Tytuł 3 - POLICJA I BEZPIECZEŃSTWO - Konwencja wykonawcza do układu Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluxu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach. Schengen.1990.06.19.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2000.239.19

Akt obowiązujący

Wersja od: 7 marca 2023 r. do: 31 grudnia 2029 r.

TYTUŁ  III

POLICJA I BEZPIECZEŃSTWO

Rozdział  1

WSPÓŁPRACA POLICYJNA

Artykuł  39

1. 31  Umawiające się Strony zobowiązują się zapewnić, aby ich organy policyjne, zgodnie z prawem krajowym oraz w zakresie swoich kompetencji, udzielały sobie pomocy w celach zapobiegania i wykrywania przestępstw, o ile prawo krajowe nie przewiduje, że wniosek powinien być sporządzony i przekazany przez organy sądowe oraz pod warunkiem, że wniosek lub jego wykonanie nie wymagają zastosowania środków ograniczających przez Umawiającą się Stronę, do której zwrócono się z prośbą. Jeśli organy policyjne nie posiadają uprawnień do rozpatrzenia wniosku, przekazują go właściwym władzom.

2. 32  Informacje pisemne przekazywane przez Umawiającą się Stronę, do której zwrócono się z wnioskiem na mocy ustępu 1, nie mogą być wykorzystywane przez zwracającą się Umawiającą się Stronę jako dowód popełnienia przestępstwa, chyba że właściwe organy sądowe drugiej Umawiającej się Strony wyrażą na to zgodę.

3. 33  Wnioski o pomoc, określone w ustępie 1, oraz odpowiedzi na takie wnioski mogą być wymieniane między centralnymi organami odpowiedzialnymi w każdej Umawiającej się Stronie za międzynarodową współpracę policyjną. Jeśli wniosek nie może zostać niezwłocznie wniesiony z wykorzystaniem powyższej procedury, organy policyjne zwracającej się Umawiającej się Strony mogą go skierować bezpośrednio do właściwych władz Strony-odbiorcy, które mogą udzielić odpowiedzi bezpośrednio. W takich przypadkach zwracający się organ policyjny niezwłocznie informuje centralny organ odpowiedzialny za międzynarodową współpracę policyjną w Umawiającej się Stronie, do której został skierowany wniosek, o swoim bezpośrednim wniosku.

4. W obszarach przygranicznych współpraca może być realizowana w oparciu o uzgodnienia między właściwymi ministrami Umawiających się Stron.

5. Postanowienia niniejszego artykułu nie naruszają bardziej szczegółowych, obowiązujących lub przyszłych dwustronnych umów między Umawiającymi się Stronami posiadającymi wspólne granice. Umawiające się Strony informują się o takich umowach.

Artykuł  40

1. 34  Funkcjonariusze Państwa Członkowskiego, którzy nadzorują w swoim kraju osobę w ramach sądowego postępowania śledczego, która jest podejrzana o udział w dającemu podstawę do ekstradycji przestępstwie, lub, w celu dostarczenia niezbędnego elementu dla postępowania przygotowawczego osobę, co do której istnieją poważne przesłanki, że może ona przyczynić się do identyfikacji lub określenia miejsca pobytu osoby, o której mowa powyżej, są upoważnieni do kontynuowania nadzoru na terytorium innego Państwa Członkowskiego, w przypadku gdy wyraziło ono zgodę na transgraniczny nadzór w odpowiedzi na przekazany uprzednio wniosek o udzielenie pomocy wraz z uzasadnieniem. Warunki takiego nadzoru mogą być dołączone do upoważnienia.

Na wniosek Umawiającej się Strony, na której terytorium nadzór jest prowadzony, nadzór ten może zostać powierzony funkcjonariuszom tej Strony.

Wniosek o udzielenie pomocy wskazanej w akapicie pierwszym musi być przekazany organowi wyznaczonemu przez każdą z Umawiających się Stron oraz uprawnionemu do udzielania lub do przekazywania wnioskowanego upoważnienia.

2. Jeśli ze szczególnie pilnych powodów nie można zażądać uprzedniego upoważnienia od innej Umawiającej się Strony, funkcjonariusze prowadzący nadzór są uprawnieni do kontynuowania nadzoru nad osobą podejrzaną o popełnienie przestępstwa wymienionego w ustępie 7 poza granicami, przy spełnieniu następujących warunków:

a) organ Umawiającej się Strony wyznaczony na mocy ustępu 5, na której terytorium nadzór ma być kontynuowany, zostaje niezwłocznie poinformowany podczas prowadzenia nadzoru, iż granica została przekroczona;

b) wniosek o udzielenie pomocy przedstawiony zgodnie z ustępem 1, wskazujący na przyczyny przekroczenia granicy bez uprzedniego upoważnienia, zostaje przekazany niezwłocznie.

Nadzór ustaje, gdy Umawiająca się Strona, na której terytorium ma on miejsce, tego zażąda, po przekazaniu notyfikacji określonej w literze a) lub wniosku określonego w literze b), lub w przypadku gdy upoważnienie nie zostało uzyskane, w ciągu pięciu godzin od przekroczenia granicy.

3. Nadzór określony w ustępie 1 i 2 jest prowadzony wyłącznie zgodnie z następującymi warunkami ogólnymi:

a) 35  funkcjonariusze prowadzący nadzór muszą przestrzegać postanowień niniejszego artykułu oraz postanowień prawnych Umawiającej się Strony, na której terytorium działają; muszą oni przestrzegać instrukcji właściwych organów lokalnych;

b) z wyjątkiem sytuacji przewidzianych w ustępie 2, podczas nadzoru funkcjonariusze powinni posiadać dokument poświadczający, że upoważnienie zostało udzielone;

c) funkcjonariusze prowadzący nadzór powinni móc w każdym czasie udowodnić, że działają oni w urzędowym charakterze;

d) funkcjonariusze prowadzący nadzór mogą podczas nadzoru nosić broń służbową, z wyjątkiem wypadków szczegółowo określonych w inny sposób przez Stronę, do której zwrócono się z wnioskiem; zabrania się korzystania z broni z wyjątkiem przypadków obrony koniecznej;

e) wejście do prywatnych mieszkań i miejsc niedostępnych dla ogółu społeczeństwa jest zabronione;

f) funkcjonariusze prowadzący nadzór nie mogą zatrzymać ani aresztować osoby znajdującej się pod nadzorem;

g) o wszelkich czynnościach informuje się organy Umawiającej się Strony, na której terytorium są prowadzone; funkcjonariusze prowadzący nadzór mogą zostać wezwani do osobistego stawienia się w tych organach;

h) władze Umawiającej się Strony, z których pochodzą funkcjonariusze prowadzący nadzór, na wniosek organów Umawiającej się Strony, na której terytorium nadzór ma miejsce, udzielają pomocy w wyjaśnieniach następujących po działaniach, w których biorą udział, w tym w postępowaniu sądowym.

4. Funkcjonariusze określeni w ustępie 1 i 2 to:

– w przypadku Królestwa Belgii: członkowie "police judiciaire prés les Parquets" (Policji Kryminalnej przy Urzędzie Prokuratora Generalnego), "gendarmerie" i "police communale" (policja municypalna), jak również celnicy, na warunkach określonych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich kompetencji dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: funkcjonariusze "Polizeien des Bundes und der Länder" (Policji Federalnej i Policji Krajów Związkowych), jak również w odniesieniu wyłącznie do nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi oraz handlu bronią funkcjonariusze "Zollfahndungsdienst" (celnej służby dochodzeniowej) w ich charakterze jako funkcjonariuszy współpracujących Urzędu Prokuratora Publicznego;

– w przypadku Republiki Francuskiej: funkcjonariusze policji kryminalnej policji państwowej oraz narodowej "gendarmerie", jak również celnicy, na warunkach określonych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: funkcjonariusze "gendarmerie" i policji, jak również celnicy, na warunkach ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Królestwa Niderlandów: funkcjonariusze "Rijkspolitie" (policji państwowej) oraz "Gemeentepolitie" (policji municypalnej), jak również, na warunkach ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów, funkcjonariusze inspekcji podatkowej i organy dochodzeniowe odpowiedzialne za podatek przywozowy i akcyzę.

