Wykonanie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. o monopolu spirytusowym, opodatkowaniu kwasu octowego i drożdży oraz sprzedaży napojów alkoholowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.88.746

Akt utracił moc

Wersja od: 29 listopada 1950 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 10 września 1932 r.

w sprawie wykonania rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. o monopolu spirytusowym, opodatkowaniu kwasu octowego i drożdży oraz sprzedaży napojów alkoholowych, wydane co do §§ 24 - 31, 49 - 54, 96 - 116, 130, 131, 132, 180, 325, 326 i 327 w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych, co do §§ 24 - 31, 48 - 52, 54, 132, 204, 245 - 253, 266, 304 i 305 w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu.

Na podstawie art. 2, 11, 15, 19, 22, 23, 24, 26, 29, 32, 34, 36, 39, 47, 49, 50, 51, 53, 60, 63 i 71 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. o monopolu spirytusowym, opodatkowaniu kwasu octowego i drożdży oraz sprzedaży napojów alkoholowych (Dz. U. R. P. Nr. 63, poz. 586) zarządza się co następuje:

Objaśnienia wstępne.

§  1.

1. Artykuły, wymienione w niniejszem rozporządzeniu bez bliższego określenia, oznaczają postanowienia rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. o monopolu spirytusowym, opodatkowaniu kwasu octowego i drożdży oraz sprzedaży napojów alkoholowych (Dz. U. R. P. Nr. 63, poz. 586).

2. Paragrafy, wymienione w niniejszem rozporządzeniu bez bliższego określenia, oznaczają przepisy tego rozporządzenia.

3. Skróty oznaczają:

a) rozp. P. R. - rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. o monopolu spirytusowym, opodatkowaniu kwasu octowego i drożdży oraz sprzedaży napojów alkoholowych,

b) "P. M. S." - Państwowy Monopol Spirytusowy,

c) "izba skarbowa" - również Śląski Urząd Wojewódzki (Wydział Skarbowy) w Katowicach,

d) "urząd skarbowy" - urząd skarbowy akcyz i monopolów państwowych,

e) "K. S." - Kontrola Skarbowa,

f) "opłaty patentowe" - opłaty przewidziane w art. 62,

g) "przyrząd kontrolny" - przyrząd kontrolno-mierniczy.

I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

1.

Właściwość władz i tok instancyj.

§  2.

1. Wszelkie orzeczenia wynikające ze stosowania postanowień rozp. P. R. i niniejszego rozporządzenia wydaje urząd skarbowy, o ile szczególne przepisy nie stanowią, że orzeczenia wydaje władza skarbowa wyższej instancji. W przypadkach, gdy przedmiotem orzeczenia jest wymiar należności, orzeczenie wydaje urząd skarbowy, właściwy dla siedziby przedsiębiorstwa (zakładu), na którem ciąży obowiązek zapłaty należności.

2. Od wydanych w pierwszej instancji orzeczeń władzy skarbowej, można wnieść odwołanie do władzy bezpośrednio wyższej, której orzeczenie w administracyjnym toku instancyj jest ostateczne. Odwołanie ma być wniesione za pośrednictwem władzy orzekającej w ciągu dni czternastu, licząc od dnia następującego po doręczeniu orzeczenia.

3. Wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania orzeczenia.

2.

Nadzór skarbowy.

§ 3. Wykonywanie czynności, wymienionych w art. 63, podlega nadzorowi skarbowemu sprawowanemu w myśl przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1923 r. o uprawnieniach organów wykonawczych władz skarbowych (Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr. 5, poz. 37) i rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy oraz według przepisów, zawartych w poszczególnych częściach niniejszego rozporządzenia.

§  4.

1. Przedsiębiorcy zakładów, wymienionych w art. 63, względnie ich zastępcy, obowiązani są umożliwić kontrolującym urzędnikom wykonywanie kontroli oraz udzielać im wszelkich wyjaśnień i pomocy przy jej wykonywaniu.

2. Przedsiębiorca względnie zastępca podpisuje zapisy w księgach, dotyczące każdej rewizji, oraz dokumenty, sporządzone przez urzędników skarbowych w związku z dokonaną kontrolą zakładu, przyczem o ile nie zgadza się z treścią zapisu, dotyczącego przeprowadzonej rewizji, względnie sporządzonego dokumentu, może wpisać swoje zastrzeżenia, uzasadniając je wyczerpująco.

3. O wszelkich czynnościach, dokonywanych w przedsiębiorstwach w określonych terminach, a wymagających w myśl przepisów niniejszego rozporządzenia obecności K. S., przedsiębiorcy obowiązani są zawiadomić urzędnika K. S. nadzorującego przedsiębiorstwo nie później, jak na 48 godzin przed przewidzianą czynnością. Wyjątki od tej zasady podane są w przepisach szczegółowych niniejszego rozporządzenia.

4. Przedsiębiorcy, zgłaszający jakąkolwiek czynność kontrolną, wymagającą obecności urzędników skarbowych, obowiązani są poczynić wszelkie przygotowania niezbędne do wykonania tej czynności tak, aby czynność mogła być rozpoczęta niezwłocznie po przybyciu urzędników.

5. Na żądanie urzędników, przeprowadzających kontrolę, pomieszczenia zakładu mają być podczas kontroli dostatecznie oświetlone i przewietrzone, a w razie potrzeby i ogrzane. Urzędnik kontrolujący może zażądać w razie potrzeby dostarczenia lampy bezpieczeństwa.

6. Wszystkie naczynia, przyrządy i zamknięcia, wymagające urzędowego badania, mają być urządzone tak, aby kontrolujący urzędnicy mieli do nich łatwy i bezpieczny dostęp.

7. Inspektor K. S. może zarządzić, aby przyrządy służące do czynności kontrolnych były przechowywane pod urzędowem zamknięciem; w takim przypadku potrzebnego schowku powinien dostarczyć przedsiębiorca. To samo odnosi się do wag i odważników, używanych do przyjęcia lub odprawy artykułów, podlegających podatkom.

§ 5. Przedsiębiorcy zakładów podlegających nadzorowi K. S., a położonych poza siedzibą kontrolujących je urzędników skarbowych, z wyjątkiem zakładów detalicznej sprzedaży napojów alkoholowych, obowiązani są:

a) w przypadkach, kiedy terminy czynności kontrolnych są zgóry wiadome (terminowe rewizje, sprawdzenia, zamknięcie ruchu gorzelni, wyłączenie przyrządu kontrolnego i t. p.) - dostarczyć bezpłatnie urzędnikom skarbowym środków komunikacyjnych na przejazd do najbliższej stacji kolejowej, autobusowej lub przystani tam i zpowrotem;

b) w przypadkach niespodziewanej kontroli zakładu - dostarczyć bezpłatnie urzędnikom skarbowym środków komunikacyjnych od zakładu do najbliższej stacji kolejowej, autobusowej lub przystani;

c) w przypadkach przewidzianych w punktach a) i b) urzędnik kontrolujący może zażądać odwiezienia go do innego miejsca kontroli, o ile odległość jego nie jest większa od odległości do najbliższej stacji lub przystani.

§ 6. Jeżeli czynność kontrolna ma być wykonana w obecności przedsiębiorcy lub jego zastępcy, a żaden z nich nie może być obecny, czynność tę należy wykonać w obecności pracownika danego przedsiębiorstwa, a w wyjątkowych przypadkach w obecności co najmniej dwóch postronnych świadków.

§ 7. Zakłady, podlegające kontroli skarbowej, mają posiadać nad głównem wejściem widoczny i czytelny napis w języku polskim, oznaczający rodzaj przedsiębiorstwa, firmę względnie imię i nazwisko właściciela. Jeżeli przedsiębiorstwo ma kilka oddziałów, położonych oddzielnie, nad głównem wejściem do każdego oddziału należy oznaczyć rodzaj oddziału. Nadto każde pomieszczenie ma być opatrzone odpowiednim napisem, określającym jego przeznaczenie.

§  8.

1. Przedsiębiorcy zakładów wyrobu, przerobu, oczyszczania, odwadniania i magazynowania spirytusu, wyrobu drożdży oraz kwasu octowego, zakładów oczyszczania kwasu octowego i składnic drożdży obowiązani są dostarczyć bezpłatnie dla dokonywania czynności urzędowych pokoju odpowiednio urządzonego, oświetlonego, opalonego i czysto utrzymanego z przystosowanym do należytego zamknięcia schowkiem na akta, księgi, zapiski i przyrządy, służące do czynności kontrolnych.

2. Przedsiębiorcy zakładów wyrobu oraz oczyszczania i odwadniania spirytusu, wyrobu drożdży oraz kwasu octowego, zakładów oczyszczania kwasu octowego oraz zakładów wyrobu eteru obowiązani są dostarczyć bezpłatnie urzędnikom skarbowym, w razie potrzeby, odpowiednio urządzonego pokoju z pościelą na nocleg. Do tego celu może służyć także pokój, przeznaczony do wykonywania czynności urzędowych (ust. 1).

3. Pokoju, o którym mowa w ust. 1 nie wolno zajmować na użytek przedsiębiorstwa.

§  9.

1. Urzędowe zabezpieczenie dokonywa się zapomocą plomb lub pieczęci w sposób, podany w przepisach szczegółowych. Jeżeli poszczególny przypadek nie jest objęty temi przepisami, wówczas sami urzędnicy decydują o sposobie i ilości urzędowych zabezpieczeń, które należy zastosować. Urzędowe zabezpieczenie ma być tak dokonane, aby nie utrudniało ruchu przedsiębiorstwa.

2. W przypadku, gdy zachodzi potrzeba nałożenia zabezpieczenia według t. zw. podwójnego systemu, przedsiębiorca obowiązany jest wykonać czynności, umożliwiające nałożenie takiego zabezpieczenia.

3. Plomb, sznurka i drutu dostarcza władza skarbowa bezpłatnie, laku do nałożenia pieczęci powinien dostarczyć przedsiębiorca.

§ 10. W przypadkach, gdy urzędnicy skarbowi zawiadomieni o potrzebie zdjęcia zabezpieczenia urzędowego nie przybyli na czas, a zwłoka mogłaby narazić przedsiębiorstwo na straty, urzędowe zabezpieczenie, z wyjątkiem zabezpieczeń na przyrządzie kontrolnym, szafce stągwi i zbiorniku przelewowym, może być zdjęte po upływie godziny od wyznaczonego terminu, przy udziale przedstawiciela zarządu gminy (wójta lub sołtysa) oraz w obecności dwóch świadków. Jeżeli urzędowe zebezpieczenie musi być natychmiast usunięte dla uniknięcia grożącego przedsiębiorstwu niebezpieczeństwa lub też znacznych strat, a wyjątkowe warunki nie pozwalają na wezwanie urzędników skarbowych lub administracyjnych - zdjęcia zabezpieczenia urzędowego z wyjątkiem zabezpieczeń, nałożonych na przyrządzie kontrolnym, może dokonać przedsiębiorca lub jego zastępca w obecności trzech świadków. O zdjęciu urzędowego zabezpieczenia, dokonanem w nieobecności urzędnika skarbowego oraz o każdem przypadkowem naruszeniu zabezpieczenia przedsiębiorca powinien niezwłocznie zawiadomić właściwego inspektora K. S. i treść zawiadomienia wpisać do księgi produkcji.

§  11.

1. Urzędnicy K. S. mogą pobierać próby surowców, półfabrykatów i gotowych produktów dla sprawdzenia, czy odpowiadają wymogom niniejszego rozporządzenia.

2. 1 Próbę w razie potrzeby należy przesłać do zbadania właściwej pracowni chemicznej P. M. S., bądź też państwowemu zakładowi badania artykułów spożywczych i przedmiotów użytku. W tych przypadkach pobiera się zawsze dwie próby, z których jedną przesyła się do zbadania, a drugą zostawia celem przechowania w zakładzie. Naczynia z próbami należy zabezpieczyć urzędowo i zaopatrzyć kartkami, na których podaje się nazwę przedsiębiorstwa, datę pobrania próby oraz ilość produktu. Kartkę podpisuje tak urzędnik pobierający próbę, jak również przedsiębiorca lub jego zastępca, który powinien być obecny przy pobraniu próby. Próby półfabrykatów fermentujących należy zabezpieczyć przez dodanie środka konserwacyjnego, którego powinien dostarczyć przedsiębiorca. Na kartce, w którą jest zaopatrzone naczynie z próbą, należy podać ilość i rodzaj dodanego środka konserwacyjnego. O pobraniu próby czyni się odpowiednią wzmiankę w księgach przedsiębiorstwa. Pismo dotyczące wyniku analizy dołącza się do ksiąg przedsiębiorstwa. Po upływie trzech miesięcy przedsiębiorca może użyć próbę stosownie do przeznaczenia spirytusu w niej zawartego.

3. W przypadkach pobrania prób wyrobów spirytusowych z miejsc sprzedaży poza wytwórnią, sprzedawca otrzymuje zwrot kosztów własnych towaru; zwrot należności uskutecznia P. M. S. po otrzymaniu próby.

§  12.

1. Stałemu nadzorowi podlegają zakłady oczyszczania i odwadniania spirytusu, drożdżownie, wytwórnie kwasu octowego, posiadające oddziały oczyszczania, jak również samoistne zakłady oczyszczania, zakłady produkcji eteru lub środków wybuchowych, oraz fabryki wódek, posiadające aparaty destylacyjne - na czas używania tych aparatów.

2. Wolne składy wyrobów wódczanych typu B podlegają stałemu nadzorowi, przyczem pomieszczenia wolnego składu mogą być poddane wspólnemu zamknięciu przedsiębiorcy i K. S., potrzebnemu dla umożliwienia organowi stałego nadzoru kontroli nad przychodem i rozchodem spirytusu i wyrobów wódczanych.

3. Wolne składy eksportowe oraz wolne składy wyrobów wódczanych typu A podlegają wspólnemu zamknięciu przedsiębiorcy i K. S.

4. O ile zakład, podlegający stałemu nadzorowi, połączony jest z innym zakładem wyrobu lub przerobu spirytusu, wówczas stały nadzór rozciąga się na wszystkie przedsiębiorstwa, podlegające nadzorowi skarbowemu.

5. Stały nadzór może być ustanowiony również w innych przedsiębiorstwach wyrabiających lub przerabiających spirytus, o ile izba skarbowa uzna to za potrzebne.

6. Minister Skarbu może w poszczególnych przypadkach zwolnić zakłady, o których mowa w ust. 1 niniejszego paragrafu, od stałego nadzoru.

§ 13. Przedsiębiorcy zakładów, pozostających pod stałym nadzorem, obowiązani są na żądanie urzędu skarbowego dostarczyć bezpłatnie urzędnikom stałego nadzoru położonego w obrębie zakładu, suchego i jasnego mieszkania, składającego się co najmniej z jednego pokoju i kuchni z opałem i oświetleniem. O przydatności lokalu decyduje urząd skarbowy. O ile urząd skarbowy uzna przeznaczone mieszkanie za nieodpowiednie, przedsiębiorca obowiązany jest dostarczyć innego mieszkania.

3.

Księgi kontrolne.

§  14.

1. 2 Przedsiębiorstwa, o których mowa niżej w punktach a) do i), obowiązane są prowadzić odpowiednie do rodzaju zakładu księgi według wzorów dołączonych do niniejszego rozporządzenia, a mianowicie: a) gorzelnie Nr. 1, 2, 3 i 4, b) rektyfikacje i zakłady odwadniania - Nr. 3, 4, 5, 6 i 7, c) zakłady przerobu spirytusu niekonsumcyjnego - Nr 8, 9, 10, 11 i 13, zakłady zaś wyrobu octu tylko Nr 12, a przy produkcji octu innego rodzaju niż spirytusowy - nadto księgi kontrolne według wzoru, ustalonego przez izby skarbowe, d) fabryki wódek i wolne składy typu B - Nr. 14, 15, e) wolne składy eksportowe i wolne składy typu A - Nr. 3, 7 i 14, f) drożdżownie i składnice drożdży - Nr. 16, 17, 18, g) wytwórnie kwasu octowego, połączone z zakładami oczyszczania, i zakłady oczyszczania - Nr 19, 20 i 21, wytwórnie zaś kwasu octowego, nie połączone z zakładami oczyszczania, - księgi według wzorów ustalanych przez izby skarbowe, h) oddziały rektyfikacyjne - Nr. 6 i 7, i) rozlewnie wody kolońskiej - Nr. 22 i 23. Księgi mają być oparafowane i opatrzone pieczęcią właściwego urzędu skarbowego.

2. Wszystkie przedsiębiorstwa, podlegające nadzorowi na zasadzie art. 63, mają posiadać księgę do zapisywania zarządzeń władz skarbowych według wzoru Nr. 24.

3. Przedsiębiorstwa, wymienione w ustępie 1 niniejszego paragrafu, obowiązane są posiadać zapasy odpowiednich formularzy protokółów, oznajmień i świadectw przewodowych, sporządzonych według wzorów, ustalonych w załącznikach (od 25 do 48) do niniejszego rozporządzenia.

4. Zakłady przerobu spirytusu, które prowadzą księgi handlowe, mogą być zwolnione przez izby skarbowe od prowadzenia księgi odbiorców artykułów wyrobionych ze spirytusu, pod warunkiem, że obroty temi artykułami będą uwidaczniane w księgach handlowych w sposób umożliwiający stwierdzenie ilości spirytusu, zawartej w sprzedanych wyrobach, oraz że księgi te będą przez przedsiębiorcę na żądanie okazywane K. S.

5. Wszelkie księgi oraz dokumenty mają być prowadzone według roku obrachunkowego (ust. 6) i mają być czysto utrzymane. Wpisów należy dokonywać atramentem i w sposób wyraźny.

6. Dla zakładów wyrobu spirytusu i drożdży oraz dla oddziałów rektyfikacyjnych przy gorzelniach rokiem obrachunkowym w stosunku do władz skarbowych jest okres od dnia 1 września jednego roku do dnia 31 sierpnia roku następnego (kampanja). Rokiem obrachunkowym dla wszystkich innych zakładów jest rok kalendarzowy. Przy obliczaniu okresów w miesiącach lub ich częściach, miesiąc liczy się za 30 dni.

7. Przedsiębiorstwa obowiązane są sporządzać co miesiąc odpisy ksiąg, prowadzonych według wzorów Nr. 1, 2, 5, 6, 7, 12, 14, 15 i 20 i przesyłać je najpóźniej do dnia piątego następnego miesiąca, po stwierdzeniu zgodności odpisu na miejscu przez urzędnika K. S., wprost izbie skarbowej. Gdyby w tym terminie urzędnik K. S. nie przybył do zakładu, przedsiębiorca względnie zastępca sam potwierdza zgodność odpisu z księgą kontrolną. W odpisach księgi produkcji należy w rubryce "Uwagi" wykazywać ilość zatrudnionych robotników.

8. Izby skarbowe mogą zwolnić od obowiązku przesyłania co miesiąc odpisów ksiąg zakłady, zużywające rocznie nie więcej niż 100 litrów 100% spirytusu. Gorzelnie nie przedstawiają odpisów księgi magazynowej, jeżeli posiadany zapas spirytusu przechowuje się w przenośnem urzędowo zabezpieczonem naczyniu, którego zawartość przy rewizji przyjmuje się bez sprawdzenia.

9. Księgi wraz z dowodami (§ 16) należy wydawać władzom skarbowym na ich żądanie; w tym przypadku należy przechowywać jako dowód wydania ksiąg potwierdzenie urzędników skarbowych, że odebrali te księgi i dokumenty lub pismo władzy skarbowej, żądającej wydania ksiąg oraz dowód ich wysłania.

10. Prowadzone przez przedsiębiorców księgi należy po upływie roku obrachunkowego zamknąć i przechowywać wraz z odnośnemi dokumentami na miejscu w ciągu 5 lat od chwili zamknięcia ksiąg; księgi dotyczące opodatkowania kwasu octowego i drożdży mają być przechowywane w ciągu 10 lat; po upływie tych terminów księgi wraz z dowodami mogą być zniszczone.

11. W razie likwidacji przedsiębiorstwa przed upływem terminów, wskazanych w ust. 10, księgi wraz z dowodami mają być przesłane najpóźniej do dni 14 po zlikwidowaniu wszelkich zapasów, znajdujących się w przedsiębiorstwie, urzędowi skarbowemu do dalszego przechowywania.

§  15.

1. Jeżeli nadesłane przez przedsiębiorcę pisma lub zestawienia zawierają błędy lub niedokładności, przedsiębiorca powinien je usunąć w terminie wyznaczonym przez władzę skarbową.

2. Zmiany i poprawki w pismach, dokumentach i księgach należy przeprowadzać w taki sposób, aby przekreślony tekst pierwotny pozostał czytelny. Każdą zmianę, względnie poprawkę powinna osoba zmieniająca lub też poprawiająca potwierdzić własnym podpisem, podać datę przeprowadzenia zmiany lub poprawki i w razie potrzeby opisać ją.

§  16.

1. Do każdej księgi należy dołączać w osobnych teczkach lub zeszytach protokóły, świadectwa przewozowe i inne dokumenty, na podstawie których wpisuje się do ksiąg odnośne dane.

2. Załączniki, które dotyczą kilku ksiąg, mają być dołączone do tej księgi, do której pierwsze dane załącznika zostały wciągnięte. Każde zaksięgowanie należy uwidocznić na załączniku, podając rodzaj i numer księgi.

§  17.

1. Wpisy codzienne do wszystkich ksiąg należy uskuteczniać bezpośrednio po zakończeniu czynności, będących przedmiotem wpisu, a najpóźniej do godziny 10 dnia następnego.

2. 3 Przy obliczaniu ilości artykułów, podlegających opodatkowaniu, objętych niniejszem rozporządzeniem, oraz przy zapisywaniu tych ilości w księgach kontrolnych i dokumentach, obowiązują następujące przepisy:

A) przy spirytusie:

a) obliczanie codziennych odpędów w gorzelniach i zapisywanie ich w księgach produkcji i magazynowej ma być dokonywane ze ścisłością do 0,1 litra alkoholu, przyczem 0,05 i wyżej zaokrągla się do 0,1 litra, a ilości mniejsze od 0,05 l odrzuca się,

b) pozycje rozchodu spirytusu w gorzelniach, a także pozycje przychodu i rozchodu w zakładach oczyszczania, odwadniania i przerobu spirytusu należy obliczać ze ścisłością do 1 litra alkoholu, zaokrąglając 0,5 i wyżej do 1 litra, - a ilości mniejsze od 0,5 1 odrzucać;

B) przy drożdżach:

a) obliczanie i zapisy drożdży sformowanych należy uskuteczniać ze ścisłością do 0,1 kg,

b) dla drożdży niesformowanych - ze ścisłością do 1 kg;

C) przy kwasie octowym obliczanie i zapisy należy przeprowadzać z dokładnością do l kg bezwodnego kwasu, przyczem 0,5 i wyżej zaokrągla się do 1 kg, a ilości mniejsze od 0,5 kg odrzuca się.

3. Po ukończeniu każdej stronicy ksiąg, posiadających pozycje "z przeniesienia" i "do przeniesienia", należy je podsumować i sumę wyprowadzić w pozycji "do przeniesienia"; pozycję "z przeniesienia" należy prowadzić od początku roku, nadto należy sporządzać zestawienia miesięczne i roczne. Roczne zamknięcia mają być potwierdzone przez inspektora K. S., a pozostałości z poprzedniego roku obrachunkowego mają być przenoszone przez inspektora K. S. do ksiąg, założonych na następny rok obrachunkowy.

4.

Rewizje obrachunkowe.

§ 18. Niezależnie od szczegółowych przepisów o kontroli, podanych w następnych częściach niniejszego rozporządzenia dla każdego rodzaju przedsiębiorstw i zakładów, mają być dokonywane w każdem przedsiębiorstwie, które produkuje, przerabia, bądź magazynuje kwas octowy, drożdże, spirytus lub jego przetwory, rewizje obrachunkowe zapasów spirytusu i wyrobów spirytusowych, kwasu octowego lub drożdży.

§  19.

1. Rzeczywistą pozostałość spirytusu i wyrobów spirytusowych należy ustalać w obecności przedsiębiorcy lub jego zastępcy.

2. Pozostałość książkową należy ustalać na podstawie zapisów w księgach uprzednio sprawdzonych i uzgodnionych z dokumentami.

3. Zawiadomienia, przewidziane w art. 22 ust. 3, należy kierować do właściwego inspektora K. S. Zawiadomienia można również skierować do innego urzędnika K. S. nadzorującego przedsiębiorstwo, przy równoczesnem jednak zawiadomieniu właściwego inspektora K. S.

§ 20. Ujawnione przy każdej rewizji ubytki magazynowe należy zaraz zapisać na rozchód w księdze magazynowej, a gdy przewyższają dopuszczalny zanik obliczyć należność, określoną w art. 22 ust. 2 i zawiadomić o tem natychmiast właściwy urząd skarbowy, przesyłając mu odpis zapisu, uskutecznionego przy rewizji w księdze magazynowej. Urząd ten wydaje orzeczenie, nakładające na przedsiębiorstwo obowiązek uiszczenia należności za ubytki, przekraczające dopuszczalną normę zaniku w ciągu dni 14 od daty doręczenia orzeczenia.

§  21.

1. Ujawnione przy rewizji magazynów gorzelni, rektyfikacyj i wolnych składów nadwyżki spirytusu zapisuje się do ksiąg magazynowych, jako oddzielną pozycję przychodu.

2. Zapisane nadwyżki nie podlegają potrąceniom przy rocznych obrachunkach ubytków.

§  22.

1. Jeżeli przy rewizjach obrachunkowych w rektyfikacjach i zakładach odwadniania zostaną stwierdzone nadwyżki spirytusu w magazynach, a jednocześnie będą ustalone nadmierne ubytki aparatowe, bądź odwrotnie, wówczas nadwyżki i ubytki podlegają wzajemnemu wyrównaniu przy odpowiedniem sprostowaniu zapisów w księgach.

2. Przy rewizjach rektyfikacyj i zakładów odwadniania, ogólny ubytek magazynowy spirytusu wszelkich rodzajów i stwierdzony ubytek aparatowy należy dodać i porównać z sumą dozwolonych zaników: magazynowego i aparatowego. W razie stwierdzenia po takiem porównaniu nadmiernych ubytków, należy postąpić według przepisów § 20.

3. Obrachunkowe rewizje rektyfikacyj i zakładów odwadniania mają być dokonywane wyłącznie po stwierdzeniu wszystkich zapasów spirytusu i po opróżnieniu aparatu rektyfikacyjnego lub odwadniającego.

§  23.

1. Rewizje przeprowadza się w okresach miesięcznych, kwartalnych, rocznych (rewizje okresowe), i w terminach dowolnych (rewizje niespodziewane).

2. W końcu każdego roku obrachunkowego przeprowadza się w każdem przedsiębiorstwie roczną obrachunkową rewizję zapasów spirytusu, celem ostatecznego ustalenia ubytków za cały rok obrachunkowy. W wyniku tej rewizji może nastąpić wyrównanie ubytków. Jeżeli mianowicie porównanie zaników za cały okres roczny z rzeczywistemi ubytkami spirytusu wykaże, że części zaników nie wykorzystano, wówczas stwierdzone w ciągu roku ubytki mogą być odpowiednio zmniejszone. Należności za te ubytki, pobrane od przedsiębiorstwa, zwraca się wtedy stosownie do ilości niewykorzystanych zaników.

3. Wyrównanie ubytków na powyższych zasadach nie może nastąpić tylko wówczas, gdy wdrożone w ciągu roku dochodzenia celem stwierdzenia przyczyny nadmiernych ubytków spirytusu ustaliły winę przedsiębiorcy. Przepis ten nie ma również zastosowania w gorzelniach w przypadkach, przewidzianych w § 86.

4. Rewizję roczną przeprowadza się nie wcześniej niż w ostatnim dniu okresu obrachunkowego po zakończeniu prac i nie później, niż w pierwszych pięciu dniach po ostatnim dniu okresu obrachunkowego. O ile przedsiębiorstwo zakończyło ruch i zapasów spirytusu nie posiada, a stan taki ma trwać do końca roku obrachunkowego, roczna rewizja może być przeprowadzona w dowolnym czasie po unieruchomieniu zakładu.

5.

Zaniki.

§ 24. Celem wyrównania naturalnych strat (ubytków) spirytusu, ustala się najwyższe dopuszczalne normy tych strat, nazywane w dalszym ciągu tego rozporządzenia "zanikami":

a) zanik magazynowy (składowy), dla wyrównania naturalnych strat przy przechowywaniu spirytusu,

b) zanik rektyfikacyjny (aparatowy), dla wyrównania naturalnych strat przy oczyszczaniu spirytusu,

c) zanik przy odwadnianiu spirytusu (aparatowy), dla wyrównania naturalnych strat przy odwadnianiu spirytusu,

d) zanik drogowy, dla wyrównania naturalnych strat przy przewożeniu spirytusu.

§  25.

1. Normy zaniku przy magazynowaniu spirytusu stosuje się tylko w gorzelniach, rektyfikacjach, zakładach odwadniania i w wolnych składach eksportowych spirytusu.

2. 4 Zanik magazynowy w rektyfikacjach, zakładach odwadniania, wolnych składach eksportowych i gorzelniach przemysłowych, owocowych i pejsachowych oblicza się jako odsetek od ilości spirytusu, faktycznie magazynowanych, czyli od sumy codziennych pozostałości według zapisów ksiąg magazynowych, a mianowicie:

przy magazynowaniu surówki w zbiornikach:	a) zmiennem	- 0,002%
	b) stałem	- 0,001%
przy magazynowaniu surówki w beczkach:	a) zmiennem	- 0,006%
	b) stałem	- 0,003%
przy magazynowaniu rektyfikatu wszelkich	a) zmiennem	- 0,003%
gatunków w zbiornikach:	b) stałem	- 0,0015%
przy magazynowaniu rektyfikatu wszelkich	a) zmiennem	- 0,01%
gatunków w beczkach:	b) stałem	- 0,005%

Dla ustalenia ilości stale magazynowanych przyjmuje się z danego okresu kwartalnego (roku obrachunkowego) najmniejszą dzienną pozostałość, uważając ją za ilość stale magazynowaną w danym kwartale. Dla obliczenia zaniku ustala się: a) sumę codziennych pozostałości dla spirytusu stale magazynowanego, mnożąc najmniejszą dzienną pozostałość przez faktyczną ilość dni danego kwartału; b) sumę codziennych pozostałości dla spirytusu przy magazynowaniu zmiennem przez odjęcie od całkowitej sumy księgowej dziennych pozostałości spirytusu w danym kwartale sumy dziennych pozostałości, wyprowadzonej dla spirytusu stale magazynowanego (punkt a). Do sum wyprowadzonych w ten sposób stosuje się odpowiednie normy zaniku przy magazynowaniu stałem względnie zmiennem. O ile w danym kwartale okaże się, że jedna lub więcej dziennych pozostałości równa się zeru, oznacza to, że w danym okresie stałego magazynowania nie było i w tym przypadku do całkowitej sumy książkowej dziennych pozostałości stosuje się normę przewidzianą dla magazynowania zmiennego.

3. Niezależnie od norm, przewidzianych w ust. 2 niniejszego paragrafu, uwzględnia się jako dalszy zanik na zlew 0,15% ilości spirytusu, wydanych z magazynu i wywiezionych z przedsiębiorstwa, przyjmując te ilości zgodnie ze świadectwami przewozowemi; dodatkowy ten zanik uwzględnia się w jednakowej normie (0,15%), niezależnie od gatunku spirytusu.

4. Przy każdej rewizji magazynu obliczenie zaniku magazynowego oraz porównanie go z rzeczywistym ubytkiem należy uskuteczniać, biorąc pod uwagę normy dozwolonego zaniku, oraz rzeczywiste ubytki od początku roku obrachunkowego. Przy obliczaniu zaniku dla zakończonych okresów kwartalnych należy przyjmować normy magazynowania stałego oraz zmiennego zgodnie z przepisem ust. 2 niniejszego paragrafu, dla okresów zaś krótszych niż kwartalne należy przyjmować wyłącznie normy magazynowania zmiennego.

5. Dla surówki lub rektyfikatu, magazynowanych w gorzelniach rolniczych, ustanawia się zanik magazynowy w wysokości 0,4% ilości spirytusu, przyjętych w ciągu roku obrachunkowego do magazynu łącznie z pozostałością na początku każdego roku obrachunkowego.

§  26.

1. Zanik rektyfikacyjny ustala się niezależnie od typu aparatu do oczyszczania w wysokości 0,85% ilości surówki, wziętej na aparat do oczyszczania. Podana norma zaniku służy na pokrycie normalnych strat aparatowych, powstałych tak przy oczyszczaniu wziętej na aparat surówki, jak i przy ewentualnym powtórnym przerobie niższych gatunków rektyfikatu, otrzymanych z tej samej surówki.

2. W razie oczyszczania niższych gatunków rektyfikatu, dostarczonych z innych rektyfikacyj, należy przy obliczaniu zaniku rektyfikacyjnego doliczać do ogólnej ilości oczyszczonej surówki także dostarczone ilości niższych gatunków rektyfikatu.

3. Przy obliczaniu zaniku rektyfikacyjnego należy również uwzględniać pozostałości niższych gatunków na początku roku obrachunkowego, o ile były one poddane oczyszczaniu.

4. Zanik rektyfikacyjny ma pokryć także straty spirytusu, powstałe przy niszczeniu odpadków (wód fuzlowych), otrzymywanych przy przemywaniu fuzli.

5. Oleje fuzlowe należy po ich przemyciu doliczać do rzeczywistego zapasu spirytusu w magazynach. Obliczanie i mierzenie ilości fuzli i czystych olejów fuzlowych uskutecznia się zapomocą takiego samego alkoholomierza i na takich samych zasadach, jakie stosuje się do mierzenia spirytusu.

6. W razie powtórnego oczyszczania rektyfikatu I gatunku, przyznaje się dalszy zanik rektyfikacyjny w wysokości 0,6% ilości wziętego na aparat rektyfikatu I gatunku.

§ 27. Zanik przy odwadnianiu spirytusu ustala się niezależnie od gatunku spirytusu w wysokości 0,85% ilości spirytusu wziętego na aparat celem odwodnienia.

§  28.

1. Normy zaniku drogowego mają być stosowane w przypadkach, gdy bywa przewożony spirytus nieskażony lub skażony, obciążony opłatą monopolową od spirytusu konsumcyjnego, bądź nabyty po cenach niższych od cen spirytusu na wódki gatunkowe. Wyjątek stanowią przesyłki spirytusu, kierowane do wolnych składów wyrobów wódczanych typu B, które za stwierdzone przy przewozie braki spirytusu mają uiszczać należność w trybie przepisanym w § 20. Zanik oblicza się w zależności od czasu przebywania przesyłki w drodze oraz w zależności od naczyń, w jakich spirytus jest przewożony, jako odsetek od ilości załadowanych czyli zapisanych w świadectwie przewozowem, a mianowicie:

A)	za każdy dzień przewozu w wagonach - cysternach	po 0,01%,
	za każdy dzień przewozu w beczkach	po 0,04%,
B)	w razie potrzeby przelania spirytusu w drodze z beczek do wagonów - cystern lub odwrotnie uwzględnia się na każdy przelew jako dalszy zanik	po 0,15%,
C)	przy przyjęciu przesyłki spirytusu do magazynu uwzględnia się jako dalszy zanik na zlew:
	a) przy przyjęciu sposobem objętościowym, gdy spirytus dostarczono w wagonach-cysternach	po 0,25%,
	i w razie, gdy spirytus dostarczono w beczkach	po 0,35%,
	b) przy wagowym systemie przyjęcia, niezależnie od naczyń, w których spirytus dostarczono	po 0,15%.

2. Ponadto, obliczając zanik drogowy, należy wziąć pod uwagę, że:

a) dzień wysłania i dzień przyjęcia przesyłki liczy się za jeden dzień,

b) przy przewozie spirytusu, trwającym krócej niż jeden dzień, normy, przewidzianej w ust. 1 punkt A, nie oblicza się,

c) przy przelewach w drodze z jednych naczyń do drugich pierwszy i ostatni dzień przewożenia przesyłki w tych samych naczyniach (t. j. w beczkach lub cysternach) liczy się za jeden dzień,

d) o ile spirytus dostarczono w beczkach, lub w cysternach i w nich pozostawiono do magazynowania, prawo do korzystania z zaniku na zlew (ust. 1 punkt C) nie przysługuje przedsiębiorstwu, które spirytus wysłało.

3. 5 W dniu wysłania przesyłki z przedsiębiorstwa należy sporządzić świadectwo przewozowe oraz zapisać wysłany spirytus na rozchód w księdze magazynowej przedsiębiorstwa wysyłającego. W gorzelni rolniczej wystawienie świadectwa przewozowego oraz zapisanie spirytusu na rozchód może być dokonane najwcześniej na 2 dni poprzedzające dzień wysyłki, o ile miało miejsce w gorzelni wcześniejsze napełnienie spirytusem naczyń przewozowych. Niezwłocznie po przyjęciu spirytusu w miejscu przeznaczenia należy sporządzić protokół przyjęcia i zapisać spirytus na przychód w księdze magazynowej przedsiębiorstwa otrzymującego przesyłkę. Daty świadectwa przewozowego i protokołu przyjęcia określają czas przebywania przesyłki w drodze i służą za podstawę do obliczenia zaniku drogowego na zasadach niniejszego paragrafu.

§  29.

1. Przy przewozie spirytusu, obciążonego opłatą monopolową, odpowiedzialność za nadmierne ubytki drogowe ponosi przedsiębiorstwo wysyłające, o ile stosownie do kolejowych przepisów przewozowych za braki spirytusu nie jest odpowiedzialna kolej. Przy przewozie spirytusu, nabytego po cenach niższych od ceny spirytusu na wódki gatunkowe, odpowiedzialność za nadmierne ubytki drogowe ponosi odbiorca przesyłki, z wyjątkiem przypadków, gdy wysyłający oznajmi, że przyjmuje odpowiedzialność na siebie; oznajmienie takie należy złożyć na piśmie inspektorowi K. S., właściwemu dla przedsiębiorstwa wysyłającego.

2. Za nadmierne ubytki drogowe pobiera się należność:

a) przy przewozie spirytusu, obciążonego opłatą monopolową - w wysokości przewidzianej w ust. 2 art. 22,

b) przy przewozie spirytusu, nabytego po cenach niższych od ceny spirytusu na wódki gatunkowe, opłatę - w wysokości różnicy pomiędzy ceną zapłaconą, a ceną obowiązującą za spirytus do wyrobu wódek gatunkowych.

§  30.

1. Przedsiębiorstwo wysyłające lub odbierające spirytus (§ 29) nie jest odpowiedzialne za nadmierne ubytki drogowe spirytusu, jeżeli przesyłkę wysłano przy udziale urzędnika K. S., a przy przyjęciu przesyłki stwierdzono urzędowo, że naczynia nie uległy w drodze uszkodzeniu i nałożone na tych naczyniach urzędowe zabezpieczenia nie zostały naruszone; w tych przypadkach stwierdzone nadmierne ubytki drogowe mają być zapisane na przychód w księgach magazynowych przedsiębiorstwa wysyłającego.

2. Ubytki drogowe nie mogą być wyrównywane z niewykorzystanemi zanikami innych kategoryj (magazynowy i rektyfikacyjny) względnie z nadwyżkami, stwierdzonemi w innych przesyłkach.

3. Nadwyżki, stwierdzone przy przyjęciu przesyłek, zapisuje się na rozchód w księdze magazynowej przedsiębiorstwa wysyłającego spirytus.

4. 6 Orzeczenia wymiarowe bądź decyzje o zapisaniu na przychód w księgach przedsiębiorstwa nadmiernego ubytku drogowego wydaje urząd skarbowy. Należność powinna być uiszczona w ciągu dni czternasta od daty doręczenia orzeczenia.

§ 31. Wysokość zaników dla zakładów, o których mowa w art. 62 ust. 9, będzie ustalana indywidualnie dla poszczególnego zakładu w zezwoleniach, wydawanych na urządzenie tych zakładów.

§ 32. Nadwyżki spirytusu, ustalone przy obrachunkowych rewizjach, w fabrykach wódek gatunkowych (wolnych składach typu B § 217) mają być zapisywane na przychód w księdze obrachunkowej, przyczem mają zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 4.

6.

Kredyt, zabezpieczenia, rozkładanie na raty i umarzanie podatków od kwasu octowego i drożdży oraz kary za zwłokę.

§  33.

1. Kredytowanie płatności podatku od drożdży i kwasu octowego, rozkładanie spłaty tych podatków na raty i umarzanie zaległości załatwiają władze skarbowe, stosownie do przepisów o organizacji i zakresie działania tych władz.

2. Z kredytu nie mogą korzystać osoby, znajdujące się w stanie upadłości lub pod nadzorem sądowym.

§  34.

1. Pokredytowane należności zabezpiecza się:

a) przez wpisanie do ksiąg gruntowych (wieczystych) hipoteki kaucyjnej,

b) przez solidarną porękę zakładów kredytowych, których zdolność poręki uznana zostanie przez Ministra Skarbu. Kredyt gaśnie, gdy poręczająca instytucja wstrzymała lub zawiesiła wypłaty, względnie gdy odnośnemu zakładowi została ogłoszona upadłość,

c) przez zastaw papierów wartościowych, przyjmowanych pod zastaw przez Bank Polski oraz akcyj Banku Polskiego.

2. W przypadku ofiarowania zabezpieczenia w sposób, przewidziany w ustępie 1, przedsiębiorca powinien dostarczyć zabezpieczenia na kwotę równającą się wysokości żądanego kredytu, powiększoną o 20%.

3. Inne formy zabezpieczenia mogą być przyjęte jedynie za zezwoleniem Ministra Skarbu.

§  35.

1. Osoba, dająca zabezpieczenie wymienione w § 34 ust. 1 punkty b) i c), powinna wystawić dokument poręki względnie zastawu według wzorów, podanych w załączniku A. Na terenie mocy obowiązującej Kodeksu Napoleona i Tomu X Cz. I Zbioru Praw b. Ces. Ros. dokument zastawu ma być sporządzony w formie notarjalnej.

2. Do podania o udzielenie kredytu za zabezpieczeniem hipotecznem należy dołączyć wyciąg z wykazu hipotecznego, obejmujący wszystkie działy względnie karty i oszacowanie odnośnej nieruchomości, dokonane przez władze sądowe bądź wojewódzkie władze administracji ogólnej, lub też przez banki państwowe i zakłady kredytu długoterminowego (towarzystwa kredytowe ziemskie lub miejskie). Kredytu udziela się w wysokości do 50% szacunku gruntów i budynków, bez ich wewnętrznego urządzenia po potrąceniu z tej sumy wszystkich długów hipotecznych. Uwzględnia się tylko budynki murowane, kryte w sposób ogniotrwały, mieszkalne i przemysłowe. Z kredytu korzystać można dopiero po zapisaniu prawa zastawu względnie hipoteki kaucyjnej na sumę o 20% wyższą od pokredytowanej należności i po dostarczeniu dowodów zapisania kaucji oraz, o ile nieruchomość podlega ubezpieczeniu od ognia - po dostarczeniu polisy asekuracyjnej, opiewającej na kwotę nie mniejszą niż suma kaucyjna oraz cesji, względnie dowodu scedowania na rzecz władzy skarbowej, udzielającej kredytu, sumy ubezpieczenia, płatnej na wypadek pożaru. Zapis kaucyjny ma figurować na pierwszem miejscu hipoteki, na dalszych miejscach zapis może być przyjęty tylko za zgodą Ministra Skarbu.

§  36.

1. Od pokredytowanych należności pobiera się odsetki w wysokości 6% w stosunku rocznym.

2. Pokredytowane kwoty płatne są najpóźniej w dniu upływu terminu kredytu, a jeśli termin płatności pokredytowanej należności przypada w niedzielę lub święto, wówczas należność uiszcza się w następnym dniu powszednim.

3. Nieuiszczenie pokredytowanej należności w oznaczonym terminie powoduje natychmiastową wymagalność w powyższym terminie nietylko płatnych w tym czasie zaległości, lecz również wszelkich nawet później płatnych kwot, przypadających z tytułu pokredytowanej należności. W tym przypadku ulega ściągnięciu w drodze przymusowej całkowita należność, przypadająca od dłużnika, zwiększona o odsetki za pokredytowanie, obliczone do daty uchybionego terminu płatności, od której to należności, zwiększonej o wskazane powyżej odsetki, biec będzie nadto kara za zwłokę w wysokości wskazanej w § 37 za czas od powyższego terminu płatności do chwili wyegzekwowania lub uiszczenia należności. Nadto nieuiszczenie w terminie pokredytowanej należności powoduje utratę prawa korzystania z kredytu, które może być przywrócone jedynie za zgodą Ministra Skarbu.

4. Podatek spożywczy od drożdży i kwasu octowego może być pokredytowany wytwórcy na okres nie dłuższy niż 6 tygodni, licząc od terminu płatności podatku; 6-tygodniowy termin kredytu liczy się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym drożdże lub kwas octowy wydano z wytwórni do wolnego obrotu.

§ 37. W razie nieuiszczenia pokredytowanych należności w terminie płatności należeć się będą z samego prawa bez potrzeby wzywania i skargi sądowej kary za zwłokę w wysokości określonej w art. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 maja 1927 r. (Dz. U. R. P. Nr. 46, poz. 401), jak dla wszelkich podatków bezpośrednich z wyjątkiem podatku gruntowego.

7.

Opłaty od wyrobu, przerobu i magazynowania spirytusu, od wyrobu drożdży oraz sprzedaży spirytusu i napojów alkoholowych.

§  38.

1. Wszelkie przedsiębiorstwa, które na zasadzie art. 62 uiszczają opłaty patentowe, mają kwit na uiszczoną opłatę przechowywać i okazywać na żądanie urzędników kontrolujących przedsiębiorstwo.

2. Niezwłocznie po uiszczeniu opłaty przedsiębiorstwo, prowadzące księgi kontrolne, zapisuje to w księdze produkcji, przerobu lub magazynowania spirytusu, wyszczególniając uiszczoną kwotę, datę i numer kwitu kasowego.

§ 39. 7 Za sezonową sprzedaż napojów alkoholowych uważa się sprzedaż wykonywaną nie dłużej niż przez 6 miesięcy, bądź to w okresie miesięcy letnich, bądź to zimowych. Opłatę sezonową uiszcza się przed rozpoczęciem sprzedaży sezonowej.

§ 40. Przy klasyfikowaniu zakładów sprzedaży, wymienionych w części IV ust. 2 lit. A punkty a) i b) taryfy do rozp. P. R., należy przyjmować przeciętną liczbę pracowników zatrudnionych w danym zakładzie w półroczu, poprzedzającem uiszczenie opłaty na następny okres. Za pracowników uważa się wszystkie osoby zatrudnione w danym zakładzie, bez względu na sposób ich wynagrodzenia, z wyjątkiem przedsiębiorcy i jego małżonki względnie małżonka. Dla zakładów nowopowstałych przyjmuje się dla pierwszego półrocza ilość pracowników zgłoszoną przez przedsiębiorcę zakładu sprzedaży.

§ 41. 8 Wolne składy wyrobów wódczanych typu A uiszczają opłatę patentową przewidzianą dla zakładów hurtowej sprzedaży wszelkich napojów alkoholowych.

§ 42. 9 Zakłady, wykonywujące sprzedaż napojów alkoholowych na podstawie jednego zezwolenia w różnych lokalach, posiadających bezpośrednie wewnętrzne połączenie, uiszczają opłatę w pojedyńczej wysokości.

Przedsiębiorcy hurtowej sprzedaży monopolowych wyrobów wódczanych i spirytusu na cele domowo-lecznicze, którzy na mocy umów z P. M. S. prowadzić będą tę sprzedaż w określonym w umowie rejonie, opłacają od wszystkich punktów hurtowej sprzedaży monopolowych wyrobów wódczanych i spirytusu na cele domowo-lecznicze, uruchamianych zgodnie z umową w obrębie rejonu, tylko jedną opłatę.

§ 43. Fabryki wódek, posiadające kilka oddziałów fabrykacyjnych (§ 170), uiszczają opłaty od przerobu tylko od oddziału, w którym odbywa się nalew gotowych wyrobów.

§ 44. 10 (skreślony).

§  45.

1. Pod względem opłat patentowych od sprzedaży spirytusu i napojów alkoholowych za zakłady restauracyjne uważa się zakłady, podające potrawy gorące (obiady, kolacje i potrawy stosownie do życzenia konsumenta). Wszelkie inne zakłady (cukiernie bez podawania potraw kuchennych, karczmy, domy zajezdne i t. p.) uiszczają opłaty przewidziane w części IV ustęp 2 lit. A punkt c) załącznika do art. 62.

2. W przypadkach wątpliwych co do zaliczenia poszczególnych zakładów do odpowiednich grup wydają orzeczenia urzędy skarbowe (§ 2).

8.

Nabywanie spirytusu zajętego.

§ 46. Podlegający przymusowej sprzedaży w kraju spirytus nabywa P. M. S. po następujących cenach, obowiązujących w chwili nabycia spirytusu, loco najbliższa towarowa stacja kolejowa:

a) spirytus, wyprodukowany na cele konsumcyjne (kontyngentowy) - po cenie spirytusu, jaką uzyskuje dana gorzelnia rolnicza,

b) wszelki inny spirytus - po cenie sprzedażnej skażonej surówki do celów napędowych, zmniejszonej o 25%.

9.

Aparaty do pędzenia i destylacji spirytusu oraz do oczyszczania kwasu octowego.

§  47.

1. Osoby, które zamierzają wyrabiać maszyny, przyrządy lub naczynia, służące do pędzenia i destylacji spirytusu lub do oczyszczania kwasu octowego, obowiązane są przed uruchomieniem przedsiębiorstwa zawiadomić o tem właściwy urząd skarbowy.

2. Przyrządy destylacyjne, sprowadzone z zagranicy, należy zgłosić właściwemu inspektorowi K. S. w przeciągu 48 godzin od dnia ich otrzymania. Inspektor K. S. wydaje poświadczenie zgłoszenia.

3. Kto nabywa przyrządy destylacyjne, skraplacze lub przyrządy do oczyszczania kwasu octowego, obowiązany jest zgłosić te przyrządy w ciągu 48 godzin po nabyciu właściwemu inspektorowi K. S., który wydaje poświadczenie zgłoszenia.

4. Na każdym nowym przyrządzie destylacyjnym, skraplaczu, aparacie do oczyszczania kwasu octowego ma być w sposób widoczny umieszczone nazwisko i miejsce zamieszkania tego, kto przyrząd wyrobił.

5. Posiadacze przyrządów, o których mowa w ustępach poprzednich, powinni przed pozbyciem ich w całości lub w części przedłożyć dokładny opis przyrządu lub też jego części właściwemu inspektorowi K. S. i podać imię, nazwisko i miejsce zamieszkania odbiorcy tegoż przyrządu; pozbycie może nastąpić dopiero po otrzymaniu potwierdzenia, że temu obowiązkowi zadośćuczynili.

6. Od obowiązku zgłoszenia wolne są apteki i laboratorja, nie przerabiające spirytusu, jednak tylko co do tych przyrządów destylacyjnych względnie chłodniczych, które nie mają więcej niż 40 litrów pojemności, albo zrobione są nie z metalu, lecz z innego materjału.

7. 11 Zabrania się bez zezwolenia izby skarbowej używania aparatów destylacyjnych do produkcji esencyj (ekstraktów) alkoholowych do celów konsumcyjnych. Warunki i sposób kontroli zakładów produkujących esencje (ekstrakty) na cele konsumcyjne ustalane będą indywidualnie dla poszczególnych zakładów w wydawanych zezwoleniach.

II.

PRODUKCJA, OCZYSZCZANIE, ODWADNIANIE I PRZERÓB SPIRYTUSU.

1.

