Dział 6 - KOMUNIKOWANIE SIĘ WIĘŹNIÓW ZE ŚWIATEM ZEWNĘTRZNYM. - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

DZIAŁ  VI.

KOMUNIKOWANIE SIĘ WIĘŹNIÓW ZE ŚWIATEM ZEWNĘTRZNYM.

§ 139. Więźniowie mogą przyjmować odwiedziny oraz prowadzić korespondencję na podstawie i w granicach zezwolenia władz więziennych, sądowych i prokuratorskich. Prawa tego można więźnia pozbawić czasowo tylko tytułem kary dyscyplinarnej, a więźnia śledczego - ponadto na zlecenie właściwych władz sądowych lub prokuratorskich.

W toku dochodzenia i śledztwa zezwoleń wymienionych w ust. 1 udzielają właściwe władze sądowe lub prokuratorskie, zaś od czasu przekazania więźnia z aktami sprawy do dyspozycji sądu aż do uprawomocnienia się wyroku - właściwy sąd, względnie prokurator.

Zezwolenia takie co do uwięzionych osób wojskowych, w przypadkach trzymania ich w więzieniu powszechnem, wydają właściwe władze wojskowe sądowe i prokuratorskie, do których dyspozycji więzień wojskowy pozostaje.

We wszystkich innych przypadkach zezwoleń powyższych udziela naczelnik więzienia.

Wszelkie inne sposoby porozumiewania się więźniów ze światem zewnętrznym są wzbronione.

Rozdział  I.

Odwiedzanie więźniów.

§ 140. Więźniowie, skazani na karę aresztu lub twierdzy, mogą być odwiedzani raz na tydzień, pozostali więźniowie - raz na miesiąc. W razie dobrego sprawowania się więźnia karnego naczelnik więzienia może zezwolić mu na przyjmowanie odwiedzin w krótszych odstępach czasu.

Więźniowie śledczy korzystają z odwiedzin w miarę zezwoleń udzielanych przez właściwe władze sądowe lub prokuratorskie.

Odwiedzanie więźniów odbywa się pod nadzorem funkcjonarjuszów więziennych, w dnie i godziny, oznaczone przez naczelnika więzienia, w rozmównicy, przyczem rozmowa może się odbywać tylko w języku zrozumiałym dla nadzorującego; rozmównica winna być urządzona w ten sposób, aby rozmawiający byli oddzieleni od siebie siatką.

Odwiedzanie więźniów, skazanych na karę twierdzy oraz wyróżniających się wzorowem sprawowaniem odbywa się bez siatki; w stosunku do więźniów śledczych właściwe władze sądowe lub prokuratorskie decydują, w jaki sposób mają się odbywać odwiedziny.

Więzień może być odwiedzany w ciągu dnia tylko jeden raz i nie więcej niż przez dwie osoby; czas trwania odwiedzin więźnia może wynosić łącznie 15 - 20 minut.

§ 141. W razie naruszenia przez więźnia lub przez odwiedzającego przepisów regulaminu w czasie odwiedzin, osobę odwiedzającą usuwa się natychmiast z obrębu więzienia, więzień zaś, winny naruszenia przepisów regulaminu, może być pozbawiony odwiedzin na pewien okres czasu.

§ 142. Członkowie Towarzystwa Patronatu Więziennego mogą odwiedzać więźniów po złożeniu pisemnego zezwolenia Ministerstwa Sprawiedliwości, w dnie i godziny, ustalone po uprzedniem porozumieniu się z naczelnikiem więzienia. Przy odwiedzinach więźniów przez członków Patronatu ma być obecny naczelnik więzienia lub jego pomocnik. Dla odwiedzania więźniów śledczych niezbędne jest nadto zezwolenie właściwej władzy sądowej lub prokuratorskiej.

§ 143. W razie choroby więźnia naczelnik więzienia, po porozumieniu się z lekarzem więziennym, może zezwolić na odwiedzanie go w celi lub w szpitalu, w obecności jednak funkcjonarjusza więziennego.

§ 144. Więźniowie karni, pozostający w bliskim stopniu pokrewieństwa (rodzice, dzieci, dziadkowie, wnuki, rodzeństwo oraz małżonkowie), przebywający w tem samem więzieniu, lub w różnych więzieniach tej samej miejscowości, mogą odwiedzać się wzajemnie, za zezwoleniem naczelnika więzienia, w granicach, zakreślonych w regulaminie.

