Oddział 5 - Przerób spirytusu na cele niekonsumcyjne. a) Skażanie, zezwolenia na zakup spirytusu i kontrola jego zużycia. - Wykonanie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. o monopolu spirytusowym, opodatkowaniu kwasu octowego i drożdży oraz sprzedaży napojów alkoholowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.88.746

Akt utracił moc

Wersja od: 29 listopada 1950 r.

5.

Przerób spirytusu na cele niekonsumcyjne.

a) Skażanie, zezwolenia na zakup spirytusu i kontrola jego zużycia.

§  176.

1. Spirytus przeznaczony do dalszego przerobu względnie do bezpośredniego użycia na cele niekonsumcyjne (art. 27) wydaje się w stanie:

a) skażonym ogólnemi środkami,

b) skażonym szczególnemi środkami,

c) w stanie nieskażonym.

2. Skażanie spirytusu ma na celu doprowadzenie go do stanu, w którym nie nadawałby się do spożycia. Spirytus skaża się przez dodawanie domieszek zmieniających smak, zapach i ewentualnie zabarwienie spirytusu, lecz nie zmieniających jego istotnych właściwości.

3. 58 Spirytus skażony ogólnym środkiem skażającym (denaturat) nie może być używany do celów przemysłowych (do przerobu) z wyjątkiem przerobu denaturatu przez rzemieślników na artykuły, przeznaczone do dalszego użytku przemysłowego we własnych zakładach wytwórców tych artykułów.

4. 59 Spirytus, przeznaczony na cele niekonsumcyjne, skażony lub nieskażony nie może być używany do spożycia ani też do takich celów niekonsumcyjnych, które uzasadniają pobranie wyższej ceny od tej, po jakiej dany spirytus został zakupiony. Zakaz ten dotyczy również artykułów wytwarzanych ze spirytusu na cele niekonsumcyjne zawierających spirytus w stanie niezwiązanym z wyjątkiem używania estrów w przemyśle spożywczym.

§ 177. 60 Skażanie spirytusu do przerobu na ocet odbywa się w octowni. Spirytus dla potrzeb własnych gospodarstw gorzelniczych (art. 47) skaża się w gorzelni, we wszystkich innych przypadkach skażanie spirytusu odbywa się w miejscu odbioru (w składzie wskazanym przez P. M. S.). Na wyjątki od tego postanowienia może zezwolić izba skarbowa.

§  178.

1. Ogólne środki skażające oraz środki skażające dla mieszanek napędowych (samochodowych i traktorowych), dostarcza P. M. S. za opłatą ustaloną przez siebie do miejsc skażania bądź w postaci gotowej mieszaniny, bądź też jako jej poszczególne części składowe; środki te przesyłane są pod urzędowem zabezpieczeniem i za świadectwem przewozowem.

2. Szczególnych środków skażających dostarczają zainteresowane przedsiębiorstwa i w razie nabycia ich w handlu środki te mają być pokryte rachunkiem (fakturą). Środki szczególnego skażania mogą być użyte do skażania dopiero po uprzedniem zbadaniu ich i zakwalifikowaniu przez P. M. S.

3. 61 Recepty skażania spirytusu, jak również skład środków skażających i normy ilościowe próbek podane są w załącznikach F i G; warunki, jakim mają odpowiadać szczególne środki skażające oraz sposób ich badania, ustala P. M. S.

§  179.

1. Skażanie spirytusu ma się odbywać pod nadzorem urzędników skarbowych.

2. O zamierzonem skażeniu przedsiębiorstwo ma zawczasu zawiadomić właściwego inspektora K. S.

3. Urzędnicy, w obecności których dokonano skażenia, prowadzą ewidencję wziętych do skażenia środków i zabezpieczają za każdym razem pozostałość środka skażającego urzędowem zamknięciem.

4. Jeżeli urzędowe zabezpieczenie naczynia ze zbadanym już środkiem skażającym okazało się naruszone, lub też dostęp do wnętrza naczynia był możliwy bez naruszenia zabezpieczenia - należy pobrać ponownie dwie próby tego środka skażającego i przesłać je do chemicznego zbadania.

5. Skażać jednorazowo można nie mniej niż 2 hl alkoholu łącznie. Urząd skarbowy może jednak w uzasadnionych przypadkach zezwolić na wyjątki.

6. Skażanie jest skończone, gdy środek skażający rozpuścił się całkowicie w spirytusie względnie utworzył emulsję i otrzymany roztwór został starannie wymieszany.

7. O dokonanem skażeniu spirytusu urzędnicy skarbowi sporządzają protokół według wzorów Nr. 36 lub 37. W protokóle zaznacza się ilości i rodzaj środków skażających. Ilość skażonego spirytusu zapisuje się na przychód do ksiąg kontrolnych według wzoru Nr. 8, jeżeli spirytus był skażony ogólnym środkiem skażającym i według wzoru Nr. 9, jeżeli skażania dokonano szczególnemi środkami. W protokóle skażania spirytusu środkiem szczególnym zaznacza się również wskazanie alkoholomierza i temperaturę otrzymanej mieszaniny, niezależnie od wskazania mocy wziętego do skażenia spirytusu.