Postanowienia wstępne.

a) Zezwolenie.

§ 48. 12 Oprócz zezwoleń, przewidzianych w art. 19 ust. 1, potrzebne są zezwolenia Ministra Skarbu na przerób spirytusu na eter, alkohol butylowy (butanol), masy plastyczne zastępujące kauczuk, politurę, lakier, estry i artykuły kosmetyczno-perfumeryjne z wyjątkiem przerobu przez rzemieślników spirytusu skażonego ogólnym środkiem (denaturatu) na politurę i lakiery, przeznaczone do dalszego przerobu we własnych zakładach przemysłowych wytwórców tych artykułów (§ 176 ust. 3). Zezwolenia na przerób spirytusu na butanol i na masy plastyczne zastępujące kauczuk wydaje Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu.

§  49.

1. 13 Zezwolenia na wyrób, oczyszczanie i odwadnianie spirytusu, na przerób spirytusu na wódki gatunkowe, ocet, eter, alkohol butylowy (butanol), masy plastyczne zastępujące kauczuk, politurę, lakiery, estry i artykuły kosmetyczno-perfumeryjne wydaje się jednej osobie fizycznej lub prawnej na oznaczone miejsce i ściśle określony rodzaj czynności (przedsiębiorstwa). Zezwolenia te mogą być ograniczane co do celu, z jakim ma być związany wyrób, oczyszczanie, odwadnianie lub przerób spirytusu.

2. Zezwolenia nia mogą być odstępowane innym osobom.

3. Zezwolenia wydaje się na czas nieograniczony, w poszczególnych jednak przypadkach (likwidacja zakładu i t. p.) mogą być wydawane zezwolenia czasowe.

§ 50. Osoby, ubiegające się o otrzymanie zezwolenia, powinny złożyć podanie w urzędzie skarbowym. W podaniu należy wyszczególnić: a) siedzibę i rodzaj przedsiębiorstwa, b) przewidywaną zdolność produkcyjną, względnie przewidywane zużycie spirytusu jako surowca, c) czy na pomieszczenie zakładu mają być wzniesione nowe budowle, czy też zamierzone jest wykorzystanie budynków już istniejących, ewentualnie jakich, d) w jakim terminie od daty wydania zezwolenia zakład będzie uruchomiony, e) czy i jakie kwalifikacje fachowe posiada petent, oraz czy przedsiębiorstwo zamierza prowadzić sam, czy też wspólnie z innemi osobami. Do podania ma być dołączony wyciąg z rejestru handlowego, o ile przedsiębiorstwo jest zarejestrowane. Osoby, ubiegające się o zezwolenie na wyrób spirytusu pejsachowego, powinny nadto dołączyć do podania zaświadczenie miejscowego rabinatu, stwierdzające, że wypęd spirytusu będzie się odbywał w danej gorzelni pod nadzorem rabinatu.

§  51.

1. Nie mogą otrzymywać zezwoleń, o których mowa w § 49, osoby:

a) przeciw którym toczy się postępowanie karno - sądowe lub upadłościowe,

b) karane pozbawieniem wolności za umyślne uszczuplenie dochodów Skarbu Państwa lub inne przestępstwa, popełnione z chęci zysku,

c) nie posiadające pełnej zdolności do działań prawnych z wyjątkiem, o którym mowa w ust. 2 niniejszego paragrafu,

d) nie posiadające obywatelstwa polskiego, o ile istniejące traktaty lub konwencje nie zawierają odrębnych w tym względzie postanowień.

2. W razie śmierci osób, korzystających z zezwoleń, o których mowa w § 49, niepełnoletnim spadkobiercom tych osób za zgodą opiekunów prawnych mogą być wydane zezwolenia na wykonywanie tych samych czynności, do których była uprawniona osoba zmarła, pod warunkiem, że do chwili uzyskania przez spadkobierców pełnej samodzielności do działań prawnych, przedsiębiorstwo będzie prowadzone przez zatwierdzonego zastępcę.

3. 14 Władza wydająca zezwolenie może zezwalać na wyjątki od przepisów ust. 1 punkt a i d paragrafu niniejszego.

§  52.

1. Udzielenie zezwolenia na prowadzenie zakładu dzierżawionego może być uzależnione od złożenia zabezpieczenia w wysokości ustalonej przez władzę, która wydaje zezwolenie na uruchomienie przedsiębiorstwa.

2. W stosunku do gorzelni rolniczych maksymalna wysokość zabezpieczenia nie może przekraczać należności monopolowej od ilości alkoholu, jaką dana gorzelnia ma wyprodukować ze zgłoszonych surowców w ciągu dni 14, przyczem w tym przypadku stosunek ilości zużywanego surowca do ilości gotowego produktu przyjmuje się, jak następuje:

a) 100 kg ziemniaków daje 10 litrów,

b) 100 kg słodu zielonego daje 21 litrów,

c) 100 kg produktów mącznych daje 30 litrów,

d) 100 kg melasu daje 28 litrów.

Jako należność monopolową przyjmuje się różnicę pomiędzy ceną spirytusu na wódki gatunkowe a kosztem własnym 1 litra 100% spirytusu oczyszczonego.

3. Zabezpieczenie ma być złożone w sposób przepisany dla zabezpieczenia kredytu (§§ 34 i 35), przyczem dopuszczalne jest składanie zabezpieczeń w formie weksli, wystawianych przez właściciela danego majątku a żyrowanych przez przedsiębiorcę gorzelni. O przyjęciu zabezpieczenia wekslowego decyduje izba skarbowa.

§  53.

1. Zezwolenia na prowadzenie gorzelni spółdzielczych lub spółkowych będą udzielane tylko po złożeniu zabezpieczenia należności jakie mogłyby powstać z tytułu prowadzenia przedsiębiorstwa. Takie zezwolenie podlega rewizji co trzy lata przy podziale kontyngentu odpędu na dane trzechlecie.

2. Zabezpieczenie ma być złożone w wysokości przewidzianej w § 52 i w sposób przewidziany w §§ 34 i 35; zabezpieczenie takie może być złożone także w formie dokumentu solidarnej poręki wszystkich członków spółdzielni.

§ 54. Zezwolenia, o których mowa w § 49, wygasają:

a) w razie nieuruchomienia zakładu w ciągu roku od daty wydania zezwolenia, o ile Minister Skarbu nie wyrazi zgody na późniejsze uruchomienie zakładu,

b) w razie śmierci osoby fizycznej lub likwidacji osoby prawnej, posiadającej zezwolenie,

c) w razie zrzeczenia się zezwolenia przez osobę uprawnioną,

d) w przypadkach wymienionych w art. 19 ust. 4 i art. 40 ust. 1.

b) Zastępcy.

§  55.

1. W imieniu przedsiębiorcy może występować wobec władz skarbowych jego zastępca. Zastępca taki ma być ustanowiony, jeżeli przedsiębiorstwo należy do osoby prawnej, a nadto gdy przedsiębiorca nie posiada zdolności do działań prawnych lub nie wypełnia osobiście ciążących na nim obowiązków.

2. Urząd skarbowy może orzec, że ustanowienie zastępcy jest konieczne. W tym przypadku przedsiębiorca ma obowiązek w wyznaczonym terminie zgłosić urzędowi do zatwierdzenia kandydata na zastępcę.

3. O ustanowieniu zastępcy przedsiębiorca zawiadamia właściwy urząd skarbowy pismem, sporządzonem w dwóch egzemplarzach, podpisanem przez przedsiębiorcę i wyznaczonego zastępcę na dowód, że zastępstwo przyjmuje. Urząd ten orzeka, czy wyznaczona przez przedsiębiorcę osoba może być dopuszczona do zastępstwa. Drugi egzemplarz zgłoszenia zwraca się przedsiębiorcy.

§ 56. O zmianie osoby przedsiębiorcy obowiązany jest przedsiębiorca, który zakład przejmuje, donieść urzędowi skarbowemu w ciągu ośmiu dni pismem w dwóch egzemplarzach. Ponadto do przedsiębiorstw, których prowadzenie wymaga zezwolenia, mają zastosowanie przepisy § 49. Przedsiębiorca powinien potwierdzić dane, zawarte w zgłoszeniu i planach, które przedłożył jego poprzednik, bądź też zgłosić wniosek o ponowne sprawdzenie zakładu.

c) Narzędzia miernicze, naczynia i pomiary.

§ 57. Warunki, jakim mają odpowiadać narzędzia miernicze, odbieralniki, parniki oraz zbiorniki w zakładach wyrobu, oczyszczania, odwadniania i przerobu spirytusu, oraz sposób dokonywania urzędowych pomiarów podane są w załączniku B.

d) Sprawdzenie i uruchomienie przedsiębiorstw.

§  58.

1. Przedsiębiorstwa wyrobu, oczyszczania, odwadniania spirytusu oraz przedsiębiorstwa, zużywające jako surowiec spirytus czysty lub skażony szczególnemi środkami mogą być uruchomione, niezależnie od posiadanego przez przedsiębiorcę zezwolenia, dopiero po sprawdzeniu przez organa skarbowe stanu urządzeń zakładu i stwierdzeniu, że urządzenia te odpowiadają obowiązującym przepisom. W celu przeprowadzenia przez organa skarbowe sprawdzenia (weryfikacji) zakładu, przedsiębiorca powinien złożyć urzędowi skarbowemu w dwóch egzemplarzach na 14 dni przed przewidywanem uruchomieniem zakładu zgłoszenie, zawierające:

a) imię i nazwisko przedsiębiorcy oraz szczegółowy adres zakładu,

b) plan sytuacyjny,

c) plan i szczegółowy opis wszystkich pomieszczeń,

d) spis i opis naczyń i przyrządów oraz przybliżoną pojemność naczyń,

e) opis postępowania technicznego z uwzględnieniem norm zużycia spirytusu oraz ewentualnego uzyskiwania spirytusu zwrotnego,

f) deklarację o odpowiedzialnym zastępcy względnie kierowniku gorzelni.

2. Do zgłoszenia należy dołączyć zaświadczenie władzy przemysłowej, że zakład odpowiada wymogom prawa przemysłowego oraz przepisom o zdrowotności i bezpieczeństwie pracy.

3. Sprawdzanie przeprowadza komisja, złożona z urzędników skarbowych, która przed rozpoczęciem swych czynności wyznacza termin sprawdzenia.

§ 59. Do czynności sprawdzenia należą:

a) oględziny i sprawdzenie z planem i opisem pomieszczeń, przyrządów i naczyń,

b) pomiar naczyń,

c) badanie oraz w razie potrzeby urzędowe zabezpieczenie aparatów i urządzeń,

d) sporządzenie protokółów sprawdzenia w dwóch egzemplarzach, które podpisuje również przedsiębiorca względnie jego zastępca,

e) nadto w gorzelniach - ustawienie, wyregulowanie, połączenie z aparatem odpędowym i urzędowe zabezpieczenie przyrządu kontrolnego.

§ 60. Protokół sprawdzenia zatwierdza izba skarbowa. Uruchomienie zakładu może nastąpić dopiero po zatwierdzeniu protokółu sprawdzenia. Jeden egzemplarz zatwierdzonego protokółu sprawdzenia przechowuje się w przedsiębiorstwie, a drugi w urzędzie skarbowym.

§  61.

1. Gorzelnie podlegają sprawdzeniu corocznie. Coroczne sprawdzenie gorzelni nie obejmuje pomiaru zbiorników do magazynowania spirytusu oraz kadzi fermentacyjnych, drożdżowych i parników. Po zakończeniu corocznego sprawdzenia, które nie podlega zatwierdzeniu (§ 60), gorzelnie mogą być uruchamiane za zezwoleniem przewodniczącego komisji sprawdzenia.

2. Po zakończeniu sprawdzenia gorzelni, należy zabezpieczyć ją przed nieoznajmionym ruchem przez opieczętowanie wentyla parowego przy aparacie odpędowym otwartych wzierników kolumny zacierowej i ewentualnie parnika; z czynności tej sporządza się protokół według wzoru Nr. 33.

§ 62. Wszelkie zmiany, powodujące potrzebę zmiany protokółu sprawdzenia, podlegają dodatkowemu zatwierdzeniu w trybie, przewidzianym w §§ 59 i 60. W tym przypadku w zgłoszeniu (§ 58) należy podać tylko szczegóły, dotyczące przeprowadzonych zmian.

§ 63. Co najmniej na trzy dni przed uruchomieniem sprawdzonego zakładu (§ 60), przedsiębiorca powinien przedstawić inspektorowi K. S. świadectwo przemysłowe i kwit na uiszczoną opłatę patentową.

e) Wstrzymanie ruchu przedsiębiorstw i wstrzymanie sprzedaży spirytusu przedsiębiorstwom przerobu.

§  64.

1. Zarządzenia o wstrzymaniu sprzedaży spirytusu względnie całkowitej odmowie sprzedaży spirytusu (art. 20), jak również zarządzenia o wstrzymaniu ruchu zakładu z powodu niezastosowania się przedsiębiorcy do przepisów o urządzeniu (art. 63 ust. 3) wydaje izba skarbowa.

2. Zarządzenia o wstrzymaniu ruchu zakładu wskutek nieusunięcia zastępcy, kierownika, lub pracownika (art. 63 ust. 4) wydaje urząd skarbowy.

2.

Wyrób spirytusu.

§  65.

1. Każda gorzelnia ma być prowadzona przez kierownika (technik gorzelniczy), zatwierdzonego przez urząd skarbowy, właściwy dla gorzelni, którą technik ma prowadzić. Zezwolenie wydaje się na czas nieograniczony z zastrzeżeniem prawa odwołania każdego czasu.

2. Urząd skarbowy wyda takie zezwolenie tylko wtedy, jeżeli technik gorzelniczy:

a) posiada odpowiednie kwalifikacje moralne i zawodowe,

b) posiada ogólne wykształcenie przynajmniej w zakresie szkoły powszechnej.

3. W przypadku, gdy ubiegający się o zezwolenie na prowadzenie gorzelni nie zajmował jeszcze przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia stanowiska kierownika gorzelni, wówczas może on otrzymać zezwolenie, o ile ukończył szkołę lub kursy gorzelnicze oraz posiada roczną praktykę gorzelniczą, przyczem niezależnie od tego kandydat winien odpowiadać wymogom ust. 2 punkty a) i b).

4. 15 Technik gorzelniczy może być kierownikiem gorzelni w ciągu tej samej kampanji tylko w jednej gorzelni. Izby skarbowe mogą w poszczególnych przypadkach zezwalać na wyjątki od tego przepisu.

5. Kierownik gorzelni jest obowiązany wykonywać swe czynności zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia pod rygorami, wynikającemi z ustawy karnej skarbowej i przepisów ust. 1, niezależnie od odpowiedzialności przedsiębiorcy.

6. O ile przedsiębiorca zamierza sam sprawować funkcje kierownika gorzelni, powinien celem uzyskania zezwolenia na to wykazać się kwalifikacjami fachowemi, wymaganemi od kierownika gorzelni.

§  66.

1. Przed uruchomieniem sprawdzonej gorzelni (§ 60), przedsiębiorca powinien złożyć inspektorowi K. S. zgłoszenie w dwóch egzemplarzach o zamierzonej produkcji spirytusu według wzoru Nr. 40.

2. Inspektor K. S. po zbadaniu wniesionego zgłoszenia i załącznika (rozkład zacierów), o ile nie znajduje przeszkód do rozpoczęcia produkcji, potwierdza to na zgłoszeniu i jeden egzemplarz zwraca przedsiębiorcy, a drugi przesyła urzędowi skarbowemu.

§  67.

1. Kierownik gorzelni obowiązany jest do złożenia nowego zgłoszenia w następujących przypadkach:

a) przy przerwach ruchu, trwających ponad dwie doby,

b) przy przejściu z trzydobowej fermentacji na dwudobową i odwrotnie,

c) przy zmianie ilości robionych dziennie zacierów,

d) przy zmianie używanych do przerobu surowców.

2. Przerwy ruchu, trwające do dwóch dni, nie wymagają zmiany zgłoszenia. Kierownik gorzelni obowiązany jest jednak donieść niezwłocznie inspektorowi K. S. o każdej takiej przerwie, a w księdze produkcji i na zgłoszeniu uczynić o tem odpowiednią wzmiankę.

§  68.

1. Uruchomienie gorzelni może nastąpić po zdjęciu urzędowych zabezpieczeń, o których mowa w § 61 ust. 2.

2. W razie nieprzybycia do gorzelni urzędnika skarbowego w terminie zgłoszonym, kierownik gorzelni ma prawo zdjąć zabezpieczenia w obecności co najmniej dwóch świadków, nie wcześniej jednak, jak po upływie godziny od zgłoszonego terminu rozpoczęcia odpędu.

3. O zdjęciu zabezpieczeń kierownik gorzelni powinien zawiadomić inspektora K. S. i uczynić o tem wzmiankę w księdze produkcji.

§ 69. O każdej zamierzonej zmianie tak w postępowaniu technicznem, jak i kolejności użycia naczyń podczas ruchu gorzelni kierownik gorzelni, powinien donieść inspektorowi K. S. na piśmie w dwóch egzemplarzach w terminie 3-dniowym przed zamierzoną zmianą.

§  70.

1. Ruch gorzelni liczy się od chwili zatarcia płodów w kadzi zacierowej aż do chwili otrzymania spirytusu w odbieralniku względnie zbiorniku.

2. Ruch gorzelni ma odbywać się ściśle według zgłoszenia, zatwierdzonego przez inspektora K. S. (§ 66).

3. Dopuszczalne jest opóźnienie terminów, przewidzianych w zgłoszeniu do trzech godzin; opóźnienie to musi być jednak każdorazowo zaznaczone w księdze produkcji przez kierownika gorzelni.

4. Urząd skarbowy może ograniczyć ruch w gorzelniach rolniczych do godzin dziennych.

§ 71. Przerwy mogą być:

a) przewidziane, które przedsiębiorca powinien wymienić w zgłoszeniu (np. z powodu świąt, czyszczenia kotła parowego i t. p.),

b) nie przewidziane (np. z powodu uszkodzenia aparatu odpędowego, pomp, kadzi zacierowej, przyrządu kontrolnego i t. p.).

§  72.

1. Przerwy przewidziane, jako objęte zgłoszeniem, nie wymagają innych formalności, jak tylko wzmianki o tem kierownika gorzelni w księdze produkcji.

2. Przy najbliższej rewizji gorzelni urzędnicy K. S. obowiązani są zbadać, z jakich powodów zaszła przerwa, jak długo trwała i czy wzmianka kierownika gorzelni o przerwie odpowiadała rzeczywistemu stanowi rzeczy, a o wyniku badania - nadmienić w księdze produkcji.

§ 73. 16 Przy przerwach nieprzewidzianych należy rozróżniać następujące przypadki:

1. Przeszkodę ruchu spowodowało nieprawidłowe działanie przyrządu kontrolnego lub takie uszkodzenie aparatu odpędowego, innych urządzeń gorzelni lub nałożonych na nich zabezpieczeń, które umożliwiło dostęp do spirytusu lub jego pary -

a) w tym przypadku ruch gorzelni należy natychmiast wstrzymać, a o przeszkodzie donieść inspektorowi K. S., jak najśpieszniej za potwierdzeniem nadania lub odbioru zawiadomienia, a treść doniesienia wpisać do księgi produkcji, podając dzień, godzinę i wskazania liczników przyrządu kontrolnego,

b) ponadto niezwłocznie po wstrzymaniu ruchu kierownik gorzelni powinien sporządzić protokół w dwóch egzemplarzach (wzór Nr. 34) przy udziale przedstawiciela zarządu gminy i co najmniej dwóch świadków. W protokóle należy wymienić dzień i godzinę jego sporządzenia, imiona, nazwiska i miejsce zamieszkania wszystkich obecnych przy sporządzaniu protokółu, przyczynę oraz czas zajścia przerwy, stan zabezpieczeń urzędowych i wskazania liczników przyrządu kontrolnego oraz ilość spirytusu znajdującą się w odbieralniku,

c) jeden egzemplarz protokółu dołącza się do dokumentów gorzelni, drugi zaś powinien kierownik gorzelni przesłać niezwłocznie inspektorowi K. S.,

d) przedstawiciel zarządu gminy nakłada w obecności wszystkich osób, biorących udział w sporządzeniu protokółu, pieczęcie urzędowe na wentyle parowe aparatu odpędowego; pieczęcie te pozostają tam do chwili przybycia przedstawiciela władzy skarbowej,

e) inspektor K. S. po otrzymaniu protokółu, o którym wyżej mowa, zapisuje na nim dzień i godzinę jego otrzymania, poczem niezwłocznie udaje się do gorzelni, przeprowadza dochodzenie celem zbadania przyczyny przerwy, bada stan gorzelni i zabezpieczeń urzędowych, mając na względzie postanowienia § 10, zaznacza wskazania liczników przyrządu kontrolnego, sprawdzając w ten sposób, czy szczegóły, podane w protokóle, są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy i o wynikach badania i dochodzenia sporządza protokół, a krótkie streszczenie jego wpisuje do księgi produkcji,

f) jeden egzemplarz protokółu pozostaje przy dokumentach gorzelni, drugi zaś przesyła inspektor K. S. urzędowi skarbowemu, który o przeszkodzie i jej usunięciu donosi izbie skarbowej.

2. Przerwę spowodowaną nieprawidłowem działaniem lub uszkodzeniem aparatu odpędowego i to niezależnie od tego, czy naprawa wymaga usunięcia zabezpieczeń uniemożliwiających dostęp do płynu spirytusu lub jego pary, czy też nie -

a) w tym przypadku produkcja zacierów może odbywać się w dalszym ciągu bez konieczności natychmiastowej interwencji urzędników skarbowych,

b) kierownik gorzelni powinien jednak najpóźniej w terminie przewidzianym w zgłoszeniu do rozpoczęcia pierwszego zkolei zacieru, który ma być spuszczony, uczynić odpowiednią wzmiankę o przerwie w księdze produkcji, a odpis tejże wzmianki przesłać niezwłocznie inspektorwi K. S.

3. Przerwę ruchu, którą wywołało uszkodzenie parnika, kadzi zacierowej i t. p., wskutek czego dalsze przygotowanie zacierów stało się niemożliwe. Kierownik gorzelni może wówczas odpędzić zwykłym trybem zaciery gotowe, powinien jednak zastosować się do wymagań wymienionych w ustępie 2.

§ 74. W razie przerw ruchu, uniemożliwiających odpędzanie gotowych zacierów, zaciery te można zniszczyć lub wydać do skarmienia, lecz tylko w obecności urzędnika K. S. i kierownika gorzelni, o czem sporządza się stosowny protokół w dwóch egzemplarzach, z których jeden egzemplarz dołącza się do dokumentów księgi produkcji, drugi zaś przesyła się urzędowi skarbowemu. Krótkie streszczenie protokółu wpisuje się do księgi produkcji.

§  75.

1. O wszelkich zauważonych w gorzelni usterkach i brakach, utrudniających lub uniemożliwiających kontrolę produkcji spirytusu, urzędnicy skarbowi zawiadamiają kierownika gorzelni przez wpisanie swych uwag do księgi zarządzeń z wezwaniem do usunięcia dostrzeżonych braków w określonym terminie.

2. W przypadku niestosowania się do wezwania, o którem mowa w ust. 1, gdy zauważone braki mogą spowodować stratę Skarbu Państwa, urząd skarbowy zarządzi wstrzymanie ruchu gorzelni.

§ 76. Zakończenie ruchu gorzelni przed upływem terminu, przewidzianego w zgłoszeniu, zalicza się do nieprzewidzianych przerw ruchu.

§ 77. Po ukończeniu ruchu zabezpiecza się gorzelnię, stosownie do postanowień § 61 ust. 2; zabezpieczenia zdejmuje K. S. w razie potrzeby przeprowadzenia remontu.

§  78.

1. W ciągu dni 14 po zakończeniu ruchu gorzelni urzędnik skarbowy otwiera przyrząd kontrolny, odłącza go od aparatu odpędowego i zabezpiecza urzędowo; tak samo po zdjęciu plomb podlega zbadaniu aparat odpędowy celem ustalenia, czy nie odprowadzono spirytusu z pominięciem przyrządu kontrolnego.

2. O ile po otworzeniu aparatu ujawniony będzie w kolumnie spirytusowej na jej dnach wewnętrznych względnie w deflegmatorze spirytus, należy go usunąć i zniszczyć w obecności K. S. Gdy spirytus jest dość mocny, może być na prośbę przedsiębiorcy przechowany pod urzędowem zamknięciem do następnej kampanji celem wylania do kadzi fermentacyjnej.

3. Na żądanie urzędu skarbowego względnie inspektora K. S. należy również zdjąć oziębialnik, wyjąć wewnętrzny cylinder dla zbadania go; czynności te należy przeprowadzić po zakończeniu ruchu gorzelni. Oziębialnik na czas nieczynności gorzelni ma być urzędowo zabezpieczony.

4. Stągiew należy również odłączyć od oziębialnika, otworzyć i rozebrać. Wszystkie części składowe stągwi trzeba ułożyć w skrzynce, tę ostatnią zamknąć i urzędowo zabezpieczyć, względnie zabezpieczyć w szafce.

5. Tak samo należy otworzyć zbiornik przelewowy, przeznaczony do zlewu spirytusu z przyrządu kontrolnego, w razie jego zalania znaleziony w nim spirytus zapisać na przychód i oddać do magazynu, a zbiornik ponownie zabezpieczyć urzędowo; celem ustalenia, kto ponosi winę zalania przyrządu kontrolnego, należy przeprowadzić dochodzenie.

6. Szafkę, chroniącą stągiew, należy zestawić, zasłonić od wewnątrz otwory, pręty zabezpieczyć i oddać te przedmioty przedsiębiorcy na przechowanie do przyszłej kampanji.

§ 79. O odłączeniu przyrządu kontrolnego i stągwi od aparatu odpędowego urzędnicy skarbowi sporządzają protokół w dwóch egzemplarzach. Jeden egzemplarz protokółu dołącza się do dokumentów gorzelni, drugi przesyła się urzędowi skarbowemu.

§  80.

1. Do kontrolowania produkcji spirytusu w gorzelniach przeznacza się zalegalizowany przyrząd kontrolno-mierniczy (systemu Siemensa), który automatycznie oblicza produkcję spirytusu w litrach alkoholu, oraz w litrach spirytusu.

2. Przyrząd kontrolny wraz ze stągwią i zbiornikiem przelewowym, stanowiącemi całość, dostarcza P. M. S. do najbliższej od gorzelni stacji kolejowej, przedsiębiorca zaś powinien na własny koszt przesyłkę odebrać oraz wykonać w gorzelni wszelkie urządzenia i roboty niezbędne do ustawienia i urzędowego zabezpieczenia przyrządów. W razie przesyłki aparatu kontrolnego do naprawy uszkodzeń, powstałych bez winy przedsiębiorcy, ponosi on jedynie koszt dostawy od gorzelni do stacji kolejowej i zpowrotem. W razie potrzeby naprawy uszkodzeń aparatu, powstałych z winy przedsiębiorcy względnie jego pracowników, przedsiębiorca ponosi koszty naprawy, całkowite koszty przewozu oraz całkowite koszty dostarczenia i odesłania aparatu zastępczego. Cennik części zamiennych przyrządu kontrolnego (art. 64 ust. 3) będzie ogłaszany w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Skarbu.

3. W pomieszczeniu przyrządu kontrolnego ma być utrzymywana ciepłota nie niższa od + 4° C i to nietylko podczas działania przyrządu, ale i przy przerwach ruchu gorzelni, zanim przyrząd nie zostanie odłączony od aparatu odpędowego.

§ 81. Aparatów odpędowych i przyrządów kontrolnych nie wolno przestawiać, zmieniać, naprawiać ani podejmować przy nich jakichkolwiek czynności bez uprzedniego zezwolenia inspektora K. S.

§ 82. Przyrząd kontrolny należy ustawić na postumencie, oczyścić, złożyć, wytarować, połączyć go ze stągwią i odbieralnikiem, przykryć i zabezpieczyć.

§  83.

1. Spirytus niezbędny na początku kampanji do zalania przyrządu kontrolnego i stągwi, wzięty z magazynu gorzelni, ma być zapisany na rozchód w księdze magazynowej. Po ukończeniu kampanji, spirytus otrzymany po opróżnieniu przyrządu kontrolnego i stągwi, oddaje się do magazynu przy równoczesnem zapisaniu go na przychód w księdze magazynowej. Przy zalaniach i opróżnieniach przyrządu kontrolnego i stągwi, przy oczyszczaniu ich w czasie ruchu gorzelni, należy zanieczyszczony spirytus zlać do kadzi fermentacyjnej, a zamiast niego pobrać spirytus z magazynu, zapisując go na rozchód w księdze magazynowej.

2. W przypadkach, gdy gorzelnia nie posiada własnego spirytusu, niezbędnego do zalania przyrządu kontrolnego, może spirytus wypożyczyć z innego przedsiębiorstwa (gorzelni, rektyfikacji). Spirytus taki może być wydany na podstawie zaświadczenia inspektora K. S. Wypożyczony spirytus należy przesyłać za świadectwem przewozowem poświadczonem przez urzędnika K. S., odprawę zaś i przyjęcie należy zapisywać w księgach przedsiębiorstwa wysyłającego i odbierającego spirytus. Wypożyczony spirytus ma być zwrócony za świadectwem przewozowem przy pierwszej odprawie spirytusu.

§  84.

1. Spirytus znaleziony w zbiorniku przelewowym w wypadku zalania przyrządu kontrolnego, należy, jeżeli kampanja nic zakończyła się, wylać do kadzi fermentacyjnej i zanotować to w protokóle o otwarciu przyrządu kontrolnego, lub, gdy przyrządu nie otwierano, w księdze produkcji; jeżeli zaś gorzelnia ukończyła już ruch w tej kampanji, wtedy należy spirytus zlać do magazynu jeżeli jest czysty i zapisać go na przychód, w przeciwnym razie należy go zniszczyć i zaznaczyć to w zapisie rewizyjnym.

2. W wypadkach zalania przyrządu lub przeciekania spirytusu na tacę przyrządu, przedsiębiorca lub kierownik gorzelni jest obowiązany wstrzymać ruch gorzelni i niezwłocznie zawiadomić inspektora K. S.

3. 17 Kierownik gorzelni odpowiada za prawidłowe prowadzenie odpadu, w szczególności:

a) w razie zalania przyrządu kontrolnego zacierem lub spirytusem wskutek braku należytego dozoru nad aparatem odpędowym,

b) w razie podniesienia się rtęci termometru maksymalnego w zbiorniku przyrządu kontrolnego do +40°C lub w licznikach tego przyrządu do +35°C.

§  85.

1. Codzienną produkcję spirytusu w gorzelniach, czyli t. zw. dzienne odpędy, należy wpisywać do ksiąg, po ustaleniu dwojakim sposobem, a mianowicie:

a) na podstawie wskazań przyrządu kontrolnego i

b) na podstawie stwierdzenia ilości spirytusu w odbieralnikach.

2. Wynik obu tych obliczeń zapisuje kierownik gorzelni do księgi produkcji, wypełniając odnośne rubryki tej księgi.

3. 18 Do księgi magazynowej zapisuje się codziennie w rubryce przychodu taką ilość spirytusu, jaką otrzymano i obliczono w odbieralniku. O ile nastąpił wyciek spirytusu po przejściu spirytusu przez przyrząd kontrolny, należy zapisać na przychód ilość spirytusu wykazaną przez ten przyrząd dla odpędu, w czasie którego miał miejsce wyciek spirytusu. Zwolnienie przedsiębiorcy od odpowiedzialności za wyciek spirytusu następuje na zasadach przewidzianych w art. 22 ust. 3. Gorzelnia ma się wyliczyć z ilości spirytusu zapisanych do księgi magazynowej.

4. Kierownik gorzelni jest obowiązany bezzwłocznie po ukończeniu odpędu wymierzyć jak najdokładniej i obliczyć podług odbieralnika codzienny odpęd spirytusu i zapisać go do księgi produkcji, biorąc za podstawę do obliczeń:

a) ilość płynu, zgodnie ze wskazaniem laski odbieralnika,

b) temperaturę płynu w odbieralniku, dokładnie określoną zapomocą urzędowo uwierzytelnionego termometru, z zastosowaniem przyrządu, którym zanurza się termometr w spirytusie,

c) moc płynu dokładnie określoną zapomocą urzędowo uwierzytelnionego alkoholomierza.

5. Obliczanie odpędów należy uskuteczniać z dokładnością przewidzianą w § 17 ust. 2 punkt A.

6. Po stwierdzeniu różnicy 0,5% lub więcej w mocy obliczonej na podstawie wskazań przyrządu kontrolnego w porównaniu ze wskazaniami alkoholomierza, względnie nienormalnej różnicy objętości, nieusprawiedliwionej różnicą temperatur w stągwi i odbieralniku, należy niezwłocznie zawiadomić o tem inspektora K. S. Inspektor K. S. notuje dzień i godzinę otrzymania zawiadomienia, poczem udaje się niezwłocznie do gorzelni dla przyjęcia odpędu i zbadania przyczyn tej różnicy.

§ 86. W razie stwierdzenia świadomego nieprawidłowego określania i zapisywania przez kierownika gorzelni bądź ilości płynu, bądź jego mocy lub temperatury wdraża się postępowanie karne skarbowe. Na wezwanie inspektora K. S. kierownik gorzelni jest obowiązany sprostować nieprawidłowości zapisów.

§  87.

1. Kierownik gorzelni wpisuje do odnośnych rubryk księgi produkcji (wzór Nr. 1) moc spirytusu i ilość płynu z poprawką według II tablicy redukcyjnej i ogólną zawartość alkoholu, w końcu różnicę pomiędzy rzeczywistą ilością alkoholu i ilością wykazaną przez przyrząd kontrolny.

2. W rubryce 18 księgi produkcji nad ilością płynu, określoną w odbieralniku, kierownik gorzelni wpisuje również temperaturę tego płynu; w rubryce 19 nad określoną rzeczywistą mocą zapisuje kierownik wskazanie alkoholomierza i temperaturę płynu w cylindrze i w rubryce 20 nad ilością płynu z poprawką według II tablicy zapisuje się dodatek do 100 litrów, odpowiadający temperaturze płynu (volumen).

3. W ostatniej rubryce księgi produkcji kierownik gorzelni wpisuje numer i datę zgłoszenia ruchu i krótkie streszczenie zgłoszenia.

4. 19 Wyprodukowany w ciągu dnia spirytus ma być zlany do zbiorników w magazynie, bądź do innych naczyń, które do tego celu zostały za zgodą urzędu skarbowego przeznaczone.

§ 88. W gorzelniach, zwolnionych przez Ministra Skarbu od obowiązku ustawienia przyrządu kontrolnego, obliczanie produkcji uskutecznia się w drodze okresowego komisyjnego przyjmowania produkcji podług urzędowo zabezpieczonego odbieralnika, o pojemności wystarczającej na pomieszczenie odpędu z okresu co najmniej 10 dni. Obliczanie ilości spirytusu w zbiornikach urzędowo zabezpieczonych odbywa się co pewien czas stosownie do zarządzeń izb skarbowych.

§  89.

1. Inspektor K. S., zakładając księgę magazynową (wzór Nr. 2) z początkiem kampanji, powinien wpisać słowami i cyframi w odnośnych rubrykach pozostałość spirytusu t. j. objętość, zredukowaną do 15° C, moc i ogólną ilość alkoholu i należności za nadmierne ubytki spirytusu na 1 września i zapis taki stwierdzić własnoręcznym podpisem.

2. Kierownik gorzelni wpisuje codziennie w odnośnej rubryce przychodu ilość alkoholu, otrzymaną z aparatu odpędowego, obliczoną według odbieralnika, w rubrykach zaś rozchodu zapisuje ilości wydanego alkoholu w dniu, gdy odprawa była dokonana.

3. W razie umorzenia należności za nadmierne ubytki okoliczność tę należy uwidocznić w rubryce "Uwaga".

§  90.

1. Kierownik gorzelni, sporządzając zestawienie miesięczne (§ 14), wyprowadza przeciętną moc spirytusu podług przyrządu kontrolnego i odbieralnika i przeciętną temperaturę odpędu.

2. Pozycje przychodu alkoholu w rubryce 21 księgi produkcji i rubryki 3 księgi magazynowej mają być uzgadniane.

3. Rubryki przychodu, rozchodu i pozostałości alkoholu, jak również rubryki należnej, wpłaconej i pozostającej w niedoborze należności za nadmierne ubytki, należy również bilansować w księdze magazynowej.

4. Po ukończeniu ruchu gorzelni, kierownik jej sporządza w księdze produkcji zestawienie za cały czas ruchu gorzelni, w księdze magazynowej zaś w pierwszych dniach września - zestawienie za cały rok obrachunkowy.

§ 91. Pomieszczenia i urządzenia gorzelni mają odpowiadać wymogom podanym w załączniku C.

§ 92. Wszystkie, podlegające urzędowemu zabezpieczeniu części aparatu odpędowego i przyrządu kontrolnego, mają być zabezpieczone według t. zw. podwójnego systemu. Każde oddzielne miejsce, przez które można mieć pośredni lub bezpośredni dostęp do pary alkoholowej lub płynu spirytusowego, ma być zabezpieczone co najmniej dwiema plombami, odciśniętemi różnemi plombownicami urzędników z pośród członków komisji sprawdzającej. W szczególności każde krezowe połączenie rur, każda osłona na takiem połączeniu i t. p. mają posiadać powyższe podwójne zabezpieczenie.

§  93.

1. Przy aparacie odpędowym mają być urzędowo zabezpieczone wszystkie połączenia części składowych i przewodów rurowych, przez które przechodzi płyn lub para alkoholowa, tudzież znajdujące się w pobliżu zabezpieczonych części połączenia rur wodnych i zacierowych, wychodzących lub wchodzących do tych części aparatu.

2. Kolumn zacierowych nie zabezpiecza się do wysokości, na której kolumna łączy się z rurą, doprowadzającą zacier do aparatu. Połączenie tej rury z aparatem, wzierniki odnośnego oddziału kolumny i ewentualne połączenia rury manometru z aparatem mają być zabezpieczone.

3. Wszystkie krezy rur, przez które przechodzi para alkoholowa lub płyn spirytusowy z wyjątkiem krez krytych, powinien przedsiębiorca gorzelni zaopatrzyć w osłony (mufy), które mają być urzędowo zabezpieczone.

4. Władza skarbowa może zarządzić w razie potrzeby dodatkowe zabezpieczenie aparatu odpędowego; zarządzenie takie może wydać również inspektor K. S., zawiadamiając o tem równocześnie urząd skarbowy.

§  94.

1. Zabrania się:

a) używać zaciery gorzelnicze w jakikolwiek inny sposób, niż do pędzenia spirytusu w gorzelni,

b) używać do innych celów naczyń, służących do produkcji lub przechowywania spirytusu,

c) przechowywać w gorzelni inne naczynia, prócz naczyń, zgłoszonych do produkcji lub przechowywania spirytusu.

2. Izba skarbowa może zezwolić na parowanie ziemniaków dla inwentarza w parniku gorzelniczym pod warunkiem, że będzie się ono odbywało przed rozpoczęciem, albo po ukończeniu zacierania produktów dla wyrobu spirytusu, w godzinach oznaczonych w pozwoleniu oraz pod warunkiem, że przeparowane ziemniaki będą wyładowywane z parnika z pominięciem kadzi zacierowej.

§  95.

1. Zakładom o charakterze naukowym lub doświadczalnym Minister Skarbu może przyznać na oznaczonych każdorazowo warunkach i na wyznaczony okres czasu prawo wyrobu spirytusu, o ile spirytus otrzymywany będzie w tych zakładach, jako nieodzowny produkt uboczny przy doświadczeniach nad wyrobem innych podstawowych produktów. Przyznanie prawa wyrobu spirytusu powyższym zakładom nie nadaje im charakteru gorzelni.

2. Spirytus, wypędzony przez zakłady, o których mowa w ust. 1, może być zakupiony przez P. M. S. na cele niekonsumcyjne po cenie i na warunkach ustalanych przez Ministra Skarbu.

3. Zakłady, o których mowa w ust. 1, podlegają nadzorowi K. S. na ogólnych zasadach niniejszego rozporządzenia; zakłady te mają prowadzić księgę magazynową spirytusu.

a) Gorzelnie rolnicze.

§  96.

1. Gospodarstwo rolne, jakie ma być połączone z gorzelnią, aby ta miała charakter rolniczy, ma posiadać obszar ziemi ornej nie mniejszy od:

a) dla województw - warszawskiego, łódzkiego, kieleckiego, lubelskiego, białostockiego, wileńskiego, poleskiego, nowogródzkiego, wołyńskiego - 150 ha,

b) dla województw - poznańskiego, pomorskiego, śląskiego, krakowskiego, tarnopolskiego, stanisławowskiego i lwowskiego - 120 ha.

2. Gospodarstwa gorzelnicze o obszarze ziemi ornej, którego wielkość znajduje się w granicach od 100 ha do wskazanej w ust. 1, podlegają zbadaniu na miejscu przez specjalne komisje, czy warunki naturalne i ekonomiczne oraz poziom kultury danego gospodarstwa rolnego połączonego z gorzelnią, wymagają utrzymania nadal charakteru rolniczego gorzelni. Komisja składać się będzie z przedstawiciela Ministerstwa Skarbu, jako przewodniczącego, przedstawiciela Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych, oraz przedstawiciela organizacyj rolniczych jako członków. Przedstawiciela Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych mianuje Minister Rolnictwa i Reform Rolnych. Przedstawiciel organizacyj rolniczych powoływany jest przez Ministra Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych na wniosek zainteresowanych organizacyj. Z czynności swych komisja sporządza protokół, który wraz z wnioskiem przesyła Ministerstwu Skarbu.

3. Na podstawie opinji komisji, o której mowa w ust. 2, Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych może zezwolić na utrzymanie nadal charakteru rolniczego danej gorzelni.

§  97.

1. Do gospodarstwa rolnego, połączonego z gorzelnią rolniczą, zalicza się wyłącznie grunty położone w promieniu najwyżej 10 km od gorzelni, które wraz z gorzelnią stanowią własność, pozostają w dzierżawie lub administracji poręczającej jednej i tej samej osoby.

2. Przy gorzelniach spółkowych lub spółdzielczych do gospodarstwa rolnego połączonego z gorzelnią, zalicza się wyłącznie grunty położone w promieniu najwyżej 10 km od gorzelni, które stanowią własność względnie pozostają w dzierżawie lub administracji poręczającej członków gorzelni spółkowej względnie spółdzielczej.

§ 98. Wywar i obornik uzyskany przy wypędzie spirytusu mają być zużywane w całości w gospodarstwach, połączonych z gorzelniami. Przekroczenie tego przepisu powoduje utratę charakteru rolniczego gorzelni (art. 33). Przy wypędzie spirytusu z melasu wywar może być zużywany bezpośrednio jako nawóz.

§  99.

1. 20 Gorzelnia, która przestaje odpowiadać warunkom przepisu art. 33 ust. 2 i 3, traci charakter gorzelni rolniczej i staje się gorzelnią przemysłową; od przekroczenia tych warunków spirytus wyprodukowany przez gorzelnię zalicza się na poczet spirytusu przeznaczonego na cele niekonsumcyjne. O ile spirytus został już przez P.M.S. odebrany na kontyngent zakupu, wówczas za spirytus ten P.M.S. zapłaci cenę zakupu zmniejszoną o 15%, lub na życzenie przedsiębiorcy odda mu ten spirytus do dyspozycji na cele niekonsumcyjne lub eksportowe.

2. Orzeczenia o utracie charakteru gorzelni rolniczej (art. 33 ust. 4) oraz orzeczenia, wynikające z postanowień art. 40 ust. 1, wydaje izba skarbowa.

§  100.

1. Aby odzyskać od następnej kampanji utracony przez gorzelnię charakter rolniczy, przedsiębiorca powinien złożyć do izby skarbowej odpowiednie podanie i złożyć dowody, stwierdzające, że usunięte zostały okoliczności, które tę utratę spowodowały.

2. Charakter rolniczy może być przywrócony gorzelni przez Ministra Skarbu (ust. 1) o ile gorzelnia utraciła ten charakter z tytułu przekroczenia postanowień art. 33, z wyjątkiem tych przypadków, w których gorzelnia, na podstawie postanowień art. 69 otrzymała odszkodowanie za utratę charakteru rolniczego.

§ 101. Przeciętne zużycie słodu ze zboża w gorzelni rolniczej nie może przekraczać 3,5% ilości zużytych w ciągu kampanji ziemniaków.

§ 102. W celu uzyskania pozwolenia na wypęd spirytusu na kontyngent zakupu z innych surowców, aniżeli ziemniaki i zboże na słód, przedsiębiorca gorzelni rolniczej powinien złożyć we właściwym urzędzie skarbowym podanie, w którem należy:

a) podać rodzaj i jakość oraz ilość surowców, przeznaczonych do przerobu,

b) o ile zamierza mieszać ziemniaki z innemi surowcami, to wskazać w jakim wzajemnym stosunku,

c) podać, w jakim okresie czasu zamierza odpęd uskuteczniać,

d) dołączyć zestawienie zbioru i zużycia własnych ziemniaków w danej kampanji,

e) podać projektowaną normę zużycia słodu.

§  103.

1. Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych udziela lub odmawia zezwolenia na wypęd spirytusu na kontyngent zakupu z innych surowców, aniżeli ziemniaki i zboże na słód (art. 33 ust. 3), przyczem monopolową cenę nabycia ustala Minister Skarbu.

2. W przypadkach, gdy zwłoka decyzji mogłaby narazić przedsiębiorcę gorzelni na stratę, Minister Skarbu może udzielić gorzelni zezwolenia na wypęd spirytusu z innych surowców podstawowych niż ziemniaki, przyczem monopolowa cena nabycia może być ustalona dodatkowo; do czasu ustalenia tej ceny P. M. S. wypłacać będzie przedsiębiorcy gorzelni tytułem zaliczki cenę podstawową, zmniejszoną o 8%.

3. Cena nabycia spirytusu, odpędzonego w gorzelniach rolniczych z innych płodów, aniżeli przewidziane w art. 33, w żadnym przypadku nie może być wyższa od ceny surówki, którą otrzymałaby gorzelnia rolnicza, gdyby wyprodukowała daną ilość surówki z ziemniaków.

§  104.

1. Przedsiębiorca gorzelni rolniczej obowiązany jest w każdej kampanji, co najmniej na 21 dni przed rozpoczęciem ruchu, złożyć w urzędzie skarbowym deklarację, że warunki istniejące przy podziale wojewódzkiego kontyngentu odpędu i uzasadniające zarówno charakter rolniczy gorzelni, jak i wysokość jej kontyngentu odpędu nie uległy zmianie; do deklaracji tej należy dołączyć dokumenty stwierdzające, że obszar ziemi ornej, łąk i pastwisk nie uległ zmniejszeniu i że gospodarstwo rolne wraz z gorzelnią stanowi własność względnie znajduje się w dzierżawie lub administracji poręczającej tej samej osoby (§ 97).

2. Gorzelnie spółkowe i spółdzielcze mają nadto dołączyć dowody stwierdzające, że ilość członków, wchodzących w skład spółki, względnie spółdzielni, nie uległa zmianie.

3. W razie parcelacji, sprzedaży, oddania w dzierżawę lub administrację poręczającą w ciągu kampanji gospodarstwa rolnego, połączonego z gorzelnią, w całości lub w części, przedsiębiorca obowiązany jest najpóźniej w ciągu 14 dni, donieść o tem urzędowi skarbowemu.

§ 105. 21

1. Kontyngent odpędu oznacza ilość 100% spirytusu jaką wolno gorzelni wyprodukować w ciągu jednej kampanii, tj. od dnia 1 września jednego roku do dnia 31 sierpnia roku następnego.

2. Zabrania się wyrobu spirytusu ponad wyznaczony kontyngent odpędu.

§ 106. 22

1. 1. Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych wyznacza na okres trzech kampanij wysokość ogólnego kontyngentu odpędu, przeznaczonego do podziału między województwa, a następnie pomiędzy poszczególne gorzelnie.

2. Dla celów, o których mowa w §§ 111 i 112, tworzy się rezerwę specjalną w wysokości 25% ogólnego kontyngentu odpędu.

§ 107. 23

1. Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych rozdziela na okres trzech kampanij wyznaczony na podstawie § 106 kontyngent odpędu na poszczególne województwa według zasad § 109, z wyjątkiem 10% tego kontyngentu przypadających do rozdziału w myśl ust. 1 lit. e), których nie rozdziela w sposób przewidziany w tym punkcie, lecz przydziela poszczególnym województwom lub tylko niektórym z nich, odpowiednio do aktualnych potrzeb gospodarki spirytusowej z uwzględnieniem między innymi produkcji spirytusu ponad kontyngent zakupu.

2. Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych może dokonać podziału ogólnego kontyngentu odpędu na województwa na okres krótszy niż trzy kampanie; izby skarbowe dzielą kontyngent odpędu między gorzelnie według zasad § 109 na taki sam okres, na jaki podzielony został ogólny kontyngent między województwa.

§  108.

1. 24 Do otrzymania przydziału z wojewódzkiego kontyngentu odpędu uprawnione są wszystkie gorzelnie rolnicze zdolne do ruchu, które posiadały w ostatniej kampanii przydział kontyngentu odpędu i odpowiadają warunkom §§ 96 i 97.

2. 25 W celu otrzymania przydziału kontyngentu odpędu przedsiębiorca gorzelni rolniczej obowiązany jest wnieść do izby skarbowej za pośrednictwem urzędu skarbowego odpowiednie podanie w terminie do dnia 15 października roku poprzedzającego okres, na który ma być przyznany nowy kontyngent odpędu; do podania tego dołączyć należy następujące dokumenty:

a) poświadczony urzędowo wykaz ziemi ornej, łąk i pastwisk gospodarstwa połączonego z gorzelnią. Na terenach nie posiadających ksiąg gruntowych (wieczystych) wykazy obszaru gruntów potwierdzają urzędy skarbowe (podatków bezpośrednich). Grunty orne, łąki i pastwiska mają być wykazane oddzielnie,

b) zaświadczenie zarządu gminy co do obszaru uprawy ziemniaków i buraków cukrowych, odległości gospodarstwa rolnego od gorzelni i najbliższej stacji kolejowej tudzież stanu inwentarza żywego,

c) zaświadczenie urzędowe, że gospodarstwo rolne wraz z gorzelnią stanowi własność, pozostaje w dzierżawie lub administracji poręczającej jednej i tej samej osoby.

3. Powierzchnię należy podawać w hektarach, odległości - w kilometrach, przyczem należy wyszczególnić, ile kilometrów wynosi odległość szosą, brukiem, lub kolejką dojazdową, a ile drogą polną.

4. Formularzy podań dostarczają urzędy skarbowe.

§  109.

