Rozdział 4 - EKSTRADYCJA - Konwencja wykonawcza do układu Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluxu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach. Schengen.1990.06.19.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2000.239.19

Akt obowiązujący

Wersja od: 7 marca 2023 r. do: 31 grudnia 2029 r.

Rozdział  4 ⁴³

EKSTRADYCJA

Artykuł  59

1. Postanowienia niniejszego rozdziału mają na celu uzupełnienie Europejskiej Konwencji o ekstradycji z dnia 13 września 1957 roku, jak również, w stosunkach między Umawiającymi się Stronami, które są członkami Unii Gospodarczej Beneluksu, rozdział I Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia 27 czerwca 1962 roku, zmienionego Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku, oraz ułatwienie wdrażania powyższych umów.

2. Ustęp 1 nie ma wpływu na stosowanie szerszych postanowień umów dwustronnych obowiązujących między Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  60

W stosunkach między dwiema Umawiającymi się Stronami, z których jedna nie jest Stroną Europejskiej Konwencji o ekstradycji z dnia 13 września 1957 roku, postanowienia tej Konwencji stosuje się, z uwzględnieniem zastrzeżeń i deklaracji złożonych w momencie ratyfikacji powyższej Konwencji, w stosunku do Umawiających się Stron, które nie są Stronami Konwencji w momencie ratyfikacji, zatwierdzenia lub przyjęcia niniejszej Konwencji.

Artykuł  61

Republika Francuska zobowiązuje się wydać, na wniosek jednej z Umawiających się Stron, osoby, przeciwko którym wszczęto postępowanie z powodu popełnionych czynów, zagrożonych na mocy prawa francuskiego karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym na maksymalny okres co najmniej dwóch lat, oraz na mocy prawa wzywającej Umawiającej się Strony karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym na maksymalny okres co najmniej jednego roku.

Artykuł  62

1. W odniesieniu do przerwania okresu przedawnienia ścigania czynów, stosuje się jedynie postanowienia wzywającej Umawiającej się Strony.

2. Amnestia ogłoszona przez wezwaną Umawiającą się Stronę nie stanowi przeszkody dla ekstradycji, o ile przestępstwo podlega jurysdykcji tej Umawiającej się Strony.

3. Brak oskarżenia lub urzędowego nakazu upoważniającego do wszczęcia postępowania, niezbędnego jedynie na mocy prawa wezwanej Umawiającej się Strony, nie ma wpływu na obowiązek ekstradycji.

Artykuł  63

Umawiające się Strony zobowiązują się, zgodnie z Konwencją i Traktatem określonymi w artykule 59, do wydawania między nimi osób ściganych przez organy sądowe wzywającej Umawiającej się Strony za jedno z przestępstw określonych w artykule 50 ustęp 1, lub poszukiwanych przez wzywającą Umawiającą się Stronę do celów wykonania wyroku lub środka zabezpieczającego nałożonego w związku z danym przestępstwem.

Artykuł  64 ⁴⁴

Wpis wprowadzony do Systemu Informacyjnego Schengen zgodnie z artykułem 95 ma taką samą moc jak wniosek o tymczasowe aresztowanie na mocy artykułu 16 Europejskiej Konwencji o ekstradycji z dnia 13 września 1957 roku lub artykułu 15 Traktatu Beneluksu dotyczącego ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia 27 czerwca 1962 roku, zmienionego Protokołem z dnia 11 maja 1974 roku.

Artykuł  65

1. Bez uszczerbku dla możliwości wykorzystania kanałów dyplomatycznych, wnioski o ekstradycję oraz przekazanie mogą być przesyłane przez odpowiednie ministerstwo wzywającej Umawiającej się Strony do właściwego ministerstwa wezwanej Umawiającej się Strony.

2. Właściwymi ministerstwami są:

– w przypadku Królestwa Belgii: Ministerstwo Sprawiedliwości,

– w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: Federalne Ministerstwo Sprawiedliwości oraz Ministrowie Sprawiedliwości lub Senatorzy w Krajach Związkowych (Länder),

– w przypadku Republiki Francuskiej: Ministerstwo Spraw Zagranicznych,

– w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: Ministerstwo Sprawiedliwości,

– w przypadku Królestwa Niderlandów: Ministerstwo Sprawiedliwości.

Artykuł  66

1. Jeśli ekstradycja żądanej osoby nie jest wyraźnie zabroniona na mocy przepisów prawa wezwanej Umawiającej się Strony, powyższa Umawiająca się Strona może zgodzić się na ekstradycję bez wszczynania formalnego postępowania ekstradycyjnego, pod warunkiem że dana osoba zgodzi się na to w deklaracji złożonej przed członkiem władzy sądowniczej, po przesłuchaniu przez niego oraz po poinformowaniu o prawie do zastosowania formalnej procedury ekstradycyjnej. Powyższa osoba może skorzystać podczas przesłuchania z pomocy zastępcy prawnego.

2. W przypadkach ekstradycji na mocy ustępu 1 żądana osoba, która wyraźnie oświadczy, że zrzeka się ochrony oferowanej na mocy zasady specjalności, nie może odwołać powyższej deklaracji.

⁴³ Z dniem 1 stycznia 2004 r. rozdział 4 tytułu III został zastąpiony w stosunkach między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej, bez uszczerbku dla stosowania przepisów tegoż rozdziału w relacjach między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej i państwami trzecimi, przez odnośne przepisy decyzji ramowej Rady nr 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi (Dz.U.UE.L.02.190.1), zgodnie z art. 31 ust. 1 lit. e) przywołanej decyzji ramowej.

⁴⁴ Z dniem 9 kwietnia 2013 r. art. 64 utracił moc w kwestiach wchodzących w zakres Traktatu o Unii Europejskiej, zgodnie z art. 68 ust. 1 decyzji Rady nr 2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (Dz.U.UE.L.2007.205.63).