5. Organem określonym w ustępie 1 i 2 jest:

– w przypadku Królestwa Belgii: "Commissariat général de la Police judiciaire" (Department do spraw Postępowania Przygotowawczego),

– w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: "Bundeskriminalamt" (Federalny Urząd do spraw Przestępczości),

– w przypadku Republiki Francuskiej: "Direction centrale de la Police judiciaire" (Centrala Policji Kryminalnej),

– w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: "Procureur général d'Etat" (Generalny Prokurator Państwa),

– w przypadku Królestwa Niderlandów: "Landelijk Officier van Justitie" (Krajowy Prokurator Publiczny), odpowiedzialny za nadzór transgraniczny.

6. Umawiające się Strony mogą, na poziomie dwustronnym, poszerzyć zakres niniejszego artykułu oraz przyjąć dodatkowe środki w celu jego wykonania.

7. 36  Nadzór określony w ustępie 2 może być prowadzony tylko wtedy, gdy chodzi o jedno z niżej wymienionych przestępstw:

– zabójstwo,

– nieumyślne spowodowanie śmierci,

– poważne przestępstwo na tle seksualnym,

– podpalenie,

– podrabianie i fałszowanie środków płatniczych,

– kradzież z włamaniem i rozbój kwalifikowany oraz paserstwo,

– wymuszenie,

– porwanie i przetrzymywanie zakładników,

– handel ludźmi,

– nielegalny handel środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi,

– naruszenie przepisów prawnych dotyczących broni i materiałów wybuchowych,

– umyślne spowodowanie szkody z użyciem materiałów wybuchowych,

– nielegalny przewóz toksycznych i niebezpiecznych odpadów,

– poważne nadużycie finansowe,

– nielegalna imigracja,

– pranie brudnych pieniędzy,

– nielegalny handel materiałami jądrowymi lub radioaktywnymi,

– uczestnictwo w organizacji przestępczej w rozumieniu wspólnego działania Rady 98/733/WSiSW z dnia 21 grudnia 1998 r. przyjęte przez Radę na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, w sprawie uznawania za przestępstwa karne uczestnictwa w organizacji przestępczej w Państwach Członkowskich Unii Europejskiej,

– przestępstwa terrorystyczne określone w decyzji ramowej Rady 2002/475/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu.

Artykuł  41

1. Funkcjonariusze jednej z Umawiających się Stron, którzy ścigają w swoim kraju osobę złapaną podczas popełnienia lub uczestniczącą w popełnieniu jednego z przestępstw określonych w ustępie 4, są uprawnieni do kontynuowania pościgu na terytorium innej Umawiającej się Strony bez konieczności uzyskania uprzedniej zgody tej ostatniej, jeśli, z uwagi na szczególną pilność sytuacji, nie jest możliwe poinformowanie właściwych władz innej Umawiającej się Strony przy pomocy jakichkolwiek ze sposobów określonych w artykule 44 przed wjazdem na to terytorium lub jeśli powyższe organy nie są w stanie dotrzeć na miejsce przestępstwa w celu przejęcia pościgu.

Identyczne zasady stosuje się do sytuacji, w których ścigana osoba uciekła z aresztu tymczasowego lub podczas odbywania kary pozbawienia wolności.

Najpóźniej w momencie przekroczenia granicy funkcjonariusze ścigający skontaktują się z właściwymi władzami Umawiającej się Strony, na terytorium której pościg ma mieć miejsce. Pościg ustaje, gdy Umawiająca się Strona, na której terytorium pościg ma miejsce, tego zażąda. Na wniosek ścigającego funkcjonariusza właściwe organy lokalne dokonują zatrzymania osoby w celu ustalenia jej tożsamości lub jej aresztowania.

2. Pościg prowadzony jest zgodnie z jedną z poniższych procedur, określonych na mocy deklaracji przewidzianej w ustępie 9:

a) prowadzący pościg funkcjonariusze nie mają prawa zatrzymania ściganej osoby;

b) w przypadku nieprzesłania wniosku o zaprzestanie pościgu oraz jeśli właściwe władze lokalne nie są w stanie interweniować odpowiednio szybko, funkcjonariusze ścigający mogą zatrzymać ściganą osobę do czasu, kiedy funkcjonariusze ścigający Umawiającej się Strony, na której terytorium pościg ma miejsce, którzy powinni zostać niezwłocznie o nim poinformowani, są w stanie ustalić tożsamość osoby oraz aresztować ją.

3. Pościg prowadzony jest zgodnie z postanowieniami ustępu 1 i 2 oraz w jeden z następujących sposobów, określonych na mocy deklaracji określonej w ustępie 9:

a) na obszarze lub od chwili przekroczenia granicy, które zostaną określone w deklaracji;

b) bez ograniczeń w przestrzeni lub w czasie.

4. W deklaracji określonej w ustępie 9 Umawiające się Strony zdefiniują przestępstwa określone w ustępie 1 zgodnie z jedną z poniższych procedur

a) Następujące przestępstwa karne:

– zabójstwo,

– nieumyślne spowodowanie śmierci,

– gwałt,

– podpalenie,

– fałszowanie pieniędzy,

– kradzież z włamaniem i rozbój kwalifikowany oraz paserstwo,

– wymuszenie,

– porwanie i przetrzymywanie zakładników,

– handel ludźmi,

– nielegalny handel środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi,

– naruszenie postanowień prawnych dotyczących broni i materiałów wybuchowych,

– umyślne spowodowanie szkody z użyciem materiałów wybuchowych,

– nielegalny przewóz toksycznych i niebezpiecznych odpadów,

– niezatrzymanie się oraz niepodanie szczegółowych danych po wypadku, którego skutkiem jest śmierć lub poważne uszkodzenie ciała.

b) Przestępstwa podlegające ekstradycji.

5. Pościg prowadzony jest wyłącznie przy spełnieniu poniższych warunków ogólnych:

a) Prowadzący pościg funkcjonariusze muszą przestrzegać postanowień niniejszego artykułu oraz przepisów prawnych Umawiającej się Strony, na której terytorium działają; muszą oni przestrzegać instrukcji wydawanych przez właściwe władze lokalne.

b) Pościg jest prowadzony wyłącznie przez granice lądowe.

c) Wejście do mieszkań prywatnych oraz miejsc niedostępnych dla ogółu społeczeństwa jest zakazany.

d) Prowadzący pościg funkcjonariusze są łatwo rozpoznawalni poprzez noszenie munduru lub opaski na ramieniu bądź przez oznakowania umieszczone na ich środkach transportu; użycie stroju cywilnego w połączeniu z wykorzystaniem nieoznakowanych środków transportu pozbawionych powyższych oznaczeń jest zabronione; prowadzący pościg funkcjonariusze muszą być w stanie w każdej chwili potwierdzić, że działają w charakterze urzędowym.

e) Prowadzący pościg funkcjonariusze mogą nosić służbową broń; jej wykorzystywanie jest zabronione, z wyjątkiem przypadków obrony koniecznej.

