Rozdział 1 - POSTANOWIENIA OGÓLNE. - Wykonanie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. o monopolu spirytusowym, opodatkowaniu kwasu octowego i drożdży oraz sprzedaży napojów alkoholowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.88.746

Akt utracił moc

Wersja od: 29 listopada 1950 r.

I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

1.

Właściwość władz i tok instancyj.

§  2.

1. Wszelkie orzeczenia wynikające ze stosowania postanowień rozp. P. R. i niniejszego rozporządzenia wydaje urząd skarbowy, o ile szczególne przepisy nie stanowią, że orzeczenia wydaje władza skarbowa wyższej instancji. W przypadkach, gdy przedmiotem orzeczenia jest wymiar należności, orzeczenie wydaje urząd skarbowy, właściwy dla siedziby przedsiębiorstwa (zakładu), na którem ciąży obowiązek zapłaty należności.

2. Od wydanych w pierwszej instancji orzeczeń władzy skarbowej, można wnieść odwołanie do władzy bezpośrednio wyższej, której orzeczenie w administracyjnym toku instancyj jest ostateczne. Odwołanie ma być wniesione za pośrednictwem władzy orzekającej w ciągu dni czternastu, licząc od dnia następującego po doręczeniu orzeczenia.

3. Wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania orzeczenia.

2.

Nadzór skarbowy.

§ 3. Wykonywanie czynności, wymienionych w art. 63, podlega nadzorowi skarbowemu sprawowanemu w myśl przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1923 r. o uprawnieniach organów wykonawczych władz skarbowych (Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr. 5, poz. 37) i rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy oraz według przepisów, zawartych w poszczególnych częściach niniejszego rozporządzenia.

§  4.

1. Przedsiębiorcy zakładów, wymienionych w art. 63, względnie ich zastępcy, obowiązani są umożliwić kontrolującym urzędnikom wykonywanie kontroli oraz udzielać im wszelkich wyjaśnień i pomocy przy jej wykonywaniu.

2. Przedsiębiorca względnie zastępca podpisuje zapisy w księgach, dotyczące każdej rewizji, oraz dokumenty, sporządzone przez urzędników skarbowych w związku z dokonaną kontrolą zakładu, przyczem o ile nie zgadza się z treścią zapisu, dotyczącego przeprowadzonej rewizji, względnie sporządzonego dokumentu, może wpisać swoje zastrzeżenia, uzasadniając je wyczerpująco.

3. O wszelkich czynnościach, dokonywanych w przedsiębiorstwach w określonych terminach, a wymagających w myśl przepisów niniejszego rozporządzenia obecności K. S., przedsiębiorcy obowiązani są zawiadomić urzędnika K. S. nadzorującego przedsiębiorstwo nie później, jak na 48 godzin przed przewidzianą czynnością. Wyjątki od tej zasady podane są w przepisach szczegółowych niniejszego rozporządzenia.

4. Przedsiębiorcy, zgłaszający jakąkolwiek czynność kontrolną, wymagającą obecności urzędników skarbowych, obowiązani są poczynić wszelkie przygotowania niezbędne do wykonania tej czynności tak, aby czynność mogła być rozpoczęta niezwłocznie po przybyciu urzędników.

5. Na żądanie urzędników, przeprowadzających kontrolę, pomieszczenia zakładu mają być podczas kontroli dostatecznie oświetlone i przewietrzone, a w razie potrzeby i ogrzane. Urzędnik kontrolujący może zażądać w razie potrzeby dostarczenia lampy bezpieczeństwa.

6. Wszystkie naczynia, przyrządy i zamknięcia, wymagające urzędowego badania, mają być urządzone tak, aby kontrolujący urzędnicy mieli do nich łatwy i bezpieczny dostęp.

7. Inspektor K. S. może zarządzić, aby przyrządy służące do czynności kontrolnych były przechowywane pod urzędowem zamknięciem; w takim przypadku potrzebnego schowku powinien dostarczyć przedsiębiorca. To samo odnosi się do wag i odważników, używanych do przyjęcia lub odprawy artykułów, podlegających podatkom.

§ 5. Przedsiębiorcy zakładów podlegających nadzorowi K. S., a położonych poza siedzibą kontrolujących je urzędników skarbowych, z wyjątkiem zakładów detalicznej sprzedaży napojów alkoholowych, obowiązani są:

a) w przypadkach, kiedy terminy czynności kontrolnych są zgóry wiadome (terminowe rewizje, sprawdzenia, zamknięcie ruchu gorzelni, wyłączenie przyrządu kontrolnego i t. p.) - dostarczyć bezpłatnie urzędnikom skarbowym środków komunikacyjnych na przejazd do najbliższej stacji kolejowej, autobusowej lub przystani tam i zpowrotem;

b) w przypadkach niespodziewanej kontroli zakładu - dostarczyć bezpłatnie urzędnikom skarbowym środków komunikacyjnych od zakładu do najbliższej stacji kolejowej, autobusowej lub przystani;

c) w przypadkach przewidzianych w punktach a) i b) urzędnik kontrolujący może zażądać odwiezienia go do innego miejsca kontroli, o ile odległość jego nie jest większa od odległości do najbliższej stacji lub przystani.

§ 6. Jeżeli czynność kontrolna ma być wykonana w obecności przedsiębiorcy lub jego zastępcy, a żaden z nich nie może być obecny, czynność tę należy wykonać w obecności pracownika danego przedsiębiorstwa, a w wyjątkowych przypadkach w obecności co najmniej dwóch postronnych świadków.

§ 7. Zakłady, podlegające kontroli skarbowej, mają posiadać nad głównem wejściem widoczny i czytelny napis w języku polskim, oznaczający rodzaj przedsiębiorstwa, firmę względnie imię i nazwisko właściciela. Jeżeli przedsiębiorstwo ma kilka oddziałów, położonych oddzielnie, nad głównem wejściem do każdego oddziału należy oznaczyć rodzaj oddziału. Nadto każde pomieszczenie ma być opatrzone odpowiednim napisem, określającym jego przeznaczenie.

§  8.

1. Przedsiębiorcy zakładów wyrobu, przerobu, oczyszczania, odwadniania i magazynowania spirytusu, wyrobu drożdży oraz kwasu octowego, zakładów oczyszczania kwasu octowego i składnic drożdży obowiązani są dostarczyć bezpłatnie dla dokonywania czynności urzędowych pokoju odpowiednio urządzonego, oświetlonego, opalonego i czysto utrzymanego z przystosowanym do należytego zamknięcia schowkiem na akta, księgi, zapiski i przyrządy, służące do czynności kontrolnych.

