Rozdział 1 - WSPÓŁPRACA POLICYJNA - Konwencja wykonawcza do układu Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluxu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach. Schengen.1990.06.19.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2000.239.19

Akt obowiązujący

Wersja od: 7 marca 2023 r. do: 31 grudnia 2029 r.

Rozdział  1

WSPÓŁPRACA POLICYJNA

Artykuł  39

1. 31  Umawiające się Strony zobowiązują się zapewnić, aby ich organy policyjne, zgodnie z prawem krajowym oraz w zakresie swoich kompetencji, udzielały sobie pomocy w celach zapobiegania i wykrywania przestępstw, o ile prawo krajowe nie przewiduje, że wniosek powinien być sporządzony i przekazany przez organy sądowe oraz pod warunkiem, że wniosek lub jego wykonanie nie wymagają zastosowania środków ograniczających przez Umawiającą się Stronę, do której zwrócono się z prośbą. Jeśli organy policyjne nie posiadają uprawnień do rozpatrzenia wniosku, przekazują go właściwym władzom.

2. 32  Informacje pisemne przekazywane przez Umawiającą się Stronę, do której zwrócono się z wnioskiem na mocy ustępu 1, nie mogą być wykorzystywane przez zwracającą się Umawiającą się Stronę jako dowód popełnienia przestępstwa, chyba że właściwe organy sądowe drugiej Umawiającej się Strony wyrażą na to zgodę.

3. 33  Wnioski o pomoc, określone w ustępie 1, oraz odpowiedzi na takie wnioski mogą być wymieniane między centralnymi organami odpowiedzialnymi w każdej Umawiającej się Stronie za międzynarodową współpracę policyjną. Jeśli wniosek nie może zostać niezwłocznie wniesiony z wykorzystaniem powyższej procedury, organy policyjne zwracającej się Umawiającej się Strony mogą go skierować bezpośrednio do właściwych władz Strony-odbiorcy, które mogą udzielić odpowiedzi bezpośrednio. W takich przypadkach zwracający się organ policyjny niezwłocznie informuje centralny organ odpowiedzialny za międzynarodową współpracę policyjną w Umawiającej się Stronie, do której został skierowany wniosek, o swoim bezpośrednim wniosku.

4. W obszarach przygranicznych współpraca może być realizowana w oparciu o uzgodnienia między właściwymi ministrami Umawiających się Stron.

5. Postanowienia niniejszego artykułu nie naruszają bardziej szczegółowych, obowiązujących lub przyszłych dwustronnych umów między Umawiającymi się Stronami posiadającymi wspólne granice. Umawiające się Strony informują się o takich umowach.

Artykuł  40

1. 34  Funkcjonariusze Państwa Członkowskiego, którzy nadzorują w swoim kraju osobę w ramach sądowego postępowania śledczego, która jest podejrzana o udział w dającemu podstawę do ekstradycji przestępstwie, lub, w celu dostarczenia niezbędnego elementu dla postępowania przygotowawczego osobę, co do której istnieją poważne przesłanki, że może ona przyczynić się do identyfikacji lub określenia miejsca pobytu osoby, o której mowa powyżej, są upoważnieni do kontynuowania nadzoru na terytorium innego Państwa Członkowskiego, w przypadku gdy wyraziło ono zgodę na transgraniczny nadzór w odpowiedzi na przekazany uprzednio wniosek o udzielenie pomocy wraz z uzasadnieniem. Warunki takiego nadzoru mogą być dołączone do upoważnienia.

Na wniosek Umawiającej się Strony, na której terytorium nadzór jest prowadzony, nadzór ten może zostać powierzony funkcjonariuszom tej Strony.

Wniosek o udzielenie pomocy wskazanej w akapicie pierwszym musi być przekazany organowi wyznaczonemu przez każdą z Umawiających się Stron oraz uprawnionemu do udzielania lub do przekazywania wnioskowanego upoważnienia.