8. W każdym przypadku dokonania skażenia urzędnicy skarbowi biorą próbę do naczynia o pojemności przynajmniej 1 litra. Po urzędowem zabezpieczeniu tego naczynia pieczęcią urzędową i przedsiębiorcy oraz oznaczeniu etykietą doręcza się próbę przedsiębiorcy, który powinien ją przechowywać w ciągu trzech miesięcy, licząc od dnia dokonania skażenia. Po tym okresie czasu przedsiębiorca może próbę użyć do celu, do którego spirytus był przeznaczony.

9. Przy skażeniu ilości mniejszej niż 200 litrów, próba pobierana wynosi 1/200 część skażonego płynu, nie mniej jednak niż pół litra.

10. 62 Przy dokonywaniu skażenia spirytusu, przeznaczonego do celów perfumeryjno - kosmetycznych, pobierana próbka wynosi 1/200 część skażonego płynu, jednak nie więcej niż 0,5 litra, nie mniej niż 0,05 litra.

§  180.

1. Zezwolenia na zakup spirytusu na cele niekonsumcyjne oraz na zakup spirytusu na cele eksportowe wydaje:

a) 63 urząd skarbowy - na spirytus, w cenie którego mieści się opłata monopolowa, nie mniejsza aniżeli opłata, ustalona na spirytus konsumcyjny, oraz zezwolenia na spirytus, przeznaczony do napędu traktorów rolniczych,

b) izba skarbowa - na spirytus skażony szczególnemi środkami,

c) Minister Skarbu - na spirytus skażony, zapomocą innych niewymienionych w załączniku F środków skażających, oraz w wyjątkowych przypadkach na spirytus nieskażony po cenie, w której nie mieści się opłata ustalona na spirytus konsumcyjny, tudzież na zakup spirytusu eksportowego, przeznaczonego na wywóz lub na przerób na artykuły przeznaczone do wywozu zagranicę.

2. Zwolnienie spirytusu do zużycia w stanie skażonym w majątkach połączonych z gorzelniami rolniczemi na cele napędu, oświetlenia i ogrzewania uskutecznia P. M. S. na skutek opinji urzędu skarbowego.

3. Na zakup spirytusu, przeznaczonego do przerobu na artykuły spożywcze oraz do wzmacniania lub konserwacji napojów winnych i soków, wydają zezwolenia urzędy skarbowe.

§  181.

1. Przedsiębiorca zamierzający zakupić spirytus na cele niekonsumcyjne powinien złożyć podanie w urzędzie skarbowym z odpowiedniem uzasadnieniem ilości żądanego spirytusu, podać środek skażenia, wymienić produkt jaki zamierza wyrabiać i sposób technicznego postępowania przy jego wyrobie, oraz przybliżoną ilość surowca niezbędną do wyprodukowania jednostki wyrobu, miejsce w którem zamierza skażać spirytus, oraz miejsce przechowywania spirytusu skażonego, jak również pobranego lecz jeszcze nieskażonego. Przy zakupie spirytusu po cenach niższych od ceny na wódki gatunkowe do wyrobu środków leczniczych należy dołączyć ponadto orzeczenie Ministerstwa Opieki Społecznej, stwierdzające do jakiej grupy preparatów dany środek należy oraz normę zużycia spirytusu na jednostkę wyrobu. Jeżeli w przebiegu fabrykacji odzyskuje się zpowrotem część spirytusu, należy również podać jaki jest przybliżony procentowy stosunek otrzymywanego zpowrotem spirytusu do całej ilości spirytusu, wziętego do przerobu.

2. W celu uzyskania zwolnienia spirytusu na cele własnego gospodarstwa (§ 180 ust. 2) przedsiębiorca gorzelni rolniczej powinien złożyć do P. M. S. za pośrednictwem urzędu skarbowego podanie, wskazując ilość spirytusu, i uzasadniając ją posiadanemi silnikami napędowemi lub narzędziami oświetleniowemi i ogrzewalnemi (samochody, traktory, lampy, piece i t. p.). Spirytus ten ulega skażeniu środkiem skażającym przewidzianym w załączniku F.

§ 182. Zezwolenia, o których mowa w § 180 wydaje się z ważnością do końca danego roku obrachunkowego.

§  183.

1. W przypadkach przewidzianych w art. 49 ust. 3 pobiera się należność w wysokości różnicy pomiędzy obowiązującą, ceną spirytusu dla celów, do których faktycznie spirytus zużyto, a ceną zapłaconą.

2. W przypadkach, gdy spirytus nie został zużyty do celu, na jaki był wydany, a przeprowadzone dochodzenia nie wykażą do jakiego celu został on zużyty - pobiera się należność według obowiązującej ceny za spirytus do wyrobu wódek gatunkowych (art. 49 ust. 3); niezależnie od tego pociąga się winnych do odpowiedzialności karnej skarbowej.

