Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów apelacyjnych, okręgowych i grodzkich w sprawach karnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.110.909

Akt utracił moc
Wersja od: 14 grudnia 1932 r.

ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI
z dnia 1 grudnia 1932 r.
Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów apelacyjnych, okręgowych i grodzkich w sprawach karnych.

Na podstawie art. 78 prawa o ustroju sądów powszechnych z dnia 6 lutego 1928 r. (Dz. U. R. P. z r. 1932 Nr. 102, poz. 863). oraz art. 675 kodeksu postępowania karnego z dnia 19 marca 1928 r. (Dz. U. R. P. z r. 1932 Nr. 83, poz. 725) zarządzam co następuje:

Rozdział  I.

PRZEPISY WSTĘPNE.

§  1. 
Użyte w niniejszym regulaminie skróty oznaczają:
a)
"u. s. p." - prawo o ustroju sądów powszechnych w brzmieniu jednolitego tekstu (Dz. U. R. P. z r. 1932 Nr. 102 poz. 863),
b)
"k. p. k." - kodeks postępowania karnego w brzmieniu jednolitego tekstu (Dz. U. R. P. z r. 1932 Nr. 83, poz. 725),
c)
"przep. wpraw." - przepisy wprowadzające kodeks postępowania karnego (Dz. U. R P. z r. 1928 Nr. 33, poz. 314 i z r. 1932 Nr. 73, poz. 662),
d)
"org. wiąz." - rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1928 r. w sprawie organizacji więziennictwa (Dz. U. R. P. Nr 29, poz. 272),
e)
"reg. og." - regulamin ogólny wewnętrznego urzędowania sądów apelacyjnych, okręgowych i grodzkich z dnia 1 grudnia 1932 r. (Dz. U. R. P. Nr. 110, poz. 905).

Powołane w niniejszym regulaminie bez bliższego oznaczenia: artykuły - odnoszą się do kodeksu postępowania karnego, paragrafy zaś - do niniejszego regulaminu.

§  2. 
Przez wyrażenie ogólne "sędzia", użyte w niniejszym regulaminie, rozumie się także prezesa sądu (art. 47 § 2) i przewodniczącego (art. 304) tudzież kierownika oddziału, a przez wyrażenie ogólne "sąd" - także sędziego śledczego.

Przez wyrażenie ogólne "prokurator" rozumie się także wiceprokuratorów i podprokuratorów oraz asesorów sądowych, którym poruczono pełnienie czynności prokuratorskich (art. 260 § 2 u. s. p.).

Rozdział  II.

CZYNNOŚCI SĄDOWE.

Stosunki między sądami i z innemi władzami.

§  3. 
W toku postępowania karnego sąd zwraca się do wyższych instancyj sądowych, Ministra Sprawiedliwości oraz innych władz bezpośrednio, jeżeli przepis szczególny nie nakazuje przesłania sprawy lub pisma za pośrednictwem sądu wyższej instancji, Ministra Sprawiedliwości lub innej władzy.
§  4. 
Pismo lub odezwę sądu lub innej władzy, niewłaściwie skierowane do danego sądu, należy w miarę możności przesłać właściwemu sądowi lub właściwej władzy, zawiadamiając o tem władzę przesyłającą pismo.
§  5. 
Przepis § 8 reg. og. stosuje się także w stosunku do niesądowych władz zagranicznych.
§  6. 
W razie dostrzeżenia w urzędowaniu sądów lub innych władz postępowania niezgodnego z przepisami postępowania karnego, w szczególności nienależytego spełniania obowiązków przez władzę obowiązaną do udzielenia sądowi pomocy (art. 8) lub rażącego nieprzestrzegania terminów przez oskarżyciela publicznego, stosuje się § 11 reg. og.

O umyślnem niewykonaniu polecenia przez policję państwową należy zawiadomić w drodze służbowej prezesa sądu apelacyjnego (art. 119, 131 i nast. rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej o policji państwowej z dnia 6 marca 1928 r. - Dz. U. R. P. z r. 1931, Nr. 5, poz. 27).

§  7. 
Komunikowanie się sądu z oskarżycielem publicznym odbywa się zapomocą odezw (§ 7 reg. og.) i jeżeli z treści przepisu szczególnego nie wypływa inna forma; sąd i prokurator może sporządzić pismo odręcznie w aktach sprawy, przestrzegając chronologicznego porządku prowadzenia akt.

W razie ustnego komunikowania się sędzia zaznaczy wynik w aktach w formie zwięzłej notatki.

§  8. 
O terminach posiedzeń zawiadamia się prokuratora ustnie lub na piśmie.

O terminie rozprawy głównej w sądzie okręgowymi rozprawy apelacyjnej zawiadamia się prokuratora przez doręczenie mu wokandy spraw według załączonego wzoru (art. 295 k. p. k., § 60 reg. og.). Wokandę należy doręczyć w miarę możności na miesiąc zgóry, chyba że rozprawę wyznaczono na termin bliższy; w miarę potrzeby będą przesyłane prokuratorowi wokandy uzupełniające.

Pomoc sądowa i czynności pokrewne.

§  9. 
W odezwie o udzielenie pomocy sądowej należy określić dokładnie, jakie czynności mają być przedsięwzięte, czy ma być odebrana przysięga oraz na jakie okoliczności zwrócić należy szczególną uwagę.

Należy również wskazać dokładne adresy osób, które mają być przesłuchane lub zawiadomione o terminie (art. 256, 271 § 2, 346, 347 i t. p.).

Do odezwy należy dołączyć potrzebne odpisy z akt sprawy, a w razie konieczności można dołączyć akta w całości lub w części, jeżeli to nie tamuje toku postępowania.

§  10. 
Udzielając pomocy sądom zagranicznym, należy szczególnie przestrzegać szybkości i dokładności wykonania.

Należy również zwrócić szczególną uwagę na to, aby zewnętrzna forma załatwień przedstawiała się w sposób najkorzystniejszy, a zwłaszcza, by protokóły sporządzone były czytelnie.

§  11. 
Udzielając lub zwracając się o udzielenie pomocy sądowej, można przesłać do czasowego użytku akta sprawy lub ich część także sądowi zagranicznemu, lecz tylko w przypadkach, przewidzianych przepisami szczególnemi.
§  12. 
Według przepisów §§ 9 - 11 należy również postępować we wzajemnym stosunku z innemi władzami krajowemi lub zagranicznemi przy udzielaniu i żądaniu pomocy.
§  13. 
Gdy przejrzenia lub przesłania akt żąda inna władza, niż sądowa lub prokuratorska (art. 216), odmowa powinna nastąpić jedynie w przypadku, gdy na to nie pozwala bieg sprawy w sądzie albo inny ważny interes publiczny.

W toku śledztwa można, poza przypadkami, przewidzianemi w przepisach szczególnych, udzielać akt do przejrzenia lub je przesyłać tylko w przypadkach wyjątkowych.

Funkcjonarjuszom policji państwowej, upoważnionym przez Komendę Główną do gromadzenia materjałów w celu szkolenia w kryminalistyce, należy czynić ułatwienia w zapoznawaniu się z aktami spraw ukończonych, robieniu z nich odpisów oraz w sporządzaniu zdjęć fotograficznych przedmiotów, pozostających w związku z postępowaniem karnem.

§  14. 
Nie należy udzielać żadnej władzy zagranicznej akt lub odpisów, zawierających tajemnicę państwową, zwłaszcza wojskową, jak również akt spraw, dotyczących przestępstw politycznych.

Udzielenie sądowi zagranicznemu akt spraw, dotyczących przestępstw politycznych, może nastąpić tylko za zgodą Ministra Sprawiedliwości. To samo dotyczy innych akt, co do których z przyczyn szczególnych powstaje wątpliwość, czy mogą być udzielone sądowi zagranicznemu.

Wojskowa pomoc zbrojna.

§  15. 
Uprawnionym do zwrócenia się do władzy wojskowej o pomoc zbrojną jest kierownik sądu.

W wydziałach zamiejscowych uprawnienia kierownika sądu w powyższym zakresie ma również przewodniczący wydziału.

W razie spełniania czynności poza siedzibą sądu (art. 6 u. s. p.) i niemożności uzyskania w porę odezwy kierownika sądu, przewodniczący lub sędzia spełniający czynność może sam zwrócić się do władzy wojskowej o pomoc zbrojną.

§  16. 
Zwrócenie się o pomoc zbrojną należy ograniczyć do wypadków ostatecznej konieczności, gdyby pomoc policji państwowej nie była wystarczająca.

Należy uprzednio porozumieć się co do skuteczności pomocy ze strony policji państwowej z powiatową władzą administracji ogólnej, a w przypadkach nagłych - bezpośrednio z organami policji państwowej.

§  17. 
O pomoc zbrojna należy zwracać się do miejscowego dowódcy lub komendanta najbliższego garnizonu na piśmie, a w razach nagłych ustnie, osobiście lub przez osobę w tym celu upoważnioną.

Osoba, przybywająca z żądaniem udzielenia pomocy zbrojnej, pozostaje przy oddziale wojska aż do chwili przybycia na miejsce zajść i wyjaśnienia okoliczności, które spowodowały zwrócenie się o pomoc zbrojną.

§  18. 
Zwracając się o pomoc zbrojną, należy wymienić cel pomocy zbrojnej, miejsce, gdzie ma być udzielona, oraz, w miarę potrzeby, inne dane, zwłaszcza co do liczebności oddziału wojskowego.
§  19. 
Na obszarze mocy obowiązującej dekretu z dnia 2 stycznia 1919 r. o używaniu wojska W wypadkach wyjątkowych (Dz. P. P. P. Nr. 1, poz. 80) należy, zwracając się do władzy wojskowej o pomoc zbrojną (art. 8 § 3), stosować przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 kwietnia 1919 r. o sposobie użycia wojska dla zabezpieczenia porządku publicznego (Dz. P. P. P. Nr. 35. poz. 276).

Stosunek sądów do stron oraz do innych osób prywatnych.

§  20. 
Osobom, nie mającym obrońcy lub pełnomocnika, zwłaszcza ludności niezamożnej i nie-obeznanej ze sprawami sądowemi, nie należy odmawiać wskazówek.
§  21. 
Pisma, pochodzące od osób nie umiejących pisać, należy przyjmować, gdy są podpisane na ich prośbę przez inną osobę.
§  22. 
Do pism, wniesionych przez strony lub inne osoby, do sądu niewłaściwego należy stosować odpowiednio § 4.
§  23. 
Przy wyznaczaniu terminów należy uwzględniać, w miarę możności, słuszne życzenia stron, ich obrońców, pełnomocników i przedstawicieli oraz innych osób, tudzież baczyć na to, aby stratę czasu, połączoną je stawiennictwem w sądzie, ograniczyć do niezbędnych rozmiarów.

W szczególności, obrońcom stron należy, w miarę możności, czynić ułatwienia i udogodnienia, zwłaszcza co do kolejności rozpoznawania spraw, uwzględniając inne ich zajęcia zawodowe w danym dniu.

§  24. 
W kolejności załatwiania spraw, wyznaczonych na pewną godzinę, należy, jeżeli nie sprzeciwiają się temu szczególne względy, przyznać pierwszeństwo sprawom z udziałem funkcjonarjuszy władzy publicznej lub innych osób, których rychłe zwolnienie jest wskazane ze względu na dobro publiczne.
§  25. 
Konwojenci i inni funkcjonariusze publiczni, obecni służbowo w pomieszczeniach sądowych, mogą pozostawać z nakrytą głową stosownie do swych przepisów służbowych.
§  26. 
Przeglądanie akt sprawy i robienie z nich odpisów (art. 212) powinno się odbywać pod nadzorem urzędnika sekretarjatu, który obowiązany jest przestrzegać, aby z akt niczego nie wyjęto, nie robiono w nich żadnych dopisków lub skreśleń tudzież aby akt nie uszkodzono lub nie zniszczono.

Opinji sądu w przedmiocie ułaskawienia (art. 570 § 3) nie udziela się do przejrzenia; nie wydaje się też jej odpisów.

§  27. 
W przypadkach szczególnych sędzia może zarządzić, aby akta sprawy przesłano na czas określony do sądu grodzkiego, celem ułatwienia osobom uprawnionym przejrzenia akt i robienia z nich odpisów (art. 212 § 1) w sądzie miejsca ich pobytu. Koszty przesyłki ponosi osoba, na której żądanie przesiano akta.

Podział czynności.

§  28. 
Podział czynności pomiędzy sędziów śledczych powinien opierać się w zasadzie na podstawie terytorjalnej, bez względu na to, czy sędzia śledczy urzęduje w siedzibie, czy poza siedzibą sądu okręgowego.

Można jednak w podziale czynności wyznaczyć sędziów śledczych w siedzibie sądu okręgowego do poszczególnych kategoryj spraw.

Podział czynności nie wyłącza stosowania art. 261 co do wyznaczenia innego sędziego w poszczególnej sprawie.

§  29. 
W podziale czynności należy oznaczyć, którzy z pośród sędziów śledczych w siedzibie sądu okręgowego lub z pośród sędziów sądu grodzkiego mają wydawać postanowienia i dokonywać czynności w toku dochodzenia, w szczególności w myśl art. 150, 153 § 2, 160, 168, 171 § 2, 173, 187, 246 § 2, 254 - 256.

Podział czynności w tym względzie należy oprzeć na zasadach, że właściwy jest sędzin śledczy, który według podziału czynności byłby właściwy w danej sprawie dla śledztwa lub jest wyznaczony szczególnie do wydawania postanowień na wnioski w toku dochodzeń, albo w którego okręgu czynność ma być wykonana.

