Część 2 - WŁAŚCIWOŚĆ I POSTĘPOWANIE. - Ustawa karna skarbowa.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1932.34.355
Akt utracił moc Wersja od: 15 stycznia 1936 r.
CZĘŚĆ II.
WŁAŚCIWOŚĆ I POSTĘPOWANIE.
WŁAŚCIWOŚĆ I POSTĘPOWANIE.
Postanowienia ogólne.
Postanowienia ogólne.
W sprawach o przestępstwa, podlegające niniejszej ustawie, tak sądy, jak i władze skarbowe stosują przepisy kodeksu postępowania karnego, dotyczące właściwości i postępowania ze zmianami i uzupełnieniami, wprowadzonemu ustawą niniejszą.
§ 1.
Orzecznictwo sprawują:a)
sądy we wszystkich sprawach o przestępstwa, zagrożone karą pozbawienia wolności, choćby tylko ze względu na okoliczności obciążające, określone w art. 24 - 29;b)
władze skarbowe w sprawach o przestępstwa, zagrożone jedynie karą pieniężną (z zamiana na areszt) lub konfiskatą przedmiotu przestępstwa, albo też obydwiema temi karami łącznie; sprawy te podlegają rozstrzygnięciu władz skarbowych także wtedy, gdy do ulegającego konfiskacie lub zajęciu przedmiotu przestępstwa zgłasza roszczenie osoba, nie będąca ani obwinioną, ani odpowiedzialną w charakterze osoby trzeciej.§ 2.
W razie zbiegu przestępstwa, określonego pod lit. a, z przestępstwem, określonem pod lit. b, właściwość władzy skarbowej, względnie sądu, pozostaje bez zmiany, co nie wyłącza przekazania obu spraw sądowi na podstawie art. 138 p. 3.W sprawach, określonych w art. 137 lit. b rozstrzygają wyłącznie sądy:
1)
jeśli przez jeden i ten sam czyn naruszono oprócz przepisów ustaw, określonych w art. 1, również przepisy innej ustawy, których naruszenie podlega ściganiu sądowemu (zbieg przestępstw jednoczynowy); sprawa pozostaje nadal we właściwości sądu, choćby ten związek usiał; 2)
jeśli obwinionego zaaresztowano i odstawiono do sądu; w wypadku tym właściwość sądowa nie ulega już zmianie, choćby władza sądowa wypuściła zaaresztowanego na wolność; 3)
jeśli władza skarbowa z zezwolenia swej władzy przełożonej przekaże sprawę postępowaniu sądowemu.§1.
W sprawach o przestępstwa, przewidziane w niniejszej ustawie, władza skarbowa przeprowadza dochodzenie bez względu na to, czy sprawa należy do właściwości władz skarbowych, czy też sądowych.§ 2.
Po otrzymaniu, wiadomości o przestępstwie, objętem niniejszą ustawą, a należącem do właściwości sadu, władza skarbowa o wszczęciu dochodzenia zawiadamia właściwego prokuratora.§ 3.
W razie, jeśli wiadomość o przestępstwie wpierw doszła do władzy prokuratorskiej lub sądowej, władze te zawiadamiają o tem właściwą władzę skarbową.Przekazanie sprawy do sądowego rozstrzygnięcia (art. 139 i 188) nie uwalnia władzy skarbowej od obowiązku udzielenia prokuratorowi, względnie władzy sądowej, wszelkich potrzebnych wyjaśnień i przeprowadzenia żądanych dochodzeń.
Postanowienia co do osób wojskowych.
Postanowienia co do osób wojskowych.
§1.
O wykonaniu kary pozbawienia wolności w stosunku do osób wojskowych stanu czynnego należy się zwrócić do władz wojskowych.§ 2.
Wykonanie tymczasowego zatrzymania i zaaresztowania, w stosunku do tych osób określi rozporządzenie Ministrów Sprawiedliwości, Skarbu i Spraw Wojskowych.
Właściwość i postępowanie władz skarbowych.
Właściwość i postępowanie władz skarbowych.
Właściwość miejscowa władz skarbowych.
Właściwość miejscowa władz skarbowych.
§1.
Do przeprowadzenia dochodzenia oraz rozstrzygnięcia sprawy powołana jest władza skarbowa okręgu, w którym przestępstwo popełniono. W razie, gdyby miejsce popełnienia przestępstwa nie było znane, właściwa jest władza okręgu, w którym znajduje się miejsce zamieszkania obwinionego, a jeżeli nie jest znane, władza okręgu, w którym przestępstwo wykryto.§ 2.
Jeśli okoliczności sprawy, a zwłaszcza wzgląd na ograniczenie kosztów postępowania albo ułatwienie stawiennictwa obwinionym lub innym osobom przemawiają za przeprowadzeniem dochodzenia i rozstrzygnięciem sprawy przez inną władzę, to właściwość, określona w § 1, może ulec zmianie z mocy zarządzenia władzy przełożonej, wydanego bądź z własnej inicjatywy, bądź wskutek wniosku podwładnej władzy skarbowej, bądź też na Wniosek obwinionego. Władza skarbowa może odrzucić ten wniosek bez przedstawienia władzy przełożonej, jeśli go uważa za nieuzasadniony.§ 3.
Rozporządzenie wykonawcze określi zasady, według których władza skarbowa, właściwa w myśl § 1, będzie mogła przekazywać sprawy innym władzom skarbowym bez odrębnego w każdym przypadku zarządzenia władzy przełożonej.Na żądanie władzy skarbowej, przeprowadzającej dochodzenie, obowiązane są władze skarbowe innych okręgów dokonywać poszczególnych czynności.
Właściwość rzeczowa władz skarbowych.
Właściwość rzeczowa władz skarbowych.
§1.
Do rozstrzygnięcia sprawy powołane są władze skarbowe pierwszej instancji, jeśli najwyższa kara pieniężna, grożąca za dane przestępstwo prócz ewentualnej konfiskaty przedmiotu przestępstwa, nie przekracza co do żadnego z obwinionych sumy tysiąca złotych.§ 2.
Minister Skarbu władny jest granicę tę zmieniać bądź dla całego Państwa, bądź jego części.§ 3.
W przypadkach, gdy przestępstwo zagrożone jest karą w wielokrotności stałej, określa się najwyższą dopuszczalną karę przy uwzględnieniu przepisu art. 23 § 1.§ 4.
We wszystkich innych przypadkach oraz w przypadku, przewidzianym w art. 146 § 2, powołane są do rozstrzygnięcia władze drugiej instancji.§ 5.
Minister Skarbu określi, które władze skarbowe pierwszej, względnie drugiej instancji, powołane będą do przeprowadzenia dochodzenia i orzecznictwa w zakreślonych powyżej granicach.W przypadkach, gdy jedna i ta sama osoba stała się winną dwu lub więcej przestępstw, w następstwie czego groziłaby jej kara, przekraczająca granicę, określoną w art. 144 § 1, pozostaje właściwość władzy pierwszej instancji niezmienioną, jeśli za żadne z tych przestępstw nie grozi kara powyżej tej granicy.
§1.
Niezależnie od tego, czy rozstrzygnięcie sprawy należy do władzy skarbowej pierwszej czy drugiej instancji, przeprowadzenie dochodzenia należy do władz skarbowych pierwszej instancji.§ 2.
W sprawach szczególniejszej wagi może władza drugiej instancji sama przeprowadzić dochodzenie bądź na wniosek władzy pierwszej instancji bądź też z własnej inicjatywy. W przypadkach tych rozstrzygnięcie sprawy należy zawsze do władzy drugiej instancji.
Wykrywanie przestępstw skarbowych.
Wykrywanie przestępstw skarbowych.
§1.
Wykrywanie przestępstw skarbowych należy przedewszystkiem do władz skarbowych, działających przez swe organa wykonawcze, których uprawnienia określa ustawa z dnia 14 grudnia 1923 r. (Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr. 5, poz. 37).§ 2.
Policja Państwowa w zakresie ścigania przestępstw skarbowych działa w stosunku do władzy skarbowej zastępczo (zamiast nieobecnych organów skarbowych) i pomocniczo; o wykryciu przestępstwa i o dokonanych czynnościach zawiadamia bezzwłocznie właściwą władzę skarbową.§ 3.