§  184.

1. Przed pobraniem przydzielonego spirytusu, w przypadkach, gdy spirytus ma być skażony nie w miejscu jego poboru, przedsiębiorca, pobierający spirytus jest obowiązany zabezpieczyć należność monopolową w wysokości różnicy pomiędzy ceną wyznaczoną na spirytus do wyrobu wódek gatunkowych, a ceną nabywanego spirytusu. Zabezpieczenie to ma być złożone w sposób przepisany w §§ 34 i 35.

2. Złożone przez przedsiębiorcę zabezpieczenie będzie zwrócone dopiero po przedłożeniu protokółu o dokonanem skażeniu oraz po uiszczeniu opłaty za ewentualne nadmierne ubytki drogowe spirytusu.

3. Minister Skarbu może w wyjątkowych przypadkach zezwolić na odstąpienie od żądania zabezpieczenia, jak również na odmienne regulowanie wysokości i formy zabezpieczenia.

4. Postanowienia niniejszego paragrafu nie dotyczą przypadków przewidzianych w § 180 ust. 2.

5. Władza wydająca zezwolenia na zakup spirytusu (§ 180) może żądać zabezpieczenia należności monopolowych od zakładów przerobu spirytusu w wysokości, jaką uzna za stosowną, jednak nie większej od różnicy pomiędzy ceną spirytusu na wódki gatunkowe, a ceną zapłaconą przez dany zakład przerobu, przyjmując przeciętne zapasy spirytusu w stanie nieprzerobionym.

§ 185. Przerób spirytusu ma się odbywać ściśle według opisu technicznego postępowania zgłoszonego przez przedsiębiorstwo.

§  186.

1. Zabrania się:

a) wydzielać spirytus z ogólnej masy skażonego spirytusu lub z wyrobów zawierających spirytus, przyczem przepis ten nie dotyczy przypadków przewidzianych w § 187,

b) wydzielać całkowicie lub częściowo ze skażonego spirytusu środek skażający lub dodawać do skażonego spirytusu środki mogące zmniejszyć działanie środka skażającego pod względem smaku, zapachu lub zabarwienia,

c) ułatwiać innym osobom całkowite lub częściowe odkażanie spirytusu,

d) przechowywać, używać lub ułatwiać innym osobom używanie lub przechowywanie spirytusu skażonego do innych celów, niż te do jakich został wydany.

2. Powyższy zakaz w dosłownem jego brzmieniu ma być wywieszony w miejscu widocznem we wszystkich przedsiębiorstwach, przerabiających spirytus skażony.

§  187.

1. Powrotnie otrzymywany spirytus względnie odpadki od fabrykacji zawierające spirytus, mogą być używane jedynie do tego samego celu, do jakiego spirytus pierwotnie był wydany, względnie do wyrobu artykułów należących do tej samej grupy cennikowej. Odpadki mogą być zniszczone tylko w obecności 2 urzędników K. S.

2. 64 Powrotnie otrzymany spirytus ma być przed wydaniem go z magazynu do przerobu skażony w ten sam sposób, jak przed pierwszem użyciem względnie odpowiednio do przeznaczenia. (ust. 1). Na wyjątki od tego przepisu może zezwalać izba skarbowa.

3. Spirytus, otrzymywany powrotnie w toku fabrykacji należy zapisywać na przychód do ksiąg kontrolnych danego przedsiębiorstwa na mocy sporządzonych przez K. S. protokółów, stwierdzających ilość otrzymanego spirytusu oraz dokonanie skażenia.

4. 65 Do oczyszczania i wzmacniania spirytusu powrotnego, otrzymywanego przy przerobie spirytusu, przedsiębiorstwa przerobu spirytusu mogą za zezwoleniem Ministra Skarbu posiadać aparaty destylacyjne. Oczyszczanie i wzmacnianie spirytusu powrotnego może się odbywać wyłącznie w obecności urzędników K. S.

§  188.

1. Spirytus skażony, jak również i czysty, przeznaczony do skażenia lub przerobu w stanie nieskażonym na inne wyroby, należy przechowywać w miejscu zgłoszonem urzędowi skarbowemu i uznanem przez ten urząd za odpowiednie. Od obowiązku tego wolne są apteki, szpitale, zakłady sanitarne, zakłady naukowe i doświadczalne.

2. 66 Spirytus nieskażony z wyjątkiem spirytusu, w którego cenie nabycia mieści się opłata monopolowa, ustalona dla spirytusu przeznaczonego do wyrobu wódek gatunkowych, ma być przechowywany pod urzędowem zamknięciem. Urząd skarbowy może zarządzić przechowywanie spirytusu skażonego szczególnemi środkami pod urzędowem zamknięciem i wydawanie tego spirytusu do przerobu po uprzedniem dodatkowem skażeniu w miejscu przerobu w obecności K. S. zapomocą środków wchodzących w skład produkowanego artykułu. O dokonaniu dodatkowego skażenia należy sporządzić odpowiedni protokół.