2. Jeśli ze szczególnie pilnych powodów nie można zażądać uprzedniego upoważnienia od innej Umawiającej się Strony, funkcjonariusze prowadzący nadzór są uprawnieni do kontynuowania nadzoru nad osobą podejrzaną o popełnienie przestępstwa wymienionego w ustępie 7 poza granicami, przy spełnieniu następujących warunków:

a) organ Umawiającej się Strony wyznaczony na mocy ustępu 5, na której terytorium nadzór ma być kontynuowany, zostaje niezwłocznie poinformowany podczas prowadzenia nadzoru, iż granica została przekroczona;

b) wniosek o udzielenie pomocy przedstawiony zgodnie z ustępem 1, wskazujący na przyczyny przekroczenia granicy bez uprzedniego upoważnienia, zostaje przekazany niezwłocznie.

Nadzór ustaje, gdy Umawiająca się Strona, na której terytorium ma on miejsce, tego zażąda, po przekazaniu notyfikacji określonej w literze a) lub wniosku określonego w literze b), lub w przypadku gdy upoważnienie nie zostało uzyskane, w ciągu pięciu godzin od przekroczenia granicy.

3. Nadzór określony w ustępie 1 i 2 jest prowadzony wyłącznie zgodnie z następującymi warunkami ogólnymi:

a) 35  funkcjonariusze prowadzący nadzór muszą przestrzegać postanowień niniejszego artykułu oraz postanowień prawnych Umawiającej się Strony, na której terytorium działają; muszą oni przestrzegać instrukcji właściwych organów lokalnych;

b) z wyjątkiem sytuacji przewidzianych w ustępie 2, podczas nadzoru funkcjonariusze powinni posiadać dokument poświadczający, że upoważnienie zostało udzielone;

c) funkcjonariusze prowadzący nadzór powinni móc w każdym czasie udowodnić, że działają oni w urzędowym charakterze;

d) funkcjonariusze prowadzący nadzór mogą podczas nadzoru nosić broń służbową, z wyjątkiem wypadków szczegółowo określonych w inny sposób przez Stronę, do której zwrócono się z wnioskiem; zabrania się korzystania z broni z wyjątkiem przypadków obrony koniecznej;

e) wejście do prywatnych mieszkań i miejsc niedostępnych dla ogółu społeczeństwa jest zabronione;

f) funkcjonariusze prowadzący nadzór nie mogą zatrzymać ani aresztować osoby znajdującej się pod nadzorem;

g) o wszelkich czynnościach informuje się organy Umawiającej się Strony, na której terytorium są prowadzone; funkcjonariusze prowadzący nadzór mogą zostać wezwani do osobistego stawienia się w tych organach;

h) władze Umawiającej się Strony, z których pochodzą funkcjonariusze prowadzący nadzór, na wniosek organów Umawiającej się Strony, na której terytorium nadzór ma miejsce, udzielają pomocy w wyjaśnieniach następujących po działaniach, w których biorą udział, w tym w postępowaniu sądowym.

4. Funkcjonariusze określeni w ustępie 1 i 2 to:

– w przypadku Królestwa Belgii: członkowie "police judiciaire prés les Parquets" (Policji Kryminalnej przy Urzędzie Prokuratora Generalnego), "gendarmerie" i "police communale" (policja municypalna), jak również celnicy, na warunkach określonych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich kompetencji dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: funkcjonariusze "Polizeien des Bundes und der Länder" (Policji Federalnej i Policji Krajów Związkowych), jak również w odniesieniu wyłącznie do nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi oraz handlu bronią funkcjonariusze "Zollfahndungsdienst" (celnej służby dochodzeniowej) w ich charakterze jako funkcjonariuszy współpracujących Urzędu Prokuratora Publicznego;

– w przypadku Republiki Francuskiej: funkcjonariusze policji kryminalnej policji państwowej oraz narodowej "gendarmerie", jak również celnicy, na warunkach określonych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: funkcjonariusze "gendarmerie" i policji, jak również celnicy, na warunkach ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Królestwa Niderlandów: funkcjonariusze "Rijkspolitie" (policji państwowej) oraz "Gemeentepolitie" (policji municypalnej), jak również, na warunkach ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów, funkcjonariusze inspekcji podatkowej i organy dochodzeniowe odpowiedzialne za podatek przywozowy i akcyzę.