Inne władze, czy to państwowe, czy samorządowe i ich organa, obowiązane są udzielać w tym względzie funkcjonarjuszom skarbowym pomocy, a gdyby one same natrafiły na ślad popełnienia przestępstwa skarbowego, obowiązane są donieść o tem władzom skarbowym i poczynić w zakresie swej działalności te zarządzenia, jakie okażą się konieczne dla zabezpieczenia postępowania karnego. Zabezpieczenia te dotyczą zwłaszcza zajęcia przedmiotów (art. 155) i przytrzymania przestępcy (art. 165).§1.
Z powodu wykrycia przestępstwa sporządza się przeciw obwinionemu protokół karny, jeśli zaś obwiniony jest nieobecny lub nieznany, sporządza się doniesienie karne i przesyła się je właściwej władzy pierwszej instancji.§ 2.
Protokół karny zawierać powinien opisanie wykrytego czynu karygodnego oraz tłumaczenie się obwinionego, stwierdzone jego własnoręcznym podpisem, lub, gdyby pisać nie umiał, znakiem własnej ręki wobec dwóch świadków; w razie odmowy podpisu należy w protokóle podać powód odmowy.Odebrane obwinionemu przedmioty oddaje się na przechowanie bądź najbliższemu urzędowi skarbowemu (celnemu), bądź zwierzchności gminnej, obwinionego zaś, jeżeli nie może być pozostawiony na wolnej stopie (art. 165 i 166), odstawia się natychmiast do najbliższego sądu grodzkiego lub sędziego śledczego (art. 219). Przy odstawieniu obwinionego składa się odpowiednie pismo wraz z odpisem protokółu karnego. Pismo winno zawierać wskazanie władzy skarbowej, której przesłano protokół karny.
§1.
W razie niebezpieczeństwa udaremnienia w przyszłości ściągnięcia kar pieniężnych, kosztów postępowania lub uszczuplonej należności, władza skarbowa może zarządzić ich zabezpieczenie na majątku obwinionego i odpowiedzialnego.§ 2.
Orzeczenie władzy skarbowej jest dostateczną podstawą do uzyskania zabezpieczenia sądowego.§ 3.
Przeciw temu orzeczeniu może obwiniony w ciągu dni ośmiu od daty doręczenia zawiadomienia złożyć zażalenie na ręce władzy skarbowej, która orzeczenie wydała. Zażalenie to rozstrzyga władza skarbowa drogiej instancji ostatecznie. Zażalenie nie ma mocy wstrzymującej.
Postępowanie władzy skarbowej po otrzymaniu protokółu karnego lub doniesienia.
Postępowanie władzy skarbowej po otrzymaniu protokółu karnego lub doniesienia.
§1.
Władza skarbowa pierwsze) instancji, otrzymawszy protokół karny lub doniesienie o popełnieniu przestępstwa (art. 148), zbada przedewszyslkiem, czy chodzi o przestępstwo, objęte niniejsza ustawa, a w razie twierdzącym przeprowadza dochodzenie.§ 2.
Jeżeli okaże się, czy to od razu, czy też po przeprowadzeniu potrzebnych dochodzeń, że sprawa należy do właściwości władz sądowych, władza skarbowa ogranicza się do przeprowadzenia wstępnych dochodzeń i zabezpieczenia dalszego postępowania, poczerń przekazuje akta sprawy prokuratorowi lub sądowi pierwszej instancji, właściwemu w myśl art. 212 § 1.
Umorzenie postępowania karnego.
Umorzenie postępowania karnego.
§1.
Jeśli wynik dochodzeń wykazuje brak znamion przestępstwa lub wogóle brak podstaw do ścigania, umarza się dalsze postępowanie karne.§ 2.
Umorzenie nastąpić, może również w. razie przedawnienia lub małej wagi sprawy.§1.
Do umorzenia postępowania właściwą jest władza skarbowa pierwszej instancji, jeśli sprawa podlegałaby jej rozstrzygnięciu, we wszystkich zaś innych przypadkach władza drugiej instancji, nie wyłączając spraw, należących do właściwości sadowej, dopóki nie zostały przekazane do postępowania sądowego. O umorzeniu postępowania w sprawach, należących cło właściwości sądowej, władza skarbowa winna powiadomić właściwego prokuratora.§ 2.
Do umorzenia postępowania karnego z powodu przedawnienia lub małej wagi sprawy wymaga się zatwierdzenia Ministra Skarbu.§ 3.
Do umarzania pewnych spraw Minister Skarbu może upoważnić naczelników władz drugiej i pierwszej instancji.§ 4.
W sprawach umorzonych przez władze skarbowe, a należących do właściwości władz sądowych (art. 137 § 1 lit. "a"), może jednak prokurator zażądać od władzy skarbowej akt sprawy i wdrożyć postępowanie sądowe. O wdrożeniu przez siebie postępowania prokurator zawiadamia władzę skarbową, która wydała decyzję umarzającą.§ 5.
Postępowanie umorzone przez władzę skarbową może być przez nią wznowione, jeżeli wyjdą najaw nowe okoliczności, świadczące o słuszności obwinienia.O umorzeniu postępowania (art. 152 i 153) zawiadamia się na piśmie obwinionego, jeśli on był jako taki przesłuchany (art. 148), lub jeśli on sam zażądał, by go o tem zawiadomiono.
Zajęcie przedmiotów.
Zajęcie przedmiotów.
§1.
Przedmioty, co do których zastosowana być może kara konfiskaty, lub które mogą mieć dla sprawy wagę dowodów, można zająć i wziąć ni przechowanie urzędowe lub też W inny sposób zabezpieczyć bez względu na to, czy znajdują się w posiadaniu obwinionego, odpowiedzialnego, czy też innych osób.§ 2.
Na zajęte przedmioty wydaje się pokwitowanie w myśl art. 4 lit, "a" ustawy z dnia 14 grudnia 1923 r. o uprawnieniach organów wykonawczych władz skarbowych (Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr. 5, poz. 37).§ 3.
Jeśli obwiniony mieszka zagranicą, lub nie ma stałego miejsca zamieszkania, można na zabezpieczenie grożącej mu kary pieniężnej, oraz zwrotu kosztów postępowania i pokrycia uszczuplonych należności zająć wszelkie przedmioty, znajdujące się w jego władaniu, o ile są jego własnością. Zajęcie nastąpić może bez. osobnego postępowania sądowego (sądowo-cywilnego). Przedmioty, stanowiące niezbędne narzędzia pracy zawodowej obwinionego, tudzież inne przedmioty najniezbędniejszego użytku, z wyjątkiem środków przewozowych, nie podlegają zajęciu.§ 4.
Jeżeli nie zwróci się stronie zajętych przedmiotów w ciągu dni ośmiu, winna władza skarbowa pierwszej instancji na żądanie osoby, dotkniętej zajęciem, w ciągu dni ośmiu od daty wniesienia żądania, wydać decyzję na piśmie co do utrzymania w mocy zajęcia. Przeciw tej decyzji obwiniony może złożyć zażalenie w trybie, przewidzianym w art. 150 § 3 jedynie w przypadku, objętym § 3. Zażalenie nie ma mocy wstrzymującej wykonanie zajęcia.§1.
Sprzedaż zajętych przedmiotów następuje na zasadzie prawomocnego orzeczenia karnego fart. 185 p. p. 3 i 6).§ 2.
Gdyby jednak dłuższe przechowywanie lub utrzymanie przedmiotów, ulegających konfiskacie, lub zajętych w myśl art. 155 § 3 spowodować miało niestosunkowe trudności lub koszty lub też groziło zniszczeniem (zepsuciem) albo znacznem obniżeniem wartości przedmiotów, natenczas może być zarządzona wcześniejsza ich sprzedaż. O terminie sprzedaży ma być w miarę możności zawiadomiony uprzednio zarówno obwiniony, jak i osoby postronne, roszczące sobie pretensję do zajętych przedmiotów.§ 3.
Sprzedaży dokonywa się w drodze licytacji publicznej z wyjątkiem przedmiotów monopolowych.§1.
Jeśli zajęte przedmioty nie są potrzebne do celów postępowania karnego, obrót zaś ich nie jest zakazany, - można zarządzić ich zwrot zamiast sprzedaży, o ile zostanie złożona lub zabezpieczona ich wartość szacunkowa.§ 2.
Wartość szacunkowa nie może być niższa od opłaty skarbowej, należnej od zajętych przedmiotów.§1.
Jeśli obwiniony jest nieznany, albo uchyla się od postępowania karnego, zajęte przedmioty, względnie uzyskana za nie kwota, przepadają na rzecz Skarbu Państwa na podstawie osobnego orzeczenia właściwej władzy, o ile w ciągu trzech miesięcy, licząc od dnia wystosowania publicznego wezwania, obwiniony u władzy się nie zgłosi.§ 2.