2. Przedsiębiorcy zakładów wyrobu oraz oczyszczania i odwadniania spirytusu, wyrobu drożdży oraz kwasu octowego, zakładów oczyszczania kwasu octowego oraz zakładów wyrobu eteru obowiązani są dostarczyć bezpłatnie urzędnikom skarbowym, w razie potrzeby, odpowiednio urządzonego pokoju z pościelą na nocleg. Do tego celu może służyć także pokój, przeznaczony do wykonywania czynności urzędowych (ust. 1).

3. Pokoju, o którym mowa w ust. 1 nie wolno zajmować na użytek przedsiębiorstwa.

§  9.

1. Urzędowe zabezpieczenie dokonywa się zapomocą plomb lub pieczęci w sposób, podany w przepisach szczegółowych. Jeżeli poszczególny przypadek nie jest objęty temi przepisami, wówczas sami urzędnicy decydują o sposobie i ilości urzędowych zabezpieczeń, które należy zastosować. Urzędowe zabezpieczenie ma być tak dokonane, aby nie utrudniało ruchu przedsiębiorstwa.

2. W przypadku, gdy zachodzi potrzeba nałożenia zabezpieczenia według t. zw. podwójnego systemu, przedsiębiorca obowiązany jest wykonać czynności, umożliwiające nałożenie takiego zabezpieczenia.

3. Plomb, sznurka i drutu dostarcza władza skarbowa bezpłatnie, laku do nałożenia pieczęci powinien dostarczyć przedsiębiorca.

§ 10. W przypadkach, gdy urzędnicy skarbowi zawiadomieni o potrzebie zdjęcia zabezpieczenia urzędowego nie przybyli na czas, a zwłoka mogłaby narazić przedsiębiorstwo na straty, urzędowe zabezpieczenie, z wyjątkiem zabezpieczeń na przyrządzie kontrolnym, szafce stągwi i zbiorniku przelewowym, może być zdjęte po upływie godziny od wyznaczonego terminu, przy udziale przedstawiciela zarządu gminy (wójta lub sołtysa) oraz w obecności dwóch świadków. Jeżeli urzędowe zebezpieczenie musi być natychmiast usunięte dla uniknięcia grożącego przedsiębiorstwu niebezpieczeństwa lub też znacznych strat, a wyjątkowe warunki nie pozwalają na wezwanie urzędników skarbowych lub administracyjnych - zdjęcia zabezpieczenia urzędowego z wyjątkiem zabezpieczeń, nałożonych na przyrządzie kontrolnym, może dokonać przedsiębiorca lub jego zastępca w obecności trzech świadków. O zdjęciu urzędowego zabezpieczenia, dokonanem w nieobecności urzędnika skarbowego oraz o każdem przypadkowem naruszeniu zabezpieczenia przedsiębiorca powinien niezwłocznie zawiadomić właściwego inspektora K. S. i treść zawiadomienia wpisać do księgi produkcji.

§  11.

1. Urzędnicy K. S. mogą pobierać próby surowców, półfabrykatów i gotowych produktów dla sprawdzenia, czy odpowiadają wymogom niniejszego rozporządzenia.

2. 1 Próbę w razie potrzeby należy przesłać do zbadania właściwej pracowni chemicznej P. M. S., bądź też państwowemu zakładowi badania artykułów spożywczych i przedmiotów użytku. W tych przypadkach pobiera się zawsze dwie próby, z których jedną przesyła się do zbadania, a drugą zostawia celem przechowania w zakładzie. Naczynia z próbami należy zabezpieczyć urzędowo i zaopatrzyć kartkami, na których podaje się nazwę przedsiębiorstwa, datę pobrania próby oraz ilość produktu. Kartkę podpisuje tak urzędnik pobierający próbę, jak również przedsiębiorca lub jego zastępca, który powinien być obecny przy pobraniu próby. Próby półfabrykatów fermentujących należy zabezpieczyć przez dodanie środka konserwacyjnego, którego powinien dostarczyć przedsiębiorca. Na kartce, w którą jest zaopatrzone naczynie z próbą, należy podać ilość i rodzaj dodanego środka konserwacyjnego. O pobraniu próby czyni się odpowiednią wzmiankę w księgach przedsiębiorstwa. Pismo dotyczące wyniku analizy dołącza się do ksiąg przedsiębiorstwa. Po upływie trzech miesięcy przedsiębiorca może użyć próbę stosownie do przeznaczenia spirytusu w niej zawartego.

3. W przypadkach pobrania prób wyrobów spirytusowych z miejsc sprzedaży poza wytwórnią, sprzedawca otrzymuje zwrot kosztów własnych towaru; zwrot należności uskutecznia P. M. S. po otrzymaniu próby.

§  12.

1. Stałemu nadzorowi podlegają zakłady oczyszczania i odwadniania spirytusu, drożdżownie, wytwórnie kwasu octowego, posiadające oddziały oczyszczania, jak również samoistne zakłady oczyszczania, zakłady produkcji eteru lub środków wybuchowych, oraz fabryki wódek, posiadające aparaty destylacyjne - na czas używania tych aparatów.

2. Wolne składy wyrobów wódczanych typu B podlegają stałemu nadzorowi, przyczem pomieszczenia wolnego składu mogą być poddane wspólnemu zamknięciu przedsiębiorcy i K. S., potrzebnemu dla umożliwienia organowi stałego nadzoru kontroli nad przychodem i rozchodem spirytusu i wyrobów wódczanych.

3. Wolne składy eksportowe oraz wolne składy wyrobów wódczanych typu A podlegają wspólnemu zamknięciu przedsiębiorcy i K. S.

4. O ile zakład, podlegający stałemu nadzorowi, połączony jest z innym zakładem wyrobu lub przerobu spirytusu, wówczas stały nadzór rozciąga się na wszystkie przedsiębiorstwa, podlegające nadzorowi skarbowemu.

5. Stały nadzór może być ustanowiony również w innych przedsiębiorstwach wyrabiających lub przerabiających spirytus, o ile izba skarbowa uzna to za potrzebne.

6. Minister Skarbu może w poszczególnych przypadkach zwolnić zakłady, o których mowa w ust. 1 niniejszego paragrafu, od stałego nadzoru.