3. Naczynia przeznaczone do przechowywania spirytusu mają być wytarowane względnie wymierzone płynem w myśl przepisów § 57.

4. Gdy w przedsiębiorstwie przechowuje się spirytus, skażony różnemi środkami, należy uwidocznić na każdem naczyniu, jakim środkiem skażony był spirytus w niem zawarty.

§  189.

1. Urzędnicy K. S. pobierają w obecności przesiębiorcy próby szczególnych środków skażających celem odesłania ich do chemicznego badania. Do badania należy pobierać po dwie próby w ilościach podanych w załączniku G. Na żądanie pracowni, która przeprowadza badanie, przedsiębiorca powinien dostarczyć środek skażający w wymaganej większej ilości. Przed pobraniem prób należy środek skażający dokładnie wymieszać, tak ażeby przesłana do badania próba odpowiadała ściśle składowi całego zapasu środka skażającego. Przedsiębiorca nie może mieć wpływu na sposób czerpania prób. Naczynia z próbami (butelki, słoje, puszki, torebki i t. p.) należy zabezpieczać plombą lub pieczęcią urzędową oraz przedsiębiorcy, zaopatrywać w kartki z napisami oznaczającemi rodzaj i ilość środka skażającego, którego próbę pobrano, oraz wymieniać znaki zabezpieczeń urzędowych, nałożonych na naczynia lub opakowania z próbami. O pobraniu prób należy sporządzić krótki protokół w dwóch egzemplarzach. Jeden egzemplarz protokółu dołącza się do prób wysłanych do badania, a drugi pozostawia się przy księdze kontrolnej przedsiębiorstwa. Po pobraniu próby urzędnicy K. S. nakładają urzędowe zabezpieczenia na cały zapas środka skażającego.

2. Urzędowe zabezpieczenie pozostaje na naczyniach przez cały czas badania prób; po otrzymaniu dodatnich wyników badania, zabezpieczenie urzędowe może być zdjęte, lecz tylko w obecności urzędnika K. S. i ma być ponownie nakładane aż do chwili zużycia całego zapasu środka skażającego.

§  190.

1. P. M. S. bada jedną z nadesłanych prób, drugą zaś przechowuje u siebie przez okres półroczny. Po tym okresie przedsiębiorca może w ciągu następnych trzech miesięcy otrzymać zpowrotem pozostające na przechowaniu próby. Po upływie tego okresu czasu próby ulegają zniszczeniu.

2. P. M. S. stwierdza wynik badania przez wystawienie zaświadczenia (wyniku analizy), które przesyła urzędnikom pobierającym próbę. Zaświadczenie to razem z protokółem pobrania odnośnych prób stanowi załącznik do księgi kontrolnej.

§ 191. Przedsiębiorca ponosi koszty przesyłki i chemicznego badania prób szczególnych środków skażających. Należność przypadającą za dokonanie badań chemicznych, powinien przedsiębiorca wpłacić na rachunek P. M. S.

§ 192. Każde przedsiębiorstwo, przerabiające spirytus nieskażony lub skażony szczególnym środkiem, obowiązane jest przedstawiać na żądanie władz skarbowych wszystkie rachunki i faktury na sprzedane wyroby ze spirytusu.

§ 193. Do przeprowadzania badań związanych z całokształtem przerobu spirytusu (wydajność, zaniki, powrotny spirytus, skażanie i t. p.) mogą być delegowani przez Ministra Skarbu urzędnicy P. M. S. do odnośnych przedsiębiorstw przerobu spirytusu. Urzędnikom tym przysługuje prawo wglądu we wszystkie szczegóły, dotyczące przerobu spirytusu.

§  194.

1. 67 Zakłady przerobu spirytusu nie mogą mieć wewnętrznego połączenia z innemi zakładami przemysłowemi lub handlowemi, ani też z pomieszczeniami mieszkalnemi. Zakłady przerabiające spirytus po różnych cenach nie mogą mieć ze sobą żadnego połączenia. Na wyjątki od tego przepisu może zezwolić Minister Skarbu.

2. Jeżeli jedno przedsiębiorstwo przerabia spirytus nabyty po różnych cenach, wtedy poszczególne oddziały przedsiębiorstwa przerabiające taki spirytus, nie mogą mieć między sobą wewnętrznego połączenia. Na wyjątki od tego przepisu może zezwolić izba skarbowa.

3. Do wytwórni eteru oraz politury i lakierów mają nadto zastosowanie przepisy §§ 197 i 202.

b) Wyroby perfumeryjne i kosmetyczne.

§  195.

1. Moc wyrobów perfumeryjno - kosmetycznych płynnych, wyrobionych przy użyciu spirytusu nie może być niższa od 60%, a wód fryzjerskich - najmniej 45%.

2. Wyroby mogą być wypuszczone z wytwórni do wolnego obrotu tylko w stanie zupełnie wykończonym w naczyniach zamkniętych w sposób w handlu przyjęty.

