Rozdział 10 - Dobrowolne poddanie się karze. - Ustawa karna skarbowa.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1932.34.355
Akt utracił moc Wersja od: 15 stycznia 1936 r.
Rozdział X.
Dobrowolne poddanie się karze.
Dobrowolne poddanie się karze.
§ 1.
Osoba, obwiniona o popełnienie przestępstwa skarbowego, może wnieść prośbę o zezwolenie jej na dobrowolne poddanie się karze z zaniechaniem dalszego przeciw niej postępowania karnego, jeśli w tym celu: 1)
ofiarowuje wyznaczoną wedle zasad art. 177 karę pieniężną wraz z uznaniem konfiskaty przedmiotu przestępstwa, o ile przestępstwo jest taką karą zagrożone, oraz przyjmuje obowiązek dodatkowego uiszczenia pojedynczej uszczuplonej należytości, 2)
zrzeka się wydania jej formalnego orzeczenia karnego.§ 2.
Oświadczenie w powyższej materji należy wnieść na piśmie do władzy skarbowej pierwszej instancji albo też zgłosić ustnie do protokółu i złożyć zarazem całą przypadającą wedle punktu 1 kwotę, o ile nie znajdzie zastosowania przepis art. 177 § 2 zdanie końcowe. Oświadczenie, złożone przez pełnomocnika, wystarcza z warunkiem, że pełnomocnictwo dotyczy również dobrowolnego poddania się karze.§ 3.
Jeśli obwiniony pozostaje pod opieką lub kuratelą, możność dobrowolnego poddania się karze zależy od zgody jego prawnego zastępcy.§1.
Karę pieniężną orzeka się w najniższym, przewidzianym w ustawie, wymiarze, zaś karę konfiskaty przedmiotu orzeka się przy uwzględnieniu postanowień art. 17 i 18, względnie w przypadkach art. 19 zamiast kary konfiskaty przedmiotu przestępstwa orzeka się dodatkową karę pieniężną.§ 2.
Obwiniony, składając obliczoną w ten sposób kwotę, może jednak wnieść stosownie do art. 31 o wymierzenie mu kary łagodniejszej od najniższego ustawowego wymiaru i w razie uwzględnienia tego wniosku przez powołaną do tego władzę (art. 179) zwraca mu się nadpłaconą kwotę, ewentualnie także skonfiskowany przedmiot w całości lub w części. W przewidywaniu uwzględnienia takiego wniosku można też przyjąć od obwinionego zamiast całej, obliczonej wedle § 1, kwoty tylko stosowną część tej kwoty.§1.
Dobrowolne poddanie się karze dopuszczalne jest tylko wtedy, jeśli obwinionemu nie grozi samoistna kara pozbawienia wolności, choćby tylko ze względu na okoliczności obciążające, określone w art. 24 - 29.§ 2.
Pozostawia się uznaniu władzy orzekającej (art. 179), czy można zezwolić na dobrowolne poddanie się karze, gdy w tej samej sprawie są jeszcze inni obwinieni, którzy o pozwolenie na dobrowolne poddanie się karze nie proszą i przeciw nim postępowanie karne dalej toczyćby się miało.§ 3.
Dobrowolne poddanie się karze ras może mieć zastosowania w razie przekazania sprawy do postępowania sądowego, lub o ile chodzi o przedmiot, który miałby być skonfiskowany, jeśli do przedmiotu tego zgłosiły roszczenia osoby postronne.§1.
Rozstrzygnięcie wniosku o zezwolenie na dobrowolne poddanie się karze należy do władzy skarbowej, powołanej według zasad art. 144 do wydania orzeczenia karnego.§ 2.
O ile nastąpić ma złagodzenie kary stosownie do art. 31, zezwolenia udzielić mogą: 1)
władze skarbowe pierwszej instancji, tylko w sprawach o przekroczenia porządkowe - bez ograniczenia, do jakiej części ma być kara złagodzona, w innych zaś sprawach władze te mogą tylko opuszczać w całości lub w części karę konfiskaty przedmiotów nie wyjętych z obiegu, względnie dodatkową karę pieniężną z art. 19 niniejszej ustawy; 2)
władze skarbowe drugiej instancji we wszystkich innych sprawach, jednakże z tem ograniczeniem, że albo:a)
opuszczają karę konfiskaty przedmiotu i wtedy mogą złagodzić karę pieniężną do połowy, albo też,b)
nie opuszczają kary konfiskaty i wtedy karę pieniężną złagodzić mogą do jednej czwartej najniższego ustawowego wymiaru; 3)
Minister Skarbu w sprawach, wymienionych pod p. 2, bez ograniczenia co do stopnia złagodzenia kary.§ 3.
Jeśli złagodzenie kary przekracza granicę uprawnień danej władzy skarbowej, władza ta przedkłada sprawę wyższej instancji ze swoim wnioskiem, może jednak sama odrzucić wniosek obwinionego, jeśli nie znajduje powodu do złagodzenia kary, a jest właściwą do rozstrzygnięcia w myśl § 1 niniejszego artykułu.§ 4.
Odmowa zezwolenia na dobrowolne poddanie się karze nie ulega zaskarżeniu.§1.
O przyzwoleniu na dobrowolne poddanie się karze zawiadamia się obwinionego pismem, w którem należy określić zarzucone mu przestępstwo z powołaniem się na odnośny przepis ustawy.§ 2.
Z chwilą doręczenia obwinionemu zawiadomienia i po ewentualnem dopłaceniu przezeń reszty przypadającej do uiszczenia kwoty, dobrowolne poddanie się karze uzyskuje prawomocność i ma ten skutek, co orzeczenie karne.§ 3.
O odmówieniu zezwolenia na dobrowolne poddanie się karze zawiadamia się obwinionego na piśmie.§1.
Przed rozstrzygnięciem prośby o zezwolenie na dobrowolne poddanie się karze władza skarbowa może prowadzić dalsze dochodzenia dla zbadania rozmiaru popełnionego przestępstwa i dokładniejszego wyświetlenia sprawy, w miarę zaś wyników tych dochodzeń może zażądać od obwinionego podwyższenia ofiarowanej przezeń kwoty.§ 2.
Obwiniony może cofnąć prośbę o dobrowolne poddanie się karze, jeśli przed upływem trzech miesięcy od daty złożenia wniosku nie będzie zawiadomiony o zezwoleniu władzy na ofiarowane przezeń poddanie się karze.§ 3.
W razie odmowy zezwolenia, nieuiszczenia w wyznaczonym terminie dopłaty (art. 177 § 2) lub cofnięcia wniosku przez, obwinionego, dobrowolne poddanie się karze uważa się za niebyłe, władza zaś skarbowa zarządza zwrot złożonej kwoty.