§ 13. Przedsiębiorcy zakładów, pozostających pod stałym nadzorem, obowiązani są na żądanie urzędu skarbowego dostarczyć bezpłatnie urzędnikom stałego nadzoru położonego w obrębie zakładu, suchego i jasnego mieszkania, składającego się co najmniej z jednego pokoju i kuchni z opałem i oświetleniem. O przydatności lokalu decyduje urząd skarbowy. O ile urząd skarbowy uzna przeznaczone mieszkanie za nieodpowiednie, przedsiębiorca obowiązany jest dostarczyć innego mieszkania.

3.

Księgi kontrolne.

§  14.

1. 2 Przedsiębiorstwa, o których mowa niżej w punktach a) do i), obowiązane są prowadzić odpowiednie do rodzaju zakładu księgi według wzorów dołączonych do niniejszego rozporządzenia, a mianowicie: a) gorzelnie Nr. 1, 2, 3 i 4, b) rektyfikacje i zakłady odwadniania - Nr. 3, 4, 5, 6 i 7, c) zakłady przerobu spirytusu niekonsumcyjnego - Nr 8, 9, 10, 11 i 13, zakłady zaś wyrobu octu tylko Nr 12, a przy produkcji octu innego rodzaju niż spirytusowy - nadto księgi kontrolne według wzoru, ustalonego przez izby skarbowe, d) fabryki wódek i wolne składy typu B - Nr. 14, 15, e) wolne składy eksportowe i wolne składy typu A - Nr. 3, 7 i 14, f) drożdżownie i składnice drożdży - Nr. 16, 17, 18, g) wytwórnie kwasu octowego, połączone z zakładami oczyszczania, i zakłady oczyszczania - Nr 19, 20 i 21, wytwórnie zaś kwasu octowego, nie połączone z zakładami oczyszczania, - księgi według wzorów ustalanych przez izby skarbowe, h) oddziały rektyfikacyjne - Nr. 6 i 7, i) rozlewnie wody kolońskiej - Nr. 22 i 23. Księgi mają być oparafowane i opatrzone pieczęcią właściwego urzędu skarbowego.

2. Wszystkie przedsiębiorstwa, podlegające nadzorowi na zasadzie art. 63, mają posiadać księgę do zapisywania zarządzeń władz skarbowych według wzoru Nr. 24.

3. Przedsiębiorstwa, wymienione w ustępie 1 niniejszego paragrafu, obowiązane są posiadać zapasy odpowiednich formularzy protokółów, oznajmień i świadectw przewodowych, sporządzonych według wzorów, ustalonych w załącznikach (od 25 do 48) do niniejszego rozporządzenia.

4. Zakłady przerobu spirytusu, które prowadzą księgi handlowe, mogą być zwolnione przez izby skarbowe od prowadzenia księgi odbiorców artykułów wyrobionych ze spirytusu, pod warunkiem, że obroty temi artykułami będą uwidaczniane w księgach handlowych w sposób umożliwiający stwierdzenie ilości spirytusu, zawartej w sprzedanych wyrobach, oraz że księgi te będą przez przedsiębiorcę na żądanie okazywane K. S.

5. Wszelkie księgi oraz dokumenty mają być prowadzone według roku obrachunkowego (ust. 6) i mają być czysto utrzymane. Wpisów należy dokonywać atramentem i w sposób wyraźny.

6. Dla zakładów wyrobu spirytusu i drożdży oraz dla oddziałów rektyfikacyjnych przy gorzelniach rokiem obrachunkowym w stosunku do władz skarbowych jest okres od dnia 1 września jednego roku do dnia 31 sierpnia roku następnego (kampanja). Rokiem obrachunkowym dla wszystkich innych zakładów jest rok kalendarzowy. Przy obliczaniu okresów w miesiącach lub ich częściach, miesiąc liczy się za 30 dni.

7. Przedsiębiorstwa obowiązane są sporządzać co miesiąc odpisy ksiąg, prowadzonych według wzorów Nr. 1, 2, 5, 6, 7, 12, 14, 15 i 20 i przesyłać je najpóźniej do dnia piątego następnego miesiąca, po stwierdzeniu zgodności odpisu na miejscu przez urzędnika K. S., wprost izbie skarbowej. Gdyby w tym terminie urzędnik K. S. nie przybył do zakładu, przedsiębiorca względnie zastępca sam potwierdza zgodność odpisu z księgą kontrolną. W odpisach księgi produkcji należy w rubryce "Uwagi" wykazywać ilość zatrudnionych robotników.

8. Izby skarbowe mogą zwolnić od obowiązku przesyłania co miesiąc odpisów ksiąg zakłady, zużywające rocznie nie więcej niż 100 litrów 100% spirytusu. Gorzelnie nie przedstawiają odpisów księgi magazynowej, jeżeli posiadany zapas spirytusu przechowuje się w przenośnem urzędowo zabezpieczonem naczyniu, którego zawartość przy rewizji przyjmuje się bez sprawdzenia.

9. Księgi wraz z dowodami (§ 16) należy wydawać władzom skarbowym na ich żądanie; w tym przypadku należy przechowywać jako dowód wydania ksiąg potwierdzenie urzędników skarbowych, że odebrali te księgi i dokumenty lub pismo władzy skarbowej, żądającej wydania ksiąg oraz dowód ich wysłania.

10. Prowadzone przez przedsiębiorców księgi należy po upływie roku obrachunkowego zamknąć i przechowywać wraz z odnośnemi dokumentami na miejscu w ciągu 5 lat od chwili zamknięcia ksiąg; księgi dotyczące opodatkowania kwasu octowego i drożdży mają być przechowywane w ciągu 10 lat; po upływie tych terminów księgi wraz z dowodami mogą być zniszczone.

11. W razie likwidacji przedsiębiorstwa przed upływem terminów, wskazanych w ust. 10, księgi wraz z dowodami mają być przesłane najpóźniej do dni 14 po zlikwidowaniu wszelkich zapasów, znajdujących się w przedsiębiorstwie, urzędowi skarbowemu do dalszego przechowywania.

§  15.

1. Jeżeli nadesłane przez przedsiębiorcę pisma lub zestawienia zawierają błędy lub niedokładności, przedsiębiorca powinien je usunąć w terminie wyznaczonym przez władzę skarbową.

2. Zmiany i poprawki w pismach, dokumentach i księgach należy przeprowadzać w taki sposób, aby przekreślony tekst pierwotny pozostał czytelny. Każdą zmianę, względnie poprawkę powinna osoba zmieniająca lub też poprawiająca potwierdzić własnym podpisem, podać datę przeprowadzenia zmiany lub poprawki i w razie potrzeby opisać ją.

§  16.