3. Na każdem opakowaniu wyrobów, wypuszczanych do obrotu handlowego ma być wyraźnie i czytelnie oznaczona firma wytwórni i jej siedziba, zaś na naczyniach o pojemności od 1 kg także moc spirytusu i waga netto płynu, przyczem dopuszczalna różnica mocy nie może przekraczać 2% alkoholu.

§  196.

1. Rozlew wody kolońskiej i t. p. wyrobów ze spirytusu, poza wytwórnią może odbywać się tylko na podstawie zezwolenia izby skarbowej. Przedsiębiorstwa trudniące się rozlewem, podlegają kontroli skarbowej narówni z wytwórniami. Rozlewnie takie mają stanowić zupełnie samoistne zakłady i nie mogą mieć połączenia z innemi przedsiębiorstwami magazynującemi, rozlewającemi lub przerabiającemi spirytus, względnie wyroby spirytusowe i przed uruchomieniem mają być zgłoszone właściwemu urzędowi skarbowemu, celem urzędowego sprawdzenia (weryfikacji). Do zgłoszenia należy dołączyć wykaz przyrządów i naczyń oraz podać ich wymiary i przeznaczenie. W zakładach takich wolno rozlewać wyroby perfumeryjno-kosmetyczne, sprowadzone w stanie zupełnie wykończonym z wytwórni, bez zmieniania w jakikolwiek sposób składu i mocy tych wyrobów. Rozlewnie muszą posiadać niezbędne legalizowane lub uwierzytelnione narzędzia miernicze i przyrządy dla badania ilości płynu i mocy rozlewanych wyrobów, oraz prowadzić księgę kontrolną według wzoru Nr. 22, uwidaczniając w niej obroty wyrobami sprowadzonemi z wytwórni, nalanemi do swoich naczyń i wypuszczonemi z rozlewni, tudzież księgę odbiorców (wzór Nr. 23).

2. 68 Na żądanie kupującego wyroby perfumeryjno - kosmetyczne mogą być sprzedawane na wagę lub miarę z naczyń, w których wyroby te były dostarczone przez wytwórnie lub rozlewnie.

c) Politury i lakiery spirytusowe.

§ 197. Wytwórnie politury i lakierów mają posiadać:

a) nadający się do urzędowego zamknięcia skład do przechowywania spirytusu,

b) oddział produkcji.

§ 198. Politury spirytusowe mają zawierać co najmniej 10% wagowych szelaku naturalnego lub sztucznego. Lakiery spirytusowe mają zawierać co najmniej 10% wagowych substancyj żywicznych lub kopali. Przepisy badania tych wyrobów na zawartość substancyj żywicznych podane są w załączniku H.

§ 199. Sprzedaż politury i lakierów spirytusowych może się odbywać:

a) luzem z wytwórni - zakładom względnie osobom posiadającym upoważnienie inspektora K. S. właściwego dla miejsca zużycia towaru na taki zakup politury i lakieru; zezwolenie to może być w każdej chwili cofnięte przez urząd skarbowy,

b) z wytwórni, rozlewni i miejsc sprzedaży - w butelkach o pojemności najwyżej 1 litra, zamkniętych pieczęcią fabryczną oraz zaopatrzonych w etykietę zawierającą nazwę i siedzibę wytwórni, wagę netto płynu w naczyniu, rodzaj wyrobu, zawartość substancyj żywicznych i ewentualnie nazwę rozlewni.

§ 200. Rozlew politury i lakieru poza wytwórnią może się odbywać tylko z zachowaniem przepisów §§ 196 i 199 za zgłoszeniem, które należy składać urzędowi skarbowemu na 14 dni przed rozpoczęciem rozlewu. Urząd skarbowy odmówi potwierdzenia zgłoszenia lub cofnie wydane potwierdzenie osobom prawomocnie skazanym, względnie przeciw którym wszczęto postępowanie o nadużycia na szkodę Skarbu Państwa.

2. O ile przeszkody z ust. 1 nie zachodzą, urząd skarbowy potwierdza zgłoszenie i zwraca je sprzedawcy do przechowania dla celów kontrolnych.

3. 69 Na obszarze województw: wileńskiego, nowogródzkiego, poleskiego, wołyńskiego, tarnopolskiego i stanisławowskiego rozlew i sprzedaż politury i lakieru (§ 198) poza wytwórnią może się odbywać jedynie za zezwoleniem urzędu skarbowego. Zezwolenia takie wydają urzędy skarbowe według swobodnego uznania na czas nieograniczony oznaczonej osobie fizycznej lub prawnej na ściśle oznaczone miejsce z prawem cofnięcia zezwolenia każdego czasu bez podania powodów za dwumiesięcznym wypowiedzeniem.

§ 201. Do wyrobu lakieru i politury wydaje się zasadniczo tylko poślednie gatunki spirytusu (III gatunki), o ile mają być wydane inne gatunki, ma to być zaznaczone na zezwoleniu.

d) Eter etylowy.