1. 26 Izby skarbowe dzielą kontyngent odpędu ustalony na poszczególne województwa pomiędzy poszczególne gorzelnie rolnicze na następujących zasadach:

a) 30% dzieli się pomiędzy gorzelnie w stosunku do obszaru ziemi ornej, łąk i pastwisk gospodarstw połączonych z gorzelniami, przy czym do obszaru ziemi ornej dodaje się obszar łąk i pastwisk w stosunku do 30% obszaru ziemi ornej każdego gospodarstwa;

b) 10% - w stosunku prostym do obszaru zajętego przeciętnie w ostatnim trzechleciu pod uprawę ziemniaków. W razie zmniejszenia się w ciągu ostatniego trzechlecia ogólnego obszaru majątku połączonego z gorzelnią wskutek parcelacji, wydzierżawienia lub częściowego wyzbycia się, powodującego zmniejszenie się plantacji ziemniaków, należy przyjmować do obliczenia zmniejszony obszar plantacji ziemniaków według stanu istniejącego w chwili składania podania; postanowienia te stosuje się również do czynników wymienionych pod 1it. c) i g). W przypadku niemożności ustalenia za dany rok obszaru plantacji ziemniaków, lub w razie uzasadnionej wątpliwości, należy przyjąć dla danego majątku obszar plantacji ziemniaków w takim stosunku do ogólnego obszaru ziemi ornej tego majątku, w jakim pozostają do siebie obszar uprawy ziemniaków pozostałych majątków gorzelniczych i ogólny obszar ziemi ornej tych majątków w danym województwie; łąk i pastwisk w tym obliczeniu nie uwzględnia się;

c) 10% - zależnie od przeciętnego obszaru zajętego w ostatnim trzechleciu pod uprawę buraków cukrowych; podział na województwa części kontyngentu odpędu, przypadającej na ten czynnik, przeprowadza się w sposób następujący:

Przyznaje się każdemu województwu zależnie od przeciętnego obszaru uprawy buraków, przypadającego na jedną gorzelnię w województwie, pewną z góry określoną ilość punktów, a mianowicie, przy zupełnym braku uprawy buraków cukrowych - 150 punktów, przy przeciętnym obszarze od 1 do 4 ha - 100, od 5 do 9 - 70, od 10 do 19 - 45, od 20 do 29 - 25 i powyżej 29 ha - 10 punktów; następnie dzieli się kontyngent odpędu w stosunku prostym do iloczynów liczby punktów przez liczbę gorzelni w każdym województwie.

Przy rozdziale wojewódzkiego kontyngentu odpędu pomiędzy gorzelnie przyznaje się poszczególnym gorzelniom zależnie od wielkości obszaru uprawy buraków następującą ilość punktów; dla majątków o obszarze uprawy buraków cukrowych do 10 ha - 280, od 11 do 20 - 230, od 21 do 30 - 185, od 31 do 40 - 145, od 41 do 50 - 110, od 51 do 70 - 80, od 71 do 100 - 55, od 101 do 140 - 35, od 141 do 190 - 20 i powyżej 190 ha - 10 punktów; następnie dzieli się kontyngent odpędu wprost proporcjonalnie do liczby punktów. Powierzchnie uprawy buraków cukrowych należy zaokrąglać do pełnych hektarów;

d) 15% - w stosunku prostym do odległości w kilometrach gorzelni od najbliższej towarowej stacji kolei żelaznej normalnotorowej względnie przystani, przy czym 1 kilometr szosy, bruku lub kolejki dojazdowej (wąskotorowej) przyjmuje się za 1 kilometr, zaś 1 kilometr polnej drogi przyjmuje się za 2 kilometry;

e) 10% - w stosunku prostym do wyrażonej w hektolitrach 100% produkcji gorzelni ponad kontyngent zakupu w ostatnim trzechleciu. W podziale uczestniczą tylko te gorzelnie, których produkcja spirytusu ponad kontyngent zakupu wynosiła w ostatnim trzechleciu w sumie co najmniej 30% sumy kontyngentów zakupu, obliczonej łącznie z wyznaczonymi kontyngentami zakupu kampanij, w których gorzelnia była nieczynna oraz kontyngentami przejętymi od innych gorzelni (§ 115). Z podziału, dokonanego według zasad punktu niniejszego, poszczególna gorzelnia nie może otrzymać więcej niż 30% kontyngentu odpędu przypadającego jej z tytułu wszystkich pozostałych czynników; gdyby z obliczenia wypadło więcej niż wspomniane 30%, należy nadwyżki podzielić między wszystkie gorzelnie według zasad lit. f). Jeżeli w województwie nie ma wcale gorzelni, o których mowa w zdaniu 2, należy całe 10% kontyngentu wojewódzkiego, przypadające do podziału w myśl punktu niniejszego, podzielić według zasad lit. f).

Dla gorzelni nowopowstałych przyjmuje się przeciętną w ostatnim trzechleciu całkowitą produkcję spirytusu jednej gorzelni w danym województwie (lit. f);

f) 10% - w stosunku prostym do rzeczywistej produkcji gorzelni w ostatnim trzechleciu wyrażonej w hektolitrach 100% spirytusu, przy czym, jeżeli gorzelnia była czynna przez dwie lub jedną kampanię, przyjmuje się przeciętną produkcję z dwóch kampanij względnie przyjmuje się jedną kampanię jako przeciętną. Jeżeli gorzelnia nie była czynna w ostatnim trzechleciu, przyjmuje się przeciętną produkcję jednej gorzelni danego województwa w ostatniej kampanii. W razie przejęcia kontyngentu zakupu od drugiej gorzelni (§ 115) produkcja kontyngentu tego zalicza się na korzyść gorzelni przejmującej;

g) 15% - w stosunku prostym do stanu inwentarza żywego z ostatnich trzech lat, przy czym przyjmuje się jedynie bydło rogate stanowiące własność przedsiębiorcy lub służby dworskiej. Jałowiznę do dwóch lat przyjmuje się licząc dwie sztuki jałowizny za jedną sztukę bydła dorosłego.

2. 27 W sposób określony w ust. 1 otrzymuje się dla każdego z czynników stały współczynnik jednostkowy oznaczający ilość hektolitrów kontyngentu odpędu przypadającego: na 1 ha obszaru ziemi ornej, łąk i pastwisk (lit. a), na 1 hl przeciętnej produkcji w ostatnim trzechleciu (lit. f), na 1 km odległości od stacji kolejowej (lit d) itd. Mnożąc liczby wyrażające dane każdej gorzelni (obszar ziemi ornej, łąk i pastwisk, przeciętna produkcja, odległość od stacji kolejowej itd.) przez odpowiedni współczynnik otrzymuje się część kontyngentu odpędu gorzelni, odpowiadającą danemu czynnikowi. Otrzymane dla każdej gorzelni ilości hektolitrów 100% z tytułu poszczególnych czynników składają się w sumie na kontyngent odpędu danej gorzelni.

3. Gdyby kontyngent odpędu gorzelni rolniczej obliczony w sposób przewidziany w ustępach poprzednich miał przekraczać najwyższy kontyngent odpędu (art. 32), przypadający z obliczenia nadwyżki ponad tę ilość należy podzielić pomiędzy pozostałe gorzelnie w stosunku do ich kontyngentu odpędu.

4. Gdyby dla niektórych gorzelni wypadł z obliczenia kontyngent odpędu mniejszy, aniżeli oznaczony najniższy kontyngent odpędu (art. 32), natenczas z ewentualnych nadwyżek ponad najwyższy kontyngent odpędu, należy przedewszystkiem uzupełnić ten kontyngent odpędu do ilości ustalonego najniższego kontyngentu. O ile nadwyżek takich niema lub ich niewystarcza, należy proporcjonalnie zmniejszyć kontyngent odpędu pozostałych gorzelni.

§  110.

1. Izby skarbowe przedstawiają obliczenia, dokonane w myśl zasad podanych w § 109, do zaopinjowania komisji, złożonej z trzech przedstawicieli organizacyj gorzelni rolniczych, powołanych przez izbę skarbową z pomiędzy organizacyj działających na terenie danego województwa.

2. 28 Po wysłuchaniu opinii komisji izby skarbowe mogą zmniejszyć poszczególnym gorzelniom obliczony dla nich kontyngent odpędu w granicach do 15% i uzyskane w ten sposób ilości kontyngentu odpędu przydzielić innym gorzelniom, położonym na terenie właściwego województwa.

3. 29 Po ustaleniu kontyngentu odpędu poszczególnym gorzelniom izby skarbowe w terminie do dnia 15 lutego danego roku zawiadamiają każdą gorzelnię o wysokości wyznaczonego jej kontyngentu odpędu i przesyłają niezwłocznie P.M.S. wykaz uskutecznionego podziału wraz z protokołem obrad komisji.

§  111.

1. 30 Gorzelnie nowopowstałe, zdolne do ruchu otrzymują przydział kontyngentu odpędu z rezerwy specjalnej. Kontyngent odpędu tym gorzelniom przydziela Minister Skarbu na zasadach przewidzianych w § 109, przy czym jako "ostatnie trzechlecie" i "ostatnią kampanię", powołane w zacytowanym paragrafie, należy przyjmować okresy bezpośrednio poprzedzające kampanię, w której zostało złożone podanie o przydział kontyngentu odpędu.

2. Gorzelniom istniejącym i uprawnionym do przydziału kontyngentu odpędu, które nie złożą w określonym terminie podań o przydział kontyngentu odpędu, Minister Skarbu może przydzielić kontyngent odpędu z rezerwy specjalnej na zasadach podanych w ustępie poprzednim.

§  112.

1. 31 Kontyngent odpędu może być podwyższony z rezerwy specjalnej (§ 106 ust. 2) poszczególnym gorzelniom przez Ministra Skarbu. Podwyżki dzielą się na podwyżki stałe, powodujące odpowiednie zwiększenie kontyngentu zakupu, i podwyżki jednorazowe, nie powodujące zwiększenia kontyngentu zakupu.

2. 32 Podwyżka kontyngentu odpędu stała może nastąpić wówczas, gdy obszar ziemi ornej, łąk i pastwisk, przyjęty za podstawę do obliczenia kontyngentu odpędu dla danej gorzelni, uległ powiększeniu więcej, aniżeli o 25%. W tym przypadku kontyngent odpędu może być podwyższony w ten sposób, że za każde pełne 10% zwiększenia ziemi ornej, łąk i pastwisk, zwiększa się kontyngent odpędu według mnożnika przyjętego dla obszaru ziemi ornej przy podziale wojewódzkiego kontyngentu odpędu. Podwyższony w ten sposób kontyngent odpędu nie może przekraczać najwyższego kontyngentu odpędu (art. 32 ust. 4).

3. Podwyżka kontyngentu jednorazowa może nastąpić wówczas, gdy gorzelnia ma zapewniony zbyt spirytusu na cele niekonsumcyjne, a produkcja ta łącznie z produkcją spirytusu na kontyngent zakupu nie będzie się mieścić w ramach wyznaczonego kontyngentu odpędu.

§  113.

1. Prośbę o podwyższenie kontyngentu odpędu z powodu zwiększenia się obszaru ziemi ornej, łąk i pastwisk gospodarstwa połączonego z gorzelnią, powinien przedsiębiorca złożyć w urzędzie skarbowym, załączając dokumenty stwierdzające zwiększenie obszaru ziemi ornej, łąk i pastwisk.

2. Prośbę o jednorazowe podwyższenie kontyngentu odpędu przedsiębiorca składa w P. M. S., podając sposób zbytu spirytusu niekonsumcyjnego.

§  114.

1. 33 Jeżeli skutkiem parcelacji lub zmniejszenia się gruntów ornych, łąk i pastwisk z innych powodów, przyjęty za podstawę obszar ziemi ornej, łąk i pastwisk przy wyznaczaniu kontyngentu odpędu dla danej gorzelni uległ większemu zmniejszeniu, aniżeli o 25% - kontyngent odpędu zmniejsza się począwszy od kampanii, rozpoczynającej się w następnym roku kalendarzowym, w ten sposób, że za każde zmniejszenie gruntów ornych, łąk i pastwisk o pełne 10% zmniejsza się kontyngent odpędu o 5%. Postanowienie to nie stosuje się do gospodarstw rolnych połączonych z gorzelniami, których ilość pozostałej ziemi ornej, łąk i pastwisk przy uwzględnieniu normy, przyjętej przy podziale wojewódzkiego kontyngentu odpędu, odpowiada wyznaczonemu kontyngentowi odpędu lub go przekracza.

2. Jeżeli z obliczenia dokonanego w myśl ust. 1 kontyngent odpędu wypadnie poniżej najniższej normy, należy pozostawić gorzelni kontyngent odpędu w wysokości najniższej normy (art. 32).

3. 34 W przypadku zmniejszenia się ziemi ornej poniżej wysokości wymaganej w § 96 ust. 1 należy zastosować do gorzelni od kampanii rozpoczynającej się w następnym roku kalendarzowym postanowienia przepisu § 96 ust. 2 i 3.

§  115.

1. Kontyngent zakupu może być za zgodą P. M. S. przenoszony z jednej gorzelni na drugą. Przedsiębiorca gorzelni, zamierzającej odstąpić kontyngent zakupu składa do P. M. S. odpowiednio umotywowane podanie i załącza deklarację przedsiębiorcy gorzelni przejmującej kontyngent, wyrażającą zgodę na przejęcie kontyngentu zakupu. P. M. S. w razie zatwierdzenia przeniesienia kontyngentu unieważnia kontyngent zakupu gorzelni odstępującej i podwyższa o odpowiednią ilość kontyngent zakupu gorzelni przejmującej. Gorzelnia przejmująca obowiązana jest podwyższony w ten sposób kontyngent zakupu dostarczyć P. M. S.

2. O ile podwyższony kontyngent zakupu nie będzie się mieścił w ramach kontyngentu odpędu gorzelni przejmującej, natenczas P. M. S. odpowiednio podwyższa tej gorzelni kontyngent odpędu z rezerwy specjalnej.

§ 116. Gorzelnie, które otrzymają przydział względnie podwyżkę kontyngentu odpędu z rezerwy, mogą otrzymać przydział względnie podwyżkę kontyngentu zakupu dopiero na kampanję następującą po tej, w której nastąpiło przyznanie względnie podwyższenie kontyngentu odpędu. P. M. S. może jednak przyznać takim gorzelniom kontyngent zakupu już w pierwszej kampanji i to w wysokości przez siebie ustalonej, jednak nieprzekraczającej normy, przypadającej na podstawie art. 29 ust. 1.

§ 117. Spirytus odpędzony w gorzelni w ilości przewyższającej kontyngent zakupu, przeznaczony jest na cele niekonsumcyjne i nie może być zaliczony na poczet kontyngentu zakupu gorzelni, niezależnie od tego z jakiej kampanji pochodzi.

§ 118. Spirytus na cele niekonsumcyjne może być pędzony w gorzelni dopiero po odpędzeniu całkowitej ilości spirytusu na kontyngent zakupu w danej kampanji. Na wyjątki od tego przepisu może zezwolić P. M. S.

§ 119. Na poczet kontyngentu zakupu gorzelni rolniczych zalicza się spirytus odpędzony w danej kampanji z ziemniaków, pochodzących wyłącznie ze zbiorów tego roku, w którym ustalona została podstawowa cena monopolowa, t. j. tego roku, w którym rozpoczyna się dana kampanja, w razie zaś wyprodukowania spirytusu z ziemniaków, pochodzących z nowego zbioru, spirytus ten będzie zaliczony na cele niekonsumcyjne.

§ 120. O niemożności uruchomienia gorzelni w danej kampanji powinien przedsiębiorca zawiadomić P. M. S. w terminie ustalonym w art. 30 ust. 2. Doniesienie należy wystosować listem poleconym wysłanym najpóźniej do dnia 31 stycznia, miarodajną przytem będzie data stempla pocztowego, a w braku tegoż, lub w razie wątpliwości - data dziennika podawczego P. M. S.

§ 121. O niemożności częściowego odpędzenia i dostarczenia kontyngentu zakupu przedsiębiorca gorzelni obowiązany jest donieść niezwłocznie na piśmie P. M. S. skoro tylko stwierdzi, iż istnieją przyczyny, które bądź już spowodowały, bądź spowodować muszą bezwzględną niemożność odpędzenia i dostarczenia w danej kampanji kontyngentu zakupu w całości lub w części. W doniesieniu przedsiębiorca gorzelni powinien podać przybliżoną ilość spirytusu, którą będzie mógł odpędzić, a w razie zamknięcia ruchu gorzelni, rzeczywiście odpędzoną ilość.

§ 122. Zwalnia się przedsiębiorcę gorzelni rolniczej od skutków przewidzianych w art. 30 ust. 2, o ile przedsiębiorca nie dostarczy w danej kampanji ilości spirytusu mieszczącej się w granicach 5% kontyngentu zakupu gorzelni.

§ 123. Przedsiębiorca gorzelni powinien przynajmniej na 14 dni przed terminem, w którym zamierza wywieźć spirytus z magazynu, nadesłać do P. M. S. zgłoszenie wywozu, podając moc i ilość spirytusu, jaką zamierza wywieźć oraz datę wywozu. Wywóz może nastąpić dopiero po otrzymaniu dyspozycji P. M. S. wydanej na skutek zgłoszenia gorzelni.

§  124.

1. 35 Gorzelnie, które po dniu 1 września 1941 r. nie będą posiadały zbiorników do magazynowania spirytusu o przepisanej w zał. C do § 91 ust. 12 lit. b) pojemności, nie mogą żądać wcześniejszego niż w wyznaczonych terminach odbioru spirytusu. Powyższy przepis nie stosuje się do gorzelni, które w myśl postanowień wymienionego załącznika C otrzymają odroczenie terminu dostosowania pojemności zbiorników do normy wskazanej w tym załączniku.

2. Wcześniejsza, t. j. przed wyznaczonym terminem dostawa spirytusu, nie obowiązuje P. M. S. do przedterminowej zapłaty należności przedsiębiorcy, który otrzyma zapłatę w ciągu 14 dni od wyznaczonego przez P. M. S. terminu odbioru.

3. W przypadku dostawy spirytusu po upływie wyznaczonego terminu, wypłata następuje wówczas tak samo, jak gdyby odbiór nastąpił w terminie, pod tym warunkiem jednak, że przedsiębiorca dostarczy P. M. S. poświadczenie inspektora K. S. o ilości spirytusu, wyprodukowanego w gorzelni na poczet kontyngentu zakupu od początku kampanji do daty wskazanej w poświadczeniu.

§ 125. 36

1. Do wypłaty należności za spirytus są miarodajne:

a) określona przez P. M. S. data (termin) odbioru,

b) ilość spirytusu (w litrach 100%) należycie stwierdzona w dokumencie odbioru lub poświadczona przez inspektora K. S. w myśl poprzedniego paragrafu ust. 3,

c) dyspozycja kasowa przedsiębiorcy.

2. Dopłaty wyrównawcze z tytułu postanowień art. 34 ust. 6 mają zastosowanie wyłącznie do tych gorzelni rolniczych, które wyprodukowały całkowity wyznaczony im przez P. M. S. kontyngent zakupu w danej kampanji, przyczem dla stwierdzenia, czy przedsiębiorca wyprodukował całkowity kontyngent zakupu, miarodajną jest ilość spirytusu 100% wykazana w księdze produkcji gorzelni.

3. Dokumenty, wymienione w ustępach poprzednich, mają być przez przedsiębiorcę dostarczone każdorazowo zawczasu, przed terminem wypłaty.

§  126.

1. Przy przewozach koleją przedsiębiorcy gorzelni obowiązani są dostarczyć spirytus, stanowiący wyznaczony przez P. M. S. kontyngent zakupu, w ładunkach wagonowych minimum po 10,000 kg, stosując się do dyspozycji P. M. S., w wyjątkowych przypadkach, w braku większych zbiorników w gorzelni, w ładunkach, wynoszących 5.000 kg.

2. Przy przewożeniu ilości mniejszych od wymaganych, według ust. 1, a wysyłanych, w myśl pisemnego życzenia przedsiębiorcy gorzelni, przedsiębiorca ponosi różnicę kosztów przewozu kolejowego. Przepis ten nie dotyczy dostaw, uskutecznionych na żądanie P. M. S., tudzież resztek kontyngentu zakupu, pozostałych w gorzelni, jeżeli poprzednie transporty uskuteczniane były w sposób, wskazany w ust. 1.

§ 127. 1. Na żądanie P. M. S. przedsiębiorca powinien dostarczyć spirytus do innego miejsca, aniżeli do najbliższej towarowej stacji kolei żelaznej, względnie do najbliższej przystani; w tym przypadku, o ile odległość miejsca dostawy większa jest od przeciętnej odległości gorzelni danego województwa od najbliższych stacyj kolejowych (§ 131) gorzelnia otrzymuje zwrot różnicy kosztów przewozu kołowego obliczonej według punktu "Dostawa spirytusu" załącznika D do § 131.

2. Za dostawy spirytusu, uskuteczniane za zgodą P. M. S. na życzenie przedsiębiorcy gorzelni, środkami gorzelni do miejsca przeznaczenia, jeżeli miejsce to jest położone dalej, niż najbliższa stacja towarowa lub przystań, względnie dalej niż przeciętna odległość gorzelni od najbliższej towarowej stacji kolejowej lub przystani (§ 131), P. M. S. wypłacać będzie gorzelni wynagrodzenie równające się kosztom przewozu spirytusu koleją za dodatkową ilość kilometrów.

§ 128. W przypadku niedostarczenia przesyłki spirytusu przez przedsiębiorcę gorzelni w oznaczonych zgóry przez P. M. S. terminach bez uprzedniego, przynajmniej 3-tygodniowego zawiadomienia P. M. S., jak również w przypadkach, kiedy spóźnienie dostawy nastąpiło z winy przedsiębiorcy, wszelkie koszty wynikłe dla P. M. S. z opóźnienia dostawy ponosi przedsiębiorca.

§ 129. Używane przez przedsiębiorcę gorzelni naczynia do przewożenia spirytusu mają być w dobrym stanie, zupełnie czyste i mogą być używane wyłącznie do przewożenia spirytusu.

§ 130. 37

1. Zawartość alkoholu w surówce dostarczanej na cele konsumcyjne ma wynosić w zasadzie powyżej 92% objętościowych przy +15°C. Zawartość aldehydów w surówce nie powinna przekraczać 0,1 g na litr w przeliczeniu na alkohol absolutny. Surówka nie powinna posiadać niewłaściwego sobie zapachu i smaku, powinna być bezbarwna, przezroczysta, bez zawiesin i nie powinna zawierać niewłaściwych obcych domieszek.

2. P.M.S. może odmówić odbioru surówki o mocy niższej aniżeli określona w ust. 1 lub odebrać ją, potrącając:

a) 0,5 gr od ceny nabycia 1 litra odebranej surówki o mocy 92% i niższej do 90% włącznie,

b) 2,5% od ceny podstawowej względnie od ceny nabycia spirytusu na dodatkowe zapotrzebowanie za każdy brakujący stopień mocy poniżej 90% do 85% objętościowych włącznie,

c) 5% od ceny podstawowej względnie od ceny nabycia spirytusu na dodatkowe zapotrzebowanie za każdy dalszy brakujący stopień poniżej 85% objętościowych.

3. Ustanawia się na okres 3 kampanii 1938/39, 1939/40 i 1940/41 premie w wysokości 0,5 grosza od każdego litra surówki o mocy wyższej od 92% dostarczonej przez gorzelnie na cele konsumcyjne; premie te będzie wypłacał P.M.S. tylko tym gorzelniom, które wyprodukują i dostarczą w danej kampanii na wszelkie cele (konsumcyjne, niekonsumcyjne, eksportowe) łączną ilość spirytusu wynoszącą co najmniej 130% kontyngentu zakupu każdej z tych gorzelni.

§ 131. Obliczenie przeciętnej podstawowej ceny monopolowej dla każdego województwa (art. 34) odbywać się będzie stosownie do zasad podanych w załączniku D.

b) Gorzelnie przemysłowe, owocowe i pejsachowe.

§  132.

1. Gorzelnie przemysłowe (art. 38 ust. 2) mogą być czynne, o ile będą: a) przerabiały wszystek uzyskany przy produkcji spirytusu z melasu wywar na węgiel wywarowy, b) zużywały w całości uzyskany wywar przy produkcji spirytusu z innych surowców jako nawóz w gospodarstwach rolnych. Gorzelnie przemysłowe, o których mowa w art. 33 ust. 4, mają uzyskany przy produkcji spirytusu z melasu wywar zużywać bezpośrednio jako nawóz.

2. Przekroczenie przepisów ust. 1 powoduje utratę prawa produkcji spirytusu (art. 39 ust. 1).

§  133.

1. Gorzelnie drożdżowe mogą produkować spirytus w granicach najwyższych dopuszczalnych norm, wyznaczonych na okresy trzechletnie przez izby skarbowe. Normy najwyższej produkcji ustala się w miesiącu sierpniu roku poprzedzającego dane trzechlecie na podstawie przeciętnej rzeczywistej wydajności spirytusu na 1 kg drożdży w ostatniem trzechleciu.

2. Jeżeli gorzelnia drożdżowa nie była czynna w ostatnich kampanjach przyjmuje się dane jednej z trzech poprzednich kampanij.

3. Produkcja spirytusu w gorzelniach drożdżowych ponad ustalone normy jest niedozwolona.

§ 134. Gorzelnie drożdżowe mają posiadać specjalne pomieszczenia, w których odbywa się wyrób i magazynowanie spirytusu.

§ 135. Gorzelnie pejsachowe mogą produkować wyłącznie spirytus pejsachowy i o ile pędzą spirytus z melasu mogą być czynne tylko pod warunkiem przerabiania całej ilości uzyskanego wywaru na węgiel wywarowy. O ile taka gorzelnia należy do właściciela gospodarstwa rolnego i posiada odpowiednie urządzenia do zgęszczania wywaru, może zużywać zgęszczony wywar bezpośrednio jako nawóz we własnym majątku.

c) Kontrola techniczno-naukowa.

§  136.

1. 38 Minister Skarbu może poddawać gorzelnie przymusowej bezpłatnej kontroli technicznej, przeprowadzanej przez instytucję wskazaną przez Ministra Skarbu.

2. W zakres kontroli techniczno - naukowej wchodzą:

A. nadzór techniczny na podstawie:

a) dokonywanych analiz surowców oraz spirytusu,

b) kontroli dzienników przerobu,

c) stałych objazdów gorzelni przez instruktorów.

B. ocena pracy gorzelni.

3. Wyniki kontroli ujmowane będą w sprawozdania, sporządzane w 2 egzemplarzach, z których jeden przedstawiany będzie P. M. S., drugi zaś przedsiębiorcy gorzelni.

§ 137. Organom, przeprowadzającym kontrolę techniczno-naukową, przysługuje prawo pobierania za pokwitowaniem dla celów kontroli prób spirytusu (surówki) w ilościach nieprzekraczających jednorazowo 1 litra spirytusu; ilości te zapisuje się na rozchód w księgach magazynowych gorzelni.

§ 138. Gorzelnie obowiązane są stosować się do ustalonego przez Ministra Skarbu i ogłoszonego w dzienniku urzędowym "Monitor Polski" regulaminu przeprowadzania kontroli techniczno-naukowej. Kierownik gorzelni obowiązany jest prowadzić dziennik przerobu według wzoru ustalonego we wspomnianym regulaminie.

§ 139. Organa kontroli techniczno - naukowej obowiązane są do przestrzegania ścisłej poufności w zakresie spraw, związanych z wykonaniem kontroli w poszczególnych gorzelniach.

3.

Oczyszczanie i odwadnianie spirytusu.

§ 140. Księgowość i rachunkowość spirytusu monopolowego i niemonopolowego należy prowadzić w rektyfikacjach zupełnie niezależnie jedna od drugiej.

§ 141. Rektyfikacja nie może mieć żadnego połączenia oraz wspólnego podwórza z jakimkolwiek bądź innym zakładem wyrobu lub przerobu spirytusu. Na wyjątki od tego przepisu mogą uzyskać pozwolenie Ministra Skarbu tylko te rektyfikacje, które przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia posiadały połączenie z gorzelniami.

§  142.

1. Sala aparatowa ma być oddzielona od innych pomieszczeń rektyfikacji i ma odpowiadać warunkom załącznika C punkt 2. W sali aparatowej mogą być ustawione tylko te aparaty i naczynia, które były zgłoszone do sprawdzenia oraz te, na których ustawienie po sprawdzeniu otrzymano zezwolenie izby skarbowej.

2. Każda rektyfikacja ma posiadać oddzielny magazyn, a w nim niezbędną ilość zbiorników do magazynowania surówki oraz wszelkich gatunków rektyfikatu.

§  143.

1. Rektyfikacja ma posiadać specjalne naczynia do zbierania i mierzenia fuzli, otrzymywanych w czasie oczyszczania spirytusu (fuzlowniki).

2. Fuzlownik jest to zamknięty zbiornik metalowy, którego dna mają być przynitowane do ścian bocznych, albo też łączone na krezach, nadających się do urzędowego zabezpieczenia.

3. Pojemność fuzlownika ma być taka, aby mógł pomieścić fuzle, otrzymane w danej rektyfikacji co najmniej w ciągu jednego miesiąca.

4. Fuzlownik ma posiadać:

a) w bocznej ścianie przez całą swą wysokość szkła wzierne, przez które możnaby dokładnie widzieć oddzielne warstwy fuzli,

b) skalę, zapomocą której można odczytywać ilość płynu w każdej warstwie,

c) kurki w bocznej ścianie obok szkieł wziernych w odległości od 15 do 25 cm jeden od drugiego, służące do brania prób z każdej warstwy fuzli i

d) właz w górnem dnie z pokrywą, nadającą się do urzędowego zabezpieczenia, a także sztucer w dolnem dnie z kranem do opróżnienia fuzlownika.

§ 144. W aparacie rektyfikacyjnym mają być zabezpieczone urzędowo połączenia rurowe zbiorników surówki oraz rektyfikatu II i III gatunku z kubem i sam kub z jego włazami i sztucerami od pary wodnej, wody i spirytusu, oraz fuzlownik i rura, odprowadzająca fuzle z aparatu do fuzlownika.

§ 145. Pojemniki pomocnicze do surówki i rektyfikatu, oddawanych na aparat oraz odbieralniki, służące do mierzenia i przyjmowania różnych gatunków rektyfikatu, nie wymagają stałego zabezpieczenia, mają być jednak do tego przystosowane na przypadek, gdyby zabezpieczenie ich okazało się niezbędne. Odnośne zarządzenie może wydać urząd skarbowy.

§ 146. Do księgi magazynowej na przychód zapisuje się spirytus dostarczony do rektyfikacji z zewnątrz, bądź w postaci surówki z gorzelni, bądź w postaci źle oczyszczonego lub zanieczyszczonego spirytusu (wypary z państwowych wytwórni wódek, konfiskaty i t. p.). Rozchód stanowią wszelkie obroty tak wewnętrzne, czyli ilości, wydane na aparat do oczyszczania, jako też ilości surówki wydane na zewnątrz na specjalne zlecenie P. M. S. Na rozchód wpisuje się również wszelkie nadwyżki, stwierdzone przy wysyłkach spirytusu z rektyfikacji.

§  147.

1. Do księgi rektyfikacyjnej należy zapisywać wyłącznie codzienne obroty wewnętrzne, zatem na przychód zapisuje się ilości surówki wziętej do oczyszczania i zapisanej na rozchód podług rubryk księgi magazynu z surówką, jak również ilości rektyfikatu niższych gatunków, wzięte do powtórnego oczyszczania i zapisane na rozchód w rubrykach księgi magazynu z rektyfikatem.

2. Rozchód w tej księdze stanowią ilości wszelkich gatunków rektyfikatu, otrzymywane z aparatu rektyfikacyjnego, które codziennie przenosi się do księgi magazynu z rektyfikatem.

3. Różnic pomiędzy przychodem i rozchodem księgi rektyfikacyjnej, stanowiących część strat aparatowych, nie zapisuje się w tej księdze codziennie, a dopiero po przeprowadzeniu miesięcznej obrachunkowej rewizji i po ustaleniu ilości odpadków (wody fuzlowej). Straty aparatowe ostatecznie ustalone zapisuje się w rubryce 18 na rozchód.

§ 148. Do księgi magazynu z rektyfikatem należy zapisywać na przychód wszystkie produkty rektyfikowania, nie wyłączając eterów i przemytych już olejów fuzlowych (obrót wewnętrzny) oraz dostarczony do rektyfikacji dla magazynowania i ewentualnego oczyszczania rektyfikat wszelkich gatunków (obrót zewnętrzny). Rozchód w tej księdze stanowią z jednej strony ilości spirytusu zwrócone na aparat do powtórnego oczyszczania (obrót wewnętrzny), z drugiej zaś strony - ilości rektyfikatu wszelkich gatunków i olejów fuzlowych, wydane z przedsiębiorstwa na zewnątrz, oraz nadwyżki stwierdzone przy wysyłkach spirytusu z rektyfikacji.

§  149.

1. W księdze rewizyjnej urzędnicy K. S. zapisują zapasy spirytusu, ustalone w każdym poszczególnym zbiorniku magazynu rektyfikacji w dniu dokonania obrachunkowej rewizji przedsiębiorstwa.

2. W księdze tej każdy zbiornik ma posiadać oddzielne konto. Ustaloną przy rewizji pozostałość spirytusu w każdym zbiorniku należy zapisać, podając dokładnie ilość i temperaturę płynu oraz moc jego, pogrążenie alkoholomierza i temperaturę płynu w szklance; na podstawie tych danych oblicza się i wpisuje ogólną ilość litrów alkoholu.

§ 150. Rzeczywisty zapas spirytusu ustala się przez dodanie stwierdzonych ilości spirytusu wszelkich gatunków w zbiornikach do ilości olejów fuzlowych, określonych po opróżnieniu fuzlownika, w myśl przepisów § 151.

§  151.

1. Przystępując do ustalenia ilości fuzli, otrzymanych z aparatu, należy przedewszystkiem stwierdzić na mocy wskazań skali umieszczonej obok szkieł wziernych fuzlownika (§ 143), jakie ilości płynu stanowią poszczególne warstwy fuzli.

2. Po zapisaniu tych ilości należy zmierzyć moc płynu w każdej ze wspomnianych warstw, posiłkując się alkoholomierzem, termometrem i tablicami redukcyjnemi. Próby do mierzenia mocy należy pobierać przez próbne kraniki, starając się nie wstrząsać płynu, aby każda próba odpowiadała danej warstwie fuzli.

3. Na podstawie powyższych danych należy obliczyć zawartość fuzli każdej warstwy w litrach alkoholu, a po zsumowaniu otrzymuje się ogólną ilość fuzli w fuzlowniku.

4. Następnie należy przemyć fuzle w fuzlowniku, aby oddzielić czyste oleje fuzlowe. Otrzymane oleje fuzlowe mają być dokładnie wymierzone i określone w litrach alkoholu i zlane do beczek na przechowanie.

5. Różnica pomiędzy ogólną, określoną w fuzlowniku ilością fuzli, a ilością czystych olejów fuzlowych, stanowi odpadek, czyli t. zw. wodę fuzlową, którą zalicza się do ubytków rektyfikacyjnych.

§  152.

1. Pozostała po przemyciu fuzli woda fuzlowa może być użyta do rozcieńczania surówki w kubie aparatu rektyfikacyjnego, lub też ma być zniszczona razem z rozczynem soli kuchennej użytym do przemywania fuzli.

2. Zarówno użycie wody fuzlowej do rozcieńczania surówki, jak i jej zniszczenie ma być dokonane w obecności dwóch urzędników K. S. O wynikach przemycia fuzli należy sporządzić protokół podług wzoru Nr. 35.

§ 153. Oleje fuzlowe, otrzymane ze spirytusu niemonopolowego, stanowią własność prywatną i mogą być wyprowadzone do wolnego obrotu bez opłaty monopolowej, o ile odpowiadają warunkom, podanym w załączniku E.

§  154.

1. Przedsiębiorca powinien przed rozpoczęciem oczyszczania spirytusu złożyć właściwemu inspektorowi K. S. oznajmienie w dwóch egzemplarzach (wzór Nr. 41).

2. W oznajmieniu powinien przedsiębiorca podać czas, przez jaki będzie trwało oczyszczanie, oraz ilość spirytusu wziętego do oczyszczania.

3. Inspektor K. S. zwraca jeden egzemplarz oznajmienia przedsiębiorcy, poświadczając, że nie znajduje przeszkód do rozpoczęcia ruchu, drugi zaś egzemplarz wysyła izbie skarbowej. Bez poświadczenia oznajmienia rektyfikacja nie może być uruchomiona.

§ 155. O nieprzewidzianych przerwach w ruchu rektyfikacji przedsiębiorca powinien niezwłocznie zawiadomić inspektora K. S. i wyjaśnić przyczyny przerwy w pracy oraz podać przypuszczalny termin jej wznowienia. Wszelkie przerwy w pracy inspektor K. S. powinien zaznaczać na oznajmieniu.

§  156.

1. Spirytus eksportowy, przechowywany w rektyfikacji, do chwili wywozu zagranicę jest obciążony opłatą monopolową w wysokości obowiązującej ceny sprzedażnej spirytusu do wyrobu wódek gatunkowych.

2. Minister Skarbu może zażądać zabezpieczenia opłaty monopolowej, ciążącej na eksportowym spirytusie, przechowywanym w rektyfikacji.

3. Zabezpieczenie ma być złożone w sposób przewidziany w §§ 34 i 35.

§ 157. Postanowienia ujęte w niniejszym dziale mają odpowiednie zastosowanie również do zakładów odwadniających spirytus.

4.

Przerób spirytusu na wódki gatunkowe.

§  158.

1. Napoje spirytusowe, zawierające, oprócz alkoholu etylowego i wody, różne domieszki smakowe i aromatyczne, bądź pochodzenia roślinnego w postaci wyciągów z owoców, traw lub korzeni (esencyj) lub soków, bądź sztuczne domieszki aromatyczne, a ewentualnie także barwniki lub cukier, uważa się za wódki gatunkowe.

2. 39 Domieszki te bądź także barwniki mają znajdować się w wódkach gatunkowych w ilościach, wyraźnie odróżniających te wódki od wódek czystych.

3. Za naturalne wódki owocowe uważa się takie wódki, które są wyrabiane ze spirytusu, wypędzonego z owoców (z cukru, zawartego wyłącznie w tych owocach) i nieoczyszczonego zapomocą rektyfikowania.

4. 40 Jako naturalne wódki zbożowe mogą być wyrabiane wódki tylko ze spirytusu zbożowego nierektyfikowanego, po upływie co najmniej dwuletniego okresu przechowywania tego spirytusu w beczkach drewnianych w celu otrzymania właściwych cech smakowych oraz zabarwienia. Przepisu tego nie stosuje się do wódek zbożowych, przeznaczonych na wywóz za granicę.

5. 41 Przyjęcie spirytusu zbożowego (ust. 4) w fabryce wódek lub w wolnym składzie ma się odbywać w obecności urzędnika K.S.; z chwilą zlania spirytusu beczki powinny być urzędowo zabezpieczone, a na beczkach ma być oznaczona data zlewu oraz ilość zlanego spirytusu; z czynności tych K.S. sporządza odpowiedni protokół. Przed upływem dwu lat spirytus z tak zabezpieczonych beczek nie może być brany do przerobu na gotowe wyroby.

6. 42 Minister Skarbu może według uznania zezwalać poszczególnym fabrykom wódek gatunkowych na przerób spirytusu zbożowego rektyfikowanego na wódki gatunkowe, ustalając w zezwoleniach:

a) ilości rektyfikatu zbożowego, jakie mogą być przerabiane na wódki; zezwolenie może zawierać ograniczenie co do czasu ważności;

b) warunki przerobu rektyfikatu zbożowego i kontroli tego przerobu;

c) warunki, jakim odpowiadać mają wyroby wódczane ze spirytusu żytniego w celu odróżnienia ich od wódek czystych;

d) cenę sprzedażną rektyfikatu zbożowego, która może być wyższa od ceny rektyfikatu zwykłego, przeznaczonego do wyrobu wódek gatunkowych.";

7. 43 Nie zalicza się do wódek gatunkowych napojów zawierających alkohol wytworzony przez fermentację, bez następnej destylacji, jak np. wina gronowe, owocowe, jagodowe i piwa.

§  159.

1. 44 Wódki gatunkowe, z wyjątkiem naturalnych wódek zbożowych (§ 158 ust. 4) i wódek gatunkowych owocowych, wolno wyrabiać tylko z rektyfikatu I gatunku lub też z rektyfikatu podwójnie oczyszczonego, odpowiadającego wszelkim wymaganiom czystości i jakości.

2. Do wyrobu wódek pejsachowych wolno używać wyłącznie spirytusu pejsachowego melasowego albo owocowego.

3. Zabrania się poddawać fermentacji spirytusowej owoce przeznaczone do wyrobu odpowiednich wyciągów i soków, używanych do fabrykacji wódek gatunkowych. Fermentację taką można stosować tylko w gorzelniach owocowych.

§  160.

1. Do słodzenia wódek gatunkowych wolno używać wyłącznie cukru buraczanego (sacharoza).

2. Zabrania się dodawania:

a) środków zaostrzających działanie alkoholu,

b) domieszek szkodliwych dla zdrowia.

3. O stwierdzonych przekroczeniach niniejszego paragrafu władze skarbowe zawiadamiają właściwe władze administracji ogólnej.

§  161.

1. Fabryki wódek gatunkowych mają zgłaszać swe wyroby P. M. S. Do zgłoszeń mają być dołączone próby wyrobów w ilości dwóch półlitrowych butelek każdego gatunku. W zgłoszeniu należy podać moc, pojemność naczynia i składniki użyte do wyrobu. Z wyrobów tego samego gatunku, różniących się jedynie zawartością alkoholu, obowiązkowi zgłoszenia do rejestracji podlega tylko jeden z tych wyrobów.

2. Po zbadaniu wódek i stwierdzeniu, że odpowiadają one warunkom §§ 158 - 160 P. M. S. zawiadamia przedsiębiorcę oraz właściwy urząd skarbowy, pod jakim numerem dany rodzaj wódki został wciągnięty do rejestru. Numer rejestru ma być uwidoczniony na etykietach wyrobów, wydawanych do obrotu handlowego.

3. P. M. S. odmówi zarejestrowania wyrobów, nie odpowiadających wymogom §§ 158 - 160, zawiadamiając jednocześnie przedsiębiorcę o przyczynach niezarejestrowania ich.

4. Zabrania się wydawać do obrotu handlowego wódki gatunkowe, których próby nie były zarejestrowane przez P. M. S.

§  162.

1. 45 Moc wódek gatunkowych nie może być mniejsza od 25% oraz nie może przewyższać 45% objętościowych, z wyjątkami przewidzianemi w § 174. Na wyrób poszczególnych gatunków i rodzajów wódek o mocy ponad 45% potrzebne jest zezwolenie Ministra Skarbu.

2. 46 Wódki gatunkowe (art. 52) i spirytus pejsachowy mogą być wypuszczane z fabryki tylko w naczyniach z zawartością 2, 1, 0,75, 0,5 i 0,25 litra płynu. Ponadto fabryki wódek gatunkowych za zezwoleniem izb skarbowych mogą wydawać - i to tylko bezpłatnie - próbki swoich wyrobów w naczyniach z zawartością 0,025 (1/40) litra płynu w okresie od 15 do 31 grudnia każdego roku, a w innym czasie tylko z przeznaczeniem na targi, wystawy, kiermasze itp. imprezy i tylko w okresie trwania tych imprez. Zabrania się sprzedaży wódek gatunkowych w naczyniach o zawartości 1/40 litra.

3. 47 O ile umowy i porozumienia zawarte przez Rzeczpospolitą Polską z innymi państwami przewidują dla niektórych rodzajów wyrobów zagranicznych odmienną zawartość wódek w naczyniach, wolno krajowe wyroby wódczane tego samego rodzaju wypuszczać również w naczyniach z zawartością płynu przewidzianą w tych umowach lub porozumieniach dla wyrobów zagranicznych.

4. 48 Ustala się następujące granice odchyleń miary i mocy w nalanych i przeznaczonych do sprzedaży wyrobach wódczanych gatunkowych w porównaniu z miarą i mocą oznaczonymi na etykietach:

a) odchylenie miary przy temperaturze płynu +15°C dla zawartości płynu w naczyniach o pojemności:

2 l i 1 l - 0,5%,

0,75 l - 0,75%,

0,5 l i 0,25 l - 1%,

0,1 l - 2%,

0,025 l - 3,2%,

b) odchylenie mocy - 0,5% alkoholu niezależnie od mocy wyrobu.

5. 49 Przepisów ust. 1 i 2 niniejszego paragrafu nie stosuje się do wyrobów wódczanych. przeznaczonych na wywóz zagranicę; wyroby te mogą być dowolnej mocy i mogą być nalewane do naczyń o dowolnej pojemności po uprzedniem zgłoszeniu tych czynności urzędowi skarbowemu.

§  163.

1. Przeznaczone do obrotu handlowego naczynia, zawierające gotowe wyroby wódczane, muszą być zamknięte lakiem, bądź też nałożonemi na korek i zaopatrzonemi w odcisk pieczęci fabrycznej kapslami lub też w inny sposób, uznany przez Ministra Skarbu.

2. Przy zamykaniu naczyń kapseliną wolno zamiast pieczętowania nakładać na korek odpowiednie naklejki papierowe, zanurzone następnie wraz z szyjką butelki w kapselinę.

3. 50 Każde naczynie z wyrobami wódczanymi należy zaopatrzyć w etykietę, na której ma być czytelnym drukiem oznaczona nazwa i rodzaj wyrobu, ilość i moc wyrobu, numer rejestru P.M.S. oraz nazwa i siedziba firmy. Ponadto każde naczynie powinno być zaopatrzone datą rozlewu bądź przez oznaczanie jej na odwrotnej stronie etykiety, bądź w inny sposób umożliwiający łatwe odczytanie daty (np. przez dziurkowanie etykiety) ; używane w tym celu etykiety nie mogą być podobne (co do rysunku, barwy i druku - łącznie) do etykiet używanych przez P.M.S. Pod jednym numerem rejestracyjnym nie może być wprowadzany do obrotu handlowego wyrób wódczany o różnych nazwach.

4. 51 Zabrania się umieszczania na naczyniach i etykietach nazw i oznaczeń, mogących wprowadzić kupującego w błąd co do jakości, pochodzenia, rodzaju i zawartości nabywanego wyrobu. Krajowe wyroby wódczane mogą posiadać bezpośrednio na szkle oznaczenie firmy detalicznego sprzedawcy danego wyrobu i nazwę wyrobu, pod warunkiem że oznaczenie to nie może zastępować właściwej etykiety (ust. 3) i że nazwa wyrobu nie będzie się różniła od podanej na etykiecie.

5. 52 Naczynia zawierające próbki reklamowe (§ 162 ust. 2) mają być opatrzone prócz właściwej etykiety dodatkową nalepką lub opaską z czytelnym napisem "Bezpłatnie".

§ 164. Wyroby wódczane pochodzenia zagranicznego, nalane do naczyń w krajowych fabrykach wódek gatunkowych, mogą być zaopatrzone w kapsle i etykiety firm zagranicznych, o ile w fabryce poza przystosowaniem tych wyrobów do przepisów krajowych (rozcieńczanie do przepisanej mocy, nalanie do naczyń o przepisanej pojemności), nie dokonano żadnych dalszych zabiegów fabrykacyjnych. Wyroby takie mają posiadać wyraźny napis, umieszczony w sposób podany w § 163 ust. 3 z wyjątkiem znaku rejestracyjnego, wskazujący zagraniczne pochodzenie wyrobu i krajową fabrykę, w której je nalano.

§  165.

1. 53 Wyroby wódczane, których nazwa na etykiecie wskazuje, iż są wyprodukowane ze specjalnych gatunków spirytusu ( śliwowica, winiak, rum, koniak i t. p.) nie mogą zawierać innych gatunków spirytusu prócz takiego, jaki odpowiada ich nazwie. Jeżeli te gatunki wódek są sporządzane na spirytusie ziemniaczanym z dodaniem pewnej ilości spirytusu powyższych gatunków (przynajmniej jednak 10%), to wódki te powinny być oznaczane na etykietach jako "mieszane". Inne wyroby wódczane mogą być wydawane z fabryki z zaznaczeniem na etykiecie nazwy, któraby w żadnym razie nie wprowadzała w błąd co do jakości i smaku wódki gatunkowej.

2. Wyroby wyprodukowane przy użyciu sztucznych esencyj mają być oznaczone na etykiecie jako "sztuczne" lub "przygotowane na esencji sztucznej".

3. 54 Jako wódki zbożowe nie mogą być wypuszczane wódki mieszane lub wódki przygotowane na esencjach sztucznych. Pod nazwą "starka" mogą być wypuszczane tylko naturalne wódki zbożowe ze spirytusu zbożowego nierektyfikowanego (§ 158 ust. 4).

§  166.

1. Fabryki wódek nie mogą mieć wewnętrznego połączenia z innemi przedsiębiorstwami ani też z lokalami mieszkalnemi.

2. Niezależnie od przepisu ust. 1 terytorjum fabryki wódek wraz ze wszystkiemi zabudowaniami nie może mieć żadnego połączenia z zakładami wyrobu, oczyszczania, odwadniania, przerobu i sprzedaży spirytusu i napojów alkoholowych. O ile taka łączność istnieje, terytorjum fabryki wódek wraz ze wszystkiemi zabudowaniami mają być odgrodzone od tych zakładów szczelnym parkanem lub murem o wysokości co najmniej 2 m lub też murowanym budynkiem, w którym okna mają być zaopatrzone w mocne kraty żelazne i w siatki, a siatki mają być przymocowane do krat okna i zabezpieczone urzędowemi plombami. Wjazd do każdego poszczególnego zakładu ma być urządzony oddzielnie z ulicy lub z osobnego wspólnego podwórza, posiadającego bramę wjazdową od ulicy. Wspólne podwórze ma łączyć się przez bramy z podwórzami poszczególnych zakładów, a nie może mieć bezpośredniego połączenia z budynkami fabrycznemi. Tory kolejowe mogą przecinać teren poszczególnych przedsiębiorstw, mają być jednak odgrodzone bramami, pozostającemi pod stałem zamknięciem. Na terytorjum fabrycznem mogą znajdować się niemające bezpośredniego połączenia z fabryką mieszkania właściciela i pracowników fabryki; wejście do tych mieszkań jednak ma znajdować się tylko na podwórzu fabrycznem.

§  167.

1. Fabryka wódek gatunkowych ma posiadać następujące oddzielne pomieszczenia:

a) do magazynowania czystego rektyfikatu oraz do wyrobu i magazynowania wódek gatunkowych, jeszcze nie nalanych do butelek (w beczkach, kufach i t. p.). W pomieszczeniu tem mogą być również przygotowywane i przechowywane artykuły potrzebne do produkcji (soki, esencje i t. p.), jak również spirytus w ilości dziennego zapotrzebowania do przerobu,

b) oddział rozlewni, czyli pomieszczenie, w którem odbywa się nalew wódek do butelek, korkowanie i etykietowanie,

c) skład do przechowywania wódek nalanych do naczyń. W pomieszczeniu tem mogą się znajdować jedynie wyroby już gotowe w postaci przygotowanej do sprzedaży, rozmieszczone na półkach według rodzajów, mocy i pojemności naczyń, w celu umożliwienia łatwego sprawdzenia zapasów.

2. Zabrania się wykonywania w powyżej wskazanych pomieszczeniach jakichkolwiek innych prac fabrycznych, aniżeli te, do jakich odnośne pomieszczenie zostało przeznaczone.

§ 168. Do produkcji destylatów używanych do wyrobu wódek gatunkowych oraz do oczyszczania odpadków spirytusowych, otrzymywanych przy fabrykacji wódek, przedsiębiorcy mogą za zezwoleniem Ministra Skarbu posiadać aparaty destylacyjne i rektyfikacyjne. Aparaty te mogą być używane tylko pod nadzorem urzędników K. S., zaś na czas nieużywania mają być urzędowo zabezpieczone od możności korzystania z nich.

§  169.

1. Fabryka wódek gatunkowych ma posiadać:

a) zbiorniki lub beczki na rektyfikat,

b) naczynia do przechowywania półfabrykatów, soków, morsów, nalewek i t. p.,

c) zbiorniki, beczki, kufy na gotowe wyroby,

d) odpowiednie filtry,

2. Wymienione zbiorniki, naczynia i filtry, po zgłoszeniu ich do urzędu skarbowego, mają być zmierzone i zarejestrowane w protokółach sprawdzenia. Przed dokonaniem pomiaru naczynia te nie mogą być używane do przechowywania płynów spirytusowych.

3. Zbiorniki, kufy i większe naczynia, przeznaczone do przechowywania spirytusu i wyrobów wódczanych, mają być trwale ustawione i zaopatrzone w laski miernicze lub skale.