Sprzedaż takich przedmiotów nastąpić może w przypadkach, przewidzianych w art. 156 § 2 także przed upływem trzechmiesięcznego terminu.§ 3.
Jeśli w ciągu sześciu miesięcy od daty zajęcia zgłosi się z roszczeniem do przedmiotu osoba postronna (interwenient), należy wydać decyzję w myśl art. 185 p. 6, przyczem jeśli sprzedaż już nastąpiła, w miejsce przedmiotu wstępuje cena kupna.
Rewizje domowe i osobiste.
Rewizje domowe i osobiste.
Organa skarbowe uprawnione są do przeprowadzania rewizyj domowych, t. j. rewizyj mieszkań i innych lokalów, a w razie koniecznej potrzeby, również rewizji osobistej, jeśli zachodzą poszlaki, że doprowadzić to może do przytrzymania przestępcy lub ujęcia przedmiotu przestępstwa, albo też zebrania dowodów winy. Rewizje osobiste kobiet mogą być dokonywane tylko przez kobiety w nieobecności mężczyzn.
§1.
Rewizji dokonywa się w trybie przepisów art. 4 lit. b ustawy z dnia 14 grudnia 1923 r. (Dz. U. R. P. z 1924 r. Nr. 5, poz. 37) na podstawie pisemnego upoważnienia władzy skarbowej pierwszej instancji.§ 2.
Jeśli jednak zwłoka w uzyskaniu upoważnienia grozi niebezpieczeństwem zatarcia śladów przestępstwa, udzielić może pisemnego upoważnienia do przeprowadzenia rewizji inspektor kontroli skarbowej, względnie, jeśli chodzi o przemytnictwo, a rewizji dokonać się ma w okręgu granicznym, inspektor straży granicznej.§ 3.
Z powodu wyjątkowych stosunków w okręgach granicznych władza skarbowa drugiej instancji dla wypadków, nie cierpiących zwłoki, może udzielać komisarzom kontroli skarbowej i komisarzom straży granicznej upoważnienia do przeprowadzenia rewizyj domowych nawet bez specjalnego pisma, o którem mówi § 2 pod warunkiem donoszenia przełożonej władzy o każdorazowej rewizji, dokonanej na podstawie tego upoważnienia.W razie ujęcia przestępcy na gorącym uczynku, albo w bezpośrednim pościgu, dokonać można rewizji bez pisemnego upoważnienia.
§1.
W lokalach, zajmowanych przez przedstawicieli dyplomatycznych państw zagranicznych, rewizja może być zarządzona jedynie za zgodą właściwego przedstawiciela państwa zagranicznego, uzyskaną za pośrednictwem Ministerstwa Spraw Zagranicznych.§ 2.
W kościołach, domach modlitwy, domach klasztornych, w pomieszczeniach, zajmowanych przez władze państwowe i samorządowe, lub instytucje o charakterze publicznym, wreszcie w koszarach i innych pomieszczeniach wojskowych dokonywa się rewizji po uprzedniem zawiadomieniu władz, względnie osób, zarządzających zabudowaniami i z udziałem osoby, przez nich wskazanej.Rewizji dokonywa się w porze dziennej, w porze zaś nocnej tylko wtedy, gdy tego wymagają okoliczności wyjątkowe i to na podstawie osobnego zezwolenia właściwej władzy (art. 160).
§1.
Ze znalezionych przy rewizji korespondencji i zapisków zabierać wolno tylko to, co jest istotnie dla dochodzenia niezbędne lub może stanowić dowód rzeczowy w sprawie. Jeśli materjał jest tak znaczny, iż zbadanie go wymaga dłuższego czasu, należy go opieczętować i wręczyć władzy, prowadzącej dochodzenie.§ 2.
Dokumenty, nie stanowiące dowodów rzeczowych, mogą być zwrócone po złożeniu uwierzytelnionych odpisów lub wyciągów.§ 3.
Treść korespondencji i zapisków ma być zachowana w najściślejszej tajemnicy. Korzystać z niej można o tyle, o ile to jest konieczne dla celów postępowania karnego.
Zatrzymanie obwinionego.
Zatrzymanie obwinionego.
§1.
Z powodu wykrycia przestępstwa skarbowego nastąpić może zatrzymanie obwinionego jedynie w następujących przypadkach: 1)
jeśli obwiniony przy wykryciu przestępstwa stawił opór lub usiłował zbiec; 2)
jeśli zachodzi konieczność sprawdzenia tożsamości osoby obwinionego; 3)
jeśli obwiniony zamieszkuje stale zagranicą, a zachodzi uzasadniona obawa, że uchyli się od sądu lub kary; 4)
jeśli istnieje uzasadniona obawa ucieczki obwinionego, zwłaszcza, gdy obwiniony nie posiada w kraju nieruchomego majątku, ani też stałego godziwego zarobku, a żadne inne okoliczności z miejscem dotychczasowego pobytu go nie łączą; 5)
jeśli istnieje uzasadniona obawa, że obwiniony, pozostawiony na wolności, porozumiewać się będzie ze współwinnymi lub ze świadkami, albo też zatrze w inny sposób ślady przestępstwa, sprawa zaś jest większej wagi.§ 2.
Zatrzymania można zaniechać, względnie zatrzymanego można wypuścić na wolność, jeśli w grę wchodzi przestępstwo, zagrożone tylko karą majątkową, obwiniony zaś, zatrzymany z powodów, wskazanych wyżej pod p.p. 1, 3 i 4, złoży na rzecz władzy skarbowej pierwszej instancji kaucję w wysokości najwyższego wymiaru kary majątkowej.§ 3.
Wysokość kaucji ustali najbliższy miejsca zatrzymania urząd celny, względnie inspektor kontroli skarbowej.§ 4.
Kaucja powinna być złożona w urzędzie celnym lub w urzędzie pocztowym.§1.
Władza skarbowa, której w przypadku zatrzymania obwinionego przesłano protokół karny (art. 148), albo zarządza wypuszczenie zatrzymanego na wolność i stosownie do art. 138 p. 2 zatrzymuje wtedy sprawę do postępowania skarbowego, albo też przekazuje sprawę władzy sądowej, która postępuje wówczas wedle zasad art. 219 i 220.§ 2.
Decyzja władzy skarbowej musi być w tym względzie natychmiastowa.
Badanie obwinionego, świadków i znawców.
Badanie obwinionego, świadków i znawców.
§1.
Władza skarbowa wzywa obwinionego do przesłuchania, nadmieniając w wezwaniu, że mimo jego niestawiennictwa nastąpi wydanie orzeczenia. Jeśli przesłuchanie obwinionego jest konieczne dla celów dochodzenia, władza w wezwaniu zaznaczy, że stawiennictwo jego jest obowiązkowe.§ 2.
Wezwanie doręczone ma być do rąk własnych obwinionego; doręczenie zastępcze ma nastąpić stosownie do przepisów kodeksu postępowania karnego.§ 3.
Niestawiennictwo obwinionego pociąga za sobą wydanie zaocznego orzeczenia albo zarządzenie przymusowego dostawienia obwinionego przez organa władzy skarbowej lub policyjnej albo wreszcie postąpienie w myśl art. 138 p. 3.§ 4.
Jeśli przewidziana kara nie przeniesie kwoty dwustu złotych, władza nie wzywa obwinionego, chyba, że uzna przesłuchanie za konieczne, albo że nie sporządzono protokółu karnego w myśl art. 148 § 2.§ 5.
Obwinionemu należy przy przesłuchaniu podać, o jaki czyn jest posądzony, jeśli uprzednio nie spisano protokółu karnego.§1.
Przepis art. 167 stosuje się odpowiednio do osób, na które nałożona być może odpowiedzialność w charakterze osób trzecich za grożącą winnemu karę pieniężną i koszty postępowania.§ 2.
Orzeczenie o roszczeniach, podnoszonych przez osoby postronne (interwenjentów) do przedmiotów przestępstwa, mających ulec konfiskacie, nastąpić może bez ich przesłuchania.Osoby, wymienione w art. 167 i 168, mają prawo ustanowić obrońcę lub pełnomocnika według przepisów kodeksu postępowania karnego.
§1.
Osoba, wezwana przez władzę skarbową w charakterze świadka, obowiązaną jest stawić się i złożyć do protokółu zeznania, chyba że zachodzą okoliczności, uprawniające do odmówienia zeznań na podstawie przepisów kodeksu postępowania karnego.§ 2.
Przymusowe dostawienie świadka następuje w sposób, wskazany w art. 167 § 3.§1.
