Rozdział 2 - ZAOPATRZENIE NIEPIENIĘŻNE. - Wykonanie ustawy o zaopatrzeniu inwalidzkim z dnia 17 marca 1932 r.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1935.5.32
Akt utracił moc Wersja od: 1 lutego 1951 r.
ROZDZIAŁ II.
ZAOPATRZENIE NIEPIENIĘŻNE.
ZAOPATRZENIE NIEPIENIĘŻNE.
Leczenie inwalidów.
Leczenie inwalidów.
§ 132.
Przez korzystanie z pomocy lekarskiej, środków i zakładów leczniczych rozumie się korzystanie z leczenia ambulatoryjno-domowego, szpitalnego, sanatoryjnego, w specjalnych zakładach leczniczych, oraz otrzymywanie lekarstw i środków opatrunkowych.§ 133.
Świadczeń leczniczych udzielają inwalidom ubezpieczalnie społeczne pod kierownictwem i kontrolą Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.§ 134.
Wysokość sum pieniężnych, przekazywanych Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych na leczenie inwalidów, oraz szczegółowe zasady użycia tych sum ustala na każdy rok budżetowy Minister Opieki Społecznej.§ 135.
Ubezpieczalnie społeczne właściwe ze względu na miejsce zamieszkania lub czasowego pobytu inwalidy udzielają świadczeń leczniczych na podstawie książeczki inwalidzkiej, jako dowodu uprawnienia do świadczeń ubezpieczalni społecznej. W przypadku potrzeby leczenia szpitalnego lub zakładowego ubezpieczalnia społeczna kieruje inwalidów do odpowiednich zakładów na podstawie przekazu wystawionego przez właściwego starostę.§ 136.
O przyjęciu inwalidy do zakładu leczniczego na koszt Skarbu Państwa ubezpieczalnia społeczna obowiązana jest niezwłocznie zawiadomić właściwą władzę skarbową i właściwego starostę pod rygorem utraty zwrotu należności kosztów leczenia. W zawiadomieniu tychże władz o odejściu inwalidy z zakładu lub o śmierci ubezpieczalnia społeczna podaje datę przyjęcia, czas pobytu i datę odejścia lub śmierci inwalidy.§ 137.
(1)
Przez cały czas trwania potrzeby leczenia choroby, która powstała lub uległa pogorszeniu wskutek służby wojskowej, ubezpieczalnie społeczne udzielają inwalidom świadczeń leczniczych w granicach ustalonych przez Ministra Opieki Społecznej.(2)
Jeżeli ubezpieczalnia społeczna nie posiada własnych zakładów leczniczych, w których inwalida może być umieszczony, winna ona skierować inwalidę do innego zakładu najbardziej odpowiedniego dla szybkiego wyleczenia inwalidy.(3)
Inwalida nie ma prawa wyboru zakładu leczniczego.§ 138.
(1)
W razie przyjęcia inwalidy do prywatnego zakładu leczniczego w przypadkach nagłej potrzeby leczenia, jeżeli zwłoka zagraża życiu lub może spowodować poważniejsze uszkodzenie zdrowia, zakład ten obowiązany jest w ciągu 3 dni zawiadomić o przyjęciu inwalidy właściwą ubezpieczalnie społeczną, która w ciągu następnych 7 dni powinna postanowić co do dalszego leczenia inwalidy.(2)
W przypadkach przewidzianych w ust. 1, ubezpieczalnia pokrywa z kredytów przeznaczonych na leczenie i protezowanie inwalidów (art. 42 ust. 3) koszty leczenia inwalidy w prywatnym zakładzie leczniczym według stawek, obowiązujących w tym zakładzie, tylko za 10 dni; w razie jednak powzięcia przez ubezpieczalnie społeczną przed upływem wspomnianych 10 dni decyzji o dalszem leczeniu inwalidy w takim zakładzie, przysługuje jej prawo pokrycia z tych samych kredytów kosztów dalszego leczenia inwalidy.§ 139.
Po ukończeniu leczenia lub dokonaniu zabiegu chirurgicznego, inwalida na wniosek lekarza referatu spraw inwalidzkich zostaje poddany badaniu przez inwalidzką komisję rewizyjno-lekarską w celu ponownego ustalenia stopnia utraty zdolności zarobkowej, jeżeli zdaniem tego lekarza leczenie lub zabieg chirurgiczny spowodowały zwiększenie zdolności zarobkowej.§ 140.