5. Organem określonym w ustępie 1 i 2 jest:

– w przypadku Królestwa Belgii: "Commissariat général de la Police judiciaire" (Department do spraw Postępowania Przygotowawczego),

– w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: "Bundeskriminalamt" (Federalny Urząd do spraw Przestępczości),

– w przypadku Republiki Francuskiej: "Direction centrale de la Police judiciaire" (Centrala Policji Kryminalnej),

– w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: "Procureur général d'Etat" (Generalny Prokurator Państwa),

– w przypadku Królestwa Niderlandów: "Landelijk Officier van Justitie" (Krajowy Prokurator Publiczny), odpowiedzialny za nadzór transgraniczny.

6. Umawiające się Strony mogą, na poziomie dwustronnym, poszerzyć zakres niniejszego artykułu oraz przyjąć dodatkowe środki w celu jego wykonania.

7. 36  Nadzór określony w ustępie 2 może być prowadzony tylko wtedy, gdy chodzi o jedno z niżej wymienionych przestępstw:

– zabójstwo,

– nieumyślne spowodowanie śmierci,

– poważne przestępstwo na tle seksualnym,

– podpalenie,

– podrabianie i fałszowanie środków płatniczych,

– kradzież z włamaniem i rozbój kwalifikowany oraz paserstwo,

– wymuszenie,

– porwanie i przetrzymywanie zakładników,

– handel ludźmi,

– nielegalny handel środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi,

– naruszenie przepisów prawnych dotyczących broni i materiałów wybuchowych,

– umyślne spowodowanie szkody z użyciem materiałów wybuchowych,

– nielegalny przewóz toksycznych i niebezpiecznych odpadów,

– poważne nadużycie finansowe,

– nielegalna imigracja,

– pranie brudnych pieniędzy,

– nielegalny handel materiałami jądrowymi lub radioaktywnymi,

– uczestnictwo w organizacji przestępczej w rozumieniu wspólnego działania Rady 98/733/WSiSW z dnia 21 grudnia 1998 r. przyjęte przez Radę na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, w sprawie uznawania za przestępstwa karne uczestnictwa w organizacji przestępczej w Państwach Członkowskich Unii Europejskiej,

– przestępstwa terrorystyczne określone w decyzji ramowej Rady 2002/475/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu.

Artykuł  41

1. Funkcjonariusze jednej z Umawiających się Stron, którzy ścigają w swoim kraju osobę złapaną podczas popełnienia lub uczestniczącą w popełnieniu jednego z przestępstw określonych w ustępie 4, są uprawnieni do kontynuowania pościgu na terytorium innej Umawiającej się Strony bez konieczności uzyskania uprzedniej zgody tej ostatniej, jeśli, z uwagi na szczególną pilność sytuacji, nie jest możliwe poinformowanie właściwych władz innej Umawiającej się Strony przy pomocy jakichkolwiek ze sposobów określonych w artykule 44 przed wjazdem na to terytorium lub jeśli powyższe organy nie są w stanie dotrzeć na miejsce przestępstwa w celu przejęcia pościgu.

Identyczne zasady stosuje się do sytuacji, w których ścigana osoba uciekła z aresztu tymczasowego lub podczas odbywania kary pozbawienia wolności.

Najpóźniej w momencie przekroczenia granicy funkcjonariusze ścigający skontaktują się z właściwymi władzami Umawiającej się Strony, na terytorium której pościg ma mieć miejsce. Pościg ustaje, gdy Umawiająca się Strona, na której terytorium pościg ma miejsce, tego zażąda. Na wniosek ścigającego funkcjonariusza właściwe organy lokalne dokonują zatrzymania osoby w celu ustalenia jej tożsamości lub jej aresztowania.