§  170.

1. Za zezwoleniem izby skarbowej fabryka wódek gatunkowych może posiadać w obrębie tej samej miejscowości kilka oddziałów fabrykacyjnych do wyrobu półfabrykatów, gotowych wyrobów i przechowywania surowców, niemniej jednak tylko w jednym z tych oddziałów może nalewać wódki do naczyń, z których wódki te wydaje do wolnego obrotu; za zezwoleniem Ministra Skarbu oddziały takie może posiadać fabryka i w innych miejscowościach.

2. Przedsiębiorca, posiadający kilka niepołączonych z sobą oddziałów fabrykacyjnych, może przesyłać własne wyroby i półfabrykaty z jednego oddziału do drugiego.

3. Na przesłane półfabrykaty i wyroby przedsiębiorca wypisuje świadectwa przewozowe, na mocy których wyroby lub półfabrykaty mają być zaksięgowane w oddziale wysyłającym i otrzymującym.

§  171.

1. Fabryka wódek, wyrabiająca destylaty owocowe, winne, rumowe, arakowe i t. p. może odstępować te wyroby, jak również półfabrykaty innej fabryce wódek.

2. Fabryki wódek mogą otrzymać od Ministra Skarbu zezwolenie na sprzedaż destylatów owocowych, winnych, rumowych, arakowych i t. p. również innym zakładom (fabrykom czekolady i cukrów, cukierniom i t. p.) do dalszego przerobu do celów spożywczych.

3. W przypadkach przewidzianych w niniejszym paragrafie mają zastosowanie postanowienia § 225.

§ 172. 55 Zwracane do fabryki wódek sprzedane wyroby powinny być zapisane w księdze obrachunkowej na przychód.

§ 173. Fabryki wódek gatunkowych mogą wprowadzać do obrotu własne wyroby i wyroby, o których mowa w § 164, tylko w naczyniach zamkniętych za pośrednictwem uprawnionych sprzedawców hurtowych i detalicznych, z wyjątkami przewidzianemi w § 171 ust. 2.

§  174.

1. Produkcja wyrobów pejsachowych (nalew spirytusu i wyrób wódek) może odbywać się tylko w fabrykach wódek, znajdujących się przy gorzelniach pejsachowych. Wyjątki od tej zasady dopuszczalne są za zezwoleniem Ministra Skarbu. Podanie o zwolnienie spirytusu pejsachowego do produkcji (art. 44) należy składać w P. M. S.

2. 56 Spirytus pejsachowy owocowy (śliwowica) może być nalewany do butelek tylko o naturalnej mocy spirytusu, otrzymanego z aparatu odpędowego, bez prawa rozcieńczania i mieszania z innemi gatunkami spirytusu. Zakaz ten nie dotyczy wódek pejsachowych.

3. 57 Spirytus pejsachowy, wyprodukowany z melasu, nalewany do butelek, powinien mieć moc nie niższą od 95%.

§ 175. Nalew i przechowywanie wyrobów pejsachowych ma się odbywać z zachowaniem przepisów obowiązujących fabryki wódek, a nadto:

a) nalew wyrobów pejsachowych nie może się odbywać równocześnie z nalewem innych wódek gatunkowych,

b) wyroby pejsachowe mają być przechowywane zupełnie oddzielnie od innych wódek gatunkowych,

c) fabryki uprawnione do nalewu wyrobów pejsachowych mają prowadzić osobną księgę obrachunkową tych wyrobów, podług wzoru ustalonego dla wódek gatunkowych,

d) na etykietach naczyń z wyrobami pejsachowemi ma być umieszczony napis "wyrób pejsachowy", niezależnie od innych napisów, przewidzianych w § 163,

e) o rozpoczęciu i ukończeniu nalewu wyrobów pejsachowych uprawnione do tego fabryki wódek mają zawiadamiać inspektora K. S.

5.

Przerób spirytusu na cele niekonsumcyjne.

a) Skażanie, zezwolenia na zakup spirytusu i kontrola jego zużycia.

§  176.

1. Spirytus przeznaczony do dalszego przerobu względnie do bezpośredniego użycia na cele niekonsumcyjne (art. 27) wydaje się w stanie:

a) skażonym ogólnemi środkami,

b) skażonym szczególnemi środkami,

c) w stanie nieskażonym.

2. Skażanie spirytusu ma na celu doprowadzenie go do stanu, w którym nie nadawałby się do spożycia. Spirytus skaża się przez dodawanie domieszek zmieniających smak, zapach i ewentualnie zabarwienie spirytusu, lecz nie zmieniających jego istotnych właściwości.

3. 58 Spirytus skażony ogólnym środkiem skażającym (denaturat) nie może być używany do celów przemysłowych (do przerobu) z wyjątkiem przerobu denaturatu przez rzemieślników na artykuły, przeznaczone do dalszego użytku przemysłowego we własnych zakładach wytwórców tych artykułów.

4. 59 Spirytus, przeznaczony na cele niekonsumcyjne, skażony lub nieskażony nie może być używany do spożycia ani też do takich celów niekonsumcyjnych, które uzasadniają pobranie wyższej ceny od tej, po jakiej dany spirytus został zakupiony. Zakaz ten dotyczy również artykułów wytwarzanych ze spirytusu na cele niekonsumcyjne zawierających spirytus w stanie niezwiązanym z wyjątkiem używania estrów w przemyśle spożywczym.

§ 177. 60 Skażanie spirytusu do przerobu na ocet odbywa się w octowni. Spirytus dla potrzeb własnych gospodarstw gorzelniczych (art. 47) skaża się w gorzelni, we wszystkich innych przypadkach skażanie spirytusu odbywa się w miejscu odbioru (w składzie wskazanym przez P. M. S.). Na wyjątki od tego postanowienia może zezwolić izba skarbowa.

§  178.

1. Ogólne środki skażające oraz środki skażające dla mieszanek napędowych (samochodowych i traktorowych), dostarcza P. M. S. za opłatą ustaloną przez siebie do miejsc skażania bądź w postaci gotowej mieszaniny, bądź też jako jej poszczególne części składowe; środki te przesyłane są pod urzędowem zabezpieczeniem i za świadectwem przewozowem.

2. Szczególnych środków skażających dostarczają zainteresowane przedsiębiorstwa i w razie nabycia ich w handlu środki te mają być pokryte rachunkiem (fakturą). Środki szczególnego skażania mogą być użyte do skażania dopiero po uprzedniem zbadaniu ich i zakwalifikowaniu przez P. M. S.

3. 61 Recepty skażania spirytusu, jak również skład środków skażających i normy ilościowe próbek podane są w załącznikach F i G; warunki, jakim mają odpowiadać szczególne środki skażające oraz sposób ich badania, ustala P. M. S.

§  179.

1. Skażanie spirytusu ma się odbywać pod nadzorem urzędników skarbowych.

2. O zamierzonem skażeniu przedsiębiorstwo ma zawczasu zawiadomić właściwego inspektora K. S.

3. Urzędnicy, w obecności których dokonano skażenia, prowadzą ewidencję wziętych do skażenia środków i zabezpieczają za każdym razem pozostałość środka skażającego urzędowem zamknięciem.

4. Jeżeli urzędowe zabezpieczenie naczynia ze zbadanym już środkiem skażającym okazało się naruszone, lub też dostęp do wnętrza naczynia był możliwy bez naruszenia zabezpieczenia - należy pobrać ponownie dwie próby tego środka skażającego i przesłać je do chemicznego zbadania.

5. Skażać jednorazowo można nie mniej niż 2 hl alkoholu łącznie. Urząd skarbowy może jednak w uzasadnionych przypadkach zezwolić na wyjątki.

6. Skażanie jest skończone, gdy środek skażający rozpuścił się całkowicie w spirytusie względnie utworzył emulsję i otrzymany roztwór został starannie wymieszany.

7. O dokonanem skażeniu spirytusu urzędnicy skarbowi sporządzają protokół według wzorów Nr. 36 lub 37. W protokóle zaznacza się ilości i rodzaj środków skażających. Ilość skażonego spirytusu zapisuje się na przychód do ksiąg kontrolnych według wzoru Nr. 8, jeżeli spirytus był skażony ogólnym środkiem skażającym i według wzoru Nr. 9, jeżeli skażania dokonano szczególnemi środkami. W protokóle skażania spirytusu środkiem szczególnym zaznacza się również wskazanie alkoholomierza i temperaturę otrzymanej mieszaniny, niezależnie od wskazania mocy wziętego do skażenia spirytusu.

8. W każdym przypadku dokonania skażenia urzędnicy skarbowi biorą próbę do naczynia o pojemności przynajmniej 1 litra. Po urzędowem zabezpieczeniu tego naczynia pieczęcią urzędową i przedsiębiorcy oraz oznaczeniu etykietą doręcza się próbę przedsiębiorcy, który powinien ją przechowywać w ciągu trzech miesięcy, licząc od dnia dokonania skażenia. Po tym okresie czasu przedsiębiorca może próbę użyć do celu, do którego spirytus był przeznaczony.

9. Przy skażeniu ilości mniejszej niż 200 litrów, próba pobierana wynosi 1/200 część skażonego płynu, nie mniej jednak niż pół litra.

10. 62 Przy dokonywaniu skażenia spirytusu, przeznaczonego do celów perfumeryjno - kosmetycznych, pobierana próbka wynosi 1/200 część skażonego płynu, jednak nie więcej niż 0,5 litra, nie mniej niż 0,05 litra.

§  180.

1. Zezwolenia na zakup spirytusu na cele niekonsumcyjne oraz na zakup spirytusu na cele eksportowe wydaje:

a) 63 urząd skarbowy - na spirytus, w cenie którego mieści się opłata monopolowa, nie mniejsza aniżeli opłata, ustalona na spirytus konsumcyjny, oraz zezwolenia na spirytus, przeznaczony do napędu traktorów rolniczych,

b) izba skarbowa - na spirytus skażony szczególnemi środkami,

c) Minister Skarbu - na spirytus skażony, zapomocą innych niewymienionych w załączniku F środków skażających, oraz w wyjątkowych przypadkach na spirytus nieskażony po cenie, w której nie mieści się opłata ustalona na spirytus konsumcyjny, tudzież na zakup spirytusu eksportowego, przeznaczonego na wywóz lub na przerób na artykuły przeznaczone do wywozu zagranicę.

2. Zwolnienie spirytusu do zużycia w stanie skażonym w majątkach połączonych z gorzelniami rolniczemi na cele napędu, oświetlenia i ogrzewania uskutecznia P. M. S. na skutek opinji urzędu skarbowego.

3. Na zakup spirytusu, przeznaczonego do przerobu na artykuły spożywcze oraz do wzmacniania lub konserwacji napojów winnych i soków, wydają zezwolenia urzędy skarbowe.

§  181.

1. Przedsiębiorca zamierzający zakupić spirytus na cele niekonsumcyjne powinien złożyć podanie w urzędzie skarbowym z odpowiedniem uzasadnieniem ilości żądanego spirytusu, podać środek skażenia, wymienić produkt jaki zamierza wyrabiać i sposób technicznego postępowania przy jego wyrobie, oraz przybliżoną ilość surowca niezbędną do wyprodukowania jednostki wyrobu, miejsce w którem zamierza skażać spirytus, oraz miejsce przechowywania spirytusu skażonego, jak również pobranego lecz jeszcze nieskażonego. Przy zakupie spirytusu po cenach niższych od ceny na wódki gatunkowe do wyrobu środków leczniczych należy dołączyć ponadto orzeczenie Ministerstwa Opieki Społecznej, stwierdzające do jakiej grupy preparatów dany środek należy oraz normę zużycia spirytusu na jednostkę wyrobu. Jeżeli w przebiegu fabrykacji odzyskuje się zpowrotem część spirytusu, należy również podać jaki jest przybliżony procentowy stosunek otrzymywanego zpowrotem spirytusu do całej ilości spirytusu, wziętego do przerobu.

2. W celu uzyskania zwolnienia spirytusu na cele własnego gospodarstwa (§ 180 ust. 2) przedsiębiorca gorzelni rolniczej powinien złożyć do P. M. S. za pośrednictwem urzędu skarbowego podanie, wskazując ilość spirytusu, i uzasadniając ją posiadanemi silnikami napędowemi lub narzędziami oświetleniowemi i ogrzewalnemi (samochody, traktory, lampy, piece i t. p.). Spirytus ten ulega skażeniu środkiem skażającym przewidzianym w załączniku F.

§ 182. Zezwolenia, o których mowa w § 180 wydaje się z ważnością do końca danego roku obrachunkowego.

§  183.

1. W przypadkach przewidzianych w art. 49 ust. 3 pobiera się należność w wysokości różnicy pomiędzy obowiązującą, ceną spirytusu dla celów, do których faktycznie spirytus zużyto, a ceną zapłaconą.

2. W przypadkach, gdy spirytus nie został zużyty do celu, na jaki był wydany, a przeprowadzone dochodzenia nie wykażą do jakiego celu został on zużyty - pobiera się należność według obowiązującej ceny za spirytus do wyrobu wódek gatunkowych (art. 49 ust. 3); niezależnie od tego pociąga się winnych do odpowiedzialności karnej skarbowej.

§  184.

1. Przed pobraniem przydzielonego spirytusu, w przypadkach, gdy spirytus ma być skażony nie w miejscu jego poboru, przedsiębiorca, pobierający spirytus jest obowiązany zabezpieczyć należność monopolową w wysokości różnicy pomiędzy ceną wyznaczoną na spirytus do wyrobu wódek gatunkowych, a ceną nabywanego spirytusu. Zabezpieczenie to ma być złożone w sposób przepisany w §§ 34 i 35.

2. Złożone przez przedsiębiorcę zabezpieczenie będzie zwrócone dopiero po przedłożeniu protokółu o dokonanem skażeniu oraz po uiszczeniu opłaty za ewentualne nadmierne ubytki drogowe spirytusu.

3. Minister Skarbu może w wyjątkowych przypadkach zezwolić na odstąpienie od żądania zabezpieczenia, jak również na odmienne regulowanie wysokości i formy zabezpieczenia.

4. Postanowienia niniejszego paragrafu nie dotyczą przypadków przewidzianych w § 180 ust. 2.

5. Władza wydająca zezwolenia na zakup spirytusu (§ 180) może żądać zabezpieczenia należności monopolowych od zakładów przerobu spirytusu w wysokości, jaką uzna za stosowną, jednak nie większej od różnicy pomiędzy ceną spirytusu na wódki gatunkowe, a ceną zapłaconą przez dany zakład przerobu, przyjmując przeciętne zapasy spirytusu w stanie nieprzerobionym.

§ 185. Przerób spirytusu ma się odbywać ściśle według opisu technicznego postępowania zgłoszonego przez przedsiębiorstwo.

§  186.

1. Zabrania się:

a) wydzielać spirytus z ogólnej masy skażonego spirytusu lub z wyrobów zawierających spirytus, przyczem przepis ten nie dotyczy przypadków przewidzianych w § 187,

b) wydzielać całkowicie lub częściowo ze skażonego spirytusu środek skażający lub dodawać do skażonego spirytusu środki mogące zmniejszyć działanie środka skażającego pod względem smaku, zapachu lub zabarwienia,

c) ułatwiać innym osobom całkowite lub częściowe odkażanie spirytusu,

d) przechowywać, używać lub ułatwiać innym osobom używanie lub przechowywanie spirytusu skażonego do innych celów, niż te do jakich został wydany.

2. Powyższy zakaz w dosłownem jego brzmieniu ma być wywieszony w miejscu widocznem we wszystkich przedsiębiorstwach, przerabiających spirytus skażony.

§  187.

1. Powrotnie otrzymywany spirytus względnie odpadki od fabrykacji zawierające spirytus, mogą być używane jedynie do tego samego celu, do jakiego spirytus pierwotnie był wydany, względnie do wyrobu artykułów należących do tej samej grupy cennikowej. Odpadki mogą być zniszczone tylko w obecności 2 urzędników K. S.

2. 64 Powrotnie otrzymany spirytus ma być przed wydaniem go z magazynu do przerobu skażony w ten sam sposób, jak przed pierwszem użyciem względnie odpowiednio do przeznaczenia. (ust. 1). Na wyjątki od tego przepisu może zezwalać izba skarbowa.

3. Spirytus, otrzymywany powrotnie w toku fabrykacji należy zapisywać na przychód do ksiąg kontrolnych danego przedsiębiorstwa na mocy sporządzonych przez K. S. protokółów, stwierdzających ilość otrzymanego spirytusu oraz dokonanie skażenia.

4. 65 Do oczyszczania i wzmacniania spirytusu powrotnego, otrzymywanego przy przerobie spirytusu, przedsiębiorstwa przerobu spirytusu mogą za zezwoleniem Ministra Skarbu posiadać aparaty destylacyjne. Oczyszczanie i wzmacnianie spirytusu powrotnego może się odbywać wyłącznie w obecności urzędników K. S.

§  188.

1. Spirytus skażony, jak również i czysty, przeznaczony do skażenia lub przerobu w stanie nieskażonym na inne wyroby, należy przechowywać w miejscu zgłoszonem urzędowi skarbowemu i uznanem przez ten urząd za odpowiednie. Od obowiązku tego wolne są apteki, szpitale, zakłady sanitarne, zakłady naukowe i doświadczalne.

2. 66 Spirytus nieskażony z wyjątkiem spirytusu, w którego cenie nabycia mieści się opłata monopolowa, ustalona dla spirytusu przeznaczonego do wyrobu wódek gatunkowych, ma być przechowywany pod urzędowem zamknięciem. Urząd skarbowy może zarządzić przechowywanie spirytusu skażonego szczególnemi środkami pod urzędowem zamknięciem i wydawanie tego spirytusu do przerobu po uprzedniem dodatkowem skażeniu w miejscu przerobu w obecności K. S. zapomocą środków wchodzących w skład produkowanego artykułu. O dokonaniu dodatkowego skażenia należy sporządzić odpowiedni protokół.

3. Naczynia przeznaczone do przechowywania spirytusu mają być wytarowane względnie wymierzone płynem w myśl przepisów § 57.

4. Gdy w przedsiębiorstwie przechowuje się spirytus, skażony różnemi środkami, należy uwidocznić na każdem naczyniu, jakim środkiem skażony był spirytus w niem zawarty.

§  189.

1. Urzędnicy K. S. pobierają w obecności przesiębiorcy próby szczególnych środków skażających celem odesłania ich do chemicznego badania. Do badania należy pobierać po dwie próby w ilościach podanych w załączniku G. Na żądanie pracowni, która przeprowadza badanie, przedsiębiorca powinien dostarczyć środek skażający w wymaganej większej ilości. Przed pobraniem prób należy środek skażający dokładnie wymieszać, tak ażeby przesłana do badania próba odpowiadała ściśle składowi całego zapasu środka skażającego. Przedsiębiorca nie może mieć wpływu na sposób czerpania prób. Naczynia z próbami (butelki, słoje, puszki, torebki i t. p.) należy zabezpieczać plombą lub pieczęcią urzędową oraz przedsiębiorcy, zaopatrywać w kartki z napisami oznaczającemi rodzaj i ilość środka skażającego, którego próbę pobrano, oraz wymieniać znaki zabezpieczeń urzędowych, nałożonych na naczynia lub opakowania z próbami. O pobraniu prób należy sporządzić krótki protokół w dwóch egzemplarzach. Jeden egzemplarz protokółu dołącza się do prób wysłanych do badania, a drugi pozostawia się przy księdze kontrolnej przedsiębiorstwa. Po pobraniu próby urzędnicy K. S. nakładają urzędowe zabezpieczenia na cały zapas środka skażającego.

2. Urzędowe zabezpieczenie pozostaje na naczyniach przez cały czas badania prób; po otrzymaniu dodatnich wyników badania, zabezpieczenie urzędowe może być zdjęte, lecz tylko w obecności urzędnika K. S. i ma być ponownie nakładane aż do chwili zużycia całego zapasu środka skażającego.

§  190.

1. P. M. S. bada jedną z nadesłanych prób, drugą zaś przechowuje u siebie przez okres półroczny. Po tym okresie przedsiębiorca może w ciągu następnych trzech miesięcy otrzymać zpowrotem pozostające na przechowaniu próby. Po upływie tego okresu czasu próby ulegają zniszczeniu.

2. P. M. S. stwierdza wynik badania przez wystawienie zaświadczenia (wyniku analizy), które przesyła urzędnikom pobierającym próbę. Zaświadczenie to razem z protokółem pobrania odnośnych prób stanowi załącznik do księgi kontrolnej.

§ 191. Przedsiębiorca ponosi koszty przesyłki i chemicznego badania prób szczególnych środków skażających. Należność przypadającą za dokonanie badań chemicznych, powinien przedsiębiorca wpłacić na rachunek P. M. S.

§ 192. Każde przedsiębiorstwo, przerabiające spirytus nieskażony lub skażony szczególnym środkiem, obowiązane jest przedstawiać na żądanie władz skarbowych wszystkie rachunki i faktury na sprzedane wyroby ze spirytusu.

§ 193. Do przeprowadzania badań związanych z całokształtem przerobu spirytusu (wydajność, zaniki, powrotny spirytus, skażanie i t. p.) mogą być delegowani przez Ministra Skarbu urzędnicy P. M. S. do odnośnych przedsiębiorstw przerobu spirytusu. Urzędnikom tym przysługuje prawo wglądu we wszystkie szczegóły, dotyczące przerobu spirytusu.

§  194.

1. 67 Zakłady przerobu spirytusu nie mogą mieć wewnętrznego połączenia z innemi zakładami przemysłowemi lub handlowemi, ani też z pomieszczeniami mieszkalnemi. Zakłady przerabiające spirytus po różnych cenach nie mogą mieć ze sobą żadnego połączenia. Na wyjątki od tego przepisu może zezwolić Minister Skarbu.

2. Jeżeli jedno przedsiębiorstwo przerabia spirytus nabyty po różnych cenach, wtedy poszczególne oddziały przedsiębiorstwa przerabiające taki spirytus, nie mogą mieć między sobą wewnętrznego połączenia. Na wyjątki od tego przepisu może zezwolić izba skarbowa.

3. Do wytwórni eteru oraz politury i lakierów mają nadto zastosowanie przepisy §§ 197 i 202.

b) Wyroby perfumeryjne i kosmetyczne.

§  195.

1. Moc wyrobów perfumeryjno - kosmetycznych płynnych, wyrobionych przy użyciu spirytusu nie może być niższa od 60%, a wód fryzjerskich - najmniej 45%.

2. Wyroby mogą być wypuszczone z wytwórni do wolnego obrotu tylko w stanie zupełnie wykończonym w naczyniach zamkniętych w sposób w handlu przyjęty.

3. Na każdem opakowaniu wyrobów, wypuszczanych do obrotu handlowego ma być wyraźnie i czytelnie oznaczona firma wytwórni i jej siedziba, zaś na naczyniach o pojemności od 1 kg także moc spirytusu i waga netto płynu, przyczem dopuszczalna różnica mocy nie może przekraczać 2% alkoholu.

§  196.

1. Rozlew wody kolońskiej i t. p. wyrobów ze spirytusu, poza wytwórnią może odbywać się tylko na podstawie zezwolenia izby skarbowej. Przedsiębiorstwa trudniące się rozlewem, podlegają kontroli skarbowej narówni z wytwórniami. Rozlewnie takie mają stanowić zupełnie samoistne zakłady i nie mogą mieć połączenia z innemi przedsiębiorstwami magazynującemi, rozlewającemi lub przerabiającemi spirytus, względnie wyroby spirytusowe i przed uruchomieniem mają być zgłoszone właściwemu urzędowi skarbowemu, celem urzędowego sprawdzenia (weryfikacji). Do zgłoszenia należy dołączyć wykaz przyrządów i naczyń oraz podać ich wymiary i przeznaczenie. W zakładach takich wolno rozlewać wyroby perfumeryjno-kosmetyczne, sprowadzone w stanie zupełnie wykończonym z wytwórni, bez zmieniania w jakikolwiek sposób składu i mocy tych wyrobów. Rozlewnie muszą posiadać niezbędne legalizowane lub uwierzytelnione narzędzia miernicze i przyrządy dla badania ilości płynu i mocy rozlewanych wyrobów, oraz prowadzić księgę kontrolną według wzoru Nr. 22, uwidaczniając w niej obroty wyrobami sprowadzonemi z wytwórni, nalanemi do swoich naczyń i wypuszczonemi z rozlewni, tudzież księgę odbiorców (wzór Nr. 23).

2. 68 Na żądanie kupującego wyroby perfumeryjno - kosmetyczne mogą być sprzedawane na wagę lub miarę z naczyń, w których wyroby te były dostarczone przez wytwórnie lub rozlewnie.

c) Politury i lakiery spirytusowe.

§ 197. Wytwórnie politury i lakierów mają posiadać:

a) nadający się do urzędowego zamknięcia skład do przechowywania spirytusu,

b) oddział produkcji.

§ 198. Politury spirytusowe mają zawierać co najmniej 10% wagowych szelaku naturalnego lub sztucznego. Lakiery spirytusowe mają zawierać co najmniej 10% wagowych substancyj żywicznych lub kopali. Przepisy badania tych wyrobów na zawartość substancyj żywicznych podane są w załączniku H.

§ 199. Sprzedaż politury i lakierów spirytusowych może się odbywać:

a) luzem z wytwórni - zakładom względnie osobom posiadającym upoważnienie inspektora K. S. właściwego dla miejsca zużycia towaru na taki zakup politury i lakieru; zezwolenie to może być w każdej chwili cofnięte przez urząd skarbowy,

b) z wytwórni, rozlewni i miejsc sprzedaży - w butelkach o pojemności najwyżej 1 litra, zamkniętych pieczęcią fabryczną oraz zaopatrzonych w etykietę zawierającą nazwę i siedzibę wytwórni, wagę netto płynu w naczyniu, rodzaj wyrobu, zawartość substancyj żywicznych i ewentualnie nazwę rozlewni.

§ 200. Rozlew politury i lakieru poza wytwórnią może się odbywać tylko z zachowaniem przepisów §§ 196 i 199 za zgłoszeniem, które należy składać urzędowi skarbowemu na 14 dni przed rozpoczęciem rozlewu. Urząd skarbowy odmówi potwierdzenia zgłoszenia lub cofnie wydane potwierdzenie osobom prawomocnie skazanym, względnie przeciw którym wszczęto postępowanie o nadużycia na szkodę Skarbu Państwa.

2. O ile przeszkody z ust. 1 nie zachodzą, urząd skarbowy potwierdza zgłoszenie i zwraca je sprzedawcy do przechowania dla celów kontrolnych.

3. 69 Na obszarze województw: wileńskiego, nowogródzkiego, poleskiego, wołyńskiego, tarnopolskiego i stanisławowskiego rozlew i sprzedaż politury i lakieru (§ 198) poza wytwórnią może się odbywać jedynie za zezwoleniem urzędu skarbowego. Zezwolenia takie wydają urzędy skarbowe według swobodnego uznania na czas nieograniczony oznaczonej osobie fizycznej lub prawnej na ściśle oznaczone miejsce z prawem cofnięcia zezwolenia każdego czasu bez podania powodów za dwumiesięcznym wypowiedzeniem.

§ 201. Do wyrobu lakieru i politury wydaje się zasadniczo tylko poślednie gatunki spirytusu (III gatunki), o ile mają być wydane inne gatunki, ma to być zaznaczone na zezwoleniu.

d) Eter etylowy.

§ 202. Każda wytwórnia eteru etylowego ma posiadać:

a) pomieszczenie aparatowe,

b) nadający się do urzędowego zamknięcia magazyn do przechowywania spirytusu zwykłego i powrotnego,

c) nadający się do urzędowego zamknięcia magazyn do przechowywania gotowego eteru.

§  203.

1. Rury odprowadzające parę i płyny eterowe i spirytusowe mają być urzędowo zabezpieczone.

2. Powrotny spirytus i eter mają być zlewane tylko do przepisowo wymierzonych i urzędowo zabezpieczonych zbiorników.

§ 204. Normy zużycia spirytusu (art. 49 ust. 1) ustala Minister Skarbu, jako przeciętne roczne normy indywidualne dla poszczególnych wytwórni eteru, przyczem norma zużycia spirytusu na 1 kg eteru nie może być większa od 1,90 litra alkoholu.

§ 205. Wywóz eteru może się odbywać tylko w obecności urzędnika stałego nadzoru.

e) Estry etylowe.

§ 206. Estry etylowe w rozumieniu niniejszego rozporządzenia mają zawierać w gotowym stanie najwyżej 10% objętościowych alkoholu niezwiązanego. Wyrób estrów o zawartości alkoholu ponad 10% wymaga specjalnego zezwolenia Ministra Skarbu. Ilość niezwiązanego alkoholu w mrówczanie etylowym może być większa, lecz wtedy produkt ma posiadać równoważną ilość kwasu mrówkowego, powstałego wskutek rozkładu estru oraz niemniej niż 50% wagowo estru. Przepis badania estrów na zawartość alkoholu podany jest w załączniku I.

f) Ocet fermentacyjny. ⁷⁰

§  207.

1. Każda wytwórnia octu ma posiadać:

a) skład do przechowywania czystego i skażonego spirytusu, nadający się do nałożenia urzędowego zamknięcia,

b) oddział wyrobu octu,

c) skład gotowego octu.

2. W lokalu, w którym mieści się wytwórnia octu, jednakże w oddzielnych pomieszczeniach, może odbywać się produkcja artykułów spożywczych, w których skład wchodzi ocet, oraz konserw i marynat wyrobionych bez użycia octu, nadto produkcja wszelkiego rodzaju opakowań i przedmiotów, służących do wyrobu, przechowywania i sprzedaży octu, oraz artykułów, których produkcja dozwolona jest w wytwórni octu.

§  208.

1. W oddziale przechowywania spirytusu mają znajdować się naczynia i przyrządy potrzebne do przyjmowania, skażania i przechowywania spirytusu. W oddziale tym przechowuje się również legalizowaną wagę, służącą do przyjmowania spirytusu; urząd skarbowy może zezwolić na ustawienie wagi w innym lokalu.

2. Kadzie denaturacyjne i naczynia do przechowywania skażonego spirytusu należy urzędowo przemierzyć wodą i zaopatrzyć w laski miernicze lub płynowskazy ze skalą. Pojemność naczyń, służących do przechowywania półfabrykatów i octu, powinna być urzędowo ustalona sposobem geometrycznym; naczynia te na zarządzenie urzędu skarbowego winny być przemierzone w sposób przewidziany dla przemiaru kadzi denaturacyjnych. Kadzie denaturacyjne mają być trwale umocowane na podmurowaniu lub też mogą być ustawione na legarach, przy czym zmiana położenia kadzi ma być uniemożliwiona przez nałożenie urzędowych plomb. Kadzie denaturacyjne powinny posiadać łatwy dostęp ze wszystkich stron.

§  209.

1. W oddziale wyrobu octu mają znajdować się aparaty fermentacyjne, tzw. stojaki lub generatory, służące do przerobu skażonego spirytusu na ocet. W tym oddziale oraz w każdym stojaku mają znajdować się ciepłomierze, umieszczone w taki sposób, aby możliwe było odczytanie temperatury bez wyjmowania ciepłomierza ze stojaka. W wytwórniach octu obsługiwanych ręcznie, w oddziale wyrobu octu mają znajdować się naczynia (zbiorniki) do przechowywania spirytusu skażonego w ilości potrzebnej co najmniej na jedną dobę oraz zbiorniki do przyjmowania gotowego octu. W wytwórniach octu obsługiwanych mechanicznie zbiorniki na spirytus skażony i gotowy ocet mogą być ustawione w innych pomieszczeniach, aniżeli w oddziale wyrobu octu.

2. Wytwórnie octu mają zawiadamiać pisemnie najdalej następnego dnia kierownika rejonu K. S. o czasowym unieruchomieniu aparatów fermentacyjnych, jak również o uruchomieniu nowych lub starych, czasowo nieczynnych, stojaków.

3. W wytwórniach octu roczna zdolność przetwórcza aparatów fermentacyjnych nie może być niższa: od 10.000 litrów dla octowni istniejących przed dniem 1 stycznia 1938 r. i od 15.000 litrów alkoholu - dla octowni nowo uruchamianych; w wytwórniach nowo uruchamianych wszystkie aparaty mają być zaopatrzone w urządzenia do automatycznego zasilania ich zacierem. Minister Skarbu może w poszczególnych przypadkach zezwalać na posiadanie aparatów fermentacyjnych o mniejszej zdolności przetwórczej.

§  210.

1. W pokoju przeznaczonym do czynności urzędowych mają być przechowywane przyrządy i odczynniki, potrzebne do badania zawartości i mocy spirytusu i octu, jako to: legalizowane pojemniki zwyczajne o pojemności 5 litrów, l litra, 1/8 litra i uwierzytelniony alkoholomierz o wyższej skali z podziałką co 0,1% z wtopionym termometrem i osobny ocechowany i uwierzytelniony termometr, tablice redukcyjne, aparat odpędowy Sallerona, zaopatrzony w uwierzytelniony alkoholomierz z podziałką co 0,2% i termometr uwierzytelniony, kwasomierz automatyczny z legalizowaną biuretą, przymiar wstęgowy albo sztywny lub składany, 2 probówki oraz roztwory fenoloftaleiny, fioletu metylowego, ługu sodowego, zbadane przez P. M. S. i zaopatrzone w odnośne zaświadczenie. W pokoju tym przechowuje się również książki fabryczne, zeszyty i dokumenty.

2. Roztwór fenoloftaleiny, ług sodowy i termoalkoholomierz mają być przechowywane stale pod urzędowym zabezpieczeniem.

§ 211. Zezwolenia na zakup spirytusu do wyrobu octu wydaje izba skarbowa (§ 180).

§  212.

1. Spirytus może być wydawany octowniom w ilości nie mniejszej niż 500 litrów alkoholu. Urzędy skarbowe mogą w drodze wyjątku zezwalać na wydawanie spirytusu w ilościach mniejszych, jednak nie niższych od 300 litrów.

2. Pobór następnej partii spirytusu do wyrobu octu może nastąpić dopiero po skażeniu poprzedniej partii i po stwierdzeniu przez urzędnika K. S., że zabezpieczenie zostało złożone i że należność za ubytki została uiszczona. Spirytus może być wydany przedsiębiorcy po przedstawieniu zezwolenia na zakup spirytusu, na odwrocie którego urzędnik K. S. stwierdził, że nie ma przeszkód do wydania spirytusu.

§  213.

1. Wytwórca octu winien zgłosić kierownikowi rejonu K. S. bezzwłocznie, a najdalej w ciągu 24 godzin, nadejście przesyłki spirytusu do octowni.

2. Zabezpieczenie, złożone na czas przewozu spirytusu, może być zwolnione dopiero po przyjęciu i skażeniu całej ilości spirytusu w myśl przepisów § 214 oraz po zapłaceniu przez przedsiębiorcę należności za nadmierne ubytki drogowe.

§  214.

1. Przyjęcie i skażanie spirytusu odbywa się w obecności urzędników K. S. i powinno być dokonane w ciągu 48 godzin od daty otrzymania zgłoszenia (§ 213). Skażenie uskutecznia się przez zmieszanie wody, octu i spirytusu w takim stosunku, aby procentowa zawartość kwasu octowego w mieszaninie, wyrażona liczbą gramów bezwodnego kwasu octowego w 100 cm³ płynu, wynosiła co najmniej 10% zawartości bezwodnego alkoholu i ażeby mieszanina zawierała najwyżej 20% alkoholu.

2. Ocet pobrany z magazynu wytwórni do skażenia spirytusu powinien być wpisany na rozchód, a jeżeli jest pobrany poza magazynem, powinien być uprzednio wpisany na przychód; ocet ten przed użyciem do skażenia powinien być zbadany na zawartość w nim kwasu octowego przez urzędników, w których obecności odbywa się skażenie. Przepisy badania spirytusu skażonego octem oraz octu gotowego zawarte są w załączniku K.

3. O skażeniu spirytusu w octowni sporządza się protokół w dwóch egzemplarzach, według załączonego wzoru Nr 38. Dane protokołu wciąga się do książki obrachunkowej. Niezwłocznie po dokonaniu skażenia i dokładnym zmieszaniu płynu skażonego, urzędnicy K. S. pobierają próbę płynu, sprawdzają zawartość w niej alkoholu oraz kwasu octowego i zlewają do butelki o pojemności co najmniej półlitrowej. Na butelce tej nalepiają etykietę z wymienieniem dnia skażenia i po urzędowym opieczętowaniu pozostawiają próbę przedsiębiorcy lub jego zastępcy do przechowania w octowni w ciągu dwóch miesięcy.

4. Naczynia służące do przewozu spirytusu należy po opróżnieniu bezzwłocznie zabezpieczyć urzędowo.

§  214a.

1. Rozlewnie octu są to zakłady przeznaczone do wykonywania wszelkich czynności, do których uprawnione są wytwórnie, z wyjątkiem wyrobu octu.

2. Rozlewnie octu mają być zgłaszane urzędom skarbowym. Uruchomienie rozlewni może nastąpić dopiero po otrzymaniu potwierdzenia urzędu skarbowego, stwierdzającego odbiór zgłoszenia. Potwierdzenie takie urząd skarbowy wydaje po stwierdzeniu, że lokal rozlewni odpowiada przepisom ust. 3 paragrafu niniejszego. O likwidacji rozlewni należy zawiadomić urząd skarbowy najpóźniej na 3 dni przed jej likwidacją.

3. Pomieszczenie rozlewni nie może mieć bezpośredniego połączenia z lokalem mieszkalnym.

4. W rozlewniach octu nie wolno przechowywać ani też rozlewać esencji octowej lub octu z esencji octowej.

5. Rozlewnia octu powinna posiadać przyrządy laboratoryjne i odczynniki, wyszczególnione w przepisach § 210, niezbędne do badania zawartości kwasu octowego i kwasów nieorganicznych w occie.

§  215.

1. Wypuszczany przez wytwórnie i rozlewnie do wolnego obrotu ocet spirytusowy powinien zawierać 3¹/₂, 6 lub 10% wag. kwasu octowego i nie więcej niż 1 % obj. alkoholu, zaś ocet winny - nie mniej niż 5% wag. kwasu octowego i nie więcej niż 1% obj. alkoholu. Przepis ten, jeżeli chodzi o zawartość kwasu octowego, nie dotyczy octu odprzedawanego przez wytwórnie innym wytwórniom i rozlewniom, a ponadto octu sprzedawanego na cele przemysłowe.

2. Rozcieńczanie octu w sprzedaży poza wytwórnią i rozlewnią jest niedozwolone.

3. Każde naczynie z octem wypuszczone do obrotu z wytwórni lub rozlewni powinno być zamknięte przy pomocy laku lub nakrywek z wyciśniętą na tym zamknięciu pieczęcią firmową wytwórni lub rozlewni oraz posiadać etykietę z czytelnym oznaczeniem na niej: rodzaju octu (np. spirytusowy, winny, piwny), zawartości kwasu octowego w procentach wagowych (tzw. moc octu), ilości octu w litrach lub kilogramach oraz nazwy i adresu wytwórni lub rozlewni. Rozlewnie, wypuszczające ocet pod firmowymi etykietami wytwórni, obowiązane są podawać nazwę i adres rozlewni na etykietach wytwórni. W przypadku ujawnienia w sprzedaży octu w naczyniu z naruszonymi lub zdjętymi zamknięciami za moc octu odpowiada sprzedawca.

4. Odchylenia rzeczywistej zawartości kwasu octowego (mocy) od podanej na etykiecie nie mogą przekraczać 0,2% wag. kwasu octowego; odchylenia rzeczywistej objętości płynu od podanej na etykiecie nie mogą przekraczać 2%.

5. Za uchybienia przepisom paragrafu niniejszego w przypadku wypuszczania octu przez rozlewnię pod firmowymi etykietami wytwórni jest odpowiedzialna rozlewnia.

6. Przepisy paragrafu niniejszego nie mają zastosowania do octu, przeznaczonego na wywóz za granicę i do w. m. Gdańska.

§  216.

1. Przechowywanie i dodawanie kwasu octowego oraz dodawanie jakichkolwiek kwasów organicznych lub mineralnych do octu fermentacyjnego przy produkcji i w obrocie handlowym jest wzbronione.

2. W wytwórni octu ze spirytusu mogą być produkowane inne rodzaje octu fermentacyjnego, jednak wyjątkowo i za specjalnym zezwoleniem izby skarbowej; w tych przypadkach w oddziale wyrobu octu spirytusowego mogą być wytwarzane inne rodzaje octu fermentacyjnego, jednak w aparatach fermentacyjnych specjalnie na ten cel przeznaczonych. Pomieszczenia do magazynowania octu spirytusowego mogą służyć również i do magazynowania octu fermentacyjnego innych rodzajów. Do samoistnych wytwórni octu fermentacyjnego innych rodzajów niż spirytusowy mają ponadto odpowiednie zastosowanie przepisy §§ 49-51, 54-56. Produkcja, rozlew i wypuszczanie do wolnego obrotu octu fermentacyjnego innego niż spirytusowy odbywa się na warunkach, podanych w rozporządzeniu niniejszym.

III.

WOLNE SKŁADY SPIRYTUSU I WYROBÓW WÓDCZANYCH.

§  217.

1. Wolne składy dzielą się na:

a) wolne składy eksportowe, spirytusu i wyrobów wódczanych,

b) wolne składy wyrobów wódczanych typu A,

c) wolne składy wyrobów wódczanych typu B.

2. Wolne składy eksportowe są to przedsiębiorstwa uprawnione do magazynowania spirytusu i wyrobów wódczanych, obciążonych opłatą monopolową, a przeznaczonych na wywóz zagranicę. Wolnym składom eksportowym nie wolno wprowadzać magazynowanego spirytusu i wyrobów wódczanych do obrotu w kraju.

3. Za wolne składy wyrobów wódczanych typu A uznaje się przedsiębiorstwa uprawnione do magazynowania wyrobów wódczanych ze spirytusu, na którym ciąży opłata monopolowa.

4. Za wolne składy wyrobów wódczanych typu B uznaje się przedsiębiorstwa, uprawnione do wyrobu, nalewu i magazynowania wyrobów wódczanych ze spirytusu, na którym ciąży opłata monopolowa.

§ 218. Do wolnych składów mają zastosowanie postanowienia §§ 49 - 51, 52 ust. 1 i 3, 54 - 60, 62 - 64.

§  219.

1. Zezwolenia na wolne składy wyrobów wódczanych typów A i B mogą być wydawane tylko fabrykom wódek gatunkowych, przyczem zezwolenia na wolne składy typu B mogą być wydawane tylko takim fabrykom, których roczny przerób w wyrobach wódczanych wynosił w dwóch ostatnich latach co najmniej po 500 hl 100% spirytusu.

2. Zezwolenia na wolne składy typów A i B mogą być cofnięte w każdej chwili.

3. Zezwolenia na wolne składy eksportowe mogą być cofnięte:

a) bez wypowiedzenia - w razie, gdy przedsiębiorca wolnego składu naruszy postanowienia § 217 ust. 2,

b) bez podania powodów - za 12 miesięcznem wypowiedzeniem.

4. Wolne składy mogą być otwierane tylko w takich miejscowościach, w których znajduje się siedziba urzędowa inspektora K. S.

5. Minister Skarbu, udzielając pozwolenia, podaje równocześnie warunki i sposób zabezpieczenia należności monopolowych.

§ 220. Podwórze wolnego składu ma być odgrodzone od sąsiednich terenów, tak mieszkalnych jak i fabrycznych, szczelnym parkanem, murem o wysokości 2 m lub murowanym budynkiem. W murze nie można urządzać okien, a istniejące okna mają być zaopatrzone w mocne kraty żelazne i w siatki, a siatki mają być przymocowane do krat okna i zabezpieczone urzędowemi plombami.

§  221.

1. Wolne składy mogą być urządzane wyłącznie w budynkach murowanych, krytych ogniotrwale, posiadających żelazne drzwi, z wejściem od podwórza, zamykane na kłódkę i nadające się do urzędowego zamknięcia. Okna mają być zaopatrzone w mocne kraty żelazne.

2. Pomieszczenia i urządzenia wolnych składów eksportowych mają odpowiadać wszelkim wymogom niniejszego rozporządzenia, dotyczącym magazynów gorzelni i rektyfikacyj. Znajdujące się w nich zbiorniki i mierniki mają być należycie zmierzone w sposób podany w § 57. W wolnych składach eksportowych i wyrobów wódczanych typu A nie wolno ustawiać aparatów destylacyjnych lub rektyfikacyjnych.

3. Wolne składy eksportowe i wolne składy wyrobów wódczanych typu A mają posiadać pomieszczenia i urządzenia do magazynowania tych wyrobów, przewidziane dla fabryk wódek gatunkowych w § 167 ust. 1 punkt c). W pomieszczeniach tych wyroby wódczane należy przechowywać w takim porządku, aby w każdym czasie zapas wyrobów wódczanych z łatwością można było ustalić i obliczyć.

4. Do wolnych składów wyrobów wódczanych typu B mają zastosowanie także odpowiednie postanowienia, dotyczące fabryk wódek gatunkowych.

§  222.

1. Wolne składy eksportowe mają posiadać wszelkie narzędzia miernicze, niezbędne do pomiarów zbiorników oraz do mierzenia mocy i temperatury spirytusu, legalizowane lub uwierzytelnione (§ 57).

2. Wolne składy wyrobów wódczanych mają posiadać narzędzia miernicze i przyrządy, przewidziane dla fabryk wódek gatunkowych.

§  223.

1. Spirytus i wyroby wódczane obciążone należnością monopolową, można przewozić z jednego wolnego składu do drugiego, względnie z wolnego składu celnego do wolnego składu akcyzowego za zezwoleniem urzędu skarbowego, właściwego dla miejsca wywozu.

2. Wyroby wódczane można wywozić z wolnego składu do wolnego obrotu w kraju dopiero po uiszczeniu należnych opłat.

§ 224. Warunki, jakim ma odpowiadać urządzenie wolnych składów, magazynujących spirytus żytni, warunki rozlewu oraz sposób kontroli będą ustalane indywidualnie dla poszczególnych zakładów w wydawanych zezwoleniach.

IV.

PRZEWÓZ SPIRYTUSU I WYROBÓW SPIRYTUSOWYCH ORAZ OBRÓT Z ZAGRANICĄ.

1.

Przewóz spirytusu, wyrobów spirytusowych i artykułów wyrobionych ze spirytusu.

§  225.

1. Wysyłane luzem (w cysternach, beczkach lub innych naczyniach) przesyłki spirytusu czystego lub skażonego, wyrobów wódczanych, morsów, oraz kierowanych do fabryk wódek esencyj, zawierających spirytus, z wyjątkiem prób, a także przesyłki wszelkich wyrobów spirytusowych, wywożonych zagranicę za zwrotem części opłaty od spirytusu, tudzież przesyłki wyrobów wódczanych butelkowanych oraz półfabrykatów z fabryk wódek do wolnego obrotu, do wolnych składów lub przesyłki takich wyrobów w obrocie między wolnemi składami, mają być zaopatrywane w świadectwa przewozowe podług załączonych wzorów Nr. 45 lub 46.

2. Każda przesyłka eteru, wysyłanego z wytwórni ma być zaopatrzona w świadectwo przewozowe podług załączonego wzoru Nr. 47.

§  226.

1. Arkusz świadectwa przewozowego składa się z trzech części: właściwego świadectwa, wtórnika i grzbietu.

2. Przedsiębiorstwa mają zawczasu przed rozpoczęciem roku obrachunkowego zaopatrzyć się w opakowane i opatrzone pieczęcią urzędu skarbowego świadectwa przewozowe.

3. W tym celu przedsiębiorstwa mają złożyć właściwemu urzędowi skarbowemu zeszyty druków świadectw przewozowych, zawierające odpowiednią ilość arkuszy, w celu poświadczenia.

4. Zeszyty świadectw przewozowych mają być używane tylko w ciągu tego roku obrachunkowego, na jaki zostały wydane. Po upływie roku zeszyty należy zwracać temu urzędowi skarbowemu, który je poświadczył.

§  227.

1. Wypełnienie świadectwa przewozowego należy do obowiązków wysyłającego przedsiębiorcy lub jego zastępcy.

2. Świadectwa przewozowe na przesyłki wysłane w obecności urzędnika K. S. podpisuje prócz przedsiębiorcy także urzędnik K. S. Przy wysyłaniu przesyłek bez udziału urzędnika K. S. świadectwo przewozowe powinien podpisać przedsiębiorca, wysyłający przesyłkę lub jego zastępca.

3. Przy przesyłkach spirytusu i wyrobów wódczanych, idących luzem, ogólna ilość zawartego w przesyłce 100% spirytusu ma być wpisana w świadectwie przewozowem i na jego wtórniku liczbą i słownie.

4. 71 Na przesyłki wyrobów wódczanych butelkowanych i półfabrykatów wysyłanych z fabryk wódek do wolnego obrotu wewnątrz kraju nie wystawia się wtórników świadectw przewozowych.

§  228.

1. W razie popełnienia jakiejkolwiek omyłki przy wystawianiu świadectw przewozowych należy omyłkę poprawić zgodnie z przepisem § 15.

2. Gdyby sprostowanie omyłki nastręczało znaczniejsze trudności, należy przekreślić wszystkie części druku świadectwa przewozowego i w całości pozostawić to świadectwo w zeszycie, a sporządzić nowe świadectwo przewozowe.

§ 229. Sporządzone i podpisane świadectwo przewozowe wydaje się odbiorcy względnie przewożącemu przesyłkę, a w razie przewozu publicznemi środkami przewozowemi, dołącza się do listu przewozowego.

§  230.

1. Urzędnik skarbowy w obecności którego przesyłkę wysłano, powinien przesłać wtórnik świadectwa przewozowego inspektorowi K. S., w którego okręgu znajduje się odbiorca, względnie urzędnikowi stałego nadzoru, jeżeli przedsiębiorstwo otrzymujące przesyłkę jest pod stałym nadzorem - listem poleconym - w dniu wysłania przesyłki, o ile zaś wysłano taką przesyłkę bez udziału urzędnika skarbowego, uczyni to przedsiębiorca najpóźniej w dniu następnym. Jeżeli przedsiębiorstwo, otrzymujące przesyłkę, znajduje się w tej samej miejscowości, można wtórnik świadectwa przewozowego doręczyć przez posłańca za potwierdzeniem odbioru.

2. Przedsiębiorca, który wysłał wtórnik powinien przechowywać pokwitowanie pocztowe, nakładając je na pozostające w zeszycie grzbiety świadectw przewozowych.

§ 231. Świadectwa przewozowe mają być stosowane bez względu na odległość pomiędzy miejscem wydania, a miejscem przyjęcia przesyłek i mają towarzyszyć przesyłkom przez cały czas trwania przewozu, od chwili wysłania aż do chwili odbioru.

§  232.

1. Naczynia, zawierające artykuły, które przewozi się za świadectwami przewozowemi (§ 225), jak cysterny, beczki i t. p. mają posiadać napis zawierający numer naczynia i jego tarę. Na skrzyniach i opakowaniach przesyłek w butelkach należy uwidaczniać nazwę i adres firmy wysyłającej.

2. Pod przesyłką należy rozumieć jedno lub kilka opakowań, skierowanych w danym czasie pod pewnym adresem na imię tego samego odbiorcy.

3. 72 Cysterny kolejowe, używane do przewozu spirytusu, powinny być po opróżnieniu urzędowo zabezpieczone. W razie nadejścia próżnej cysterny, urzędowo zabezpieczonej, do miejsca wysyłki spirytusu, która odbywa się bez udziału K S., zabezpieczenia urzędowe mogą być zdjęte przez przedsiębiorstwo, wysyłające spirytus, bezpośrednio przed przystąpieniem do napełnienia cysterny spirytusem.

§  233.