Inwalidzi, oprócz niepoczytalnych i ciężko chorych, mogą być wydaleni z zakładów leczniczych za niestosowanie się do regulaminów, obowiązujących w tychże zakładach.§ 141. 6
(uchylony).§ 142.
Ubezpieczeni na podstawie § 141 członkowie rodźmy mają prawo jedynie do świadczeń, dotyczących leczenia w granicach art. 110 ust. 1 pkt. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznem w rozmiarze, przewidzianym statutowo dla rodzin członków ubezpieczonych w ubezpieczalni.§ 143.
(1)
Do zgłoszenia ubezpieczenia członków rodziny na podstawie art. 43 inwalida powinien załączyć dowód, że ma ustaloną utratę lub ogólną utratę zdolności zarobkowej (art. 5a) w stopniu powyżej 84%, oraz zaświadczenie, że członkowie rodźmy, których inwalida ubezpiecza, pozostają na jego utrzymaniu i razem z nim mieszkają.(2)
Za członków rodziny uważa się osoby wymienione w art. 3 ust. 1.§ 144.
(1)
Opłaty do ubezpieczalni społecznej wnosi inwalida miesięcznie zgóry najpóźniej do dnia 10 każdego miesiąca.(2)
Obowiązek świadczeń leczniczych ze strony ubezpieczalni społecznej powstaje po zgłoszeniu ubezpieczenia i opłaceniu składki.§ 145.
(1)
Inwalida, zgłaszający ubezpieczenie członków rodziny na podstawie art. 43, zaciąga obowiązek ubezpieczenia na okres nie krótszy niż 6 miesięcy,(2)
W razie niepłacenia składek w ciągu 2 miesięcy, członkowie rodziny inwalidy tracą prawo do świadczeń leczniczych w ubezpieczalni społecznej. Członkowie rodziny, którzy utracili prawo do leczenia, w razie ponownego ubezpieczenia wtedy tylko korzystają ze świadczeń leczniczych, gdy zostaną uiszczone składki za cały czas od chwili zaprzestania opłacania do końca każdorazowego okresu 6-miesięcznego, na który rozciąga się obowiązek ubezpieczenia.§ 146.
Ubezpieczenie gaśnie: 1)
z końcem tego miesiąca, za który opłacona została składka ubezpieczeniowa za życia inwalidy:a)
wskutek śmierci inwalidy,b)
wskutek zmniejszenia stopnia utraty lub ogólnej utraty zdolności zarobkowej (art. 5a) poniżej 85%; 2)
z końcem okresu, na jaki został zaciągnięty obowiązek ubezpieczenia (§ 145 ust. 1) - wskutek pisemnego oświadczenia o wystąpieniu, złożonego ubezpieczalni społecznej.§ 147.
Właściwy starosta zawiadamia i informuje, na żądanie ubezpieczalni społecznej o istnieniu warunków przewidzianych w § 143.
Protezowanie inwalidów.
Protezowanie inwalidów.
§ 148.
Inwalida otrzymuje bez względu na stopień utraty zdolności zarobkowej protezy i aparaty ortopedyczne na koszt Skarbu Państwa, jeżeli ich potrzebuje w następstwie kalectwa, pozostającego w związku przyczynowym ze służbą wojskową.§ 149.
Za potrzebne w rozumieniu § 148 uważa się protezy i aparaty ortopedyczne, zapomocą których można podnieść sprawność fizyczną inwalidy, usunąć lub zmniejszyć bóle, zapobiec pogorszeniu się kalectwa, albo pokryć objawy kalectwa rzucającego się w oczy.§ 150.
O zaopatrywaniu inwalidy w protezy i aparaty ortopedyczne oraz o naprawie tychże decyduje komisja protezowa istniejąca przy każdej wytwórni protez. Komisja ta orzeka jaka proteza lub aparat jest inwalidzie potrzebny i przyznaje mu je z odpowiednim kompletem reparacyjnym.§ 151.
