Tytuł 3 - POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ŚWIADCZEŃ RZECZOWYCH I PIENIĘŻNYCH - Holandia-Polska. Umowa o zabezpieczeniu społecznym. Warszawa.2003.03.26.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2005.75.660

Akt obowiązujący

Wersja od: 1 maja 2004 r.

TYTUŁ  III

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ŚWIADCZEŃ RZECZOWYCH I PIENIĘŻNYCH

Rozdział  1

Świadczenia rzeczowe

Artykuł  15

Sumowanie okresów ubezpieczenia

1. Jeżeli osoba przebyła okresy ubezpieczenia zgodnie z ustawodawstwem obu Umawiających się Stron, to okresy te sumuje się w celu nabycia, zachowania lub odzyskania prawa do świadczeń rzeczowych, o ile okresy te się nie pokrywają.

2. Jeżeli ustawodawstwo Umawiającej się Strony uzależnia prawo do obowiązkowego ubezpieczenia od przebycia okresów ubezpieczenia, uwzględnia się również, jeżeli jest to konieczne, okresy ubezpieczenia przebyte zgodnie z ustawodawstwem drugiej Umawiającej się Strony, tak jakby były okresami ubezpieczenia przebytymi zgodnie z ustawodawstwem Umawiającej się Strony wymienionej jako pierwsza.

Artykuł  16

Prawo do świadczeń rzeczowych

1. Jeżeli pracownik spełnia warunki do otrzymania świadczeń rzeczowych według ustawodawstwa Umawiającej się Strony i został czasowo delegowany przez pracodawcę na terytorium drugiej Umawiającej się Strony w celu wykonywania tam pracy, zarówno on, jak i towarzyszący mu członkowie rodziny mają prawo do otrzymania świadczeń rzeczowych natychmiast, koniecznych dla ratowania zdrowia lub życia osoby zainteresowanej, przyznawanych przez instytucję miejsca pobytu zgodnie z postanowieniami ustawodawstwa stosowanego przez tę instytucję, na koszt właściwej instytucji. Powyższe postanowienie stosuje się odpowiednio do osób zatrudnionych w transporcie międzynarodowym, o których mowa w artykule 11, oraz towarzyszących im członków rodzin.

2. Przy stosowaniu ustępu 1 przyznanie protez, sprzętu lub innych świadczeń rzeczowych o znacznej wartości zależy od zgody właściwej instytucji, chyba że przyznanie tego świadczenia rzeczowego nie może być odsunięte w czasie bez poważnego zagrożenia życia lub zdrowia osoby zainteresowanej. Lista takich świadczeń zostanie uzgodniona przez instytucje łącznikowe wyznaczone w porozumieniu administracyjnym, o którym mowa w artykule 36 ustęp 1.

3. Jeżeli pracownik spełnia warunki do otrzymania świadczeń rzeczowych na podstawie ustawodawstwa Umawiającej się Strony, to członkowie rodziny mający miejsce zamieszkania na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, którzy nie mają prawa do świadczeń rzeczowych na podstawie ustawodawstwa tej Umawiającej się Strony, mają prawo do świadczeń rzeczowych udzielanych przez instytucję ich miejsca zamieszkania zgodnie z ustawodawstwem stosowanym przez tę instytucję, na koszt właściwej instytucji.

4. Jeżeli osoba uprawniona do emerytur lub rent na podstawie ustawodawstwa obu Umawiających się Stron ma prawo do świadczeń rzeczowych na podstawie ustawodawstwa tej Umawiającej się Strony, na terytorium której ma miejsce zamieszkania, osoba ta i członkowie jej rodziny mają prawo do świadczeń rzeczowych udzielanych przez instytucję miejsca zamieszkania i na jej koszt, tak jakby osoba ta była uprawniona do emerytury lub renty wyłącznie na podstawie ustawodawstwa tej Umawiającej się Strony.