2. Pościg prowadzony jest zgodnie z jedną z poniższych procedur, określonych na mocy deklaracji przewidzianej w ustępie 9:

a) prowadzący pościg funkcjonariusze nie mają prawa zatrzymania ściganej osoby;

b) w przypadku nieprzesłania wniosku o zaprzestanie pościgu oraz jeśli właściwe władze lokalne nie są w stanie interweniować odpowiednio szybko, funkcjonariusze ścigający mogą zatrzymać ściganą osobę do czasu, kiedy funkcjonariusze ścigający Umawiającej się Strony, na której terytorium pościg ma miejsce, którzy powinni zostać niezwłocznie o nim poinformowani, są w stanie ustalić tożsamość osoby oraz aresztować ją.

3. Pościg prowadzony jest zgodnie z postanowieniami ustępu 1 i 2 oraz w jeden z następujących sposobów, określonych na mocy deklaracji określonej w ustępie 9:

a) na obszarze lub od chwili przekroczenia granicy, które zostaną określone w deklaracji;

b) bez ograniczeń w przestrzeni lub w czasie.

4. W deklaracji określonej w ustępie 9 Umawiające się Strony zdefiniują przestępstwa określone w ustępie 1 zgodnie z jedną z poniższych procedur

a) Następujące przestępstwa karne:

– zabójstwo,

– nieumyślne spowodowanie śmierci,

– gwałt,

– podpalenie,

– fałszowanie pieniędzy,

– kradzież z włamaniem i rozbój kwalifikowany oraz paserstwo,

– wymuszenie,

– porwanie i przetrzymywanie zakładników,

– handel ludźmi,

– nielegalny handel środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi,

– naruszenie postanowień prawnych dotyczących broni i materiałów wybuchowych,

– umyślne spowodowanie szkody z użyciem materiałów wybuchowych,

– nielegalny przewóz toksycznych i niebezpiecznych odpadów,

– niezatrzymanie się oraz niepodanie szczegółowych danych po wypadku, którego skutkiem jest śmierć lub poważne uszkodzenie ciała.

b) Przestępstwa podlegające ekstradycji.

5. Pościg prowadzony jest wyłącznie przy spełnieniu poniższych warunków ogólnych:

a) Prowadzący pościg funkcjonariusze muszą przestrzegać postanowień niniejszego artykułu oraz przepisów prawnych Umawiającej się Strony, na której terytorium działają; muszą oni przestrzegać instrukcji wydawanych przez właściwe władze lokalne.

b) Pościg jest prowadzony wyłącznie przez granice lądowe.

c) Wejście do mieszkań prywatnych oraz miejsc niedostępnych dla ogółu społeczeństwa jest zakazany.

d) Prowadzący pościg funkcjonariusze są łatwo rozpoznawalni poprzez noszenie munduru lub opaski na ramieniu bądź przez oznakowania umieszczone na ich środkach transportu; użycie stroju cywilnego w połączeniu z wykorzystaniem nieoznakowanych środków transportu pozbawionych powyższych oznaczeń jest zabronione; prowadzący pościg funkcjonariusze muszą być w stanie w każdej chwili potwierdzić, że działają w charakterze urzędowym.

e) Prowadzący pościg funkcjonariusze mogą nosić służbową broń; jej wykorzystywanie jest zabronione, z wyjątkiem przypadków obrony koniecznej.

f) Po zatrzymaniu osoby ściganej zgodnie z ustępem 2 litera b), do celów ich doprowadzenia przed właściwe władze lokalne, osoba ta może być poddana jedynie przeszukaniu; w czasie przekazania osoby można użyć kajdanek; przedmioty posiadane przez tę osobę mogą zostać zajęte.

g) Po każdej operacji, określonej w ustępach 1, 2 i 3, prowadzący pościg funkcjonariusze stawiają się przed właściwymi władzami lokalnymi Umawiającej się Strony, na której terytorium działali oraz składają sprawozdanie ze swojej misji; na wniosek powyższych organów, powinni oni pozostać w ich dyspozycji do czasu wystarczającego dla wyjaśnienia okoliczności dotyczących ich akcji; warunek powyższy ma zastosowanie nawet jeśli pościg nie doprowadzi do aresztowania ściganej osoby.

h) Władze Umawiającej się Strony, z których pochodzą prowadzący pościg funkcjonariusze, na wniosek organów Umawiającej się Strony, na której terytorium pościg ma miejsce, udzielają pomocy w przeprowadzeniu wyjaśnień następujących po operacji, w której brali udział, w tym postępowania sądowego.