f) Po zatrzymaniu osoby ściganej zgodnie z ustępem 2 litera b), do celów ich doprowadzenia przed właściwe władze lokalne, osoba ta może być poddana jedynie przeszukaniu; w czasie przekazania osoby można użyć kajdanek; przedmioty posiadane przez tę osobę mogą zostać zajęte.

g) Po każdej operacji, określonej w ustępach 1, 2 i 3, prowadzący pościg funkcjonariusze stawiają się przed właściwymi władzami lokalnymi Umawiającej się Strony, na której terytorium działali oraz składają sprawozdanie ze swojej misji; na wniosek powyższych organów, powinni oni pozostać w ich dyspozycji do czasu wystarczającego dla wyjaśnienia okoliczności dotyczących ich akcji; warunek powyższy ma zastosowanie nawet jeśli pościg nie doprowadzi do aresztowania ściganej osoby.

h) Władze Umawiającej się Strony, z których pochodzą prowadzący pościg funkcjonariusze, na wniosek organów Umawiającej się Strony, na której terytorium pościg ma miejsce, udzielają pomocy w przeprowadzeniu wyjaśnień następujących po operacji, w której brali udział, w tym postępowania sądowego.

6. Osoba, która po przeprowadzeniu działań określonych w ustępie 2 została aresztowana przez właściwe organy lokalne może, niezależnie od obywatelstwa, zostać zatrzymana w celu przesłuchania. Odpowiednie zasady prawa krajowego stosuje się mutatis mutandis.

Jeśli osoba nie jest obywatelem Umawiającej się Strony, na której terytorium została aresztowana, zostaje ona zwolniona w ciągu sześciu godzin, nie włączając godzin między północą a godziną 9, chyba że właściwe władze lokalne nie otrzymają wcześniej wniosku w jakiejkolwiek postaci o tymczasowe aresztowanie tej osoby do celów ekstradycji.

7. Funkcjonariusze określeni w poprzednim ustępie to:

– w przypadku Królestwa Belgii: członkowie "police judiciaire près les Parquets" (Policji Kryminalnej przy Urzędzie Prokuratora Generalnego), "gendarmerie" i "police communale" (policja municypalna), jak również celnicy, na warunkach określonych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 10, w odniesieniu do ich kompetencji dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: funkcjonariusze "Polizeien des Bundes und der Länder" (Policji Federalnej i Policji Krajów Związkowych), jak również w odniesieniu wyłącznie do nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi oraz handlu bronią, funkcjonariusze "Zollfahndungsdienst" (celnej służby dochodzeniowej) w ich charakterze jako funkcjonariuszy współpracujących Urzędu Prokuratora Publicznego;

– w przypadku Republiki Francuskiej: funkcjonariusze policji kryminalnej policji państwowej oraz narodowej "gendarmerie", jak również celnicy, na warunkach określonych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 10, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: funkcjonariusze "gendarmerie" i policji, jak również celnicy, na warunkach ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 10, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Królestwa Niderlandów: funkcjonariusze "Rijkspolitie" (policji państwowej) oraz "Gemeentepolitie" (policji municypalnej), jak również, na warunkach ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 10, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów, funkcjonariusze inspekcji podatkowej i organy dochodzeniowe odpowiedzialne za podatek przywozowy i akcyzę.

8. W stosunku do zainteresowanych Umawiających się Stron niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla postanowień artykułu 27 Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstradycji i pomocy wzajemnej w sprawach karnych z dnia 27 czerwca 1962 roku, zmienionego Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku.

9. W momencie podpisania niniejszej Konwencji, każda Umawiająca się Strona składa deklarację, w której określa w przypadku każdej Umawiającej się Strony, z którą posiada wspólną granicę, na podstawie ustępów 2, 3 i 4, procedury prowadzenia na jej terytorium pościgu.

Umawiająca się Strona może w każdym czasie zastąpić swoją deklarację inną deklaracją, pod warunkiem że nie ogranicza ona zakresu poprzedniej.

Każda deklaracja jest składana po konsultacji z zainteresowanymi Umawiającymi się Stronami w celu osiągnięcia identycznych uzgodnień po obu stronach granic wewnętrznych.

10. Umawiające się Strony mogą, na zasadach dwustronnych, rozszerzyć zakres stosowania ustępu 1 i przyjąć dodatkowe postanowienia dla stosowania niniejszego artykułu.

Artykuł  42

Podczas czynności określonych w artykułach 40 i 41 funkcjonariusze, działający na terytorium innej Umawiającej się Strony, są uważani za funkcjonariuszy tej Strony w odniesieniu do przestępstw popełnionych przeciwko nim lub przez nich.

Artykuł  43

1. Jeśli, zgodnie z artykułem 40 i 41 niniejszej Konwencji, funkcjonariusze Umawiającej się Strony działają na terytorium innej Umawiającej się Strony, pierwsza Umawiająca się Strona ponosi odpowiedzialność za wszelkie szkody wyrządzone przez nich w czasie wykonywania ich czynności, zgodnie z prawem Umawiającej się Strony, na której terytorium działają.

2. Umawiająca się Strona, na której terytorium została wyrządzona szkoda określona w ustępie 1, naprawi taką szkodę zgodnie z warunkami mającymi zastosowanie do szkód wyrządzonych przez jej własnych funkcjonariuszy.

3. Umawiająca się Strona, której funkcjonariusze spowodowali szkodę jakiejkolwiek osobie na terytorium innej Umawiającej się Strony, zwróci jej pełne koszty, jakie poniosła w związku z odszkodowaniami dla ofiar lub osób uprawnionych do tych odszkodowań w ich imieniu.

4. Bez uszczerbku dla wykonywania prawa w odniesieniu do stron trzecich oraz z wyjątkiem ustępu 3, każda Umawiająca się Strona powstrzyma się w przypadku określonym w ustępie 1 od żądania odszkodowania za szkody, spowodowane przez inną Umawiającą się Stronę.

Artykuł  44

1. Zgodnie ze stosownymi umowami międzynarodowymi oraz biorąc pod uwagę lokalne okoliczności i możliwości techniczne, Umawiające się Strony zainstalują, w szczególności na obszarach przygranicznych, łączność telefoniczną, radiową i teleksową oraz inną bezpośrednią łączność w celu ułatwienia współpracy policyjnej i współpracy służb celnych, szczególnie dla natychmiastowego przekazywania informacji do celów transgranicznego nadzorowania granicy oraz pościgu.

2. Oprócz powyższych środków krótkoterminowych, Umawiające się Strony rozważą w szczególności następujące możliwości:

a) wymianę sprzętu lub wysłanie oficerów łącznikowych, wyposażonych w odpowiedni sprzęt radiowy;

b) poszerzenie pasm częstotliwości wykorzystywanych na obszarach przygranicznych;

c) ustanowienie wspólnych jednostek policji i służb celnych działających na tych samych obszarach;

d) koordynowanie programów dotyczących zamówień sprzętu łączności, w celu zainstalowania ujednoliconych i kompatybilnych systemów łączności.

Artykuł  45

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do przyjęcia niezbędnych środków dla zapewnienia, aby:

a) kierownicy instytucji zapewniających zakwaterowanie lub ich przedstawiciele dbali o to, aby cudzoziemcy w nich zakwaterowani, włączając obywateli innych Umawiających się Stron oraz innych Państw Członkowskich Wspólnot Europejskich, z wyjątkiem towarzyszących im małżonków lub małoletnich oraz członków grup turystycznych, osobiście wypełniali i podpisywali formularze meldunkowe i potwierdzali swoją tożsamość poprzez przedstawienie ważnego dowodu tożsamości;

b) wypełnione formularze meldunkowe były przechowywane dla właściwych władz lub przekazywane im, jeśli władze te uznają to za konieczne do celów zapobieżenia zagrożeniom, dla postępowań przygotowawczych lub wyjaśnienia okoliczności zaginięcia osób lub ofiar wypadków, z wyjątkiem wypadków gdy przepisy krajowe stanowią inaczej.