5. Osoba uprawniona do emerytury lub renty na podstawie ustawodawstwa Umawiającej się Strony, która ma miejsce zamieszkania na terytorium drugiej Umawiającej się Strony i nie posiada prawa do świadczeń rzeczowych na podstawie ustawodawstwa tej Umawiającej się Strony, ma prawo do świadczeń rzeczowych przyznawanych przez instytucję miejsca zamieszkania zgodnie ze stosowanym przez tę instytucję ustawodawstwem, na koszt właściwej instytucji. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do członków rodziny osoby uprawnionej do emerytury lub renty mających, tak jak i ona, miejsce zamieszkania na terytorium tej Umawiającej się Strony.

6. Jeżeli osoba uprawniona do emerytury lub renty na podstawie ustawodawstwa Umawiającej się Strony ma miejsce zamieszkania na terytorium tej Umawiającej się Strony i posiada prawo do świadczeń rzeczowych, to jej członkowie rodziny, którzy mają miejsce zamieszkania na terytorium drugiej Umawiającej się Strony i nie mają prawa do świadczeń rzeczowych na podstawie ustawodawstwa tej Umawiającej się Strony, mają prawo do świadczeń rzeczowych udzielanych przez instytucję ich miejsca zamieszkania zgodnie z ustawodawstwem stosowanym przez tę instytucję, na koszt właściwej instytucji.

7. Przy stosowaniu ustępu 5 przyjmuje się, że prawo do świadczeń rzeczowych na podstawie ustawodawstwa niderlandzkiego istnieje, jeżeli osoba uprawniona do emerytury lub renty miałaby prawo do świadczeń rzeczowych, gdyby miała miejsce zamieszkania na terytorium Królestwa Niderlandów.

8. Jeżeli ustawodawstwo Umawiającej się Strony ustala, że składki z tytułu prawa do świadczeń rzeczowych są pobierane od emerytury lub renty, to na podstawie tego ustawodawstwa instytucja uprawniona do pobierania składek potrąca je z wypłacanej emerytury lub renty, jeżeli na podstawie ustępu 5 koszty świadczeń rzeczowych ponosi instytucja tej Umawiającej się Strony.

Artykuł  17

Zwrot kosztów

1. Właściwe instytucje lub instytucje wyznaczone do tego celu przez właściwe władze zwracają sobie wzajemnie rzeczywiste koszty świadczeń rzeczowych poniesione zgodnie z artykułem 16.

2. Właściwe władze mogą uzgodnić, że koszty świadczeń rzeczowych poniesione zgodnie z artykułem 16 są zwracane w postaci kwot zryczałtowanych.

Rozdział  2

Świadczenia pieniężne z tytułu choroby i macierzyństwa

Artykuł  18

Sumowanie okresów ubezpieczenia

1. Świadczenia pieniężne przysługujące z tytułu czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby i macierzyństwa są przyznawane przez właściwą instytucję tej Umawiającej się Strony, której ustawodawstwo stosowane jest do pracownika lub osoby pracującej na własny rachunek, zgodnie z tytułem II umowy.

2. Jeżeli ustawodawstwo Umawiającej się Strony uzależnia prawo do świadczeń pieniężnych z tytułu czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby i macierzyństwa od przebycia okresów ubezpieczenia, właściwa instytucja uwzględnia, o ile jest to konieczne, okresy ubezpieczenia przebyte zgodnie z ustawodawstwem drugiej Umawiającej się Strony, o ile się nie pokrywają, tak jakby były okresami ubezpieczenia przebytymi zgodnie z własnym ustawodawstwem.

Rozdział  3

Postanowienia dotyczące stosowania ustawodawstwa polskiego w zakresie emerytur, rent z tytułu niezdolności do pracy i rent po śmierci żywiciela

Artykuł  19

Prawo do emerytury i renty z tytułu niezdolności do pracy i renty po śmierci żywiciela

1. Jeżeli prawo do emerytury lub renty według ustawodawstwa polskiego jest uzależnione od przebycia okresów ubezpieczenia, to, jeżeli jest to niezbędne, uwzględniane będą okresy ubezpieczenia przebyte zgodnie z ustawodawstwem niderlandzkim, jeżeli okresy te się nie pokrywają.