6. Osoba, która po przeprowadzeniu działań określonych w ustępie 2 została aresztowana przez właściwe organy lokalne może, niezależnie od obywatelstwa, zostać zatrzymana w celu przesłuchania. Odpowiednie zasady prawa krajowego stosuje się mutatis mutandis.

Jeśli osoba nie jest obywatelem Umawiającej się Strony, na której terytorium została aresztowana, zostaje ona zwolniona w ciągu sześciu godzin, nie włączając godzin między północą a godziną 9, chyba że właściwe władze lokalne nie otrzymają wcześniej wniosku w jakiejkolwiek postaci o tymczasowe aresztowanie tej osoby do celów ekstradycji.

7. Funkcjonariusze określeni w poprzednim ustępie to:

– w przypadku Królestwa Belgii: członkowie "police judiciaire près les Parquets" (Policji Kryminalnej przy Urzędzie Prokuratora Generalnego), "gendarmerie" i "police communale" (policja municypalna), jak również celnicy, na warunkach określonych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 10, w odniesieniu do ich kompetencji dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: funkcjonariusze "Polizeien des Bundes und der Länder" (Policji Federalnej i Policji Krajów Związkowych), jak również w odniesieniu wyłącznie do nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi oraz handlu bronią, funkcjonariusze "Zollfahndungsdienst" (celnej służby dochodzeniowej) w ich charakterze jako funkcjonariuszy współpracujących Urzędu Prokuratora Publicznego;

– w przypadku Republiki Francuskiej: funkcjonariusze policji kryminalnej policji państwowej oraz narodowej "gendarmerie", jak również celnicy, na warunkach określonych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 10, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: funkcjonariusze "gendarmerie" i policji, jak również celnicy, na warunkach ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 10, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Królestwa Niderlandów: funkcjonariusze "Rijkspolitie" (policji państwowej) oraz "Gemeentepolitie" (policji municypalnej), jak również, na warunkach ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 10, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów, funkcjonariusze inspekcji podatkowej i organy dochodzeniowe odpowiedzialne za podatek przywozowy i akcyzę.

8. W stosunku do zainteresowanych Umawiających się Stron niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla postanowień artykułu 27 Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstradycji i pomocy wzajemnej w sprawach karnych z dnia 27 czerwca 1962 roku, zmienionego Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku.

9. W momencie podpisania niniejszej Konwencji, każda Umawiająca się Strona składa deklarację, w której określa w przypadku każdej Umawiającej się Strony, z którą posiada wspólną granicę, na podstawie ustępów 2, 3 i 4, procedury prowadzenia na jej terytorium pościgu.

Umawiająca się Strona może w każdym czasie zastąpić swoją deklarację inną deklaracją, pod warunkiem że nie ogranicza ona zakresu poprzedniej.

Każda deklaracja jest składana po konsultacji z zainteresowanymi Umawiającymi się Stronami w celu osiągnięcia identycznych uzgodnień po obu stronach granic wewnętrznych.

10. Umawiające się Strony mogą, na zasadach dwustronnych, rozszerzyć zakres stosowania ustępu 1 i przyjąć dodatkowe postanowienia dla stosowania niniejszego artykułu.

Artykuł  42

Podczas czynności określonych w artykułach 40 i 41 funkcjonariusze, działający na terytorium innej Umawiającej się Strony, są uważani za funkcjonariuszy tej Strony w odniesieniu do przestępstw popełnionych przeciwko nim lub przez nich.

Artykuł  43

1. Jeśli, zgodnie z artykułem 40 i 41 niniejszej Konwencji, funkcjonariusze Umawiającej się Strony działają na terytorium innej Umawiającej się Strony, pierwsza Umawiająca się Strona ponosi odpowiedzialność za wszelkie szkody wyrządzone przez nich w czasie wykonywania ich czynności, zgodnie z prawem Umawiającej się Strony, na której terytorium działają.

