Rozdział 2 - CZYNNOŚCI SĄDOWE. - Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów apelacyjnych, okręgowych i grodzkich w sprawach karnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.110.909

Akt utracił moc

Wersja od: 14 grudnia 1932 r.

Rozdział  II.

CZYNNOŚCI SĄDOWE.

Stosunki między sądami i z innemi władzami.

§ 3. W toku postępowania karnego sąd zwraca się do wyższych instancyj sądowych, Ministra Sprawiedliwości oraz innych władz bezpośrednio, jeżeli przepis szczególny nie nakazuje przesłania sprawy lub pisma za pośrednictwem sądu wyższej instancji, Ministra Sprawiedliwości lub innej władzy.

§ 4. Pismo lub odezwę sądu lub innej władzy, niewłaściwie skierowane do danego sądu, należy w miarę możności przesłać właściwemu sądowi lub właściwej władzy, zawiadamiając o tem władzę przesyłającą pismo.

§ 5. Przepis § 8 reg. og. stosuje się także w stosunku do niesądowych władz zagranicznych.

§ 6. W razie dostrzeżenia w urzędowaniu sądów lub innych władz postępowania niezgodnego z przepisami postępowania karnego, w szczególności nienależytego spełniania obowiązków przez władzę obowiązaną do udzielenia sądowi pomocy (art. 8) lub rażącego nieprzestrzegania terminów przez oskarżyciela publicznego, stosuje się § 11 reg. og.

O umyślnem niewykonaniu polecenia przez policję państwową należy zawiadomić w drodze służbowej prezesa sądu apelacyjnego (art. 119, 131 i nast. rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej o policji państwowej z dnia 6 marca 1928 r. - Dz. U. R. P. z r. 1931, Nr. 5, poz. 27).

§ 7. Komunikowanie się sądu z oskarżycielem publicznym odbywa się zapomocą odezw (§ 7 reg. og.) i jeżeli z treści przepisu szczególnego nie wypływa inna forma; sąd i prokurator może sporządzić pismo odręcznie w aktach sprawy, przestrzegając chronologicznego porządku prowadzenia akt.

W razie ustnego komunikowania się sędzia zaznaczy wynik w aktach w formie zwięzłej notatki.

§ 8. O terminach posiedzeń zawiadamia się prokuratora ustnie lub na piśmie.

O terminie rozprawy głównej w sądzie okręgowymi rozprawy apelacyjnej zawiadamia się prokuratora przez doręczenie mu wokandy spraw według załączonego wzoru (art. 295 k. p. k., § 60 reg. og.). Wokandę należy doręczyć w miarę możności na miesiąc zgóry, chyba że rozprawę wyznaczono na termin bliższy; w miarę potrzeby będą przesyłane prokuratorowi wokandy uzupełniające.

Pomoc sądowa i czynności pokrewne.

§ 9. W odezwie o udzielenie pomocy sądowej należy określić dokładnie, jakie czynności mają być przedsięwzięte, czy ma być odebrana przysięga oraz na jakie okoliczności zwrócić należy szczególną uwagę.

Należy również wskazać dokładne adresy osób, które mają być przesłuchane lub zawiadomione o terminie (art. 256, 271 § 2, 346, 347 i t. p.).

Do odezwy należy dołączyć potrzebne odpisy z akt sprawy, a w razie konieczności można dołączyć akta w całości lub w części, jeżeli to nie tamuje toku postępowania.

§ 10. Udzielając pomocy sądom zagranicznym, należy szczególnie przestrzegać szybkości i dokładności wykonania.

Należy również zwrócić szczególną uwagę na to, aby zewnętrzna forma załatwień przedstawiała się w sposób najkorzystniejszy, a zwłaszcza, by protokóły sporządzone były czytelnie.

§ 11. Udzielając lub zwracając się o udzielenie pomocy sądowej, można przesłać do czasowego użytku akta sprawy lub ich część także sądowi zagranicznemu, lecz tylko w przypadkach, przewidzianych przepisami szczególnemi.

§ 12. Według przepisów §§ 9 - 11 należy również postępować we wzajemnym stosunku z innemi władzami krajowemi lub zagranicznemi przy udzielaniu i żądaniu pomocy.

§ 13. Gdy przejrzenia lub przesłania akt żąda inna władza, niż sądowa lub prokuratorska (art. 216), odmowa powinna nastąpić jedynie w przypadku, gdy na to nie pozwala bieg sprawy w sądzie albo inny ważny interes publiczny.

W toku śledztwa można, poza przypadkami, przewidzianemi w przepisach szczególnych, udzielać akt do przejrzenia lub je przesyłać tylko w przypadkach wyjątkowych.

Funkcjonarjuszom policji państwowej, upoważnionym przez Komendę Główną do gromadzenia materjałów w celu szkolenia w kryminalistyce, należy czynić ułatwienia w zapoznawaniu się z aktami spraw ukończonych, robieniu z nich odpisów oraz w sporządzaniu zdjęć fotograficznych przedmiotów, pozostających w związku z postępowaniem karnem.