1. Wszelkie odprawy oraz przyjęcia przesyłek spirytusu mają być dokonywane na wagę, a za zezwoleniem Ministra Skarbu mogą być dokonywane systemem objętościowym. Objętościowy system mierzenia spirytusu stosować można w wewnętrznych obrotach przedsiębiorstwa, przyczem należy używać pojemników pomocniczych i naczyń dokładniejszych.

2. Do mierzenia mocy spirytusu i wyrobów spirytusowych stosuje się alkoholomierz wskazujący zawartość alkoholu w procentach objętościowych przy temperaturze + 15ºC.

§  234.

1. Odprawa spirytusu monopolowego z gorzelni, rektyfikacyj, wolnych składów i składnic monopolowych może nastąpić jedynie na zlecenie P. M. S.

2. Odprawa spirytusu, sprzedanego przez P. M. S. do naczyń odbiorcy tak w stanie skażonym jak i nieskażonym do zużycia w kraju oraz spirytusu przeznaczonego na wywóz zagranicę, a także wywożonych zagranicę wyrobów spirytusowych, które w kraju nie przeszły jeszcze do wolnego obrotu, może się odbyć dopiero po okazaniu zezwoleń właściwych władz i tylko przy udziale K. S. Odprawa wszelkich innych przesyłek, tudzież spirytusu skażonego środkami ogólnemi, może odbywać się bez udziału K. S.

§ 235. O zamierzonej odprawie przesyłki, podlegającej wysłaniu przy udziale K. S., przedsiębiorca lub jego zastępca powinien zawczasu zawiadomić właściwego urzędnika K. S.

§  236.

1. Przesyłki spirytusu lub wyrobów spirytusowych, wysyłane bez udziału K. S. jak np. spirytus z gorzelni lub gotowe wyroby wódczane, przeznaczone do sprzedaży na rynku krajowym, z fabryk wódek gatunkowych i t. p., mają być zabezpieczane plombami wysyłającego przedsiębiorstwa.

2. Zabezpieczenia mają być tak nałożone, aby zabezpieczały dane naczynie lub opakowanie od dostępu do wnętrza i uniemożliwiały dokonanie nadużycia bez uszkodzenia zabezpieczeń.

3. Rodzaj zabezpieczeń należy wpisywać w świadectwie przewozowem.

§ 237. Spirytus i wyroby spirytusowe, wysyłane bez udziału K. S., może wysyłające przedsiębiorstwo już po wysłaniu skierować do innego odbiorcy przez odpowiednią zmianę świadectwa przewozowego i przez zawiadomienie K. S., dawnego miejsca przeznaczenia o nowem miejscu przeznaczenia. W tym przypadku urzędnik K. S. pierwotnego miejsca przeznaczenia przesyła wtórnik świadectwa przewozowego urzędnikowi K. S. właściwemu dla nowego miejsca przeznaczenia.

§  238.

1. Gdy zajdzie konieczność zmiany miejsca przeznaczenia przesyłki, odprawionej przy udziale urzędnika K. S., podczas jej przewożenia, wysyłający powinien zawiadomić o tem urzędnika K. S. najbliżej urzędującego od miejsca, w którem przesyłka znajduje się w danej chwili.

2. Urzędnik K. S. wpisuje w świadectwie przewozowem zmiany miejsca przeznaczenia oraz ewentualną zmianę nazwiska odbiorcy i zawiadamia o tem urzędników K. S., dozorujących przedsiębiorstwo wysyłające oraz przedsiębiorstwo, do którego początkowo przesyłka miała być skierowana.

3. Wtórnik świadectwa przewozowego ma być urzędowo przesłany do nowego miejsca przeznaczenia przesyłki.

4. Badanie zawartości przesyłki jest zbędne, o ile zamknięcia okażą się nienaruszone.

5. Zmiana miejsca przeznaczenia może nastąpić również już po nadejściu przesyłki do początkowo wyznaczonego miejsca odbioru, jednak tylko przed przyjęciem przesyłki i przed zdjęciem zabezpieczeń z naczyń lub opakowań.

6. Kierowanie przesyłki do innego odbiorcy ma się odbywać w sposób podany w ust. 2.

§  239.

1. 73 W przypadkach konieczności zmiany opakowania przesyłki odprawionej urzędowo (przy udziale K.S.) lub potrzeby przelania do innych naczyń transportowych wyrobów ze spirytusu lub spirytusu, odprawionych urzędowo, należy wezwać najbliżej urzędującego urzędnika K.S. i w jego obecności przeprowadzić przepakowanie lub przelew. Urzędnik w takim wypadku powinien zabezpieczyć urzędowo nowe naczynia lub opakowania i oznaczyć w świadectwie przewozowym numery plomb, których użył do zabezpieczenia przesyłki. W razie nieprzybycia wezwanego urzędnika K.S. w ciągu 12 godzin od chwili wysłania zawiadomienia może być dokonane przepakowanie lub przelew bez udziału K.S. W przypadkach, gdy opakowanie przesyłki znajdującej się w drodze odprawionej bez udziału K.S. zostanie uszkodzone, lub zajdzie potrzeba przelania spirytusu, najbliżej urzędujący urzędnik K.S. może na wezwanie przybyć na miejsce i być obecnym przy przelewie lub przepakowaniu.

2. Przy przelewach spirytusu w drodze z beczek do cystern można łączyć w jednej cysternie kilka przesyłek, pochodzących od jednego nadawcy, gdy są przeznaczone dla jednego odbiorcy.

§ 240. Przesyłki spirytusu i wyrobów wódczanych mają być dostarczone do miejsc przeznaczenia w takiem opakowaniu, w jakiem je wysłano, o ile nie zaszły okoliczności przewidziane w § 239.

§  241.

1. 74 Przesyłki spirytusu mają być po nadejściu do miejsca przeznaczenia zgłaszane właściwym urzędnikom K.S. celem urzędowego przyjęcia.

Nie stosuje się powyższej zasady do przesyłek spirytusu:

a) wydawanego do przerobu na cele konsumcyjne, z wyjątkiem przesyłek z gorzelni owocowych i pejsachowych, przesyłek spirytusu zbożowego nieoczyszczonego (§ 158 ust. 5) oraz przesyłek kierowanych do wolnych składów,

b) nabytego po cenie nie niższej niż do wyrobu wódek gatunkowych,

c) skażonego ogólnymi środkami,

d) skażonego szczególnymi środkami, przeznaczonego na cele dezynfekcyjne,

e) przeznaczonego dla zakładów naukowych na cele naukowo-laboratoryjne.

2. Przed przybyciem urzędnika K. S. zabezpieczenia nie mogą być zdjęte z naczyń lub opakowań przewozowych.

§  242.

1. Przyjmujący przesyłkę (§ 241) urzędnik K. S. powinien:

a) sprawdzić stan zabezpieczeń,

b) porównać, czy ilość i rodzaj opakowań lub naczyń zgadza się z danemi świadectwa przewozowego,

c) ustalić ogólną ilość zawartego w przesyłce alkoholu względnie ilość butelek, napełnionych napojami i porównać z danemi świadectwa przewozowego,

d) przy odbiorze spirytusu obciążonego opłatą monopolową konsumcyjną, bądź spirytusu zakupionego po cenie niższej od ceny na wódki gatunkowe - sporządzić protokół przyjęcia według wzoru Nr. 39 w 4 egzemplarzach, z których jeden należy doręczyć odbiorcy dla dołączenia go do dokumentów przedsiębiorstwa, drugi w tym samym celu przesłać przedsiębiorstwu wysyłającemu, trzeci - przesłać urzędowi skarbowemu właściwemu dla miejsca odbioru, czwarty P. M. S.,

e) przy odbiorze spirytusu skażonego protokół, o którym mowa w punkcie d) spisuje się tylko w przypadkach naruszenia zabezpieczenia lub uszkodzenia naczyń przewozowych, w przeciwnym zaś razie należy tylko zaznaczyć na świadectwie przewozowem, że zabezpieczenia urzędowe są nienaruszone, a naczynia nieuszkodzone,

f) odbiór przesyłki spirytusu obciążonego należnością monopolową konsumcyjną zasadniczo ma nastąpić nie później jak trzeciego dnia po jej nadejściu do przedsiębiorstwa odbierającego. Jeżeli w tym terminie odbiór nie nastąpi, wówczas K. S. powinna stwierdzić protokólarnie w obecności przedstawiciela przedsiębiorstwa odbierającego wagę brutto oraz moc spirytusu w przesyłce. Za nadmierne ubytki, powstałe od chwili stwierdzenia powyższych danych, odpowiada przedsiębiorstwo odbierające spirytus. Po stwierdzeniu tary przy faktycznem przyjęciu oblicza się ostatecznie ilość spirytusu i wpisuje się ją do ksiąg przedsiębiorstwa odbierającego. Protokół prowizorycznego przyjęcia, w którym należy wskazać przyczynę zwłoki, ma być dołączony do protokółu ostatecznego przyjęcia,

g) przy odbiorze spirytusu w fabrykach wódek, nie będących wolnemi składami typu B, należy daty przyjęcia wpisać w świadectwie przewozowem.

2. Przed przyjęciem spirytusu należy pobrać z każdej beczki lub cysterny próbę dla określenia mocy. Moc spirytusu określa się dla każdej cysterny, a moc spirytusu dostarczonego w beczkach, określa się według ogólnej próby, zaczerpniętej z poszczególnych beczek w ilościach proporcjonalnych do ich pojemności. Gdyby jednak moc takiej ogólnej próby różniła się od wykazanej w odprawie więcej niż o 0,2% alkoholu, wówczas ma być określona moc spirytusu jak również i ilość alkoholu oddzielnie w każdej beczce.

3. O ile spirytus był dostarczony dla P. M. S. odebraną w sposób podany w ust. 2 próbę należy przed zlewem spirytusu poddać badaniu, w celu ustalenia czy spirytus odpowiada wymaganym warunkom czystości. Badań takich dokonywuje P. M. S.

4. Spirytus oczyszczony, który nie odpowiada warunkom umowy rektyfikacyjnej lub nie wytrzymuje prób na czystość, smak lub zapach, nie może być przyjęty. Przesyłka takiego spirytusu ma być urzędowo zabezpieczona przez urzędników K. S. i niezwłocznie postawiona do dyspozycji przedsiębiorcy.

§  243.

1. Wtórniki świadectw przewozowych po przyjęciu przesyłek i po porównaniu wtórnika z właściwem świadectwem przewozowem oraz po odnotowaniu na wtórniku wyników przyjęcia przesyłki, jakie były oznaczone na świadectwie, powinien przesyłać urzędnik, właściwy dla miejsca odbioru przesyłki, najpóźniej do trzeciego dnia po odbiorze przesyłki, urzędnikowi K. S. właściwemu dla miejsca wysłania przesyłki, celem dołączenia do dokumentów rozchodowych przedsiębiorstwa, które dokonało odprawy.

2. O ile w ciągu miesiąca od chwili wysłania przesyłki nie nadejdzie ona do miejsca przeznaczenia, wówczas urzędnik, który otrzymał wtórnik świadectwa przewozowego, przeprowadza dochodzenie i o wyniku zawiadamia urzędnika K. S. miejsca wysłania przesyłki, który przeprowadza dalsze dochodzenie i przedstawia sprawę urzędowi skarbowemu.

§ 244. Przesyłki, wyszczególnione w § 225, niezaopatrzone w świadectwa przewozowe lub niezgodne ze świadectwami przewozowemi, mają być zatrzymywane niezwłocznie po ich wykryciu (art. 66 ust. 1), przyczem zatrzymujący przesyłkę ma obowiązek zawiadomić o tem władze skarbowe.

2.

Przepisy ogólne, dotyczące obrotu z zagranicą i w m. Gdańskiem.

§ 245. Wywóz i przywóz spirytusu i wyrobów spirytusowych, które podlegają opłatom monopolowym, może odbywać się tylko przez urzędy celne I klasy. Tranzyt może się odbywać przez wszystkie urzędy celne.

§  246.

1. Przy obrocie z w m. Gdańskiem stosuje się postępowanie przekazowe, zgodnie z postanowieniami art. 207 i 208 oraz załącznika 1 do art. 208 umowy zawartej pomiędzy Polską a w. m. Gdańskiem dnia 24 października 1921 r., ratyfikowanej ustawą z dnia 17 grudnia 1921 r. (Dz. U. R. P. z 1922 r. Nr. 16, poz. 139). Pozatem mają zastosowanie przepisy niniejszego rozporządzenia o kontroli nad wywozem i przywozem z zagranicy spirytusu i wyrobów spirytusowych, z wyjątkiem przepisów § 250 oraz § 248, które to postanowienia mają zastosowanie w stosunku do w. m. Gdańska jedynie w odniesieniu do spirytusu nieskażonego, skażonego lub zawartego w wyrobach w stanie chemicznie niezwiązanym.

2. Przy odprawie przywożonych z w. m. Gdańska przesyłek K. S. wystawia przy spirytusie i wódkach gatunkowych świadectwo przewozowe i wydaje je przywożącemu dla dołączenia do dokumentów przesyłki, a wtórnik świadectwa przewozowego przesyła inspektorowi K. S., w którego okręgu znajduje się przedsiębiorstwo, dla którego przesyłka jest przeznaczona.

§  247.

1. 75 Przepisy niniejszego rozporządzenia w zakresie dotyczącym warunków, jakim mają odpowiadać (co do jakości, opakowania, skażania i t. p.): wódki gatunkowe, politury i lakiery, wyroby perfumeryjno - kosmetyczne, ocet, drożdże, kwas octowy, estry mają również zastosowanie do tych artykułów sprowadzanych z zagranicy i w. m. Gdańska.

2. Urząd celny względnie K. S., w obrocie z w. m. Gdańskiem może pobrać próbę produktu celem przesłania do zbadania P. M. S. względnie państwowemu zakładowi badania artykułów spożywczych i przedmiotów użytku (§ 11) i w tym przypadku odprawa może nastąpić dopiero po otrzymaniu wyników badania (analizy).

3.

Przywóz spirytusu, wyrobów spirytusowych i artykułów wyrobionych ze spirytusu z zagranicy.

§  248.

1. Przywóz spirytusu, destylatów, esencyj spirytusowych, politury i lakieru spirytusowego, eteru, octu, estrów alkoholu etylowego, wody kolońskiej, mieszanek spirytusowych wymaga zezwoleń, przewidzianych w art. 23 ust. 1 i 2; inne wyroby spirytusowe mogą być przywożone z zagranicy bez zezwoleń z wyjątkami przewidzianemi w ust. 2 niniejszego paragrafu.

2. Na przywóz wódek gatunkowych z zagranicy w ramach kontyngentów, ustalanych w traktatach handlowych, udziela pozwoleń Minister Przemysłu i Handlu, z krajów zaś nietraktatowych wymagane są zezwolenia przewidziane w art. 23 ust. 1 i 2.

3. Przywóz wódek czystych jest niedozwolony.

4. Obrót z zagranicą drożdżami i kwasem octowym regulują przepisy §§ 282 - 285.

§ 249. 76 Na przywóz wódek gatunkowych mogą otrzymywać pozwolenia:

a) na przywóz wódek luzem (beczki, balony i t. p.) do dalszego przerobu - uprawnione zakłady przemysłowe,

b) w butelkach o przepisanej pojemności, mocy i opakowaniu do dalszej odprzedaży - uprawnione zakłady handlowe.

§ 250. Osoby, przybywające z zagranicy, mogą przywozić dla własnego użytku wyroby wódczane bez zezwolenia, lecz tylko w ilości nieprzekraczającej 1 litra płynu w naczyniach z naruszonemi opakowaniami.

§  251.

1. Podanie o zezwolenie na przywóz artykułów, wyszczególnionych w ust. 1 § 248 należy składać do Ministerstwa Skarbu, zaś w ust. 2 § 248 do Ministerstwa Przemysłu i Handlu.

2. W podaniu o uzyskanie pozwolenia na przywóz z zagranicy spirytusu lub artykułów, wymienionych w § 248 ust. 1 i 2, należy wymienić:

a) firmę, siedzibę i rodzaj przedsiębiorstwa,

b) kraj, z którego spirytus lub wyroby zawierające spirytus mają być sprowadzone, oraz miejsce odbioru przesyłki,

c) rodzaj wyrobów, moc oraz ogólna ilość alkoholu, o ile zaś zawartość alkoholu nie może być ustalona przez badanie alkoholomierzem - ponadto zawartość przesyłki w litrach płynu,

d) urząd celny, w którym przesyłka ma być oclona.

§  252.

1. Do wymiaru opłaty monopolowej od sprowadzanego z zagranicy spirytusu oraz artykułów zawierających spirytus lub wyrobionych ze spirytusu, w cenie którego mieści się opłata monopolowa, stosownie do każdorazowo obowiązujących cen - właściwe są urzędy celne.

2. 77 Opłatę monopolową oblicza się od zawartości alkoholu w sprowadzanych wyrobach, których ilość określa się według zasad, przyjętych dla wymiaru cła, przy uwzględnieniu postanowień zawartych w ust. 3 paragrafu niniejszego.

3. 78 Ogólną ilość alkoholu, zawartego w sprowadzanych z zagranicy wyrobach, a podlegającego opłacie monopolowej, ustala się na podstawie pojemności oraz mocy wyrobów w sposób następujący:

A. Przy przesyłkach, dostarczanych w beczkach, balonach i t. p. naczyniach prócz butelek, ustala się pojemność przez określenie wagi netto przesyłki, sprawdzając wagę brutto beczek, cystern lub innych naczyń oraz przyjmując tarę naczyń według oryginalnej faktury wysyłającego zagranicznego przedsiębiorstwa, o ile nie zachodzą wątpliwości co do prawdziwości tary, podanej w fakturze. W przeciwnym razie należy sprawdzić istotną wagę, przelewając płyn do innych beczek, cystern lub też ustalić objętość płynów spirytusowych zapomocą legalizowanych pojemników.

B) Dla butelkowanych, gotowych wyrobów spirytusowych, bierze się ogólną ilość płynu we wszystkich naczyniach, obliczoną po sprawdzeniu pewnej ilości naczyń.

C) Moc poszczególnych napojów i wyrobów zawierających spirytus przyjmuje się jak następuje:

	a)	w	wyrobach	kosmetycznych	70%
		"	"	perfumeryjnych	85%
		"	politurze i lakierach		85%
		Dla ustalenia objętości tych wyrobów przyjmuje się 1.000 g = 1.000 cm^3 = 1 litr.
	b)	w ekstraktach i esencjach spirytusowych			70%	objęt.	w	litrze
	c)	w preparatach leczniczych, przetworach farmaceutycznych			80%	"	"	"
	d)	w wódkach gatunkowych (art. 52 ust. 2)			75%	"	"	"
	e)	(skreślona)

D) Na żądanie przywożącego należy ustalić zawartość alkoholu w sprowadzanych wyrobach spirytusowych zapomocą alkoholomierza, po uprzedniem oddestylowaniu alkoholu na przyrządzie Sallerona.

E) Gdy odbierający przesyłkę nie zgadza się z wynikiem rewizji celnej co do mocy wódek gatunkowych lub innych wyrobów zawierających spirytus (§ 248) ustalonej zapomocą alkoholomierza i przyrządu Sallerona, i zgłasza sprzeciw lub też sam urząd celny ma w tym względzie wątpliwości, pobiera się z każdego gatunku napojów lub innych wyrobów zawierających spirytus po dwie półlitrowe próby, przyczem mają zastosowanie przepisy o postępowaniu celnem zarówno co do sposobu przedstawienia prób, jak i wpuszczania zareklamowanego towaru do wolnego obrotu.

F) Ogólną ilość alkoholu, zawartego w sprowadzanych wódkach gatunkowych względnie innych wyrobach, ustala się według zawartości w poszczególnych gatunkach.

G) Przy przywozie eteru i octu ilość alkoholu oblicza się przyjmując, że użyto przy wyrobie:

1 kg eteru - 1,90 litrów alkoholu, a jednego litra octu - 0,13 litrów alkoholu.

4. Przywóz próbek regulują przepisy celne.

§  253.

1. Opłata monopolowa ma być uiszczona jednocześnie z opłatą celną.

2. Dla przesyłek odprawionych przez urzędy celne dokumenty celne zastępują świadectwa przewozowe.

4.

Wywóz zagranicę spirytusu, wyrobów zawierających spirytus i artykułów wyrobionych ze spirytusu.

§  254.

1. Dla uzyskania zwolnienia spirytusu do wywozu zagranicę eksportujący powinien złożyć do Ministra Skarbu podanie ze wskazaniem składu monopolowego, gorzelni, rektyfikacji, wolnego składu, w których znajduje się spirytus, urzędu celnego, przez który ma nastąpić wywóz, gatunku, mocy i ogólnej ilości przeznaczonego do wywozu spirytusu w litrach alkoholu.

2. Wywóz wyrobów wódczanych i innych artykułów, wyrabianych ze spirytusu obciążonych opłatą monopolową, odbywa się w trybie przewidzianym w § 256.

§  255.

1. Odprawa spirytusu, zwolnionego do wywozu zagranicę, następuje w trybie przewidzianym w § 234 i 256.

2. Dla uzyskania zlecenia na odprawę, eksportujący spirytus powinien pisemnie zawiadomić P. M. S., z jakiego składu, jaki gatunek i jakie ilości spirytusu mają być wydane.

§  256.

1. Przygotowaną do odprawy przesyłkę należy aż do czasu wysłania przechowywać pod wspólnem zamknięciem przedsiębiorcy i urzędnika K. S.

2. Na świadectwie przewozowem podaje się wyjściowy urząd celny, do którego adresuje się świadectwo przewozowe. Wtórnik świadectwa przewozowego należy przesłać do właściwego urzędu celnego, który po odprawie przesyłki zwraca wtórnik inspektorowi K. S. miejsca wysłania przesyłki.

3. Jeżeli w ciągu miesiąca, licząc od dnia odprawy przesyłki, nie nadejdzie z urzędu celnego zaświadczone oznajmienie, że przesyłka opuściła granice Państwa, obowiązany jest urzędnik K. S., dozorujący przedsiębiorstwo, donieść o tem przy dołączeniu odpisu dotyczącej pozycji wykazu właściwemu urzędowi skarbowemu, który przeprowadza natychmiast dochodzenia. Gdyby dochodzenia wykazały, że przesyłka istotnie nie wyszła zagranicę (poza obszar monopolowy) urząd skarbowy wystawia przedsiębiorcy orzeczenie wymiarowe z wezwaniem do zapłaty przypadającej należności monopolowej w ciągu dni 7 pod rygorem przymusowego ściągnięcia.

4. Zgłoszenie przesyłki w urzędzie celnym i odprawa przesyłki następuje zgodnie z przepisami o postępowaniu celnem.

§ 257. W przypadkach, kiedy spirytus nie może być wywieziony przez urząd celny, podany w zezwoleniu i w świadectwie przewozowem, powinien wysyłający względnie jego zastępca lub spedytor zgłosić to najbliższemu urzędnikowi K. S. z wnioskiem o skierowanie przesyłki przez inny urząd celny. Urzędnik K. S., udzieliwszy odnośnego zezwolenia, zaznacza to w świadectwie przewozowem i zawiadamia o tem urząd celny, który był pierwotnie wymieniony w świadectwie przewozowem.

§ 258. Gdyby do urzędu celnego nadeszła część przesyłki, oznaczonej w świadectwie przewozowem, a druga część była jeszcze w drodze, wysyłający zaś życzyłby sobie wysłać dostarczoną część przesyłki niezwłocznie, urząd celny może pozwolić na taką częściową odprawę.

§ 259. Po otrzymaniu wtórnika świadectwa przewozowego inspektor K. S. bada, czy dozwolony zanik drogowy nie został przekroczony, a w razie stwierdzenia nadmiernego ubytku, zawiadamia o tem urząd skarbowy celem wymierzenia i ściągnięcia należności za ten ubytek.

§  260.

1. Wywóz zagranicę za zwrotem opłaty monopolowej wyrobów zawierających spirytus i artykułów wyrobionych ze spirytusu, obciążonego opłatą monopolową, odbywa się w trybie zgłoszenia, które należy składać inspektorowi K. S.

2. W zgłoszeniu wysyłający powinien podać:

a) imię, nazwisko i adres względnie firmę i siedzibę przedsiębiorstwa wysyłającego,

b) miejsce, skąd nastąpi wysyłka oraz kraj, do którego wyroby zamierza wysłać,

c) firmę i siedzibę przedsiębiorstwa, w którem wyroby zostały wyprodukowane,

d) rodzaj, gatunek i moc wyrobów, rodzaj i pojemność poszczególnych naczyń oraz ogólną zawartość alkoholu w przesyłce,

e) urząd celny, przez który ma nastąpić wywóz.

§  261.

1. Po otrzymaniu zgłoszenia inspektor K. S. przy udziale drugiego urzędnika skarbowego odprawia przesyłkę.

2. Dokonywujący odprawę urzędnicy są obowiązani:

A. w przypadku wywozu wyrobów, nalanych do butelek:

a) sprawdzić zawartość opakowań z butelkami,

b) pobrać próby w celu ustalenia ogólnej zawartości płynu i alkoholu w przesyłce,

c) nałożyć urzędowe zabezpieczenia w sposób uniemożliwiający otwarcie opakowań w czasie przewozu.

B. w przypadku wywozu wyrobów w cysternach, beczkach, kufach lub innych naczyniach prócz butelek:

a) sprawdzić tarę i stan naczyń,

b) dopilnować napełnienia naczyń wyrobami i ustalić zawartość i moc płynu w naczyniach przewozowych oraz ogólną ilość zawartego w nich alkoholu,

c) nałożyć urzędowe zabezpieczenia w sposób, uniemożliwiający otwarcie naczyń w czasie przewozu bez naruszenia zabezpieczenia.

§  262.

1. Zwrot opłaty monopolowej (art. 24) od spirytusu monopolowego wywiezionego zagranicę, uskutecznia P. M. S. na podstawie wtórnika świadectwa przewozowego, potwierdzonego przez urząd celny.

2. Zwrot uiszczonej opłaty monopolowej uskutecznia się w wysokości obowiązującej w dniu wywozu zagranicę i od ilości alkoholu, zawartego w wyrobach faktycznie wywiezionych lub użytego do ich wyrobu, stosownie do obowiązujących norm.

§ 263. Zamiast zwrotu opłaty monopolowej przedsiębiorca, który wywiózł zagranicę spirytus monopolowy względnie artykuły wyrobione ze spirytusu, lecz nie zawierające go, może uzyskać zezwolenie Ministra Skarbu na zakup spirytusu eksportowego w ilości faktycznie wywiezionej, po przedstawieniu dowodów, o których mowa w § 262.

§ 264. Eksporter, mimo złożenia wszystkich wymaganych dowodów, nie ma prawa do zakupu spirytusu eksportowego w następujących przypadkach:

a) jeżeli stwierdzono, że eksporter popełnił przy wywozie jakiekolwiek nadużycie, które spowodowało straty Skarbu Państwa,

b) w razie stwierdzenia, że spirytus, pobrany do wytworzenia wyrobów, przeznaczonych na wywóz, został zużyty do innych celów, przyczem Skarb Państwa poniósł straty.

§  265.

1. Zakup eksportowego spirytusu, przez osoby, które zobowiążą się wywieźć zagranicę wyroby spirytusowe, może nastąpić za zezwoleniem Ministra Skarbu, w którem podaje się termin w jakim ma nastąpić wywóz gotowego artykułu.

2. Minister Skarbu może zażądać zabezpieczenia należności monopolowych z tytułu przerobu spirytusu eksportowego. Zabezpieczenie będzie zwolnione, o ile wyroby z zakupionego spirytusu eksportowego zostaną wywiezione zagranicę we właściwym czasie z zachowaniem wszelkich przepisów dotyczących wywozu wyrobów spirytusowych.

5.

Tranzyt.

§  266.

1. Kontrolę tranzytowych przesyłek spirytusu przeprowadza urząd celny w sposób następujący:

a) na stacji wejściowej urzędnicy celni badają całość zamknięć cystern lub naczyń przewozowych i nakładają obok tych zamknięć plomby urzędu celnego; szczegółowe badanie przesyłki należy przeprowadzić jedynie w przypadku stwierdzenia, że zamknięcia nałożone przez zagraniczne urzędy zostały naruszone;

b) na stacji wyjściowej - należy dokładnie zbadać, czy cysterny względnie naczynia oraz urzędowe zabezpieczenia nie zostały naruszone, celem stwierdzenia, czy w czasie przewozu nie usunięto z przesyłki spirytusu. W przypadku stwierdzenia uszkodzenia cystern względnie naczyń lub naruszenia zamknięć urzędowych, należy przeprowadzić szczegółowe zbadanie przesyłki co do ilości i mocy spirytusu i z dokonania tych czynności należy spisać odpowiedni protokół, celem przeprowadzenia dochodzeń.

2. Przeprowadzenie wszystkich urzędowych czynności, o których mowa w ust. 1, ma być stwierdzone zapisem na odnośnym dokumencie przewozowym i ma się odbywać w ten sposób aby przesyłka nie doznała żadnej nieuzasadnionej zwłoki.

3. Dokumenty przewozowe zastępują świadectwa przewozowe.

V.

WYRÓB I OPODATKOWANIE DROŻDŻY.

1.

Wyrób drożdży.

§  267.

1. Wyrób drożdży piekarnianych może się odbywać tylko w wytwórniach, specjalnie na ten cel urządzonych noszących nazwę drożdżowni.

2. Do drożdżowni mają zastosowanie postanowienia §§ 49 - 51, 52 ust. 1 i 3, 54 - 64, nadto zaś do drożdżowni, które przy wyrobie drożdży wypędzają z brzeczki spirytus, mają zastosowanie przepisy o wyrobie spirytusu.

§  268.

1. Drożdżownia ma posiadać następujące oddzielne pomieszczenia:

a) do przygotowania zacierów i do fermentacji,

b) do prasowania, formowania, pakowania i banderolowania drożdży,

c) do przechowywania drożdży opakowanych i obanderolowanych,

d) do przechowywania drożdży, którym, po wyjściu z pod prasy nie nadano tego samego dnia formy cegiełek, ani też nie opakowano ich i nie obanderolowano.

2. Okna pomieszczeń wyszczególnionych pod literami b) i d) w ust. 1 mają być zaopatrzone w siatki nadające się do urzędowego zabezpieczenia.

3. Pomieszczenia do przechowywania nieopodatkowanych i nieobanderolowanych drożdży mają znajdować się pod urzędowem zamknięciem.

4. Drożdżownie nie mogą posiadać aparatów destylacyjnych.

§  269.

1. Przed uruchomieniem drożdżowni przedsiębiorca powinien złożyć inspektorowi K. S. zgłoszenie w dwóch egzemplarzach o zamierzonym wyrobie drożdży według wzoru Nr. 42.

2. Inspektor K. S. po zbadaniu wniesionego zgłoszenia poświadcza na obu egzemplarzach zgłoszenia, że nie znajduje przeszkód do rozpoczęcia wyrobu i jeden egzemplarz zwraca przedsiębiorcy, a drugi przesyła urzędowi skarbowemu.

§ 270. Zabrania się używania do zacierów drożdżowych piany i innych odpadków, pozostających po odcedzeniu i przepłókaniu drożdży.

§  271.

1. Drożdżownie nie pędzące spirytusu z brzeczki mają zgłaszać w jaki sposób będą niszczyły brzeczkę drożdżową.

2. Brzeczkę należy niszczyć w obecności urzędnika K. S. dozorującego wytwórnię drożdży, który po każdorazowem zniszczeniu brzeczki, czyni o tem krótką wzmiankę w księdze obrachunkowej. Zapis ten w księdze jest zbędny, gdy drożdżownia posiada odpowiednie urządzenia (rurociągi) do automatycznego spływania brzeczki, niezwłocznie po jej oddzieleniu od drożdży, do kanału nieczystości. Urządzenia takie mają być urzędowo zabezpieczone na całej swej długości plombami inspektora K. S.

3. Zabrania się wywożenia brzeczki drożdżowej poza obręb drożdżowni, w której brzeczkę tę otrzymano.

§  272.

1. Po ukończeniu roku obrachunkowego należy przeprowadzić w drożdżowni roczny obrachunek, zestawić i przenieść remanenty ze starej do nowej księgi obrachunkowej. Do starej księgi obrachunkowej należy zapisać na przychód drożdże, które otrzymano z produktów zatartych przed 1 września danej kampanji, a ustalony w ten sposób ogólny remanent przenieść dopiero do nowej księgi. Cegiełki drożdżowe, pochodzące z powyższych zacierów i oklejane opaskami podatkowemi po pierwszym września, wpisuje się do nowej księgi obrachunkowej.

2. Obliczenia obrotu drożdżowni i kontrolę podatku spożywczego od drożdży dokonywa się przez zestawienie rzeczywistej ilości wyrobionych i zważonych drożdży z ilością drożdży obanderolowanych, z uwzględnieniem wywozu zagranicę oraz strat i braków podanych w ust. 3.

3. Za usprawiedliwione uznaje się przy obrachunku straty i braki spowodowane:

a) nadwagą (§ 274),

b) zniszczeniem zepsutych drożdży (§ 278),

c) użyciem we własnej wytwórni do zadawania drożdżami zacierów.

2.

Opaski podatkowe.

§  273.

1. Niezwłocznie po otrzymaniu opasek z kasy skarbowej, przedsiębiorca powinien ostemplować je pieczęcią firmową drożdżowni. Do ostemplowania należy używać trwałej farby (tuszu). Na każdej opasce ma być zupełnie wyraźny odcisk całej pieczęci firmowej.

2. Przedsiębiorca powinien przechowywać wykupione banderole we wzorowym porządku i tak, aby je można było w każdej chwili łatwo przeliczyć.

§  274.

1. Drożdże mają być po wyjściu z pod prasy natychmiast odważone.

2. Przed sprzedażą należy sformować drożdże w cegiełki 100 gramowe lub 500 gramowe. Nadwaga na wyschnięcie może wynosić do 5% wagi cegiełek.

3. Do sprawdzania wagi cegiełek należy w oddziale formowania drożdży w cegiełki ustawić legalizowaną wagę oraz dostateczną ilość legalizowanych odważników.

4. Prasowanie, ważenie i banderolowanie drożdży może się odbywać wyłącznie w obecności urzędnika K. S. sprawującego stały nadzór.

§  275.

1. Do zewnętrznego opakowania cegiełek drożdży wolno używać tylko takiego papieru, na którym banderolę można trwale nakleić; w szczególności nie wolno używać w tym celu papieru błyszczącego parafinowanego lub woskowanego.

2. Na opakowaniu każdej cegiełki drożdżowej ma być uwidoczniona waga cegiełki, firma i siedziba drożdżowni.

§  276.

1. Na opakowane cegiełki drożdżowe należy naklejać opaski podatkowe starannie i trwale dokoła przez całą długość cegiełki w ten sposób, aby opaska pokrywała brzeg opakowania widoczny na jednej z podłużnych stron, a końce jej schodziły się na przeciwległej podłużnej stronie. Opaski naklejane na cegiełki, mają odpowiadać wadze cegiełek.

2. Drożdże wolno wydawać z wytwórni i wprowadzać do wolnego obrotu dopiero po zaopatrzeniu ich w opaski podatkowe (banderole).

3. W miejscach detalicznej sprzedaży wolno dzielić obanderolowane cegiełki drożdży dla sprzedaży cząstkowej spożywcom. Dzielenie ma odbywać się prostopadle do opaski. W zakładzie handlowym wolno przechowywać tylko jedną napoczętą cegiełkę.

4. Zabrania się zdejmowania, względnie odklejania opasek podatkowych, oraz przechowywania poza wytwórnią, wypożyczania, kupna lub sprzedaży opasek.

§ 277. Drożdże, których w dniu wyjścia z pod prasy po odważeniu i zapisaniu w księdze produkcji, nie sformowano w cegiełki, nie opakowano i nieobanderolowano, należy przechowywać w oddzielnem pomieszczeniu pod urzędowem zamknięciem (§ 268 ust. 1 lit. d) w naczyniach, których tarę zaświadczają protokólarnie urzędnicy K. S. przy sprawdzaniu lub w miarę nabywania tych naczyń przez drożdżownie. Waga naczyń przenośnych ma być uwidoczniona na naczyniu.

§  278.

1. Jeżeli okaże się, że wyprodukowane, a jeszcze nie obanderolowane drożdże, nie są zdatne do użycia, wówczas na żądanie przedsiębiorcy mogą być one zniszczone w obecności dwóch urzędników skarbowych. Przed zniszczeniem urzędnicy K. S. powinni sprawdzić ilość, wagę i przyczyny niezdatności drożdży do użycia.

2. Urzędnicy skarbowi sporządzają w dwóch egzemplarzach protokół zniszczenia drożdży; protokół ten podpisuje również przedsiębiorca wytwórni, względnie zastępca i dwóch świadków. Jeden egzemplarz protokółu należy dołączyć do księgi obrachunkowej, drugi zaś przesłać izbie skarbowej.

§  279.

1. Naderwane lub uszkodzone opaski podatkowe nie mogą być używane do naklejania na cegiełki drożdżowe, ani też nie mogą być wymieniane w kasie skarbowej. Opaski takie mają być oddawane urzędnikowi K. S. dozorującemu drożdżownię, który przechowuje je do przybycia inspektora K. S. w obecności którego opaski te mają być zniszczone z równoczesnem sporządzeniem protokółu.

2. Na mocy takich protokółów zniszczone opaski wpisuje się na rozchód w księdze obrachunkowej drożdżowni.

3. W przypadkach ujawnienia w drożdżowniach opasek w ilości większej od zapasu, wynikającego z obrachunku odnośnej księgi, urzędnik stałego nadzoru powinien niezwłocznie opieczętować cały zapas, znajdujących się w przedsiębiorstwie opasek podatkowych, sporządzić odpowiedni protokół, przeprowadzić szczegółowe dochodzenie w celu stwierdzenia przyczyn i o wyniku donieść niezwłocznie urzędowi skarbowemu.

§ 280. Zezwolenia na wydawanie z wytwórni wolnych od podatku drożdży w stanie płynnym, przeznaczonych do celów przetwórczych na artykuły niespożywcze, wydaje Minister Skarbu. Drożdże te pozostają pod kontrolą skarbową do chwili wzięcia ich do procesu przetwórczego.

3.

Składnice.

§  281.

1. Zabrania się przerabiania i zmieniania formy drożdży poza wytwórnią, jak również wydawania drożdży niesformowanych z wytwórni.

2. Minister Skarbu może jednak zezwolić krajowym wytwórniom drożdży na urządzenie w miejscach znaczniejszego zbytu drożdży osobnych składnic pod firmą drożdżowni, w których magazynowanoby drożdże, wyprodukowane w wytwórni, formowano je w cegiełki i banderolowano.

3. Składnice mają odpowiadać następującym warunkom:

a) wywóz niesformowanych drożdży z wytwórni do składu fabryki ma odbywać się w zamkniętych urzędowo naczyniach drewnianych, uprzednio urzędowo starowanych;

b) o zamierzonym wywozie każdej przesyłki drożdży do składnicy przedsiębiorca wytwórni, względnie jej kierownik, powinien zawiadomić urzędnika K. S., dozorującego wytwórnię, pismem, sporządzonem w 3 egzemplarzach według wzoru Nr. 43. Urzędnik ten sprawdza wagę ładunku, podpisuje wszystkie egzemplarze oznajmienia, zabezpiecza naczynia z drożdżami zapomocą plomb i przesyła jedno oznajmienie urzędnikowi, dozorującemu składnicę. Pozostałe 2 egzemplarze oznajmienia oddaje przedsiębiorstwu: jedno z tych oznajmień służy za dokument towarzyszący przesyłce, drugie zaś jako dokument rozchodowy drożdżowni. Ilość wywiezionych drożdży należy zapisać do osobnej kolumny rozchodu księgi obrachunkowej;

c) urzędnik K. S., dozorujący składnicę, sprawdza wagę przesyłki po jej nadejściu, potwierdza odbiór na oznajmieniu i wtórniku tegoż i zwraca urzędnikowi K. S., dozorującemu wytwórnię, który dołącza potwierdzone oznajmienie do odnośnej pozycji rozchodu;

d) kierownik składnicy zapisuje na przychód do księgi obrachunkowej przyjętą ilość drożdży i dołącza do odnośnej pozycji wtórnik oznajmienia;

e) formowanie drożdży w cegiełki i banderolowanie ich ma się odbywać w ten sam sposób, jak w wytwórni drożdży;

f) przedsiębiorca drożdżowni powinien uiścić we właściwej kasie skarbowej w przeciągu 7 dni podatek od ewentualnych ubytków, stwierdzonych w składnicy, a stanowiących różnicę pomiędzy wagą ustaloną w wytwórni i wagą stwierdzoną w składnicy;

g) po rocznym obrachunku (§ 272) księgę obrachunkową składnicy wraz z jej załącznikami dołącza się do księgi obrachunkowej drożdżowni.

4.

Obrót z zagranicą.

§  282.

1. Podania o zezwolenia na przywóz drożdży z zagranicy należy składać do Ministerstwa Skarbu (art. 23) za pośrednictwem izb skarbowych.

2. Na podstawie udzielonych zezwoleń drożdże mogą być sprowadzane z zagranicy przez urzędy celne I klasy i tylko przez osoby, opłacające świadectwo przemysłowe I kategorji dla przedsiębiorstw handlowych oraz zakłady przemysłowe dla własnej produkcji.

3. Nie mogą trudnić się przywozem drożdży z zagranicy w celach handlowych osoby, znajdujące się w stanie upadłości.

4. Minister Skarbu może uwolnić przedsiębiorców drożdżowni od obowiązku formowania w cegiełki drożdży zarodowych, sprowadzanych z zagranicy do dalszego przerobu.

5. Urzędy celne wydają opaski podatkowe (banderole) tylko osobom, które przedstawią odpowiednie zezwolenie.

§  283.

1. Przywożone z zagranicy drożdże mają być sformowane w cegiełki 100-gramowe lub 500-gramowe. Nadwaga na wyschnięcie może wynosić do 5% wagi cegiełki.

2. Obanderolowanie drożdży zagranicznych ma się odbywać pod nadzorem urzędników celnych, po rewizji celnej, lecz przed wypuszczeniem towaru z urzędu celnego.

3. Opaski podatkowe (banderole) nabyte w kasie urzędu celnego należy nałożyć na opakowanie cegiełki w sposób, przepisany w § 276. Przed użyciem opasek urząd celny oznacza je swoją pieczęcią.

4. Po obanderolowaniu urząd celny wydaje drożdże odbiorcy, względnie osobie upoważnionej do rozporządzenia towarem, przyczem mają zastosowanie postanowienia § 247 ust. 2.

§  284.

1. Wywóz drożdży zagranicę może nastąpić albo w stanie sformowanym (bez banderoli) lub niesformowanym w naczyniach lub skrzyniach, nadających się do nałożenia zabezpieczeń urzędowych.

2. Przedsiębiorca powinien prowadzić oddzielną księgę kontroli drożdży wysyłanych zagranicę według wzoru Nr. 18.

§  285.

1. O każdej zamierzonej wysyłce drożdży zagranicę, względnie na obszar w. m. Gdańska obowiązany jest przedsiębiorca przed dokonaniem wysyłki przesłać właściwemu inspektorowi K. S. oznajmienie (wzór Nr. 44) względnie wzór przewidziany w art. 207 i 208 umowy z dnia 24 października 1921 r. zawartej pomiędzy Polską a w. m. Gdańskiem (zał. do Dz. U. R. P. z 1922 r. Nr. 16, poz. 139). Przed przybyciem urzędników K. S. nie wolno drożdży, przeznaczonych na wywóz, pakować do skrzyń lub naczyń

2. Odprawa drożdży, przeznaczonych na wywóz zagranicę może się odbywać tylko w naczyniach lub skrzyniach, starowanych i napełnianych w obecności odprawiających je urzędników skarbowych; drożdże razem z opakowaniem odważa się na legalizownej wadze.

3. Naczynia lub skrzynie z drożdżami należy zabezpieczyć urzędowo plombami i przekazać właściwemu urzędowi celnemu I klasy, wyznaczając jednocześnie przybliżony termin dostawy do tego urzędu. Wyniki odprawy, ilość i numery plomb na poszczególnych naczyniach i skrzyniach, tudzież przybliżony termin dostawy do urzędu celnego zaznacza inspektor K. S. w trzech egzemplarzach oznajmienia. Wypełnione w powyższy sposób oznajmienie odsyła urzędnik K. S. właściwemu urzędowi celnemu, drugi egzemplarz oznajmienia towarzyszy przesyłce drożdży jako dokument przewozowy, trzeci egzemplarz oznajmienia pozostaje w miejscu wywozu. Ilość drożdży odprawionych z wytwórni zagranicę zapisuje się do rubryki rozchodu drożdży nieobanderolowanych w księdze obrachunkowej danej wytwórni oraz w księdze kontroli drożdży wysłanych zagranicę, przyczem dokonywujący odprawy urzędnik K. S. stwierdza wpisy w księdze własnoręcznym podpisem.

4. Przesyłka drożdży ma być dostarczona do urzędu celnego z nienaruszonemi plombami urzędowymi w terminie oznaczonym w oznajmieniu.

5. Urząd celny dokonywa odprawy celnej, sprawdza stan zabezpieczeń, całość naczyń i skrzyń, ich liczbę, wagę i zgodność dostawionej przesyłki z otrzymanem oznajmieniem. W razie powzięcia wątpliwości co do zawartości przesyłki, urząd celny może według swego uznania zarządzić ściślejszą rewizję przesyłki.

VI.

WYRÓB I OPODATKOWANIE KWASU OCTOWEGO. ⁷⁹

1.

Przepisy ogólne.

§  286.

1. Przepisy działu niniejszego nie odnoszą się do kwasu octowego otrzymywanego w drodze fermentacji płynów alkoholowych.

2. Kwas octowy, z, wyjątkiem kwasu octowego nieoczyszczonego (surowego) nie odpowiadającego warunkom, podanym, w załączniku L, uznaje się w rozumieniu rozporządzenia niniejszego za kwas octowy spożywczy. Kwas octowy spożywczy podlega podatkowi spożywczemu. Kwas octowy nieoczyszczony (surowy), który uznaje się za nie nadający się do spożycia, wolny jest od podatku spożywczego.

3. Do wolnego obrotu do spożycia może być wypuszczany jedynie kwas octowy oczyszczony o mocy 80% wag. lub wyższej-pod nazwą "esencja octowa" i rozcieńczony kwas octowy - pod nazwą "ocet z esencji octowej", odpowiadający warunkom przepisu § 291 a ust. 1 i § 292.

4. Do przerobu na cele niekonsumcyjne może być wypuszczany do wolnego obrotu kwas octowy o dowolnej mocy.

§  287.

1. Kwas octowy, odpowiadający warunkom załącznika L, przeznaczony do dalszego przerobu na cele niekonsumcyjne, może być wydawany z wytwórni lub z zakładu oczyszczania bez podatku jedynie w stanie skażonym nabywcom, posiadającym zezwolenie urzędu skarbowego, właściwego dla miejsca zakładu przerobu. W wyjątkowych przypadkach, gdy wymaga tego proces przerobu, kwas octowy nieskażony lub kwas octowy skażony innymi środkami niż wyszczególnione w załączniku M, może być wydawany na podstawie zezwolenia izby skarbowej właściwej dla miejsca zakładu przerobu. Na kwasie tym do chwili jego przerobu ciąży podatek spożywczy.

2. Kwas octowy, nie nadający się do celów konsumcyjnych, nie podlega skażeniu i może być wydawany z wytwórni do wolnego obrotu bez zezwoleń.

§  288.

1. Przedsiębiorca wytwórni lub zakładu oczyszczania obowiązany do zapłaty podatku spożywczego od esencji octowej, wydanej do wolnego obrotu, powinien obliczyć kwotę należnego podatku i wpłacić ją we właściwej kasie skarbowej lub za pośrednictwem Pocztowej Kasy Oszczędności przed wypuszczeniem esencji octowej z zakładu.

2. Przy uiszczaniu podatku przedsiębiorca obowiązany jest na deklaracji płatniczej lub na blankiecie czekowym wyszczególnić kwoty:

a) podatku spożywczego,

b) 10%-wego dodatku nadzwyczajnego do podatku oraz

c) dodatku komunalnego.

3. Wytwórnie oraz zakłady oczyszczania obowiązane są kwity na uiszczony podatek okazywać na każde żądanie urzędników K. S.

§ 289. Izba skarbowa na prośbę przedsiębiorstwa zwolni je od obowiązku uiszczania podatku od tych ilości kwasu octowego, nadającego się do spożycia, które uległy zniszczeniu wskutek nieprzewidzianych wypadków w wytwórni lub w zakładzie oczyszczania lub w czasie przewozu pod węzłem podatku, pod warunkiem, że przedsiębiorca niezwłocznie zawiadomił o zaszłym wypadku urzędnika K. S., którego siedziba znajduje się najbliżej miejsca wypadku, oraz że fakt zniszczenia i ilość zniszczonego kwasu octowego zostały udowodnione przeprowadzonym dochodzeniem.

§  290.

1. Nieskażonego kwasu octowego, zdatnego do spożycia a zwolnionego od podatku do dalszego przerobu, można używać tylko w tym przedsiębiorstwie i do tych celów, jakie w zezwoleniu izby skarbowej wymieniono.

2. Zakłady przerabiające nieskażony kwas octowy, nadający się do spożycia, obowiązane są przechowywać go w miejscu przeznaczonym do przechowania kwasu octowego, w zbiornikach dokładnie wymierzonych i zaopatrzonych w laski lub szkła wzierne lub w naczyniach wytarowanych.

3. Naczynia, w których przechowuje się w miejscu przerobu nieskażony kwas octowy nadający się do spożycia, mają być urzędowo zabezpieczone; z miejsc tych urzędnik K. S. wydaje kwas octowy do przerobu w miarę faktycznej potrzeby.

§  291.

1. Ilość bezwodnego kwasu oblicza się w sposób podany w załączniku L.

2. Wytwórnie lub zakłady oczyszczania kwasu octowego obowiązane są dostarczyć swoim kosztem odczynników, przyrządów i narzędzi mierniczych niezbędnych do badania kwasu, które należy przechowywać pod urzędowym zabezpieczeniem.

3. Odczynniki do badania kwasu mają być zaopatrzone w zaświadczenie P. M. S. o przydatności do tego celu, a przyrządy i narzędzia miernicze mają być legalizowane.

§  291a.

1. Rozlewnie esencji octowej są to zakłady przeznaczone do wykonywania wszelkich czynności, do których uprawnione są wytwórnie kwasu octowego, z wyjątkiem wytwarzania i oczyszczania tego kwasu. Rozlewnie uprawnione są do wypuszczania do wolnego obrotu także rozcieńczonej esencji octowej pod nazwą "octu z esencji octowej" o zawartości 3½, 6 lub 10% wag. kwasu octowego.

2. Rozcieńczanie w sprzedaży esencji octowej i octu z esencji octowej poza rozlewnią jest niedozwolone.

3. Rozlewnie esencji i octu z esencji octowej nie mogą magazynować i rozlewać octu fermentacyjnego.

4. Do rozlewni esencji octowej i octu z esencji octowej mają zastosowanie przepisy § 214a ust. 2 i 3 oraz § 291.

§  292.

1. Każde naczynie z esencją octową lub octem z esencji octowej ma posiadać etykietę, na której należy podać: "esencja octowa" lub "ocet z esencji octowej" literami jednakowej wielkości, rodzaju i barwy, zawartość kwasu octowego w procentach wag. (tzw. moc esencji lub octu), ilość płynu w litrach lub kilogramach oraz nazwę i adres wytwórni lub rozlewni. Rozlewnie wypuszczające esencję octową pod firmowymi etykietami wytwórni obowiązane są podać nazwę i adres rozlewni na etykietach wytwórni.

