Część 1 - Konwencja międzynarodowa o zwalczaniu fałszowania pieniędzy wraz z protokółem oraz protokół fakultatywny. Genewa.1929.04.20.
Dz.U.1934.102.919
Akt obowiązującyCZĘŚĆ PIERWSZA
Wysokie Układające się Strony uznają przepisy, zawarte w części pierwszej niniejszej konwencji, za najbardziej skuteczny w obecnych warunkach środek zapobiegania przestępstwom fałszowania pieniędzy i zwalczania ich.
W konwencji niniejszej przez wyraz "pieniądze" rozumie się pieniądze papierowe włącznie z biletami bankowemi i pieniądze kruszcowe, mające kurs na mocy ustawy.
Należy karać jako przestępstwa pospolite:
Każdy z czynów, przewidzianych w artykule 3, należy uważać za przestępstwo odrębne, jeżeli został popełniony w różnych państwach.
Między czynami, przewidzianemi w artykule 3, nie należy co do sankcyj karnych czynić różnicy zależnie od tego, czy chodzi o pieniądze krajowe, czy o pieniądze zagraniczne; przepis ten nie może zależeć od żadnego warunku wzajemności ustawowej lub umownej.
Kraje dopuszczające zasadę recydywy międzynarodowej, uznają, pod warunkami ustalonemi przez ich odnośne ustawodawstwa, obce wyroki skazujące, wydane zagranicą z racji jednego z czynów skazania przewidzianych w art. 3, jako powodujące taką recydywę.
O ile udział powodów cywilnych jest dopuszczalny według ustawodawstwa wenętrznego, zagraniczni powodowie cywilni, wliczając tu ewentualnie Wysoką Układającą się Stronę, której pieniądze sfałszowano, winni korzystać z wszystkich praw, które przyznaje własnym obywatelom ustawodawstwo kraju, gdzie sprawa jest sądzona.
W krajach, które nie uznają zasady wydawania swoich obywateli, obywatele ci, powracający na obszar swego kraju po popełnieniu zagranicą czynów, przewidzianych w artykule 3, winni być karani tak, jak gdyby czyn był popełniony na obszarze ich własnego kraju, i to nawet w przypadku, gdyby winny nabył swoje obywatelstwo już po popełnieniu przestępstwa.
Postanowienie to nie ma zastosowania, jeżeli w wypadku podobnym nie można było zezwolić na wydanie cudzoziemca.
Cudzoziemców, którzy popełnili zagranicą czyny, przewidziane w artykule 3, i znajdują się na obszarze kraju, którego ustawodawstwo wewnętrzne dopuszcza jako przepis ogólną zasadę ścigania przestępstw, popełnionych zagranicą, należy karać tak, jak gdyby czyn był popełniony na obszarze tego kraju.
Obowiązek ścigania zależy od warunku aby wydanie było żądane i aby kraj wezwany nie mógł wydać obwinionego z powodu, nie pozostającego w związku z czynem.
Czyny, przewidziane w artykule 3, są z samego prawa uważane za wypadki, uzasadniające wydanie, w każdym traktacie ekstradycyjnym zawartym lub mającym być zawartym między różnemi Wysokiemi Układającemi się Stronami.
Wysokie Układające się Strony, które nie uzależniają wydania przestępcy od istnienia umowy lub od warunków wzajemności, uznają od tej chwili czyny, przewidziane w art. 3, za wypadki uzasadniające wydawanie sobie wzajemnie przestępców.
Zezwolenie na wydanie nastąpi zgodnie z prawem kraju wezwanego.
Fałszywe pieniądze jako też narzędzia i inne przedmioty oznaczone w artykule 3 Nr. 5, powinny być zajęte i skonfiskowane. Pieniądze te, narzędzia i przedmioty należy po dokonanej konfiskacie wydać na żądanie bądź rządowi, bądź też bankowi emisyjnemu, o którego pieniądze chodzi, z wyjątkiem sztuk stanowiących dowody rzeczowe, których przechowanie w archiwach kryminalnych jest nakazane przez ustawy kraju, gdzie nastąpiło ściganie, oraz z wyjątkiem okazów, których przesłanie do biura centralnego, wymienionego w artykule 12, wydałoby się użytecznem. W każdym razie wszystkie te przedmioty należy uczynić niezdatnemi do użytku.