§ 202. Każda wytwórnia eteru etylowego ma posiadać:

a) pomieszczenie aparatowe,

b) nadający się do urzędowego zamknięcia magazyn do przechowywania spirytusu zwykłego i powrotnego,

c) nadający się do urzędowego zamknięcia magazyn do przechowywania gotowego eteru.

§  203.

1. Rury odprowadzające parę i płyny eterowe i spirytusowe mają być urzędowo zabezpieczone.

2. Powrotny spirytus i eter mają być zlewane tylko do przepisowo wymierzonych i urzędowo zabezpieczonych zbiorników.

§ 204. Normy zużycia spirytusu (art. 49 ust. 1) ustala Minister Skarbu, jako przeciętne roczne normy indywidualne dla poszczególnych wytwórni eteru, przyczem norma zużycia spirytusu na 1 kg eteru nie może być większa od 1,90 litra alkoholu.

§ 205. Wywóz eteru może się odbywać tylko w obecności urzędnika stałego nadzoru.

e) Estry etylowe.

§ 206. Estry etylowe w rozumieniu niniejszego rozporządzenia mają zawierać w gotowym stanie najwyżej 10% objętościowych alkoholu niezwiązanego. Wyrób estrów o zawartości alkoholu ponad 10% wymaga specjalnego zezwolenia Ministra Skarbu. Ilość niezwiązanego alkoholu w mrówczanie etylowym może być większa, lecz wtedy produkt ma posiadać równoważną ilość kwasu mrówkowego, powstałego wskutek rozkładu estru oraz niemniej niż 50% wagowo estru. Przepis badania estrów na zawartość alkoholu podany jest w załączniku I.

f) Ocet fermentacyjny. ⁷⁰

§  207.

1. Każda wytwórnia octu ma posiadać:

a) skład do przechowywania czystego i skażonego spirytusu, nadający się do nałożenia urzędowego zamknięcia,

b) oddział wyrobu octu,

c) skład gotowego octu.

2. W lokalu, w którym mieści się wytwórnia octu, jednakże w oddzielnych pomieszczeniach, może odbywać się produkcja artykułów spożywczych, w których skład wchodzi ocet, oraz konserw i marynat wyrobionych bez użycia octu, nadto produkcja wszelkiego rodzaju opakowań i przedmiotów, służących do wyrobu, przechowywania i sprzedaży octu, oraz artykułów, których produkcja dozwolona jest w wytwórni octu.

§  208.

1. W oddziale przechowywania spirytusu mają znajdować się naczynia i przyrządy potrzebne do przyjmowania, skażania i przechowywania spirytusu. W oddziale tym przechowuje się również legalizowaną wagę, służącą do przyjmowania spirytusu; urząd skarbowy może zezwolić na ustawienie wagi w innym lokalu.

2. Kadzie denaturacyjne i naczynia do przechowywania skażonego spirytusu należy urzędowo przemierzyć wodą i zaopatrzyć w laski miernicze lub płynowskazy ze skalą. Pojemność naczyń, służących do przechowywania półfabrykatów i octu, powinna być urzędowo ustalona sposobem geometrycznym; naczynia te na zarządzenie urzędu skarbowego winny być przemierzone w sposób przewidziany dla przemiaru kadzi denaturacyjnych. Kadzie denaturacyjne mają być trwale umocowane na podmurowaniu lub też mogą być ustawione na legarach, przy czym zmiana położenia kadzi ma być uniemożliwiona przez nałożenie urzędowych plomb. Kadzie denaturacyjne powinny posiadać łatwy dostęp ze wszystkich stron.

§  209.

1. W oddziale wyrobu octu mają znajdować się aparaty fermentacyjne, tzw. stojaki lub generatory, służące do przerobu skażonego spirytusu na ocet. W tym oddziale oraz w każdym stojaku mają znajdować się ciepłomierze, umieszczone w taki sposób, aby możliwe było odczytanie temperatury bez wyjmowania ciepłomierza ze stojaka. W wytwórniach octu obsługiwanych ręcznie, w oddziale wyrobu octu mają znajdować się naczynia (zbiorniki) do przechowywania spirytusu skażonego w ilości potrzebnej co najmniej na jedną dobę oraz zbiorniki do przyjmowania gotowego octu. W wytwórniach octu obsługiwanych mechanicznie zbiorniki na spirytus skażony i gotowy ocet mogą być ustawione w innych pomieszczeniach, aniżeli w oddziale wyrobu octu.

2. Wytwórnie octu mają zawiadamiać pisemnie najdalej następnego dnia kierownika rejonu K. S. o czasowym unieruchomieniu aparatów fermentacyjnych, jak również o uruchomieniu nowych lub starych, czasowo nieczynnych, stojaków.