W skład komisji protezowej wchodzą: 1)
lekarz wyznaczony przez wojewodę, na którego obszarze działalności jest urządzona wytwórnia protez - jako przewodniczący; 2)
lekarz-ortopeda wyznaczony przez wyżej wspomnianego wojewodę na wniosek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych; - oraz 3)
technik-ortopeda danej wytwórni protez.§ 152.
(1)
Inwalida wojenny z amputowaną jedną kończyną dolną otrzymuje jedną sztuczną nogę roboczą do codziennego użytku i jedną sztuczną nogę kosmetyczną jako zapasową.(2)
Ze względu na zawód inwalidy komisja może, o ile sobie tego życzy inwalida, zaopatrzyć go, zamiast w jedną nogę sztuczną roboczą i jedną kosmetyczną, w dwie robocze lub w dwie kosmetyczne.§ 153.
(1)
Inwalida pozbawiony obu kończyn dolnych otrzymuje podwójną ilość nóg sztucznych należnych w myśl § 152.(2)
Inwalida pozbawiony obu kończyn dolnych, który przy pomocy protez może się tylko z trudem poruszać, otrzymuje jedną parę nóg sztucznych, a nadto wózek. Jeżeli inwalida nie może się poruszać z powodu kalectwa i gdy zastosowanie aparatu ortopedycznego jest dla niego bezcelowe - otrzymuje wózek.§ 154.
Inwalida nie ponosi żadnych opłat na rzecz Skarbu Państwa ani związków samorządowych z tytułu posiadania i użytkowania wózka, służącego mu w charakterze protezy.§ 155.
(1) Przy zaopatrzeniu w sztuczne nogi inwalida otrzymuje rocznie po 12 pończoszek ochronnych na każdy kikut i jedną parę zwykłego obuwia.(2)
Do nóg sztucznych zaopatrzonych w miejsce kopytka w szczudło nie wydaje się obuwia.§ 156.
Inwalida dotknięty kalectwem kończyn dolnych otrzymuje w razie potrzeby i na życzenie kule i laski w ilości określonej przez komisję protezową.§ 157.
(1) Inwalida bez jednej kończyny górnej otrzymuje jedną rękę sztuczną roboczą z odpowiedniemi do jego zawodu przyrządami chwytowemi i z jedną sztuczną dłonią kosmetyczną tak skonstruowaną, by mogła być przytwierdzona do nasady ręki sztucznej roboczej.(2)
Inwalida bez jednej kończyny górnej, który ze względu na swój zawód żadnych cięższych robót nie wykonywa, otrzymuje rękę sztuczną kosmetyczną bez przyrządów chwytowych.(3)
Inwalida bez jednej kończyny górnej, który wykonywa sprawnie swój zawód zapomocą sztucznej ręki roboczej, może być zaopatrzony w drugą rękę sztuczną roboczą jednak bez sztucznej dłoni.§ 158.
Inwalida pozbawiony obu kończyn górnych otrzymuje dwie protezy lub dwa aparaty, o których mowa w § 157, i ma prawo do zaopatrzenia w specjalne przyrządy chwytowe, mogące ułatwić spełnianie codziennych funkcyj.§ 159.
Przy otrzymywaniu sztucznych rąk inwalidzie służy jedna para rękawiczek.§ 160.
(1)
Inwalidzie, który utracił jedno oko, służy prawo do otrzymania dwojga sztucznych oczu i ciemnych lub matowych okularów.(2)
To samo prawo służy inwalidom ociemniałym; prócz tego otrzymują oni białe laski.§ 161.
(1)
Inwalida z ubytkami, niedowładami i zniekształceniami w stopach lub ze skróceniami kończyn dolnych otrzymuje obuwie ortopedyczne wykonane na specjalnych kopytach.(2)
Zależnie od tego, czy kalectwo, wymagające obuwia ortopedycznego, dotyczy obu kończyn dolnych, czy jednej, inwalida otrzymuje albo dwa trzewiki ortopedyczne, albo też jeden ortopedyczny i jeden zwykły.§ 162.
Paski przepuklinowe, opaski na brzuch, ochraniacze na głowę, protezy szczęk, okulary i t. p. wydaje się w ilości pojedynczej.§ 163.