W każdym kraju dochodzenia w sprawach fałszowania pieniędzy należy w ramach ustawodawstwa wewnętrznego organizować przez biuro centralne.
Biuro centralne winno pozostawać w ścisłej łączności:
Winno ono ześrodkować w każdym kraju wszystkie informacje, mogące ułatwić dochodzenia, zapobieganie i ściganie fałszowania pieniędzy.
Każde biuro centralne w granicach, jakie uzna za pożyteczne, winno przesłać biurom centralnym innych krajów zbiór autentycznych, lecz unieważnionych okazów pieniędzy własnego kraju.
W tych samych granicach będzie ono zawiadamiało regularnie zagraniczne biura centralne, udzielając wszelkich potrzebnych informacyj:
Wyjąwszy wypadki o znaczeniu czysto miejscowem, każde biuro centralne w granicach, jakie uzna za pożyteczne, winno komunikować zagranicznym biurom centralnym:
Do zawiadomienia o sfałszowaniu biletów bankowych lub państwowych będzie dołączony opis techniczny podrobionych biletów, dostarczony wyłącznie przez instytucję emisyjną, której bilety zostały sfałszowane; przytem będzie przesłana odbitka fotograficzna albo - jeśli to możliwe - jeden egzemplarz sfałszowanego biletu. W wypadkach pilnych będzie można przesłać dyskretnie zainteresowanym biurom centralnym powiadomienie i krótki opis, pochodzące od władz policyjnych, niezależnie od powiadomienia i opisu technicznego, o którym mowa powyżej;
Przedstawiciele biur centralnych Wysokich Układających się Stron winni od czasu do czasu dla zapewnienia, udoskonalenia i rozwoju bezpośredniej współpracy międzynarodowej w dziedzinie zapobiegania i zwalczania fałszowania pieniędzy odbywać konferencje z udziałem przedstawicieli banków emisyjnych i zainteresowanych władz centralnych. Przedmiotem jednej z tych konferencyj będzie mogła być organizacja i kontrola międzynarodowego centralnego biura informacyjnego.
Przesłanie pism rekwizycyjnych, odnoszących się do przestępstw, wskazanych w artykule 3, należy uskuteczniać:
W wypadkach pod a) i c) odpis pisma rekwizycyjnego będzie zawsze wysłany równocześnie do władzy wyższej kraju wezwanego.
W braku porozumienia przeciwnego należy pismo rekwizycyjne zredagować w języku władzy wzywającej, z zastrzeżeniem dla państwa wezwanego możności żądania tłumaczenia na jego język własny, uwierzytelnionego przez władzę wzywającą.
Każda z Wysokich Układających się Stron poda do wiadomości przez zawiadomienie, skierowane do każdej z innych Wysokich Układających się Stron, na jaki lub na jakie z wyżej wskazanych sposobów przesyłania pism rekwizycyjnych zgadza się w odniesieniu do pism rekwizycyjnych tej ostatniej strony.
Dopóki jedna z Wysokich Układających się Stron nie złoży takiego oświadczenia, dotychczasowy jej sposób postępowania co do pism rekwizycyjnych pozostanie utrzymany.
Wykonanie pism rekwizycyjnych nie może pociągać za sobą zwrotu opłat i innych kosztów prócz kosztów ekspertyz.
Żadnego z postanowień niniejszego artykułu nie można interpretować jako zobowiązanie Wysokich Układających się Stron do przyjęcia w dziedzinie karnej systemu dowodów sprzecznego z ich ustawami
Uczestnictwa którejkolwiek z Wysokich Układających się Stron w niniejszej konwencji nie należy tłumaczyć jako naruszającego jej stanowisko w ogólnej kwestji kompetencji jurysdykcji karnej jako zagadnienia prawa międzynarodowego.
Konwencja niniejsza nie narusza zasady, że czyny, przewidziane w artykule 3, winny być w każdym kraju oceniane, ścigane i sądzone zgodnie z przepisami ogólnemi jego ustawodawstwa wewnętrznego, z zastrzeżeniem, że nie może być nigdy czynom tym zapewniona bezkarność.