2. Umawiająca się Strona, na której terytorium została wyrządzona szkoda określona w ustępie 1, naprawi taką szkodę zgodnie z warunkami mającymi zastosowanie do szkód wyrządzonych przez jej własnych funkcjonariuszy.

3. Umawiająca się Strona, której funkcjonariusze spowodowali szkodę jakiejkolwiek osobie na terytorium innej Umawiającej się Strony, zwróci jej pełne koszty, jakie poniosła w związku z odszkodowaniami dla ofiar lub osób uprawnionych do tych odszkodowań w ich imieniu.

4. Bez uszczerbku dla wykonywania prawa w odniesieniu do stron trzecich oraz z wyjątkiem ustępu 3, każda Umawiająca się Strona powstrzyma się w przypadku określonym w ustępie 1 od żądania odszkodowania za szkody, spowodowane przez inną Umawiającą się Stronę.

Artykuł  44

1. Zgodnie ze stosownymi umowami międzynarodowymi oraz biorąc pod uwagę lokalne okoliczności i możliwości techniczne, Umawiające się Strony zainstalują, w szczególności na obszarach przygranicznych, łączność telefoniczną, radiową i teleksową oraz inną bezpośrednią łączność w celu ułatwienia współpracy policyjnej i współpracy służb celnych, szczególnie dla natychmiastowego przekazywania informacji do celów transgranicznego nadzorowania granicy oraz pościgu.

2. Oprócz powyższych środków krótkoterminowych, Umawiające się Strony rozważą w szczególności następujące możliwości:

a) wymianę sprzętu lub wysłanie oficerów łącznikowych, wyposażonych w odpowiedni sprzęt radiowy;

b) poszerzenie pasm częstotliwości wykorzystywanych na obszarach przygranicznych;

c) ustanowienie wspólnych jednostek policji i służb celnych działających na tych samych obszarach;

d) koordynowanie programów dotyczących zamówień sprzętu łączności, w celu zainstalowania ujednoliconych i kompatybilnych systemów łączności.

Artykuł  45

1. Umawiające się Strony zobowiązują się do przyjęcia niezbędnych środków dla zapewnienia, aby:

a) kierownicy instytucji zapewniających zakwaterowanie lub ich przedstawiciele dbali o to, aby cudzoziemcy w nich zakwaterowani, włączając obywateli innych Umawiających się Stron oraz innych Państw Członkowskich Wspólnot Europejskich, z wyjątkiem towarzyszących im małżonków lub małoletnich oraz członków grup turystycznych, osobiście wypełniali i podpisywali formularze meldunkowe i potwierdzali swoją tożsamość poprzez przedstawienie ważnego dowodu tożsamości;

b) wypełnione formularze meldunkowe były przechowywane dla właściwych władz lub przekazywane im, jeśli władze te uznają to za konieczne do celów zapobieżenia zagrożeniom, dla postępowań przygotowawczych lub wyjaśnienia okoliczności zaginięcia osób lub ofiar wypadków, z wyjątkiem wypadków gdy przepisy krajowe stanowią inaczej.

2. Ustęp 1 stosuje się mutatis mutandis do osób zatrzymujących się w jakichkolwiek komercyjnie wynajmowanych ośrodkach zakwaterowania, w szczególności w namiotach, przyczepach mieszkalnych oraz łodziach.

Artykuł  46 ³⁷

1. W szczególnych przypadkach każda z Umawiających się Stron może, zgodnie ze swoim prawem krajowym oraz bez wezwania, przesłać zainteresowanej Umawiającej się Stronie wszelkie informacje, które mogą mieć znaczenie dla udzielenia pomocy w zwalczaniu przyszłych przestępstw i zapobiegania przestępstwom przeciwko porządkowi publicznemu i bezpieczeństwu publicznemu lub zagrożeniom dla nich.