2. Ustęp 1 stosuje się mutatis mutandis do osób zatrzymujących się w jakichkolwiek komercyjnie wynajmowanych ośrodkach zakwaterowania, w szczególności w namiotach, przyczepach mieszkalnych oraz łodziach.

Artykuł  46 ³⁷

1. W szczególnych przypadkach każda z Umawiających się Stron może, zgodnie ze swoim prawem krajowym oraz bez wezwania, przesłać zainteresowanej Umawiającej się Stronie wszelkie informacje, które mogą mieć znaczenie dla udzielenia pomocy w zwalczaniu przyszłych przestępstw i zapobiegania przestępstwom przeciwko porządkowi publicznemu i bezpieczeństwu publicznemu lub zagrożeniom dla nich.

2. Informacje są wymieniane, bez uszczerbku dla uzgodnień dotyczących współpracy na obszarach przygranicznych określonych w artykule 39 ustęp 4, za pośrednictwem wyznaczonego organu. W szczególnie pilnych przypadkach wymiana informacji w rozumieniu niniejszego artykułu może mieć miejsce bezpośrednio między zainteresowanymi organami policyjnymi, z wyjątkiem wypadków, gdy postanowienia krajowe stanowią inaczej. Organ centralny zostaje o powyższym niezwłocznie poinformowany.

Artykuł  47

1. Umawiające się Strony mogą zawierać umowy dwustronne przewidujące oddelegowanie, na czas określony lub nieokreślony, oficerów łącznikowych z jednej Umawiającej się Strony do organów policyjnych innej Umawiającej się Strony.

2. Oddelegowanie oficerów łącznikowych na czas określony lub nieokreślony ma na celu udoskonalenie i przyspieszenie współpracy między Umawiającymi się Stronami, szczególnie poprzez okazywanie pomocy:

a) w postaci wymiany informacji do celów zwalczania przestępstw zarówno poprzez zapobieganie im, jak i ich ściganie;

b) przy wykonywaniu wniosków o wzajemną pomoc oraz pomoc sądową w sprawach karnych;

c) w zadaniach wykonywanych przez organy odpowiedzialne za nadzorowanie granicy zewnętrznej.

3. Do zadań oficerów łącznikowych należy doradztwo i udzielanie pomocy. Nie są oni uprawnieni do podejmowania niezależnych działań policyjnych. Dostarczają oni informacji oraz wykonują swoje obowiązki zgodnie z instrukcjami otrzymywanymi od delegującej ich Umawiającej się Strony oraz od Umawiającej się Strony, do której zostali oddelegowani. Przedstawiają regularne sprawozdania szefowi jednostki policji, do której zostali oddelegowani.

4. 38  (uchylony).

Rozdział  2

WZAJEMNA POMOC W SPRAWACH KARNYCH

Artykuł  48

1. Postanowienia niniejszego rozdziału mają na celu uzupełnienie europejskiej Konwencji o wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 roku, jak również, w stosunkach między Umawiającymi się Stronami, które są członkami Unii Gospodarczej Beneluksu, rozdziału II Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia 27 czerwca 1962 roku, zmienionej Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku, oraz ułatwienie wdrażania powyższych umów.

2. Ustęp 1 nie ma wpływu na stosowanie szerszych postanowień umów dwustronnych obowiązujących między Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  49

Wzajemna pomoc jest udzielana również:

a) 39  (uchylona);

b) w postępowaniu dotyczącym roszczeń odszkodowawczych wynikających z bezprawnego ścigania lub skazania;

c) w postępowaniu w przypadku aktu łaski;

d) w czynnościach cywilnych powiązanych z postępowaniem karnym, dopóki sąd karny nie podejmie ostatecznej decyzji w postępowaniu karnym;

e) w dostarczaniu dokumentów sądowych dotyczących wykonywania wyroku lub środka zabezpieczającego, nałożenia grzywny lub wypłaty kosztów postępowania;

f) w odniesieniu do środków dotyczących odłożenia wydania lub zawieszenia wykonania kary lub środka zabezpieczającego uzależnionego od warunkowego zwolnienia, lub wykonania lub przerwania wykonania kary lub środka zabezpieczającego.

Artykuł  50 ⁴⁰

(uchylony)

Artykuł  51

Umawiające się Strony nie mogą uzależniać dopuszczalności wniosków o udzielenie pomocy sądowej dotyczącej przeprowadzenia rewizji lub zajęcia od spełnienia warunków innych niż następujące:

a) czyn uprawniający do wniosku o udzielenie pomocy sądowej jest zagrożony na mocy postanowień prawnych obydwu Umawiających się Stron karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym na maksymalny okres co najmniej sześciu miesięcy, lub jest zagrożony na mocy postanowień prawnych jednej z dwóch Umawiających się Stron równoważną karą, a na mocy postanowień prawnych drugiej Umawiającej się Strony zagrożony jest karą z tego powodu, że stanowi naruszenie norm prawnych, które jest ścigane przez organy administracyjne, a decyzja może stanowić podstawę dla wszczęcia postępowania przed sądem posiadającym właściwość szczególnie w sprawach karnych;

b) wykonanie wniosku o udzielenie pomocy sądowej jest zgodne z prawem wezwanej Umawiającej się Strony.

Artykuł  52 ⁴¹

(uchylony)

Artykuł  53 ⁴²

(uchylony)

Rozdział  3

STOSOWANIE ZASADY NE BIS IN IDEM

Artykuł  54

Osoba, której proces zakończył się wydaniem prawomocnego wyroku na obszarze jednej Umawiającej się Strony, nie może być ścigana na obszarze innej Umawiającej się Strony za ten sam czyn, pod warunkiem że została nałożona i wykonana kara lub jest ona w trakcie wykonywania, lub nie może być już wykonana na mocy przepisów prawnych skazującej Umawiającej się Strony.

Artykuł  55

1. Umawiająca się Strona może w momencie ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji oświadczyć, że nie jest związana artykułem 54 w jednym lub więcej z poniższych przypadków:

a) jeśli czyny, którego dotyczy zagraniczny wyrok, miały miejsce w całości lub w części na jego własnym terytorium; w tym ostatnim przypadku jednakże wyjątek niniejszy nie ma zastosowania jeśli czyn miał miejsce częściowo na terytorium Umawiającej się Strony, w której wyrok został wydany;

b) jeśli czyny, których dotyczy zagraniczny wyrok, stanowią przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu narodowemu lub innym równoważnym podstawowym interesom tej Umawiającej się Strony;

c) jeśli czyny, których dotyczy zagraniczny wyrok, zostały popełnione przez funkcjonariuszy tej Umawiającej się Strony z naruszeniem obowiązków wynikających z pełnionego przez nich urzędu.

2. Umawiająca się Strona, która złożyła deklarację dotyczącą wyjątków określonych w ustępie 1 litera b) wskazuje kategorie przestępstw, do których wyjątek ten może mieć zastosowanie.

3. Umawiająca się Strona może w dowolnym momencie wycofać deklarację dotyczącą jednego lub więcej wyjątków określonych w ustępie 1.

4. Wyjątków będące przedmiotem deklaracji na mocy ustępu 1 nie stosuje się, jeśli dana Umawiająca się Strona w związku z tymi samymi czynami wystąpiła z wnioskiem do innej Umawiającej się Strony o wszczęcie ścigania lub zgodziła się na ekstradycję danej osoby.