Te same zasady przyjąć należy przy podziale czynności w sądzie grodzkim.

Czas dokonywania czynności.

§  30. 
Jeżeli czynność sądowa ma być dokonana poza siedzibą sądu (art. 6 u. s. p., art. 273 k. p. k.), należy zawiadomić kierownika sądu o czasie wyjazdu i powrotu.

Kierownik sądu powinien czuwać nad tem, by wyjazdy sądu uzasadnione były wymaganiami dobra wymiaru sprawiedliwości lub względami oszczędności.

Zawiadomienia o wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego.

§  31. 
Zawiadomienia o wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego przeciwko osobom, podlegającym publicznej władzy dyscyplinarnej (art. 6), należy kierować do władz publicznych, cywilnych i wojskowych (rządowych, samorządowych, nie wyłączając samorządu zawodowego, jak izby adwokackie, lekarskie i t. p.), uprawnionych do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, zawiadomienia zaś co do wychowańców zakładów naukowych - do przełożonych tych zakładów, zarówno publicznych jak i prywatnych.
§  32. 
Jeżeli oskarżony (skazany) należy do kategorji osób, wymienionych w § 375 rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych z dnia 16 marca 1930 r. w sprawie wykonania ustawy z dnia 23 maja 1924 r. o powszechnym obowiązku służby wojskowej (Dz. U. R. P. Nr. 31, poz. 270), - należy wykonać przepisy tego paragrafu co do przesyłania zawiadomień do powiatowych władz administracji ogólnej i powiatowych komendantów uzupełnień.

Zawiadomienia powiatowych komendantów uzupełnień o wszczęciu i wynikach postępowania karnego, skróceniu kary (w drodze łaski lub warunkowego zwolnienia) i o darowaniu kary lub skutków skazania sądowego sporządza się według załączonych wzorów.

§  33. 
O wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego przeciw oficerom zawodowym w stanie czynnym lub nieczynnym i w stanie spoczynku, oraz przeciw oficerom rezerwy i pospolitego ruszenia tudzież oficerom kontraktowym, należy nadto zawiadomić właściwego przełożonego oficera lub oficerski sąd honorowy (rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 8 sierpnia 1927 r. - Dz. U. R. P. Nr. 93, poz. 834).
§  34. 
O wszczęciu postępowania karnego przeciw katolickiemu duchownemu lub zakonnikowi należy zawiadomić;
1)
urząd wojewódzki, w którego okręgu duchowny ma swą siedzibę urzędową, lub znajduje się klasztor., do którego zakonnik należy,
2)
ordynarjusza, któremu duchowny lub zakonnik podlega.

Jeżeli, ordynarjuszem nie jest arcybiskup lub biskup diecezjalny albo osoba ich zastępująca, należy zawiadomienie przesłać właściwemu terytorjalnie arcybiskupowi lub biskupowi z prośbą o skierowanie do właściwego ordynariusza.

§  35. 
O wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego przeciw duchownym i zakonnikom wyznań: prawosławnego, ewangelickich, staroobrzędowego, mahometańskiego (muzułmańskiego) i karaimskiego. należy zawiadomić:
1)
właściwy urząd wojewódzki (§ 34 ust. 1 pkt. 1);
2)
władze duchowne, stosownie do wyznania:
a)
prawosławnego - prawosławnych biskupów diecezjalnych, którym duchowny lub zakonnik podlega,
b)
ewangelickiego - właściwe konsystorze ewangelickie lub superintendentury, którym, duchowny podlega;
c)
staroobrzędowego - Naczelną Radę Staroobrzędowców w Wilnie;
d)
mahomelańskiego (muzułmańskiego) -Muftjat w Rzeczypospolitej Polskiej w Wilnie;
c)
karaimskiego - Hachana karaimskiego w Wilnie.
§  36. 
O wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego przeciw duchownym i zakonnikom wyznań niewymienionych w §§ 34 i 35, tak uznanych jak i nieuznanych, należy zawiadomić tylko właściwy urząd wojewódzki (§ 34 ust. 1 pkt. 1).
§  37. 
O wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego względem osoby, posiadającej order lub inną zaszczytną odznakę państwową należy zawiadomić władzę lub instytucję, powołaną do orzekania o utracie orderu lub odznaki.
§  38. 
W razie prawomocnego skazania emeryta należy natychmiast zawiadomić właściwą izbę skarbową, jeżeli skazanie pociąga za sobą utratę zdolności do piastowania urzędu publicznego lub utratę prawa do uposażenia emerytalnego (art. 23 ustawy z dnia 11 grudnia 1923 r. o zaopatrzeniu emerytalnem funkcjonarjuszów państwowych i zawodowych wojskowych - Dz. U. R. P. z r. 1931 r. Nr. 42, poz. 380).

W razie prawomocnego skazania emeryta, pobierającego emeryturę od związku samorządowego, zawiadamia się właściwą władzę samorządową.

§  39. 
O prawomocnem skazaniu osoby, pobierającej rentę na zasadzie ustawy z dnia 13 marca 1921 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i ich rodzin oraz o zaopatrzenia rodzin po poległych i zmarłych lub zaginionych bez własnej winy, których śmierć względnie zaginięcie pozostaje w związku przyczynowym ze służbą workową (Dz. U. R. P. Nr. 32, poz. 195) bądź na zasadzie ustawy z dnia 17 marca 1932 r. o zaopatrzeniu inwalidzkiem (Dz. U. R. P. Nr. 26, poz. 238), należy zawiadomić właściwą izbę skarbową, jeżeli skutkiem skazania gaśnie prawo do pobierania renty (art. 25 pow. ust.).
§  40. 
O wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego przeciwko osobie, które wykonanie kary warunkowo zawieszono, należy bezzwłocznie zawiadomić sąd właściwy do zarządzenia wykonania zawieszonej kary, jeżeli nowe przestępstwo dokonane zostało w okresie zawieszenia kary.

Zawiadomienie o prawomocnem ukończeniu postępowania karnego następuje w drodze przesłania odpisu sentencji orzeczenia ze wzmianką o jego prawomocności.

Jeżeli nowe postępowanie toczy się w tym samym, sądzie u tego samego sędziego, - wystarczy odpowiednia wzmianka w aktach poprzedniej sprawy.

Przed upływem okresu próby należy sprawdzać w rejestrze karnym, czy osoba, której zawieszono warunkowo wykonanie kary, nie została ponownie skazana, a w przypadku skazania zażądać od właściwego sądu nadesłania odpisu sentencji orzeczenia celem rozważenia kwestji wykonania zawieszonej kary.

§  41. 
Przestrzegać nadto należy stosowania przepisów szczególnych, dotyczących zawiadomienia o wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego, o zarządzeniach w toku postępowania oraz o przesyłaniu akt właściwej władzy dyscyplinarnej, zwłaszcza w sprawach przeciw funkcjonariuszom władzy publicznej.
§  42. 
W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania należy przytoczyć v; krótkości czyn, zarzucany oskarżonemu i jego kwalifikacje.

Zawiadomienie o ukończeniu pompowania zawierać będzie wzmiankę, w jaki sposób postępowanie ukończono albo z jakiej przyczyny oskarżonego uniewinnione lub postępowanie umorzono.

§  43. 
Zawiadomienie o wszczęciu postępowania uskutecznia; sędzia śledczy - z chwilą wszczęcia śledztwa (art. 266), prezes sądu - z chwilą zarządzenia doręczenia aktu oskarżenia (art. 285), sąd grodzki - z chwila wyznaczenia terminu pierwszej rozprawy głównej albo podjęcia czynności w myśl art. 456 lub wydania zlecenia w myśl art. 457.

Zawiadomienie jest zbędne, gdy już je uskuteczniono w poprzedniem postępowaniu.

§  44. 
O ukończeniu postępowania sądowego zawiadomi sąd, który ukończył postępowanie, a jeżeli ukończenie nastąpiło w wyższej instancji - sąd pierwszej instancji, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej.

O ukończeniu postępowania karnego zawiadamia również sąd grodzki, który umorzył dochodzenie (art. 249).

§  45. 
W sprawie karnej przeciw katolickiemu duchownemu lub zakonnikowi sąd prześle władzom lub osobom, wymienionym w § 34, uwierzytelniony odpis:
1)
aktu oskarżenia;
2)
wyroku lub postanowienia zamykającego drogę do wydania wyroku wraz z uzasadnieniami
3)
postanowienia o tymczasowem aresztowaniu oraz jego uchyleniu.

Nadto zawiadomić należy, w którem więzieniu aresztowany duchowny lub zakonnik pozostaje, oraz o zmianie wiezienia.

§  46. 
W sprawach, wymienionych w § 45, należy na żądanie właściwego wojewody udzielić mu do przejrzenia akt sprawy, prawomocnie ukończonej.

Akt sprawy prawomocnie ukończonej należy również na żądanie właściwego ordynarjusza udzielić do przejrzenia jemu lub wyznaczonemu przezeń delegatowi, bądź w sądzie bądź w prokuraturze lub urzędzie wojewódzkim. Jeżeli siedziba ordynariusza nie znajduje się w siedzibie sądu, należy akta przesłać w tym celu do sądu, prokuratury lub urzędu wojewódzkiego, właściwego dla siedziby ordynarjusza.

§  47. 
Przepis ustępu pierwszego § 46 stosuje się również w sprawach karnych przeciw duchownym i zakonnikom wyznań, wymienionych w § 35 i 36.

Postępowanie z osobami pozbawionemi wolności i z oskarżonymi.

§  48. 
Sądy ze szczególną uwagą czuwać będą nad tem, aby tymczasowe aresztowanie ograniczyć do przypadków niezbędnej potrzeby.

Sprawy aresztowanych należy traktować jako szczególnie pilne oraz baczyć na to, aby, o ile możności, przyśpieszyć ich ukończenie.

§  49. 
Oddanie osoby zatrzymanej do rozporządzenia sędziego śledczego lub grodzkiego (art. 163) może nastąpić również przez odstawienie jej do więzienia, znajdującego się w siedzibie sędziego (art. 2 lit. b) org. więz.), z jednoczesnem zawiadomieniem o tem tegoż sędziego i przedstawieniem zebranych poszlak oraz wskazaniem dokładnego czasu zatrzymania.

Przepis niniejszy nie odnosi się do przypadków zatrzymania przez osoby prywatne (art. 165),

§  50. 
Przy odstawieniu zatrzymanego do więzienia należy podać do wiadomości zarządu, więziennego dokładny czas zatrzymania przez władzę oraz wskazać sędziego, do którego rozporządzenia zatrzymany pozostaje.
§  51. 
Odpis postanowienia sądu o tymczasowem aresztowaniu należy doręczyć oskarżonemu w terminie ustawowym, bądź przy przesłuchaniu, bądź przez organ doręczający, choćby oskarżony zrzekł się doręczenia.

Odpis postanowienia należy natychmiast przesłać zarządowi więzienia.

§  52. 
Jeżeli tymczasowe aresztowanie ma nastąpić na podstawie uprzedniego postanowienia sądu (art. 164), należy zarządzić, by organ wykonywający polecenie doręczył odpisy postanowienia o aresztowaniu oskarżonemu przy wykonaniu i zarządowi więzienia; organ, który wykonał polecenie, powinien o tem złożyć sądowi sprawozdanie.
§  53. 
Aresztowany pozostaje do rozporządzenia sędziego lub sądu, który wydał postanowienie o aresztowaniu. Nie dotyczy to aresztowanych tymczasowo w toku dochodzenia, prowadzonego przez prokuratora bezpośrednio lub za pośrednictwem policji. W tym przypadku aresztowany pozostaje do rozporządzenia prokuratora.

Równocześnie z przekazaniem sprawy innemu sędziemu lub sądowi albo z przesłaniem jej do prokuratora należy zawiadomić zarząd więzienia o przekazaniu aresztowanego do rozporządzenia sędziego, sądu lub prokuratora. W razie przekazania sprawy Sądowi Najwyższemu lub przedstawienia sprawy wyższej instancji z powodu wniesionego zażalenia - aresztowanego nie przekazuje się do rozporządzenia sądu odwoławczego.

§  54. 
W postanowieniu sądu o tymczasowem aresztowaniu należy uwidocznić, w jakiej dacie najpóźniej postanowienie to będzie w myśl art. 171 uchylone, jeżeliby w tym czasie nie nastąpiło wszczęcie śledztwa, wniesienie aktu oskarżenia lub przedłużenie aresztu (art. 171 § 2).
§  55. 
Sędzia śledczy lub grodzki, który wydał postanowienie o tymczasowem aresztowaniu, czuwać będzie nad tem, czy nie ustały przyczyny, dla których aresztowanie nastąpiło (art. 170 § 1) oraz czy nie upłynęły terminy aresztowania, przewidziane w art. 171 k. p. k., a w razie potrzeby uchyli postanowienie o aresztowaniu. W tym celu sędzia może zarządzić przedstawienie sobie akt dochodzenia.

W sprawach, w których dochodzenia prowadzi prokurator bezpośrednio lub za pośrednictwem policji, przepisu ustępu poprzedniego nie stosuje się.

§  56. 
Przepis § 55 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy sędzia śledczy lub grodzki zastosował w dochodzeniu środek zapobiegawczy niewydalania się lub dozoru policyjnego (art. 187).
§  57. 
Przepis § 55 obowiązuje również sądy pierwszej i drugiej instancji w toku ich postępowania.
§  58. 
Pytania, zadawane oskarżonemu przy przesłuchaniu, powinny być krótkie i wyraźne.