1. Do każdej księgi należy dołączać w osobnych teczkach lub zeszytach protokóły, świadectwa przewozowe i inne dokumenty, na podstawie których wpisuje się do ksiąg odnośne dane.

2. Załączniki, które dotyczą kilku ksiąg, mają być dołączone do tej księgi, do której pierwsze dane załącznika zostały wciągnięte. Każde zaksięgowanie należy uwidocznić na załączniku, podając rodzaj i numer księgi.

§  17.

1. Wpisy codzienne do wszystkich ksiąg należy uskuteczniać bezpośrednio po zakończeniu czynności, będących przedmiotem wpisu, a najpóźniej do godziny 10 dnia następnego.

2. 3 Przy obliczaniu ilości artykułów, podlegających opodatkowaniu, objętych niniejszem rozporządzeniem, oraz przy zapisywaniu tych ilości w księgach kontrolnych i dokumentach, obowiązują następujące przepisy:

A) przy spirytusie:

a) obliczanie codziennych odpędów w gorzelniach i zapisywanie ich w księgach produkcji i magazynowej ma być dokonywane ze ścisłością do 0,1 litra alkoholu, przyczem 0,05 i wyżej zaokrągla się do 0,1 litra, a ilości mniejsze od 0,05 l odrzuca się,

b) pozycje rozchodu spirytusu w gorzelniach, a także pozycje przychodu i rozchodu w zakładach oczyszczania, odwadniania i przerobu spirytusu należy obliczać ze ścisłością do 1 litra alkoholu, zaokrąglając 0,5 i wyżej do 1 litra, - a ilości mniejsze od 0,5 1 odrzucać;

B) przy drożdżach:

a) obliczanie i zapisy drożdży sformowanych należy uskuteczniać ze ścisłością do 0,1 kg,

b) dla drożdży niesformowanych - ze ścisłością do 1 kg;

C) przy kwasie octowym obliczanie i zapisy należy przeprowadzać z dokładnością do l kg bezwodnego kwasu, przyczem 0,5 i wyżej zaokrągla się do 1 kg, a ilości mniejsze od 0,5 kg odrzuca się.

3. Po ukończeniu każdej stronicy ksiąg, posiadających pozycje "z przeniesienia" i "do przeniesienia", należy je podsumować i sumę wyprowadzić w pozycji "do przeniesienia"; pozycję "z przeniesienia" należy prowadzić od początku roku, nadto należy sporządzać zestawienia miesięczne i roczne. Roczne zamknięcia mają być potwierdzone przez inspektora K. S., a pozostałości z poprzedniego roku obrachunkowego mają być przenoszone przez inspektora K. S. do ksiąg, założonych na następny rok obrachunkowy.

4.

Rewizje obrachunkowe.

§ 18. Niezależnie od szczegółowych przepisów o kontroli, podanych w następnych częściach niniejszego rozporządzenia dla każdego rodzaju przedsiębiorstw i zakładów, mają być dokonywane w każdem przedsiębiorstwie, które produkuje, przerabia, bądź magazynuje kwas octowy, drożdże, spirytus lub jego przetwory, rewizje obrachunkowe zapasów spirytusu i wyrobów spirytusowych, kwasu octowego lub drożdży.

§  19.

1. Rzeczywistą pozostałość spirytusu i wyrobów spirytusowych należy ustalać w obecności przedsiębiorcy lub jego zastępcy.

2. Pozostałość książkową należy ustalać na podstawie zapisów w księgach uprzednio sprawdzonych i uzgodnionych z dokumentami.

3. Zawiadomienia, przewidziane w art. 22 ust. 3, należy kierować do właściwego inspektora K. S. Zawiadomienia można również skierować do innego urzędnika K. S. nadzorującego przedsiębiorstwo, przy równoczesnem jednak zawiadomieniu właściwego inspektora K. S.

§ 20. Ujawnione przy każdej rewizji ubytki magazynowe należy zaraz zapisać na rozchód w księdze magazynowej, a gdy przewyższają dopuszczalny zanik obliczyć należność, określoną w art. 22 ust. 2 i zawiadomić o tem natychmiast właściwy urząd skarbowy, przesyłając mu odpis zapisu, uskutecznionego przy rewizji w księdze magazynowej. Urząd ten wydaje orzeczenie, nakładające na przedsiębiorstwo obowiązek uiszczenia należności za ubytki, przekraczające dopuszczalną normę zaniku w ciągu dni 14 od daty doręczenia orzeczenia.

§  21.

1. Ujawnione przy rewizji magazynów gorzelni, rektyfikacyj i wolnych składów nadwyżki spirytusu zapisuje się do ksiąg magazynowych, jako oddzielną pozycję przychodu.

2. Zapisane nadwyżki nie podlegają potrąceniom przy rocznych obrachunkach ubytków.

§  22.

1. Jeżeli przy rewizjach obrachunkowych w rektyfikacjach i zakładach odwadniania zostaną stwierdzone nadwyżki spirytusu w magazynach, a jednocześnie będą ustalone nadmierne ubytki aparatowe, bądź odwrotnie, wówczas nadwyżki i ubytki podlegają wzajemnemu wyrównaniu przy odpowiedniem sprostowaniu zapisów w księgach.

2. Przy rewizjach rektyfikacyj i zakładów odwadniania, ogólny ubytek magazynowy spirytusu wszelkich rodzajów i stwierdzony ubytek aparatowy należy dodać i porównać z sumą dozwolonych zaników: magazynowego i aparatowego. W razie stwierdzenia po takiem porównaniu nadmiernych ubytków, należy postąpić według przepisów § 20.

3. Obrachunkowe rewizje rektyfikacyj i zakładów odwadniania mają być dokonywane wyłącznie po stwierdzeniu wszystkich zapasów spirytusu i po opróżnieniu aparatu rektyfikacyjnego lub odwadniającego.

§  23.

1. Rewizje przeprowadza się w okresach miesięcznych, kwartalnych, rocznych (rewizje okresowe), i w terminach dowolnych (rewizje niespodziewane).

2. W końcu każdego roku obrachunkowego przeprowadza się w każdem przedsiębiorstwie roczną obrachunkową rewizję zapasów spirytusu, celem ostatecznego ustalenia ubytków za cały rok obrachunkowy. W wyniku tej rewizji może nastąpić wyrównanie ubytków. Jeżeli mianowicie porównanie zaników za cały okres roczny z rzeczywistemi ubytkami spirytusu wykaże, że części zaników nie wykorzystano, wówczas stwierdzone w ciągu roku ubytki mogą być odpowiednio zmniejszone. Należności za te ubytki, pobrane od przedsiębiorstwa, zwraca się wtedy stosownie do ilości niewykorzystanych zaników.