2. Każde naczynie z esencją octową lub octem z esencji octowej, wypuszczone do obrotu z wytwórni lub rozlewni, powinno być zamknięte przy pomocy laku lub nakrywek z wyciśniętą na tym zamknięciu pieczęcią firmową wytwórni lub rozlewni. W przypadku ujawnienia w sprzedaży esencji octowej lub octu z esencji octowej w naczyniu z naruszonymi lub zdjętymi zamknięciami za moc tej esencji lub octu odpowiada sprzedawca.

3. Odchylenia rzeczywistej zawartości kwasu octowego (mocy) od podanej na etykiecie nie mogą przekraczać: a) dla octu z esencji octowej - 0,2% wag. kwasu octowego, b) dla esencji octowej - 1% wag. kwasu octowego; odchylenia rzeczywistej objętości płynu od podanej na etykiecie nie mogą przekraczać 2%.

4. Za uchybienia przepisom paragrafu niniejszego w przypadku wypuszczania esencji octowej i octu z esencji octowej przez rozlewnię pod firmowymi etykietami wytwórni jest odpowiedzialna rozlewnia.

§ 293. W razie stwierdzenia przy rewizji obrachunkowej wytwórni lub zakładu oczyszczania nadwyżek lub ubytków kwasu octowego, nadającego się do spożycia (§ 286 ust. 2), należy niezwłocznie zapisać nadwyżki na przychód, ubytki zaś na rozchód. Za stwierdzone przy rewizjach ubytki podatek spożywczy ma być niezwłocznie uiszczony.

§  294.

1. Do zakładów wyrobu i oczyszczania kwasu octowego mają odpowiednie zastosowanie przepisy §§ 49 - 51, 52 ust. 1 i 3, 54 - 56, 58 - 60 i 62 - 64.

2. W zakresie obrotu z zagranicą do kwasu octowego mają odpowiednie zastosowanie przepisy dotyczące drożdży.

3. Przepisy § 286 ust. 2 i 3, §§ 287, 291a ust. 1 zdanie 2 i § 292 nie mają zastosowania do kwasu octowego, przeznaczonego na wywóz za granicę i do w. m. Gdańska.

2.

Urządzenia, ruch wytwórni i magazynowanie.

§ 295. Kwas octowy, nadający się do spożycia-wolno przechowywać, rozlewać i pakować tylko w pomieszczeniach zgłoszonych władzy skarbowej. Poszczególne rodzaje kwasu gotowego należy przechowywać każdy osobno, w osobnych pomieszczeniach lub osobnych oddziałach wspólnego magazynu. Naczynia z gotowym kwasem należy ustawiać w miarę możności w takim porządku, aby można je było łatwo obejrzeć i przeliczyć.

§ 296. Do celów, związanych z odbiorem, odprawą i sprawdzaniem kwasu w wytwórniach i zakładach oczyszczania, przedsiębiorca powinien nabyć i utrzymywać w dobrym stanie wagę z odważnikami, tudzież niezbędne przyrządy, pojemniki i legalizowane narzędzia miernicze.

§  297.

1. Przedsiębiorcy wytwórni i zakładów oczyszczania kwasu octowego powinni oznajmić rozpoczęcie ruchu właściwemu kierownikowi rejonu K. S. przynajmniej na 14 dni przed uruchomieniem.

2. Oznajmienie, które składa się w 2 egzemplarzach, ma zawierać:

a) dla wytwórni bez zakładu oczyszczania: czas trwania wytwarzania kwasu octowego, moc wytwarzanego kwasu, ilość w jednostkach wagowych surowca (octanu wapnia lub octu drzewnego), który będzie poddany przerobieniu na surowy kwas octowy;

b) dla zakładów oczyszczania: czas trwania oczyszczania, ilość w jednostkach wagowych surowego kwasu, który ma być poddany oczyszczeniu;

c) dla wytwórni, połączonych z zakładami oczyszczania, oznajmienie ma zawierać dane wyszczególnione w punktach a) i b).

3. Oznajmienie wnosić należy na okres miesięczny.

4. W razie konieczności zmian w oznajmionym ruchu-należy złożyć nowe oznajmienie w sposób przepisany w ustępach poprzednich.

§  298.

1. Każde wstrzymanie produkcji kwasu octowego lub jego oczyszczania na czas ponad 4 dni należy oznajmić kierownikowi rejonu K. S. co najmniej na 3 dni przed wstrzymaniem ruchu. Jeżeli wstrzymanie ruchu następuje z powodu przeszkód nie dających się przewidzieć, należy złożyć oznajmienie natychmiast po wstrzymaniu ruchu.

2. Na okres wstrzymania ruchu dłuższy niż dwa tygodnie, aparaty służące do wyrobu lub oczyszczania kwasu należy wziąć pod urzędowe zamknięcie, które ma być nałożone w sposób uniemożliwiający użycie tych aparatów. Nałożenia i zdjęcia zamknięć urzędowych dokonywa urzędnik K. S. W razie konieczności (np. naprawy lub zmiany aparatów) kierownik rejonu K. S. może zwolnić przedsiębiorstwo od tego wymagania.

§  299.

1. Na każdym przewozowym naczyniu z kwasem octowym, przeznaczonym tak do spożycia, jak do przerobu, ma być uwidoczniona w sposób wyraźny firma wytwórni lub zakładu oczyszczania kwasu w brzmieniu zgodnym z wpisem w rejestrze handlowym, waga netto nalanego kwasu, jego moc, wreszcie jakość kwasu (esencja octowa, kwas octowy nie nadający się do spożycia, przeznaczony do dalszego przerobu, kwas octowy czysty, przeznaczony do przerobu, kwas octowy skażony).

2. Naczynia przenośne, służące do przechowywania w magazynie kwasu octowego zdatnego do spożycia, mają posiadać uwidocznioną na samym naczyniu tarę, ustaloną przy udziale urzędnika stałego nadzoru.

§  300.

1. Napełnianie naczyń przeznaczonych do przechowywania i przewozu kwasu octowego, nadającego się do spożycia, może się odbywać tylko pod nadzorem urzędnika K. S. sprawującego stały nadzór przedsiębiorstwa.

2. Napełnianie naczyń, o których mowa w ust. 1, należy uskuteczniać po otrzymaniu kwasu nadającego się do spożycia z aparatu, najpóźniej zaś dnia następnego.

3. Napełnione w sposób, przewidziany w ustępach poprzednich, naczynia mogą być przechowywane tylko w specjalnie na ten cel przeznaczonym magazynie, który pozostaje stale pod urzędowym zamknięciem. Magazyn taki może mieć tylko jedno połączenie na zewnątrz bądź bezpośrednio, bądź przez lokal przedsiębiorstwa. Okna magazynu mają być zaopatrzone w kraty żelazne lub siatki druciane, zabezpieczone urzędowo od wewnątrz, uniemożliwiające wyprowadzenie kwasu z magazynu. Napełnione naczynia mają być oddane do magazynu bezzwłocznie po ukończeniu związanych z tym czynności urzędowych.

4. Niezwłocznie po napełnieniu naczyń kwasem nadającym się do spożycia, zważeniu i oddaniu kwasu do magazynu na przechowanie, otrzymany kwas octowy ma być zapisany na przychód w księdze kontroli oczyszczania kwasu octowego.

5. Sposób ustalania i terminy zapisywania codziennej produkcji w wytwórniach kwasu octowego, nie połączonych z zakładami oczyszczania, określą izby skarbowe przy ustalaniu wzorów ksiąg kontrolnych dla tych zakładów (§ 14 ust. 1 pkt g).

6. Przepisy ust. 3 paragrafu niniejszego o urządzeniu magazynów nie odnoszą się do magazynów, przeznaczonych do przechowywania wyłącznie surowego kwasu octowego.

§  301.

1. Wywóz kwasu z wytwórni lub z zakładu oczyszczania może być dokonany jedynie pod dozorem K. S. bez względu na to, czy chodzi o kwas podlegający podatkowi spożywczemu, czy też wolny od tego podatku. Przepis ten nie dotyczy kwasu surowego, wysyłanego z wytwórni do zakładu oczyszczania.

2. O wywozie kwasu octowego przedsiębiorstwo obowiązane jest zawiadomić, jeżeli chodzi o wywóz kwasu octowego z zakładu oczyszczania - urzędnika stałego nadzoru, z wytwórni kwasu octowego - kierownika rejonu K. S., przy czym w tym ostatnim wypadku zgłoszenie powinno być złożone przynajmniej na 24 godziny przed terminem wywozu. Jeżeli na oznaczony czas urzędnik K. S. nie przybędzie, przedsiębiorca uprawniony jest wysłać przesyłkę bez udziału K. S. Każda przesyłka kwasu octowego powinna być zaopatrzona w świadectwo przewozowe (wzór Nr 48). Wypełnienie wszystkich trzech części świadectwa przewozowego należy do obowiązku przedsiębiorstwa wysyłającego. Świadectwo przewozowe na przesyłki wysłane w obecności urzędników K. S. prócz przedsiębiorcy podpisuje także urzędnik K. S.

3. Gdy ma być wywieziony kwas, nadający się do spożycia w stanie nieskażonym, urzędnik K. S. zaznacza na świadectwie, że podatek spożywczy został uiszczony, pokredytowany, bądź że kwas wysyła się pod węzłem podatku.

4. Wydany z magazynu kwas octowy ma być usunięty z obrębu przedsiębiorstwa najpóźniej w ciągu dnia następnego po dokonanej odprawie.

5. Grzbiet świadectwa przewozowego służy jako dokument stwierdzający prawidłowość zapisu w księdze obrotu i podatku od kwasu odnośnej pozycji rozchodu. Świadectwo przewozowe oraz wtórnik towarzyszy przesyłce do miejsca przeznaczenia, przy czym świadectwo pozostaje u osoby odbierającej kwas, zaś wtórnik ma być zwrócony wytwórni z podpisem osoby odbierającej.

6. Przesyłki kwasu octowego nieskażonego, nadającego się do spożycia, przewożone pod węzłem podatku podlegają, niezależnie od przepisów ust. 5, obowiązkowi urzędowego zabezpieczenia naczyń na czas przewozu oraz przyjęcia przy udziale najbliżej urzędującego organu K. S., do którego należy kierować wtórnik świadectwa przewozowego. Po odnotowaniu na wtórniku wyników przyjęcia przesyłki urzędnik dozorujący przyjęcia przesyłki zwraca poświadczony wtórnik świadectwa przewozowego przedsiębiorstwu, które dokonało odprawy, - celem dołączenia do dokumentów rozchodowych.

2.

Skażanie kwasu octowego.

§  302.

1. Skażaniu podlega tylko kwas octowy zdatny do spożycia, wydany do dalszego przerobu na cele niekonsumcyjne.

2. Skażania dokonywa się środkami, wymienionymi w załączniku M do rozporządzenia niniejszego. Środki skażania wyszczególnione w załączniku M oraz inne (§ 287 ust. 1) mogą być użyte dopiero po uprzednim zbadaniu ich i zakwalifikowaniu przez P. M. S.

3. Skażanie odbywa się w miejscu odprawy, przed wydaniem z wytwórni lub z zakładu oczyszczania. Izba skarbowa może zezwolić w wyjątkowych przypadkach na skażanie kwasu w miejscu przerobu.

§  303.

1. Skażać można jednorazowo nie mniej niż 200 kg kwasu zdatnego do spożycia. Urząd skarbowy może jednak w poszczególnych przypadkach zezwolić na wyjątki.

2. Środków skażających a także środków badania, naczyń i przyrządów, potrzebnych do przeprowadzenia skażenia i stwierdzenia, czy skażenie zostało dokonane w sposób należyty, powinien dostarczyć ten, kto zgłasza kwas do skażenia.

3. Wytwórnie i zakłady oczyszczania kwasu octowego mogą poddać skażeniu dozwolonymi środkami dowolną ilość o zawartości ponad 200 kg kwasu zdatnego do spożycia także przed otrzymaniem zamówień, już w chwili przystąpienia do napełniania naczyń gotowym kwasem. Skażanie może nastąpić bądź w specjalnie na ten cel przeznaczonym zbiorniku lub w naczyniach już po ich nalaniu i ma być dokonane pod nadzorem urzędnika K. S., ze sporządzeniem o tym odnośnego protokołu.

VII.

ALKOHOL METYLOWY I WYŻSZE ALKOHOLE.

§  304.

1. 80 Alkohol metylowy, wypuszczany z wytwórni lub rozlewni do obrotu handlowego w naczyniach o pojemności poniżej 10 litrów, może być sprzedawany wyłącznie pod nazwą "alkohol metylowy", przyczem alkohol ten powinien być barwiony i zabarwienie to powinno wyraźnie różnić się od zabarwienia spirytusu skażonego środkiem ogólnym (denaturatu). Naczynia (butelki, blaszanki i t. p.) mają być zaopatrzone w etykiety, na których ma być podana nazwa i siedziba firmy.

2. Zabrania się używania opakowań i etykiet, mogących wzbudzić mniemanie, że zawarty w naczyniu alkohol metylowy jest spirytusem skażonym środkiem ogólnym (denaturat).

3. Wytwórnie lub rozlewnie alkoholu metylowego mają być zgłoszone urzędowi skarbowemu w terminie do dni 14 przed ich uruchomieniem i podlegają one kontroli w zakresie podanym w ust. 1 i 2.

§ 305. 81 Uruchomienie zakładów wyrobu wyższych alkoholi, przy których produkcji otrzymywać się będzie alkohol etylowy, może nastąpić jedynie po uprzedniem uzyskaniu zezwolenia na wyrób spirytusu (art. 19).

VIII.

SPRZEDAŻ NAPOJÓW ALKOHOLOWYCH, SPIRYTUSU NA CELE DOMOWO - LECZNICZE, SPIRYTUSU PEJSACHOWEGO I DENATURATU.

§ 306. 82

1. Sprzedaż napojów alkoholowych dzieli się na:

a) sprzedaż hurtową,

b) sprzedaż detaliczną.

Prowadzenie każdej z tych sprzedaży wymaga z wyjątkami, o których mowa w ust. 3 - 6 niniejszego paragrafu oraz w § 317, osobnego zezwolenia władz skarbowych.

2. Przez hurtową sprzedaż napojów alkoholowych, z wyjątkiem napojów winnych, rozumie się sprzedaż tych napojów detalicznym zakładom sprzedaży, przez sprzedaż zaś detaliczną - sprzedaż innym odbiorcom (konsumentom). Cechy hurtowej i detalicznej sprzedaży napojów winnych określają przepisy ustawy z dnia 22 października 1931 r. o opodatkowaniu wina i miodu syconego (Dz. U. R. P. Nr. 99, poz. 763).

3. Hurtowa sprzedaż monopolowych wyrobów wódczanych oraz spirytusu na cele domowo-lecznicze przez osoby, prowadzące tę sprzedaż na mocy umów, zawieranych z P. M. S., nie wymaga zezwolenia władz skarbowych.

4. Wytwórnie napojów alkoholowych mogą prowadzić bez osobnego zezwolenia hurtową sprzedaż tych produktów ze składów fabrycznych przy wytwórniach.

5. Osoby uprawnione do prowadzenia hurtowej sprzedaży piwa mogą sprzedawać piwo nietylko detalicznym zakładom sprzedaży, lecz także i innym odbiorcom, w tych przypadkach jednak w ilości nie mniejszej, niż 10 litrów jednorazowo.

6. Przedsiębiorcy detalicznej sprzedaży napojów alkoholowych mogą odstępować sobie te napoje.

7. Postanowienia punktów 1, 2, 4 i 6 niniejszego paragrafu mają zastosowanie również do spirytusu na cele domowo-lecznicze oraz spirytusu owocowego i pejsachowego.

8. 83 Do przeprowadzania badań, związanych z całokształtem sprzedaży spirytusu, wyrobów wódczanych i denaturatu uprawnieni są prócz właściwych urzędników skarbowych upoważnieni przez Dyrektora P.M.S. urzędnicy P.M.S. Urzędnikom tym przysługuje prawo wglądu we wszystkie szczegóły, dotyczące sprzedaży spirytusu, wyrobów wódczanych i denaturatu.

§ 307. 84

1. Zezwolenia na hurtową i detaliczną sprzedaż napojów alkoholowych wydaje urząd skarbowy oznaczonej osobie fizycznej lub prawnej na ściśle oznaczone miejsce i rodzaj sprzedaży po zasięgnięciu opinji powiatowej władzy administracji ogólnej. Zezwolenia te wydaje się na czas nieograniczony lub na pewien oznaczony okres czasu. Zezwolenia na oznaczony okres czasu mogą być wydawane na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy.

2. Zezwolenia na hurtową sprzedaż napojów alkoholowych dzielą się na:

a) zezwolenia na hurtową sprzedaż wszelkich napojów alkoholowych, z wyjątkiem wódek monopolowych i spirytusu na cele domowo-lecznicze,

b) zezwolenia na hurtową sprzedaż wyłącznie napojów winnych i piwa, lub tylko jednego z tych rodzajów napojów.

3. Zezwolenia na detaliczną sprzedaż napojów alkoholowych uprawniają do sprzedaży wszelkich napojów alkoholowych, spirytusu na cele domowo-lecznicze oraz spirytusu owocowego i pejsachowego i mogą być z prawem wyszynku lub bez prawa wyszynku. Zezwolenia na wyszynk uprawniają również do wykonywania sprzedaży wyrobów, o których mowa wyżej, w czasie gdy zakład jest czynny, w naczyniach zamkniętych do spożycia poza miejscem sprzedaży.

4. Sprzedaż napojów alkoholowych w czasie zabaw i widowisk na okres nie dłuższy, niż 24 godzin, odbywa się na podstawie zezwoleń, które mogą być wydawane w imieniu urzędu skarbowego przez inspektora K. S.

§  308.

1. Zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych wygasają w przypadkach:

a) śmierci względnie utraty osobowości prawnej przez uprawnionego,

b) upływu czasu, na jaki zezwolenie zostało wydane,

c) zrzeczenia się zezwolenia,

d) nieuiszczenia przepisanej opłaty patentowej w przeciągu trzech miesięcy po terminie, wyznaczonym w art. 62 ust. 6,

e) 85 niewykonywania sprzedaży przez okres 2 miesięcy, względnie nieuruchomienia sprzedaży w przeciągu tego okresu, licząc od daty doręczenia zezwolenia, o ile urząd skarbowy nie wyraził zgody na późniejsze uruchomienie sprzedaży,

f) zezwolenia na detaliczną sprzedaż napojów alkoholowych gasną ponadto w przypadkach, przewidzianych w ustawie przeciwalkoholowej.

2. 86 Przepisy ust. 1 punktów d) i e) mają zastosowanie także do stałych zezwoleń na sprzedaż sezonową z tą zmianą, że uprawnienia te tracą ważność w razie nieuruchomienia, względnie niewykonywania sprzedaży przez przeciąg jednego sezonu, w którym sprzedaż ma być corocznie wykonywana.

§  309. ⁸⁷

1. Zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych mogą być cofnięte:

1) bez wypowiedzenia:

a) gdy zajdą lub zostaną ujawnione okoliczności, przewidziane w p. f § 310,

b) w razie, gdy uprawniony do prowadzenia sprzedaży naruszy postanowienia art. 61 lub § 311 ust. 1 i 314 ust. 1,

c) w razie niewykonywania sprzedaży przez okres 2 tygodni, o ile urząd skarbowy nie wyraził zgody na czasowe zaprzestanie wykonywania sprzedaży.

2. za 3-miesięcznem wypowiedzeniem - w razie naruszenia przez sprzedawcę postanowień § 311 ust. 2, 312, 313, 314 ust. 2 i 3 i § 315.

3. bez podania powodów za 12 miesięcznem wypowiedzeniem.

§  310.

1. Nie mogą otrzymać zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, ani pełnić funkcji zastępców (§ 311):

a) posłowie i senatorowie R. P., oraz posłowie Sejmu Śląskiego,

b) funkcjonarjusze publiczni i wojskowi w służbie czynnej oraz ich małżonkowie,

c) osoby stale zamieszkałe poza granicami Państwa,

d) osoby nieposiadające pełnej zdolności do działań prawnych, z wyjątkiem niepełnoletnich spadkobierców zmarłych posiadaczy uprawnień na sprzedaż napojów alkoholowych. Udzielenie zezwolenia w tych przypadkach może jednak nastąpić tylko pod warunkiem prowadzenia sprzedaży przez upoważnionego zastępcę,

e) osoby przeciw którym wdrożono postępowanie upadłościowe,

f) osoby karane sądownie za zbrodnie lub występki na karę pozbawienia wolności ponad 3 miesiące, lub grzywną odpowiadającą temu wymiarowi kary,

g) osoby, które na skutek dwukrotnego ukarania z ustawy przeciwalkoholowej, uznano trwale lub czasowo za niezdolne do posiadania zezwolenia - w ciągu okresu, na który orzeczono niezdolność,

h) osoby nieposiadające obywatelstwa polskiego, o ile istniejące traktaty lub konwencje nie zawierają odrębnych w tym względzie postanowień.

2. 88 Zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych ulega unieważnieniu w przypadku uzyskania go przez wprowadzenie władzy w błąd skutkiem przedstawienia dowodów, wymaganych do uzyskania takiego zezwolenia, które okazały się nieprawdziwemi.

§  311.

1. Zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych jest przywiązane do osoby, która je otrzymała i nie może być odstępowane innym osobom.

2. 89 Obowiązkiem uprawnionego do sprzedaży napojów alkoholowych jest prowadzenie tej sprzedaży osobiście. Urząd skarbowy może na prośbę uprawnionego zezwolić na prowadzenie sprzedaży napojów alkoholowych przez zastępcę, przyczem zatwierdzenie zastępcy może uzależnić od złożenia przez niego deklaracji, iż przyjmuje solidarną odpowiedzialność z uprawnionym za wszelkie należności Skarbu Państwa i P. M. S. z tytułu prowadzenia sprzedaży przez czas zastępstwa. Uprawniony do sprzedaży napojów alkoholowych odpowiada osobiście za naruszenie przez zastępców lub personel pomocniczy przepisów, normujących sprzedaż napojów alkoholowych.

§  312.

1. W pomieszczeniach przedsiębiorstw handlowych, nieposiadających zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, lub posiadających tylko zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych bez prawa wyszynku nie wolno ich spożywać nawet, gdyby napoje te były przez gości nabyte w innem miejscu i przyniesione do zakładu.

2. W zakładach z wyłączną sprzedażą napojów alkoholowych bez prawa wyszynku nie mogą się również znajdować żadne urządzenia, które mogłyby służyć do wyszynku tych napojów.

3. 90 Zakłady detalicznej sprzedaży napojów alkoholowych z prawem wyszynku nie mogą posiadać spirytusu na cele domowo-lecznicze i spirytusu owocowego lub pejsachowego w naczyniach otwartych, ani sprzedawać tego spirytusu do spożycia na miejscu; zakłady zaś detalicznej sprzedaży napojów alkoholowych bez prawa wyszynku - nie mogą posiadać w naczyniach otwartych zarówno spirytusu na cele domowo-lecznicze lub spirytusu owocowego i pejsachowego, jak i innych napojów alkoholowych.

4. Nie wolno napojów alkoholowych przechowywać poza pomieszczeniami, objętemi zezwoleniem na sprzedaż. Zakłady uprawnione do sprzedaży tych napojów mogą jednak posiadać za zgodą władzy, udzielającej zezwolenia, oddzielne pomieszczenia do przechowywania zapasów napojów alkoholowych.

5. 91 Zabrania się przechowywać w zakładach sprzedaży napojów alkoholowych spirytusu i napojów alkoholowych w naczyniach nieposiadąjących etykiet, wskazujących pochodzenie spirytusu bądź napojów alkoholowych (firmę i siedzibę wytwórni).

6. W zakładach handlowych, nieposiadających uprawnienia do sprzedaży napojów alkoholowych, zabrania się przechowywania tych napojów.

§ 313. Każdy zakład ze sprzedażą napojów alkoholowych ma mieć widoczny napis w języku polskim z oznaczeniem firmy, nazwiska właściciela i rodzaju prowadzonej sprzedaży odpowiednio do posiadanego uprawnienia. Bufety ze sprzedażą napojów alkoholowych przy klubach, stowarzyszeniach, i t. p. oraz na zabawach publicznych mają znajdować się w pomieszczeniach tych zakładów i instytucyj, do użytku których są przeznaczone.

§  314.

1. Przedsiębiorcy zakładów ze sprzedażą napojów alkoholowych powinni zaopatrywać się w napoje alkoholowe wyłącznie w zakładach uprawnionych do sprzedaży tych napojów.

2. 92 Przedsiębiorcy detalicznej sprzedaży napojów alkoholowych obowiązani są do sprzedaży wyrobów Państwowego Monopolu Spirytusowego i do posiadania zapasu tych wyrobów w ilości, która według oceny właściwego terytorialnie urzędu skarbowego jest potrzebna dla zabezpieczenia miejscowego zapotrzebowania.

3. 93 Detaliczne punkty sprzedaży obowiązane są do przyjmowania od konsumentów każdej ilości próżnych butelek (naczyń) po wyrobach P.M.S. na warunkach i po cenach ustalonych dla skupu butelek (naczyń) i dostarczania tych butelek (naczyń) do punktów wskazanych przez P.M.S.

§  315.

1. W każdym zakładzie detalicznej sprzedaży mają znajdować się na widocznem i dostępnem dla publiczności miejscu cenniki sprzedawanych wyrobów alkoholowych. Cenniki mają się znajdować po jednym na każdym bufecie oraz na każdej sali zakładu, a ponadto na żądanie mają być okazywane gościom przy stole, i tylko po cenie uwidocznionej na nich wolno sprzedawać napoje alkoholowe. Monopolowe wyroby wydawane do spożycia poza zakładem mają być sprzedawane po cenie oznaczonej na etykiecie.

2. O ile zakład sprzedaży napojów alkoholowych umieszcza w oknie wystawowem wódki niemonopolowe, obowiązany jest umieścić także wyroby monopolowe.

§ 316. 94

1. Piwo może być nalewane do butelek poza browarem w hurtowych miejscach sprzedaży; przy rozlewie nie wolno mieszać piw różnych gatunków, ani piw pochodzących z różnych browarów, ani dodawać lub dolewać czegokolwiek. Butelki mają być zaopatrzone w etykiety, na których obok firmy browaru ma być umieszczony napis z firmą i adresem rozlewni.

2. Urząd Skarbowy może zezwolić na butelkowanie piwa przy zachowaniu warunków, o których mowa w ustępie poprzednim, również w detalicznych miejscach sprzedaży po sprawdzeniu, czy pomieszczenie, przeznaczone na rozlew piwa do butelek, jest odpowiednie. Zezwolenia takie będą wydawane na czas nieograniczony z zastrzeżeniem prawa odwołania bez odszkodowania w każdym czasie, przyczem może być przyznany termin likwidacyjny do 4 tygodni.

3. Przedsiębiorcy, prowadzącemu wyszynk piwa nie wolno mieszać piwa z napojami, naśladującemi piwo (napoje słodowe itp.) nieopłacającemi podatku spożywczego na mocy przepisów ustawy o opodatkowaniu piwa. Na każdym kurku rozlewowym przedsiębiorca obowiązany jest niezależnie od cennika na bufecie, o którym mowa w § 315, umieścić widoczny dla spożywcy napis, zawierający określenie jakości piwa (porter, jasne, słodowe i t. p.), nazwę browaru i cenę szklanki z podaniem jej pojemności, zaś w pomieszczeniach, w których niema aparatu wyszynkowego lub aparat jest dla spożywcy niewidoczny, napis ma być umieszczony na innem widocznem miejscu.

4. W przedsiębiorstwach sprzedaży detalicznej nie wolno zbywać ani też podawać piwa w butelkach, pozbawionych etykiet lub innych widocznych znaków, które wskazują gatunek piwa (pełne, dubeltowe, mocne), jego jakość (porter, jasne, słodowe i t. p.), pochodzenie i ewentualnie miejsce rozlewu.

§ 317. 95 Sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa odbywa się w trybie zgłoszenia (rejestracji). Zgłoszenie powinno być wniesione do rejonu K.S. nie później niż na 24 godziny przed rozpoczęciem sprzedaży. W zgłoszeniu należy podać datę rozpoczęcia, miejsce i rodzaj sprzedaży. Dla zakładów sprzedaży, w stosunku do których istnieje obowiązek uiszczania opłaty patentowej, należy podać w zgłoszeniu datę, kwotę oraz instytucję, która wpłatę przyjęła. Rejon K.S. powinien w ciągu trzech dni wydać potwierdzenie odbioru zgłoszenia o rozpoczęciu sprzedaży, przy czym potwierdzenie to służy jako dowód dokonania wymienionego zgłoszenia. O zaniechaniu sprzedaży należy zawiadomić rejon K. S. najpóźniej po upływie 24 godzin od daty likwidacji sprzedaży.

§ 318. 96

1. P. M. S. będzie wprowadzał do obrotu spirytus skażony ogólnemi środkami (denaturat), bądź za pośrednictwem własnych zakładów, bądź też za pośrednictwem osób, z któremi zawrze umowy; do wymienionych zakładów i osób nie odnoszą się przepisy ust. 3 i 4 mniejszego paragrafu.

2. Denaturat może być sprzedawany wyłącznie w oryginalnych opakowaniach P. M. S.

3. Na obszarze województw: wileńskiego, nowogródzkiego, poleskiego, wołyńskiego, tarnopolskiego i stanisławowskiego sprzedaż denaturatu może się odbywać jedynie za zezwoleniem urzędu skarbowego. Zezwolenia takie będą wydawane przez urzędy skarbowe według swobodnego uznania, na czas nieograniczony, oznaczonej osobie fizycznej lub prawnej, na ściśle oznaczone miejsce, z prawem cofnięcia zezwolenia każdego czasu bez podania powodów, za dwumiesięcznem wypowiedzeniem.

4. Sprzedaż denaturatu na terenach pozostałych województw odbywa się w trybie zgłoszenia (rejestracji). Zgłoszenie powinno być wniesione do urzędu skarbowego nie później niż na 24 godziny przed rozpoczęciem sprzedaży. O likwidacji sprzedaży denaturatu sprzedawcy obowiązani są zawiadomić urząd skarbowy najpóźniej po upływie 3 dni od daty zlikwidowania sprzedaży.

§ 318a. 97 Wyrobów P. M, S., przeznaczonych do sprzedaży tylko na określonych terenach, nie wolno sprzedawać, przewozić i przechowywać na innych terenach.

IX.

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE.

§ 319. Przepisy niniejszego rozporządzenia mają o tyle zastosowanie do sprzedaży napojów alkoholowych, czynnych na terenie Górnego Śląska, objętym polsko-niemiecką konwencją górno-śląską z dnia 15 maja 1922 r. (Dz. U. R. P. Nr. 44, poz. 371), o ile nie naruszają istniejących uprawnień, chronionych tą konwencją.

§ 320. Istniejące przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia wytwórnie politury i lakieru spirytusowego oraz wytwórnie eteru etylowego mają w terminie do dnia 31 grudnia 1933 r. przystosować urządzenia do przepisów §§ 197 i 202. W wyjątkowych okolicznościach Minister Skarbu może termin ten przedłużyć.

§ 321. O ile urządzenie już istniejącej fabryki wódek gatunkowych nie odpowiada przepisom § 166, izba skarbowa może w przypadkach zasługujących na uwzględnienie zezwolić na ulgi na okres czasu przez siebie ustalony.

§ 322. Wzory ksiąg kontrolnych i druków, wprowadzone niniejszem rozporządzeniem, obowiązują, począwszy od nowego roku obrachunkowego. Posiadane zapasy ksiąg i druków według dotychczasowych wzorów mogą być po odpowiedniem dostosowaniu używane aż do ich wyczerpania.

§ 323. Naczynia z wyrobami wódczanemi o niższej mocy lub innych pojemnościach niż wymienione w § 162 ust. 1 i 2, tudzież wyroby nieodpowiadające postanowieniom § 165 ust. 1, mają być zlikwidowane w ciągu dwóch lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

§ 324. Do gorzelni, o których mowa w art. 70 mają zastosowanie w ciągu kampanji gorzelniczej 1932 33 postanowienia §§ 70, 74, 77, 82, 85, 87, 88, 89, 90, 91, 92, 93, 111, 121, 122, 123, 129, 143, 145, 146 i 147 rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 7 lutego 1928 r. ( Dz. U. R. P. Nr. 60, poz. 556) ze zmianami wynikającemi z rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 12 listopada 1930 r. (Dz. U. R. P. Nr. 79, poz. 621).

§ 325. Gorzelnie rolnicze, produkujące spirytus o mocy niższej niż wymagana § 130 ust. 1, obowiązane są przystosować swoje urządzenia do określonych w niem wymagań nie później, niż przed rozpoczęciem kampanji 1934/35; do tego czasu nie będą stosowane do nich rygory przewidziane w § 130 ust. 2 punkt a).

§  326.

1. 98 Na trzechlecie 1936/37/38/39 najwyższy kontyngent odpędu, jaki może posiadać poszczególna gorzelnia rolnicza, oznacza się na 1.500 hl alkoholu, najniższy zaś na 400 hl alkoholu.

2. Podanie o przydział kontyngentu odpędu na trzechlecie 1933/34/35/36 przedsiębiorca gorzelni powinien wnieść do dnia 1 listopada 1932 r.

3. 99 O ile zamierzona produkcja spirytusu poszczególnych gorzelń na cele niekonsumcyjne łącznie z produkcją spirytusu na kontyngent zakupu przekroczyćby miała granice najwyższego kontyngentu odpędu, Minister Skarbu może w drodze wyjątku podwyższyć gorzelniom tym na daną kampanję kontyngent odpędu ponad określony najwyższy kontyngent.

§  327.

1. W stosunku do wszystkich gorzelni rolniczych, połączonych z gospodarstwami rolnemi, których obszar ziemi ornej nie wynosi 100 ha, izby skarbowe wydają orzeczenia o utracie przez nie charakteru rolniczego, począwszy od kampanji gorzelniczej 1933/34 r.

2. Gorzelnie, które nie będą odpowiadały postanowieniom przepisu § 96 i utracą, począwszy od kampanji 1933/34 charakter gorzelni rolniczej, otrzymają odszkodowanie w wysokości i na zasadach, które ustalone zostaną osobnem rozporządzeniem Ministra Skarbu, wydanem w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych.

3. Prawo do odszkodowania będą miały jedynie gorzelnie, które do kampanji 1932/33 r. włącznie posiadały charakter gorzelni rolniczej i przydział prawa odpędu.

4. 100 Na prośby zainteresowanych gorzelń, wniesione w terminie do 29 maja 1935 r., Minister Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych może gorzelniom, które przed 1 września 1933 r. były połączone z gospodarstwami rolnemi, przyznać charakter gorzelń rolniczych, choćby gospodarstwa te nie posiadały warunków, przewidzianych w przepisach § 96.

§  328.

1. Istniejące przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia wytwórnie i rozlewnie alkoholu metylowego (§ 304) oraz rozlewnie politury i lakieru spirytusowego (§ 200) mają być zgłoszone w terminie do dnia 1 grudnia 1932 r.

2. Naczynia z alkoholem metylowym, nieodpowiadające przepisom § 304, mają być zlikwidowane do dnia 31 marca 1933 roku.

§ 329. Zakłady wyrobu kwasu octowego (art. 19) oraz zakłady wyszczególnione w § 48, istniejące przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, mają w terminie do dnia 1 grudnia 1932 r. zgłosić prowadzenie zakładu władzy skarbowej, która wyda odpowiednie zezwolenie (art. 19).

§ 329a. 101

1. Zapasy wódki zbożowej, nieodpowiadającej przepisom §§ 158 i 165, powinny być zlikwidowane w okresie do dnia 31 grudnia 1937 r.; po tym terminie zabrania się sprzedaży tych artykułów tak przez fabryki wódek, jak i przez zakłady sprzedaży napojów alkoholowych.

2. Zapasy alkoholu metylowego (§ 304) niebarwionego, rozlanego do naczyń o pojemności do 10 litrów, znajdujące się tak w wytwórniach, rozlewniach, jak i w obrocie handlowym, mają być zlikwidowane do dnia 31 grudnia 1935 r. Po tym terminie zabrania się sprzedaży w naczyniach o wymienionej pojemności niebarwionego alkoholu metylowego.

3. O ile do dnia 31 grudnia 1935 r. zakłady przerobu spirytusu, posiadające przed wejściem w życie rozporządzenia niniejszego, aparaty do oczyszczania i wzmacniania spirytusu powrotnego (§ 187), nie otrzymają zezwolenia na wykonywanie czynności oczyszczania i wzmacniania spirytusu powrotnego, czynności te po tym terminie nie mogą być przez zakłady te wykonywane.

4. 102 Zawiesza się na okres od dnia 1 lutego 1936 r. do dnia 31 marca 1937 r. włącznie obowiązek przyjmowania od konsumentów zwrotnych butelek po wyrobach monopolowych, o którym mowa w § 314 ust. 3, w stosunku do butelek o pojemności 1 i 0,5 litra. Butelki o pojemności 1 i 0,5 litra nabyte przez detalicznych sprzedawców napojów alkoholowych do dnia 31 stycznia 1936 r. włącznie przyjmowane będą od tych sprzedawców przez hurtownie wyrobów Państwowego Monopolu Spirytusowego w terminie do dnia 29 lutego 1936 r. włącznie.

X.

PRZEPISY KOŃCOWE.

§  330.

1. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z następującemi wyjątkami:

§§ 27, 199, 204 i 225 ustęp 2 uzyskują moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 1933 r.

2. Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia tracą moc obowiązującą wszystkie rozporządzenia, wydane w sprawach unormowanych w niniejszem rozporządzeniu, z wyjątkami:

a) przewidzianemi w § 324 niniejszego rozporządzenia, które tracą moc obowiązującą z dniem 31 sierpnia 1933 r.,

b) §§ 63 i 383 rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 7 lutego 1928 r. (Dz. U. R. P. Nr. 60, poz. 556) ze zmianami, wynikającemi z rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 12 listopada 1930 r. (Dz. U. R. P. Nr. 79, poz. 621) i z dnia 19 marca 1932 r. (Dz. U. R. P. Nr. 24, poz. 200), które tracą moc obowiązującą z dniem 31 grudnia 1932 r.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  A

AKT SOLIDARNEJ PORĘKI.

(Izba Skarbowa, Urząd Skarbowy Akcyz i Monopolów Państwowych) w ...... udzielił (nazwa firmy, względnie imię i nazwisko kontrahenta) ...... kredytu w zapłacie (podatku od drożdży, kwasu octowego) do wysokości sumy złotych ...... (słownie ......) na warunkach określonych przez (Izbę Skarbową, Urząd Skarbowy Akcyz i Monopolów Państwowych) w umowie z dnia ......, dołączonej w odpisie do niniejszego aktu i stanowiącej jego część integralną, pod warunkiem przedstawienia odpowiedniej poręki.

Podpisany Zakład Kredytowy (wymienić firmę) ...... przyjmuje wobec Skarbu Państwa do wysokości sumy złotych ...... (słownie ......) solidarną porękę jako dłużnik osobisty za należytą i terminową zapłatę przez (nazwa dłużnika głównego) ...... pokredytowanego podatku z wszelkiemi należnościami ubocznemi jako to odsetkami za odroczenie, procentami względnie karami za zwłokę, karami konwencjonalnemi, kosztami sądowemi i egzekucyjnemi i t. p., do których uiszczenia ...... (wymienić dłużnika głównego) byłby zobowiązany z tytułu niezapłaconego podatku.

Podpisany Zakład Kredytowy ...... (wymienić firmę) zobowiązuje się dłużną z tego tytułu kwotę zapłacić w ciągu 14 dni od daty wezwania na rachunek wskazany przez (Izbę Skarbową, Urząd Skarbowy Akcyz i Monopolów Państwowych).

Podpisany Zakład Kredytowy (wymienić firmę) ...... zrzeka się prawa żądania rozdzielenia skargi przez Skarb Państwa między kilku poręczycieli, o ileby takie prawo bez tego mu służyło.

Podpisany Zakład Kredytowy (wymienić firmę) ...... ponosić będzie solidarną odpowiedzialność z tytułu niniejszej poręki za wszelkie zobowiązania (wymienić dłużnika głównego) ...... w stosunku do Skarbu Państwa, powstałe przed upływem terminu ważności niniejszej poręki, chociażby o niezapłaceniu przez dłużnika głównego pokredytowanej należności podpisany został powiadomiony lub dowiedział się nawet po terminie wygaśnięcia poręki i to bez względu na to, czy płatność tych zobowiązań przypadała przed lub po terminie wygaśnięcia tejże poręki. Poręczenie niniejsze pozostaje w mocy w razie jakichkolwiek zmian w osobach właścicieli względnie wspólników firmy dłużniczki. Zwolnienie przez Skarb Państwa istniejących lub mogących w przyszłości powstać, innych zabezpieczeń dla zobowiązania, niniejszym aktem poręczonego, nie będzie uzasadniało dla podpisanego Zakładu Kredytowego (wymienić firmę) ...... ani zwolnienia z poręki, ani jakichkolwiek zarzutów lub roszczeń.

Dla rozstrzygania wszelkich sporów, mogących wyniknąć z niniejszej umowy poręki, będą wyłącznie kompetentne sądy rzeczowo właściwe w siedzibie Prokuratorji Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (względnie Oddziału Prokuratorji Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej) w ...... na zasadzie prawa tamże obowiązującego.

Poręka niniejsza ważna jest do dnia ......

Data. Podpisy.

Uwaga. Podpisy na akcie mają być poświadczone notarjalnie.

AKT ZASTAWU.

(Izba Skarbowa, Urząd Skarbowy Akcyz i Monopolów Państwowych) w ...... udzielił (nazwa firmy, względnie imię i nazwisko kontrahenta) ...... kredytu w zapłacie podatku (od drożdży, kwasu octowego) do wysokości sumy złotych ...... (słownie ......) na warunkach określonych przez (Izbę Skarbową, Urząd Skarbowy Akcyz i Monopolów Państwowych) w umowie z dnia ...... dołączonej w odpisie do niniejszego aktu i stanowiącej jego część integralną, pod warunkiem przedstawienia odpowiedniego zabezpieczenia w formie oddania w zastaw papierów wartościowych.

Podpisany (nazwa firmy względnie imię i nazwisko kontrahenta) ...... daje więc niniejszem (Izbie Skarbowej, Urzędowi Skarbowemu Akcyz i Monopolów Państwowych) w ...... w zastaw na zabezpieczenie wspomnianego kredytu w wysokości złotych ..... (słownie ......) wraz z odsetkami za odroczenie, procentami względnie karami za zwłokę i wszelkiemi kosztami sądowemi i egzekucyjnemi i t. p., następujące papiery wartościowe (dokładnie oznaczyć papiery wartościowe według wszelkich ich znamion) ...... które celem uzyskania prawa zastawu zostały oddane w całkowite posiadanie (Izby Skarbowej, Urzędu Skarbowego Akcyz i Monopolów Państwowych) i złożone do kasy (nazwa kasy) ......

Podpisany oświadcza, że zgadza się, aby w razie niezapłacenia pokredytowanych należności w przepisanym terminie wraz z wszelkiemi ubocznymi należnościami Skarb Państwa był uprawniony bez jakiejkolwiek sądowej interwencji i innych kroków wstępnych, sprzedać z wolnej ręki podane wyżej papiery wartościowe według kursu giełdowego i z uzyskanej sumy zaspokoić swoje wierzytelności.

Dla rozstrzygania wszelkich sporów, mogących wyniknąć z niniejszej umowy zastawu, będą wyłącznie kompetentne sądy rzeczowo właściwe w siedzibie Prokuratorji Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej w ...... lub jej oddziału w ...... na zasadzie prawa tamże obowiązującego.

Zastaw niniejszy od (wymienić oddającego zastaw) ...... przyjmuje w imieniu (Izby Skarbowej, Urzędu Skarbowego Akcyz i Monopolów Państwowych) ...... (wymienić imię i nazwisko pełnomocnika) na podstawie upoważnienia z dnia ...... L. ......

Data. Podpisy.

ZAŁĄCZNIK  B

NARZĘDZIA MIERNICZE I POMIARY.

1.

a) Narzędzia miernicze, jakie znajdować się mają w przedsiębiorstwach, mają być legalizowane, posiadać ważną cechę legalizacyjną urzędu miar, pojemniki zaś dokładniejsze mają być nietylko legalizowane, lecz także zaopatrzone w świadectwa uwierzytelnienia. Ponadto przedsiębiorcy powinni posiadać, o ile tego wymaga rodzaj narzędzia mierniczego, tablice redukcyjne.

b) Legalizacja i uwierzytelnienie narzędzi mierniczych mają być powtarzane w terminach wyznaczonych przez urząd miar.

c) Narzędzia miernicze, nieposiadające ważnej cechy legalizacyjnej, oraz wymaganego świadectwa uwierzytelnienia, wyłącza się od użytku, przyczem przedsiębiorca ma obowiązek zgłosić je do legalizacji, oraz w razie potrzeby do uwierzytelnienia względnie niezwłocznie nabyć inne, przepisowo zalegalizowane.

2.

a) Wszystkie ustawione w przedsiębiorstwach wyrobu i przerobu spirytusu zbiorniki, pojemniki pomocnicze (mierniki), odbieralniki oraz naczynia, w których przechowuje się spirytus, mają być zmierzone wodą i zaopatrzone w przyrządy do określenia zawartości płynu (laski, przymiary wstęgowe, płynowskazy, szkła wzierne, skale).

b) O dokonaniu pomiaru wszelkich zbiorników i naczyń należy sporządzać protokóły według załączonych wzorów z zaznaczeniem wszelkich danych, wymaganych niniejszem rozporządzeniem. Przedsiębiorcy przysługuje prawo czynienia uwag przy pomiarze. W razie nieuwzględnienia tych uwag ma być to zaznaczone w protokóle pomiaru.

c) Zbiornik do magazynowania spirytusu celem umożliwienia zbadania stałości jego położenia, ma być zaopatrzony w pion, trwale umocowany do górnego dna lub górnej jego części. Dolna wskazówka pionu stożkowo zaostrzona, jak pion, ma być również na stałe umocowana do fundamentu zbiornika. Kadzie fermentacyjne i drożdżowe w gorzelniach mierzy się zasadniczo sposobem geometrycznym. Kadzie fermentacyjne, których kształt nastręczałby trudności przy określeniu ich pojemności geometrycznie, należy zmierzyć wodą. Parnik należy zmierzyć ziemniakami z ustaleniem ich wagi, oraz oznaczyć jego wymiary. Kadź zacierna ma być wymierzona wodą z jednoczesnem sporządzeniem laski mierniczej. Postanowienia tego punktu nie mają zastosowania do naczyń przenośnych, o pojemności do 50 litrów, w których przechowuje się wyroby spirytusowe i półfabrykaty (beczułki, balony, słoje, butle i t. p.), zawartość tych naczyń będzie ustalana przy rewizjach drogą przelewu płynu do legalizowanych pojemników.

3.

Pomiary bywają dwojakiego rodzaju:

a) zasadnicze - uskuteczniane po raz pierwszy po ustawieniu naczynia, bądź też po gruntownej naprawie i ponownem ustawieniu naczynia;

b) następne-uskuteczniane w pewnych okresach, celem sprawdzenia, czy naczynie nie zmieniło kształtu lub położenia, względnie urządzenia pomiarowe nie straciły na swej dokładności.

4.

A. Pomiary następne, zależnie od rozmiarów i budowy naczyń oraz od ich przeznaczenia, należy uskuteczniać w następujących terminach:

a) odbieralniki w gorzelniach, służące do obliczania codziennych odpędów, mają być sprawdzane corocznie przed uruchomieniem gorzelni,

b) pojemniki pomocnicze, tak kontrolne jak i zwykłe - w okresach 2-letnich,

c) zbiorniki do magazynowania spirytusu - w okresach 15-letnich.

B. Pomiary innych naczyń, zbiorników i parników należy sprawdzać w razie potrzeby na zarządzenie urzędu skarbowego. Naczynia te mają być jednak ponownie zmierzone, jeżeli uległy jakimkolwiek zmianom lub deformacjom.

C. O ile przed upływem terminu wskazanego w ust. A punkt c) stan zbiornika co do niezmienności kształtu, położenia, lub dokładności uprzedniego pomiaru nasuwa wątpliwość, zwłaszcza przy sprawdzaniu według wymagań punktu 5 litera c, wówczas zbiornik ma być poddany pomiarowi natychmiast po opróżnieniu go. Po upływie 5 lat od zasadniczego pomiaru każdy zbiornik do spirytusu ma być poddany komisyjnemu zbadaniu co do jego stanu i położenia. O ile zbiornik nie wymaga bezzwłocznego pomiaru, komisja powinna wyznaczyć termin następnych jego oględzin i zbadania.

5.

a) Zbiorniki w magazynach spirytusu mierzy się wodą sposobem wylewu, zapomocą pojemników pomocniczych. W tym celu zbiornik podlegający zmierzeniu napełnia się wodą, poczem opróżnia się go przez wylew, napełniając każdorazowo pojemnik pomocniczy do właściwego wskaźnika i po uspokojeniu się powierzchni płynu w zbiorniku, na laskach, ramkach szkieł wziernych, lub innych urządzeniach wskazujących (z wyjątkiem przymiarów wstęgowych) oznacza się kreski, które przy użyciu płynowskazów mają się znajdować na poziomie najniższej części menisku płynu w płynowskazie. Przy użyciu stalowego przymiaru wstęgowego z podziałką milimetrową po napełnieniu każdego pojemnika pomocniczego notuje się wysokość poziomu i ilość wylanego płynu i po ukończeniu wylewu, na podstawie poczynionych notowań, sporządza się tablice pomiaru. Przymiar wstęgowy użyty do pomiaru ma być zaopatrzony w ciężarek, którego dolna powierzchnia ma odpowiadać podziałce 0.

b) Napełnianie i opróżnianie zbiorników, o ile użyto płynowskazu, powtarza się tak długo, dopóki powierzchnia płynu widoczna jest w płynowskazie. Ostatni widoczny w płynowskazie poziom płynu oznacza się na skali cyfrą "0". Wodę, pozostałą w zbiorniku poniżej kreski "0", należy spuścić i dokładnie zmierzyć legalizowanemi pojemnikami, a wynik zaznaczyć w protokóle pomiaru. Określoną w ten sposób ilość dodaje się do wskazań płynowskazu przy obliczaniu objętości płynu w zbiorniku.