Nie wolno używać ani gróźb lub innych środków przymusowych, ani podstępu lub obietnic celem uzyskania wyjaśnień.

§  59. 
Oskarżonemu, sprowadzonemu do sądu w kajdanach, należy je zdjąć na czas rozprawy.

Nałożenie kajdan można jednak zarządzić, gdy zachowanie się oskarżonego na rozprawie zagraża bezpieczeństwu.

Zdjęcie kajdan należy zarządzić również w czasie przesłuchania poza rozprawą, jeżeli względy szczególne nie stoją temu na przeszkodzie.

§  60. 
Osoby, konwojujące służbowo pozbawionych wolności, nie powinny oddalać się w żadnym przypadku od konwojowanego.

Konwojent ma być obecny w tym samym pokoju, w którym odbywa się przesłuchanie konwojowanego.

Sędzia może jednak zarządzić, aby konwojent pozostał przed wejściem do pokoju, w którym odbywa się przesłuchanie, jeżeli to nie sprzeciwia się obowiązkom służbowym konwojenta i nie zachodzi obawa ucieczki konwojowanego lub gwałtu z jego strony.

§  61. 
W toku dochodzenia, prowadzonego przez oskarżyciela publicznego, gdy nie jest nim prokurator, porozumiewanie się obrońcy z aresztowanym nastąpi za zgodą i w obecności sędziego, który wydał postanowienie o tymczasowem aresztowaniu (art. 168), a jeśli aresztowany znajduje się w więzieniu poza siedzibą tego sędziego - za jego zezwoleniem w obecności sędziego śledczego lub grodzkiego, w którego okręgu znajduje się więzienie.

Przepis ustępu poprzedniego stosuje się odpowiednio do odwiedzin i korespondencji aresztowanego (§§ 63, 64).

Na przyjęcie dla aresztowanego żywności, odzieży i innych przedmiotów może zezwolić także sędzia śledczy lub sędzia grodzki, w którego okręgu znajduje się wiezienie.

Uprawnienia, przewidziane w poprzednich ustępach, służą także właściwemu prokuratorowi.

§  62. 
Przepisy § 61 nie uchybiają w niczem uprawnieniom prokuratora, wynikającym z art. 94 k, p. k" ani przepisom art. 42 i 43 org. więź. Wydawanie zarządzeń w sądzie właściwym według art. 43 ust. 1 org. więz. należy do prezesa (art. 47 § 2 k. p. k.).
§  63. 
Sąd (art. 42, 43 org. więz.) zarządzi:
a)
skierowanie według właściwości pism więźniów, choćby były adresowane mylnie;
b)
zatrzymanie pism lekceważących ustawy, uwłaczających Państwu, władzom lub osobom urzędowym, albo mogących ujemnie wpłynąć na przebieg dochodzenia i śledztwa;
c)
podstawienie bez biegu pism obywateli polskich do władz obcych o opiekę i ochronę przed zarządzeniami władz polskich, tudzież takichże pism obywateli obcych do władz obcych, nieojczystych obywatela;
d)
skierowanie do decyzji Ministerstwa Sprawiedliwości w drodze służbowej pism adresowanych do władz obcych, jeżeli nie należy z niemi postąpić w myśl przepisów pod lit. b), c); w przypadkach niecierpiących zwłoki pismo można przesłać bezpośrednio Ministerstwu Sprawiedliwości.
§  64. 
Sąd (§ 63) powinien do podań aresztowanych, składanych na imię Prezydenta Rzeczypospolitej albo przesyłanych do instancyj wyższych lub do Ministerstwa Sprawiedliwości, dołączyć sprawozdanie wyjaśniające i skierować je w drodze służbowej.

Kaucje.

§  65. 
Kaucję, jako środek zapobiegawczy (art. 173), składa się w kasie urzędu skarbowego.

Jeżeli w siedzibie sądu niema kasy urzędu skarbowego lub ta nie jest czynna, kaucję składa się w kasie sądowej, a gdy i ta nie jest czynna, sąd przyjmuje kaucję i najpóźniej następnego dnia powszedniego przekaże ją do kasy sądowej.

Gdy oskarżony jest aresztowany, sąd w każdym przypadku powinien kaucję przyjąć i najpóźniej następnego dnia powszedniego przekazać ją do kasy sądowej.

Listy gończe.

§  66. 
Postanawiając o wyborze pism, w których mają być ogłoszone listy gończe (art. 191), sąd będzie miał na względzie poczytność pisma i jego rozpowszechnienie w miejscu popełnienia czynu lub w najbliższym okręgu oraz w miejscu ostatniego dłuższego przebywania lub przypuszczalnego ukrywania się oskarżonego.
§  67. 
List gończy przesłać należy do ogłoszenia redakcji Gazety Śledczej w Warszawie (Główna Komenda Policji Państwowej - Centrala służby śledczej - dla redakcji Gazety Śledczej).

W miarę potrzeby listy gończe rozesłać należy także innym władzom i organom, w szczególności sądom i urzędom gminnym celem ogłoszenia przez przybicie na tablicy lub w inny sposób, przyjęty zwyczajem miejscowym.

§  68. 
Rozesłanie listów gończych zagranicę można zarządzić tylko w przypadkach szczególnie ważnych, jeżeli istnieje podstawa do przyjęcia, że oskarżony przebywa w danem obcem państwie.

Wnioski w tym względzie należy przedstawiać Ministerstwu Sprawiedliwości, jeżeli umowy lub porozumienia międzynarodowe nie przewidują innej drogi.

§  69. 
Zawiadomienie o rozesłaniu listu gończego należy przesłać do rejestru karnego w Ministerstwie Sprawiedliwości (§ 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 sierpnia 1931 r., Dz. U. R. P. Nr. 69, poz. 566).
§  70. 
Odwołanie listu gończego należy przesłać do rejestru karnego, podać do wiadomości władz i organów, którym przesłano list gończy lub zawiadomienie o nim, oraz ogłosić w Gazecie Śledczej, a w miarę potrzeby i w innych pismach.

Doręczenia, wezwania, zawiadomienia, przymusowe sprowadzenie.

§  71. 
Odpisy aktu oskarżenia, wyroku i nakazu karnego mają być doręczane oskarżonemu lub skazanemu zamknięte.
§  72. 
W sprawach, rozpoznawanych w trybie art. 640 k. p. k., w których odpisu aktu oskarżenia sąd. nie doręcza oskarżonemu (art. 640, 641 § 3 i 292), należy oskarżonego zawiadomić o wpłynięciu akt sprawy do sądu i o prawie jego do wskazania dowodów w terminie dwutygodniowym od daty otrzymania zawiadomienia (art. 296).
§  73. 
Wydając polecenie przeprowadzenia rewizji domowej lub osobistej (art. 150 § 1), sąd w którym sprawa się toczy, w toku zaś dochodzenia-sędzia śledczy lub grodzki zarządzi doręczenie osobie interesowanej odpisu tego polecenia przez organ, przeprowadzający rewizję, przy jej rozpoczęciu.
§  74. 
Zatwierdzając rewizję domową lub osobista (art. 150 § 2) sędzia śledczy (grodzki) w postanowieniu swem powinien stwierdzić dokonanie rewizji zgodnie z przepisami (art. 142 - 150 i 257 k. p. k. i art. 20 § 2 przep. wprow.)

W razie odmowy zatwierdzenia rewizji czy to z powodu, że nie zachodził wypadek niecierpiący zwłoki, czy też z uwagi na niezachowanie przepisów art. 142 - 149 i 257 k. p. k. lub art. 20 § 2 przep. wprow., sędzia wyda postanowienie z uzasadnianiem i prześle odpis jego prokuratorowi.

§  75. 
Wydając postanowienie o zatrzymaniu korespondencji i przesyłek, sąd, w którym sprawa się toczy, a w toku dochodzenia sędzia śledczy lub grodzki (art. 160), w którego okręgu dochodzenie się toczy lub zatrzymanie ma nastąpić, zarządzi niezwłoczne doręczenie odpisu postanowienia urzędom pocztowym, telegraficznym i kolejowym, wskazując zarazem komu przesyłki wydawać należy.
§  76. 
Wydając postanowienie o zatwierdzeniu odebrania przedmiotu (art. 153 § 2), sąd, w którym sprawa się toczy, a w toku dochodzenia - sędzia śledczy lub grodzki zarządzi niezwłoczne doręczenie odpisu postanowienia osobie zainteresowanej.

Przepisy § 74 stosuje się odpowiednio.

§  77. 
O doręczenie wezwań i innych pism sądowych wojskowym, pozostającym w służbie czynnej, należy zwracać się do przełożonego dowództwa (komendy, szefostwa, kierownictwa) formacji wojskowej (pułku, samodzielnego oddziału lub pododdziału, szkoły, zakładu), do której dany wojskowy należy służbowo, t. j. w której faktycznie pełni służbę.

Wojskowym w stanie nieczynnym doręcza się wezwania i inne pisma sądowe bezpośrednio.

§  78. 
Przesyłając wezwanie lub inne pismo sądowe dla doręczenia wojskowemu, należy prosić władzę, do której się zwrócono, aby w przypadku, gdyby była niewłaściwa, przesłała wezwanie lub pismo właściwej władzy wojskowej, jeżeli ta znajduje się w tej samej miejscowości lub w obrębie doręczeń tego samego urzędu pocztowego, w przeciwnym razie, aby zwróciła przesyłkę sądowi z zaznaczeniem, gdzie znajduje się formacja, do której adresat należy. Wyjątkowo sąd może zażądać nadania przesyłce dalszego biegu.
§  79. 
O wezwaniu osoby, będącej w służbie kolei, należy zawiadomić bezpośrednią zwierzchność osoby wezwanej (art. 201) według załącznika do niniejszego paragrafu.
§  80. 
O wezwaniu osoby, będącej w służbie żeglugi morskiej, należy zawiadomić:
a)
Urząd Morski w Gdyni, jeżeli chodzi o osoby zatrudnione na statkach, bodących w zarządzie państwowej administracji morskiej (Urzędu Morskiego);
b)
Zarząd spółki akcyjnej "Żegluga Polska" w Gdyni, jeżeli chodzi, o osoby zajęte w służbie żeglugi tego przedsiębiorstwa;
c)
zarząd odnośnego prywatnego przedsiębiorstwa, gdy chodzi o osoby, zajęte w służbie żeglugi takiego przedsiębiorstwa.
§  81. 
O wezwaniu funkcjonarjuszów żeglugi wodnej, wymienionych w ustępie III rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 3 czerwca 1927 r. (Dz. U. R. P. Nr. 56, poz. 494) w brzmieniu rozporządzenia z dnia 20 grudnia 1928 r. (Dz. U. R. P. z 1929 r. Nr. 2, poz. 19) zawiadomić należy zarządy dróg wodnych, wyszczególnione w rozporządzeniu Ministra Robót Publicznych z dnia 12 września 1927 r. (Dz. U. R. P. Nr. 82, poz. 728, §§ 7 - 10) w brzmieniu rozporządzenia z dnia 23 marca 1929 r. (Dz. U. R. P. Nr. 40, poz. 343).
§  82. 
O wezwaniu osoby, będącej w służbie cywilnej żeglugi powietrznej, należy zawiadomić zwierzchność osoby wezwanej (art. 201) według załącznika do niniejszego paragrafu.
§  83. 
Doręczenie pisma bezpośrednio w sekretarjacie sądu (art. 197 § 2) może nastąpić tylko w tych przypadkach, kiedy adresat jest osobiście znany sekretarzowi sądu lub kiedy udowodni swoja tożsamość. W obu przypadkach należy na pokwitowaniu odbioru pisma zaznaczyć, w jaki sposób stwierdzono tożsamość adresata.
§  84. 
Gdy niema obawy, że przymusowe sprowadzenie napotka na poważniejszy opór, należy sprowadzenie polecić, o ile możności, organom gminnym lub woźnym sądowym (art. 44 przep. wprow.). Skazanych sprowadza do odbycia kary pozbawienia wolności policja państwowa.
§  85. 
O przymusowe sprowadzenie (art. 119, 141 k. p. k., art. 1 § 2 pkt. 3 przep. wprow.) i o ukaranie (art. 117 § 1, 118 § 1; 259 § 2, 313 k. p. k., art. 61 § 3 u. s. p.) osób podlegających sądownictwu wojskowemu, tudzież o zastosowanie względem tych osób środków przymusowych (art. 118 § 2, 154 § 2) - należy zwrócić się do ich przełożonej władzy, a jeżeli władza ta jest nieznana, - do najbliższej komendy miejscowej.

Obrońcy z urzędu.

§  86. 
Wyznaczenie do obrony z urzędu asesora sądowego powinno nastąpić w porozumieniu z kierownikiem sądu, jeżeli nie zachodzi przypadek niecierpiący zwłoki. W przypadku tym należy kierownika natychmiast o tem zawiadomić.

To samo stasuje się, jeżeli chodzi o wyznaczenie do obrony aplikanta, urzędującego w innym sądzie (wydziale, oddziale).

Urzędnika sekretarjatu sądowego można wyznaczać do obrony tylko w przypadkach nagłych i z pośród osób, posiadających po temu dostateczne kwalifikacje. Przepis ustępu drugiego stosuje się tu odpowiednio.

Do obrony w toku śledztwa i dochodzenia (art. 88 i 93 § 1) urzędnika sekretarjatu sądowego wyznaczać nie należy.

Protokóły.