3. Wyrównanie ubytków na powyższych zasadach nie może nastąpić tylko wówczas, gdy wdrożone w ciągu roku dochodzenia celem stwierdzenia przyczyny nadmiernych ubytków spirytusu ustaliły winę przedsiębiorcy. Przepis ten nie ma również zastosowania w gorzelniach w przypadkach, przewidzianych w § 86.

4. Rewizję roczną przeprowadza się nie wcześniej niż w ostatnim dniu okresu obrachunkowego po zakończeniu prac i nie później, niż w pierwszych pięciu dniach po ostatnim dniu okresu obrachunkowego. O ile przedsiębiorstwo zakończyło ruch i zapasów spirytusu nie posiada, a stan taki ma trwać do końca roku obrachunkowego, roczna rewizja może być przeprowadzona w dowolnym czasie po unieruchomieniu zakładu.

5.

Zaniki.

§ 24. Celem wyrównania naturalnych strat (ubytków) spirytusu, ustala się najwyższe dopuszczalne normy tych strat, nazywane w dalszym ciągu tego rozporządzenia "zanikami":

a) zanik magazynowy (składowy), dla wyrównania naturalnych strat przy przechowywaniu spirytusu,

b) zanik rektyfikacyjny (aparatowy), dla wyrównania naturalnych strat przy oczyszczaniu spirytusu,

c) zanik przy odwadnianiu spirytusu (aparatowy), dla wyrównania naturalnych strat przy odwadnianiu spirytusu,

d) zanik drogowy, dla wyrównania naturalnych strat przy przewożeniu spirytusu.

§  25.

1. Normy zaniku przy magazynowaniu spirytusu stosuje się tylko w gorzelniach, rektyfikacjach, zakładach odwadniania i w wolnych składach eksportowych spirytusu.

2. 4 Zanik magazynowy w rektyfikacjach, zakładach odwadniania, wolnych składach eksportowych i gorzelniach przemysłowych, owocowych i pejsachowych oblicza się jako odsetek od ilości spirytusu, faktycznie magazynowanych, czyli od sumy codziennych pozostałości według zapisów ksiąg magazynowych, a mianowicie:

przy magazynowaniu surówki w zbiornikach:	a) zmiennem	- 0,002%
	b) stałem	- 0,001%
przy magazynowaniu surówki w beczkach:	a) zmiennem	- 0,006%
	b) stałem	- 0,003%
przy magazynowaniu rektyfikatu wszelkich	a) zmiennem	- 0,003%
gatunków w zbiornikach:	b) stałem	- 0,0015%
przy magazynowaniu rektyfikatu wszelkich	a) zmiennem	- 0,01%
gatunków w beczkach:	b) stałem	- 0,005%

Dla ustalenia ilości stale magazynowanych przyjmuje się z danego okresu kwartalnego (roku obrachunkowego) najmniejszą dzienną pozostałość, uważając ją za ilość stale magazynowaną w danym kwartale. Dla obliczenia zaniku ustala się: a) sumę codziennych pozostałości dla spirytusu stale magazynowanego, mnożąc najmniejszą dzienną pozostałość przez faktyczną ilość dni danego kwartału; b) sumę codziennych pozostałości dla spirytusu przy magazynowaniu zmiennem przez odjęcie od całkowitej sumy księgowej dziennych pozostałości spirytusu w danym kwartale sumy dziennych pozostałości, wyprowadzonej dla spirytusu stale magazynowanego (punkt a). Do sum wyprowadzonych w ten sposób stosuje się odpowiednie normy zaniku przy magazynowaniu stałem względnie zmiennem. O ile w danym kwartale okaże się, że jedna lub więcej dziennych pozostałości równa się zeru, oznacza to, że w danym okresie stałego magazynowania nie było i w tym przypadku do całkowitej sumy książkowej dziennych pozostałości stosuje się normę przewidzianą dla magazynowania zmiennego.

3. Niezależnie od norm, przewidzianych w ust. 2 niniejszego paragrafu, uwzględnia się jako dalszy zanik na zlew 0,15% ilości spirytusu, wydanych z magazynu i wywiezionych z przedsiębiorstwa, przyjmując te ilości zgodnie ze świadectwami przewozowemi; dodatkowy ten zanik uwzględnia się w jednakowej normie (0,15%), niezależnie od gatunku spirytusu.

4. Przy każdej rewizji magazynu obliczenie zaniku magazynowego oraz porównanie go z rzeczywistym ubytkiem należy uskuteczniać, biorąc pod uwagę normy dozwolonego zaniku, oraz rzeczywiste ubytki od początku roku obrachunkowego. Przy obliczaniu zaniku dla zakończonych okresów kwartalnych należy przyjmować normy magazynowania stałego oraz zmiennego zgodnie z przepisem ust. 2 niniejszego paragrafu, dla okresów zaś krótszych niż kwartalne należy przyjmować wyłącznie normy magazynowania zmiennego.

5. Dla surówki lub rektyfikatu, magazynowanych w gorzelniach rolniczych, ustanawia się zanik magazynowy w wysokości 0,4% ilości spirytusu, przyjętych w ciągu roku obrachunkowego do magazynu łącznie z pozostałością na początku każdego roku obrachunkowego.

§  26.

1. Zanik rektyfikacyjny ustala się niezależnie od typu aparatu do oczyszczania w wysokości 0,85% ilości surówki, wziętej na aparat do oczyszczania. Podana norma zaniku służy na pokrycie normalnych strat aparatowych, powstałych tak przy oczyszczaniu wziętej na aparat surówki, jak i przy ewentualnym powtórnym przerobie niższych gatunków rektyfikatu, otrzymanych z tej samej surówki.

2. W razie oczyszczania niższych gatunków rektyfikatu, dostarczonych z innych rektyfikacyj, należy przy obliczaniu zaniku rektyfikacyjnego doliczać do ogólnej ilości oczyszczonej surówki także dostarczone ilości niższych gatunków rektyfikatu.

3. Przy obliczaniu zaniku rektyfikacyjnego należy również uwzględniać pozostałości niższych gatunków na początku roku obrachunkowego, o ile były one poddane oczyszczaniu.

4. Zanik rektyfikacyjny ma pokryć także straty spirytusu, powstałe przy niszczeniu odpadków (wód fuzlowych), otrzymywanych przy przemywaniu fuzli.