Więźniowie śledczy muszą uzyskać ponadto zezwolenie właściwych władz sądowych lub prokuratorskich.

§ 145. Zezwolenia na odwiedziny są przechowywane w aktach osobistych więźnia, z oznaczeniem daty i godziny odwiedzin oraz imienia i nazwiska funkcjonarjusza, obecnego przy odwiedzinach.

Widzenia więźniów karnych są odnotowywane w aktach osobistych więźniów.

Rozdział  II.

Korespondencja więźniów.

§ 146. Więzień karny ma prawo wysyłać jeden, a otrzymywać dwa listy na miesiąc. Więźniowie śledczy - jako też więźniowie, skazani na karę aresztu lub twierdzy mogą otrzymywać i wysyłać jeden list na tydzień.

Korespondencja więźniów śledczych, wysyłana i odbierana, podlega kontroli właściwej władzy sądowej lub prokuratorskiej.

§ 147. Nadchodzące dla więźniów zawiadomienia o przesyłkach i listach nie opłaconych przez nadawcę, naczelnik więzienia zwraca nadawcy, jeżeli więzień nie wniesie odpowiedniej sumy na ich opłacenie.

§ 148. Korespondencja więźniów, wysyłana i otrzymywana, winna być przejrzana przez naczelnika więzienia najdalej w ciągu trzech dni i skierowana według właściwości z odpowiednią adnotacją o przejrzeniu.

Listy, zatrzymane z powodu ich treści, oraz listy otrzymane w ilości przekraczającej wyznaczoną normę, należy, do czasu zwolnienia więźnia, przechowywać w jego aktach.

O korespondencji, która nie może być doręczona lub wysłana, należy powiadomić więźnia, przytaczając motywy decyzji.

O ile naczelnik więzienia uważa, że treść nadesłanej korespondencji jest dla więźnia ważna, może zarządzić jej doręczenie, chociażby została przekroczona ilościowa norma korespondencji.

§ 149. Korespondencji nieczytelnej lub zawierającej umówione lub niezrozumiałe wyrazy albo znaki, naczelnik więzienia nie odsyła i nie doręcza więźniom, powiadamiając o swej decyzji; korespondencję zatrzymaną dołącza się do akt, z wyjątkiem korespondencji dotyczącej więźniów śledczych, którą naczelnik więzienia przesyła właściwym władzom sądowym lub prokuratorskim.

Pisanie korespondencji odbywa się w oznaczonem przez naczelnika więzienia miejscu i czasie, o ile możności w dnie niedzielne i świąteczne lub w godzinach, wolnych od obowiązkowych zajęć więziennych.

Korespondencję więźniów niepiśmiennych mogą, za zezwoleniem naczelnika więzienia, załatwiać: nauczyciel, duchowny, lub urzędnik więzienny, albo więzień, zasługujący na zaufanie. Przyjmowanie wynagrodzenia za załatwianie korespondencji jest wzbronione.

§ 150. Korespondencja więźniów w języku obcym, niezrozumiałym dla naczelnika więzienia, może być wysyłana lub doręczana jedynie po przetłumaczeniu jej przez tłumacza przysięgłego lub osobę godną zaufania na język polski. Koszty przekładu ponosi więzień.

Korespondencja więźniów z wyjątkiem urzędowej winna być, po jej przeczytaniu przez więźnia, zwracana i dołączana do akt więźnia. Naczelnik więzienia może zezwolić więźniowi na pozostawienie przy sobie otrzymanych listów po ich przeczytaniu.

§ 151. Książki i czasopisma, nie przyjęte dla więźniów, winny być zwrócone osobie, która ich dostarczyła. W razie zwolnienia więźnia lub przeniesienia go do innego więzienia, książki i czasopisma, nadesłane pod jego adresem, winny być zwrócone przysyłającemu ze wskazaniem na opasce: daty zwolnienia lub miejsca przeniesienia albo podanego przez więźnia miejsca zamieszkania.

§ 152. Więźniowie, przy pisaniu pism do Ministerstwa Sprawiedliwości i władz sądowych lub prokuratorskich, otrzymują potrzebne materjały i przybory piśmienne; przy pisaniu innej korespondencji, muszą nabywać papier i koperty na koszt własny.

Więźniowie ponoszą również koszty opłat pocztowych.

Więźniom, nie posiadającym funduszów na znaczki pocztowe, papier i koperty, naczelnik więzienia może ich dostarczyć z zasobów więzienia.