Oddział 1 - Leczenie inwalidów. - Wykonanie ustawy o zaopatrzeniu inwalidzkim z dnia 17 marca 1932 r.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1935.5.32

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lutego 1951 r.

Oddział  1.

Leczenie inwalidów.

§ 132. Przez korzystanie z pomocy lekarskiej, środków i zakładów leczniczych rozumie się korzystanie z leczenia ambulatoryjno-domowego, szpitalnego, sanatoryjnego, w specjalnych zakładach leczniczych, oraz otrzymywanie lekarstw i środków opatrunkowych.

§ 133. Świadczeń leczniczych udzielają inwalidom ubezpieczalnie społeczne pod kierownictwem i kontrolą Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

§ 134. Wysokość sum pieniężnych, przekazywanych Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych na leczenie inwalidów, oraz szczegółowe zasady użycia tych sum ustala na każdy rok budżetowy Minister Opieki Społecznej.

§ 135. Ubezpieczalnie społeczne właściwe ze względu na miejsce zamieszkania lub czasowego pobytu inwalidy udzielają świadczeń leczniczych na podstawie książeczki inwalidzkiej, jako dowodu uprawnienia do świadczeń ubezpieczalni społecznej. W przypadku potrzeby leczenia szpitalnego lub zakładowego ubezpieczalnia społeczna kieruje inwalidów do odpowiednich zakładów na podstawie przekazu wystawionego przez właściwego starostę.

§ 136. O przyjęciu inwalidy do zakładu leczniczego na koszt Skarbu Państwa ubezpieczalnia społeczna obowiązana jest niezwłocznie zawiadomić właściwą władzę skarbową i właściwego starostę pod rygorem utraty zwrotu należności kosztów leczenia. W zawiadomieniu tychże władz o odejściu inwalidy z zakładu lub o śmierci ubezpieczalnia społeczna podaje datę przyjęcia, czas pobytu i datę odejścia lub śmierci inwalidy.

§  137.

(1) Przez cały czas trwania potrzeby leczenia choroby, która powstała lub uległa pogorszeniu wskutek służby wojskowej, ubezpieczalnie społeczne udzielają inwalidom świadczeń leczniczych w granicach ustalonych przez Ministra Opieki Społecznej.

(2) Jeżeli ubezpieczalnia społeczna nie posiada własnych zakładów leczniczych, w których inwalida może być umieszczony, winna ona skierować inwalidę do innego zakładu najbardziej odpowiedniego dla szybkiego wyleczenia inwalidy.

(3) Inwalida nie ma prawa wyboru zakładu leczniczego.

§  138.

(1) W razie przyjęcia inwalidy do prywatnego zakładu leczniczego w przypadkach nagłej potrzeby leczenia, jeżeli zwłoka zagraża życiu lub może spowodować poważniejsze uszkodzenie zdrowia, zakład ten obowiązany jest w ciągu 3 dni zawiadomić o przyjęciu inwalidy właściwą ubezpieczalnie społeczną, która w ciągu następnych 7 dni powinna postanowić co do dalszego leczenia inwalidy.

(2) W przypadkach przewidzianych w ust. 1, ubezpieczalnia pokrywa z kredytów przeznaczonych na leczenie i protezowanie inwalidów (art. 42 ust. 3) koszty leczenia inwalidy w prywatnym zakładzie leczniczym według stawek, obowiązujących w tym zakładzie, tylko za 10 dni; w razie jednak powzięcia przez ubezpieczalnie społeczną przed upływem wspomnianych 10 dni decyzji o dalszem leczeniu inwalidy w takim zakładzie, przysługuje jej prawo pokrycia z tych samych kredytów kosztów dalszego leczenia inwalidy.

§ 139. Po ukończeniu leczenia lub dokonaniu zabiegu chirurgicznego, inwalida na wniosek lekarza referatu spraw inwalidzkich zostaje poddany badaniu przez inwalidzką komisję rewizyjno-lekarską w celu ponownego ustalenia stopnia utraty zdolności zarobkowej, jeżeli zdaniem tego lekarza leczenie lub zabieg chirurgiczny spowodowały zwiększenie zdolności zarobkowej.

§ 140. Inwalidzi, oprócz niepoczytalnych i ciężko chorych, mogą być wydaleni z zakładów leczniczych za niestosowanie się do regulaminów, obowiązujących w tychże zakładach.

§ 141. 6 (uchylony).

§ 142. Ubezpieczeni na podstawie § 141 członkowie rodźmy mają prawo jedynie do świadczeń, dotyczących leczenia w granicach art. 110 ust. 1 pkt. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznem w rozmiarze, przewidzianym statutowo dla rodzin członków ubezpieczonych w ubezpieczalni.

§  143.

(1) Do zgłoszenia ubezpieczenia członków rodziny na podstawie art. 43 inwalida powinien załączyć dowód, że ma ustaloną utratę lub ogólną utratę zdolności zarobkowej (art. 5a) w stopniu powyżej 84%, oraz zaświadczenie, że członkowie rodźmy, których inwalida ubezpiecza, pozostają na jego utrzymaniu i razem z nim mieszkają.

(2) Za członków rodziny uważa się osoby wymienione w art. 3 ust. 1.

§  144.

(1) Opłaty do ubezpieczalni społecznej wnosi inwalida miesięcznie zgóry najpóźniej do dnia 10 każdego miesiąca.

(2) Obowiązek świadczeń leczniczych ze strony ubezpieczalni społecznej powstaje po zgłoszeniu ubezpieczenia i opłaceniu składki.

§  145.

(1) Inwalida, zgłaszający ubezpieczenie członków rodziny na podstawie art. 43, zaciąga obowiązek ubezpieczenia na okres nie krótszy niż 6 miesięcy,

(2) W razie niepłacenia składek w ciągu 2 miesięcy, członkowie rodziny inwalidy tracą prawo do świadczeń leczniczych w ubezpieczalni społecznej. Członkowie rodziny, którzy utracili prawo do leczenia, w razie ponownego ubezpieczenia wtedy tylko korzystają ze świadczeń leczniczych, gdy zostaną uiszczone składki za cały czas od chwili zaprzestania opłacania do końca każdorazowego okresu 6-miesięcznego, na który rozciąga się obowiązek ubezpieczenia.

§ 146. Ubezpieczenie gaśnie:

1) z końcem tego miesiąca, za który opłacona została składka ubezpieczeniowa za życia inwalidy:

a) wskutek śmierci inwalidy,

b) wskutek zmniejszenia stopnia utraty lub ogólnej utraty zdolności zarobkowej (art. 5a) poniżej 85%;

2) z końcem okresu, na jaki został zaciągnięty obowiązek ubezpieczenia (§ 145 ust. 1) - wskutek pisemnego oświadczenia o wystąpieniu, złożonego ubezpieczalni społecznej.

§ 147. Właściwy starosta zawiadamia i informuje, na żądanie ubezpieczalni społecznej o istnieniu warunków przewidzianych w § 143.

⁶ § 141 uchylony przez § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Opieki Społecznej i Ministra Skarbu z dnia 5 lipca 1948 r. w sprawie wykonania art. 9, 44 i 56 ustawy z dnia 17 marca 1932 r. o zaopatrzeniu inwalidzkim (Dz.U.48.35.242) z dniem 31 lipca 1948 r.