5. Oleje fuzlowe należy po ich przemyciu doliczać do rzeczywistego zapasu spirytusu w magazynach. Obliczanie i mierzenie ilości fuzli i czystych olejów fuzlowych uskutecznia się zapomocą takiego samego alkoholomierza i na takich samych zasadach, jakie stosuje się do mierzenia spirytusu.

6. W razie powtórnego oczyszczania rektyfikatu I gatunku, przyznaje się dalszy zanik rektyfikacyjny w wysokości 0,6% ilości wziętego na aparat rektyfikatu I gatunku.

§ 27. Zanik przy odwadnianiu spirytusu ustala się niezależnie od gatunku spirytusu w wysokości 0,85% ilości spirytusu wziętego na aparat celem odwodnienia.

§  28.

1. Normy zaniku drogowego mają być stosowane w przypadkach, gdy bywa przewożony spirytus nieskażony lub skażony, obciążony opłatą monopolową od spirytusu konsumcyjnego, bądź nabyty po cenach niższych od cen spirytusu na wódki gatunkowe. Wyjątek stanowią przesyłki spirytusu, kierowane do wolnych składów wyrobów wódczanych typu B, które za stwierdzone przy przewozie braki spirytusu mają uiszczać należność w trybie przepisanym w § 20. Zanik oblicza się w zależności od czasu przebywania przesyłki w drodze oraz w zależności od naczyń, w jakich spirytus jest przewożony, jako odsetek od ilości załadowanych czyli zapisanych w świadectwie przewozowem, a mianowicie:

A)	za każdy dzień przewozu w wagonach - cysternach	po 0,01%,
	za każdy dzień przewozu w beczkach	po 0,04%,
B)	w razie potrzeby przelania spirytusu w drodze z beczek do wagonów - cystern lub odwrotnie uwzględnia się na każdy przelew jako dalszy zanik	po 0,15%,
C)	przy przyjęciu przesyłki spirytusu do magazynu uwzględnia się jako dalszy zanik na zlew:
	a) przy przyjęciu sposobem objętościowym, gdy spirytus dostarczono w wagonach-cysternach	po 0,25%,
	i w razie, gdy spirytus dostarczono w beczkach	po 0,35%,
	b) przy wagowym systemie przyjęcia, niezależnie od naczyń, w których spirytus dostarczono	po 0,15%.

2. Ponadto, obliczając zanik drogowy, należy wziąć pod uwagę, że:

a) dzień wysłania i dzień przyjęcia przesyłki liczy się za jeden dzień,

b) przy przewozie spirytusu, trwającym krócej niż jeden dzień, normy, przewidzianej w ust. 1 punkt A, nie oblicza się,

c) przy przelewach w drodze z jednych naczyń do drugich pierwszy i ostatni dzień przewożenia przesyłki w tych samych naczyniach (t. j. w beczkach lub cysternach) liczy się za jeden dzień,

d) o ile spirytus dostarczono w beczkach, lub w cysternach i w nich pozostawiono do magazynowania, prawo do korzystania z zaniku na zlew (ust. 1 punkt C) nie przysługuje przedsiębiorstwu, które spirytus wysłało.

3. 5 W dniu wysłania przesyłki z przedsiębiorstwa należy sporządzić świadectwo przewozowe oraz zapisać wysłany spirytus na rozchód w księdze magazynowej przedsiębiorstwa wysyłającego. W gorzelni rolniczej wystawienie świadectwa przewozowego oraz zapisanie spirytusu na rozchód może być dokonane najwcześniej na 2 dni poprzedzające dzień wysyłki, o ile miało miejsce w gorzelni wcześniejsze napełnienie spirytusem naczyń przewozowych. Niezwłocznie po przyjęciu spirytusu w miejscu przeznaczenia należy sporządzić protokół przyjęcia i zapisać spirytus na przychód w księdze magazynowej przedsiębiorstwa otrzymującego przesyłkę. Daty świadectwa przewozowego i protokołu przyjęcia określają czas przebywania przesyłki w drodze i służą za podstawę do obliczenia zaniku drogowego na zasadach niniejszego paragrafu.

§  29.

1. Przy przewozie spirytusu, obciążonego opłatą monopolową, odpowiedzialność za nadmierne ubytki drogowe ponosi przedsiębiorstwo wysyłające, o ile stosownie do kolejowych przepisów przewozowych za braki spirytusu nie jest odpowiedzialna kolej. Przy przewozie spirytusu, nabytego po cenach niższych od ceny spirytusu na wódki gatunkowe, odpowiedzialność za nadmierne ubytki drogowe ponosi odbiorca przesyłki, z wyjątkiem przypadków, gdy wysyłający oznajmi, że przyjmuje odpowiedzialność na siebie; oznajmienie takie należy złożyć na piśmie inspektorowi K. S., właściwemu dla przedsiębiorstwa wysyłającego.

2. Za nadmierne ubytki drogowe pobiera się należność:

a) przy przewozie spirytusu, obciążonego opłatą monopolową - w wysokości przewidzianej w ust. 2 art. 22,

b) przy przewozie spirytusu, nabytego po cenach niższych od ceny spirytusu na wódki gatunkowe, opłatę - w wysokości różnicy pomiędzy ceną zapłaconą, a ceną obowiązującą za spirytus do wyrobu wódek gatunkowych.

§  30.

1. Przedsiębiorstwo wysyłające lub odbierające spirytus (§ 29) nie jest odpowiedzialne za nadmierne ubytki drogowe spirytusu, jeżeli przesyłkę wysłano przy udziale urzędnika K. S., a przy przyjęciu przesyłki stwierdzono urzędowo, że naczynia nie uległy w drodze uszkodzeniu i nałożone na tych naczyniach urzędowe zabezpieczenia nie zostały naruszone; w tych przypadkach stwierdzone nadmierne ubytki drogowe mają być zapisane na przychód w księgach magazynowych przedsiębiorstwa wysyłającego.

2. Ubytki drogowe nie mogą być wyrównywane z niewykorzystanemi zanikami innych kategoryj (magazynowy i rektyfikacyjny) względnie z nadwyżkami, stwierdzonemi w innych przesyłkach.

3. Nadwyżki, stwierdzone przy przyjęciu przesyłek, zapisuje się na rozchód w księdze magazynowej przedsiębiorstwa wysyłającego spirytus.

4. 6 Orzeczenia wymiarowe bądź decyzje o zapisaniu na przychód w księgach przedsiębiorstwa nadmiernego ubytku drogowego wydaje urząd skarbowy. Należność powinna być uiszczona w ciągu dni czternasta od daty doręczenia orzeczenia.

