rozlewnią jest niedozwolone.

3. Każde naczynie z octem wypuszczone do obrotu z wytwórni lub rozlewni powinno być zamknięte przy pomocy laku lub nakrywek z wyciśniętą na tym zamknięciu pieczęcią firmową wytwórni lub rozlewni oraz posiadać etykietę z czytelnym oznaczeniem na niej: rodzaju octu (np. spirytusowy, winny, piwny), zawartości kwasu octowego w procentach wagowych (tzw. moc octu), ilości octu w litrach lub kilogramach oraz nazwy i adresu wytwórni lub rozlewni. Rozlewnie, wypuszczające ocet pod firmowymi etykietami wytwórni, obowiązane są podawać nazwę i adres rozlewni na etykietach wytwórni. W przypadku ujawnienia w sprzedaży octu w naczyniu z naruszonymi lub zdjętymi zamknięciami za moc octu odpowiada sprzedawca.

4. Odchylenia rzeczywistej zawartości kwasu octowego (mocy) od podanej na etykiecie nie mogą przekraczać 0,2% wag. kwasu octowego; odchylenia rzeczywistej objętości płynu od podanej na etykiecie nie mogą przekraczać 2%.

5. Za uchybienia przepisom paragrafu niniejszego w przypadku wypuszczania octu przez rozlewnię pod firmowymi etykietami wytwórni jest odpowiedzialna rozlewnia.

6. Przepisy paragrafu niniejszego nie mają zastosowania do octu, przeznaczonego na wywóz za granicę i do w. m. Gdańska.

§  216.

1. Przechowywanie i dodawanie kwasu octowego oraz dodawanie jakichkolwiek kwasów organicznych lub mineralnych do octu fermentacyjnego przy produkcji i w obrocie handlowym jest wzbronione.

2. W wytwórni octu ze spirytusu mogą być produkowane inne rodzaje octu fermentacyjnego, jednak wyjątkowo i za specjalnym zezwoleniem izby skarbowej; w tych przypadkach w oddziale wyrobu octu spirytusowego mogą być wytwarzane inne rodzaje octu fermentacyjnego, jednak w aparatach fermentacyjnych specjalnie na ten cel przeznaczonych. Pomieszczenia do magazynowania octu spirytusowego mogą służyć również i do magazynowania octu fermentacyjnego innych rodzajów. Do samoistnych wytwórni octu fermentacyjnego innych rodzajów niż spirytusowy mają ponadto odpowiednie zastosowanie przepisy §§ 49-51, 54-56. Produkcja, rozlew i wypuszczanie do wolnego obrotu octu fermentacyjnego innego niż spirytusowy odbywa się na warunkach, podanych w rozporządzeniu niniejszym.

¹² § 48:

- zmieniony przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹³ § 49 ust. 1:

- zmieniony przez § 1 pkt 7 i pkt 8 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹⁴ § 51 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹⁵ § 65 ust. 4 zmieniony przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹⁶ § 73 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹⁷ § 84 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹⁸ § 85 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹⁹ § 87 ust. 4 dodany przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁰ § 99 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²¹ § 105 zmieniony przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²² § 106 zmieniony przez § 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²³ § 107 zmieniony przez § 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁴ § 108 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁵ § 108 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁶ § 109 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁷ § 108 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁸ § 110 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁹ § 110 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³⁰ § 111 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³¹ § 112 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 17 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³² § 112 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 17 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³³ § 114 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 18 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³⁴ § 114 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 18 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³⁵ § 124 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 19 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³⁶ § 125 zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

³⁷ § 130 zmieniony przez § 1 pkt 20 i 21 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 września 1938 r.

³⁸ § 136 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

³⁹ § 158 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁴⁰ § 158 ust. 4:

- zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 maja 1936 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 22 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴¹ § 158 ust. 5 dodany przez § 1 pkt 23 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴² § 158 ust. 6 dodany przez § 1 pkt 23 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴³ § 158 ust. 7 według numeracji ustalonej przez § 1 pkt 24 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴⁴ § 159 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 25 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴⁵ § 162 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁴⁶ § 162 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴⁷ § 162 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴⁸ § 162 ust. 4 zmieniony przez § 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴⁹ § 162 ust. 5 dodany przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁵⁰ § 163 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 27 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁵¹ § 163 ust. 4 zmieniony przez § 1 pkt 27 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁵² § 163 ust. 5 dodany przez § 1 pkt 28 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁵³ § 165 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 maja 1936 r.

⁵⁴ § 165 ust. 3:

- dodany przez § 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 maja 1936 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 29 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁵⁵ § 172 zmieniony przez § 1 pkt 30 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁵⁶ § 174 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 17 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁵⁷ § 174 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁵⁸ § 176 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 18 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁵⁹ § 176 ust. 4:

- dodany przez § 1 pkt 19 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 31 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁶⁰ § 177 zmieniony przez § 1 pkt 20 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶¹ § 178 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 21 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶² § 179 ust. 10 dodany przez § 1 pkt 22 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶³ § 180 ust. 1 lit. a) zmieniona przez § 1 pkt 23 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁴ § 187 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 24 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁵ § 187 ust. 4 dodany przez § 1 pkt 25 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁶ § 188 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁷ § 194 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 27 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁸ § 196 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 28 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁹ § 200 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 32 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁷⁰ Część II pkt 5 dział f zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.