§  87. 
Rota przysięgi dla protokolantów (art. 233 § 2) brzmi:

"Przysięgam Panu Bogu Wszechmogącemu i Wszechwiedzącemu, że sumiennie wykonam obowiązki protokolanta. Tak mi, Panie Boże, dopomóż."

Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 25 czerwca 1929 r. (Dz. U. R. P. Nr. 47, poz. 383) stosuje się tu odpowiednio.

Sędzia, zachowując przepis art. 113 § 3, uprzedzi nadto składającego przysięgę, że przysięga odnosi się do protokołowania w określonych sprawach albo we wszystkich sprawach na danych rokach lub sesji wyjazdowej.

§  88. 
Jeżeli ustawa nie nakazuje wykonania czynności protokołowanej przez samego sędziego, wówczas sędzia może polecić spisanie protokółu bez swego udziału osobie, uprawnionej do jego spisania, w szczególności aplikantowi sądowemu lub urzędnikowi sekretarjatu sądowego (art. 233).
§  89. 
Do protokółu posiedzenia niejawnego (art. 49, 231) wciąga się tylko wynik głosowania, bez przytoczenia jednak, czy postanowienie zapadło jednomyślnie, czy większością głosów, oraz czyjemi glosami, tudzież bez przytoczenia treści wniosku prokuratora.
§  90. 
Wspólny protokół posiedzenia niejawnego (art. 231) prowadzi się według załączonego wzoru.

W rubryce 4 podać należy treść postanowienia z krótkiem uzasadnieniem, jeżeli ono jest konieczne; gdy zapada postanowienie obszerniejsze oraz w innych przypadkach, w których sąd uzna to za celowe należy do protokółu wpisać tylko wzmiankę o zapadłem postanowieniu, samo zaś postanowienie sporządzą się oddzielnie.

Protokóły wspólne przechowuje się w osobnym zeszycie.

§  91. 
Wspólnego protokółu (art. 231) nie spisuje się przy wydawaniu opinji w sprawach o ułaskawienie (art. 570); w każdej takiej sprawie należy spisać osobny protokół.
§  92. 
Jeżeli osoba, mająca podpisać protokół (art. 239 § 2), nie może lub nie chce protokółu podpisać, należy w nim zaznaczyć przyczynę braku podpisu.

Czynności związane z dowodami.

§  93. 
Osoby, wyznające religię chrześcijańską, mogą podczas składania przysięgi podnieść, stosownie do zwyczaju, pałce prawej ręki.

Osoby, wyznające religję mojżeszową, składając przysięgę, mogą nakryć głową.

§  94. 
Biegłemu można w wyjątkowych przypadkach wydać celem ustalenia opinji akta sądowe za pokwitowaniem, z obowiązkiem zwrotu w terminie, przez sąd określonym.
§  95. 
W sprawach o podrabianie lub fałszowanie polskich pieniędzy należy zwrócić się o opinję (art. 139) do Banku Polskiego w Warszawie, oddział ekspertyz, gdy zaś chodzi o monety - do Mennicy Państwowej w Warszawie.

Śledztwo.

§  96. 
Jeżeli pokrzywdzony złoży sędziemu śledczemu zażalenie na postanowienie o umorzeniu śledztwa (art. 275 § 3), sędzia śledczy przesyła je wraz z aktami sprawy do sądu okręgowego za pośrednictwem prokuratora.
§  97. 
Jeżeli sąd okręgowy uchyli postanowienie sędziego śledczego- o umorzeniu śledztwa, to akta sprawy bądź przesyła sędziemu śledczemu celem uzupełnienia śledztwa w kierunku, wskazanym przez sąd, bądź zwraca prokuratorowi celem sporządzenia aktu oskarżenia, dołączając w obu przypadkach do akt odpis swego postanowienia.

Rozprawa.

§  98. 
Sąd grodzki zawiadamia o rozprawie prokuratora, jeżeli ten zastrzegł sobie popieranie oskarżenia przed sądem grodzkim; poza tym przypadkiem sąd grodzki zawiadamia o rozprawie organa publicznego oskarżenia, wymienione w art. 58 § 1 lit. a), b).
§  99. 
Zawiadomienie o rozprawie w sądzie grodzkim należy kierować w zasadzie do policji państwowej (art. 58 § 1 lit. a), mianowicie do komendy powiatowej w siedzibie sądu grodzkiego, lub w braku tejże - do posterunku (komisarjatu) policji państwowej w siedzibie sądu.
§  100. 
W miastach, gdzie jest kilka komisariatów policji państwowej, należy zawiadomienie o rozprawie kierować do tego komisarjatu, który złożył akt oskarżenia.

Jeżeli akt oskarżenia złożył komisariat lub posterunek zamiejscowy, zawiadomienie o rozprawie kierować należy do tego komisarjatu, w którego okręgu znajduje się sąd grodzki.

§  101. 
Gdy akt oskarżenia wniósł inny organ administracji (art. 58 § 1 lit. b), należy jemu przesłać zawiadomienie o rozprawie; nie wyłącza to możności popierania oskarżenia na rozprawie przez policję państwową, zamiast lub obok organu administracji.
§  102. 
Przepisy §§ 99 - 101 stosuje się odpowiednio do zawiadamiania policji państwowej i innych organów administracji, które wprawdzie nie wniosły aktu oskarżenia, lecz w danej sprawie przeprowadzały dochodzenie, poczem prokurator wniósł akt oskarżenia do sądu grodzkiego, nie zastrzegając sobie popierania oskarżenia (art. 56 § 2 k. p, k. i § 98 nin. reg.).
§  103. 
Jeżeli przy sądzie grodzkim jest ustanowiony podprokurator okręgowy (art. 233 § 2 u. s. p.), zawiadomienie o rozprawie przesłać należy jedynie jemu (art. 58 § 2). Nadto należy zawiadomić prokuratora, który zastrzegł sobie popieranie oskarżenia (§ 98).
§  104. 
Z każda sprawą powinien się zapoznać dokładnie przed rozprawą i rozważyć nastręczające się kwestje prawne przewodniczący rozprawy oraz co najmniej jeden z członków składu sądzącego.
§  105. 
Zdania odrębnego nie ogłasza się; uzasadnienie składa się w sekretarjacie, który opatrzy je prezentatą (§ 87 reg. og.) i doszyje do akt sprawy.

Strony, ich obrońcy, pełnomocnicy i ustawowi przedstawiciele mogą zdanie odrębne przeglądać i robić z niego odpisy, nie mogą jednak otrzymywać uwierzytelnionych odpisów (art. 212).

Przyznawanie należności świadkom, biegłym, tłumaczom i lanym osobom.

§  106. 
Sekretarz, prowadzący rachunek kosztów postępowania, lub sekretarz, wyznaczony przez kierownika sądu, przyjmuje od świadków, biegłych i tłumaczów żądanie wypłacenia należności.
§  107. 
Postanowienie o przyznanej należności oznajmia się ustnie; należność wypłaca się, w miarę możności, zaraz. W razie niemożności natychmiastowej wypłaty - przesyła się należność przekazem pocztowym bez potrącenia opłaty pocztowej.
§  108. 
Przyznane należności należy uwidocznić w aktach sprawy.

Jeżeli władza, przyznająca należność, spełnia czynność na żądanie innej władzy lub w jej zastępstwie, wówczas zawiadamia ja o przyznanej należności jednocześnie z przesłaniem protokółu dokonanej czynności.

§  109. 
Jeżeli władza wojskowa lub policja państwowa zawiadomi sąd, zanim ten wypłaci świadkowi wynagrodzenie, że wojskowy lub funkcjonariusz policyjny, wezwany na. świadka, otrzymał od swej władzy zaliczką na wynagrodzenie, - wówczas zaliczkę tę potrąca się z przyznanego świadkowi wynagrodzenia i przekazuje właściwej władzy.
§  110. 
Przepisy §§ 106-109 stosuje się i w toku śledztwa oraz czynności sądowych, dokonywanych przez prokuratora (art. 257 k. p. k. i art. 20 przep. wprow.).

Należności przyznaje sędzia śledczy (grodzki) lub prokurator; wypłaca się je z funduszów właściwego sądu (sędziego śledczego) lub z funduszów najbliższego sądu grodzkiego, jeżeli prokurator pełni stałą służbę poza siedzibą sądu okręgowego (wydziału).

§  111. 
Przepisy §§ 106 - 110 stosuje się do przyznawania należności za konwojowanie osób i rzeczy oraz za przechowanie rzeczy w mysi rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 czerwca 1929 r. (Dz. U. R. P. Nr. 47, poz. 390).

Sporządzanie orzeczeń.

§  112. 
Przewodniczący czuwać będzie nad tem, aby podczas narady omówiono szczegółowo wszystkie wyłaniające się pytania faktyczne i prawne.
§  113. 
Aplikanta sądowego, sporządzającego protokół rozprawy (art. 359), należy dopuszczać do obecności przy naradach, jeżeli ze szczególnych względów przewodniczący nie zarządzi inaczej.
§  114. 
Orzeczenie na piśmie sporządza sędzia-sprawozdawca lub inny sędzia składu sądzącego, jeśli sprawozdawca został przegłosowany.
§  115. 
Sporządzenie projektu orzeczenia można poruczyć aplikantowi sądowemu.
§  116. 
Postanowienia zapadłe na rozprawie należy wciągnąć w całości do protokółu.

Wykonanie orzeczeń.

§  117. 
Sąd grodzki, gdy ma wykonać wyrok skazujący na pozbawienie wolności (art. 542 § 1), przesyła zarządowi więzienia (art. 2 org. więz.) odpis sentencji wyroku ze wzmianką o jego wykonalności i z wezwaniem zarządu więzienia do wykonania.
§  118. 
Jeżeli skazany jest aresztowany, należy zaznaczyć, w którym dniu skazanego należy zwolnić.
§  119. 
Jeżeli kara pozbawienia wolności nie przewyższa trzech miesięcy, skazanego, pozostającego na wolności, należy wezwać, aby w zakreślonym terminie stawił się w wyznaczonem więzieniu. Odpis wezwania należy przesłać zarządowi więzienia z poleceniem zawiadomienia sądu o dniu rozpoczęcia kary przez skazanego oraz o dniu mającego nastąpić zwolnienia. Sąd sprawdzi, czy czas trwania kary obliczono należycie. Skazanego, który nie zastosuje się do wezwania, sąd poleci sprowadzić do więzienia przez policję państwową lub władzę gminną.

Jeżeli kara pozbawienia wolności przewyższa trzy miesiące, sąd może - stosownie do uznania - postąpić w myśl ustępu poprzedniego lub polecić bezzwłoczne sprowadzenie skazanego do więzienia.

Sąd powinien, bez uprzedniego wezwania, zarządzić sprowadzenie skazanego do więzienia, gdy zachodzi obawa, że uchyli się od wykonania kary.

§  120. 
W razie zawiadomienia przez zarząd więzienia, że skazany nie stawił się w terminie celem odbycia kary, sędzia zarządzi przymusowe sprowadzenie skazanego przez policję państwową lub władzę gminną.
§  121. 
Gdy wykonanie wyroku należy do prokuratora, prezes zarządza (art. 47 § 2) przesłanie prokuratorowi:
a)
odpisu sentencji wyroku lub wyroku z uzasadnieniem w 2 egzemplarzach i
b)
danych co do osoby skazanego i stosunku jego do służby wojskowej w przypadkach, przewidzianych w § 32.
§  122. 
Jeżeli wyrok nieprawomocny jest wykonalny w całości lub w części (art. 631, 649 § 2 i t. p), należy zarządzić niezwłoczne odpowiednie jego wykonanie.

Jeżeli sprawa znajduje się w wyższej instancji, a zachodzi konieczność wykonania wyroku, w całości lub w części wykonalnego, sąd, w którym sprawa się znajduje, prześle sądowi właściwemu do zarządzenia wykonania (art. 542 § 1) odpisy sentencji ze wzmianką o zakresie wykonalności wyroku.

Jeżeli zarządzenie wykonania należy do prokuratora, należy mu przesłać odpisy sentencji ze wzmianką o zakresie wykonalności wyroku.

§  123. 
Gdy wyrok śmierci uprawomocnił się, sąd pierwszej instancji przesyła niezwłocznie akta sprawy Ministrowi Sprawiedliwości celem przedstawieni do decyzji Prezydenta Rzeczypospolitej w myśl art. 541, dołączając swą opinję (art. 570 § 1 3).

Jeżeli sprawę rozpoznawał także sąd apelacyjny, akta przesyła się za pośrednictwem tegoż sądu, który dołącza swą opinję.

§  124. 
Zaraz po nadejściu decyzji Prezydenta Rzeczypospolitej, powziętej w myśl art. 541, prezes (art. 47 § 2) przesyła prokuratorowi oprócz odpisów i danych, wymienionych w § 121, również 2 odpisy decyzji Prezydenta Rzeczypospolitej.
§  125. 
Przy wykonaniu kary pozbawienia wolności orzeczonej w myśl art. 61 u. s. p. lub innej kary pozbawienia wolności (art. 117 § 1, 118 § 1, 259 § 2, 313 i t. p.), których wykonanie nie należy do prokuratora, oraz przy użyciu środka przymusowego w postaci pozbawienia wolności (art. 118 § 2, 154 § 2 i t. p.), sąd stosuje odpowiednio przepisy §§ 117 i 118.
§  126. 
Sąd pierwszej instancji poweźmie postanowienie, ustalające wysokość kosztów przypadających od skazanego, bezzwłocznie po uprawomocnieniu się wyroku.