Artykuł  56

W przypadku wszczęcia w Umawiającej się Stronie ścigania osoby, której proces w odniesieniu do tych samych czynów został ostatecznie zakończony prawomocnym wyrokiem w innej Umawiającej się Stronie, każdy okres pozbawienia wolności odbyty w tej ostatniej Umawiającej się Stronie wynikający z powyższych czynów jest zaliczany na poczet nałożonej kary. W zakresie, w jakim dopuszczają to przepisy krajowe, także bierze się pod uwagę kary niebędące karami pozbawienia wolności.

Artykuł  57

1. W przypadku gdy Umawiająca się Strona oskarży osobę o popełnienie przestępstwa, a właściwe władze tej Umawiającej się Strony mają powody, aby przypuszczać, że oskarżenie dotyczy tych samych czynów, w odniesieniu do których proces danej osoby został ostatecznie zakończony prawomocnym wyrokiem w innej Umawiającej się Stronie, władze powyższe, jeśli uznają to za stosowne, żądają istotnych informacji od właściwych władz Umawiającej się Strony, na której terytorium wyrok został wydany.

2. Żądane informacje przekazywane są niezwłocznie oraz są brane pod uwagę przy dalszych działaniach podejmowanych w prowadzonym postępowaniu.

3. Każda Umawiająca się Strona w momencie ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji wyznacza organy uprawnione do żądania i otrzymywania informacji, przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł  58

Powyższe postanowienia nie stanowią przeszkody w stosowaniu przepisów prawa krajowego o rozszerzonym zakresie obowiązywania, dotyczących zasady ne bis in idem w odniesieniu do orzecznictwa sądowego za granicą.

Rozdział  4 ⁴³

EKSTRADYCJA

Artykuł  59

1. Postanowienia niniejszego rozdziału mają na celu uzupełnienie Europejskiej Konwencji o ekstradycji z dnia 13 września 1957 roku, jak również, w stosunkach między Umawiającymi się Stronami, które są członkami Unii Gospodarczej Beneluksu, rozdział I Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia 27 czerwca 1962 roku, zmienionego Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku, oraz ułatwienie wdrażania powyższych umów.

2. Ustęp 1 nie ma wpływu na stosowanie szerszych postanowień umów dwustronnych obowiązujących między Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  60

W stosunkach między dwiema Umawiającymi się Stronami, z których jedna nie jest Stroną Europejskiej Konwencji o ekstradycji z dnia 13 września 1957 roku, postanowienia tej Konwencji stosuje się, z uwzględnieniem zastrzeżeń i deklaracji złożonych w momencie ratyfikacji powyższej Konwencji, w stosunku do Umawiających się Stron, które nie są Stronami Konwencji w momencie ratyfikacji, zatwierdzenia lub przyjęcia niniejszej Konwencji.

Artykuł  61

Republika Francuska zobowiązuje się wydać, na wniosek jednej z Umawiających się Stron, osoby, przeciwko którym wszczęto postępowanie z powodu popełnionych czynów, zagrożonych na mocy prawa francuskiego karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym na maksymalny okres co najmniej dwóch lat, oraz na mocy prawa wzywającej Umawiającej się Strony karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym na maksymalny okres co najmniej jednego roku.

Artykuł  62

1. W odniesieniu do przerwania okresu przedawnienia ścigania czynów, stosuje się jedynie postanowienia wzywającej Umawiającej się Strony.

2. Amnestia ogłoszona przez wezwaną Umawiającą się Stronę nie stanowi przeszkody dla ekstradycji, o ile przestępstwo podlega jurysdykcji tej Umawiającej się Strony.

3. Brak oskarżenia lub urzędowego nakazu upoważniającego do wszczęcia postępowania, niezbędnego jedynie na mocy prawa wezwanej Umawiającej się Strony, nie ma wpływu na obowiązek ekstradycji.

Artykuł  63

Umawiające się Strony zobowiązują się, zgodnie z Konwencją i Traktatem określonymi w artykule 59, do wydawania między nimi osób ściganych przez organy sądowe wzywającej Umawiającej się Strony za jedno z przestępstw określonych w artykule 50 ustęp 1, lub poszukiwanych przez wzywającą Umawiającą się Stronę do celów wykonania wyroku lub środka zabezpieczającego nałożonego w związku z danym przestępstwem.

Artykuł  64 ⁴⁴

Wpis wprowadzony do Systemu Informacyjnego Schengen zgodnie z artykułem 95 ma taką samą moc jak wniosek o tymczasowe aresztowanie na mocy artykułu 16 Europejskiej Konwencji o ekstradycji z dnia 13 września 1957 roku lub artykułu 15 Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia 27 czerwca 1962 roku, zmienionego Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku.

Artykuł  65

1. Bez uszczerbku dla możliwości wykorzystania kanałów dyplomatycznych, wnioski o ekstradycję oraz przekazanie mogą być przesyłane przez odpowiednie ministerstwo wzywającej Umawiającej się Strony do właściwego ministerstwa wezwanej Umawiającej się Strony.

2. Właściwymi ministerstwami są:

– w przypadku Królestwa Belgii: Ministerstwo Sprawiedliwości,

– w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: Federalne Ministerstwo Sprawiedliwości oraz Ministrowie Sprawiedliwości lub Senatorzy w Krajach Związkowych (Länder),

– w przypadku Republiki Francuskiej: Ministerstwo Spraw Zagranicznych,

– w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: Ministerstwo Sprawiedliwości,

– w przypadku Królestwa Niderlandów: Ministerstwo Sprawiedliwości.

Artykuł  66

1. Jeśli ekstradycja żądanej osoby nie jest wyraźnie zabroniona na mocy przepisów prawa wezwanej Umawiającej się Strony, powyższa Umawiająca się Strona może zgodzić się na ekstradycję bez wszczynania formalnego postępowania ekstradycyjnego, pod warunkiem że dana osoba zgodzi się na to w deklaracji złożonej przed członkiem władzy sądowniczej, po przesłuchaniu przez niego oraz po poinformowaniu o prawie do zastosowania formalnej procedury ekstradycyjnej. Powyższa osoba może skorzystać podczas przesłuchania z pomocy zastępcy prawnego.

2. W przypadkach ekstradycji na mocy ustępu 1 żądana osoba, która wyraźnie oświadczy, że zrzeka się ochrony oferowanej na mocy zasady specjalności, nie może odwołać powyższej deklaracji.

Rozdział  5

PRZEKAZANIE WYKONANIA WYROKÓW KARNYCH

Artykuł  67

Poniższe postanowienia stosuje się między Umawiającymi się Stronami, które są stronami Konwencji Rady Europy o przekazywaniu osób skazanych z dnia 21 marca 1983 roku, do celów uzupełnienia tej Konwencji.

Artykuł  68

1. Umawiająca się Strona, na której terytorium kara pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający zostały nałożone na mocy wyroku, który uzyskał powagę rzeczy osądzonej w odniesieniu do obywatela innej Umawiającej się Strony, który, uciekłszy do kraju jego pochodzenia, uniknął wykonania powyższej kary lub środka zabezpieczającego, może zwrócić się do tej ostatniej Umawiającej się Strony, o ile osoba ta znajduje się na jej terytorium, o przejęcie wykonania kary lub środka zabezpieczającego.