(1)
Proteza lub aparat ortopedyczny powinny służyć inwalidzie w zasadzie na następujące okresy czasu:| noga | sztuczna | robocza | 5 | lat |
| " | " | kosmetyczna | 6 | " |
| ręka | sztuczna | robocza | 3 | lata |
| " | " | kosmetyczna | 4 | " |
| obuwie ortopedyczne (1 but ortopedyczny i 1 zwykły, lub 2 buty ortopedyczne) | 1 | rok | ||
| gorset | 3 | lata | ||
| aparat podpórczy | 3 | " | ||
| aparat ustalający | 3 | " | ||
| opaska przepuklinowa | 1 | rok | ||
| sztuczne oko | 1 | " | ||
| pas brzuszny | 3 | lata | ||
(2)
W razie wydania obuwia ortopedycznego w podwójnej ilości na każdą kończynę dolną, zaopatrzenie takie służy na okres podwójny. Przy wydawaniu aparatów niewyszczególnionych w ust. 1 komisja protezowa określa długość czasu, na jaki dany aparat ma służyć.(3)
Powyższe okresy wytrzymałości mogą być przedłużone lub skrócone przez komisję protezowa zależnie od jakości materjału, z którego aparat został zrobiony, lub od pracy zawodowej danego inwalidy.§ 164.
(1)
Po upływie okresów czasu wskazanych w § 153 następuje ponowne zaopatrzenie inwalidy w protezę lub w aparat ortopedyczny.(2)
Ponowne zaopatrzenie może nastąpić bez względu na te okresy, jeżeli proteza lub aparat zostały zużyte lub tak zniszczone, że zdaniem komisji protezowej wymagają zastąpienia nowemi.(3)
Ponowne zaopatrzenie w obuwie, rękawiczki, kule, laski i t.p. może nastąpić tylko równocześnie z ponownem zaopatrzeniem w te aparaty, do których zostały uprzednio wydane, natomiast zaopatrzenie w obuwie do starych protez przed upływem terminu, na jaki ma służyć, może nastąpić tylko za zwrotem kosztów.§ 165.
Wydanie nowego aparatu przed upływem okresu wytrzymałości przewidzianego w § 163 w miejsce aparatu, którego zniszczenie zostało spowodowane, złą wolą lub zaniedbaniem inwalidy, może nastąpić za zwrotem kosztów, które określa każdorazowo komisja protezowa.§ 166.
(1)
Inwalida, który otrzymał komplet reparacyjny, jest obowiązany do korzystania z niego w razie potrzeby. Większe naprawy aparatów odbywają się w wytwórni protez.(2)
Jeżeli zepsucie aparatu zostało spowodowane złą wolą, poważnem zaniedbaniem inwalidy, niewykorzystaniem wydanego mu kompletu reparacyjnego lub spóźnieniem zgłoszenia potrzeby reparacji, inwalida ponosi wszelkie koszty połączone z naprawą aparatu wraz z kosztami swej podróży i transportu aparatu.§ 167.
Inwalida jest obowiązany poddawać się wszelkim przymiarkom i próbom, jakie będą potrzebne do należytego dopasowania mu protezy lub aparatu ortopedycznego, oraz nauce używania tych aparatów.§ 168.
Inwalidzie nie wolno czynić w aparatach żadnych zmian i przeróbek, nie wolno również samowolnie uskuteczniać większych napraw.§ 169.
Inwalidzie protezowanemu przysługuje zwrot kosztów pocztowej przesyłki protezy (aparatu ortopedycznego) do naprawy, jeżeli ta naprawa ma być dokonana na koszt Skarbu Państwa, a nie wymaga obecności samego inwalidy w wytwórni protez.§ 170.
Zaopatrywanie w protezy (aparaty ortopedyczne) inwalidów zamieszkałych zagranicą następuje na podstawie decyzji komisji protezowej w Warszawie, powziętej na wniosek Konsulatu R. P., stwierdzający potrzebę zastosowania protezy (aparatu ortopedycznego).§ 171.
Wniosek o zaopatrzenie inwalidy w protezę (aparat ortopedyczny) przesyła Konsulat R. P. do starosty grodzkiego w Warszawę, właściwego do załatwiania spraw inwalidzkich. Wniosek ten powinien zawierać opinję lekarza specjalisty, wyznaczonego przez Konsulat, o potrzebie zastosowania protezy (aparatu ortopedycznego) i dokładny opis potrzebnej protezy.§ 172.