2. Jeżeli prawo do emerytury lub renty według ustawodawstwa polskiego może powstać wyłącznie z uwzględnieniem okresów ubezpieczenia przebytych zgodnie z ustawodawstwem niderlandzkim, to właściwa instytucja:

a) ustala teoretyczną kwotę emerytury lub renty, jaka przysługiwałaby w przypadku, gdyby wszystkie okresy ubezpieczenia zostały przebyte na podstawie ustawodawstwa polskiego,

b) na podstawie teoretycznej kwoty emerytury lub renty, o której mowa w punkcie a), ustala rzeczywistą kwotę świadczenia w oparciu o proporcję okresów ubezpieczenia przebytych zgodnie z ustawodawstwem polskim do sumy wszystkich uwzględnionych okresów ubezpieczenia.

3. Jeżeli prawo do emerytury lub renty według ustawodawstwa polskiego może powstać bez uwzględnienia okresów ubezpieczenia przebytych zgodnie z ustawodawstwem niderlandzkim, to właściwa instytucja ustali prawo i obliczy kwotę świadczenia, uwzględniając wyłącznie własne okresy ubezpieczenia, chyba że wysokość emerytury lub renty obliczonej zgodnie z ustępem 2 będzie korzystniejsza.

4. Jeżeli ustawodawstwo polskie uzależnia przyznanie emerytury lub renty od warunku podlegania pracownika lub osoby pracującej na własny rachunek temu ustawodawstwu w momencie, w którym miało miejsce zdarzenie powodujące nabycie prawa do emerytury lub renty, warunek ten uważa się za spełniony, jeżeli pracownik lub osoba pracująca na własny rachunek podlegały ubezpieczeniu, w tym momencie, na mocy ustawodawstwa niderlandzkiego lub jeżeli na mocy ustawodawstwa niderlandzkiego pobierają emeryturę lub rentę na podstawie okresów ubezpieczenia przebytych zgodnie z ustawodawstwem niderlandzkim.

5. Jeżeli ustawodawstwo polskie uzależnia przyznanie emerytury lub renty od przebycia okresów ubezpieczenia w zawodzie objętym odrębną regulacją lub od wykonywania określonego zatrudnienia, to okresy ubezpieczenia przebyte według ustawodawstwa niderlandzkiego są uwzględniane przy przyznawaniu tej emerytury lub renty tylko wtedy, gdy zostały przebyte w tym zawodzie lub w określonym zatrudnieniu.

6. Przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury lub renty uwzględnia się wyłącznie okresy ubezpieczenia przebyte zgodnie z ustawodawstwem polskim.

Artykuł  20

Uzupełnienie do najniższej emerytury lub najniższej renty

Jeżeli dla osób zamieszkałych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej suma emerytur lub rent, należnych od właściwych instytucji obu Umawiających się Stron, jest niższa od najniższej emerytury lub renty przewidzianej przez ustawodawstwo polskie, właściwa instytucja uzupełni tę sumę do wysokości kwoty najniższej emerytury lub renty, o ile zostały spełnione warunki przewidziane przez ustawodawstwo stosowane.

Rozdział  4

Postanowienia dotyczące stosowania ustawodawstwa niderlandzkiego w zakresie świadczeń pieniężnych z tytułu niezdolności do pracy, starości i śmierci żywiciela

Artykuł  21

Świadczenie z tytułu niezdolności do pracy

Jeżeli osoba, do której stosuje się niniejszą umowę, w chwili wystąpienia niezdolności do pracy, w wyniku której nastąpiło inwalidztwo, podlegała ustawodawstwu polskiemu i jest uprawniona do polskiej renty z tytułu niezdolności do pracy z uwzględnieniem artykułu 19 i przebyła okres ubezpieczenia co najmniej 12-miesięczny na podstawie ustawodawstwa niderlandzkiego dotyczącego ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa, jest ona uprawniona do świadczenia wyliczonego zgodnie z artykułem 22.