W miarę potrzeby należy powziąć dodatkowe postanowienie.

§  127. 
O wykonaniu kary w sprawach karnych skarbowych (ustawa z dnia 18 marca 1932 r. - Dz. U. R. P. Nr. 34, poz. 355) sąd grodzki zawiadamia władzę skarbową.

W zawiadomieniu należy podać oznaczenie akt skarbowych, imię i nazwisko skazanego czyn przestępny, czas trwania tymczasowego aresztu, datę i krótką treść wyroku, datę rozpoczęcia i ukończenia kary pozbawienia wolności oraz datę uiszczenia kary pieniężnej.

§  128. 
Z przedmiotami, które z powodu prawomocnego orzeczenia przepadku (konfiskaty) przypadają na rzecz Skarbu Państwa (art. 4 przep. wprow.), sąd grodzki postąpi w sposób, wskazany w następujących paragrafach.

W sprawach karnych skarbowych (§ 127) sąd grodzki postąpi w myśl art. 203 ustawy karnej skarbowej.

§  129. 
Do kasy I urzędu skarbowego w Warszawie należy odsyłać przedmioty o znaczeniu archeologicznem, historycznem lub artystycznem, celem przekazania zbiorom państwowym, oraz monety i medale o znaczeniu numizmatycznem-celem przekazania Mennicy Państwowej.

Do przesyłki należy dołączyć dwa równobrzmiące wykazy wysianych przedmiotów z podaniem tytułu przyznania ich Skarbowi Państwa i z żądaniem potwierdzenia na jednym z nich odbioru.

§  130. 
Gotówkę w walucie polskiej należy przesłać do kasy urzędu skarbowego na dochód budżetu Ministerstwa Sprawiedliwości.
§  131. 
Pieniądze obce w banknotach oraz złoto w monetach i sztabach należy odsyłać do najbliższego oddziału Banku Polskiego, monety zaś srebrne oraz srebro w sztabach do Mennicy Państwowej. Równowartość, osiągnięta ze zrealizowania pieniędzy, złota, monet i srebra, będzie przelana do kasy I urzędu skarbowego w Warszawie i zapisana na dobro budżetu Ministerstwa Sprawiedliwości.
§  132. 
Akcje, obligacje, listy zastawne i inne papiery wartościowe należy sprzedać za pośrednictwem najbliższego oddziału Banku Polskiego, a z uzyskaną gotówką postąpić w myśl § 130.
§  133. 
Wycofany z obiegu bilon srebrny, niklowy i miedziany należy przesłać do Mennicy Państwowej w Warszawie z podaniem tytułu przyznania Skarbowi Państwa.
§  134. 
Broń wojskową i inne przedmioty uzbrojenia wojskowego oraz wszelki sprzęt wojskowy przekazuje się władzy wojskowej.

Broń i amunicję innego rodzaju odsyła się do powiatowej władzy administracji ogólnej.

§  135. 
Przedmioty, mogące mieć znaczenie przy szkoleniu w służbie śledczej organów bezpieczeństwa publicznego, należy przekazać Głównej Komendzie Policji Państwowej i wydać wydelegowanym w tym celu funkcjonariuszom policyjnym, jeżeli przedmiotów tych nie należy na zasadzie przepisów szczególnych przekazać innym władzom.
§  136. 
Jeżeli orzeczono przepadek -lub zniszczenie podrobionych lub sfałszowanych pieniędzy oraz narzędzi i materjałów służących do ich wytwarzania, należy przedmioty te przesłać Bankowi Polskiemu w Warszawie, jeżeli zaś dotyczy to monet - Mennicy Państwowej w Warszawie.
§  137. 
W razie orzeczenia przepadku lub zniszczenia podrobionych lub sfałszowanych publicznych papierów wartościowych, zwłaszcza obligacyj, jak również znaczków stemplowych, pocztowych i t. p. oraz narzędzi i materjałów służących do ich wykonania, należy w przypadkach ważniejszych celem wykonania orzeczenia porozumieć się z właściwą władzą co do ich przekazania.
§  138. 
Przedmioty skonfiskowane, do których nie stosują się przepisy poprzednie, a zwłaszcza kosztowności należy sprzedać przez przetarg publiczny za pośrednictwem organu egzekucyjnego sądowego lub innej władzy.

Przedmioty, wartości do 20 złotych, można sprzedać także z wolnej ręki, po uprzedniem, w miarę potrzeby, oszacowaniu przez biegłego.

Przedmioty, do których nabycia potrzebne jest zezwolenie władzy, można sprzedać jedynie osobom, które okażą odpowiednie zezwolenie.

§  139. 
Gotówkę, uzyskaną ze sprzedaży zarządzonej przez sąd, należy wpłacić do kasy sądowej.
§  140. 
Jeżeli przedmiot, którego przepadek orzeczono, znajduje się w przechowaniu władz skarbowych, sprzedaż należy zarządzić przez te władze.
§  141. 
W razie orzeczenia przepadku przedmiotu, wyjętego z wolnego obiegu, należy co do dalszego z nim postępowania porozumieć się, w miarę potrzeby, z właściwą władzą.

Rozdział  III.

Biurowość i sekretarjaty.

Forma orzeczeń, zarządzeń, poleceń i pism.

§  142. 
Postanowienie (art. 47 § 1), zapadłe poza rozprawą, należy sporządzić na piśmie w taki sposób, aby mogło być doręczone w odpisie (art. 52).

O ogłoszeniu ustnem należy pod postanowieniem uczynić wzmiankę, którą podpisuje osoba zainteresowana. Przepis § 83 stosuje się tutaj.

§  143. 
Zarządzenia (art. 47 § 2), które poza rozprawą wydaje prezes, należy uwidocznić w aktach w formie krótkiej dekretacji.

Przepis powyższy stosuje się również w postępowaniu przed sądem grodzkim w tych samych przypadkach, w jakich w postępowaniu przed sądem okręgowym prezes wydaje zarządzenia poza rozprawą.

§  144. 
Polecenie, skierowane do sekretarjatu, można uwidocznić w aktach w formie krótkiej dekretacji.
§  145. 
W orzeczeniach (art. 47) należy oznaczenie sądu oraz datę podać w tekście samego orzeczenia.

Uzasadnienie należy umieścić na końcu orzeczenia; w postanowieniach, zawierających krótkie uzasadnienie, można od tej zasady odstąpić.

W postanowieniach, podlegających zaskarżeniu, należy wymienić nazwiska sędziów oraz zaznaczyć, że postanowienie sąd wyda! po wysłuchaniu prokuratora.

§  146. 
Odpisy, przeznaczone dla osób prywatnych, władz lub do akt (art. 52, 212 i nast. 231) należy uwierzytelnić.
§  147. 
Odpis postanowienia, wciągniętego do protokółu wspólnego l§ 90), sporządza się w postaci następującej:

Wyciąg z protokółu wspólnego posiedzenia niejawnego.

Sąd okręgowy w ...... w składzie ...... w sprawie ...... dnia ...... po wysłuchaniu wniosku prokuratora postanowił ...... (przytoczyć tekst z rubryki 4).

Przewodniczący :..... w r.

Protokólant ......w r.

Za zgodność: Sekretarz.

§  148. 
Poleceń, przedstawień, odezw oraz poruczeń (§§ 6, 7, 9 reg. og.) nie uwierzytelnia się; podpisuje je sędzia.

Pismo opatrzone będzie nie datą sporządzenia, lecz datą podpisania pisma wysyłanego.

§  149. 
Wyroki nie powinny być sporządzane zapomocą zakreślania z poszczególnych protokółów lub pism znajdujących się w aktach.

Czynności sekretarjatu.

§  150. 
Sekretarjat spełnia czynności, przewidziane ustawami, regulaminem niniejszym oraz regulaminem ogólnym.
§  151. 
Zarządzenia, sędziego (§ 143) wykonywa sekretarjat.

O wykonaniu sekretarjat czyni wzmiankę w aktach, zaopatrując ją datą i podpisem.

W przypadkach wątpliwych sekretarjat powinien zwrócić się do sędziego o udzielenie wskazówek.

§  152. 
Ilekroć w przepisach regulaminowych przekazano pewne czynności sekretarjatowi, należy w braku odmiennego zastrzeżenia rozumieć, że należą one do samodzielnego zakresu działania sekretarjatu i będą wykonywane bez osobnego polecenia sędziego.
§  153. 
Sekretarjat spisuje bez udziału sędziego protokóły, jeżeli ustawa nie nakazuje, by czynność, z której przebiegu sporządza się protokół, wykonał sędzia.

Kierownik sądu lub sędzia, któremu dany sekretarjat bezpośrednio podlega (§ 107 reg. og.), może zarządzić, aby niektóre lub pewnego rodzaju protokóły, spisywane przez sekretarjat bez udziału sędziego, sporządzano dopiero po uprzedniem porozumieniu się z sędzią.

Sędzia może wziąć udział w każdej czynności, z której przebiegu sporządza się protokół.

§  154. 
Sekretarjat:
1)
sporządzą i podpisuje wezwania i zawiadomienia, o ile sędzia nie zastrzegł sobie podpisu (art. 195); dotyczy to w szczególności zawiadomień przewidzianych w art. 256 §§ 1 i 3 (271 § 2, 347, 456 i 460), 438 (505 § 2) k. p. k. oraz w §§ 4, 8, 51 ust. 2, 79 - 82, 83, 93 - 103, 127 i 151 nin. reg.;
2)
zwraca się do władz wojskowych o doręczenie, jeżeli sędzia nie zastrzegł sobie podpisu odezwy;
3)
uwierzytelnia odpisy (art. 52, 212);
4)
udziela stronom pisemnych informacyj, jeżeli nadesłano znaczki pocztowe na odpowiedź, a w przypadkach wyjątkowych - na koszt Skarbu Państwa;
5)
wydaje stosownie do przepisów art. 212 - 217 wierzytelne odpisy, tudzież za zezwoleniem sędziego - zaświadczenia z akt oraz z ksiąg;
6)
zwraca się do właściwych urzędów o nadesłanie danych, odnoszących się do poprzednich ukarań oskarżonego, oraz - w sprawach nieletnich: - o nadesłanie metryki urodzenia; w sprawach, należących w pierwszej instancji do właściwości sądów grodzkich, oraz w sprawach karno-administracyjnych i karnych skarbowych sekretarjat zwraca się o te dane tylko na polecenie sędziego,

Oprócz przypadków, przewidzianych w innych przepisach, sekretarjat przygotowuje i przedstawia sędziemu projekty:

1)
postanowień o umorzeniu postępowania z powodu śmierci oskarżonego (art. 3) lub odstąpienia oskarżyciela prywatnego od oskarżenia (art. 71, 72);
2)
postanowień o zawieszeniu postępowania (art. 5);
3)
postanowień o pozostawieniu sprawy bez biegu do czasu złożenia zaliczki przez oskarżyciela prywatnego (art. 574 § 3);
4)
postanowień o wyznaczeniu obrońcy z urzędu w wypadkach, przewidzianych w art. 87, 88 § 1 lit. a), b);
5)
postanowień, dotyczących ustalenia kosztów oraz przyznania należności świadkom, biegłym i tłumaczom (§§ 126 i 106);
6)
zarządzeń o nieprzyjęciu sprzeciwu lub wniosku o wznowienie z powodu braku podpisu adwokata (art. 286, 605) lub nieprzyjęciu sprzeciwu spóźnionego (art. 286, 395, 222 § 1);
7)
zarządzeń o nieprzyjęciu środka odwoławczego;
8)
odezw, dotyczących wykonania kary i zarządzeń o przymusowe sprowadzenie skazanego do odbycia kary.
§  155. 
Sędzia, któremu sekretarjat bezpośrednio podlega (§ 107 reg. og.), może polecić sekretarjatowi przygotowywanie i przedstawianie projektów postanowień i zarządzeń, niewymienionych w § 154, zwłaszcza częściej powtarzających się, udzielając sekretarjatowi, w miarę potrzeby, wskazówek ustnych lub w formie krótkiej dekretacji.

Polecenia te mogą być wydawane w poszczególnych sprawach lub obejmować pewne kategorje czynności.

§  156. 
Urzędnik sekretarjatu, który podpisuje pismo wychodzące z sądu, zaznacza, obok podpisu swoje stanowisko urzędowe.
§  157. 
Sekretariat wyciska pieczęć urzędowa (§§ 185, 189 reg og.):
1)
na uwierzytelnionych odpisach wyroków;
2)
na uwierzytelnionych odpisach postanowień, protokółów i innych pism, wydawanych na zasadzie art. 212 - 217, tudzież na zaświadczeniach, wydawanych z akt oraz z ksiąg;
3)
jeżeli nagłość czynności nie stoi na przeszkodzie, - na odpisach postanowień dostawienia (art. 210), aresztowania, rewizji, zatwierdzenia rewizji oraz postanowień, przewidzianych w art. 153, 158 - 160;
4)
jeżeli nagłość czynności nie stoi na przeszkodzie, - na poleceniach do urzędów, policji i innych organów wykonawczych co do wykonania postanowień, wymienionych w punkcie 3);
5)
na polecenie sędziego - także na innych pismach, szczególnie ważnych.

Pozatem stosuje się § 189 reg. og.

§  158. 
Na każdem wezwaniu oraz piśmie, wysyłanem w sprawie aresztowanego, sekretarjat wyciśnie stempel: "areszt.".

Wezwania i pisma w sprawach niecierpiących zwłoki należy oznaczyć stemplem: "pilne".