Zaprzysiężenie świadków jest w postępowaniu skarbowem niedopuszczalne. Świadka należy uprzedzić o odpowiedzialności karnej za niezgodne z prawdą zeznanie (art. 140 kodeksu karnego 1932 r.)."Przyrzekam, że zeznawać będę szczerą prawdę wedle najlepszej wiedzy i sumienia, niczego nie przemilczę, ani też nic nie dodam."
§ 2.
W razie konieczności zaprzysiężenia świadka w toku dochodzenia skarbowego, władza skarbowa odnosi się o przesłuchanie świadka pod przysięgą do sądu grodzkiego miejsca jego zamieszkania lub pobytu.§ 3.
W ten sam sposób postępuje władza skarbowa, jeśli świadek, stawiwszy się na jej wezwanie, odmawia zeznań bez prawnej podstawy.Konfrontacja świadka z innymi świadkami, ewentualnie także z obwinionym, odpowiedzialnym, lub interwenjentem jest dopuszczalna, jeśli władza skarbowa uzna, że może to doprowadzić do wyjaśnienia sprawy.
Postanowienia art. 170 i 171 stosuje się analogicznie także do rzeczoznawców; gdy znawca złoży swą opinję na piśmie, nie jest konieczne spisywanie protokółu.
Złożenie przed władzą skarbową fałszywych zeznań w charakterze świadka lub znawcy ulega karze, przewidzianej za złożenie w sądzie fałszywych zeznań.
Świadkowie i znawcy otrzymują na żądanie wynagrodzenie stosownie do przepisów, obowiązujących w tej mierze w postępowaniu sądowem.
Dobrowolne poddanie się karze.
Dobrowolne poddanie się karze.
§ 1.
Osoba, obwiniona o popełnienie przestępstwa skarbowego, może wnieść prośbę o zezwolenie jej na dobrowolne poddanie się karze z zaniechaniem dalszego przeciw niej postępowania karnego, jeśli w tym celu: 1)
ofiarowuje wyznaczoną wedle zasad art. 177 karę pieniężną wraz z uznaniem konfiskaty przedmiotu przestępstwa, o ile przestępstwo jest taką karą zagrożone, oraz przyjmuje obowiązek dodatkowego uiszczenia pojedynczej uszczuplonej należytości, 2)
zrzeka się wydania jej formalnego orzeczenia karnego.§ 2.
Oświadczenie w powyższej materji należy wnieść na piśmie do władzy skarbowej pierwszej instancji albo też zgłosić ustnie do protokółu i złożyć zarazem całą przypadającą wedle punktu 1 kwotę, o ile nie znajdzie zastosowania przepis art. 177 § 2 zdanie końcowe. Oświadczenie, złożone przez pełnomocnika, wystarcza z warunkiem, że pełnomocnictwo dotyczy również dobrowolnego poddania się karze.§ 3.
Jeśli obwiniony pozostaje pod opieką lub kuratelą, możność dobrowolnego poddania się karze zależy od zgody jego prawnego zastępcy.§1.
Karę pieniężną orzeka się w najniższym, przewidzianym w ustawie, wymiarze, zaś karę konfiskaty przedmiotu orzeka się przy uwzględnieniu postanowień art. 17 i 18, względnie w przypadkach art. 19 zamiast kary konfiskaty przedmiotu przestępstwa orzeka się dodatkową karę pieniężną.§ 2.
Obwiniony, składając obliczoną w ten sposób kwotę, może jednak wnieść stosownie do art. 31 o wymierzenie mu kary łagodniejszej od najniższego ustawowego wymiaru i w razie uwzględnienia tego wniosku przez powołaną do tego władzę (art. 179) zwraca mu się nadpłaconą kwotę, ewentualnie także skonfiskowany przedmiot w całości lub w części. W przewidywaniu uwzględnienia takiego wniosku można też przyjąć od obwinionego zamiast całej, obliczonej wedle § 1, kwoty tylko stosowną część tej kwoty.§1.
Dobrowolne poddanie się karze dopuszczalne jest tylko wtedy, jeśli obwinionemu nie grozi samoistna kara pozbawienia wolności, choćby tylko ze względu na okoliczności obciążające, określone w art. 24 - 29.§ 2.
Pozostawia się uznaniu władzy orzekającej (art. 179), czy można zezwolić na dobrowolne poddanie się karze, gdy w tej samej sprawie są jeszcze inni obwinieni, którzy o pozwolenie na dobrowolne poddanie się karze nie proszą i przeciw nim postępowanie karne dalej toczyćby się miało.§ 3.
Dobrowolne poddanie się karze ras może mieć zastosowania w razie przekazania sprawy do postępowania sądowego, lub o ile chodzi o przedmiot, który miałby być skonfiskowany, jeśli do przedmiotu tego zgłosiły roszczenia osoby postronne.§1.
Rozstrzygnięcie wniosku o zezwolenie na dobrowolne poddanie się karze należy do władzy skarbowej, powołanej według zasad art. 144 do wydania orzeczenia karnego.§ 2.
O ile nastąpić ma złagodzenie kary stosownie do art. 31, zezwolenia udzielić mogą: 1)
władze skarbowe pierwszej instancji, tylko w sprawach o przekroczenia porządkowe - bez ograniczenia, do jakiej części ma być kara złagodzona, w innych zaś sprawach władze te mogą tylko opuszczać w całości lub w części karę konfiskaty przedmiotów nie wyjętych z obiegu, względnie dodatkową karę pieniężną z art. 19 niniejszej ustawy; 2)
władze skarbowe drugiej instancji we wszystkich innych sprawach, jednakże z tem ograniczeniem, że albo:a)
opuszczają karę konfiskaty przedmiotu i wtedy mogą złagodzić karę pieniężną do połowy, albo też,b)
nie opuszczają kary konfiskaty i wtedy karę pieniężną złagodzić mogą do jednej czwartej najniższego ustawowego wymiaru; 3)
Minister Skarbu w sprawach, wymienionych pod p. 2, bez ograniczenia co do stopnia złagodzenia kary.§ 3.
Jeśli złagodzenie kary przekracza granicę uprawnień danej władzy skarbowej, władza ta przedkłada sprawę wyższej instancji ze swoim wnioskiem, może jednak sama odrzucić wniosek obwinionego, jeśli nie znajduje powodu do złagodzenia kary, a jest właściwą do rozstrzygnięcia w myśl § 1 niniejszego artykułu.§ 4.
Odmowa zezwolenia na dobrowolne poddanie się karze nie ulega zaskarżeniu.§1.
O przyzwoleniu na dobrowolne poddanie się karze zawiadamia się obwinionego pismem, w którem należy określić zarzucone mu przestępstwo z powołaniem się na odnośny przepis ustawy.§ 2.
Z chwilą doręczenia obwinionemu zawiadomienia i po ewentualnem dopłaceniu przezeń reszty przypadającej do uiszczenia kwoty, dobrowolne poddanie się karze uzyskuje prawomocność i ma ten skutek, co orzeczenie karne.§ 3.
O odmówieniu zezwolenia na dobrowolne poddanie się karze zawiadamia się obwinionego na piśmie.§1.
Przed rozstrzygnięciem prośby o zezwolenie na dobrowolne poddanie się karze władza skarbowa może prowadzić dalsze dochodzenia dla zbadania rozmiaru popełnionego przestępstwa i dokładniejszego wyświetlenia sprawy, w miarę zaś wyników tych dochodzeń może zażądać od obwinionego podwyższenia ofiarowanej przezeń kwoty.§ 2.
Obwiniony może cofnąć prośbę o dobrowolne poddanie się karze, jeśli przed upływem trzech miesięcy od daty złożenia wniosku nie będzie zawiadomiony o zezwoleniu władzy na ofiarowane przezeń poddanie się karze.§ 3.
W razie odmowy zezwolenia, nieuiszczenia w wyznaczonym terminie dopłaty (art. 177 § 2) lub cofnięcia wniosku przez, obwinionego, dobrowolne poddanie się karze uważa się za niebyłe, władza zaś skarbowa zarządza zwrot złożonej kwoty.
Rozstrzygniecie sprawy.
Rozstrzygniecie sprawy.
Władze skarbowe oceniają moc dowodową zebranych środków dowodowych na podstawie swobodnego uznania z tem jednak ograniczeniem, że środki dowodowe, których treści nie przedstawiono obwinionemu, nie mogą stanowić podstawy orzeczenia, chyba, że obwiniony, wezwany do przesłuchania, nie stawił się. Władze skarbowe powinny dokładnie rozważyć całokształt materjału dowodowego tudzież uwzględnić ze ścisłą bezstronnością wszystkie dowody tak na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego.