Artykuł  22

Wyliczenie świadczeń

1. Jeżeli prawo do świadczenia z tytułu niezdolności do pracy według ustawodawstwa niderlandzkiego może powstać wyłącznie z uwzględnieniem artykułu 21, to właściwa instytucja:

a) ustala teoretyczną kwotę świadczenia z tytułu niezdolności do pracy, jaka przysługiwałaby w przypadku, gdyby wszystkie okresy ubezpieczenia zostały przebyte na podstawie ustawodawstwa niderlandzkiego,

b) na podstawie teoretycznej kwoty świadczenia z tytułu niezdolności do pracy, o której mowa w punkcie a), ustala rzeczywistą kwotę świadczenia w oparciu o proporcję okresów ubezpieczenia przebytych zgodnie z ustawodawstwem niderlandzkim do sumy wszystkich uwzględnionych okresów ubezpieczenia.

2. Jeżeli w chwili zaistnienia niezdolności do pracy, w wyniku której nastąpiło inwalidztwo, zainteresowana osoba była pracownikiem, należne świadczenie zostanie ustalone zgodnie z ustawą o ubezpieczeniu na wypadek niezdolności do pracy (WAO) z dnia 18 lutego 1966 r. W przeciwnym wypadku należne świadczenie zostanie ustalone zgodnie z ustawą o ubezpieczeniu na wypadek niezdolności do pracy dla osób pracujących na własny rachunek (WAZ) z dnia 24 kwietnia 1997 r.

3. Za okresy ubezpieczenia przebyte na podstawie ustawodawstwa niderlandzkiego uznaje się:

a) okresy ubezpieczenia przebyte na podstawie ustawy o ubezpieczeniu na wypadek niezdolności do pracy (WAO) z dnia 18 lutego 1966 r.,

b) okresy ubezpieczenia przebyte na podstawie powszechnej ustawy o ubezpieczeniu na wypadek niezdolności do pracy (AAW) z dnia 11 grudnia 1975 r., o ile nie pokrywają się one z okresami ubezpieczenia przebytymi na podstawie wyżej wspomnianej ustawy z dnia 18 lutego 1966 r. (WAO),

c) okresy ubezpieczenia przebyte na podstawie ustawy o ubezpieczeniu na wypadek niezdolności do pracy dla osób pracujących na własny rachunek (WAZ) z dnia 24 kwietnia 1997 r., o ile nie pokrywają się one z okresami ubezpieczenia przebytymi na podstawie wyżej wspomnianej ustawy z dnia 18 lutego 1966 r. (WAO),

d) okresy pracy i okresy uznawane za im równorzędne przebyte przed dniem 1 lipca 1967 r. w Królestwie Niderlandów.

Artykuł  23

Świadczenie z tytułu starości

1. Właściwa instytucja niderlandzka ustala świadczenie z tytułu starości bezpośrednio i wyłącznie na podstawie okresów ubezpieczenia przebytych zgodnie z niderlandzką powszechną ustawą emerytalną (AOW).

2. Z zastrzeżeniem ustępu 3, okresy przypadające przed dniem 1 stycznia 1957 r., podczas których obywatel Umawiającej się Strony po osiągnięciu 15. roku życia miał miejsce zamieszkania na terytorium Królestwa Niderlandów lub w których, mając miejsce zamieszkania w innym państwie, był zatrudniony jako pracownik na terytorium Królestwa Niderlandów, są także uznawane za okresy ubezpieczenia, jeżeli osoba ta nie spełnia warunków ustawodawstwa niderlandzkiego, na podstawie którego okresy te mogą być uznawane za okresy równorzędne z okresami ubezpieczenia.

3. Okresy, o których mowa w ustępie 2, są uwzględniane przy wyliczaniu świadczenia z tytułu starości, gdy dana osoba była ubezpieczona w rozumieniu artykułu 6 niderlandzkiej powszechnej ustawy emerytalnej (AOW) oraz osoba ta po ukończeniu 59. roku życia przez co najmniej sześć lat miała miejsce zamieszkania na terytorium jednej lub obu Umawiających się Stron i ma miejsce zamieszkania na terytorium jednej z Umawiających się Stron. Okresy te nie będą jednak uwzględniane, jeżeli pokrywają się z okresami ubezpieczenia na podstawie ustawodawstwa innego państwa niż Królestwo Niderlandów.