Pisma tajne lub poufne należy oznaczyć odpowiednim stemplem ("tajne", "poufne"), wyciśniętym na piśmie oraz na zamkniętej kopercie.

W braku stempli oznaczenia powyższe uskutecznia się kolorowym atramentem lub ołówkiem.

§  159. 
Pismo, które ma być doręczone, należy na dowodzie doręczenia oznaczyć datą ł sygnaturą (np. 14/5-33 Kg. 293/32).

Jeżeli w tej samej sprawie jest kilka orzeczeń lub zarządzeń z tej samej daty, sekretarjat oznaczy je w aktach kolejnemi numerami rzymskiemi i numery te uwidoczni na dowodzie doręczenia (np. 14/5-33 Kg. 293/32-III).

§  160. 
Akta spraw karnych przechowywane będą stosownie do postanowień § 130 reg. og., jeżeli sędzia, któremu sekretarjat bezpośrednio podleca (§ 107 reg og.), nie wyda zarządzenia, by pewne akta ze względu na szczególną wagę sprawy lub z innych przyczyn były przechowywane pod zamknięciem.

Akta toczących się śledztw i dochodzeń przechowuje się pod zamknięciem.

§  161. 
Sprawy, wciągnięte do terminarza rozpraw, należy po uskutecznieniu potrzebnych czynności, w szczególności wysłaniu wezwań, przechowywać osobno według dni rozpraw.

Przechowywanie przedmiotów, będących w związku z postępowaniem karnem.

§  162. 
Przedmioty, będące w związku z postępowaniem karnem (dowody rzeczowe, przedmioty uzyskane przez przestępstwo lub ulegające przepadkowi) i znajdujące się w przechowaniu sądu, można dołączyć do akt sprawy, jeżeli ich rozmiar, wartość oraz znaczenie dla sprawy dopuszczają tego rodzaju przechowanie.

Przedmioty, przechowywane w ten sposób, należy umieścić w kopercie, doszytej do akt i zapieczętowanej, z oznaczeniem na niej jej zawartości. Otwierający kopertę winien ją ponownie zapieczętować, zaznaczyć datę otwarcia i położyć swój podpis.

§  163. 
Sędzia może zarządzić, aby przy przestaniu akt innemu sądowi i innej władzy wyłączony z nich przedmioty, wymienione w § 162, i zatrzymano w sądzie.
§  164. 
Przedmioty, wymienione w § 162, a nie dołączone do akt sprawy, należy oddać od biura podawczego celem przechowania ich pod zamknięciem.
§  165. 
Broń nabiła należy wyładować.

Jeżeli stan broni palnej lub nabojów przed wylądowaniem może mieć znaczenie dla sprawy, należy uprzednio drogą oględzin, stwierdzić okoliczności ważne dla postępowania.

§  166. 
Przedmiotów grożących wybuchem, i gazów trujących nie wolno przechowywać w sądzie.

Co do ich przechowania (art. 152) należy porozumieć się z najbliższą władza wojskową.

Przepis niniejszy nie dotyczy nieznacznej ilości nabojów do ręcznej broni palnej, jeżeli ich przechowanie w sądzie nie grozi wybuchem.

§  167. 
Środki trujące lub żrące należy przechowywać ze szczególną ostrożnością, oznaczając na opakowaniu, że środek jest niebezpieczny dla życia lub zdrowia.

W razie wątpliwości, jakie środki ostrożności powinny być zachowane, należy porozumieć się z osobami fachowemi.

§  168. 
Pieniądze, książeczki wkładkowe, weksle, czeki, akcje, obligacje, listy zastawne, dowody składowe i inne papiery wartościowe, oraz inne przedmioty cenne, możliwe do przechowania w kasie (klejnoty, złoto, srebro, platyna) przyjmuje wyłącznie kasa sądowa, która przechowuje je stosownie do przepisów szczególnych.

Gdy kasa sądowa jest nieczynna, przedmioty powyższe może przyjąć sędzia za pokwitowaniem. obowiązany jest jednak najpóźniej najbliższego dnia powszedniego złożyć je do kasy sądowej.

§  169. 
Sędzia śledczy zamiejscowy oddaje przedmioty na przechowanie do miejscowego sądu grodzkiego, jeżeli oddanie na przechowanie do sądu okręgowego byłoby połączone z trudnościami. Przedmioty mniejszej wartości, a zarazem mniejszej wagi dla sprawy, sędzia może przechować pod zamknięciem w swym lokalu urzędowym.
§  170. 
Kierownik sądu okręgowego może zarządzić, aby sędziowie śledczy, mający biura w budynkach odległych od biura podawczego, mieli osobne urządzenia, do których stosować należy odpowiednio przepisy niniejszego regulaminu o przechowywaniu przedmiotów, pozostających w związku z postępowaniem karnem, i o księdze przechowywanych przedmiotów.
§  171. 
Na żądanie prokuratora, przedmioty pozostające w jego rozporządzeniu, będą przechowywane w sądowych biurach podawczych, jak również w osobnych urządzeniach, przewidzianych w § 170.

W tych przypadkach należy odpowiednio stosować przepisy niniejszego regulaminu, odnoszące się do przechowywania przedmiotów, pozostających w rozporządzeniu sądu.

§ 172. Jeżeli sprawa przechodzi do wyższej instancji, przedmioty przechowywane, w szczególności dowody rzeczowe, będą nadal pozostawione w dotychczasowem przechowaniu aż do dalszych zarządzeń sądu odwoławczego lub sądu pierwszej instancji.

§  173. 
Przy przyjęciu na przechowanie biuro podawcze, nie uszkadzając przedmiotu, zaznaczy na przedmiocie, opakowaniu lub przymocowanej trwałej kartce, do jakiej sprawy przedmiot należy, z wymienieniem sądu, sygnatury akt i numeru porządkowego księgi przechowywanych przedmiotów.

Opakowanie przedmiotu oraz przymocowanie kartki należy w przypadkach ważniejszych zabezpieczyć pieczęcią sądową.

§  174. 
Z odbioru przedmiotu biuro podawcze wydaje pokwitowanie, wymieniając przedmiot przyjęty na przechowanie, sprawę, do której należy, oraz numer porządkowy księgi przechowywanych przedmiotów.

Pokwitowanie koloru czerwonego należy dołączyć do akt sprawy.

§  175. 
Oddanie przedmiotów na przechowanie powinno nastąpić jak najrychlej. Odbierać je należy tylko w razie konieczności użycia przy czynności urzędowej i tylko na czas niezbędny do tej czynności, a następnie zwrócić bezzwłocznie do dalszego przechowania.

Przedmiot należy wydać urzędnikowi sekretarjatu na pisemne polecenie sędziego.

Odbiór i zwrot przedmiotu uskutecznia się za pokwitowaniem.

§  176. 
Jeżeli przedmiotu nie zwrócono w ciągu dni siedmiu, biuro podawcze zasięgnie wiadomości o przyczynie zwłoki, a w razie nieotrzymania przedmiotu bezzwłocznie zpowrotem, zawiadomi o przyczynie kierownika sądu.
§  177. 
Biuro podawcze sądu apelacyjnego przechowuje przedmioty, pozostające w związku z postępowaniem karnem, stosując przepisy poprzednich paragrafów.
§  178. 
Kierownik sądu lub sędzia, przez niego wyznaczony, przeprowadzi przynajmniej co kwartał kontrolę przechowywanych przedmiotów na podstawie właściwej księgi, a w miarę potrzeby także na podstawie poszczególnych akt.

W sądzie apelacyjnym kontrolę przeprowadza się w terminach, określonych przez prezesa.

Prowadzenie akt.

§  179. 
Akta w sprawach karnych prowadzone będą stosownie do postanowień regulaminu ogólnego (§ 118 i nast. reg. og.) i poniższych przepisów.
§  180. 
Jeżeli w sprawie toczyło się dochodzenie lub śledztwo, należy akta sądowe prowadzić; w dalszym ciągu w porządku chronologicznym.
§  181. 
Pisma, dotyczące wznowienia postępowania (art. 600, 613) oraz pisma, wpływające po wznowieniu, należy włączać do akt sprawy, w której wydano wspomniane orzeczenie.

To samo dotyczy również podań o przywrócenie praw i zatarcie skazania (art. 636 - 639).

§  182. 
Sygnatura akt, stosownie do § 123 reg. og., składa się z oznaczenia wydziału (oddziału) cyfrą rzymska, sekcji - cyfrą arabską, kategorji sprawy- literą repertorjum, numerem sprawy i roku, np. Kg. 125/32, V Kg. 125/32, III K. 125/32 III 3, K. 125/32.
§  183. 
Dokumenty, przechowywane w aktach, które maja być następnie zwrócone stronie lub innej osobie, należy umieścić w kopercie, wszytej do akt, z oznaczeniem na niej jej zawartości.
§  184. 
Okładki w sprawach karnych będą koloru jasnozielonego.

Na przedniej stronie okładki akt należy po lewej stronie, u góry i u dołu, umieścić sygnaturę sprawy.

§  185. 
Jeżeli w sprawie jest aresztowany, sekretarjat naklei na okładce i na jej grzbiecie poprzeczny pasek z czerwonego papieru, szerokości 5 cm, z napisem "Areszt.", w repertorjum zaś nazwisko aresztowanego podkreśli czerwonym atramentem lub ołówkiem.

Jeżeli w sprawie niema już aresztowanego, należy paski czerwone oraz podkreślenie nazwiska w repertorjum przekreślić.

§  186. 
Jeżeli sprawę skutkiem orzeczenia niewłaściwości lub z innych przyczyn przekazano innemu sądowi, sekretarjat tego sądu poczyni na okładce odpowiednie zmiany, używając do uskutecznienia zmian oraz przekreśleń czerwonego atramentu.

Można także nałożyć nową okładkę.

§  187. 
Sędzia śledczy oraz sąd grodzki, któremu zlecono prowadzenie śledztwa (art. 261 § 2), używają okładki według wzoru do § 124 reg. og. dla sądu okręgowego jako pierwszej instancji.

Na okładce należy wypełnić jedynie rubrykę "w sprawie", wpisując imię i nazwisko oskarżonego (lub inne oznaczenie, gdy sprawca jest nieznany), z boku zaś wycisnąć stempel:

Akta sędziego śledczego rej ...... w ...... Sygn. ......

Akta śledcze Sądu Grodzkiego w ...... Sygn. ..... Pozatem stosuje się § 124 reg. og.

Przepis § 158 ust. ost. ma tu zastosowanie.

Akta dochodzenia prokuratorskiego (art. 247 § 2, 283 § 2) wszywa się do akt sądowych wraz z dotychczasową okładką.

§  188. 
Od obowiązku nałożenia okładki (§ 121 reg. og. i zeszycia akt (§ 128 reg. og.), oraz dołączenia karty przeglądowej (§ 131 reg. og.) można wyjątkowo odstąpić, jeżeli akta zawierają nie więcej niż kilka kart i nie zachodzi obawa, że skutkiem zaniechania zszycia ulegną, zniszczeniu lub zagubieniu. Akta powinny być jednak w okładce, zeszyte i zaopatrzone w kartę przeglądową, gdy się je przesyła innemu sądowi lub innej władzy.
§  189. 
Kartę przeglądową, wspólną dla wszystkich tomów sprawy, prowadzi się na początku pierwszego tomu bez numeracji (wzór).

Karta przeglądowa może być wydrukowana na odwrotnej stronie pierwszej karty okładki.

W karcie przeglądowej (rubryka 5) zaznacza się, co z akt wyłączono i gdzie przekazano.

W sprawach, należących do właściwości sądów grodzkich oraz w innych sprawach, w których akta zawierają nie wiecej, niż sto kart, prowadzenie karty przeglądowej nie jest obowiązkowe.

§  190. 
Do karty przeglądowej nie zapisuje się dowodów doręczenia, chyba że sędzia zarządzi inaczej; powinny być jednak wszyte i ponumerowane.

Akta dochodzenia z ponumerowanemi kartami wpisuje się pod jednym numerem porządkowym karty przeglądowej.

§  191. 
Celem ułatwienia przeglądu przedmiotów, wziętych na przechowanie sądowe, oraz wydawania co do nich orzeczeń i zarządzeń, służyć będzie Wykaz tych przedmiotów (wzór).

Wykaz należy wszyć zaraz po karcie przeglądowej, nie numerując go. Wykazu nie prowadzi się, gdy akta nie są zeszyte (§ 188).

§  192. 
W wykazie przedmiotów, wziętych na przechowanie sądowe, należy wymienić przedmioty przechowywane w aktach sprawy (§ 162), w sądzie (§ 164), jak również oddane na przechowanie właścicielowi lub innej osobie (art. 152 § 1).
§  193. 
Dla spraw, prowadzonych łącznie (art. 29, 30), prowadzi się jedne akta, pod jedną sygnaturą.

Jeżeli dla poszczególnych spraw łącznych powstały osobne akta, należy je złączyć i prowadzić pod sygnaturą jednej z tych spraw; sygnaturę innych spraw należy zaznaczyć na okładce czerwonym atramentem.

Włączone akta spraw poszczególnych wpisuje się pod jednym numerem porządkowym karty przeglądowej, oraz po połączeniu odpowiednio numeruje, przekreślając poprzednią numerację.

Przedmioty, wzięte na przechowanie sądowe w sprawach, dla których powstały akta osobne, należy wpisać do wykazu przedmiotów (§ 191) tej sprawy, pod której sygnaturą ma być prowadzone dalsze postępowanie.