§1.
Przepis art. 31 stosują władze skarbowe w następujący sposób:a)
władze pierwszej instancji uprawnione są w sprawach, należących do ich kompetencji (art. 144 § 1), łagodzić kary pieniężne za przestępstwa porządkowe bej ograniczenia, w innych zaś przypadkach do połowy, oraz karę konfiskaty przedmiotów opuszczać w całości lub w części, o ile nie chodzi o przedmiot, wyjęty z obiegu;b)
władze drugiej instancji mają nieograniczone prawo łagodzenia kar we wszystkich sprawach, w których do wydania orzeczenia karnego właściwa jest władza pierwszej instancji; w sprawach zaś, w których one same są właściwe, mają prawo łagodzenia kar pieniężnych do jednej czwartej części oraz prawo opuszczenia w całości lub w części kary konfiskaty przedmiotów, nie wyjętych z obiegu;c)
Ministerstwo Skarbu ma we wszystkich sprawach nieograniczone prawo łagodzenia kar.§ 2.
Minister Skarbu uprawniony jest rozszerzać, zakres działania władz niższych instancyj w dziedzinie prawa łagodzenia kary.§1.
Władza skarbowa wydaje orzeczenie karne na piśmie.§ 2.
Orzeczenie, wydane przez władzę drugiej instancji, przesyła się w dwóch odpisach władzy pierwszej instancji, która jeden odpis doręczy stronie, drugi zaś zachowa w swoich aktach.§1.
Orzeczenie karne, zawierać powinno: 1)
dokładne określenie zarzuconego oskarżonemu czynu z podaniem czasu i miejsca jego popełnienia; 2)
orzeczenie o winie lub o uniewinnieniu, a w razie skazania, wymiar kary pieniężnej oraz aresztu zastępczego, ewentualnie orzeczenie konfiskaty przedmiotów, wymienionych w art. 17 i 18, z powołaniem przepisu, na podstawie którego wymierza się karę; 3)
orzeczenie co do innych przedmiotów, zajętych na podstawie art. 155 § 3; 4)
orzeczenie co do kosztów postępowania; 5)
orzeczenie co do ewentualnej odpowiedzialności majątkowej osób trzecich (art. 33 - 39) za nałożoną na skazanego karę pieniężną i koszty postępowania; 6)
wreszcie co do troszczeń interwenjentów do przedmiotów, wymienionych w art. 17 i 18, i innych przedmiotów, zajętych na podstawie art. 155; 7)
pouczenie o przysługujących przeciw orzeczeniu karnemu środków odwoławczych w myśl art. 187 i 188 z zakreśleniem, terminu i wyraźnem wskazaniem władzy, u której środek odwoławczy winien być złożony; 8)
uzasadnienie orzeczenia.§ 2.
O ileby punkty 3 - 6 nie mogły być objęte odrazu orzeczeniem, wydaje się co do nich dodatkowe orzeczenie, ewentualnie po uprzedniem przeprowadzeniu potrzebnych dochodzeń.§1.
Odpis orzeczenia karnego doręcza się do rąk własnych obwinionemu oraz stronom interesowanym, określonym w punktach 5 i 6 art. 185, względnie pełnomocnikowi tych osób, o ile tenże wykazuje się pełnomocnictwem pisemnem, a wreszcie w wypadkach, gdy osoby te pozostają pod opieką lub kuratelą, ich prawnemu zastępcy.§ 2.
W materji doręczenia zastępczego obowiązują przepisy kodeksu postępowania karnego.§1.
Osobom, które zawiadomić należy o orzeczeniu karnem stosownie do postanowień art. 186, służy prawo zażalenia do bezpośrednio wyższej instancji skarbowej w trybie i w czasie, wskazanych w art. 192 i 193 § 1.§ 2.
W razie wydania przeciw obwinionemu orzeczenia zaocznego (art. 167 § 3) obwiniony może założyć bądź środek odwoławczy (zażalenie, wniosek z mocy art. 188), bądź sprzeciw z usprawiedliwieniem swego niestawiennictwa i z prośbą o ponowne rozpoznanie sprawy przez pierwszą instancję. O przyjęciu sprzeciwu decyduje władza skarbowa, która orzeczenie wydała. Sprzeciw powinien być złożony w ciągu dni siedmiu od daty otrzymania odpisu zaocznego orzeczenia (art. 186) do władzy, która orzeczenie wydała, i połączony z zażaleniem. W razie odrzucenia sprzeciwu nadaje się właściwy bieg zażaleniu (art. 199).O ile osoby te z prawa wniesienia zażalenia nie korzystają, mogą wystąpić z wnioskiem przekazania sprawy do postępowania sądowego.
Jeśliby strona podała zażalenie do wyższej władzy skarbowej, a niezależnie od tego przedstawiła wniosek przekazania sprawy do postępowania sądowego, należy jej wyjaśnić - przepis art. 187 i 188, a jeśli mimo to nie uczyni użytku z prawa wyboru, przekazać sprawę właściwej władzy sądowej.
§1.
Strona może cofnąć wniosek o sądowe rozstrzygnięcie sprawy i wnieść zamiast tego zażalenie do wyższej instancji skarbowej.§ 2.
Jeśli strona cofnie wniosek, a nie wniesie w terminie, zakreślonym w art. 193, zażalenia, orzeczenie karne pierwszej instancji uzyskuje prawomocność.Jeśliby z pośród osób, wymienionych w art. 186, jedne wystąpiły z zażaleniem do wyższej instancji skarbowej, drugie zaś z wnioskiem przekazania sprawy do postępowania sądowego, przekazuje się sprawę do postępowania sądowego co do wszystkich tych osób.
§1.
Zażalenie, względnie wniosek, podaje się pisemnie lub zgłasza ustnie do protokółu władzy skarbowej pierwszej instancji, wskazanej w orzeczeniu (art. 185 p. 7), bez względu na to, która władza wydała orzeczenie.§ 2.
Podanie bezpośrednio do wyższej władzy skarbowej lub bezpośrednio do sądu nie powoduje odrzucenia, jeśli nastąpiło w przepisanym terminie.§1.
Zażalenie i wniosek o przekazanie sprawy do postępowania sądowego powinny być złożone w ciągu dni siedmiu.§ 2.
Termin ten liczy się od dnia następnego po dniu doręczenia orzeczenia, przyczem wystarczy, jeśli w ciągu tego terminu nadano przesyłkę na pocztę listem poleconym.§ 3.
Jeśli ostatni dzień terminu przypada na niedzielę lub święto, wówczas termin do podania zażalenia, względnie wniosku o sądowe rozstrzygnięcie sprawy, upływa najbliższego następnego dnia powszedniego.§ 4.
Jeśli wniosek lub zażalenie podano po upływie terminu, władza skarbowa, która wydała orzeczenie, odrzuca je.§ 5.
Przeciw odrzuceniu przysługuje wnoszącemu rekurs, który podany być winien do władzy pierwszej instancji (art. 185 p. 7) w ciągu dni siedmiu. Rekurs rozstrzyga w przypadku zażalenia władza skarbowa, powołana do orzeczenia o zażaleniu, a w przypadku wniosku o przekazanie sprawy do sądowego postępowania właściwa władza sądowa.§ 6.
W razie uwzględnienia rekursu władza skarbowa orzeka zarazem o samem zażaleniu, a władza sądowa wdraża postępowanie karne.§ 7.
Jeśli uchybienie terminu nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, może ona najpóźniej siódmego dnia po ustaniu przeszkody zgłosić do władzy skarbowej pierwszej Instancji wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie opóźnionej czynności.§ 8.
O przywróceniu terminu do wniesienia zażalenia rozstrzyga skarbowa władza odwoławczą; o przywróceniu zaś terminu na zgłoszenie wniosku o przekazanie sprawy do sądu rozstrzyga tenże sąd.§ 9.
W razie uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu odnośna władza rozstrzyga równocześnie samą sprawę.Aż do rozpoczęcia rozprawy głównej strona może cofnąć wniosek swój o przekazanie sprawy do postępowania sądowego; w przypadku tym orzeczenie władzy skarbowej uzyskuje prawomocność.
§1.
Władza, powołana do rozstrzygnięcia zażalenia (odwoławcza), może orzeczenie zatwierdzić lub je zmienić, nigdy jednak na niekorzyść żalącego się, w szczególności zaś może karę złagodzić w myśl art. 31 i w granicach, nakreślonych w art. 183.§ 2.
