Dział 3 - Czynności egzekucyjne. - Egzekucja administracyjna świadczeń pieniężnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1947.21.84

Akt utracił moc

Wersja od: 8 marca 1958 r.

Dział  III.

Czynności egzekucyjne.

Art.  19.

1. Podstawą egzekucji administracyjnej jest tytuł wykonawczy.

2. Tytułem wykonawczym jest tytuł egzekucyjny zaopatrzony klauzulą wykonalności.

Art.  20.

Tytułami egzekucyjnymi są: decyzje, orzeczenia, postanowienia, zarządzenia, nakazy płatnicze oraz wykazy zaległości, wydane przez władze lub instytucje do tego uprawnione.

Art.  21.

Tytuł egzekucyjny powinien zawierać:

a) nazwę wierzyciela,

b) imię i nazwisko (nazwę) dłużnika oraz jego adres,

c) dokładne oznaczenie należności i jej podstawę prawną,

d) datę i podpis oraz pieczęć wierzyciela.

Art.  22.

1. Klauzulę wykonalności na tytule egzekucyjnym umieszcza wierzyciel.

2. Klauzula wykonalności powinna zawierać poświadczenie wierzyciela z przytoczeniem podstawy prawnej, że tytuł egzekucyjny jest w drodze egzekucji administracyjnej wykonalny. Klauzula wykonalności powinna być zaopatrzona podpisem i odciskiem pieczęci wierzyciela.

Art.  23.

Administracyjne tytuły wykonawcze są tytułami egzekucyjnymi egzekucji sądowej.

Art.  24.

1. Egzekucję wszczyna się na wniosek wierzyciela, skierowany do właściwego urzędu skarbowego.

2. We wniosku, do którego należy dołączyć tytuł wykonawczy wraz z odpisem oraz dowodem doręczenia upomnienia (art. 26), wierzyciel powinien wskazać imię, nazwisko i adres dłużnika, należność poszukiwaną, ewentualny przywilej pierwszeństwa jej zaspokojenia, z podaniem podstawy prawnej, nadto sposób egzekucji oraz zaznaczyć, że upomnienie zostało doręczone, a dłużnik należności nie uiścił, bądź też, że zachodzą okoliczności przewidziane w art. 26 ust. 2.

3. Wierzyciel w jednym wniosku może wskazać kilka sposobów egzekucji przeciwko temu samemu dłużnikowi.

Art.  25.

Jeżeli zarządy gmin miejskich lub wiejskich pobierają należności innych wierzycieli w ich zastępstwie mogą one być upoważnione przez tych wierzycieli do zastępowania ich w postępowaniu egzekucyjnym (wierzyciel zastępczy) przed władzami egzekucyjnymi. W tych przypadkach zarządom gminnym przysługują te same uprawnienia w postępowaniu egzekucyjnym, jakie przysługują zastępowanym przez nie wierzycielom, chyba że dekret niniejszy stanowi inaczej.

Art.  26.

1. Przed skierowaniem do urzędu skarbowego wniosku o wszczęcie egzekucji wierzyciel powinien wysłać dłużnikowi pisemne upomnienie z zagrożeniem wdrożenia kroków egzekucyjnych, jeżeli w terminie tygodniowym od doręczenia upomnienia nie wpłaci wierzycielowi poszukiwanej należności.

2. 3 Wysłanie upomnienia nie jest konieczne, jeżeli dłużnik obowiązany był sam obliczyć i uiścić należność bez doręczenia mu decyzji (nakazu płatniczego) wierzyciela. W zakresie egzekucji grzywien oraz innych należności orzeczonych przez kolegia przy prezydiach rad narodowych nie wysyła się upomnienia, o którym mowa w ust. 1.

3. Jedno upomnienie może obejmować różne należności wierzyciela, poszukiwane u tego samego dłużnika.

4. 4 Do uiszczenia kosztów upomnienia obowiązany jest dłużnik. Koszty upomnienia przypadają wierzycielowi. Wysokość kosztów upomnienia określi Rada Ministrów w drodze rozporządzenia.

5. Obowiązek uiszczenia kosztów upomnienia powstaje z chwilą doręczenia upomnienia.

6. Podstawę obliczenia kosztów upomnienia stanowi ogólna suma egzekwowanej należności głównej, objęta każdym poszczególnym upomnieniem.

Art.  27.

1. Władza egzekucyjna nie jest uprawniona do badania słuszności roszczenia objętego tytułem wykonawczym. Służy jej jedynie prawo badania uprawnień wierzyciela do składania wniosku o przeprowadzenie egzekucji administracyjnej.

2. Na decyzję urzędu skarbowego odmawiającą przeprowadzenia egzekucji służy zażalenie.

Art.  28.

Słuszność roszczenia wymienionego w tytule wykonawczym może być przez dłużnika kwestionowana tylko przed wierzycielem.

Art.  29.

