Jugosławia-Polska. Układ o Przyjaźni i Pomocy Wzajemnej. Warszawa.1946.03.18.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1947.26.100

Akt utracił moc

Wersja od: 18 marca 1946 r.

UKŁAD

o Przyjaźni i Pomocy Wzajemnej między Rzecząpospolitą Polską i Federacyjną Ludową Republiką Jugosławią.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

PREZYDENT KRAJOWEJ RADY NARODOWEJ

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu osiemnastym marca tysiąc dziewięćset czterdziestego szóstego roku podpisany został w Warszawie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii Układ o Przyjaźni i Pomocy Wzajemnej o następującym brzmieniu dosłownym:

UKŁAD

o Przyjaźni i Pomocy Wzajemnej

między

RZECZĄPOSPOLITĄ POLSKĄ

i

FEDERACYJNĄ LUDOWĄ REPUBLIKĄ JUGOSŁAWIĄ

Prezydent Krajowej Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej z jednej strony i

Prezydium Narodnej Skupsztiny Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii z drugiej strony

wyciągając wnioski z doświadczeń ubiegłej wojny, która na skutek agresji Niemiec i ich sojuszników wyrządziła ogromne spustoszenia zarówno w Polsce jak i w Jugosławii,

pragnąc zacieśnić węzły odwiecznej przyjaźni pomiędzy bratnimi narodami słowiańskimi obu państw, szczególnie wzmocnione i utrwalone w toku wspólnej walki o wolność, niepodległość i demokrację przeciwko Niemcom i ich sojusznikom w ubiegłej wojnie,

wychodząc z założenia, że umocnienie i pogłębienie przyjaźni między Polską i Jugosławią odpowiada najżywotniejszym interesom obu krajów i będzie najskuteczniej służyło sprawie rozwoju kulturalnego i gospodarczego Polski i Jugosławii,

dążąc do utrwalenia pokoju i bezpieczeństwa Polski i Jugosławii oraz powszechnego pokoju i bezpieczeństwa,

postanowili zawrzeć Układ o Przyjaźni i Pomocy Wzajemnej i w tym celu wyznaczyli jako swych pełnomocników:

Prezydent Krajowej Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej

Premiera Rządu Jedności Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej EDWARDA OSÓBKĘ-MORAWSKIEGO,

Prezydium Narodnej Skupsztiny Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii

Premiera Rządu Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii Marszałka Jugosławii JÓZEFA BROZ-TITO,

którzy, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  I.

Każda z Wysokich Umawiających się Stron zobowiązuje się nie zawierać żadnego sojuszu ani nie brać udziału w żadnej akcji, skierowanej przeciwko drugiej Wysokiej Umawiającej się Stronie.

Artykuł  II.

W wypadku groźby dla pokoju i bezpieczeństwa jednego lub drugiego kraju. Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się konsultować się co do swego postępowania podobnie jak w ważniejszych wypadkach, dotyczących interesów obydwu krajów.

Artykuł  III.

Jeżeli jedna z Wysokich Umawiających się Stron zostanie w wyniku agresji wciągnięta w działania wojenne przeciwko Niemcom bądź przeciwko państwu, które było z Niemcami sprzymierzone w ubiegłej wojnie, albo przeciwko jakiemukolwiek innemu państwu, które sprzymierzyłoby się bezpośrednio lub w jakiejkolwiek formie z Niemcami, bądź z ich sojusznikiem w takiej agresji, druga Wysoka Umawiająca się Strona udzieli jej natychmiastowej wojskowej oraz innej pomocy i poparcia wszelkimi środkami, będącymi w jej rozporządzeniu.

Artykuł  IV.

Układ niniejszy niczym nie uchybia zobowiązaniom, zaciągniętym przez obie Wysokie Umawiające się Strony względem państw trzecich.

Wysokie Umawiające się Strony będą wykonywały niniejszy Układ w myśl Statutu Organizacji Narodów Zjednoczonych i będą popierały wszelką inicjatywę, zmierzającą do usunięcia ognisk agresji i utrwalenia pokoju i bezpieczeństwa w świecie.

Artykuł  V.

Układ niniejszy wchodzi to życie z dniem podpisania i będzie obowiązywał przez lat dwadzieścia.

Jeżeli nie będzie on wypowiedziany przez jedną z Wysokich Umawiających się Stron przynajmniej na rok przed upłynięciem umownego terminu, będzie uważany za odnowiony na dalszy okres lat pięciu i tak w dalszym ciągu.

Układ podlega ratyfikacji. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych zostanie dokonana w Belgradzie w możliwie najkrótszym czasie.

Na dowód czego wyżej wymienieni pełnomocnicy podpisali Układ niniejszy i wycisnęli na nim swe pieczęcie.

Sporządzono w Warszawie dnia 18 marca tysiąc dziewięćset czterdziestego szóstego roku w dwóch egzemplarzach, każdy w języku polskim i serbsko-chorwackim, które są oba autentyczne.

Po zaznajomieniu się z powyższym Układem, uznany on został za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadcza się, że jest przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony oraz że będzie niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 20 maja 1946 roku.