O ile komisja protezowa uzna potrzebę zastosowania protezy (aparatu ortopedycznego), przekazuje akta Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w celu asygnowania na zakupienie protezy z funduszów Skarbu Państwa, przekazanych na leczenie i protezowanie inwalidów, kwoty w wysokości kosztów takiejże protezy (aparatu ortopedycznego), wykonanej w kraju, i przesyła tę kwotę właściwemu Konsulatowi.
Szkolenie inwalidów.
Szkolenie inwalidów.
§ 173.
(1)
Inwalida, który wskutek uszkodzenia zdrowia nie może pracować w zawodzie wykonywanym przed doznaniem uszkodzenia zdrowia, a którego zdolność fizyczna i wykształcenie wskazują, że nowy zawód, jakiemu chce się poświęcić, umożliwi mu zarobkowanie, ma prawo do bezpłatnej nauki w specjalnym zakładzie państwowym.(2)
W razie braku odpowiedniego zakładu państwowego, może być inwalida umieszczony na koszt Skarbu Państwa w zakładzie prywatnym.(3)
To samo prawo ma inwalida, który pracował jako niewykwalifikowany pracownik fizyczny i wskutek odniesionego uszkodzenia zdrowia nie może wykonywać poprzedniej pracy.§ 174.
O zakwalifikowaniu inwalidy do danego zakładu decyduje komisja porady zawodowej i szkolnej urzędująca przy zakładzie wymienionym w § 173 ust. 1.§ 175.
(1)
W skład komisji porady zawodowej i szkolnej wchodzą: 1)
referent spraw inwalidzkich wojewódzkiej władzy administracji ogólnej wyznaczony przez właściwego Wojewodę (Komisarza Rządu na m. st. Warszawę) - jako przewodniczący; 2)
kierownik warsztatów szkolnych danego zakładu szkolnego lub referent szkolenia; 3)
lekarz ordynujący w zakładzie lub inny lekarz urzędowy, - oraz 4)
instruktor lub majster właściwego warsztatu szkolnego.(2)
Tą sama komisja kwalifikuje inwalidów do zakładów prywatnych.§ 176.
Szczegółową instrukcję w sprawie czynności komisji porady zawodowej i szkolnej wyda Minister Opieki Społecznej.§ 177.
(1).
Szkolenie w zakładach wymienionych w § 173 trwa do dwóch lat, w wyjątkowych przypadkach szkolenie może być przedłużone do 3 lat.(2)
O przedłużeniu szkolenia ponad 2 lata decyduje Minister Opieki Społecznej na wniosek komisji porady zawodowej i szkolnej.
Opieka zamknięta nad inwalidami.
Opieka zamknięta nad inwalidami.
§ 178.
(1)
Za pozbawionego pomocy i opieki w rozumieniu art. 53 uważa się inwalidę ciężkoposzkodowanego, jeżeli: 1)
nie posiada rodziny (§ 143 ust. 2); 2)
członkowie rodziny nie są w możności poświęcić się jego pielęgnacji; 3)
uszkodzenie zdrowia budzi odrazę osób stanowiących jego otoczenie.(2)
Okoliczności wymienione pod 1) i 2) winny być Stwierdzone przez właściwego starostę, wymienione pod 3) - przez lekarza urzędowego.§ 179.
W razie braku miejsc w odpowiednich państwowych zakładach opieki zamkniętej dla, inwalidów, inwalida może być umieszczony w odpowiednim zakładzie samorządowym lub prywatnym na koszt Skarbu Państwa na podstawie umowy zawartej z tym zakładem przez Ministra Opieki Społecznej.§ 180.
(1)
Nadzór i kontrolę nad państwowe-mi zakładami opieki zamkniętej dla inwalidów oraz nad opieką udzielaną inwalidom w zakładach wymienionych w § 179 sprawują wojewódzkie władze administracji ogólnej.(2)
Wojewódzkie władze administracji ogólnej: 1)
decydują o przyjęciu inwalidów do zakładów znajdujących się na ich terenie oraz o zwolnieniu ich z tych zakładów, 2)
podają do wiadomości właściwego starosty oraz władzy skarbowej wymierzającej zaopatrzenie datę przyjęcia inwalidy do zakładu i zwolnienia z zakładu.§ 181.