Przed przystąpieniem do wykonania czynności egzekucyjnej powinien organ egzekucyjny doręczyć dłużnikowi zarządzenie egzekucyjne łącznie z odpisem tytułu wykonawczego.

Art.  30.

Na żądanie dłużnika lub osoby zastępującej go powinien organ egzekucyjny okazać zaświadczenie (legitymację służbową) władzy egzekucyjnej, upoważniające do wykonywania czynności egzekucyjnych.

Art.  31.

1. W dni niedzielne i ustawowo uznane za święta powszechne, jako też w porze nocnej czynności egzekucyjne można spełniać jedynie z mocy specjalnego pisemnego zarządzenia władzy egzekucyjnej.

2. Przystępując do wykonania czynności, organ egzekucyjny okaże dłużnikowi zarządzenie, wymienione w ust. 1.

Art.  32.

Wierzyciel i dłużnik mają prawo być obecni przy czynnościach egzekucyjnych.

Art.  33.

1. Na żądanie wierzyciela lub dłużnika, a także według uznania organu egzekucyjnego mogą przy czynnościach egzekucyjnych być obecni świadkowie, nie więcej jednak jak po jednym z każdej strony.

2. Organ egzekucyjny powinien jednak przywołać jednego lub dwóch świadków, jeżeli dłużnik nie jest obecny lub został przez organ egzekucyjny wydalony, a nie zachodzi obawa udaremnienia egzekucji wskutek straty czasu na przywołanie świadków.

3. Świadkami mogą być także członkowie rodziny i domownicy dłużnika.

4. Świadkowie nie otrzymują wynagrodzenia.

Art.  34.

1. Jeżeli cel egzekucji tego wymaga, organ egzekucyjny zarządzi otworzenie pomieszczeń i schowków dłużnika oraz przeszuka jego pomieszczenia i schowki. Gdyby to nie wystarczyło lub gdyby dłużnik chciał się wydalić, organ egzekucyjny może przeszukać odzież, którą dłużnik ma na sobie.

2. Organ egzekucyjny może przeszukać odzież, którą dłużnik ma na sobie w każdym miejscu, gdzie dłużnika zastanie, jednak tylko na pisemne polecenie urzędu skarbowego, gdy zachodzi podejrzenie, że dłużnik posiada przy sobie przedmioty, do których może być skierowana egzekucja. Polecenie to należy dłużnikowi okazać przed rozpoczęciem czynności egzekucyjnej.

3. Przeszukania odzieży u kobiet powinna dokonać kobieta, wezwana przez organ egzekucyjny.

Art.  35.

1. W pomieszczeniach zajętych przez władze, urzędy państwowe i samorządowe, przez banki państwowe oraz przez przedsiębiorstwa państwowe czynności egzekucyjne mogą być spełniane po uprzednim zawiadomieniu kierowników.

2. W przypadkach prowadzenia egzekucji w pomieszczeniach wojskowych lub na statkach wojennych komendanci tych obiektów wojskowych wyznaczą organ wojskowy celem asystowania przy czynnościach egzekucyjnych.

Art.  36.

1. Na pobrane kwoty organ egzekucyjny wystawi pokwitowanie.

2. Pokwitowanie organu egzekucyjnego lub kasy urzędu skarbowego ma ten sam skutek prawny co pokwitowanie wierzyciela. Za pokwitowaną sumę władza egzekucyjna ponosi odpowiedzialność wobec wierzyciela.

Art.  37.

1. Suma pieniężna, otrzymana w postępowaniu egzekucyjnym, jeżeli nie ulega wydaniu, będzie wniesiona do depozytu kasy urzędu skarbowego.

2. Urząd skarbowy może zarządzić korzystne umieszczenie tej sumy w państwowej instytucji kredytowej, jeżeli to jest wskazane ze względu na wysokość sumy i na czas w ciągu którego ma być przechowana.

Art.  38.

W przypadkach, w których niniejszy dekret przewiduje złożenie zabezpieczenia, powinno ono być złożone do depozytu kasy urzędu skarbowego w pieniądzach lub papierach wartościowych, w których według obowiązujących przepisów wolno umieszczać fundusze osób małoletnich. Przepis art. 37 ust. 2 ma odpowiednie zastosowanie.

Art.  39.

Po ukończeniu postępowania egzekucyjnego urząd skarbowy zawiadomi wierzyciela o wyniku z wyjątkiem przypadków, gdy cała poszukiwana należność została przez władzę egzekucyjną w postępowaniu egzekucyjnym ściągnięta i wpłacona wierzycielowi.

³ Art. 26 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 3 lit. a) ustawy z dnia 25 lutego 1958 r. (Dz.U.58.11.38) zmieniającej nin. dekret z dniem 8 marca 1958 r.

⁴ Art. 26 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 3 lit. b) ustawy z dnia 25 lutego 1958 r. (Dz.U.58.11.38) zmieniającej nin. dekret z dniem 8 marca 1958 r.