Władza odwoławcza może zarządzić przeprowadzenie dodatkowych dochodzeń dla wyświetlenia sprawy.§ 3.
W razie istotnych wadliwości postępowania pierwszej instancji lub pogwałcenia przez nią właściwości rzeczowej, władza odwoławcza może zaskarżone orzeczenie uchylić i przekazać sprawę tej samej lub innej właściwej władzy do ponownego rozstrzygnięcia.Orzeczenia, wydane w instancji odwoławczej, należy doręczyć wszystkim osobom, wymienionym w art. 186, wraz z uzasadnieniem.
Od orzeczeń, wydanych w drugiej instancji wskutek zażalenia, nie służy żaden środek odwoławczy, ani też skarga do Najwyższego Trybunału Administracyjnego.
§1.
Jeśli zażalenie podano w terminie, władza skarbowa pierwszej instancji przesyła je władzy drugiej instancji do rozstrzygnięcia, względnie celem przedłożenia Ministerstwu Skarbu w przypadkach, gdy orzeczenie karne wydała władza drugiej instancji.§ 2.
Na skutek podanego w terminie wniosku o przekazanie sprawy do postępowania sądowego, orzeczenie karne nie ulega wykonaniu, władza skarbowa zaś przesyła akta sprawy właściwemu sądowi.
Wykonanie kary.
Wykonanie kary.
§1.
Orzeczenia karne władz skarbowych stają się wykonalne po upływie dni czternastu od chwili uprawomocnienia się.§ 2.
Prawomocnem jest orzeczenie władz skarbowych, przeciw któremu nie przysługuje żaden środek odwoławczy.§1.
Prawomocne orzeczenia karne mają to samo znaczenie i pociągają za sobą te same skutki, co prawomocny wyrok sądowy; w szczególności nie jest dopuszczalne ponowne obwinienie.§ 2.
Gdyby jednak okazało się, że władza skarbowa rozstrzygnęła sprawę, należącą według art. 137 lit. "a" do właściwości sądowej, natenczas może właściwy sąd okręgowy, po wysłuchaniu prokuratora, powziąć na posiedzeniu niejawnem postanowienie, stwierdzające nieważność orzeczenia władzy skarbowej. O postanowieniu tem sąd zawiadamia władzę skarbową, prokurator zaś na mocy tego postanowienia władny jest wszcząć postępowanie karne.Wykonanie orzeczeń skarbowych oraz decyzja o wykonaniu kary aresztu zastępczego należy do władz skarbowych pierwszej instancji.
§1.
Sprzedaż uznanych za przepadło przedmiotów (art. 185 p. 2 i 3) należy do wyłącznej właściwości władz skarbowych także wtedy, jeśli konfiskatę orzeczono w drodze postępowania sądowego. Władza skarbowa wstrzyma się jednak tak od sprzedaży, jak i od wydania innych zarządzeń co do skonfiskowanych przedmiotów, jeśli ich konfiskatę orzekła również inna władza na zasadzie przepisów innej ustawy.§ 2.
Przedmioty, zajęte w toku postępowania, a nie uznane za przepadłe, należy po uprawomocnieniu się orzeczenia zwrócić osobie, u której dokonano zajęcia, względnie innej osobie uprawnionej.O wykonanie kary aresztu zastępczego władza skarbowa zwraca się do sądu grodzkiego miejsca zamieszkania lub miejsca pobytu skazanego.
§1.
Jeżeli nastąpiło częściowe uiszczenie kary pieniężnej już podczas wykonania kary aresztu zastępczego, karę tę zmniejsza się odpowiednio do stosunku uiszczonej kwoty do całej kary pieniężnej. Decyzja w tym względzie należy- do władzy skarbowej pierwszej instancji.§ 2.
Osoby, skazane prawomocnie na karę pieniężną, a zamieszkujące zagranicą, mają być ze zjawieniem się w Polsce przytrzymane i w razie niezłożenia kary pieniężnej odstawione bezzwłocznie do sądu, celem wykonania kary aresztu.
Koszty postępowania karnego.
Koszty postępowania karnego.
§1.
Skazany w postępowaniu skarbowem obowiązany jest zwrócić: 1)
koszty, spowodowane dostawieniem obwinionego lub sprowadzeniem zajętej rzeczy; 2)
koszty, połączone z utrzymaniem, względnie przechowaniem oraz ze sprzedażą zajętej rzeczy, jednak tylko w przypadkach, gdy nie orzeka się konfiskaty tej rzeczy; za przechowywanie rzeczy w urzędowym magazynie nie liczy się żadnych kosztów; 3)
należytości, wypłacone świadkom, znawcom oraz osobom, wezwanym przez władzę do asystowania przy rewizjach domowych, przy przesłuchiwaniu świadków lub znawców lub też przy innych czynnościach postępowania karnego.§ 2.
W razie skazania za to samo przestępstwo dwu lub więcej osób, koszty postępowania obciążają osoby te solidarnie.Przymusowe ściągnięcie zasądzonych kosztów postępowania następuje wedle tych samych zasad, co ściągnięcie kar pieniężnych. Koszty te nie ulegają zamianie na areszt.
Zarachowanie kar majątkowych.
Zarachowanie kar majątkowych.
§1.
Kwoty, wpływające z kar, nakładanych przez władze skarbowe, przypadają na budżet Ministerstwa Skarbu; na rachunek tegoż budżetu wpływają nadto wszelkie kwoty, uzyskane ze sprzedaży przedmiotów, bez względu na to, czy konfiskatę (zajęcie) tych przedmiotów orzekł sąd, czy władza skarbowa.§ 2.
Kwoty, wpływające z kar pieniężnych, nakładanych przez sądy za przestępstwa, podlegające niniejszej ustawie, przypadają na rzecz budżetu Ministerstwa Sprawiedliwości.
Zawiadomienia i doręczenia.
Zawiadomienia i doręczenia.
Sposób zawiadamiania stron przez władzę skarbową, a w szczególności doręczenia wezwań i innych pism urzędowych, będzie określony w drodze rozporządzenia Ministra Skarbu w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości.
Właściwość i postępowanie władz sądowych.
Właściwość i postępowanie władz sądowych.
Właściwość rzeczowa.
Właściwość rzeczowa.
Sądy rozpoznają:
1)
sprawy, należące do ich właściwości, stosownie do postanowień art. 137; 2)
sprawy, przekazane im stosownie do postanowień art. 138 i art. 188.§1.
Sprawy, obu wymienionych w art. 210 rodzajów należą do właściwości sądów okręgowych.§ 2.
Minister Sprawiedliwości może w porozumieniu z Ministrem Skarbu w drodze rozporządzenia przekazywać niektóre rodzaje spraw do właściwości sądów grodzkich, tak na całym obszarze Państwa, jak i w części Państwa i właściwość tę odwoływać. Minister Sprawiedliwości może w porozumieniu z Ministrem Skarbu przekazać wyłączne rozpoznanie spraw karnych o przestępstwa, należące do właściwości sądów grodzkich według ustępu poprzedniego, bądź poszczególnym sądom grodzkim dla kilku okręgów tych sądów, bądź sądowi grodzkiemu w siedzibie sądu okręgowego dla całego okręgu sądowego. W przypadku tym przepisy niniejszego działu, zwłaszcza dotyczące udziału władzy skarbowej i jej pełnomocnika w postępowaniu karnem, będą miały zastosowanie również w postępowaniu przed sądami grodzkiemi z wyjątkiem tych przepisów, które odnoszą się wyłącznie do postępowania w sądach okręgowych. W przypadku tym władze skarbowe mają prawo wnoszenia i popierania oskarżenia (art. 56 k. p. k.).
Właściwość miejscowa.
Właściwość miejscowa.
§1.
Właściwy miejscowo jest sąd, w którego okręgu popełniono przestępstwo lub w razie, gdy miejsce popełnienia przestępstwa jest nieznane, sąd, w którego okręgu mieszka osoba podejrzana, a gdyby miejsce zamieszkania było nieznane, sąd, w którego okręgu przestępstwo wyszło najaw.§ 2.
Jednakże z ważnych względów może być sprawa przekazana innemu sądowi, przyczem co do trybu przekazywania obowiązują przepisy kodeksu postępowania karnego.
Wydziały karne skarbowe.
Wydziały karne skarbowe.
§1.