(1)
Inwalidzi, którzy korzystają z opieki w zakładach opieki zamkniętej dla inwalidów lub w zakładach wymienionych w § 179, otrzymują utrzymanie, odzież i świadczenia lecznicze.(2)
Inwalida umieszczony na stałe otrzymuje odzież na własność, inwalida zaś umieszczony czasowo korzysta z odzieży inwentarzowej zakładu, a otrzymuje tę odzież na własność, jeżeli przebył w zakładzie przynajmniej jeden rok.(3)
Częścią renty przysługującą umysłowo choremu inwalidzie umieszczonemu w zakładzie dysponuje na rzecz chorego zarządzający zakładem.§ 182.
(1)
Inwalidzi, przebywający w państwowych zakładach opieki zamkniętej dla inwalidów lub w zakładach wymienionych w § 179, obowiązani są do przestrzegania regulaminu wewnętrznego tychże zakładów.(2)
Jeżeli inwalida umieszczony w zakładzie ma możność wykonywania pracy zawodowej lub wyraża chęć szkolenia się w zakładzie, może być za zgodą lekarza zakładowego i w zakresie przez niego wskazanym zatrudniony w warsztatach istniejących przy tym zakładzie.§ 183.
Inwalida, który dwukrotnie opuści samowolnie zakład opieki zamkniętej, może być pozbawiony przez wojewódzką władzę administracji ogólnej prawa korzystania z zakładu.§ 184.
(1)
Podanie o umieszczenie inwalidy w państwowym zakładzie opieki zamkniętej dla inwalidów lub w zakładzie wymienionym w § 179 wnosi się do właściwego starosty. Podanie powinno zawierać szczegółowe uzasadnienie konieczności opieki zamkniętej oraz urzędowe zaświadczenie, że inwalida jest niezdolny do samodzielnego zarobkowania i pozbawiony opieki; gdy zaś jest dotknięty chorobą umysłową - stwierdzenie, że ta choroba nie wymaga leczenia i że chory nie jest niebezpieczny dla otoczenia.(2)
Do podania dołącza starosta wszystkie akta administracyjne wraz z wnioskiem i opinją lekarza urzędowego i przesyła wojewódzkiej władzy administracji ogólnej.
Pomoc dla ociemniałych inwalidów.
Pomoc dla ociemniałych inwalidów.
§ 185.
(1)
Inwalidzi ociemniali, którzy poddali się reedukacji zawodowej w specjalnym zakładzie i, po przebyciu specjalnego kursu, wykazali możność samodzielnego wykonywania zawodu, oraz ci, których uzdolnienie do samodzielnego wykonywania zawodu zostanie uznane przez komisję egzaminacyjną w specjalnym zakładzie reedukacyjnym, otrzymują komplet narzędzi potrzebnych do urządzenia własnego warsztatu pracy.(2)
Inwalidzi ociemniali, którzy przed wejściem w życie rozporządzenia niniejszego otrzymali narzędzia pracy zawodowej, środki pomocnicze i t. p. od polskich urzędów państwowych, nie mogą domagać się ponownego przydziału takich samych narzędzi i środków pomocniczych.§ 186.
(1)
Inwalida ociemniały, który wykazał odpowiednie wyszkolenie, może otrzymać jednorazowo 9 wierszową, a w przypadkach wyjątkowych, 21 wierszową tablicę do pisania pismem wypukłem.(2)
Inwalida ociemniały, do którego czynności zawodowych należy praca umysłowa, wymagająca posługiwania się maszyną do pisania i który wykazuje umiejętność biegłego pisania na maszynie, może otrzymać jednorazowo maszynę do pisania.(3)
Inwalida ociemniały w razie potrzeby może otrzymać zegarek z wypukłemi cyframi.§ 187.
(1)
Inwalida ociemniały, u którego obniżenie siły wzroku wynosi poniżej 0,02 normalnego widzenia przy zastosowaniu szkieł, ma prawo do otrzymania psa - przewodnika zaopatrzonego w obrożę, linewkę do prowadzenia i kaganiec.(2)
Inwalida ociemniały, który pozostał bez psa - przewodnika wskutek niezawinionej utraty, ma prawo otrzymać innego psa. Jeżeli pies - przewodnik stał się niezdolny do pełnienia usług wskutek starości lub choroby, inwalida ociemniały może otrzymać innego psa.§ 188.