3. W wytwórniach octu roczna zdolność przetwórcza aparatów fermentacyjnych nie może być niższa: od 10.000 litrów dla octowni istniejących przed dniem 1 stycznia 1938 r. i od 15.000 litrów alkoholu - dla octowni nowo uruchamianych; w wytwórniach nowo uruchamianych wszystkie aparaty mają być zaopatrzone w urządzenia do automatycznego zasilania ich zacierem. Minister Skarbu może w poszczególnych przypadkach zezwalać na posiadanie aparatów fermentacyjnych o mniejszej zdolności przetwórczej.

§  210.

1. W pokoju przeznaczonym do czynności urzędowych mają być przechowywane przyrządy i odczynniki, potrzebne do badania zawartości i mocy spirytusu i octu, jako to: legalizowane pojemniki zwyczajne o pojemności 5 litrów, l litra, 1/8 litra i uwierzytelniony alkoholomierz o wyższej skali z podziałką co 0,1% z wtopionym termometrem i osobny ocechowany i uwierzytelniony termometr, tablice redukcyjne, aparat odpędowy Sallerona, zaopatrzony w uwierzytelniony alkoholomierz z podziałką co 0,2% i termometr uwierzytelniony, kwasomierz automatyczny z legalizowaną biuretą, przymiar wstęgowy albo sztywny lub składany, 2 probówki oraz roztwory fenoloftaleiny, fioletu metylowego, ługu sodowego, zbadane przez P. M. S. i zaopatrzone w odnośne zaświadczenie. W pokoju tym przechowuje się również książki fabryczne, zeszyty i dokumenty.

2. Roztwór fenoloftaleiny, ług sodowy i termoalkoholomierz mają być przechowywane stale pod urzędowym zabezpieczeniem.

§ 211. Zezwolenia na zakup spirytusu do wyrobu octu wydaje izba skarbowa (§ 180).

§  212.

1. Spirytus może być wydawany octowniom w ilości nie mniejszej niż 500 litrów alkoholu. Urzędy skarbowe mogą w drodze wyjątku zezwalać na wydawanie spirytusu w ilościach mniejszych, jednak nie niższych od 300 litrów.

2. Pobór następnej partii spirytusu do wyrobu octu może nastąpić dopiero po skażeniu poprzedniej partii i po stwierdzeniu przez urzędnika K. S., że zabezpieczenie zostało złożone i że należność za ubytki została uiszczona. Spirytus może być wydany przedsiębiorcy po przedstawieniu zezwolenia na zakup spirytusu, na odwrocie którego urzędnik K. S. stwierdził, że nie ma przeszkód do wydania spirytusu.

§  213.

1. Wytwórca octu winien zgłosić kierownikowi rejonu K. S. bezzwłocznie, a najdalej w ciągu 24 godzin, nadejście przesyłki spirytusu do octowni.

2. Zabezpieczenie, złożone na czas przewozu spirytusu, może być zwolnione dopiero po przyjęciu i skażeniu całej ilości spirytusu w myśl przepisów § 214 oraz po zapłaceniu przez przedsiębiorcę należności za nadmierne ubytki drogowe.

§  214.

1. Przyjęcie i skażanie spirytusu odbywa się w obecności urzędników K. S. i powinno być dokonane w ciągu 48 godzin od daty otrzymania zgłoszenia (§ 213). Skażenie uskutecznia się przez zmieszanie wody, octu i spirytusu w takim stosunku, aby procentowa zawartość kwasu octowego w mieszaninie, wyrażona liczbą gramów bezwodnego kwasu octowego w 100 cm³ płynu, wynosiła co najmniej 10% zawartości bezwodnego alkoholu i ażeby mieszanina zawierała najwyżej 20% alkoholu.

2. Ocet pobrany z magazynu wytwórni do skażenia spirytusu powinien być wpisany na rozchód, a jeżeli jest pobrany poza magazynem, powinien być uprzednio wpisany na przychód; ocet ten przed użyciem do skażenia powinien być zbadany na zawartość w nim kwasu octowego przez urzędników, w których obecności odbywa się skażenie. Przepisy badania spirytusu skażonego octem oraz octu gotowego zawarte są w załączniku K.

3. O skażeniu spirytusu w octowni sporządza się protokół w dwóch egzemplarzach, według załączonego wzoru Nr 38. Dane protokołu wciąga się do książki obrachunkowej. Niezwłocznie po dokonaniu skażenia i dokładnym zmieszaniu płynu skażonego, urzędnicy K. S. pobierają próbę płynu, sprawdzają zawartość w niej alkoholu oraz kwasu octowego i zlewają do butelki o pojemności co najmniej półlitrowej. Na butelce tej nalepiają etykietę z wymienieniem dnia skażenia i po urzędowym opieczętowaniu pozostawiają próbę przedsiębiorcy lub jego zastępcy do przechowania w octowni w ciągu dwóch miesięcy.

4. Naczynia służące do przewozu spirytusu należy po opróżnieniu bezzwłocznie zabezpieczyć urzędowo.

§  214a.

1. Rozlewnie octu są to zakłady przeznaczone do wykonywania wszelkich czynności, do których uprawnione są wytwórnie, z wyjątkiem wyrobu octu.