Do orzekania w sprawach, objętych niniejszą ustawą, tworzy się w każdym sądzie okręgowym wydział karny skarbowy; oprócz tego można utworzyć i drugi wydział karny skarbowy w wydziale zamiejscowym sądu okręgowego.§ 2.
Przewodniczący wydziału wyznacza do osądzenia sprawy sędziów z grona członków tegoż wydziału, a przewodniczy w komplecie sądzącym bądź sam, bądź też wyznacza jednego z sędziów na przewodniczącego. Członkowie tego wydziału mogą zarazem pełnić inne czynności w tym sądzie. Jednego członka składu sądzącego może zastąpić inny sędzia okręgowy lub grodzki na podstawie zarządzenia prezesa sądu okręgowego, powziętego na wniosek przewodniczącego wydziału karnego skarbowego.Art. 214. 4
Przepisy kodeksu postępowania karnego o postępowaniu przed sądem jednoosobowym (art. 191 oraz art. 3781, 3782, 3783, 3785) mają odpowiednie zastosowanie w postępowaniu przed wydziałem karnym skarbowym.
Zbieg przestępstw.
Zbieg przestępstw.
§1.
W razie zbiegu przestępstwa, podlegającego niniejszej ustawie, z przestępstwem, podlegającem osądzeniu według innego postępowania sądowego, każde z tych przestępstw ulega rozpoznaniu niezależnie od drugiego.§ 2. 5
W takich jednak przypadkach zbiegu czy to jednoczynowego (art. 22), czy to wieloczynowego, gdy czyny odnośne pozostają ze sobą w związku, sąd okręgowy (wydział karny skarbowy) może zarządzić łączne rozpoznanie i osądzenie spraw przed wydziałem karnym skarbowym tak, gdy wszystkie należą do właściwości sądu okręgowego, jak wówczas, gdy jedne należą do tego sądu, inne do sądu grodzkiego. W przypadku tym sąd (wydział karny skarbowy) stosuje do obu rodzajów przestępstw przepisy kodeksu postępowania karnego przy odpowiedniem zastosowaniu odnośnie do przestępstwa, ulegającego ukaraniu wedle niniejszej ustawy, postanowień art. 216 - 226 i art. 227; przepisy art. 225 stosuje się jednak tylko wówczas, gdy okoliczność, którą stwierdza protokół, dotyczy wyłącznie przestępstwa, podlegającego karze wedle niniejszej ustawy; protokóły, odczytywane na zasadzie art. 226 można uwzględnić jako dowody także co do przestępstwa, nie podlegającego niniejszej ustawie, o ile treść protokółu dotyczy określenia przedmiotu przestępstwa (jego jakości, ilości, wartości, miejsca ujęcia, pochodzenia i t. p.).§ 3.
Postanowienia § 2 nie mają zastosowania, jeśli pozostające w zbiegu przestępstwo należy do właściwości sądów przysięgłych; w tym razie rozpoznanie każdej z tych spraw następuje oddzielnie.§ 4.
Postanowienia § 2 stosuje się odpowiednio w sądzie grodzkim, o ile zbiegające się przestępstwa należą do jego właściwości.
Postępowanie z odpowiedzialnymi w charakterze osób trzecich.
Postępowanie z odpowiedzialnymi w charakterze osób trzecich.
§1.
Sąd (sędzia śledczy) może wezwać odpowiedzialnego w charakterze osoby trzeciej do osobistego stawienia się celem przesłuchania, a w razie, jeśli on się nie stawi, zarządzić jego dostawienie.§ 2.
Odpowiedzialnego należy zawiadomić o rozprawie głównej z tem, że może na niej stanąć osobiście lub z obrońcą, albo przez pełnomocnika. Niestawienie się jego nie jest przeszkodą do przeprowadzenia rozprawy i wydania wyroku, którego nie uważa się w tym razie za zaoczny. Należy o tem pouczyć odpowiedzialnego w zawiadomieniu.§ 3.
Odpowiedzialnemu służy prawo bronienia się w ciągu całego postępowania sądowego, przyczem korzysta on z wszelkich uprawnień, przewidzianych w kodeksie postępowania karnego dla oskarżonego (obwinionego).§ 4.
Zeznania odpowiedzialnego nie mogą być zaprzysiężone i nie podlegają sankcji, przewidzianej dla zeznań świadków.
Prawa interwenientów.
Prawa interwenientów.
Osoby, wymienione w art. 185 p. 6 winny być zawiadomione o rozprawie głównej. Służy im prawo stawiania wniosków celem wykazania swych roszczeń w toku całego postępowania sądowego. Zgłoszenie roszczenia nastąpić winno w ciągu dni czternastu od doręczenia zawiadomienia o zajęciu przedmiotu pod rygorem odrzucenia, a w braku zawiadomienia, lub gdy dzień rozprawy głównej przypada przed upływem terminu czternastodniowego, najpóźniej z rozpoczęciem rozprawy głównej.
Zabezpieczenie kar pieniężnych.
Zabezpieczenie kar pieniężnych.
W razie niebezpieczeństwa udaremnienia późniejszej egzekucji kar pieniężnych, kosztów postępowania i uszczuplonych należytości, sąd może zarządzić ich zabezpieczenie na majątku oskarżonego (obwinionego) i odpowiedzialnego. Orzeczenie sądu karnego jest dostateczną podstawą do uzyskania względnie wykonania sądowego zabezpieczenia. O zarządzeniu zabezpieczenia sąd zawiadamia władzę skarbową.
Oskarżenia i rozstrzygnięcia.
Oskarżenia i rozstrzygnięcia.
W sprawach, przekazanych do postępowania sądowego w myśl art. 188, orzeczenie karne władzy skarbowej zastępuje prawomocny akt oskarżenia.
§1.
Sąd rozpoznaje sprawę według przepisów, obowiązujących w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji ze zmianami, wprowadzonemi w następnych artykułach.§ 2.
Przepisy kodeksu postępowania karnego co do postępowania w sprawach karno-administracyjnych mają odpowiednie zastosowanie.§ 1.
Jeśli w sprawie, należącej do właściwości sądowej (art. 137 § 1 p, "a" i art. 138), prokurator nie znajduje powodu do ścigania, winien przesłać akta władzy skarbowej, która może sama złożyć sądowi okręgowemu akt oskarżenia (bez uzasadnienia).§ 2.
Jeśli władza skarbowa oskarżenia zaniecha, oznajmia o tem prokuratorowi, zwracając mu akta.§1.
Władza skarbowa korzysta w ciągu całego postępowania karnego ze wszelkich uprawnień prokuratora, dotyczących: 1)
informowania się o sprawie (przeglądanie akt, obecność przy czynnościach śledczych i t. p.); 2)
składania wniosków w przedmiocie zbierania i uzupełnienia materjału dowodowego oraz w przedmiocie wszelkich wogóle postanowień sądowych; 3)
zaskarżania orzeczeń sądowych.§ 2.
Do powyższych czynności władza skarbowa deleguje swego pełnomocnika.§1. 6
Obecność pełnomocnika władzy skarbowej na rozprawie głównej jest konieczna, jeśli władza ta złożyła sądowi akt oskarżenia (art. 221 § 1), prokurator jednak i w tym razie obowiązany jest do wzięcia udziału w rozprawie.§ 2.
Prokurator i pełnomocnik władzy skarbowej są nawzajem od siebie niezależni. Popieranie oskarżenia przez jednego z nich wystarcza. Wniosek pełnomocnika winien być przez sąd rozpatrzony, choćby prokurator z wnioskiem tym się nie zgadzał.Protokóły badania obwinionego, świadków i znawców, sporządzone przez władze skarbowe w toku dochodzenia, posiadają moc protokółów czynności sądowych.
§1.
Jeśli zeznanie jakiegokolwiek świadka, przesłuchanego w toku dochodzenia (skarbowego, prokuratorskiego) dotyczy okoliczności mniej ważnych, można wezwania tego świadka na rozprawę główną zaniechać i poprzestać na odczytaniu protokółów jego badania podczas rozprawy.§ 2.
Przepis powyższy nie pozbawia stron prawa zgłoszenia wniosku o wezwanie i przesłuchanie świadka, o czem sąd decyduje według swego uznania.Na rozprawie wolno odczytać protokóły wszelkich czynności, dokonanych w toku dochodzenia lub śledztwa.
§1.