2. Wezwana Umawiająca się Strona może na wniosek wzywającej Umawiającej się Strony, przed nadejściem dokumentów uzasadniających wniosek w sprawie przejęcia wykonania kary lub środka zabezpieczającego lub ich części pozostałej do odbycia, oraz przed wydaniem decyzji w sprawie powyższego wniosku, umieścić skazanego w areszcie śledczym lub podjąć inne środki dla zapewnienia, aby osoba ta pozostała na terytorium wezwanej Umawiającej się Strony.

Artykuł  69

Przekazanie wykonania kary na mocy artykułu 68 nie wymaga zgody osoby, na którą kara lub środek zabezpieczający zostały nałożone. Pozostałe postanowienia Konwencji Rady Europy o przekazywaniu osób skazanych z dnia 21 marca 1983 roku stosuje się mutatis mutandis.

Rozdział  6

ŚRODKI ODURZAJĄCE

Artykuł  70

1. Umawiające się Strony utworzą stale grupę roboczą w celu rozwiązywania wspólnych problemów związanych ze zwalczaniem przestępczości związanej ze środkami odurzającymi oraz w celu przygotowywania propozycji, tam gdzie to konieczne, poprawy praktycznych i technicznych aspektów współpracy między Umawiającymi się Stronami. Grupa robocza przekazuje swoje propozycje Komitetowi Wykonawczemu.

2. Grupa robocza określona w ustępie 1, której członkowie są wyznaczani przez właściwe władze krajowe, obejmuje przedstawicieli policji i organów celnych.

Artykuł  71

1. Umawiające się Strony zobowiązują się w odniesieniu do bezpośredniego lub pośredniego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi jakiegokolwiek rodzaju, włączając konopie, oraz posiadania takich produktów i substancji dla sprzedaży lub wywozu, do przyjęcia zgodnie z obowiązującymi Konwencjami Narodów Zjednoczonych ^(*), wszelkich niezbędnych środków w celu zapobiegania i karania nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi.

2. Umawiające się Strony zobowiązują się do zapobiegania i karania środkami administracyjnymi i karnymi nielegalnego wywozu środków odurzających i substancji psychotropowych, włączając konopie, jak również sprzedaży, dostarczania i przekazywania takich produktów i substancji, bez uszczerbku dla stosownych postanowień artykułów 74-76.

______

(*) Jednolita Konwencja o środkach odurzających z 1961 roku, zmieniona Protokołem z 1972 roku zmieniającym Jednolitą Konwencję o środkach odurzających z 1961 roku; Konwencja o substancjach psychotropowych z 1971 roku; Konwencja Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi z dnia 20 grudnia 1988 roku.

3. W celu zwalczania nielegalnego przywozu środków odurzających i substancji psychotropowych, włączając konopie, Umawiające się Strony zacieśnią kontrole przepływu osób, towarów oraz środków transportu na swoich granicach zewnętrznych. Środki takie zostaną przygotowane przez grupę roboczą przewidzianą w artykule 70. Powyższa grupa robocza rozważy między innymi przeniesienie niektórych pracowników policji i organów celnych zwolnionych z obowiązków na granicach wewnętrznych oraz wykorzystanie nowoczesnych metod wykrywania środków odurzających oraz psów tropiących.

4. W celu zapewnienia zgodności z niniejszym artykułem, Umawiające się Strony prowadzą szczególnie kontrole miejsc znanych z wykorzystywania do handlu środkami odurzającymi.

5. Umawiające się Strony dokładają wszelkich starań w celu zapobiegania i zwalczania negatywnych skutków wynikających z nielegalnego popytu na środki odurzające i substancje psychotropowe jakiegokolwiek rodzaju, włączając konopie. Każda z Umawiających się Stron ponosi odpowiedzialność za środki przyjmowane w tym celu.

Artykuł  72

Umawiające się Strony, zgodnie z ich konstytucjami oraz krajowymi systemami prawnymi, zapewniają przyjęcie ustawodawstwa umożliwiającego zajęcie i konfiskatę dochodów pochodzących z nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi.

Artykuł  73 ⁴⁵

(uchylony)

Artykuł  74

W odniesieniu do legalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, Umawiające się Strony uzgadniają, że kontrole wynikające zobowiązań na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych wymienionych w artykule 71, które są przeprowadzane na granicach wewnętrznych, tam gdzie to możliwe, są przekazywane w ramach tego samego państwa.

Artykuł  75

1. W odniesieniu do przemieszczania się podróżnych na terytoria Umawiających się Stron lub ich przemieszczania się w ramach powyższych terytoriów, osoby mogą przewozić środki odurzające i substancje psychotropowe, jakie są niezbędne dla ich leczenia medycznego, pod warunkiem że w przypadku kontroli okażą zaświadczenie wydane lub uwierzytelnione przez właściwe władze ich państwa pobytu.

2. Komitet Wykonawczy określi formularz oraz treść zaświadczenia określonego w ustępie 1, wydawanego przez jedną z Umawiających się Stron, w szczególności w zakresie danych dotyczących charakteru oraz ilości produktów i substancji oraz okresu trwania podróży.

3. Umawiające się Strony notyfikują się wzajemnie o organach odpowiedzialnych za wydawanie i uwierzytelnianie zaświadczenia określonego w ustępie 2.

Artykuł  76

1. Umawiające się Strony, tam gdzie to konieczne oraz zgodnie z ich zwyczajami medycznymi, etycznymi i praktycznymi, przyjmą właściwe środki kontroli środków odurzających i substancji psychotropowych, które na terytorium jednej lub więcej Umawiających się Stron podlegają bardziej rygorystycznej kontroli niż na ich własnym terytorium, tak aby nie zagrażało to efektywności powyższych kontroli.

2. Ustęp 1 stosuje się również do substancji zazwyczaj wykorzystywanych do wytwarzania środków odurzających i substancji psychotropowych.

3. Umawiające się Strony notyfikują się wzajemnie o środkach podjętych w celu kontrolowania legalnego handlu substancjami określonymi w ustępie 1 i 2.

4. Problemami napotkanymi w tej dziedzinie zajmuje się regularnie Komitet Wykonawczy.

R

BROŃ PALNA I AMUNICJA

Artykuł  77

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do dostosowania ich krajowych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do nabywania, posiadania, obrotu oraz przekazywania broni palnej i amunicji do postanowień niniejszego rozdziału.

2. Niniejszy rozdział obejmuje nabywanie, posiadanie, obrót oraz przekazywanie broni palnej i amunicji przez osoby fizyczne i prawne; nie obejmuje on dostaw broni palnej i amunicji władzom centralnym i terytorialnym, siłom zbrojnym lub policji, nabywania lub posiadania przez nie broni palnej i amunicji, ani wytwarzania broni palnej i amunicji przez przedsiębiorstwa państwowe.

Artykuł  78

1. Do celów niniejszego rozdziału, broń palna jest klasyfikowana następująco:

a) zakazana broń palna;

b) broń palna, w przypadku której wymagane jest pozwolenie;

c) broń palna, w przypadku której wymagane jest oświadczenie.

2. Mechanizm zamka, magazynek oraz lufa broni palnej podlegają mutatis mutandis przepisom dotyczącym broni, której częścią są lub mają być.

3. Do celów niniejszej Konwencji, "broń krótka" oznacza broń palną z lufą nie dłuższą niż 30 cm lub, której całkowita długość nie przekracza 60 cm; "broń długa" oznacza wszelką inną broń palną.

Artykuł  79

1. Wykaz zakazanej broni palnej i amunicji obejmuje:

a) broń palnią używaną zazwyczaj w celach wojskowych;

b) automatyczny broń palną, nawet jeśli nie jest używana w celach wojskowych;

c) broń palną imitującą innego rodzaju przedmioty;

d) amunicją z pociskami penetrującymi, wybuchającymi lub zapalającymi oraz pociski dla takiej amunicji;

e) amunicję do pistoletów i rewolwerów, wraz z pociskami typu dum-dum lub z zagłębieniem wierzchołkowym oraz pociski do takiej amunicji.

