Art. 40. - Konwencja wykonawcza do układu Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluxu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach. Schengen.1990.06.19.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2000.239.19

Akt obowiązujący

Wersja od: 7 marca 2023 r. do: 31 grudnia 2029 r.

Artykuł  40

1. 34  Funkcjonariusze Państwa Członkowskiego, którzy nadzorują w swoim kraju osobę w ramach sądowego postępowania śledczego, która jest podejrzana o udział w dającemu podstawę do ekstradycji przestępstwie, lub, w celu dostarczenia niezbędnego elementu dla postępowania przygotowawczego osobę, co do której istnieją poważne przesłanki, że może ona przyczynić się do identyfikacji lub określenia miejsca pobytu osoby, o której mowa powyżej, są upoważnieni do kontynuowania nadzoru na terytorium innego Państwa Członkowskiego, w przypadku gdy wyraziło ono zgodę na transgraniczny nadzór w odpowiedzi na przekazany uprzednio wniosek o udzielenie pomocy wraz z uzasadnieniem. Warunki takiego nadzoru mogą być dołączone do upoważnienia.

Na wniosek Umawiającej się Strony, na której terytorium nadzór jest prowadzony, nadzór ten może zostać powierzony funkcjonariuszom tej Strony.

Wniosek o udzielenie pomocy wskazanej w akapicie pierwszym musi być przekazany organowi wyznaczonemu przez każdą z Umawiających się Stron oraz uprawnionemu do udzielania lub do przekazywania wnioskowanego upoważnienia.

2. Jeśli ze szczególnie pilnych powodów nie można zażądać uprzedniego upoważnienia od innej Umawiającej się Strony, funkcjonariusze prowadzący nadzór są uprawnieni do kontynuowania nadzoru nad osobą podejrzaną o popełnienie przestępstwa wymienionego w ustępie 7 poza granicami, przy spełnieniu następujących warunków:

a) organ Umawiającej się Strony wyznaczony na mocy ustępu 5, na której terytorium nadzór ma być kontynuowany, zostaje niezwłocznie poinformowany podczas prowadzenia nadzoru, iż granica została przekroczona;

b) wniosek o udzielenie pomocy przedstawiony zgodnie z ustępem 1, wskazujący na przyczyny przekroczenia granicy bez uprzedniego upoważnienia, zostaje przekazany niezwłocznie.

Nadzór ustaje, gdy Umawiająca się Strona, na której terytorium ma on miejsce, tego zażąda, po przekazaniu notyfikacji określonej w literze a) lub wniosku określonego w literze b), lub w przypadku gdy upoważnienie nie zostało uzyskane, w ciągu pięciu godzin od przekroczenia granicy.

3. Nadzór określony w ustępie 1 i 2 jest prowadzony wyłącznie zgodnie z następującymi warunkami ogólnymi:

a) 35  funkcjonariusze prowadzący nadzór muszą przestrzegać postanowień niniejszego artykułu oraz postanowień prawnych Umawiającej się Strony, na której terytorium działają; muszą oni przestrzegać instrukcji właściwych organów lokalnych;

b) z wyjątkiem sytuacji przewidzianych w ustępie 2, podczas nadzoru funkcjonariusze powinni posiadać dokument poświadczający, że upoważnienie zostało udzielone;

c) funkcjonariusze prowadzący nadzór powinni móc w każdym czasie udowodnić, że działają oni w urzędowym charakterze;

d) funkcjonariusze prowadzący nadzór mogą podczas nadzoru nosić broń służbową, z wyjątkiem wypadków szczegółowo określonych w inny sposób przez Stronę, do której zwrócono się z wnioskiem; zabrania się korzystania z broni z wyjątkiem przypadków obrony koniecznej;

e) wejście do prywatnych mieszkań i miejsc niedostępnych dla ogółu społeczeństwa jest zabronione;

f) funkcjonariusze prowadzący nadzór nie mogą zatrzymać ani aresztować osoby znajdującej się pod nadzorem;

g) o wszelkich czynnościach informuje się organy Umawiającej się Strony, na której terytorium są prowadzone; funkcjonariusze prowadzący nadzór mogą zostać wezwani do osobistego stawienia się w tych organach;

h) władze Umawiającej się Strony, z których pochodzą funkcjonariusze prowadzący nadzór, na wniosek organów Umawiającej się Strony, na której terytorium nadzór ma miejsce, udzielają pomocy w wyjaśnieniach następujących po działaniach, w których biorą udział, w tym w postępowaniu sądowym.