Artykuł  24

Świadczenie dla wdów, wdowców i sierot

Jeżeli osoba, do której stosuje się niniejszą umowę, w chwili śmierci podlegała ustawodawstwu polskiemu i przebyła co najmniej 12 miesięcy ubezpieczenia na podstawie ustawodawstwa niderlandzkiego dotyczącego świadczeń dla wdów, wdowców i sierot, to osoba pozostała przy życiu po jej śmierci, która z tego tytułu jest uprawniona do polskiej renty z uwzględnieniem artykułu 19, jest uprawniona do świadczenia niderlandzkiego. Dla wyliczenia świadczenia artykuł 22 ustęp 1 stosuje się odpowiednio.

Rozdział  5

Przepis wspólny w zakresie świadczeń z tytułu niezdolności do pracy

Artykuł  25

Określenie stopnia niezdolności do pracy

W celu przyznania świadczenia z tytułu niezdolności do pracy właściwa instytucja każdej z Umawiających się Stron określa stopień niezdolności do pracy zgodnie ze stosowanym przez nią ustawodawstwem.

Rozdział  6

Zasiłki rodzinne

Artykuł  26

Prawo do zasiłków rodzinnych

1. Właściwa instytucja każdej z Umawiających się Stron ustala prawo do zasiłków rodzinnych i wypłaca je zgodnie z własnym ustawodawstwem.

2. Jeżeli prawo do zasiłków rodzinnych przysługuje na podstawie ustawodawstwa obu Umawiających się Stron, zasiłki są wypłacane przez właściwą instytucję tej Umawiającej się Strony, na której terytorium ma miejsce zamieszkania osoba, na którą przysługuje zasiłek rodzinny.

Rozdział  7

Zasiłki dla bezrobotnych

Artykuł  27

Prawo do zasiłków

1. Okresy ubezpieczenia przebyte zgodnie z ustawodawstwem jednej z Umawiających się Stron, są uwzględniane, o ile jest to niezbędne, przy ustalaniu prawa do zasiłków dla bezrobotnych zgodnie z ustawodawstwem drugiej Umawiającej się Strony, o ile osoba zainteresowana, bezpośrednio przed utratą pracy, posiada okresy ubezpieczenia przebyte zgodnie z ustawodawstwem tej Umawiającej się Strony.

2. Jeżeli okresy ubezpieczenia Umawiającej się Strony zostały uwzględnione dla ustalenia prawa do zasiłku na podstawie ustawodawstwa drugiej Umawiającej się Strony, okres wypłaty zasiłku zostaje skrócony o okres, za który osoba bezrobotna otrzymywała zasiłek na podstawie ustawodawstwa pierwszej Umawiającej się Strony.

Rozdział  8

Postanowienia szczególne dotyczące Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych

Artykuł  28

Prawo do świadczeń

1. Prawo do świadczeń z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej ustala się zgodnie z ustawodawstwem polskim, które miało zastosowanie w momencie wypadku lub w czasie powstania choroby zawodowej.

2. Jeżeli przyznanie świadczeń z tytułu choroby zawodowej zgodnie z ustawodawstwem polskim uzależnione jest od stwierdzenia tej choroby po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, warunek ten uważa się za spełniony, jeżeli choroba ta została stwierdzona po raz pierwszy na terytorium Królestwa Niderlandów.

3. Jeżeli przyznanie świadczeń z tytułu choroby zawodowej zgodnie z ustawodawstwem polskim uzależnione jest od czasu wykonywania pracy, która tę chorobę spowodowała, właściwa instytucja uwzględnia okres wykonywania tego samego rodzaju pracy na terytorium Królestwa Niderlandów.

4. Jeżeli następuje nawrót choroby lub pogorszenie się stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową w czasie podlegania ustawodawstwu niderlandzkiemu, koszty świadczeń należne z tego tytułu ponosi polska właściwa instytucja.