2. W szczególnych przypadkach właściwe władze mogą udzielać pozwoleń na broń palną i amunicję, określonych w ustępie 1, jeśli nie jest to niezgodne z porządkiem publicznym lub bezpieczeństwem publicznym.

Artykuł  80

1. Wykaz broni palnej, której nabywanie i posiadanie wymaga pozwolenia obejmuje co najmniej następującą broń palną i amunicję, o ile nie są one zabronione:

a) broń krótką półautomatyczną lub powtarzalną;

b) jednostrzałową broń krótką centralnego zapłonu;

c) jednostrzałową broń krótką bocznego zapłonu, o całkowitej długości nieprzekraczającej 28 cm;

d) półautomatyczną broń długą, której magazynek i komora mogą zawierać więcej niż trzy naboje;

e) powtarzalną długą broń półautomatyczną o lufie gładkiej, nie dłuższej niż 60 cm;

f) bron półautomatyczną do użytku cywilnego, która przypomina broń używaną do celów wojskowych z mechanizmami automatycznymi.

2. Wykaz broni palnej, w przypadku której wymagane jest pozwolenie nie obejmuje:

a) broni sygnałowej lub alarmowej lub do wystrzeliwania pocisków niepenetrujacych, pod warunkiem że środki techniczne gwarantują, że taka broń nie może być przerobiona z wykorzystaniem konwencjonalnych narzędzi na broń do wystrzeliwania amunicji z pociskami oraz pod warunkiem że wystrzeliwanie substancji podrażniających nie powoduje trwałych uszkodzeń ciała;

b) półautomatycznej broni długiej, której magazynek i komora nie mogą pomieścić więcej niż trzy naboje bez konieczności ponownego załadowania, pod warunkiem że urządzenie do ładowania jest na stałe zamocowane lub że jest pewne, że broń ta nie może być przerobiona z wykorzystaniem konwencjonalnych narzędzi na broń palną, której magazynek i komora mogą razem wykonać więcej niż trzy obroty.

Artykuł  81

Wykaz broni palnej, w przypadku której wymagane jest oświadczenie, obejmuje, o ile taka broń palna nie jest zabroniona lub nie jest wymagane posiadanie pozwolenia:

a) powtarzalną broń długą;

b) długą broń z lufą lub lufami jednostrzałowymi;

c) jednostrzałową broń krótką bocznego zapłonu, której długość przekracza 28 cm;

d) broń wymienioną w artykule 80 ustęp 2 litera b).

Artykuł  82

Wykaz broni wymienionej w artykułach 79-81 nie obejmuje:

a) broni palnej, której model lub rok produkcji, nie licząc wyjątkowych przypadków, pochodzi sprzed dnia 1 stycznia 1870 roku, pod warunkiem że nie można z niej wystrzeliwać amunicji przeznaczonej do zakazanej broni palnej lub broni palnej, w przypadku której wymagane jest pozwolenie;

b) reprodukcji broni palnej wymienionej w literze a), pod warunkiem że nie może być ona wykorzystywana do wystrzeliwania pocisków metalowych;

c) broni palnej, która z uwagi na procedury techniczne gwarantowane pieczęcią urzędowego organu lub uznaną przez taki organ została uznana za niezdolną do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji.

Artykuł  83

Pozwolenie na nabywanie oraz posiadanie broni palnej wymienionej w artykule 80 może zostać wydane tylko:

a) jeśli dana osoba ukończyła 18 lat, z wyjątkiem odstępstw do celów polowań lub uprawiania sportu;

b) jeśli dana osoba nie jest niezdolna, z uwagi na choroby umysłowy lub inną niepełnosprawność intelektualną lub fizyczną, do nabywania lub posiadania broni palnej;

c) jeśli dana osoba nie została skazana za przestępstwo lub nie ma innych wskazań, że osoba ta może stanowić zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego;

d) jeśli przyczyny podane przez daną osobę dla nabycia lub posiadania broni palnej mogą być uznane za zasadne.

Artykuł  84

1. Oświadczenia dotyczące broni palnej wymienionej w artykule 81 są wpisywane do rejestru prowadzonego przez osoby określone w artykule 85.

2. Jeśli broń palna jest przekazywana przez osobę nieokreśloną w artykule 85, oświadczenie o przekazaniu powinno być sporządzone zgodnie z procedurami, które określi każda z Umawiających się Stron.

3. Oświadczenia określone w niniejszym artykule powinny zawierać dane niezbędne do zidentyfikowania danej osoby oraz broni.

Artykuł  85

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do nałożenia wymogu posiadania pozwolenia na producentów oraz pośredników, w przypadku której wymagane jest pozwolenie, oraz do nałożenia wymogu oświadczenia na producentów oraz pośredników, w przypadku której wymagane jest oświadczenie. Pozwolenie na broń palną obejmuje również broń palną, w przypadku której wymagane jest oświadczenie. Umawiające się Strony przeprowadzają kontrolę producentów i pośredników, zapewniając tym samym efektywną kontrolę.

2. 46  Umawiające się Strony zobowiązują się przyjąć środki dla zapewnienia, aby wszystkie sztuki broni palnej były na stałe oznakowane numerem seryjnym umożliwiającym identyfikację oraz aby znajdował się na nich znak fabryczny.

3. Umawiające się Strony zobowiążą producentów oraz pośredników do prowadzenia rejestru wszystkich sztuk broni palnej, w przypadku których wymagane jest pozwolenie lub oświadczenie; rejestr powinien umożliwiać szybką identyfkację rodzaju i pochodzenia broni palnej oraz osób ją nabywających.

4. W odniesieniu do broni, w przypadku której wymagane jest pozwolenie na mocy artykułu 79 i 80, Umawiające się Strony zobowiązują się przyjąć środki w celu zapewnienia, aby numer seryjny oraz znak fabryczny na broni palnej zostały wprowadzone do pozwolenia wydanego jej posiadaczowi.

Artykuł  86

1. Umawiające się Strony zobowiązują się przyjąć środki zabraniające legalnym posiadaczom broni palnej, w przypadku której wymagane jest pozwolenie lub oświadczenie, przekazywania takiej broni osobom, które nie posiadają pozwolenia na nabywanie broni lub dokumentu potwierdzającego złożenie oświadczenia.

2. Umawiające się Strony mogą zezwolić na czasowe przekazane takiej broni palnej zgodnie z ustalonymi przez siebie procedurami.

Artykuł  87

1. Umawiające się Strony włączą do swojego prawa krajowego postanowienia umożliwiające wycofanie pozwolenia w stosunku do osób, które nie spełniają już warunków ustanowionych dla wydawania pozwoleń na mocy artykułu 83.

2. Umawiające się Strony zobowiązują się do przyjęcia właściwych środków, włączając w to zajęcie broni palnej oraz wycofanie pozwoleń, oraz ustanowienia odpowiednich kar za jakiekolwiek naruszenia przepisów ustawowych i wykonawczych dotyczących broni palnej. Kary powyższe mogą obejmować konfiskatę broni palnej.

Artykuł  88

1. Od osoby posiadającej pozwolenie na nabywanie broni palnej nie wymaga się pozwolenia na nabywanie amunicji do powyższej broni.

2. Nabywanie amunicji przez osoby nieposiadające pozwolenia na nabywanie broni podlega unormowaniom odnoszącym się do broni, dla której dana amunicja jest przeznaczona. Można wydać pozwolenie dla pojedynczej kategorii lub wszystkich kategorii amunicji.