4. Funkcjonariusze określeni w ustępie 1 i 2 to:

– w przypadku Królestwa Belgii: członkowie "police judiciaire prés les Parquets" (Policji Kryminalnej przy Urzędzie Prokuratora Generalnego), "gendarmerie" i "police communale" (policja municypalna), jak również celnicy, na warunkach określonych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich kompetencji dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: funkcjonariusze "Polizeien des Bundes und der Länder" (Policji Federalnej i Policji Krajów Związkowych), jak również w odniesieniu wyłącznie do nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi oraz handlu bronią funkcjonariusze "Zollfahndungsdienst" (celnej służby dochodzeniowej) w ich charakterze jako funkcjonariuszy współpracujących Urzędu Prokuratora Publicznego;

– w przypadku Republiki Francuskiej: funkcjonariusze policji kryminalnej policji państwowej oraz narodowej "gendarmerie", jak również celnicy, na warunkach określonych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: funkcjonariusze "gendarmerie" i policji, jak również celnicy, na warunkach ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów;

– w przypadku Królestwa Niderlandów: funkcjonariusze "Rijkspolitie" (policji państwowej) oraz "Gemeentepolitie" (policji municypalnej), jak również, na warunkach ustanowionych w odpowiednich umowach dwustronnych, określonych w ustępie 6, w odniesieniu do ich uprawnień dotyczących nielegalnego handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, handlu bronią i materiałami wybuchowymi oraz nielegalnego przewozu toksycznych i niebezpiecznych odpadów, funkcjonariusze inspekcji podatkowej i organy dochodzeniowe odpowiedzialne za podatek przywozowy i akcyzę.

5. Organem określonym w ustępie 1 i 2 jest:

– w przypadku Królestwa Belgii: "Commissariat général de la Police judiciaire" (Department do spraw Postępowania Przygotowawczego),

– w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: "Bundeskriminalamt" (Federalny Urząd do spraw Przestępczości),

– w przypadku Republiki Francuskiej: "Direction centrale de la Police judiciaire" (Centrala Policji Kryminalnej),

– w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: "Procureur général d'Etat" (Generalny Prokurator Państwa),

– w przypadku Królestwa Niderlandów: "Landelijk Officier van Justitie" (Krajowy Prokurator Publiczny), odpowiedzialny za nadzór transgraniczny.

6. Umawiające się Strony mogą, na poziomie dwustronnym, poszerzyć zakres niniejszego artykułu oraz przyjąć dodatkowe środki w celu jego wykonania.

7. 36  Nadzór określony w ustępie 2 może być prowadzony tylko wtedy, gdy chodzi o jedno z niżej wymienionych przestępstw:

– zabójstwo,

– nieumyślne spowodowanie śmierci,

– poważne przestępstwo na tle seksualnym,

– podpalenie,

– podrabianie i fałszowanie środków płatniczych,

– kradzież z włamaniem i rozbój kwalifikowany oraz paserstwo,

– wymuszenie,

– porwanie i przetrzymywanie zakładników,

– handel ludźmi,

– nielegalny handel środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi,

– naruszenie przepisów prawnych dotyczących broni i materiałów wybuchowych,

– umyślne spowodowanie szkody z użyciem materiałów wybuchowych,

– nielegalny przewóz toksycznych i niebezpiecznych odpadów,

– poważne nadużycie finansowe,

– nielegalna imigracja,

– pranie brudnych pieniędzy,

– nielegalny handel materiałami jądrowymi lub radioaktywnymi,

– uczestnictwo w organizacji przestępczej w rozumieniu wspólnego działania Rady 98/733/WSiSW z dnia 21 grudnia 1998 r. przyjęte przez Radę na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, w sprawie uznawania za przestępstwa karne uczestnictwa w organizacji przestępczej w Państwach Członkowskich Unii Europejskiej,

– przestępstwa terrorystyczne określone w decyzji ramowej Rady 2002/475/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu.

³⁴ Art. 40 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 decyzji Rady nr 2003/725/WSiSW z dnia 2 października 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.260.37) zmieniającej nin. konwencję z dniem 11 października 2003 r.

³⁵ Art. 40 ust. 3 lit. a) zmieniona przez sprostowanie z dnia 23 sierpnia 2007 r. (Dz.U.UE.L.07.218.23).

³⁶ Art. 40 ust. 7 zmieniony przez art. 1 pkt 2 decyzji Rady nr 2003/725/WSiSW z dnia 2 października 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.260.37) zmieniającej nin. konwencję z dniem 11 października 2003 r.