Płynowskazy, urządzone przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, mogą być używane nadal, przy pierwszym jednakże pomiarze następnym ma być sporządzona laska miernicza, względnie zastosowany przymiar wstęgowy, których wskazania uznaje się za bardziej miarodajne.

c) Prawidłowość wskazań wszelkiego rodzaju urządzeń pomiarowych należy sprawdzać stale, gdy zbiorniki są w użyciu, przy ich napełnianiu lub opróżnianiu.

d) Pojemnik pomocniczy lub pojemnik dokładniejszy, do którego uskutecznia się wylew, należy podstawić pod dolny spustowy kurek zbiornika. Główną część płynu wypuszcza się przez ten kurek, natomiast resztki płynu, niezbędne do dokładnego dopełnienia pojemnika, wypuszcza się ostrożnie przez specjalne spustowe kurki, aby uniknąć przelania się płynu.

e) Pojemniki pomocnicze mierzy się przez wylewanie z nich wody do 10-cio lub 5-cio litrowego legalizowanego pojemnika, zaopatrzonego w świadectwo uwierzytelnienia. Dokładność napełnienia pojemnika osiąga się przez nakrycie jego płytą szklaną, pod którą nie mają pozostawać pęcherzyki powietrza oraz z pod której nie powinien ściekać płyn po ścianach pojemnika. Odpowiednio do zaznaczonego w świadectwie uchybienia pojemnika należy po każdorazowem jego napełnieniu dodać, względnie odjąć z pojemnika pomocniczego zapomocą legalizowanej pipety ilość płynu, wskazaną w świadectwie uwierzytelnienia.

f) Używane do pomiaru dużych zbiorników pojemniki pomocnicze ruchome (100-litrowe i większe) należy przed użyciem ustawić trwale i dokładnie podług poziomnicy.

g) Zasadniczy pomiar odbieralników oraz naczyń, służących jako pojemniki pomocnicze, należy uskuteczniać co najmniej dwukrotnie Pomiar może być uznany za prawidłowy, o ile dwa kolejne pomiary dały jednakowe wyniki. Przy pomiarach następnych można ograniczyć się do jednorazowego pomiaru, o ile zgadza się on z wynikiem poprzedniego.

h) Górną kreskę pojemników pomocniczych należy ustalać w ten sposób, aby pojemność ich stanowiła wielokrotną 10 litrów, względnie przy pomiarze dużych zbiorników wielokrotną 100 litrów. W tym celu o ile przy pierwszym pomiarze okaże się, iż wypadło wylać pewną ilość płynu wielokrotną 10 względnie 100 litrów, a w pojemniku pomocniczym pozostał jeszcze płyn (mniej niż 10 względnie 100 litrów), należy powtórzyć pomiar, napełniając pojemnik pomocniczy do kreski, przyjętej przy pierwszym pomiarze, poczem dolewa się lub wylewa taką ilość wody, aby zawartość jego stanowiła wielokrotną 10 względnie 100 litrów; w ten sposób ustala się nową górną kreskę i od tej nowej kreski powtarza się pomiar zapomocą wylewu.

i) Kolejne podziałki (kreski) należy utrwalać, zależnie od armatury zbiornika, a mianowicie:

a¹⁾ W zbiornikach, posiadających płynowskaz, podziałki oznacza się na skalach płynowskazu. Skale te mają być trwale umocowane i zabezpieczone; kreski na nich oznacza się przez nacięcia, a cyfry - farbą olejną. Na metalowych skalach cyfry mogą być także wybite, na drewnianych zaś wypalone.

b¹⁾ W pojemnikach pomocniczych, posiadających od dołu do góry szereg szkieł wziernych, podziałki oznacza się przez nacięcie kresek na bocznych skośnych powierzchniach ramek szkieł wziernych.

Nacięcie należy jednak wykonać dopiero wtedy, gdy pomiar nie nasuwa żadnej wątpliwości, a pojemniki pomocnicze są trwale ustawione.

c¹⁾ Laski mają być zrobione z płaskiego żelaza, lub z twardego drzewa, pomalowanego trwałą matową farbą na czarno. Dolny koniec drewnianej laski mierniczej ma być okuty. Podziałki na laskach należy utrwalić z jak największą dokładnością oznaczając je możliwie cienkiemi, lecz wyraźnemi kreskami ostrem narzędziem. Cyfry, odpowiadające ilości płynu, mają być wykonane wyraźnie olejną farbą lub wypalone, względnie wybite (na laskach żelaznych). Laski mają mieć w górnej swej części przymocowaną poprzeczkę, do której opuszcza się laskę, opierającą się na górze dna i dochodzącą do dolnego dna zbiornika. Dla uniknięcia podrobienia lub zamiany laski mierniczej, należy:

a²⁾ zmierzyć jej długość od dolnego końca do ostatniej górnej kreski w milimetrach i zapisać ją do protokółu pomiaru,

b²⁾ zabezpieczyć dolny koniec i ostatnią górną kreskę oraz poprzeczkę w górnej części laski przez wypalenie godła Państwa na laskach drewnianych względnie przez wybicie go na laskach metalowych,

c²⁾ sporządzić dokładny rysunek laski mierniczej i poszczególnych jej podziałek w naturalnej wielkości, rysunek przechowuje się jako załącznik do protokółu pomiaru każdego zbiornika,

d²⁾ w każdym zbiorniku, posiadającym laskę mierniczą, ma być odpowiednie urządzenie, nadające ściśle określony kierunek lasce przy opuszczaniu jej do otworu w pokrywie.

d¹⁾ Laski miernicze nie powinny na całej swej długości odbiegać od linji prostej.

e¹⁾ Drewniane laski miernicze mają być pokryte trwałą farbą matową, nierozpuszczalną w spirytusie i należycie uwidaczniającą linję poziomu mierzonego płynu (naprzykład przez przesycenie lasek dębowych 10% rozczynem siarczanu żelaza).

f¹⁾ Przymocowana w górnej części laski mierniczej poprzeczka ma szczelnie przylegać do krawędzi otworu, kiedy laska opuszczona jest w przeznaczonym dla niej otworze do samego dna; miejsce przylegania należy na krawędzi trwale oznaczyć odpowiedniemi kreskami z oznaczeniem zapomocą strzałki, w którą stronę ma być zwrócona laska przy mierzeniu płynu; wspomniana wyżej poprzeczka ma być odpowiedniej grubości i trwale umocowana do laski; na laskach okrągłych poprzeczka może być urządzona w postaci odpowiednio grubej obrączki metalowej.

g¹⁾ Dolny koniec laski drewnianej ma być okuty widełkowatą (U) z twardego metalu masywną nasadką, wpuszczoną w drzewo i umocowaną przez boczne ścianki nitami.

h¹⁾ Dla mierzenia płynu laską mierniczą w zbiornikach ma być sporządzony w górnem dnie otwór z trwałem umocowaniem w nim żelaznej prowadnicy - rury o długości przynajmniej 100 cm; zezwala się na stosowanie innych prowadnic, o ile konstrukcja i umocowanie ich zapewniają możność zawsze jednakowego i starannego opuszczania laski mierniczej.

i¹⁾ O ile zamiast laski mierniczej używany jest przymiar wstęgowy wówczas w tymże celu, co poprzeczka na lasce mierniczej, ma być do przymiaru wstęgowego sporządzony specjalny zaciskacz metalowy. Przyrząd ten podczas mierzenia płynu przymocowuje się do przymiaru wstęgowego na wysokości odpowiadającej poziomowi krawędzi otworu, przez który opuszcza się przymiar wstęgowy do samego dna. Miejsce umocowania zaciskacza ma być dokładnie oznaczone w protokóle pomiaru. Również mają być w nim wykazane w milimetrach kolejno wszystkie poziomy płynu, odpowiadające poszczególnym wylanym pojemnikom pomocniczym, z oznaczeniem pojemności badanego zbiornika w litrach na poszczególnych wysokościach płynu, odpowiadających całym wylanym pojemnikom pomocniczym, oraz ilości litrów płynu odpowiadającej 1 mm na przymiarze wstęgowym w każdem miejscu jego długości.

j¹⁾ Koniec przymiaru wstęgowego ma posiadać ciężarek o wadze dostatecznej do należytego naciągania przymiaru wstęgowego i nadawania mu ściśle pionowej pozycji przy opuszczaniu. Ciężarki mogą być przynitowane do wstęgi na stałe lub przykręcane w czasie pomiarów, jednakże w obu przypadkach mają być urzędowo zabezpieczone od możności dokonywania jakichkolwiek zmian lub różnorodnego przymocowywania ich do wstęgi.

k¹⁾ Przed pomiarem odbieralniki i zbiorniki mają być tak ustawione, aby możliwie wszystek płyn ściekał przez kran spustowy, a trwałe umocowanie ich na miejscu ma być wykonane zapomocą żelaznych łap przy dnie śrubami urzędowo zabezpieczonemi, lub innych podobnych urządzeń, bądź też zapomocą obmurowania dolnej części zbiornika, aby pierwotne podczas przemiaru położenie ich nie mogło później ulec zmianie; obmurowanie jednak ma być dokonane w ten sposób, aby wszystkie szwy były widoczne.

l¹⁾ Pokrywy na włazach zbiorników i odbieralników (z wyjątkiem otworów do opuszczania laski lub przymiaru wstęgowego i nabierania próby) mają być po dokonaniu pomiaru urzędownie zabezpieczone.

Pomiary zbiorników i pojemników pomocniczych należy uskuteczniać z zachowaniem jednakowej temperatury płynu od rozpoczęcia aż do ukończenia pomiaru; w tym celu temperaturę płynu sprawdza się przez cały czas trwania pomiaru.

6.

a) Odbieralniki, służące do mierzenia codziennych odpędów spirytusu, należy wymierzać zapomocą wlewu wody, a o ile to możliwe - spirytusu z 10-cio lub 5-cio litrowego legalizowanego pojemnika dokładniejszego. Każdą otrzymaną podziałkę należy podzielić na 10 względnie 5 równych części i oznaczyć je krótszemi kreskami.

Podział na 10 lub na 5 równych części uzależnia się od wymiarów odbieralnika, zatem od długości 10 lub 5 litrowych podziałek jego laski (patrz załącznik C do § 91 punkt 11). Podziałki oznaczane krótszemi kreskami nie powinny być mniejsze od 2 mm.

b) Pomiar należy uskuteczniać przy zachowaniu jednakowej temperatury nietylko płynu, lecz i pomieszczenia, w którem znajduje się odbieralnik.

c) Przed rozpoczęciem pomiaru odbieralnika należy zbadać:

a¹⁾ czy jest trwale umocowany, należycie zabezpieczony od dowolnej zmiany położenia, próżny i dobrze oczyszczony,

b¹⁾ czy wszystkie rury znajdują się w porządku (nie przeciekają i nie są zanieczyszczone).

c¹⁾ czy mieszadło odpowiada swemu przeznaczeniu i czy może być swobodnie wprowadzone w ruch.

d¹⁾ czy pompa dokładnie opróżnia odbieralnik.

d) Przed rozpoczęciem pomiaru należy zamknąć kurki na rurce spustowej i rurze ssącej do pompy.

e) Pomiar odbieralnika uskutecznia się zapomocą wlewu z zalegalizowanego pojemnika dokładniejszego (stożkowego, zaopatrzonego w świadectwo uwierzytelnienia urzędu miar), za każdym razem dokładnie napełnionego. Co do dokładności napełnienia pojemnika i odbieralnika i uwzględnienia uchybienia pojemnika, ma zastosowanie przepis punktu 5 litera e).

f) Podczas wlewania płynu do odbieralnika należy baczyć, aby zawartość całkowicie i dokładnie spłynęła z pojemnika do odbieralnika. Dla ocieknięcia resztek płynu należy pochyło trzymać pojemnik nad odbieralnikiem w ciągu 20 sekund po wylaniu płynu.

g) Laskę mierniczą należy zanurzyć dopiero wówczas, gdy powierzchnia płynu zupełnie się uspokoi.

7.

a) Geometryczny pomiar naczyń uskutecznia się zapomocą legalizowanego przymiaru (wstęgowego, sztywnego lub składanego), ustalając w całych centymetrach wszystkie zasadnicze wewnętrzne wymiary danego naczynia, przyczem części cm mniejsze niż połowa odrzuca się, a równe połowie i większe liczy się za cały centymetr. Wszystkie wymiary bierze się kilkakrotnie w różnych miejscach i oblicza się ich średnią wartość, dzieląc sumę wymiarów przez ich ilość i zaokrąglając iloraz do całej liczby cm, jak wyżej.

b) Na podstawie ustalonych wymiarów oblicza się pojemność naczynia w litrach, stosując geometryczne wzory, zależnie od kształtu naczynia, a mianowicie:

dla prostopadłościanów =

dla walców =

dla stożków ściętych =

We wzorach oznacza: a - długość, b - szerokość, h - wysokość, d - średnica, R - promień, czyli połowa średnicy dolnego dna, r - promień, czyli połowa średnicy górnego dna i π - stosunek obwodu do średnicy koła (wielkość stała = 3,14).

Do naczyń o przekroju eliptycznym i o ścianach prostopadłych pojemność oblicza się według wzoru , przyczem D - oznacza dużą oś, a d - małą oś dna. Dla takichże naczyń o kształcie stożków ściętych należy do powyższego wzoru zamiast D wstawić sumę dużych osi obu den, podzieloną przez 2, a zamiast d sumę małych osi obydwu den, podzieloną przez 2. Dla naczyń o przekroju koła o beczkowato wygiętych ścianach pojemność oblicza się według wzoru , przyczem D oznacza średnicę przecięcia naczynia w środku, a d - średnicę den. Na wypadek gdy średnice den nie są równe, zamiast d stawia się średnią arytmetyczną tych średnic .

8.

Wszelkie naczynia i przyrządy mają być oznaczone w sposób trwały i w miejscu widocznem numerami kolejnemi, a także ma być na nich uwidoczniona pojemność w litrach.

9.

Przedsiębiorca każdej gorzelni obowiązany jest posiadać następujące narzędzia miernicze: wagę z odważnikami, pojemniki dokładniejsze 5 l, 1 l i 0,1 l, zaopatrzone w płytki szklane i w świadectwo uwierzytelnienia, termoalkoholomierz do ściślejszych badań o wyższej skali z podziałką co 0,1%, termoalkoholomierz o niższej skali z podziałką co 0,2%, tablice redukcyjne do nich i cylinder szklany, pipetę szklaną na 10 cm³ z podziałką co 0,1 cm³, termometry do badania temperatury w odbieralniku i zbiornikach oraz dla stągwi. Gorzelnie przemysłowe i rolnicze większe mają posiadać ponadto pojemnik dokładniejszy 10 l zaopatrzony w płytkę szklaną i świadectwo uwierzytelnienia. Pojemniki, alkoholomierze i pipeta mają być stale przechowywane pod zamknięciem urzędowem i przeznacza się je do czynności urzędowych. Do użytku własnego przedsiębiorca powinien posiadać osobne termoalkoholomierze. Wszystkie powyższe narzędzia (z wyjątkiem cylindra szklanego) mają być legalizowane, względnie urzędowo uwierzytelnione. Ponadto do celów kontroli techniczno-naukowej przedsiębiorca gorzelni rolniczej powinien posiadać następujące przyrządy i odczynniki: 1) wagę Reimanna, względnie Parowa, 2) dostateczną ilość dokładnych termometrów: a) dla słodowni (lokal i wszystkie grzędy słodowe), b) do kadzi zaciernej, c) do działu fermentacji (dla izby fermentacyjnej, dla każdej kadzi i dla drożdżowni), 3) dokładne cukromierze do zacierów słodkich i zacierów odfermentowanych oraz termometr zaopatrzony w skalę poprawek dla cukromierzy, względnie osobną tablicę poprawek, 4) cedzidła do zacierów, 5) kwasomierz, 6) kompletny aparat do próbnej destylacji z uwierzytelnionemi alkoholomierzami i termometrem, 7) 20 probówek i bagietki szklane, 8) normalny ług sodowy, roztwór jodu, papierki lakmusowe, stężony kwas siarkowy i formalinę, 9) potrzebne naczynia dla prób do analiz.

10.

1. Każda rektyfikacja ma posiadać legalizowaną wagę z odważnikami na obciążenie przynajmniej 1.000 kg. komplet legalizowanych pojemników dokładniejszych o pojemności 10, 5, 1, 0,5 i 0,1 litra, zaopatrzonych w świadectwa uwierzytelnienia i płytki szklane oraz legalizowane pipety na 10 cm³ z podziałką co 0,1 cm³, lewar do odbierania prób spirytusu z beczek i uwierzytelnione alkoholomierze i termometry. Ponadto rektyfikacja ma posiadać naczynia szklane, kwas siarkowy i lampkę do badania rektyfikatu na czystość. Kwas siarkowy do badania rektyfikatu na czystość ma być przechowywany pod urzędowem zamknięciem i ma być zaopatrzony w świadectwo pracowni chemicznej P. M. S.

2. Wagi do ważenia beczek mają być ustawione w krytych pomieszczeniach.

11.

Każda rektyfikacja ma posiadać:

a) odpowiednie mierniki (zbiorniki miernicze) względnie wagi do mierzenia surówki, tudzież wszystkich gatunków rektyfikatu oddawanych na aparat do oczyszczania,

b) odpowiednią ilość odbieralników do przyjmowania i mierzenia otrzymanego z aparatu rektyfikatu wszelkich gatunków. Przy aparatach ruchu przerywanego pojemność tych odbieralników ma być wystarczająca do przyjęcia produktów, otrzymanych z jednorazowego nabicia wszystkich czynnych aparatów, przy aparatach zaś ciągłych odbieralniki mają starczyć do przyjęcia produktów, otrzymanych w ciągu co najmniej 12 godzin.

12.

Fabryka wódek gatunkowych ma posiadać następujące narzędzia miernicze i przyrządy:

a) legalizowany pojemnik dokładniejszy do mierzenia naczyń i zbiorników o pojemności 5 litrów i pojemniki dokładniejsze, które okażą się potrzebne oraz legalizowaną pipetę na 10 cm³ z podziałką co 0,1 cm³, niezbędne do sprawdzenia zawartości płynu w naczyniach z gotowemi wyrobami wódczanemi, które fabryka wypuszcza do sprzedaży i do nalewu,

b) legalizowaną wagę dziesiętną z odważnikami,

c) uwierzytelnione termoalkoholomierze z podziałką przynajmniej co 0,2% z tablicami redukcyjnemi i termometry,

d) składany przymiar lub wstęgowy,

e) aparat Sallerona do odpędzania alkoholu z wódek gatunkowych z uwierzytelnionemi alkoholomierzami z podziałką co 0,2% i termometrem celem sprawdzenia ich mocy,

f) legalizowane menzury (cylindry miernicze) szklane o pojemności 100 cm³ i 200 cm³ z podziałkami co 1 lub 2 cm³, oznaczonemi cyframi przynajmniej przy liczbach 10 i wielokrotnych 10.

13.

Każde przedsiębiorstwo, przerabiające spirytus, ma posiadać legalizowane względnie uwierzytelnione narzędzia, niezbędne do mierzenia mocy i temperatury spirytusu z odnośnemi tablicami redukcyjnemi, legalizowane i zaopatrzone w świadectwa uwierzytelnienia pojemniki i legalizowaną pipetę na 10 cm³ z podziałką co 0,1 cm³, wagę z odważnikami oraz w razie potrzeby - kompletny aparat Sallerona z uwierzytelnionemi alkoholomierzami i termometrem i legalizowaną menzurą szklaną z podziałkami. Wytwórnie politury i lakieru spirytusowego mają posiadać ponadto narzędzia do określenia zawartości substancyj żywicznych.

ZAŁĄCZNIK  C ¹⁰³

URZĄDZENIA GORZELNI.

1.

Gorzelnia nie może mieć żadnego połączenia oraz wspólnego podwórza z jakiemkolwiek innem przedsiębiorstwem przerabiającem spirytus. Połączenia gorzelni z rektyfikacjami, istniejące przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, mogą pozostać nadal, jednakże wejście do każdego z wymienionych zakładów powinno być oddzielne.

2.

a) Sala aparatowa, szczególnie ta jej część, w której mieści się aparat odpędowy i przyrząd kontrolny, ma być widna, czysta, ma mieć posadzkę betonową, ceglaną lub inną twardą i nieprzemakalną oraz ścieki. Sala ta ma być tak urządzona, by wszelkie części aparatu odpędowego, rury alkoholowe, do pary i płynu, rury lutrynkowe, przyrząd kontrolny i odbieralnik były ze wszystkich stron widoczne, a dostęp do nich był łatwy.

b) Każda gorzelnia ma posiadać wszelkie odpowiadające powyższym wymogom urządzenia, jak schody, galerje z poręczami i t. p.

3.

a) Wszystkie części aparatu odpędowego, oziębialnik i rury, przez które przepływa spirytus, luter i para alkoholowa, mają być trwale połączone między sobą, jak również oziębialnik z przyrządem kontrolnym i mają być tak uszczelnione, aby para alkoholowa, spirytus i luter mogły swobodnie krążyć, lecz żeby jednocześnie cała ilość pędzonego spirytusu przepływała przez przyrząd kontrolny.

b) Przy aparacie odpędowym mają być urzędowo zabezpieczone wszystkie połączenia części składowych i przewodów rurowych, przez które przechodzi płyn lub para alkoholowa, tudzież znajdujące się w pobliżu zabezpieczonych części połączenia rur wodnych i zacierowych wychodzących lub wchodzących do tych części aparatu.

c) Kolumn zacierowych nie zabezpiecza się do wysokości, na której kolumna łączy się z rurą, doprowadzającą zacier do aparatu. Połączenie tej rury z aparatem, wzierniki odnośnego oddziału kolumny i ewentualne połączenia rury manometru z aparatem mają być zabezpieczone.

d) Wszystkie krezy rur, przez które przechodzi para alkoholowa lub płyn spirytusowy, z wyjątkiem krez krytych, powinien przedsiębiorca gorzelni zaopatrzyć w osłony (mufy), które mają być urzędowo zabezpieczone.

e) Aparat odpędowy ma być w ten sposób zbudowany, aby destylacja spirytusu odbywała się równomiernie bez znacznych wahań mocy i temperatury oraz tak zabezpieczony urzędowo, aby nie można było inaczej otrzymać pary alkoholowej lub płynu spirytusowego (lutru, flegmy), bez uszkodzenia aparatu lub urzędowych zabezpieczeń, jak tylko przez ustawiony za chłodnicą przyrząd kontrolny.

f) W szczególności budowa i zabezpieczenie urzędowe aparatu odpędowego mają odpowiadać następującym wymogom:

a¹⁾ Materjał, z którego zbudowane są drewniane kotły odpędowe, ma być zdrowy, a złączenia pojedyńczych części powinny być trwałe. Obręcze, ściągające klepki kotłów, mają być zabezpieczone od możności odsuwania. Zabrania się używania kotłów drewnianych ze sztukowanemi klepkami. Połączenie hełmu z górnem dnem kotła, jak również wszelkich rur z niem połączonych, ma być wykonane na krezy i pierścienie, przez otwory których przechodzą śruby ściągające, przystosowane do urzędowego zabezpieczenia. Drewniane kotły odpędowe mogą być nazewnątrz pociągnięte i napuszczone środkiem utrwalającym ich czas używalności, któryby jednak pozostawiał widoczne naturalne usłojenie drzewa. Nowe kotły drewniane mogą być ustawione tylko w gorzelniach owocowych. W innych gorzelniach już istniejących drewniane kotły można pozostawić aż do zużycia. Naprawa kotłów drewnianych w tych gorzelniach może odbywać się tylko za zezwoleniem izby skarbowej.

b¹⁾ Metalowe aparaty odpędowe mają być sporządzone z całych blach. W nowych aparatach miedzianych blachy ścian zewnętrznych nie mogą być łączone na nity ze sobą lub z dnami wewnętrznemi, lecz mają być lutowane na twardo (mosiądzem). W istniejących aparatach połączenia na nitach mają być pokryte miedzianym paskiem, należycie zabezpieczonym od możności odsuwania. Wymagania powyższe nie dotyczą tej części zacierowej kolumny aparatu odpędowego, która nie podlega urzędowemu zabezpieczeniu. Używanie łatanych kotłów lub łatanych kolumn metalowych, z wyjątkiem części kolumny zacierowej, niepodlegających urzędowemu zabezpieczeniu, jest zabronione.

c¹⁾ Aparaty odpędowe mogą posiadać tylko niezbędne do pędzenia i destylacji otwory i połączenia rurowe dla zacieru, wody, pary i płynów alkoholowych oraz wzierniki. Rury do pary i płynów alkoholowych mogą być w razie koniecznej potrzeby zaopatrzone w kurki (np. w aparacie Barbet'a), które mają być tak urządzone i zabezpieczone urzędowo, by nie dawały możności odprowadzenia pary lub płynu alkoholowego z pominięciem przyrządu kontrolnego. W górnej części kotłów odpędowych mogą być ustawiane samoczynne wentyle bezpieczeństwa i wentyle powietrzne. Zabrania się umieszczania i używania tych wentylów na rurach alkoholowych. Do wentylów takich, umieszczonych przy kotłach odpędowych dwudzielnych, ustawionych na różnej wysokości, stosuje się przepis, że wylot wentyla niższego nie może znajdować się niżej od wylotu wentyla wyższego. Ze względów bezpieczeństwa należy, o ile możności, unikać osłaniania wylotów tych siatkami drucianemi lub dziurkowanemi hełmami metalowemi. W tych przypadkach wystarczy takie urzędowe zabezpieczenie połączeń oddzielnych części wentyla i samego wentyla ze ścianą kotła lub rektyfikatora, które uniemożliwi odjęcie lub rozebranie wentyla, a w szczególności usunięcie zapadki jego z gniazda.

d¹⁾ Otwory i wzierniki w kolumnach rektyfikacyjnych aparatów odpędowych, przemykane ślepemi kapslami lub grubościennemi szkłami, mają być tak urządzone, by nadawały się do nałożenia urzędowych zabezpieczeń. Takie same otwory i wzierniki w zacierowej części kolumny, z wyjątkiem wzierników górnego oddziału, nie wymagają zabezpieczenia.

e¹⁾ Przy aparatach odpędowych ciągłych mogą być ustawione probierze do badania alkoholu w lutrynkach i w wywarze; probierze lutrynkowe powinny być zabezpieczone. Probierze te składają się z małego oziębialnika, stągiewki do umieszczania alkoholomierza i niezbędnych połączeń. Oziębialnik probierza wywaru może być połączony z ostatnią albo przedostatnią częścią kolumny zacierowej, a oziębialnik probierza lutrynku z ostatnią dolną częścią kolumny lutrynkowej. Rurki, doprowadzające parę alkoholową do oziebialników probierzy, nie mogą mieć średnicy większej niż 20 mm. Odpływ ma uchodzić do kanału nieczystości, albo też do rury głównej wywaru względnie lutrynku. Epruweta probierza ma być nakryta szklanym kloszem.

f¹⁾ Aparaty odpędowe, w których wprost z zacieru otrzymuje się spirytus oczyszczony, mogą za zezwoleniem izby skarbowej posiadać oddzielacz fuzli, który wraz z naczyniem zbiorczem dla fuzli ma być przystosowany do nałożenia urzędowych zebezpieczeń. Fuzlownik powinien odpowiadać wymaganiom § 143.

g¹⁾ Rury, służące do przepłukiwania kolumn zacierowej (roboczej) i rektyfikacyjnej (lutrynkowej) i deflegmatora mają być zaopatrzone bezpośrednio przy wejściu do kolumn w dobrze działające wentyle wsteczne i kurki, nadające się do urzędowego zabezpieczenia; kurki te mogą być otwierane tylko w obecności K. S.

h¹⁾ Rury, odprowadzające lutrynek z kolumny rektyfikacyjnej do kanału nieczystości, mogą być zamykane odpowiednio zbudowanemi i dającemi się zabezpieczyć kurkami. Rury lutrynkowe w kształcie litery "U" pomiędzy deflegmatorem i kolumną rektyfikacyjną nie mogą posiadać żadnych złączeń w części stale wypełnionej lutrem.

i¹⁾ Aparat odpędowy ciągły może posiadać na kolumnie zacierowej, regulatorze wywaru i kolumnie rektyfikacyjnej, manometry tarczowe (zwykłe) lub rurowe. Manometry te, o ile znajdują się na kolumnie rektyfikacyjnej, lub na zabezpieczonej części kolumny zacierowej, mają posiadać urządzenia do zabezpieczania od rozbierania i odejmowania pojedyńczych części. Ponadto manometry rurowe mają być tak urządzone, by płyn, zbierający się w nich w nadmiarze, spływał automatycznie do kolumny. Wylot rury, wskazującej ciśnienie, o ile manometr znajduje się na kolumnie rektyfikacyjnej, lub zabezpieczonej części kolumny zacierowej, ma być wyprowadzony pionowo ponad dach gorzelni i przykryty kapturem, wykonanym według przepisów punktu 10 litera b.

j¹⁾ Przy aparatach odpędowych kotłowych, wówczas, kiedy lutrynki wracają do kotła (choćby jednego tylko) rura, odprowadzająca wywar z jednego kotła do drugiego lub do zbiornika wywaru, ma być osadzona tak wysoko ponad dnem odnośnego kotła, względnie wylot jej wewnątrz kotła ma być tak otoczony wysokim i zupełnie szczelnym pierścieniem, sporządzonym z blachy miedzianej, ażeby w każdym z kotłów stale pozostawało co najmniej 5% zwykłej ilości wywaru, względnie zacieru. Ponadto kotły, jak i cała ich armatura i połączenia rurowe mają być tak urządzone, by nadawały się do urzędowego zebezpieczania, wyłączającego możność dostępu do ich wnętrza bez uszkodzenia zabezpieczeń. Rury, doprowadzające do kotłów parę ostrą, względnie zwrotną, mają posiadać tuż przy ścianach kotłów działające wstecz wentyle, nadające się do urzędowego zabezpieczenia.

k¹⁾ Przetłocznik parowy (montejus), to jest przyrząd osadzony na przewodzie wywaru i służący do przenoszenia wywaru zapomocą pary do naczyń wyżej położonych, np. brażerek, albo zbiornika, ma być stale urzędowo zabezpieczony. O ileby przetłocznik posiadał jeszcze rura do zupełnego opróżnienia, to rurą ta ma uchodzić wprost do kanału nieczystości.

l¹⁾ Rektyfikator, jako część aparatu odpędowego, w której podczas pędzenia zbiera się płyn alkoholowy, ma być tak urządzony i ustawiony, by nietylko przez stosowny właz, nadający się do urzędowego zabezpieczenia, był dostępny do wewnętrznego badania, lecz żeby i dno jego można było w każdej chwili zbadać od strony zewnętrznej. Objętość tej części rektyfikatora, w której zbiera się luter, może wynosić najwyżej 10% objętości kotła odpędowego, z którym łączy go rura alkoholowa, przy dwóch zaś kotłach odpędowych, wspólnie pracujących, 10% objętości większego z nich.

m¹⁾ Każda rura parowa, zasilająca rektyfikator, lub kolumnę rektyfikacyjną (lutrynkową), ma posiadać wentyl, działający wstecz i nadający się do urzędowego zabezpieczenia.

g) Izba skarbowa może w poszczególnych przypadkach zwalniać przedsiębiorców gorzelni, istniejących przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, lecz nieprzebudowanych, od ścisłego dotrzymywania wymienionych wyżej warunków urządzenia gorzelni, o ile da się to pogodzić z wymogami kontroli.

4.

a) Deflegmator i oziębialnik mają być sporządzone z miedzi lub żelaza (drewniane są zabronione). Oziębialnik ma spoczywać na podstawach (nóżkach) lub żelaznych belkach, umocowanych w ścianach w ten sposób, by dolne dno jego było widoczne. Wymaganie to dotyczy także i deflegmatorów, o ile są ustawione osobno od kolumny rektyfikacyjnej.

b) Pozatem urządzenie i ustawienie oziębialników ma być tego rodzaju, aby zbadanie ich wnętrza oraz obejrzenie z zewnątrz były możliwe. Przed rozpoczęciem kampanji należy oziębialnik bezwarunkowo obejrzeć.

c) Oziębialniki, zbudowane w ten sposób, że para alkoholowa, względnie spirytus dotyka się bezpośrednio do zewnętrznych ścianek, mają posiadać dodatkowe metalowe osłony tych ścian (płaszcze). Wymaganie to dotyczy również i deflegniatorów, tak samo zbudowanych, ustawionych osobno od kolumny rektyfikacyjnej.

d) Pomiędzy osłonami i ścianami wymienionych części aparatu odpędowego należy pozostawić co najmniej trzycentymetrową próżną przestrzeń. Izba skarbowa może zwolnić przedsiębiorcę od obowiązku zaopatrzenia deflegmatora lub oziębialnika we wspomnianą osłonę, pod warunkiem jednak, że ściany tych części aparatu są całe, nieuszkodzone, stale utrzymywane we wzorowej czystości i o ile są sporządzone z miedzi.

e) Połączenie rur alkoholowych i wodnych z oziębialnikiem i umieszczonemi na rurze wodnej w bliskości oziębialnika kurkami ma być tak urządzone, by nadawało się do urzędowego zabezpieczenia.

f) Również włazy do oziębialnika, kurki do wpuszczania i spuszczania wody, połączenia ścian z górnem i dolnem dnem mają nadawać się do urzędowego zabezpieczenia. Kurek dla spuszczania wody z oziębialnika i deflegmatora może być pozostawiony bez zabezpieczenia przeciwko dowolnemu spuszczaniu wody w przypadkach, zasługujących na uwzględnienie za zezwoleniem urzędu skarbowego.

g) Połączenia rur wodnych i zacierowych z deflegmatorem mają nadawać się do urzędowego zabezpieczenia narówni z połączeniami rur alkoholowych.

5.

a) Urządzenia do odprowadzania lutrynków z rektyfikatora lub innych części aparatu odpędowego, mają być tego rodzaju, aby odprowadzenie lutrynku bez uszkodzenia tych urządzeń było niemożliwe.

b) Rura lutrynkowa ma być wprowadzona co najmniej na 30 cm w zagłębienie kanałowe. Zagłębienie to ma być tak urządzone, by lutrynki mieszały się z nieczystościami lub też wypływały do osobnej studzienki i wsiąkały w ziemię.

c) W obu wymienionych przypadkach otwory kanałowe poza wpustem rury lutrynkowej, jak również otwór studzienki mają być tak urządzone i zabezpieczone, by czerpanie lutru było niemożliwe.

6.

a) Wszelkie rurociągi, prowadzące parę alkoholową, spirytus i luter, mają być dostępne do badania i tak urządzone, by można je było ze wszystkich stron dokładnie obejrzeć.

b) W miejscach, gdzie rurociągi te przechodzą przez mur, posadzkę lub strop gorzelni, otwory mają być takiej szerokości, by rurociągi można było obejrzeć ze wszystkich stron. Otwory można przykrywać lekkiemi pokrywami.

c) Rury alkoholowe i lutrynkowe mają być wykonane z miedzi lub mosiądzu, powinny być ciągnione, bez szwów i jakichkolwiek uszkodzeń, niemalowane i stale utrzymywane w należytym porządku i czystości, w stanie błyszczącym, aby najlżejsze draśnięcie lub rysa były widoczne. Izba skarbowa może zezwolić na pozostawienie w istniejących aparatach odpędowych rur miedzianych lutowanych na twardo.

d) Części rur alkoholowych można łączyć tylko zapomocą krytych krez i uszczelniać w miejscu złączenia zapomocą stosowanych w technice pakunków.

e) Niezbędne lutowanie zewnętrznych ścian części aparatu odpędowego, podlegających zabezpieczeniu, miedzianych osłon, rur spirytusowych i t. p. dozwolone jest tylko lutem mosiężnym.

7.

a) Stągiew ma być zbudowana z blachy miedzianej lub mosiężnej i ma stanowić naczynie zamknięte, przykryte z góry kloszem z grubego szkła.

b) Klosz ten ma spoczywać na brzegach miski stągwi, wygiętych w kształcie krezy. Metalowy brzeg oprawy klosza wraz z krezą miski zaciska się zgóry i zdołu dwoma pierścieniami zapomocą śrubek i nakrętek, nadających się do urzędowego zabezpieczenia. Pierścień górny ma posiadać wygięty ku dołowi kołnierz, nakrywający krezy miski i oprawy klosza.

c) Stągiew ma posiadać pod kloszem rurkę powietrzną, która powinna łączyć się z takąż rurą, umieszczoną na rurze, doprowadzającej spirytus z oziębialnika do stągwi. Rurka powietrzna w dolnem swem zgięciu, znajdującem się w misce stągwi, ma być zaopatrzona w otworek dla ściekania płynu z rurki na wypadek zalania jej spirytusem lub brzeczką.

d) Wewnątrz stągwi mieści się cedzak, składający się z siatki drucianej, obciągniętej tkaniną filtrującą i przymocowanej do rury z dzióbkiem, z którego odpływa spirytus. W stągwiach późniejszego wykonania rura ta ma brzeg równy, poniżej którego nalutowana jest rynienka z dzióbkiem.

e) W rurze tej (po uprzedniem napełnieniu jej płynem spirytusowym) umieszcza się uwierzytelnione alkoholomierz i termometr, który przymocowuje się do rurki powietrznej w sposób, umożliwiający odczytywanie jego wskazań przez okienko znajdujące się w ścianie szafki, przykrywającej stągiew (punkt 9).

f) Stągiew ma być połączona z oziębialnikiem w ten sposób, aby odległość w kierunku pionowym między brzegiem dolnym otworu, znajdującego się w ścianie oziębialnika, a przeznaczonego do odprowadzania płynu spirytusowego i brzegiem rury, przez którą płyn ten wylewa się do miski stągwi, wynosiła nie mniej, jak 15 cm i aby brzeg rury znajdował się na wysokości 75 cm nad poziomem postumentu przyrządu kontrolnego. Dla berlińskich przyrządów kontrolnych, typu uszczelnionego i innych, pełna wysokość środka odpływowego otworu oziębialnika nad poziomem postumentu ma wynosić nie mniej, jak 98 cm, wysokość zaś dolnego brzegu rury odpływowej z miski stągwi ponad postumentem - 65 cm. Dzióbek stągwi ma być ustawiony w ten sposób, aby strumień spirytusu spływał z niego na dno miski w pewnem oddaleniu od otworu odpływowego.

g) W gorzelniach, które powstały po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia lub przy kapitalnych przebudowach istniejących gorzelni oziębialnik, stągiew i przyrząd kontrolny mają być ustawione w jednej prostej linji.

8.

a) Powietrznik stągwi z piłką gumową ma być wśrubowany w obsadę i zabezpieczony urzędowo w sposób, wyłączający możność rozkręcenia powietrznika bez uszkodzenia zabezpieczenia.

b) Klosza szklanego nie należy przymocowywać hermetycznie do miski stągwi; natomiast oprawę z siatki drucianej, obciągniętej uprzednio wełnianą tkaniną (cedzak) należy przy użyciu uszczelnienia gumowego lub konopnego przymocować szczelnie śrubami do miski stągwi, aby wszystek płyn spirytusowy filtrował się przez tkaninę wełnianą cedzaka, zanim dostanie się do przyrządu kontrolnego. Cedzak ma być stale w stanie nieuszkodzonym i rozmyślne dziurkowanie go jest wzbronione.

9.

a) Stągiew przykrywa się szafką drewnianą, wykonaną z suchych desek, sklejonych szczelnie ze sobą; ponadto deski i ściany szafki łączą się zapomocą trzech żelaznych obręczy i śrub, które mają przejść przez każdą deskę, a z wewnętrznej strony szafki mają nakrętki i zatyczki. Każda deska ścian górnej i dolnej ma być umocowana od wewnątrz do ścian bocznych kątownikami żelaznemi, przytwierdzonemi śrubami, które nie powinny jednak przechodzić na wylot. Ściany, wierzch i dno mają być szczelnie dopasowane i pomalowane od strony wewnętrznej białą farbą olejną, a nazewnątrz politurowane lub pokryte przezroczystym lakierem, tak aby było widoczne usłojenie drzewa. Dwie przeciwległe ściany szafki mają być zaopatrzone na wysokości szklanego klosza stągwi w okienka z szybami, które mają być umocowane od wewnątrz w ramce metalowej lub drewnianej, przyśrubowanej jak wyżej. Ponadto może być sporządzone trzecie takież okienko w ścianie szafki od strony przyrządu kontrolnego i, o ile znajduje się w niej zbiornik przelewowy (litera d) z pływakiem, ma być urządzone okienko w dolnej części szafki dla ułatwienia badania położenia pływaka (rysunek szafki podany jest w załączniku Nr. 49).

b) Po założeniu przedniej, ruchomej ściany ściąga się obręcze zapomocą żelaznych prętów z nacięciem śrubowem i nakrętką na jednym końcu, a główką na drugim końcu. Po nałożeniu prętów zabezpiecza się je urzędowo plombami w ten sposób, aby jeden koniec sznurka przechodził przez główkę lub nakrętkę, drugi zaś przez otwór w pręcie poza uszkami obręczy.

c) Połączenie ścian szafki ma być takie, aby w ścianach nie było szpar i aby po nałożeniu zabezpieczeń przesuwanie ścian w jakimkolwiek kierunku było niemożliwe.

d) W szafce ma być również umieszczony zbiornik przelewowy. O ile nie jest on ustawiony wewnątrz szafki do stągwi, ani w szafce, wmurowanej w postument przyrządu kontrolnego, wówczas powinien być przykryty odpowiednio urzędownie zabezpieczoną osłoną. Wymiary, podane w rysunku szafki (litera a), mogą być odpowiednio do miejscowych warunków nieco zmienione, np. przy wyższem lub niższem umieszczeniu oziębialnika i t. p. Stągiew należy umieszczać w szafce bliżej do okienka, z którego dogodniej jest badać przepływ spirytusu i zanurzone w nim narzędzia miernicze.

e) O ile budowa drewnianej szafki, służącej do przykrycia stągwi jest odmienna od wyżej opisanej lub szafka wykonana jest z blachy miedzianej, wówczas sposób zabezpieczenia szafki należy dostosować do jej budowy, bacząc, by nie było dostępu do stągwi bez zdjęcia zabezpieczeń.

f) Istniejące przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia szafki, wykonane z cynkowej blachy, zabezpieczające dokładnie stągiew, mogą pozostać aż do zużycia.

10.

a) O ile na rurze spirytusowej z oziębialnika w aparatach odpędowych niektórych systemów urządzona jest rura powietrzna, to musi być ona wyprowadzona pionowo ponad dach gorzelni. Rury powietrzne z kilku takich oziębialników mogą być połączone w jedną, którą wyprowadza się ponad dach.

b) Wylot rury ma być zakończony kapturem w kształcie dzwonu (hełmu), zamkniętym z dołu płytą z otworami o średnicy najwyżej 1,5 mm. Wierzch kaptura nie może posiadać otworów.

11.

a) Odbieralnik ma być sporządzony z blachy żelaznej lub miedzianej i ustawiony w sposób dogodny dla pomiarów i na takim poziomie, by spirytus z przyrządu kontrolnego mógł do niego swobodnie spływać.

b) W odbieralniku ma się mieścić całkowity dzienny odpęd spirytusu; częściowe oddawanie do magazynu dziennego odpędu jest wzbronione.

c) Jeżeli warunki miejscowe nie pozwalają na ustawienie wysokiego odbieralnika, wówczas można ustawić dwa mniejsze odbieralniki, połączone ze sobą u góry rurą przelewową. Przy dużych odpędach, których nie można pomieścić w dwóch odbieralnikach, należy ustawić zbiornik do całkowitego odpędu i przy nim miernik.

d) Odbieralnik ma mieć formę walca o średnicy wewnętrznej nie większej, jak 72 cm, t. j. takich wymiarów, aby 10-litrowe podziałki laski mierniczej stanowiły co najmniej 25 mm. Istniejące w chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia odbieralniki, posiadające takie wymiary, że 10-litrowa działka ich laski mierniczej jest równa lub większa od 10 mm, a pozatem odpowiadające wszelkim innym przepisom niniejszego punktu, mogą pozostać nadal aż do czasu przeprowadzenia gruntownej naprawy gorzelni.

e) Odbieralnik należy ustawić prostopadle i to w taki sposób, aby była wykluczona zmiana jego położenia przez trwałe jego przymocowanie, np. zapomocą łap do podstawy.

f) Górne dno odbieralnika, o ile nie jest przynitowane, ma być umocowane zapomocą śrub lub muter i zabezpieczone, aby bez uszkodzenia urzędowych zabezpieczeń nie można było zmieniać jego położenia.

g) O ile urządzenie gorzelni wymaga opuszczenia odbieralnika w ziemię na pewną głębokość, natenczas ściany i dno dołu, w którym mieści się odbieralnik, muszą być należycie zabezpieczone od dopływu wody gruntowej. Dół ma mieć takie wymiary, aby był wolny dostęp do zbadania stanu odbieralnika, jego ścian i dna.

h) Odbieralnik ma posiadać w górnem dnie właz, zamykany pokrywą, przystosowaną do urzędowego zabezpieczenia, oraz otwory do opuszczania laski mierniczej i do pobierania prób. Przez górne dno prócz tego przechodzi w środku oś mieszadła, a z boku rura, doprowadzająca spirytus z przyrządu kontrolnego i rura ssąca od pompy tłoczącej spirytus z odbieralnika do magazynu, o ile rura ta nie jest wyprowadzona z dna dolnego nazewnątrz odbieralnika. Rura ssąca ma być zaopatrzona w kurek, który umieszcza się na górnem względnie przy dolnem dnie odbieralnika; jeżeli rura znajduje się wewnątrz odbieralnika, to kurek może być umieszczony również na rurze pomiędzy odbieralnikiem, a pompą. W tym przypadku ponad górnym dnem odbieralnika poniżej kurka rury ssącej powinien być umieszczony mały kurek powietrzny, zaopatrzony w rurkę wylotową, zgiętą ku dołowi i wprowadzoną przez górne dno do odbieralnika. W odbieralnikach, urządzonych po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, wszystkie otwory, znajdujące się na górnem dnie, nie wyłączając otworu dla mieszadła, mają być zaopatrzone w występy (kołnierze) o wysokości nie mniejszej, jak 2 cm, odpowiednie zaś pokrywy dla włazu i inne również w występy, zakrywające powyższe kołnierze. Nad występem otworu dla mieszadła do osi jego powinien być umocowany odpowiedni kaptur, zakrywający ten występ. Przy gruntownej naprawie gorzelni opisane urządzenia mają być uskutecznione w istniejących przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia odbieralnikach.

i) Rura, doprowadzająca spirytus z przyrządu kontrolnego ma dochodzić prawie do samego dna odbieralnika. Część tej rury, znajdująca się wewnątrz odbieralnika, ma być dziurkowana dla swobodnego ujścia powietrza, które mogłoby zakłócić swobodny dopływ spirytusu z przyrządu kontrolnego; rura przelewowa, o której mowa w niniejszym punkcie litera c), ma również dochodzić prawie do samego dna odbieralnika.

j) Wymieniona rura i rura ssąca pompy, o ile przechodzi ona wewnątrz odbieralnika, mają być tak przymocowane do pokrywy odbieralnika i tak zabezpieczone, aby odłączenie ich bez uszkodzenia urzędowego zabezpieczenia było niemożliwe.

k) Gdy ssąca rura pompy przechodzi wewnątrz odbieralnika, wtedy dla dokładnego opróżnienia odbieralnika, ma być w jego dnie, pod wylotem wspomnianej rury, urządzone zagłębienie, do którego wchodzi koniec tej rury i z którego pompa może wybrać resztki płynu.

l) Każdy odbieralnik ma mieć rurkę, umocowaną w najniższej części dna z kurkiem do spuszczania pozostałości płynu, w razie, gdyby całkowite opróżnienie zapomocą pompy ssącej nie dało się uskutecznić.

m) Otwór do opuszczania laski mierniczej, oraz otwór do nabierania prób zasłania się pokrywkami, posiadającemi urządzenie do zamykania na kłódkę; otwory te zabezpiecza się urzędowo na czas sprawdzania przyrządu kontrolnego. Przy otworze do opuszczania laski mierniczej przymocowuje się na stałe przyrząd kierowniczy (prowadnica) dla laski mierniczej, umożliwiający opuszczanie laski w ściśle określonym kierunku.

n) Otwór dla osi mieszadła ma się znajdować w środku pokrywy odbieralnika. Przez otwór ten przechodzi ustawiona pionowo żelazna oś mieszadła, której dolny koniec mieści się w gnieździe, przymocowanem do dna odbieralnika, na górnym zaś znajduje się rączka (korba). Wzdłuż osi mieszadła przymocowuje się na różnych wysokościach szereg skrzydeł w formie pochyłych wioseł, które przy ruchu wirowym dokładnie mieszają płyn spirytusowy.

o) W niezbyt wysokich odbieralnikach dopuszczalne są również mieszadła typów innych, naprzykład w postaci ruchomego żelaznego dziurkowanego krążka z przymocowanym w środku prętem prostopadłym; pręt ten przechodzi przez otwór w górnem dnie odbieralnika i nazewnątrz kończy się rączką. Mieszadła takie wprowadza się w ruch w kierunku pionowym (z góry na dół i odwrotnie).

p) Połączenie rur spirytusowych z odbieralnikiem, kurek znajdujący się na odbieralniku lub na rurze ssącej pompy, pokrywy włazu i otwory w odbieralniku, a także górne dno jego (o ile nie jest przynitowane) mają nadawać się do urzędowego zabezpieczenia.

r) Zbiornik, zastępujący odbieralniki przy dużych odpędach (litera c) ma być zaopatrzony w mieszadło i w laskę mierniczą, ma odpowiadać przepisom, dotyczącym odbieralników, z wyjątkiem wymaganych pod literą d wymiarów; ponadto ze zbiornika nie pompuje się spirytusu do magazynu, lecz przepuszcza się go przez miernik, a dopiero z miernika spirytus przepompowuje się do magazynu. Miernik ma odpowiadać wszystkim powyższym przepisom, dotyczącym odbieralnika, z wyjątkiem postanowień pod literami b i c; urządzenie mieszadła w mierniku nie jest wymagane.

s) W gorzelniach owocowych i pejsachowych, produkujących spirytus z owoców, izby skarbowe mogą zezwalać na wyjątki co do urządzenia odbieralnika.

12.

a) Każda gorzelnia ma posiadać specjalny magazyn do przechowywania spirytusu.

b) W magazynie może być jeden lub kilka zbiorników żelaznych, dostępnych do oględzin i pomiarów. Zbiorniki mają stać na trwałych fundamentach murowanych. Łączna pojemność zbiorników (z wyłączeniem beczek) nie może być mniejsza od 30.000 l. Przepis ten nie stosuje się do gorzelni owocowych i pejsachowych. Gorzelnie, które w dniu wejścia w życie tego przepisu posiadały zbiorniki o mniejszej pojemności niż 30.000 l, będą obowiązane w okresie do dnia 1 września 1941 roku dostosować pojemność zbiorników do powyższej normy. Izba skarbowa może w wyjątkowych wypadkach zezwalać na odroczenie wymienionego wyżej terminu

c) Przy zbiornikach mają być urządzone wygodne i bezpieczne schody, zakończone galeryjką, na takiej wysokości, by można było opuszczać do zbiornika przyrząd do nabierania próbek, oraz laskę mierniczą lub przymiar wstęgowy. Zarówno schody, jak i galeryjka, mają być zaopatrzone w mocne poręcze.

d) Do czerpania prób spirytusu ze zbiornika ma gorzelnia posiadać odpowiednie naczynie metalowe.

13.

a) Wszelkie osłony i mufy mają być tak urządzone i zabezpieczone, by nie można było z zewnątrz dostać się do okrytych niemi części aparatu odpędowego, bez uszkodzenia zabezpieczeń i samej osłony. Osłony mają być wykonane z blachy miedzianej, a od strony wewnętrznej mają być pokryte białą farbą olejną.

b) Osłony z blachy cynkowej, istniejące w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, mogą być zachowane aż do zużycia.

14.

Przy przyrządzie kontrolnym ma być ustawiony t. zw. "zbiornik przelewowy", sporządzony z blachy miedzianej, przeznaczony do zlewu spirytusu z przyrządu kontrolnego w razie jego zalania.

ZAŁĄCZNIK  D ¹⁰⁴

ZASADY OBLICZANIA PODSTAWOWEJ CENY MONOPOLOWEJ.

A.

Koszt surowców.