W razie niewykrycia miejsca pobytu oskarżonego, jego ucieczki lub wogóle uchylenia się od sądu przed doręczeniem odpisu aktu oskarżenia lub zawiadomienia o terminie rozprawy, można zarządzić i przeprowadzić rozprawę główną, ogłaszając jej termin w gminie ostatniego miejsca zamieszkania, pobytu lub wykonywania przedsiębiorstwa, o ile zaś żadnej z tych okoliczności stwierdzić nie można, w Monitorze Polskim. Między ogłoszeniem a terminem rozprawy głównej upłynąć musi okres trzechmiesięczny.§ 2.
Ukrycie się oskarżonego, po otrzymaniu odpisu aktu oskarżenia lub zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stanowi przeszkody do przeprowadzenia wyznaczonej rozprawy.§ 3.
W obu powyższych przypadkach, jeśli oskarżony nie zamianował obrońcy, przewodniczący powołuje dla nieobecnego obrońcę z urzędu, któremu służą wszystkie prawa strony oskarżonej.§ 4.
Niestawiennictwo na rozprawę oskarżonego, który otrzymał zawiadomienie o terminie rozprawy, pociąga za sobą skutki, przepisane w kodeksie postępowania karnego.§ 5.
Prawomocny wyrok należy ogłosić trybem, wskazanym w § 1, jeśli zachodzi którykolwiek z przypadków, wymienionych w §§ 1 i 2. Wykonanie nastąpić może dopiero po upływie czternastu dni po dniu ogłoszenia.§ 6.
Przepisy niniejszego artykułu mają zastosowanie do odpowiedzialnego w charakterze osoby trzeciej.§1.
Wyroki sądowe zawierać muszą rozstrzygnięcie sprawy co do wszystkich punktów, wymienionych w art. 185 p. p. 1 - 6. Do uzasadnienia wyroku mają zastosowanie ogólne przepisy kodeksu postępowania karnego.§ 2.
Rozstrzygnięcie co do kosztów postępowania objąć ma również te koszty, które powstały w postępowaniu skarbowem (art. 206).§ 3.
Sądy przesyłają z urzędu władzom skarbowym odpisy swych wyroków i postanowień.
Środki odwoławcze.
Środki odwoławcze.
§1.
Od wyroków sądu okręgowego, orzekającego w pierwszej instancji, strony mogą założyć jedynie kasację do Sądu Najwyższego.§ 2.
Przepis powyższy nie ma zastosowania w przypadku, przewidzianym w art. 215 § 2.§ 3.
Od wyroków sądów grodzkich można odwołać się z apelacją do sądu okręgowego, który rozpoznaje sprawę w wydziale karnym skarbowym. Wyroki tego sądu są prawomocne.§ 4.
Stronami są także osoby, o których mowa w art. 185 p. 5 i 6.§ 5.
Odpowiedzialny w charakterze osoby trzeciej zaskarżyć może wyrok tylko z powodu nałożenia nań odpowiedzialności, z powodu zaś zasądzenia oskarżonego - tylko o tyle, o ile ono jest podstawą tej odpowiedzialności.§ 6.
Sprzeciw od wyroku zaocznego służy odpowiedzialnemu tylko wówczas, gdy nie został on uwiadomiony o rozprawie. Poza tem winien odpowiedzialny założyć skargę w terminach, które biegną dla oskarżonego. Jeśli jednak odpowiedzialny w terminie właściwym dla oskarżonego żądał doręczenia wyroku, lub doręczenie z urzędu jest nakazane, terminy, biegnące od doręczenia, liczą się odpowiedzialnemu od doręczenia mu wyroku bez względu na ich bieg dla oskarżonego. Przepis niniejszego paragrafu odnosi się również do interwenjentów (art. 217).§ 7.
Do zapowiadania i wnoszenia środków odwoławczych mają zastosowanie przepisy kodeksu postępowania karnego.
Wznowienie postępowania.
Wznowienie postępowania.
§1.
W sprawach, prawomocnie rozstrzygniętych przez władze skarbowe, nastąpić może wznowienie postępowania, jeśli wyjdą najaw nowe okoliczności, wskazujące bądź same przez się bądź w związku z dotąd ujawnionemi okolicznościami na to, że nastąpiło: 1)
niesłuszne skazanie, lub niesłuszne nałożenie odpowiedzialności majątkowej (art. 33 - 39), albo 2)
niesłuszne uniewinnienie, albo wreszcie 3)
niedostateczne zasądzenie (ukaranie).§ 2.
W drugim i trzecim przypadku następuje wznowienie z urzędu, w pierwszym zaś na żądanie skazanego lub odpowiedzialnego, jeśli okoliczności, uzasadniające żądanie wznowienia, w toku postępowania w pierwszej instancji, bądź nie były im znane, bądź też nie mogły być wykorzystane.§ 3.
Przez wznowienie postępowania sprawa wraca w stadjum dochodzenia. W razie żądania wznowienia przez oskarżonego lub odpowiedzialnego nowe orzeczenie nie może być surowsze od poprzedniego.§1.
Wznowienie postępowania z powodu niedostateczności zasądzenia (art. 230 p. 3) nastąpić może tylko wtedy, gdy skazanie dotyczyło pewnych wyraźnie oznaczonych przedmiotów, lub też pewnej ilości tychże, ujawniono zaś, że były jeszcze inne przedmioty, lub że ilość tych samych przedmiotów była znacznie większa.§ 2.
W powyższym przypadku kary, wykonane na skutek zasądzenia, uwzględnia się przy ponownem zasądzeniu.§1.
Zezwolenie na wznowienie postępowania na żądanie skazanego lub odpowiedzialnego nie wstrzymuje ściągnięcia kary pieniężnej. W razie późniejszego uwolnienia lub uchylenia odpowiedzialności zwraca się ściągniętą kwotę.§ 2.
Zezwolenie na wznowienie postępowania z tytułu niesłusznego skazania (art. 230 § 1 p. 1) pociąga za sobą wstrzymanie wykonania kary pozbawienia wolności.Wznowienie postępowania z urzędu dopuszczalne jest z warunkiem, że od chwili popełnienia przestępstwa nie upłynął okres jego przedawnienia (art. 40).
Wznowienie postępowania w sprawach rozstrzygniętych prawomocnie przez władzę skarbową wymaga zezwolenia Ministra Skarbu.
W sprawach, rozstrzygniętych przez sądy, dopuszczalne jest wznowienie postępowania: 1) na zasadach, zawartych w przepisach kodeksu postępowania karnego i 2) w przypadkach, przewidzianych w art. 230 § 1 p. 3 i w art. 231.
Postanowienia końcowe.
Postanowienia końcowe.
Ustawę niniejszą stosuje się również do przestępstw, popełnionych przed jej wejściem w życie. Jednak dawne sankcje karne zachowują swoją moc, jeśli są względniejsze dla sprawcy.
§1.
Na obszarze mocy obowiązującej kodeksu karnego z roku 1871 zamiast aresztu ponad sześć tygodni należy wymierzać karę więzienia.§ 2.
Na obszarze mocy obowiązującej ustawy karnej z roku 1852 należy wymierzać zamiast więzienia areszt ścisły.Z chwilą wejścia w życie ustawy niniejszej traci moc obowiązującą ustawa karna skarbowa z dnia 2 sierpnia 1926 r. (Dz. U. R. P. Nr. 105, poz. 609) z wyjątkiem art. 240 i ustępu 2 art. 242, oraz wszelkie inne przepisy w materjach, objętych niniejszą ustawą.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 maja 1932 r. i obowiązuje na całym obszarze Rzeczypospolitej.
2 Art. 171 zmieniony przez art. 15 § 2 rozporządzenia z mocą ustawy z dnia 11 lipca 1932 r. Przepisy wprowadzające kodeks karny i prawo o wykroczeniach (Dz.U.32.60.573) z dniem 1 września 1932 r.
3 Art. 174 zmieniony przez art. 15 § 2 rozporządzenia z mocą ustawy z dnia 11 lipca 1932 r. Przepisy wprowadzające kodeks karny i prawo o wykroczeniach (Dz.U.32.60.573) z dniem 1 września 1932 r.
4 Art. 214 zmieniony przez art. 3 pkt 1 rozporządzenia z mocą ustawy z dnia 23 sierpnia 1932 r. zmieniającego niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.73.662) z dniem 1 września 1932 r.
5 Art. 215 § 2 zmieniony przez art. 3 pkt 2 rozporządzenia z mocą ustawy z dnia 23 sierpnia 1932 r. zmieniającego niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.73.662) z dniem 1 września 1932 r.
6 Art. 223 § 1 zmieniony przez art. 3 pkt 3 rozporządzenia z mocą ustawy z dnia 23 sierpnia 1932 r. zmieniającego niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.73.662) z dniem 1 września 1932 r.