§ 31. Wysokość zaników dla zakładów, o których mowa w art. 62 ust. 9, będzie ustalana indywidualnie dla poszczególnego zakładu w zezwoleniach, wydawanych na urządzenie tych zakładów.

§ 32. Nadwyżki spirytusu, ustalone przy obrachunkowych rewizjach, w fabrykach wódek gatunkowych (wolnych składach typu B § 217) mają być zapisywane na przychód w księdze obrachunkowej, przyczem mają zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 4.

6.

Kredyt, zabezpieczenia, rozkładanie na raty i umarzanie podatków od kwasu octowego i drożdży oraz kary za zwłokę.

§  33.

1. Kredytowanie płatności podatku od drożdży i kwasu octowego, rozkładanie spłaty tych podatków na raty i umarzanie zaległości załatwiają władze skarbowe, stosownie do przepisów o organizacji i zakresie działania tych władz.

2. Z kredytu nie mogą korzystać osoby, znajdujące się w stanie upadłości lub pod nadzorem sądowym.

§  34.

1. Pokredytowane należności zabezpiecza się:

a) przez wpisanie do ksiąg gruntowych (wieczystych) hipoteki kaucyjnej,

b) przez solidarną porękę zakładów kredytowych, których zdolność poręki uznana zostanie przez Ministra Skarbu. Kredyt gaśnie, gdy poręczająca instytucja wstrzymała lub zawiesiła wypłaty, względnie gdy odnośnemu zakładowi została ogłoszona upadłość,

c) przez zastaw papierów wartościowych, przyjmowanych pod zastaw przez Bank Polski oraz akcyj Banku Polskiego.

2. W przypadku ofiarowania zabezpieczenia w sposób, przewidziany w ustępie 1, przedsiębiorca powinien dostarczyć zabezpieczenia na kwotę równającą się wysokości żądanego kredytu, powiększoną o 20%.

3. Inne formy zabezpieczenia mogą być przyjęte jedynie za zezwoleniem Ministra Skarbu.

§  35.

1. Osoba, dająca zabezpieczenie wymienione w § 34 ust. 1 punkty b) i c), powinna wystawić dokument poręki względnie zastawu według wzorów, podanych w załączniku A. Na terenie mocy obowiązującej Kodeksu Napoleona i Tomu X Cz. I Zbioru Praw b. Ces. Ros. dokument zastawu ma być sporządzony w formie notarjalnej.

2. Do podania o udzielenie kredytu za zabezpieczeniem hipotecznem należy dołączyć wyciąg z wykazu hipotecznego, obejmujący wszystkie działy względnie karty i oszacowanie odnośnej nieruchomości, dokonane przez władze sądowe bądź wojewódzkie władze administracji ogólnej, lub też przez banki państwowe i zakłady kredytu długoterminowego (towarzystwa kredytowe ziemskie lub miejskie). Kredytu udziela się w wysokości do 50% szacunku gruntów i budynków, bez ich wewnętrznego urządzenia po potrąceniu z tej sumy wszystkich długów hipotecznych. Uwzględnia się tylko budynki murowane, kryte w sposób ogniotrwały, mieszkalne i przemysłowe. Z kredytu korzystać można dopiero po zapisaniu prawa zastawu względnie hipoteki kaucyjnej na sumę o 20% wyższą od pokredytowanej należności i po dostarczeniu dowodów zapisania kaucji oraz, o ile nieruchomość podlega ubezpieczeniu od ognia - po dostarczeniu polisy asekuracyjnej, opiewającej na kwotę nie mniejszą niż suma kaucyjna oraz cesji, względnie dowodu scedowania na rzecz władzy skarbowej, udzielającej kredytu, sumy ubezpieczenia, płatnej na wypadek pożaru. Zapis kaucyjny ma figurować na pierwszem miejscu hipoteki, na dalszych miejscach zapis może być przyjęty tylko za zgodą Ministra Skarbu.

§  36.

1. Od pokredytowanych należności pobiera się odsetki w wysokości 6% w stosunku rocznym.

2. Pokredytowane kwoty płatne są najpóźniej w dniu upływu terminu kredytu, a jeśli termin płatności pokredytowanej należności przypada w niedzielę lub święto, wówczas należność uiszcza się w następnym dniu powszednim.

3. Nieuiszczenie pokredytowanej należności w oznaczonym terminie powoduje natychmiastową wymagalność w powyższym terminie nietylko płatnych w tym czasie zaległości, lecz również wszelkich nawet później płatnych kwot, przypadających z tytułu pokredytowanej należności. W tym przypadku ulega ściągnięciu w drodze przymusowej całkowita należność, przypadająca od dłużnika, zwiększona o odsetki za pokredytowanie, obliczone do daty uchybionego terminu płatności, od której to należności, zwiększonej o wskazane powyżej odsetki, biec będzie nadto kara za zwłokę w wysokości wskazanej w § 37 za czas od powyższego terminu płatności do chwili wyegzekwowania lub uiszczenia należności. Nadto nieuiszczenie w terminie pokredytowanej należności powoduje utratę prawa korzystania z kredytu, które może być przywrócone jedynie za zgodą Ministra Skarbu.

4. Podatek spożywczy od drożdży i kwasu octowego może być pokredytowany wytwórcy na okres nie dłuższy niż 6 tygodni, licząc od terminu płatności podatku; 6-tygodniowy termin kredytu liczy się od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym drożdże lub kwas octowy wydano z wytwórni do wolnego obrotu.

§ 37. W razie nieuiszczenia pokredytowanych należności w terminie płatności należeć się będą z samego prawa bez potrzeby wzywania i skargi sądowej kary za zwłokę w wysokości określonej w art. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 maja 1927 r. (Dz. U. R. P. Nr. 46, poz. 401), jak dla wszelkich podatków bezpośrednich z wyjątkiem podatku gruntowego.

7.

Opłaty od wyrobu, przerobu i magazynowania spirytusu, od wyrobu drożdży oraz sprzedaży spirytusu i napojów alkoholowych.

§  38.

1. Wszelkie przedsiębiorstwa, które na zasadzie art. 62 uiszczają opłaty patentowe, mają kwit na uiszczoną opłatę przechowywać i okazywać na żądanie urzędników kontrolujących przedsiębiorstwo.

2. Niezwłocznie po uiszczeniu opłaty przedsiębiorstwo, prowadzące księgi kontrolne, zapisuje to w księdze produkcji, przerobu lub magazynowania spirytusu, wyszczególniając uiszczoną kwotę, datę i numer kwitu kasowego.