1. Ziemniaki:

a) Ilość ziemniaków potrzebna do wypędzenia 700 hl spirytusu 100% w dobrze prowadzonej gorzelni, oblicza się według wzoru:

w którym Z oznacza ilość ziemniaków w kwintalach, zaś a liczbę, wyrażającą przeciętną zawartość skrobi w 100 kg ziemniaków w całem Państwie. Przeciętna zawartość skrobi w ziemniakach będzie ustalana każdorazowo na poszczególne kampanje, względnie trzechlecia przez Ministra Skarbu w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych i podawana do wiadomości w drodze obwieszczenia w Monitorze Polskim.

b) Cenę ziemniaków przyjmuje się na podstawie przeciętnych cen rynkowych z ostatnich trzech kampanij, t. j. z kampanji w której cenę oblicza się i z dwóch poprzednich kampanij. Ceny za poprzednie kampanje przyjmuje się w wysokości, ustalonej do kalkulacji w kampanjach ubiegłych, przyczem przyjmuje się nie ostateczne przeciętne ceny, lecz ceny rynkowe poszczególnych kampanij. Cenę danej kampanji oblicza się na podstawie rynkowej ceny ziemniaków fabrycznych loco wagon z okresu od 16 września do 30 listopada każdego roku włącznie. W braku notowań ceny rynkowej ziemniaków fabrycznych, mogą być przyjmowane zmniejszone o 20% ceny ziemniaków jadalnych, przebieranych, sortowanych i t. p. loco wagon. Ceny powyższe zmniejsza się o przeciętny koszt przewozu do kolei lub miasta, który ustala się jednolicie dla wszystkich województw na 15% obliczonej w powyższy sposób ceny ziemniaków loco wagon z wyjątkiem województw poznańskiego, pomorskiego, śląskiego i krakowskiego, dla których koszt przewozu ustala się na 5% ceny ziemniaków loco wagon.

2. Jęczmień:

a) Ilość jęczmienia na słód, potrzebną do wyprodukowania 700 hl spirytusu 100%, oblicza się według wzoru:

w którym J i S oznaczają odpowiednie ilości jęczmienia i słodu w kwintalach, zaś a - skrobiowość, określoną jak w punkcie 1 litera a.

b) Cenę jęczmienia przyjmuje się na zasadach i za okresy podane w punkcie 1 liter b, przyczem przyjmuje się wszystkie gatunki jęczmienia z wyłączeniem jęczmienia browarnianego. Ceny te ulegają zmniejszeniu o koszt przewozu, ustalony dla ziemniaków.

3. Gdyby dane zebrane w myśl punktów poprzednich, wykazały ceny rynkowe mieszane loco wagon stacja załadowania i loco folwark, należy przy obliczeniu przeciętnej sprowadzić je do ceny "loco wagon", przez dodanie do cen "loco folwark" kosztu przewozu obliczonego na zasadzie punktu 1 litera b.

B.

Koszt gorzelanego.

Koszt gorzelanego uwzględnia się według norm, ustalanych corocznie najdalej w miesiącu lipcu każdego roku, w drodze porozumienia organizacyj producentów spirytusu z organizacjami zawodowemi techników gorzelniczych; normy te porównuje się z rzeczywistemi płacami w celu poprawienia ich, o ile płace te odbiegałyby od ustalonych norm. Uwzględniony w kalkulacji koszt gorzelanego powinien obejmować jedynie wynagrodzenie za zawodową pracę gorzelanych i być obliczony oddzielnie dla poszczególnych grup województw, a mianowicie: I grupa - warszawskie, łódzkie, kieleckie, lubelskie i białostockie; II grupa - wileńskie, nowogródzkie, poleskie i wołyńskie; III grupa - poznańskie; IV grupa - pomorskie; V grupa - lwowskie, stanisławowskie, tarnopolskie, krakowskie i śląskie.

C.

Koszty administracyjne.

Koszty administracyjne obejmują koszty materjałów piśmiennych, jak książki, druki, porto dalej koszty związane z wyjazdami przedsiębiorców gorzelni w sprawach gorzelni, koszty związane z utrzymaniem pokoju dla urzędników skarbowych, z używalnością koni, przy poszczególnych czynnościach urzędników K. S. i t. p. Koszty administracyjne przyjmuje się do kalkulacji jednolicie dla całego Państwa w wysokości 1/3 przeciętnej arytmetycznej kosztu gorzelanego we wszystkich województwach w Państwie.

D.

Robocizna.

Jako podstawę do obliczenia kosztów robocizny przyjmuje się, że kampanja w gorzelni trwa 180 dni roboczych, w ciągu których jest zatrudnionych 5 robotników. Wynagrodzenie robotników przyjmuje się według norm, ustalonych dla robotników rolnych przez t. zw. umowy rolne z uwzględnieniem 3 robotników wykwalifikowanych, opłacanych jak ordynarjusze, oraz 2 robotników niewykwalifikowanych, opłacanych, jak robotnicy z dzienną płacą, przyczem dla przeliczeń ordynarji na gotówkę przyjmuje się ceny żyta, pszenicy, jęczmienia, grochu i t. d., według cen miejscowych, ustalanych za miesiąc wrzesień i październik danego roku przez Główny Urząd Statystyczny. Na terenach, gdzie umowy rolne nie obowiązują, należy brać za podstawę dane organów Ministerstwa Opieki Społecznej, władz administracji ogólnej i t. p.

E.

Dostawa spirytusu.

Dla jednej furmanki, przewożącej 700 hl 100% spirytusu wraz z beczkami na przeciętnej odległości od gorzelni do stacji kolejowej lub przystani przyjmuje się:

w województwie wileńskiem, nowogródzkiem, poleskiem i wołyńskiem	96	dni	rob.
w województwie warszawskiem, kieleckiem, lubelskiem, białostockiem, lwowskiem, tarnopolskiem i stanisławowskiem	80	"	"
w województwie łódzkiem	64	"	"
w województwie krakowskiem	32	"	"
w województwie poznańskiem, pomorskiem i śląskiem	21	"	"

Cenę dnia roboczego furmanki uwzględnia się według przeciętnego w województwie kosztu utrzymania jednej parokonnej furmanki dworskiej; dla obliczenia tej ceny wychodzi się z następujących założeń w stosunku rocznym (365 dni):

a) koszty paszy: owsa, siana i słomy - po 36,5 q w województwach: krakowskiem, poznańskiem, pomorskiem i śląskiem, w innych województwach - siana i słomy po 36,5 q, a owsa po 22 q, według przeciętnych cen miejscowych, ustalanych za miesiąc wrzesień i październik danego roku przez Główny Urząd Statystyczny,

b) koszt obsług: przeciętna arytmetyczna wynagrodzenia jednego ordynarjusza (fornala) i jednego dniówkowego - według zasad, przyjętych w rozdziale D,

c) koszty utrzymania stajni,

d) koszty ubezpieczenia od ognia stajni i koni,

e) koszty weterynarza i lekarstw,

f) koszty administracyjne,

g) koszty kucia koni,

h) koszty zużycia uprzęży, narzędzi i t. p.,

i) straty - 10% przeciętnej wartości jednego konia roboczego,

j) amortyzacja stajni oraz 10% wartości 2 koni,

k) oprocentowanie kapitału według stopy dyskontowej Banku Polskiego, odnośnie pozycyj a (z wyjątkiem słomy i owsa), b, d, e, f i g.

Od sumy pozycyj a do k włącznie należy odjąć wartość 19 q słomy (punkt a), jako równowartość 76 q obornika i różnicę należy podzielić przez 280, t. j. liczbę dni roboczych w ciągu roku. Otrzymany rezultat stanowi cenę dnia roboczego parokonnej furmanki dworskiej.

F.

Amortyzacja i remont.

1. Wartość gorzelni z całem urządzeniem oraz z naczyniami transportowemi ustala się w zależności od województwa w wysokości następującej: województwa: śląskie, krakowskie - 100.000 zł; województwa: poznańskie i pomorskie - 110.000 zł; województwa: warszawskie, łódzkie, kieleckie i lubelskie - 120.000 zł; województwa: wołyńskie, lwowskie, tarnopolskie i stanisławowskie - 130.000 zł; województwa: wileńskie, nowogródzkie, poleskie i białostockie - 150.000 zł.

2. Z wartości powyższej przyjmuje się 40% na budynek i 60% na urządzenie, przyczem oblicza się 3% na amortyzację i remont budynków oraz 10% na amortyzację i remont urządzeń.

G.

Opał.

1. Dla określenia kosztu opału wychodzi się z założenia, iż gorzelnie opalane są węglem. Zużycie węgla na 1 hl spirytusu ustala się w wysokości 1,5 q węgla. Cenę węgla określa się z przeciętnej ceny z miesiąca listopada danego roku loco wagon kopalnia (kopalnie: górnośląska i dąbrowska, gatunek kostka i orzech), dodając przeciętne kolejowe koszty przewozu do danego województwa, oraz przeciętne koszty zwiezienia ze stacji do gorzelni i 5% na manco węgla przy przewozie.

2. Koszty zwiezienia węgla ze stacji do gorzelni oblicza się dla każdego województwa w/g poniższej tablicy:

Województwa	Przeciętna odległość gorzelni od stacji kolei - km	Sprawność dzienna 1 furmanki na przeciętnej odległości	Przeciętna ładowność 1 furmanki w q
Warszawskie	13,5	1	15
Łódzkie	14,5	1	20
Kieleckie	14,0	1	15
Lubelskie	12,0	1	15
Białostockie	18,0	1	15
Poznańskie	4,5	3	20
Pomorskie	4,5	3	20
Wileńskie	14,5	1	10
Nowogródzkie	19,0	1	10
Poleskie	14,0	1	10
Wołyńskie	23,0	1	10
Krakowskie	6,0	2	20
Lwowskie	9,5	1	15
Stanisławowskie	7,0	1	15
Tarnopolskie	12,0	1	15
Śląskie	4,5	3	20

i następującego wzoru:

w którym litery oznaczają:

K - koszt zwiezienia węgla, potrzebnego dla odpędzenia 1 hl 100% spirytusu,

s i ł - przeciętna sprawność i ładowność według powyższej tablicy,

f - koszt dzienny utrzymania parokonnej furmanki dworskiej, obliczony w myśl rozdziału E.

H.

Ubezpieczenie.

Ubezpieczenie od ognia gorzelni i urządzeń brać należy w pełnej wartości w myśl rozdziału F, według przeciętnych stawek towarzystw asekuracyjnych oraz ubezpieczenia 2 miesięcznego zapasu spirytusu i jęczmienia.

I.

Podatki i opłaty.

Przyjmuje się rzeczywiste podatki państwowe i komunalne, obciążające gorzelnie, według obowiązujących ustaw.

K.

Smary i światło.

Ustala się zużycie 2 kg smarów i 1 kg nafty dziennie, według cen rynkowych, obowiązujących w miesiącu listopadzie danego roku.

L.

Oprocentowanie kapitału obrotowego.

Uwzględnia się oprocentowanie według stopy dyskontowej Banku Polskiego dwumiesięcznych wydatków, poczynionych na jęczmień, gorzelanego, administrację, robociznę, opał, asekurację, smary i światło, obliczone według zasad tego załącznika.

M.

Oprocentowanie kapitału zakładowego.

Uwzględnia się 4% wartości gorzelni ustalonej w rozdziale F niniejszego załącznika.

N.

Ubytki magazynowe i drogowe.

Jako wyrównanie ubytków przyjmuje się 0,7% w powyższy sposób wyprowadzonych kosztów 1 hl spirytusu.

ZAŁĄCZNIK  E

PRZEPISY BADANIA OLEJÓW FUZLOWYCH.

Badanie olejów fuzlowych przez urzędników K. S. polega na oznaczaniu mocy w % objętościowych oraz na oznaczaniu zawartości 100%-owych fuzli w olejach fuzlowych.

Oznaczanie mocy olejów fuzlowych przeprowadza się zapomocą alkoholomierza po doprowadzeniu badanej cieczy do temperatury + 15° C w celu uniknięcia stosowania do olejów fuzlowych tablic redukcyjnych, obliczonych dla spirytusu.

Oznaczanie zawartości 100%-owych fuzli w olejach fuzlowych - przeprowadza się w sposób następujący:

Cechy zewnętrzne - ciecz o zabarwieniu jasno-żółtem do ciemno-brunatnego i charakterystycznym duszącym zapachu.

Ciężar właściwy - nie wyższy od 0,840 w 15° C.

Mieszanie z wodą. a) Po skłóceniu 50 cm³ olejów fuzlowych z 50 cm³ wody w menzurze z doszlifowanym korkiem powinno się wydzielić po odstaniu co najmniej 35 cm³ warstwy górnej.

b) Po dodaniu do 100 cm³ olejów fuzlowych 5 cm³ wody i skłóceniu powinno nastąpić zmętnianie roztworu.

Mieszanie z kwasem siarkowym. Po zmieszaniu 10 cm³ olejów fuzlowych z 10 cm³ kwasu siarkowego o c. wł. 1,53 powinien powstać jednolity roztwór.

Oznaczanie zawartości 100%-wych fuzli.

Do szklanego fuzlomierza nalewa się 30 cm³ roztworu chlorku wapniowego o c. wł. 1,225 i 10 cm³ olejów fuzlowych, skłóca silnie w przeciągu 3 minut i po całkowitem odstaniu odczytuje %-wą zawartość fuzli. Powinna ona wynosić najmniej 87%.

Zawartość 100%-owych fuzli w niemonopolowych olejach fuzlowych nie może być niższa od 75%.

ZAŁĄCZNIK  F ¹⁰⁵

NORMY STOSOWANIA ŚRODKÓW SKAŻAJĄCYCH DO SKAŻANIA SPIRYTUSU NIEKONSUMCYJNEGO, OBLICZONE NA 1 HL STUPROCENTOWEGO SPIRYTUSU.

1. Do przygotowania denaturatu, do skażania spirytusu na cele napędowe, oraz do skażania spirytusu przeznaczonego do celów gospodarstw gorzelniczych stosuje się środki skażające o składzie zatwierdzanym przez Ministra Skarbu. Skażony spirytus, przeznaczony do celów gospodarstw gorzelniczych skaża się dodatkowo zapomocą 1,0 litra benzyny, lub nafty, lub oleju gazowego; te dodatkowe środki skażania nie podlegają badaniu przez P. M. S.

2. Do samolotowych mieszanek napędowych:

5,0 l benzyny naftowej.

3. Do wszelkich celów przemysłowych, o ile otrzymany produkt handlowy nie zawiera wolnego alkoholu:

2,5 l spirytusu drzewnego lub

1,0 l terpentyny lub

0,025 l oleju zwierzęcego lub

1,0 l zasad pirydynowych lub

3,0 l benzolu lub

3,0 l toluolu lub

1,0 l olejów ketonowych lub

5,0 l benzyny naftowej lub

1,0 l siarczku węgla.

Oprócz środków wyżej wyszczególnionych zostają dodatkowo dopuszczone:

a) do produkcji eteru etylowego, celuloidu, celitu, dermatoidu, jedwabiu sztucznego, syntetycznej kamfory, środków opatrunkowych, nici lekarskich i do preparatów witaminowych:

1,0 kg kamfory lub

10,0 l eteru etylowego,

b) do produkcji preparatów chemicznych wysokiej czystości środków syntetycznych, preparatów organo-terapeutycznych i witaminowych, alkaloidów, olejów jadalnych, do bielenia przędzy jedwabnej, do produkcji żarówek elektrycznych i przyrządów fizycznych:

5,0 l czystego alkoholu metylowego,

c) do produkcji barwników, produktów pomocniczych i półproduktów do wyrobu barwników, oraz do przygotowania past drukarskich:

1,5 l czterochlorku węgla,

d) do apretury wyrobów gumowych:

6,0 kg szelaku,

e) do produkcji papierów, błon i klisz fotograficznych:

10,0 l eteru etylowego lub

1,0 l fenolu (kwasu karbolowego),

f) do wyrobu chloroformu, jodoformu, chlorku i bromku etylowego, do tłuszczów leczniczych, zawierających jod i brom:

0,3 kg chloroformu lub

0,3 kg jodoformu lub

0,5 kg chlorku etylowego lub

0,3 kg bromku etylowego,

g) do wyrobu octu:

ocet w stosunku takim, aby zawartość w mieszaninie kwasu octowego wynosiła najmniej 10% zawartości alkoholu oraz, aby zawartość alkoholu nie przekraczała 20%.

4. Do wytwarzania produktów przemysłowych, zawierających alkohol, jak np.: lakiery, farby, środki do czyszczenia, oleje przędzalnicze, środki emulgujące i t. p. za wyjątkiem środków leczniczych, produktów spożywczych oraz za wyjątkiem produktów, wymienionych w punktach 5, 6, 7, 8, 9 i 10 niniejszego załącznika:

5,0 l spirytusu drzewnego lub

2,0 l terpentyny lub

5,0 l benzolu lub

5,0 l toluolu lub

1,5 l zasad pirydynowych lub

2,0 l olejów ketonowych lub

5,0 l benzyny naftowej lub

5,0 l acetonu lub

3,0 l benzolu lub toluolu i 2,0 l acetonu lub

4,0 l olejów fuzlowych i 1,0 l nafty lub benzyny naftowej.

5. Do wyrobu politury:

1,0 l olejów ketonowych i 1,0 l spirytusu drzewnego.

6. Do przygotowania środków dezynfekcyjnych, służących do dezynfekcji mieszkań, ubikacyj i t. p.:

2,0 l fenolu (kwasu karbolowego) lub

2,0 l surowego krezolu.

7. Do celów dezynfekcyjnych w zakładach leczniczych (lecz nie do celów leczniczych) oraz do sporządzania płynów do preparatów botanicznych, zoologicznych i medycznych:

1,0 l ftalanu dwuetylowego lub

1,0 l formaliny lub

1,0 l fenolu (kwasu karbolowego) lub

0,5 kg tymolu lub

2,5 l acetonu.

8. Do przygotowania kolodjum:

5,0 l kolodjum 4% -owego oraz dodatkowo w miejscu przerobu i w obecności K. S. za pomocą 5,0 l eteru etylowego.

9. Do fabrykacji mydeł kosmetycznych:

1,0 kg oleju rycynowego i 0,4 kg ługu sodowego lub potasowego.

10. Do wyrobów perfumeryjnych i kosmetycznych:

a) 1,0 kg ftalanu dwuetylowego lub

b) 5,0 kg tynktury benzoesowej (1 cz. wag. żywicy benzoesowej na 5 cz. wag. spirytusu) lub

c) 0,5 kg roztworu 1 cz. wag. piżma sztucznego w 6 cz. wag. benzoesanu benzylowego względnie ftalanu dwuetylowego względnie acetonu lub

d) 0,5 kg naturalnego olejku bergamotowego lub

e) kompozycje olejków eterycznych w ilościach ustalonych przez pracownie chemiczne P. M. S. każdorazowo dla każdej nowej partji olejków (nie mniej niż 1 kg) lub

f) 3,0 kg tynktury benzoesowej i 1,0 kg mentolu lub

g) 0,5 kg tymolu lub

h) 0,3 kg tymolu i 1 kg mentolu.

Spirytus skażony środkami, wymienionemi pod literami a, b, c, d, punktu 10 ma być dodatkowo skażony w miejscu przerobu przy udziale K. S. niebadanemi przez pracownie chemiczne P. M. S. olejkami eterycznemi w ilości nie mniejszej od 1 kg na 1 hl stuprocentowego spirytusu.

Spirytus skażony środkami wymienionemi w ustępach f, g, h, przeznaczony jest do pielęgnacji jamy ustnej i zębów.

ZAŁĄCZNIK  G ¹⁰⁶

NORMY ILOŚCIOWE PRÓBEK ŚRODKÓW SKAŻAJĄCYCH, PRZESYŁANYCH DO BADANIA CHEMICZNEGO.

Środki skażające należy przesyłać do zbadania w zupełnie czystych, szczelnie zamkniętych lub zakorkowanych naczyniach lub też w czystych opakowaniach.

Ilości środków skażających, przesyłane do pracowni chemicznej P. M. S. mają być następujące:

Zasady pirydynowe 500 cm³

Spirytus drzewny 500 cm³

Oleje ketonowe 600 cm³

Nafta solwentowa 400 cm³

Nafta 150 cm³

Naftalin 50 g

Fiolet krystaliczny 5 g

Benzol 400 cm³

Olej zwierzęcy 300 cm³

Terpentyna 400 m³

Kamfora 5 g

Kolodjum 50 g

Eter etylowy 200 cm³

Chloroform 100 cm³

Jodoform 5 g

Tymol 2 g

Formalina 200 cm³

Ftalan dwuetylowy 100 cm³

Benzyna 400 cm³

Ług sodowy lub potasowy 50 cm³

Olej rycynowy 100 cm³

Szelak 15 g

Chlorek etylowy 50 cm³

Bromek etylowy 100 cm³

Czterochlorek węgla 250 cm³

Fenol (kwas karbolowy) 100 cm³

Aceton 250 cm³

Tynktura benzoesowa 50 cm³

Surowy krezol 150 cm³

Alkohol metylowy czysty 250 cm³

Siarczek węgla 150 cm³

Oleje fuzlowe 400 cm³

Mentol 2 g

Piżmo sztuczne 2 g

Benzoesan benzylowy 100 cm³

Olejek bergamotowy naturalny 20 cm³

Kompozycje olejków eterycznych 10 cm³

Kwas masłowy techniczny 300 cm³

Siarczan glinowy 50 g

Chlorek magnezowy 50 g

Kwas fosforowy 85%-owy 100 cm³

Kwas siarkowy stężony 66° Bé 200 cm³

Kwas benzoesowy 50 g

Toluol 400 cm³

ZAŁĄCZNIK  H

PRZEPIS BADANIA LAKIERÓW SPIRYTUSOWYCH I POLITUR NA ZAWARTOŚĆ SUBSTANCYJ ŻYWICZNYCH.

Przed badaniem należy oddzielić nierozpuszczalne składniki wyrobu zapomocą sączenia lub odstania. 10 g klarownego wyrobu odważa się na uprzednio starowanej płaskiej parowniczce porcelanowej lub niklowej. Po wyparowaniu alkoholu na łaźni wodnej należy suszyć 2 godziny w temperaturze 100-105ºC i po ostygnięciu ważyć.

Pozostałość w parowniczce ma wynosić dla politury i lakierów co najmniej 1,0 g.

ZAŁĄCZNIK  I

PRZEPIS BADANIA ESTRÓW ETYLOWYCH.

Badanie estrów etylowych przez urzędników K. S. polega wyłącznie na stwierdzeniu, że dany produkt nie zawiera więcej niż 10% alkoholu w stanie niezwiązanym. Przeprowadza się to badanie w sposób następujący: do menzury z doszlifowanym korkiem pojemności 200 cm³ z podziałką co 2 cm³ nalewa się 100 cm³ badanego estru (ściśle według dolnego menisku) oraz 100 cm³ nasyconego roztworu soli kuchennej i silnie wstrząsa. Po rozdzieleniu się zawartości menzury na dwie warstwy odczytuje się objętość górnej warstwy (estrowej). O ile objętość tej warstwy wynosi nie mniej niż 93 cm³, to ester zawiera nie więcej niż 10% alkoholu niezwiązanego. Jeżeli zaś górna warstwa wyniesie poniżej 93 cm³ to należy urzędowo zabezpieczone próbki estru przesłać do zbadania do odpowiedniej chemicznej pracowni P. M. S. jako wyrób zakwestjonowany.

Roztwór soli kuchennej przygotowuje się przez rozpuszczenie 1,5 kg soli w 4 litrach gorącej wody i przesączenie.

ZAŁĄCZNIK  K ¹⁰⁷

PRZEPISY BADANIA OCTU ORAZ SPIRYTUSU SKAŻONEGO OCTEM.

Badanie octu przez urzędników K. S. polega na oznaczaniu zawartości kwasu octowego i alkoholu oraz na stwierdzeniu ewentualnego zafałszowania kwasami mineralnemi.

Badanie spirytusu skażonego octem polega na oznaczaniu zawartości kwasu octowego i alkoholu.

Oznaczanie zawartości kwasu octowego.

Zawartość kwasu octowego oznacza się zapomocą miareczkowania normalnym roztworem wodorotlenku sodowego (ługu). Najdogodniejszym przyrządem do tego celu jest automatyczny kwasomierz, składający się (patrz rysunek): z flaszki, biurety (c), gumowego balonika (a) i 2 płóczek (b i d). Do kwasomierza dołączone są: pipeta na 10 cm³, parowniczka porcelanowa, pręcik szklany i kroplomierz. Flaszka kwasomierza posiada 2 otwory, zamykane korkami gumowemi. Przez otwór górny przechodzą dwie rurki, łączące flaszkę z biuretą i płóczką. Drugi otwór (boczny) służy do napełniania flaszki ługiem. Biureta posiada skalę z podziałką, która - przy miareczkowaniu 10 cm³ badanej cieczy zapomocą normalnego ługu - wskazuje bezpośrednio procentową zawartość kwasu octowego. Jedna podziałka skali odpowiada zawartości 0,1% wag. kwasu octowego w badanej cieczy (objętość między dwiema sąsiedniemi kreskami wynosi 0,167 cm³⁾ Poza tem biureta posiada urządzenia do automatycznego napełniania jej do "zera". Aby biuretę napełnić, wtłacza się powietrze do flaszki zapomocą gumowego balonika. Wtłaczane powietrze przechodzi przez płóczki, które służą do usuwania dwutlenku węgla z powietrza. Flaszkę kwasomierza napełnia się przez boczny otwór normalnym roztworem wodorotlenku sodowego. Przy starannem zakorkowaniu otworów, odczynnik ten może być przechowywany w kwasomierzu przez kilka miesięcy. Do płóczek należy również nalać normalnego ługu sodowego - mniej więcej do połowy wysokości.

Badanie przeprowadza się w następujący sposób. Zatykając wielkim palcem otwór w baloniku, naciska się balonik aż do chwili, gdy biureta napełni się ługiem. Biuretę należy napełniać ostrożnie, gdyż przy silnem naciśnięciu balonika, ług z płóczki może się przelać do flaszki, czego stanowczo trzeba unikać. Nadmiar ługu samoczynnie spływa z biurety do flaszki i ług w biurecie zatrzymuje się na poziomie zera. Następnie do porcelanowej parowniczki odmierza się pipetą 10 cm³ badanej cieczy, przyczem koniec pipety ma dotykać ścianki parowniczki. Przed każdem użyciem pipety należy ją trzykrotnie przepłókać badaną cieczą. Ciecz w parowniczce rozcieńcza się 30 - 50 cm³ zimnej wody, dodaje z kroplomierza dwie krople roztworu fenoloftaleiny (1 g fenoloftaleiny rozpuszczony w 500 cm³ spirytusu) i miareczkuje ługiem. W czasie miareczkowania zawartość parowniczki należy mieszać pręcikiem szklanym; ług można dodawać początkowo szybko, pod koniec powoli - kroplami. Miareczkowanie będzie skończone, gdy, po dodaniu jednej kropli ługu, bezbarwna ciecz zabarwi się na różowo. Jeżeli zamiast jednej (ostatniej) kropli dodano przez nieostrożność kilka kropel ługu, to oznaczenie takie należy uznać za niedokładne i powtórzyć je. Po skończonem miareczkowaniu, odczytuje się poziom ługu w biurecie, a mianowicie: odczytuje się liczbę, przy której znajduje się najniższy punkt krzywizny cieczy w biurecie, t. zw. - dolny menisk. Odczytana liczba wskazuje bezpośrednio procentową zawartość kwasu octowego w badanej cieczy.

Uwagi:

1. Jeżeli procentowa zawartość kwasu octowego w occie wypadnie blisko 3½, 6 lub 10%, dla octu winnego zaś blisko 5%, to oznaczenie należy zawsze powtórzyć. W tym przypadku za ostateczny wynik przyjmuje się średnią arytmetyczną z dwóch oznaczeń, różniących się od siebie najwyżej o 0,1%.

2. Zawartość kwasu octowego w badanej cieczy można również oznaczać, miareczkując ługiem z biurety z podziałką co 0,1 cm³. Wówczas biorąc do oznaczenia 10 cm³ cieczy i miareczkując normalnym ługiem, należy liczbę cm³ zużytego ługu pomnożyć przez 0,6. Otrzymany iloczyn wskazuje procentową zawartość kwasu octowego w badanej cieczy.

Przykład: na 10 cm³ octu zużyto 9,6 cm³ normalnego ługu. Procentowa zawartość kwasu octowego wynosi 9,6 x 0,6 = 5,76%.

Oznaczanie zawartości alkoholu.

Oznaczanie zawartości alkoholu przeprowadza się za pomocą aparatu odpędowego Sallerona w sposób podany w instrukcji, załączonej do każdego aparatu, z tą różnicą, że 100 cm³ octu, odmierzonego w kolbie mierniczej G, przelewa się nie wprost do kolby destylacyjnej A, lecz wpierw do naczynia szklanego, np.: szklanki. Kolbę G przepłókuje się trzy razy niewielkiemi ilościami czystej wody (każdorazowo nie wiecej, jak po 10 cm³), które również przelewa się do szklanki. Następnie do cieczy w szklance wrzuca się czerwony papierek lakmusowy i starannie mieszając pałeczkę szklaną, dodaje ostrożnie 30%-ego ługu do chwili, w której papierek lakmusowy zniebieszczeje. Potem dopiero ciecz przelewa się do kociołka destylacyjnego A, szklankę przepłókuje czystą wodą, jak wyżej i dalej postępuje się dokładnie według instrukcji do aparatu Sallerona.

Próba na obecność wolnych kwasów mineralnych.

Obecność wolnych kwasów mineralnych w occie stwierdza się zapomocą 0,1% roztworu fioletu metylowego (0,1 g fioletu w 100 cm³ wody).

Do probówki z bezbarwnego szkła wlewa się 10 cm³ badanego octu, dodaje 2 krople roztworu fioletu metylowego i lekko skłóca. Jeżeli próbka zabarwi się wyraźnie na kolor niebieski lub zielony - obecność kwasów mineralnych w occie została stwierdzona. Zmianę zabarwienia łatwiej dostrzec, gdy obok probówki z badanym octem postawić drugą z 10 cm³ octu, wolnego od kwasów mineralnych, zabarwionego również 2-ma kroplami roztworu fioletu metylowego. Przed probówkami należy umieścić arkusz białego papieru. Jeżeli zmiana barwy jest niewyraźna lub badany ocet (przed dodaniem roztworu fioletu) jest zabarwiony, to próbkę octu należy przesłać do pracowni chemicznej P. M. S. celem wydania orzeczenia.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

KWASOMIERZ AUTOMATYCZNY.

grafika

ZAŁĄCZNIK L ¹⁰⁸

PRZEPISY BADANIA KWASU OCTOWEGO.

Badanie kwasu octowego przez urzędników K. S. polega na oznaczaniu zawartości bezwodnego kwasu octowego w % % wag. (mocy) oraz na stwierdzeniu przydatności danego kwasu do celów spożywczych (pod względem akcyzowym).

W przypadkach spornych stwierdzenie nieprzydatności danego kwasu do celów spożywczych przeprowadza odpowiednia pracownia chemiczna P. M. S. wg. punktów 1, 2 i 3. W tym celu należy przesyłać do badania dwie urzędowo pobrane i zabezpieczone próbki po 0,25 kg.

Oznaczanie przydatności kwasu octowego do celów spożywczych.

1. Próba roztworem nadmanganianu potasowego. Do kolby szklanej pojemności 50 - 100 cm³, starannie wypłókanej czystą wodą, wlewa się 15 cm³ wody oraz 5 cm³ badanego kwasu octowego, skłóca się, dodaje z pipety lub biurety 1 cm³ świeżo przyrządzonego roztworu nadmanganianu potasowego (0,5 g tej soli w 0,5 l wody) i ponownie skłóca. Jeżeli fioletowe zabarwienie roztworu nie zniknie w ciągu 15 minut, to badany kwas octowy należy uznać za przydatny do celów spożywczych. Jeżeli zaś w ciągu tego czasu zabarwienie fioletowe zniknie, względnie przejdzie w czerwone, bronzowe lub żółte, to badany kwas octowy może być nieprzydatnym do celów spożywczych. W tym przypadku należy przerobić próbę podaną w p. 2.

2. Próba na zapach. 5 cm³ badanej próbki zadaje się 1n roztworu ługu w obecności fenoloftaleiny do wystąpienia różowego zabarwienia, nie znikającego po skłóceniu. Następnie próbkę ogrzewa się do wrzenia. Jeżeli zostanie stwierdzona obecność zapachu dymu lub smoły, to badany kwas należy uznać za nieprzydatny do celów spożywczych. Jeżeli zaś występuje zapach przyjemny lub wogóle się nie stwierdzi zapachu, to badany kwas octowy należy uznać za przydatny do celów spożywczych.

3. Próba na aceton. 100 cm³ próbki w kolbie pojemności 250 - 300 cm³ ostrożnie nasyca się bezwodnym węglanem sodowym. Na kolbę nasadza się dwukrotnie zgiętą rurkę szklaną długości 90 cm, część rurki służąca za deflegmator - długości 25 cm, część służąca za chłodnicę - 45 cm³. Odpędzanie przeprowadza się ogrzewając małym płomieniem tak, aby dolna część rurki nie zagrzewała się. Pierwsze dwa cm³ destylatu odbiera się oddzielnie do 2 probówek. Destylaty w probówkach zadaje się 1 cm³ 10% amonjaku, wstrząsa się i zamyka szczelnie korkiem. Po upływie 3 godzin dodaje się do probówek po 1 cm³ 15% ługu i 1 cm³ 2,5% roztworu nitroprusydku sodowego. W razie obecności acetonu powstaje w obu probówkach względnie w pierwszej z nich wyraźne różowe zabarwienie, które, po dodaniu do oziębionej próbki kroplami 50% roztworu kwasu octowego, przejdzie w fioletowe lub różowo - fioletowe. W razie nieobecności acetonu występuje zabarwienie złoto-żółte, które po dodaniu kwasu octowego znika lub przechodzi w brudno-żółte.

W razie stwierdzenia obecności acetonu należy badany kwas uznać za nieprzydatny do celów spożywczych, w przeciwnym razie - za przydatny do celów spożywczych.

Oznaczanie zawartości kwasu octowego.

Pobieranie próbek. Kwas octowy o wysokiej mocy może uszkodzić ciało ludzkie oraz odzież. Przy wszelkich czynnościach należy więc zachować należytą ostrożność.

Próbki kwasu octowego lodowatego należy pobierać po uprzedniem stopieniu krystalicznej masy i po należytem wymieszaniu zawartości naczynia.

Zasadniczo należy pobierać próbki z każdego naczynia oddzielnie po należytem wymieszaniu jego zawartości i z różnych warstw tegoż w ogólnej ilości około 1/2 kg, z której wydziela się dwie próbki po 0,25 kg.

Przy badaniu transportów, składających się z większej ilości naczyń i za tem samem świadectwem przewozowem, można dla celów orjentacyjnych pobierać próbki z 10% naczyń (nie mniej niż z 5 naczyń). W wypadku stwierdzenia większych odchyleń mocy (powyżej 2%) w poszczególnych naczyniach, należy pobierać próbki z każdego naczynia oddzielnie.

Przeciętne próbki można pobierać wyłącznie z transportów, składających się z dużej ilości naczyń, mających w przybliżeniu jednakową wielkość i napełnionych, wg. zasługujących na zaufanie zeznań, kwasem o jednakowej mocy. W tym wypadku należy z każdego naczynia wziąć równą ilość płynu razem około 1/2 kg i po należytem wymieszaniu wydzielić potrzebne do badania 2 próbki po 0,25 kg.

W razie zgłoszenia sprzeciwu i w wypadkach wątpliwych, należy drugie egzemplarze próbek przesyłać do zbadania do odpowiedniej pracowni chemicznej P. M. S.

Wykonanie oznaczenia. 25 g badanego kwasu należy odważyć (na wadze technicznej), w kolbie mierniczej pojemności 500 cm³ i dopełnić wodą do kreski. Po dokładnem skłóceniu należy odmierzyć do porcelanowej parowniczki pipetą 50 cm³ otrzymanego roztworu, przyczem koniec pipety winien dotykać ścianki parowniczki. Po dodaniu z kroplomierza 2-3 kropel roztworu fenoloftaleiny (1 g fenoloftaleiny w 500 cm³ spirytusu) miareczkuje się 2 n roztworem ługu z biurety na 50 cm³ z podziałką co 0,1 cm³. W czasie miareczkowania zawartość parowniczki należy mieszać pręcikiem szklanym. Ług można dodawać początkowo szybko pod koniec powoli - kroplami. Miareczkowanie będzie skończone, gdy po dodaniu jednej kropli ługu, bezbarwna ciecz zabarwi się na różowo. Przed miareczkowaniem i po skończonem miareczkowaniu, odczytuje się poziom ługu w biurecie. Liczba użytych cm³ 2 n roztworu ługu przemnożona przez 2,4 daje zawartość bezwodnego kwasu octowego w % % wag. (moc).

Jako wynik badania należy podawać średnią arytmetyczną (zaokrągloną do 0,1%) z dwóch oznaczeń, różniących się od siebie nie więcej niż o 1%.

Sprawdzanie 1n roztworu ługu. Ług przechowuje się w naczyniu dokładnie zamkniętem kauczukowym korkiem. Wskutek zetknięcia się z powietrzem ług może ulec zepsuciu i wobec tego należy nie mniej niż raz na miesiąc sprawdzać ług zapomocą 1 n roztworu kwasu, który jest bardziej trwały na wpływy zewnętrzne i który należy również przechowywać w naczyniu zamkniętem kauczukowym korkiem.

Sprawdzanie ługu przeprowadza się w sposób następujący: 25 cm³ 1n roztworu kwasu odmierza się do parowniczki porcelanowej i miareczkuje się jak wyżej 1n roztworu ługu.

Liczba zużytych cm³ 2 n roztworu ługu nie może być mniejsza od 24,8 cm³ i nie większa od 25,2 cm³. W przeciwnym wypadku należy roztwór ługu uznać za niezdatny do użytku i postarać się o świeży.

Obliczanie ilości wagowych bezwodnego kwasu octowego z podanych ilości objętościowych.

Obliczanie ilości kwasu octowego bezwodnego, zawartego w danej objętości kwasu octowego przeprowadza się według następującego wzoru:

ilość kwasu bezwodnego = ,

gdzie:

V - jest to objętość danego kwasu octowego w litrach,

M - jest to moc danego kwasu octowego w % % wag.

K - jest to ciężar 1 litra kwasu octowego o mocy = M, znaleziony w niżej podanej tablicy.

Tablica

do określania ciężaru jednego litra kwasu octowego o danej mocy.

Moc kwasu octowego w %% wag.					Ciężar 1 litra w kg
M					K
od	0,1	do	3,9	%	1,00
"	4	"	10,9	"	1,01
"	11	"	17,9	"	1,02
"	18	"	24,9	"	1,03
"	25	"	33,9	"	1,04
"	34	"	42,9	"	1,05
"	43	"	54,9	"	1,06
"	55	"	95,9	"	1,07
"	96	"	100,0	"	1,06

Przykład:

objętość kwasu octowego - V = 450,5 l

moc kwasu octowego - M = 81% wag.

ciężar 1 litra kwasu o mocy 81% - K = 1,07

stąd ilość kwasu bezwodnego

ZAŁĄCZNIK  M ¹⁰⁹

NORMY

stosowania środków skażających do skażania kwasu octowego, przeznaczonego do dalszego przerobu na cele niekonsumcyjne, obliczone na 100 kg bezwodnego kwasu octowego.

3 kg olejów ketonowych lub

3 kg technicznego kwasu masłowego lub

2 kg fenolu (kwasu karbolowego) lub

3 kg siarczanu glinowego lub

4 kg chlorku magnezowego lub

3 kg 85%-ego kwasu fosforowego lub

5 kg 66° Bé kwasu siarkowego lub

5 kg kwasu benzoesowego.

Wzór Nr. 1.

do § 14.

KSIĘGA PRODUKCJI

Wzór Nr. 2.

do § 14.

KSIĘGA MAGAZYNOWA

Wzór Nr. 3.

do § 14.

KSIĘGA REWIZYJNA MAGAZYNU

Wzór Nr. 4.

do § 14.

SPIS ZABEZPIECZEŃ

Wzór Nr. 5.

do § 14.

KSIĘGA

magazynu z surówką samoistnej rektyfikacji w ...... na rok obrachunkowy 193......

Wzór Nr. 6.

do § 14.

KSIĘGA REKTYFIKACYJNA

rektyfikacji samoistnej (oddziału rektyfikacyjnego) w ...... za rok obrachunkowy 193......

Wzór Nr 7.

do § 14.

KSIĘGA MAGAZYNU Z REKTYFIKATEM

rektyfikacji samoistnej (oddziału rektyfikacyjnego) za rok obrachunkowy 193......

Wzór Nr. 8.

do § 14.

KSIĘGA KONTROLI

obrotów spirytusem, przeznaczonym do skażenia ogólnym środkiem skażającym w ......

należącej do ...... i znajdującej się w ...... za rok obrachunkowy 193 .....

Wzór Nr. 9.

do § 14.

KSIĘGA KONTROLI

spirytusu, otrzymanego do skażenia szczególnemi środkami, oraz przerobionego, skażonego w ...... należącej do ....... i znajdującej się w ...... za rok obrachunkowy 193 ......

Wzór Nr.10.

do § 14.

KSIĘGA KONTROLI

przychodu i rozchodu spirytusu nieskażonego w wytwórni ...... należącej do ...... i znajdującej się w ...... za rok obrachunkowy 193 ...... r.

Wzór Nr. 11.

do § 14.

KSIĘGA KONTROLI

spirytusu powrotnego, otrzymywanego w fabryce ...... należącej do ...... za rok obrachunkowy 193 ......

Wzór Nr. 12.

do § 14.

KSIĘGA OBRACHUNKOWA

Wzór Nr. 13.

do § 14.

KSIĘGA POMOCNICZA

odbiorców gotowych wyrobów w wytwórni ...... należącej do ...... znajdującej się w ...... za rok 193 ......

Wzór Nr. 14.

do § 14.

KSIĘGA OBRACHUNKOWA

Wzór Nr. 15.

do § 14.

KSIĘGA KONTROLI

nalanych do butelek gotowych wyrobów wódczanych w fabryce wódek gatunkowych ...... za rok obrachunkowy 193 ......

Wzór Nr. 16.

do § 14.

KSIĄŻKA OBRACHUNKOWA

drożdżowni ...... należącej do ...... za rok obrachunkowy 193 ......

Wzór Nr. 17.

do § 14.

KSIĘGA POBORU BANDEROLI

Wzór Nr. 18.

do § 14.

KSIĘGA KONTROLI

drożdży, wysłanych w roku 193 ...... zagranicę z drożdżowni ......

Wzór Nr. 19.

do § 14.

KSIĘGA KONTROLI

oczyszczania kwasu octowego surowego

Wzór Nr. 20.

do § 14.

KSIĘGA OBRACHUNKOWA

przychodu i rozchodu kwasu octowego nadającego się do celów spożywczych oraz kontroli podatku

Wzór Nr. 21.

do § 14.

KSIĘGA KONTROLI

pokredytowanego podatku spożywczego od kwasu octowego na rok 193 ...

Wzór Nr. 22

do § 14.

KSIĘGA KONTROLI

wyrobów perfumeryjno-kosmstycznych rozlewni ...... za rok 193 ......

Wzór Nr. 23

do § 14.

KSIĘGA POMOCNICZA

odbiorców wyrobów perfumeryjno-kosmetycznych rozlewni ...... za rok 193 ......

Wzór Nr. 24.

do § 14.

KSIĘGA ZARZĄDZEŃ WŁADZ SKARBOWYCH

przedsiębiorstwa ......

Wzór Nr. 25.

do § 14.

PROTOKÓŁ Nr. ......

Wzór Nr. 26.

do § 14.

PROTOKÓŁ Nr. ......

Wzór Nr. 27.

do § 14.

PROTOKÓŁ Nr. ......

Wzór Nr. 28.

do § 14.

PROTOKÓŁ Nr. ......

Wzór Nr. 29.

do § 14.

PROTOKÓŁ Nr. .....

Wzór Nr. 30.

do § 14.

PROTOKÓŁ Nr. ......

Wzór Nr. 31.

do § 14.

PROTOKÓŁ Nr. ......

Wzór Nr. 32

do §§ 14 i 59

PROTOKÓŁ SPRAWDZENIA

na rok obrachunkowy 193 ......

Wzór Nr. 33.

do § 14 i 61.

PROTOKÓŁ Nr. ......

Wzór Nr. 34.

do § 14 i 73.

PROTOKÓŁ Nr. ......

Wzór Nr. 35.

do § § 14 i 152

PROTOKÓŁ

o zbadaniu odpadków (fuzli) przy oczyszczaniu spirytusu w rektyfikacji ......

Wzór Nr. 36.

do §§ 14 i 179.

PROTOKÓŁ Nr. ......

skażenia spirytusu ogólnym środkiem skażającym w ......

Wzór Nr. 37.

do §§ 14 i 179

PROTOKÓŁ Nr. ......

skażenia spirytusu środkami szczególnemi w ......

Wzór Nr. 38.

do §§ 14 i 214.

PROTOKÓŁ Nr. ......

skażenia spirytusu w fabryce octu ......

Wzór Nr. 39.

do §§ 14 i 242.

PROTOKÓŁ Nr. ......

sprawdzenia i przyjęcia ...... w ......

SPRAWDZENIE ODEBRANEGO SPIRYTUSU

Wzór Nr. 40.

do § § 14 i 66.

POTWIERDZENIE ZGŁOSZENIA Nr. ......

Wzór Nr. 41.

do §§ 14 i 154.

OZNAJMIENIE Nr. ......

POTWIERDZENIE OZNAJMIENIA Nr. ......

Wzór Nr. 42.

do §§ 14 i 269.

ZGŁOSZENIE Nr. ......

POTWIEDZENIE ZGŁOSZENIA Nr. .....

PLAN ROBÓT W DROŻDŻOWNI

Wzór Nr. 43.

do §§ 14 i 281.

OZNAJMIENIE Nr. ......

Wzór Nr. 44.

do §§ 14 i 285.

OZNAJMIENIE Nr. ......

wywozu drożdży zagranicę

Wzór Nr. 45.

do §§ 14 i 225.

Wtórnik świadectwa Nr. ......

Wzór Nr. 46.

do §§ 14 i 225.

Wzór Nr. 47.

do § § 14 i 225.

ŚWIADECTWO PRZEWOZOWE Nr. ...... *)

na wywóz eteru etylowego

Wzór Nr. 48.

do §§ 14 i 301.

ŚWIADECTWO PRZEWOZOWE Nr. ......*)

na wywóz kwasu octowego

grafika

¹ § 11 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

² § 14 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.

³ § 17 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.

⁴ § 25 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁵ § 28 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁶ § 30 ust. 4 dodany przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁷ § 39 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁸ § 41 zmieniony przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁹ § 42 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

¹⁰ § 44 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹¹ § 47 ust. 7 dodany przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹² § 48:

- zmieniony przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹³ § 49 ust. 1:

- zmieniony przez § 1 pkt 7 i pkt 8 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹⁴ § 51 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹⁵ § 65 ust. 4 zmieniony przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹⁶ § 73 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹⁷ § 84 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹⁸ § 85 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹⁹ § 87 ust. 4 dodany przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁰ § 99 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²¹ § 105 zmieniony przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²² § 106 zmieniony przez § 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²³ § 107 zmieniony przez § 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁴ § 108 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁵ § 108 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁶ § 109 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁷ § 108 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁸ § 110 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

²⁹ § 110 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³⁰ § 111 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³¹ § 112 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 17 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³² § 112 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 17 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³³ § 114 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 18 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³⁴ § 114 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 18 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³⁵ § 124 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 19 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

³⁶ § 125 zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

³⁷ § 130 zmieniony przez § 1 pkt 20 i 21 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 września 1938 r.

³⁸ § 136 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

³⁹ § 158 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁴⁰ § 158 ust. 4:

- zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 maja 1936 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 22 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴¹ § 158 ust. 5 dodany przez § 1 pkt 23 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴² § 158 ust. 6 dodany przez § 1 pkt 23 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴³ § 158 ust. 7 według numeracji ustalonej przez § 1 pkt 24 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴⁴ § 159 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 25 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴⁵ § 162 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁴⁶ § 162 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴⁷ § 162 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴⁸ § 162 ust. 4 zmieniony przez § 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁴⁹ § 162 ust. 5 dodany przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁵⁰ § 163 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 27 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁵¹ § 163 ust. 4 zmieniony przez § 1 pkt 27 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁵² § 163 ust. 5 dodany przez § 1 pkt 28 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁵³ § 165 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 maja 1936 r.

⁵⁴ § 165 ust. 3:

- dodany przez § 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 maja 1936 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 29 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁵⁵ § 172 zmieniony przez § 1 pkt 30 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁵⁶ § 174 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 17 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁵⁷ § 174 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁵⁸ § 176 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 18 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁵⁹ § 176 ust. 4:

- dodany przez § 1 pkt 19 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 31 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁶⁰ § 177 zmieniony przez § 1 pkt 20 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶¹ § 178 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 21 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶² § 179 ust. 10 dodany przez § 1 pkt 22 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶³ § 180 ust. 1 lit. a) zmieniona przez § 1 pkt 23 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁴ § 187 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 24 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁵ § 187 ust. 4 dodany przez § 1 pkt 25 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁶ § 188 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁷ § 194 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 27 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁸ § 196 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 28 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁹ § 200 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 32 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁷⁰ Część II pkt 5 dział f zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.

⁷¹ § 227 ust. 4 dodany przez § 1 pkt 33 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁷² § 232 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 29 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁷³ § 239 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 34 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁷⁴ § 241 ust. 1:

- zmieniony przez § 1 pkt 30 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 35 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁷⁵ § 247 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 31 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁷⁶ § 249 zmieniony przez § 1 pkt 32 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁷⁷ § 252 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 33 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁷⁸ § 252 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 34 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁷⁹ Część VI zmieniona przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.

⁸⁰ § 304 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 35 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁸¹ § 305 zmieniony przez § 1 pkt 36 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁸² § 306 zmieniony przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁸³ § 306 ust. 8 dodany przez § 1 pkt 36 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁸⁴ § 307 zmieniony przez § 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁸⁵ § 308 ust. 1 lit. e) zmieniona przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁸⁶ § 308 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁸⁷ § 309 zmieniony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁸⁸ § 310 ust. 2 dodany przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁸⁹ § 311 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁹⁰ § 312 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁹¹ § 312 ust. 5 zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁹² § 314 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁹³ § 314 ust. 3:

- dodany przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 kwietnia 1934 r.

Z dniem 3 lutego 1937 r. zawiesza się aż do odwołania obowiązek przyjmowania od konsumentów zwrotnych butelek po wyrobach monopolowych, o którym mowa w nin. paragrafie, zgodnie z § 1 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1937 r. o zawieszeniu obowiązku przędsiębiorców detalicznej sprzedaży napojów alkoholowych przyjmowania od konsumentów zwrotnych butelek po wyrobach Państwowego Monopolu Spirytusowego (Dz.U.37.7.60).

- zmieniony przez § 1 rozporządzenia Ministra Przemysłu Rolnego i Spożywczego z dnia 15 listopada 1950 r. w sprawie przywrócenia obowiązku przyjmowania butelek po wyrobach Państwowego Monopolu Spirytusowego (Dz.U.50.53.486) z dniem 29 listopada 1950 r.

⁹⁴ § 316 zmieniony przez § 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁹⁵ § 317:

- zmieniony przez § 1 pkt 37 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 37 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁹⁶ § 318 zmieniony przez § 1 pkt 38 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 czerwca 1935 r.

⁹⁷ § 318a dodany przez § 1 pkt 39 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁹⁸ § 326 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 31 grudnia 1935 r. (Dz.U.36.4.32) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 17 stycznia 1936 r.

⁹⁹ § 326 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 40 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹⁰⁰ § 327 ust. 4 dodany przez § 1 pkt 41 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹⁰¹ § 329a dodany przez § 1 pkt 42 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹⁰² § 329a ust. 4 dodany przez § 1 rozporządzenia z dnia 14 stycznia 1936 r. (Dz.U.36.5.49) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 stycznia 1936 r.

¹⁰³ Załącznik C zmieniony przez § 1 pkt 38 i 39 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

¹⁰⁴ Załącznik D zmieniony przez § 1 pkt 43 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹⁰⁵ Załącznik F zmieniony przez § 1 pkt 44 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹⁰⁶ Załącznik G zmieniony przez § 1 pkt 45 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹⁰⁷ Załącznik K zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.

¹⁰⁸ Załącznik L zmieniony przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.

¹⁰⁹ Załącznik M zmieniony przez § 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.