Podanie o narzędzia pracy i o materjały pomocnicze wnosi inwalida ociemniały do właściwego starosty, załączając: 1)
świadectwo ukończenia kursu szkolenia w zakładzie specjalnym albo świadectwo, stwierdzające uzdolnienie do samodzielnego wykonywania zawodu; 2)
opis i ewentualnie kosztorys przedmiotów, o które inwalida prosi; 3)
oświadczenie, że petent nie otrzymał dotychczas od polskich urzędów państwowych przedmiotów, o których udzielenie prosi.§ 189.
(1)
Właściwy starosta decyduje w sprawie świadczeń określonych w §§ 185 - 188 biorąc pod uwagę zawód, potrzebę narzędzi lub materjałów pomocniczych ze względu na obrany przez inwalidę zawód lub zajęcie, oraz wyznacza źródło zakupu, sposób i termin dostarczenia przedmiotów.(2)
W razie odmowy przysługuje ubiegającemu się odwołanie do właściwej wojewódzkiej władzy administracji ogólnej.§ 190.
(1)
W razie potrzeby właściwy starosta może skierować inwalidę ociemniałego na koszt Skarbu Państwa do wyznaczonego zakładu, wydającego przyznane narzędzia.(2)
W razie przydzielenia psa - przewodnika, inwalida ociemniały obowiązany jest udać się w terminie oznaczonym przez właściwego starostę na koszt Skarbu Państwa z miejsca swego pobytu do miejsca odbioru psa w celu odbycia specjalnego kursu obchodzenia się z psem - przewodnikiem.§ 191.
(1)
Inwalida ociemniały obowiązany jest dbać o psa - przewodnika i coroku poddawać go oględzinom urzędowego lekarza weterynarji.(2)
W razie konieczności udzielenia psu natychmiastowej pomocy weterynaryjnej, powinien inwalida zwrócić się do powiatowego lekarza weterynarji i zawiadomić o tem właściwego starostę.(3)
Koszty oględzin oraz leczenia psa-przewodnika pokrywa Skarb Państwa na podstawie rachunku powiatowego lekarza weterynarji.
Opieka nad sierotami.
Opieka nad sierotami.
§ 192.
Sieroty po inwalidach, po poległych i po tych zmarłych, których śmierć pozostaje w związku przyczynowym ze służbą wojskową, oraz po zaginionych w rozumieniu art. 4 uprawnione do pobierania renty sierocej mogą być umieszczane w zakładach opiekuńczych na koszt Skarbu Państwa, jeżeli są pozbawione opieki i dostatecznych środków utrzymania.§ 193.
Za pozbawione dostatecznych środków utrzymania uważa się: 1)
sieroty zupełne, które nie posiadają osobistego majątku, jeżeli osoby obowiązane do ich utrzymania w zastępstwie zmarłych lub zaginionych rodziców nie mogą ich utrzymać albo odmawiają im utrzymania; 2)
półsieroty, które nie mają osobistego majątku, pozostały zaś przy życiu ojciec lub matka jest inwalidą i przebywa w zakładzie leczniczym lub w zakładzie opieki zamkniętej.§ 194.
Opieka przewidziana w § 192 ustaje, gdy sierota traci prawo do renty.§ 195.
(1)
O umieszczeniu sieroty w zakładzie opiekuńczym decyduje wojewódzka władza administracji ogólnej.(2)
Podania o umieszczenie sieroty w zakładzie opiekuńczym powinny być wnoszone za pośrednictwem właściwego starosty.§ 196.
(1)
Na czas pobytu sieroty w zakładzie opiekuńczym prawo do pobierania zaopatrzenia pieniężnego ulega zawieszeniu.(2)
Wojewódzka władza administracji ogólnej zawiadamia niezwłocznie o umieszczeniu sieroty w zakładzie opiekuńczym właściwą władzę skarbową.6 § 141 uchylony przez § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Opieki Społecznej i Ministra Skarbu z dnia 5 lipca 1948 r. w sprawie wykonania art. 9, 44 i 56 ustawy z dnia 17 marca 1932 r. o zaopatrzeniu inwalidzkim (Dz.U.48.35.242) z dniem 31 lipca 1948 r.