Artykuł  89

Wykazy broni palnej, która jest zakazana, broni, w przypadku której wymagane jest pozwolenie lub wymagane jest oświadczenie, mogą być zmieniane i uzupełniane przez Komitet Wykonawczy w celu uwzględnienia rozwoju technicznego i ekonomicznego oraz bezpieczeństwa narodowego.

Artykuł  90

Umawiające się Strony mogą przyjąć bardziej rygorystyczne przepisy ustawowe i wykonawcze dotyczące nabywania i posiadania broni i amunicji.

Artykuł  91

1. Umawiające się Strony zgadzają się, na mocy Europejskiej Konwencji o kontroli nabywania i posiadania broni palnej przez osoby fizyczne z dnia 28 czerwca 1978 roku, na ustanowienie w ramach ich przepisów krajowych wymiany informacji na temat nabywania broni palnej przez osoby fizyczne - zarówno przez osoby prywatne, jak i osoby handlujące bronią - zwykle zamieszkałe lub posiadające siedzibę na terytorium innej Umawiającej się Strony. Osoba handlująca bronią oznacza jakąkolwiek osobę, której działalność handlowa lub gospodarcza polega, w całości lub częściowo, na detalicznym obrocie bronią.

2. Wymiana informacji dotyczy:

a) między dwiema Umawiającymi się Stronami, które ratyfikowały Konwencję określoną w ustępie 1: broni palnej wymienionej w dodatku 1 (A) punkt 1 litery a) - h) do wyżej wymienionej Konwencji;

b) między dwiema Umawiającymi się Stronami, z których co najmniej jedna nie ratyfikowała Konwencji określonej w ustępie 1: broni palnej, w przypadku której wymagane jest pozwolenie lub oświadczenie w każdej z Umawiających się Stron.

3. Informacje na temat nabywania broni palnej są przekazywane bezzwłocznie i zawierają następujące dane:

a) datę nabycia broni palnej oraz tożsamość nabywcy, tj.:

– w przypadku osoby fizycznej: nazwisko, imiona, datę i miejsce urodzenia, adres i numer paszportu lub dowodu tożsamości, datę wydania oraz dane dotyczące organu wydającego, niezależnie od tego, czy jest to osoba handlująca bronią, czy nie,

– w przypadku osoby prawnej: nazwę lub nazwę firmy oraz siedzibę oraz nazwisko, imiona, datę i miejsce urodzenia, adres oraz numer paszportu lub dowodu tożsamości osoby upoważnionej do reprezentowania osoby prawnej;

b) model, numer producenta, kaliber oraz inne cechy danej broni, jak również jej numer seryjny.

4. Każda z Umawiających się Stron wyznaczy organ krajowy odpowiedzialny za przekazywanie oraz otrzymywanie informacji określonych w ustępie 2 i 3 oraz niezwłocznie poinformuje inne Umawiające się Strony o jakichkolwiek zmianach wyznaczonego organu.

5. Organ wyznaczony przez każdą z Umawiających się Stron może przekazywać otrzymywane informacje właściwym organom policyjnym oraz organom odpowiedzialnym za nadzór granicy, w celu zapobiegania lub ścigania przestępstw oraz naruszeń norm prawnych.

³¹ Z dniem 30 grudnia 2006 r. art. 39 ust. 1 traci moc w zakresie, w jakim odnosi się do wymiany informacji i danych wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji wywiadowczych w sprawie przestępstw w rozumieniu decyzji ramowej Rady nr 2006/960/WSiSW z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.386.89), zgodnie z art. 12 ust. 1 przywoływanej decyzji ramowej.

³² Z dniem 30 grudnia 2006 r. art. 39 ust. 2 traci moc w zakresie, w jakim odnosi się do wymiany informacji i danych wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji wywiadowczych w sprawie przestępstw w rozumieniu decyzji ramowej Rady nr 2006/960/WSiSW z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.386.89), zgodnie z art. 12 ust. 1 przywoływanej decyzji ramowej.

³³ Z dniem 30 grudnia 2006 r. art. 39 ust. 3 traci moc w zakresie, w jakim odnosi się do wymiany informacji i danych wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji wywiadowczych w sprawie przestępstw w rozumieniu decyzji ramowej Rady nr 2006/960/WSiSW z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.386.89), zgodnie z art. 12 ust. 1 przywoływanej decyzji ramowej.

³⁴ Art. 40 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 decyzji Rady nr 2003/725/WSiSW z dnia 2 października 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.260.37) zmieniającej nin. konwencję z dniem 11 października 2003 r.

³⁵ Art. 40 ust. 3 lit. a) zmieniona przez sprostowanie z dnia 23 sierpnia 2007 r. (Dz.U.UE.L.07.218.23).

³⁶ Art. 40 ust. 7 zmieniony przez art. 1 pkt 2 decyzji Rady nr 2003/725/WSiSW z dnia 2 października 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.260.37) zmieniającej nin. konwencję z dniem 11 października 2003 r.

³⁷ Z dniem 30 grudnia 2006 r. art. 46 traci moc w zakresie, w jakim odnosi się do wymiany informacji i danych wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji wywiadowczych w sprawie przestępstw w rozumieniu decyzji ramowej Rady nr 2006/960/WSiSW z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.386.89), zgodnie z art. 12 ust. 1 przywoływanej decyzji ramowej.

³⁸ Art. 47 ust. 4 uchylony przez art. 11 ust. 2 decyzji Rady nr 2003/170/WSiSW z dnia 27 lutego 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.67.27) zmieniającej nin. konwencję z dniem 26 marca 2003 r.

³⁹ Art. 49 lit. a) uchylona przez art. 2 ust. 2 Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, sporządzonej w Brukseli dnia 29 maja 2000 r.(Dz.U.07.135.950) z dniem 5 października 2005 r.

⁴⁰ Art. 50 uchylony przez art. 8 ust. 3 Protokołu do Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej z dnia 29 maja 2000 r., sporządzonego w Luksemburgu dnia 16 października 2001 r. (Dz.U.07.135.950) z dniem 5 października 2005 r.

⁴¹ Art. 52 uchylony przez art. 2 ust. 2 Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, sporządzonej w Brukseli dnia 29 maja 2000 r.(Dz.U.07.135.950) z dniem 5 października 2005 r.

⁴² Art. 53 uchylony przez art. 2 ust. 2 Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, sporządzonej w Brukseli dnia 29 maja 2000 r.(Dz.U.07.135.950) z dniem 5 października 2005 r.

⁴³ Z dniem 1 stycznia 2004 r. rozdział 4 tytułu III został zastąpiony w stosunkach między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej, bez uszczerbku dla stosowania przepisów tegoż rozdziału w relacjach między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej i państwami trzecimi, przez odnośne przepisy decyzji ramowej Rady nr 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi (Dz.U.UE.L.02.190.1), zgodnie z art. 31 ust. 1 lit. e) przywołanej decyzji ramowej.

⁴⁴ Z dniem 9 kwietnia 2013 r. art. 64 utracił moc w kwestiach wchodzących w zakres Traktatu o Unii Europejskiej, zgodnie z art. 68 ust. 1 decyzji Rady nr 2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (Dz.U.UE.L.2007.205.63).

⁴⁵ Art. 73 uchylony przez art. 2 ust. 2 Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, sporządzonej w Brukseli dnia 29 maja 2000 r.(Dz.U.07.135.950) z dniem 5 października 2005 r.

⁴⁶ Art. 85 ust. 2 zmieniony przez sprostowanie z dnia 23 sierpnia 2007 r. (Dz.U.UE.L.07.218.23).