§ 39. 7 Za sezonową sprzedaż napojów alkoholowych uważa się sprzedaż wykonywaną nie dłużej niż przez 6 miesięcy, bądź to w okresie miesięcy letnich, bądź to zimowych. Opłatę sezonową uiszcza się przed rozpoczęciem sprzedaży sezonowej.

§ 40. Przy klasyfikowaniu zakładów sprzedaży, wymienionych w części IV ust. 2 lit. A punkty a) i b) taryfy do rozp. P. R., należy przyjmować przeciętną liczbę pracowników zatrudnionych w danym zakładzie w półroczu, poprzedzającem uiszczenie opłaty na następny okres. Za pracowników uważa się wszystkie osoby zatrudnione w danym zakładzie, bez względu na sposób ich wynagrodzenia, z wyjątkiem przedsiębiorcy i jego małżonki względnie małżonka. Dla zakładów nowopowstałych przyjmuje się dla pierwszego półrocza ilość pracowników zgłoszoną przez przedsiębiorcę zakładu sprzedaży.

§ 41. 8 Wolne składy wyrobów wódczanych typu A uiszczają opłatę patentową przewidzianą dla zakładów hurtowej sprzedaży wszelkich napojów alkoholowych.

§ 42. 9 Zakłady, wykonywujące sprzedaż napojów alkoholowych na podstawie jednego zezwolenia w różnych lokalach, posiadających bezpośrednie wewnętrzne połączenie, uiszczają opłatę w pojedyńczej wysokości.

Przedsiębiorcy hurtowej sprzedaży monopolowych wyrobów wódczanych i spirytusu na cele domowo-lecznicze, którzy na mocy umów z P. M. S. prowadzić będą tę sprzedaż w określonym w umowie rejonie, opłacają od wszystkich punktów hurtowej sprzedaży monopolowych wyrobów wódczanych i spirytusu na cele domowo-lecznicze, uruchamianych zgodnie z umową w obrębie rejonu, tylko jedną opłatę.

§ 43. Fabryki wódek, posiadające kilka oddziałów fabrykacyjnych (§ 170), uiszczają opłaty od przerobu tylko od oddziału, w którym odbywa się nalew gotowych wyrobów.

§ 44. 10 (skreślony).

§  45.

1. Pod względem opłat patentowych od sprzedaży spirytusu i napojów alkoholowych za zakłady restauracyjne uważa się zakłady, podające potrawy gorące (obiady, kolacje i potrawy stosownie do życzenia konsumenta). Wszelkie inne zakłady (cukiernie bez podawania potraw kuchennych, karczmy, domy zajezdne i t. p.) uiszczają opłaty przewidziane w części IV ustęp 2 lit. A punkt c) załącznika do art. 62.

2. W przypadkach wątpliwych co do zaliczenia poszczególnych zakładów do odpowiednich grup wydają orzeczenia urzędy skarbowe (§ 2).

8.

Nabywanie spirytusu zajętego.

§ 46. Podlegający przymusowej sprzedaży w kraju spirytus nabywa P. M. S. po następujących cenach, obowiązujących w chwili nabycia spirytusu, loco najbliższa towarowa stacja kolejowa:

a) spirytus, wyprodukowany na cele konsumcyjne (kontyngentowy) - po cenie spirytusu, jaką uzyskuje dana gorzelnia rolnicza,

b) wszelki inny spirytus - po cenie sprzedażnej skażonej surówki do celów napędowych, zmniejszonej o 25%.

9.

Aparaty do pędzenia i destylacji spirytusu oraz do oczyszczania kwasu octowego.

§  47.

1. Osoby, które zamierzają wyrabiać maszyny, przyrządy lub naczynia, służące do pędzenia i destylacji spirytusu lub do oczyszczania kwasu octowego, obowiązane są przed uruchomieniem przedsiębiorstwa zawiadomić o tem właściwy urząd skarbowy.

2. Przyrządy destylacyjne, sprowadzone z zagranicy, należy zgłosić właściwemu inspektorowi K. S. w przeciągu 48 godzin od dnia ich otrzymania. Inspektor K. S. wydaje poświadczenie zgłoszenia.

3. Kto nabywa przyrządy destylacyjne, skraplacze lub przyrządy do oczyszczania kwasu octowego, obowiązany jest zgłosić te przyrządy w ciągu 48 godzin po nabyciu właściwemu inspektorowi K. S., który wydaje poświadczenie zgłoszenia.

4. Na każdym nowym przyrządzie destylacyjnym, skraplaczu, aparacie do oczyszczania kwasu octowego ma być w sposób widoczny umieszczone nazwisko i miejsce zamieszkania tego, kto przyrząd wyrobił.

5. Posiadacze przyrządów, o których mowa w ustępach poprzednich, powinni przed pozbyciem ich w całości lub w części przedłożyć dokładny opis przyrządu lub też jego części właściwemu inspektorowi K. S. i podać imię, nazwisko i miejsce zamieszkania odbiorcy tegoż przyrządu; pozbycie może nastąpić dopiero po otrzymaniu potwierdzenia, że temu obowiązkowi zadośćuczynili.

6. Od obowiązku zgłoszenia wolne są apteki i laboratorja, nie przerabiające spirytusu, jednak tylko co do tych przyrządów destylacyjnych względnie chłodniczych, które nie mają więcej niż 40 litrów pojemności, albo zrobione są nie z metalu, lecz z innego materjału.

7. 11 Zabrania się bez zezwolenia izby skarbowej używania aparatów destylacyjnych do produkcji esencyj (ekstraktów) alkoholowych do celów konsumcyjnych. Warunki i sposób kontroli zakładów produkujących esencje (ekstrakty) na cele konsumcyjne ustalane będą indywidualnie dla poszczególnych zakładów w wydawanych zezwoleniach.

¹ § 11 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

² § 14 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.

³ § 17 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 30 października 1937 r. (Dz.U.37.79.575) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1938 r.

⁴ § 25 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁵ § 28 ust. 3 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.

⁶ § 30 ust. 4 dodany przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁷ § 39 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

⁸ § 41 zmieniony przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

⁹ § 42 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 30 grudnia 1933 r. (Dz.U.34.3.12) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 12 stycznia 1934 r.

¹⁰ § 44 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 16 kwietnia 1935 r. (Dz.U.35.33.235) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 4 maja 1935 r.

¹¹ § 47 ust. 7 dodany przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 21 lutego 1939 r. (Dz.U.39.18.117) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 11 marca 1939 r.