§  194. 
Jeżeli sprawa wyłączona (art. 31) ma być przekazana innemu wydziałowi (oddziałowi), innemu sądowi lub innej władzy, lub do innego rodzaju postępowania, należy, w miarę potrzeby, bądź wyłączyć poszczególne części, niezbędne do założenia osobnych akt, bądź sporządzić w tym celu wierzytelne odpisy.
§  195. 
Przy przedstawieniu akt z zaskarżonym wyrokiem (art. 378 - 380) sądowi wyższej instancji z powodu założenia środka odwoławczego, sekretarjat dołączy uwierzytelniony odpis zaskarżonego wyroku dla instancji odwoławczej, nie wszywając odpisu tego do akt sprawy. Zachowanie tego przepisu nie jest konieczne w sądach grodzkich.

W razie odmowy przyjęcia środka odwoławczego (art. 487, 505 § 2), nie zwraca się pisma, zawierającego środek odwoławczy, lecz zachowuje się je w aktach.

§  196. 
Sąd wyższej instancji zwraca akta sprawy w myśl § 126 reg. og. po uprawomocnieniu się wyroku oraz w razie zawieszenia postępowania.
§  197. 
Opinję sądu w przedmiocie ułaskawienia (art. 570 § 3) należy przechowywać w aktach w zamkniętej kopercie, z oznaczeniem na kopercie jej zawartości.

Kopertę otwierać może jedynie sąd, który wydał opinję, oraz sądy i władze, współdziałające przy ułaskawieniu.

Odsyłanie akt do archiwum.

§  198. 
Akta spraw karnych sekretariat odsyła do archiwum sądowego po uprawomocnieniu się i wykonaniu orzeczenia sądowego, kończącego postępowanie sądowe, z tem zastrzeżeniem, że w sprawach, zakończonych wyrokiem skazującym, odsyła się je do archiwum dopiero po otrzymaniu od prokuratora, policji, władzy gminnej lub zarządu więzienia zawiadomienia o wykonaniu wyroku.

Akta spraw, wciąganych do repertorjum "Ko", a wynikających z zastosowania art. 640 § 3 i 4 k.p.k. oraz art. 193 § 5 i 8 ustawy karnej skarbowej, przesyła się do archiwum po prawomocnem załatwieniu.

Akta spraw, w których postępowanie zawieszono (§ 257 i 258) przesyła się do archiwum po upływie roku od daty postanowienia o zawieszeniu (art. 5 i 574).

Akta należy przesyłać co kwartał.

§  199. 
Sędzia śledczy odsyła do archiwum akta śledztw umorzonych (art. 275) po upływie trzech miesięcy od daty umorzenia.

Księgi.

§  200. 
Repertoria i inne księgi prowadzi się stosownie do § 136 reg. og.
§  201. 
Każdy wydział, oddział i sekcja (§§ 33 i nast. reg. og.), jak również każdy sędzia śledczy prowadzi odrębne księgi.
§  202. 
Jeżeli sprawę w danym sądzie przeniesiono do innego repertorjum lub wpisano ponownie do repertorjum, nad nową datą wejścia należy umieścić w nawiasie datę, pod którą sprawa była pierwotnie wpisana.
§  203. 
Jeżeli w danej sprawie jest kilku oskarżonych, należy w repertorjach oznaczyć poszczególnych oskarżonych numerami kolejnemi, umieszczonemi przy nazwisku, i wpisy w poszczególnych rubrykach uskuteczniać z powołaniem się na dany numer kolejny ("ad 1", "ad 2" i t. d.).
§  204. 
Jeżeli wszystkich oskarżonych, nie można pomieścić w odnośnej rubryce repertorjum, należy zająć następną rubrykę poprzeczną.
§  205. 
Dane wymagające wpisania do księgi, gdy brak dla nich odpowiedniej rubryki, wpisują się w rubryce "uwagi".
§  206. 
Jeżeli, mimo łączności (art. 29, 30), wpisano poszczególne sprawy odrębnie do repertorjum. należy w wypadku, przewidzianym w § 193 ust. 2, dotychczasowe wpisy przenieść pod numer porządkowy jednej z tych spraw i pod tym numerem uskuteczniać dalsze wpisy. Jeżeli ze względu na rozmiar wpisów nie jest to możliwe, należy uskuteczniać nadal wpisy tak, jakby akt nie złączono.

W rubryce "uwagi" należy uwidocznić czerwonym atramentem łączność podając sygnaturę sprawy, z którą dane akta złączono.

§  207. 
Numer porządkowy sprawy, wpisanej omyłkowo do księgi, należy przekreślić czerwonym atramentem (przekreślenie sprawy), nie zmieniając numeracji, chyba że sprawa skreślona jest ostatnia w kolei wpisów.

Inne wpisy, dokonane niewłaściwie lub omyłkowo, należy przekreślić i uskutecznić wpis właściwy.

§  208. 
Sądy prowadza następujące repertorja według załączonych wzorów:
1)
"K" - repertorium spraw karnych, w których wniesiono akt oskarżenia do sądu okręgowego;
2)
"Kad" - repertorium spraw karno-administracyjnych, w których zgłoszono żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego (art. 640 §1);
3)
"Ks" - repertorjum spraw karnych skarbowych, w których wniesiono akt oskarżenia do wydziału karnego skarbowego;
4)
"Kg" - repertorium spraw karnych, w których wniesiono akt oskarżenia do sądu grodzkiego;
5)
"S" - repertorjum śledztw, prowadzonych przez sędziego śledczego lub sąd grodzki (art. 261 § 2);
6)
"Pr" - repertorjum wniosków, złożonych sądowi okręgowemu o zatwierdzenie zajęcia w sprawach prasowych;
7)
"Kps" - repertorjum pomocy sądowej, udzielanej przez sędziego śledczego lub sąd grodzki;
8)
"Ko" - repertorjum karne ogólne sądu apelacyjnego, okręgowego, grodzkiego oraz sędziego śledczego;
9)
"KA" - repertorjum apelacyj w sprawach karnych sądu apelacyjnego, "Ka" - sądu okręgowego i "Kas" - sądu okręgowego w sprawach karnych skarbowych.
10)
"KZ" - repertorjum zażaleń w sprawach karnych sądu apelacyjnego i "Kz" - sądu okręgowego.
§  209. 
Sądy prowadzą nadto według załączonych wzorów:
1)
sąd apelacyjny, okręgowy i grodzki-terminarz rozpraw, skorowidze oraz księgę przechowywanych przedmiotów;
2)
sąd okręgowy, sędzia śledczy i sąd grodzki-skorowidz poszukiwanych;
3)
sąd grodzki - wykaz osób aresztowanych;
4)
sędzia śledczy i sąd grodzki - wykaz aresztowanych w dochodzeniu i śledztwie.
§  210. 
Do repertorjum "K" wciąga się także sprawy w których wniesiono akt oskarżenia do sądu okręgowego z udziałem przysięgłych i w postępowaniu doraźnem.
§  211. 
W przypadkach, przewidzianych w § 210, należy w rubryce "numer porządkowy" nad odpowiednim ogólnym numerem zaznaczyć czerwonym atramentem w skróceniu: "przys.", "dor.", dodając osobno kolejny numer sprawy, w której wniesiono akt oskarżenia do sądu okręgowego z udziałem przysięgłych, w postępowaniu doraźnem i t. p. (np. "przys. 4") Oznaczeń tych nie uwidacznia się w sygnaturze akt.
§  212. 
Przepis poprzedniego paragrafu stosuje się odpowiedni w sprawach karnych skarbowych przy prowadzeniu repertorjum "Kg"; w sprawach tych używać należy skróconego oznaczenia "sk".
§  213. 
Do repertorjum "K", "Ks", "Kas" "KA" wciąga się również sprawy rozpoznawane w postępowaniu przed sądem jednoosobowym.

W odpowiedniej rubryce repertorjum należy umieszczać pionową kreskę.

Wypełnianie powyższej rubryki jest zbędne, gdy w danym wydziale lub sekcji wszystkie sprawy są rozpoznawane w postępowaniu zwyczajnem lub jednoosobowem; na okładce repertorjum należy wówczas zaznaczyć "sprawy rozpoznawane w postępowaniu zwyczajnem" lub "sprawy rozpoznawane w postępowaniu jednoosobowem".

§  214. 
W repertorjum "Ks", "Kg" i "Kas" należy pod nazwiskiem oskarżonego wpisać również odpowiedzialnego (art. 33 - 36 u. k. s. z dn. 18 marca 1932 r., Dz. U. R. P. Nr. 34, poz. 355) z dodatkiem "odp.".

Przy uskutecznianiu wpisów w repertoriach oraz skorowidzach należy odpowiedzialnego traktować tak, jak oskarżonego.

§  215. 
W repertorjum "KA", "Ka", "Kas" "KZ" i "Kz" należy:
1)
w rubryce 4 wpisać tylko tych oskarżonych, co do których orzeczenie zaskarżona,
2)
w rubryce 5 wymienić z nazwiska i imienia apelującego lub wnoszącego zażalenie z odpowiednim dodatkiem ("osk. pryw."... "pokrz."), inne zaś. osoby apelujące lub wnoszące zażalenie wskazać w skróceniu (np. "prok.", "osk.", "osk. ad 1), ad 2) ").
§  216. 
Jeżeli oskarżony pozostaje w areszcie tymczasowym, należy w repertorjum "KA", "Ka" i "Kas" w rubryce 8 nawprost nazwiska oskarżonego, podanego w rubryce 4, wpisać datą, od której oskarżony pozostaje w areszcie.
§  217. 
W rubryce "inne załatwienie" należy w repartorjach "K", "Kad", Ks" "Kas"; "Kg"; "Pr", "KA" ("Ka") uwidocznić postanowienia, które zamykają lub tamują dalsze postępowanie (np. umorzenie" zawieszenie), a również przekazanie sprawy innej władzy do załatwienia, jeżeli nie chodzi jedynie o pomoc sądową, i t. d.
§  218. 
W repertoriach "K", "Kad", "Ks", "Kas", "Kg", "KA" ("Ka") należy w rubryce "wyrok" ("treść") podać oznaczenie przestępstwa przez wskazanie odpowiednich przepisów prawnych (artykułów, paragrafów) jedynie wówczas, gdy skutkiem zmiany kwalifikacji zachodzi różnica miedzy treścią wyroku a pierwotną kwalifikacja czynu, uwidocznioną w rubryce "oznaczenie przestępstwa". W tejże rubryce należy odnotowywać wydanie wyroku zaocznego (oznaczeniem "zaocznie") oraz wniesienie sprzeciwu i sposób jego załatwienia.
§  219. 
Wypełnienie w repertoriach "K", "Kad", "Ks", "Kg", "KA" ("Ka") rubryki, odnoszącej się do. wniesienia środka odwoławczego, uskutecznić należy dopiero po złożeniu wywodu.

Jeżeli środka odwoławczego nie przyjęto, należy o tem uczynić wzmiankę w tej samej rubryce.

§  220. 
Jeżeli na orzeczenie pierwszej instancji wniesiono zażalenie, należy w repertorium "K" w rubryce 12, a w repertorjum "Kg" w rubryce 14 umieścić obok daty literę "z" (np. "z - 4/2. 33").
§  221. 
Jeżeli skutkiem założenia środka odwoławczego wyrok uchylono i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania, należy sprawę wpisać na nowo do repertorjum "K", "Kad", "Ks", "Kg", "KA" ("Ka") i pod względem wpisów do ksiąg traktować tak, jak sprawę wpływająca po raz pierwszy.
§  222. 
Jeżeli na postanowienie sądu okręgowego jako drugiej instancji, załatwiające sprawę w inny sposób, aniżeli wyrokiem, wniesiono zażalenie w myśl art. 463, należy w repertorjum "Ka" w rubryce 14 umieścić obok daty literę "z".

To samo stosuje się do repertorjum "Kz", jeżeli na postanowienie sądu okręgowego, jako drugiej instancji, wniesiono dalsze zażalenie do sądu apelacyjnego (art. 463).

§  223. 
W repertorjum "Kg" należy w rubryce 19 wpisać datę rozpoczęcia kary po zawiadomieniu o rozpoczęciu odbywania kary pozbawienia wolności, po zawiadomieniu zaś o wykonaniu kary - wpisać datę ukończenia kary.

W razie udzielenia przerwy należy poszczególne okresy odbywania kary uwidocznić odpowiednio w rubryce 19 dopiero po całkowitem odbyciu kary.

Datę wysłania karty karnej należy odnotować w rubryce "uwagi".

§  224. 
W repertorjum "Kg" należy uwidocznić:
1)
w rubryce 19 - wykonanie aresztu zastępczego literą "z" (np. "z. 14/5.33").
2)
w rubryce 25 - postanowienia tego rodzaju, jak odroczenie lub przerwa kary, rozłożenie grzywny (kary pieniężnej) na raty (np. "12 r. mies. od 1/5 "33") i warunkowe zwolnienie i t. p.
§  225. 
Do repertorjum śledztw należy wciągać sprawy, w których złożono wniosek o wszczęcie śledztwa.

Sprawy, w których śledztwa nie wszczęto, otrzymają - niezależnie od ogólnej numeracji porządkowej - osobną numerację, którą uwidocznić należy przez zaznaczenie odpowiedniego numeru czerwonym atramentem nad ogólnym numerem porządkowym.

§  226. 
Do repertorjum "Kps" należy wciągać żądania pomocy sądowej (art. 13 u, s. p.), wymagającej czynności sędziowskiej.