2. Rozlewnie octu mają być zgłaszane urzędom skarbowym. Uruchomienie rozlewni może nastąpić dopiero po otrzymaniu potwierdzenia urzędu skarbowego, stwierdzającego odbiór zgłoszenia. Potwierdzenie takie urząd skarbowy wydaje po stwierdzeniu, że lokal rozlewni odpowiada przepisom ust. 3 paragrafu niniejszego. O likwidacji rozlewni należy zawiadomić urząd skarbowy najpóźniej na 3 dni przed jej likwidacją.

3. Pomieszczenie rozlewni nie może mieć bezpośredniego połączenia z lokalem mieszkalnym.

4. W rozlewniach octu nie wolno przechowywać ani też rozlewać esencji octowej lub octu z esencji octowej.

5. Rozlewnia octu powinna posiadać przyrządy laboratoryjne i odczynniki, wyszczególnione w przepisach § 210, niezbędne do badania zawartości kwasu octowego i kwasów nieorganicznych w occie.

§  215.

1. Wypuszczany przez wytwórnie i rozlewnie do wolnego obrotu ocet spirytusowy powinien zawierać 3¹/₂, 6 lub 10% wag. kwasu octowego i nie więcej niż 1 % obj. alkoholu, zaś ocet winny - nie mniej niż 5% wag. kwasu octowego i nie więcej niż 1% obj. alkoholu. Przepis ten, jeżeli chodzi o zawartość kwasu octowego, nie dotyczy octu odprzedawanego przez wytwórnie innym wytwórniom i rozlewniom, a ponadto octu sprzedawanego na cele przemysłowe.

2. Rozcieńczanie octu w sprzedaży poza wytwórnią i rozlewnią jest niedozwolone.

3. Każde naczynie z octem wypuszczone do obrotu z wytwórni lub rozlewni powinno być zamknięte przy pomocy laku lub nakrywek z wyciśniętą na tym zamknięciu pieczęcią firmową wytwórni lub rozlewni oraz posiadać etykietę z czytelnym oznaczeniem na niej: rodzaju octu (np. spirytusowy, winny, piwny), zawartości kwasu octowego w procentach wagowych (tzw. moc octu), ilości octu w litrach lub kilogramach oraz nazwy i adresu wytwórni lub rozlewni. Rozlewnie, wypuszczające ocet pod firmowymi etykietami wytwórni, obowiązane są podawać nazwę i adres rozlewni na etykietach wytwórni. W przypadku ujawnienia w sprzedaży octu w naczyniu z naruszonymi lub zdjętymi zamknięciami za moc octu odpowiada sprzedawca.

4. Odchylenia rzeczywistej zawartości kwasu octowego (mocy) od podanej na etykiecie nie mogą przekraczać 0,2% wag. kwasu octowego; odchylenia rzeczywistej objętości płynu od podanej na etykiecie nie mogą przekraczać 2%.

5. Za uchybienia przepisom paragrafu niniejszego w przypadku wypuszczania octu przez rozlewnię pod firmowymi etykietami wytwórni jest odpowiedzialna rozlewnia.

6. Przepisy paragrafu niniejszego nie mają zastosowania do octu, przeznaczonego na wywóz za granicę i do w. m. Gdańska.

§  216.

1. Przechowywanie i dodawanie kwasu octowego oraz dodawanie jakichkolwiek kwasów organicznych lub mineralnych do octu fermentacyjnego przy produkcji i w obrocie handlowym jest wzbronione.

2. W wytwórni octu ze spirytusu mogą być produkowane inne rodzaje octu fermentacyjnego, jednak wyjątkowo i za specjalnym zezwoleniem izby skarbowej; w tych przypadkach w oddziale wyrobu octu spirytusowego mogą być wytwarzane inne rodzaje octu fermentacyjnego, jednak w aparatach fermentacyjnych specjalnie na ten cel przeznaczonych. Pomieszczenia do magazynowania octu spirytusowego mogą służyć również i do magazynowania octu fermentacyjnego innych rodzajów. Do samoistnych wytwórni octu fermentacyjnego innych rodzajów niż spirytusowy mają ponadto odpowiednie zastosowanie przepisy §§ 49-51, 54-56. Produkcja, rozlew i wypuszczanie do wolnego obrotu octu fermentacyjnego innego niż spirytusowy odbywa się na warunkach, podanych w rozporządzeniu niniejszym.

⁵⁸ § 176 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 18 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁵⁹ § 176 ust. 4:

- dodany przez § 1 pkt 19 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 31 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁶⁰ § 177 zmieniony przez § 1 pkt 20 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶¹ § 178 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 21 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶² § 179 ust. 10 dodany przez § 1 pkt 22 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶³ § 180 ust. 1 lit. a) zmieniona przez § 1 pkt 23 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁴ § 187 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 24 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁵ § 187 ust. 4 dodany przez § 1 pkt 25 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁶ § 188 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁷ § 194 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 27 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁸ § 196 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 28 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁶⁹ § 200 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 32 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁷⁰ Część II pkt 5 dział f zmieniony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.