2. Informacje są wymieniane, bez uszczerbku dla uzgodnień dotyczących współpracy na obszarach przygranicznych określonych w artykule 39 ustęp 4, za pośrednictwem wyznaczonego organu. W szczególnie pilnych przypadkach wymiana informacji w rozumieniu niniejszego artykułu może mieć miejsce bezpośrednio między zainteresowanymi organami policyjnymi, z wyjątkiem wypadków, gdy postanowienia krajowe stanowią inaczej. Organ centralny zostaje o powyższym niezwłocznie poinformowany.

Artykuł  47

1. Umawiające się Strony mogą zawierać umowy dwustronne przewidujące oddelegowanie, na czas określony lub nieokreślony, oficerów łącznikowych z jednej Umawiającej się Strony do organów policyjnych innej Umawiającej się Strony.

2. Oddelegowanie oficerów łącznikowych na czas określony lub nieokreślony ma na celu udoskonalenie i przyspieszenie współpracy między Umawiającymi się Stronami, szczególnie poprzez okazywanie pomocy:

a) w postaci wymiany informacji do celów zwalczania przestępstw zarówno poprzez zapobieganie im, jak i ich ściganie;

b) przy wykonywaniu wniosków o wzajemną pomoc oraz pomoc sądową w sprawach karnych;

c) w zadaniach wykonywanych przez organy odpowiedzialne za nadzorowanie granicy zewnętrznej.

3. Do zadań oficerów łącznikowych należy doradztwo i udzielanie pomocy. Nie są oni uprawnieni do podejmowania niezależnych działań policyjnych. Dostarczają oni informacji oraz wykonują swoje obowiązki zgodnie z instrukcjami otrzymywanymi od delegującej ich Umawiającej się Strony oraz od Umawiającej się Strony, do której zostali oddelegowani. Przedstawiają regularne sprawozdania szefowi jednostki policji, do której zostali oddelegowani.

4. 38  (uchylony).

³¹ Z dniem 30 grudnia 2006 r. art. 39 ust. 1 traci moc w zakresie, w jakim odnosi się do wymiany informacji i danych wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji wywiadowczych w sprawie przestępstw w rozumieniu decyzji ramowej Rady nr 2006/960/WSiSW z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.386.89), zgodnie z art. 12 ust. 1 przywoływanej decyzji ramowej.

³² Z dniem 30 grudnia 2006 r. art. 39 ust. 2 traci moc w zakresie, w jakim odnosi się do wymiany informacji i danych wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji wywiadowczych w sprawie przestępstw w rozumieniu decyzji ramowej Rady nr 2006/960/WSiSW z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.386.89), zgodnie z art. 12 ust. 1 przywoływanej decyzji ramowej.

³³ Z dniem 30 grudnia 2006 r. art. 39 ust. 3 traci moc w zakresie, w jakim odnosi się do wymiany informacji i danych wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji wywiadowczych w sprawie przestępstw w rozumieniu decyzji ramowej Rady nr 2006/960/WSiSW z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.386.89), zgodnie z art. 12 ust. 1 przywoływanej decyzji ramowej.

³⁴ Art. 40 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 decyzji Rady nr 2003/725/WSiSW z dnia 2 października 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.260.37) zmieniającej nin. konwencję z dniem 11 października 2003 r.

³⁵ Art. 40 ust. 3 lit. a) zmieniona przez sprostowanie z dnia 23 sierpnia 2007 r. (Dz.U.UE.L.07.218.23).

³⁶ Art. 40 ust. 7 zmieniony przez art. 1 pkt 2 decyzji Rady nr 2003/725/WSiSW z dnia 2 października 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.260.37) zmieniającej nin. konwencję z dniem 11 października 2003 r.

³⁷ Z dniem 30 grudnia 2006 r. art. 46 traci moc w zakresie, w jakim odnosi się do wymiany informacji i danych wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji wywiadowczych w sprawie przestępstw w rozumieniu decyzji ramowej Rady nr 2006/960/WSiSW z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.386.89), zgodnie z art. 12 ust. 1 przywoływanej decyzji ramowej.

³⁸ Art. 47 ust. 4 uchylony przez art. 11 ust. 2 decyzji Rady nr 2003/170/WSiSW z dnia 27 lutego 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.67.27) zmieniającej nin. konwencję z dniem 26 marca 2003 r.