Do repertorjum "Kps" należą również sprawy o zastosowanie środków zapobiegających uchylaniu się od sądu w toku dochodzenia, jak również sprawy, wynikające z zastosowania art. 153, 153 § 2, 100, 171 § 2, 246 § 2, 254 - 256, 259 § 2, zdanie ostatnie.

§  227. 
Gdy sąd polski żąda uskutecznienia doręczenia, a nie zachodzą wątpliwości, wymagające postanowienia lub zarządzenia sędziego, wówczas żądania tego nie wciąga się do repertorjum "Kps"; biuro podawcze załatwi je samodzielnie.
§  228. 
Do repertorjum "Kps" nie wciąga się również pism, zawierających żądanie przesłania akt albo odpisów, wyjaśnień lub wyciągów z akt lub z ksiąg.
§  229. 
Do repertorjum karnego ogólnego ("Ko") wciągane będą wszelkie odnoszące się do spraw karnych pisma, dla których niema odrębnych repertoriów, w szczególności zawiadomienia o przestępstwie, które należy przekazać oskarżycielowi publicznemu, oraz sprawy, wynikające z zastosowania art. 249, 640 § 3 i 4 k. p. k. tudzież art. 193 § 5 i 8 ustawy karnej skarbowej z dn. 18 marca 1932 r. (Dz. U. R. P. Nr. 34, poz. 355).

Do rzeczonego repertorjum wciąga się również wnioski o zatwierdzenie zajęcia druku, złożone sądowi grodzkiemu.

§  230. 
Do repertorium zażaleń "Kz" Wciąga się również zażalenia na postanowienia sędziego śledczego o umorzeniu (art. 275 § 3) i na jego czynności (art. 279), do repertorjum zaś "KZ" również zażalenia, przewidziane w art. 464 § 2 k. p. k.
§  231. 
Jeżeli postanowienie w składzie trzech sędziów ma wydać w postępowaniu jednoosobowem wydział, do którego należy sędzia, rozpoznający sprawę w tem postępowaniu, wówczas sprawy nie wpisuje się do innego repertorium, w szczególności do repertorium "Kz".
§  232. 
Do repertorjum "K", "Kad", "Ks", "Pr", "KA", "Kas", "KZ" prowadzony będzie w wydziale (oddziale) wspólny skorowidz alfabetyczny, według wzoru do § 209 pkt. 1. Kierownik sądu może wydać zarządzenie co do osobnego prowadzenia skorowidzów dla poszczególnych sekcyj lub repertoriów. Skorowidz może służyć na kilka lat.
§  233. 
Skorowidze wspólne lub osobne do innych repertorjów, niż wymienione w § 232, prowadzone będą w miarę zarządzenia kierownika sądu.
§  234. 
W rubryce skorowidza "oznaczenie sprawy" należy wpisać nazwisko i imię oskarżonego, a w razie prowadzenia skorowidza do repertorium "Kps" - oznaczenie władzy lub osoby, zwracającej się o pomoc sądową.

Jeżeli jest kilku oskarżonych, należy nazwisko i imię każdego z nich wciągnąć osobno do skorowidza.

§  235. 
Jeżeli zamieszczenie w skorowidzu nazwiska oskarżonego nie jest możliwe, zwłaszcza gdy sprawca jest nieznany, należy wciągać do skorowidza nazwisko i imię pokrzywdzonego, z zaznaczeniem w nawiasie "pokrz.". W sprawach o zatwierdzenie zajęcia druku należy posługiwać się oznaczeniem druku (tytuł, numer, artykuł), jeżeli nie można zamieścić nazwiska.

Jeżeli oznaczenie sprawy nie może nastąpić w sposób powyżej podany, należy sprawę wciągnąć do skorowidza pod literą "X" z krótkiem oznaczeniem istoty zdarzenia (np. - znalezienie trupa dziecka w miejscowości A i t. p.).

§  236. 
Do terminarza rozpraw należy wciągać sprawy, w których na dany dzień wyznaczono rozprawą.

W rubryce "wynik rozprawy" zaznacza się tylko w skróceniu, czy zapadł wyrok, czy też rozprawę ukończono w inny sposób ("wyrok", "odroczono", "zawieszono" i t. p.).

§  237. 
W razie przerwania rozprawy (art. 348, 459 § 2) wciąga się sprawę do terminarza rozpraw pod datą dnia, w którym rozprawa ma być prowadzona w dalszym ciągu jedynie wówczas, gdy akta sprawy oddano do sekretariatu.

Podobnież należy postąpić w razie odroczenia wydania sentencji (art. 367).

§  238. 
Jeżeli nie zarządzono wcześniejszego przedstawienia sprawy, sekretarjat codziennie przy rozpoczęciu urzędowania przedstawi według terminarza rozpraw te sprawy, w których w danym dniu ma się odbyć rozprawa.
§  239. 
Wykaz osób aresztowanych oraz wykaż aresztowanych w dochodzeniu i śledztwie można założyć na okres dłuższy ponad rok.
§  240. 
Do wykazu aresztowanych w dochodzeniu i śledztwie należy wciągać osoby, przebywające w tymczasowym areszcie na zasadzie postanowienia sędziego śledczego lub grodzkiego, wpisując każdego aresztowanego pod osobnym numerem porządkowym.

Wykaz ten prowadzi sędzia lub z jego polecenia urzędnik sekretarjatu.

§  241. 
Sędzia powinien przeglądać wykaz aresztowanych w dochodzeniu i śledztwie tak często, aby mógł we właściwym czasie wydać stosowne postanowienia i zarządzenia, a zwłaszcza dotyczące przedłużenia lub uchylenia aresztu tymczasowego.
§  242. 
W wykazie spraw osób aresztowanych oraz w wykazie aresztowanych w dochodzeniu i śledztwie należy sprawę lub nazwisko aresztowanego zakreślić, gdy tymczasowe aresztowanie ustało wskutek uchylenia aresztu, śmierci, ucieczki i t. p., albo gdy aresztowanego przekazano do rozporządzenia innego sądu.
§  243. 
Do skorowidza poszukiwanych należy na polecenie sędziego wciągnąć nazwisko i imię oskarżonego, względem którego postępowanie zawieszono.

Do rzeczonego skorowidza należy również na polecenie sędziego grodzkiego wciągnąć skazanych, co do których nie można wykonać kary, zwłaszcza w przypadku, gdy miejsce ich pobytu jest nieznane; wpis nastąpi dopiero po zakreśleniu sprawy w repertorjum "Kg" (§ 252).

§  244. 
Przed poleceniem wpisania sprawy do skorowidza poszukiwanych należy wydać zarządzenia, mające na celu wykrycie lub ujęcie poszukiwanego.
§  245. 
Skorowidz poszukiwanych prowadzi alfabetycznie w każdym wydziale lub oddziale, orzekającym w pierwszej instancji, oraz u każdego sędziego śledczego - urzędnik sekretarjatu.

Kierownik sądu może zarządzić prowadzenie wspólnego skorowidza dla wszystkich lub niektórych wydziałów (oddziałów) sądu i sędziów śledczych.

Skorowidz poszukiwanych można założyć na okres dłuższy ponad rok.

§  246. 
Prowadzący skorowidz poszukiwanych przedstawia sędziemu z końcem każdego roku akta spraw, wciągniętych do skorowidza, celem wydania potrzebnych zarządzeń, w szczególności ponowienia krojów celem wykrycia osoby poszukiwanej.

Odpowiednie zarządzenia co do sposobu corocznej kontroli spraw wyda kierownik sądu, w którym prowadzi się wspólny skorowidz (§ 245 ust. 2).

§  247. 
Nazwisko i imię poszukiwanego należy, na polecenie sędziego, przekreślić w skorowidzu poszukiwanych, skoro zajdą okoliczności usuwające potrzebę dalszych poszukiwań (wykrycie, śmierć poszukiwanego, przedawnienie ścigania lub kary, i t. p.). Polecenie sędziego należy uwidocznić w rubryce "uwagi".
§  248. 
Księgę przechowywanych przedmiotów (§ 164) prowadzi biuro podawcze. zapisując do niej przedmioty, oddane mu na przechowanie.

Księgę można założyć na okres dłuższy ponad rok.

§  249. 
Księga powinna być oprawiona, a karty jej przesznurowane i ponumerowane; liczbę kart zaświadczy kierownik sekretarjatu prezydialnego.
§  250. 
Kilka przedmiotów, oddanych jednocześnie na przechowanie w tej samej sprawie, należy wciągnąć pod jeden numer bieżący.
§  251. 
Jeżeli przedmiot wychodzi z przechowania danego sądu skutkiem wydania, przesłania wyższej instancji lub z innych przyczyn, należy zaznaczyć to w księdze przechowywanych przedmiotów w rubrykach 9, 10, 11, 12, oraz przesłać o tem wiadomość do akt sprawy.

Dowód wysłania lub pokwitowanie przechowuje biuro podawcze. Potwierdzenie odbioru może nastąpić także w rubryce 13 księgi.

§  252. 
Załatwienie sprawy należy uwidocznić we właściwej księdze przez zakreślenie (L) numeru porządkowego ołówkiem kolorowym (zakreślenie sprawy).

Sprawę, w której jest kilku oskarżonych, uważa się za załatwioną w repertorjum, gdy załatwienie dotyczy wszystkich oskarżonych.

Zakreślenie, które nie było uzasadnione, należy usunąć.

§  253. 
Sprawę należy zakreślić w odpowiedniej księdze, gdy wydano wyrok, gdy uprawomocniło się postanowienie kończące postępowanie, gdy sprawę przekazano innej władzy do załatwienia, a nie chodzi o pomoc sądową, gdy udzielono lub odmówiono pomocy sądowej, gdy sprawę przeniesiono do innej księgi.

Sprawę rozstrzygniętą wyrokiem zaocznym zakreśla się dopiero po odrzuceniu sprzeciwu lub upływie terminu do jego wniesienia.

§  254. 
W razie przywrócenia terminu do wniesienia przeciw wyrokowi zaocznemu sprzeciwu (art. 225, 381), uskutecznione już zakreślenie należy usunąć.
§  255. 
W repertorjum "Kg" sprawy zakreśla się dopiero po wykonaniu orzeczenia.

Jeżeli kary wykonać nie można ze względu na to, że miejsce pobytu skazanego jest nieznane, należy o tem uczynić wzmiankę w repertorjum "Kg" w rubryce "uwagi".

§  256. 
W repertorjum "Pr" sprawę zakreśla się po wypełnieniu rubryki 11.
§  257. 
W razie zawieszenia postępowania (art. 5), należy sprawę zakreślić w repertorium z upływem roku, w którym nastąpiło zawieszenie.

Jeżeli nastąpi podjęcie postępowania, należy sprawę wpisać do repertorjum i skorowidza jak sprawę nową; czas trwania postępowania liczy się od daty nowego wpisu.

§  258. 
Przepis § 257 stosuje się odpowiednio, jeżeli oskarżyciel prywatny nie złożył zaliczki na rachunek kosztów postępowania (art. 574).
§  259. 
W razie wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem (art. 600) lub umorzonego śledztwa (art. 613), należy sprawę wpisać na nowo do repertorjum.

W rubryce "uwagi" należy uczynić wzmiankę o wznowieniu, wskazując dawną sygnaturę sprawy.

W dawnem repertorjum należy również w "uwagach" uczynić wzmiankę o wznowieniu, wskazując nową sygnaturę sprawy.

§  260. 
Przy zakładaniu nowego repertorjum należy:
1)
uwidocznić w chronologicznej kolejności na początku nowego repertorjum numery spraw niezakreślonych z dwóch ostatnich lat;
2)
przenieść następnie do nowego repertorjum oraz skorowidza sprawy z dawniejszych lat, niż wymienione pod 1).

Uwidocznienie odbywa się przez wypisanie obok siebie w chronologicznej kolejności numerów spraw z oznaczeniem roku. Wpisy uskutecznia się nadal w dawnem repertorium. W razie załatwienia sprawy należy odnośny numer przekreślić.

Przeniesienie polega na wpisaniu spraw w porządku chronologicznym z zachowaniem dawnych numerów, przyczem sprawy z poszczególnych lat należy oddzielić od siebie oznaczeniem roku.

§  261. 
Kierownik sądu w pierwszych dniach każdego kwartału sprawdzi wykazy osób aresztowanych (§§ 239 - 242) lub repertorja (§ 185) i w sprawach, w których dłuższe trwanie tymczasowego aresztowania wywołane jest zwłoką w postępowaniu, zażąda wyjaśnień a w razie potrzeby wyda niezwłocznie odpowiednie zarządzenia. Przeprowadzający kontrolę stwierdzi jej dokonanie przez umieszczenie swego podpisu pod ostatnia pozycją wpisu, jaką znalazł w wykazie aresztowanych lub w repertorjum.

Rozdział  IV.

Przepis końcowy.

§  262. 
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1933 r. Jednocześnie traci moc obowiązującą rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 czerwca 1929 r. (Dz. U. R. P. Nr. 42, poz. 352).

Księgi i wzory, będące w zapasie, będą po dostosowaniu do wzorów i przepisów niniejszego regulaminu, zużytkowane aż do całkowitego ich wyczerpania.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIKI

WOKANDA

grafika

Dokumenty powiązane

Akty prawne liczba obiektów na liście: (3)
Podstawa prawna liczba obiektów na liście: (2)
Akty uchylane liczba obiektów na liście: (1)
Nasza strona internetowa wykorzystuje pliki cookie. Jeśli zgadzasz się na używanie plików cookie kliknij "Zamknij" lub po prostu kontynuuj przeglądanie. Uzyskaj więcej informacji lub zmień ustawienia .