§ 14. Nie należy udzielać żadnej władzy zagranicznej akt lub odpisów, zawierających tajemnicę państwową, zwłaszcza wojskową, jak również akt spraw, dotyczących przestępstw politycznych.

Udzielenie sądowi zagranicznemu akt spraw, dotyczących przestępstw politycznych, może nastąpić tylko za zgodą Ministra Sprawiedliwości. To samo dotyczy innych akt, co do których z przyczyn szczególnych powstaje wątpliwość, czy mogą być udzielone sądowi zagranicznemu.

Wojskowa pomoc zbrojna.

§ 15. Uprawnionym do zwrócenia się do władzy wojskowej o pomoc zbrojną jest kierownik sądu.

W wydziałach zamiejscowych uprawnienia kierownika sądu w powyższym zakresie ma również przewodniczący wydziału.

W razie spełniania czynności poza siedzibą sądu (art. 6 u. s. p.) i niemożności uzyskania w porę odezwy kierownika sądu, przewodniczący lub sędzia spełniający czynność może sam zwrócić się do władzy wojskowej o pomoc zbrojną.

§ 16. Zwrócenie się o pomoc zbrojną należy ograniczyć do wypadków ostatecznej konieczności, gdyby pomoc policji państwowej nie była wystarczająca.

Należy uprzednio porozumieć się co do skuteczności pomocy ze strony policji państwowej z powiatową władzą administracji ogólnej, a w przypadkach nagłych - bezpośrednio z organami policji państwowej.

§ 17. O pomoc zbrojna należy zwracać się do miejscowego dowódcy lub komendanta najbliższego garnizonu na piśmie, a w razach nagłych ustnie, osobiście lub przez osobę w tym celu upoważnioną.

Osoba, przybywająca z żądaniem udzielenia pomocy zbrojnej, pozostaje przy oddziale wojska aż do chwili przybycia na miejsce zajść i wyjaśnienia okoliczności, które spowodowały zwrócenie się o pomoc zbrojną.

§ 18. Zwracając się o pomoc zbrojną, należy wymienić cel pomocy zbrojnej, miejsce, gdzie ma być udzielona, oraz, w miarę potrzeby, inne dane, zwłaszcza co do liczebności oddziału wojskowego.

§ 19. Na obszarze mocy obowiązującej dekretu z dnia 2 stycznia 1919 r. o używaniu wojska W wypadkach wyjątkowych (Dz. P. P. P. Nr. 1, poz. 80) należy, zwracając się do władzy wojskowej o pomoc zbrojną (art. 8 § 3), stosować przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 kwietnia 1919 r. o sposobie użycia wojska dla zabezpieczenia porządku publicznego (Dz. P. P. P. Nr. 35. poz. 276).

Stosunek sądów do stron oraz do innych osób prywatnych.

§ 20. Osobom, nie mającym obrońcy lub pełnomocnika, zwłaszcza ludności niezamożnej i nie-obeznanej ze sprawami sądowemi, nie należy odmawiać wskazówek.

§ 21. Pisma, pochodzące od osób nie umiejących pisać, należy przyjmować, gdy są podpisane na ich prośbę przez inną osobę.

§ 22. Do pism, wniesionych przez strony lub inne osoby, do sądu niewłaściwego należy stosować odpowiednio § 4.

§ 23. Przy wyznaczaniu terminów należy uwzględniać, w miarę możności, słuszne życzenia stron, ich obrońców, pełnomocników i przedstawicieli oraz innych osób, tudzież baczyć na to, aby stratę czasu, połączoną je stawiennictwem w sądzie, ograniczyć do niezbędnych rozmiarów.

W szczególności, obrońcom stron należy, w miarę możności, czynić ułatwienia i udogodnienia, zwłaszcza co do kolejności rozpoznawania spraw, uwzględniając inne ich zajęcia zawodowe w danym dniu.

§ 24. W kolejności załatwiania spraw, wyznaczonych na pewną godzinę, należy, jeżeli nie sprzeciwiają się temu szczególne względy, przyznać pierwszeństwo sprawom z udziałem funkcjonarjuszy władzy publicznej lub innych osób, których rychłe zwolnienie jest wskazane ze względu na dobro publiczne.

§ 25. Konwojenci i inni funkcjonariusze publiczni, obecni służbowo w pomieszczeniach sądowych, mogą pozostawać z nakrytą głową stosownie do swych przepisów służbowych.

§ 26. Przeglądanie akt sprawy i robienie z nich odpisów (art. 212) powinno się odbywać pod nadzorem urzędnika sekretarjatu, który obowiązany jest przestrzegać, aby z akt niczego nie wyjęto, nie robiono w nich żadnych dopisków lub skreśleń tudzież aby akt nie uszkodzono lub nie zniszczono.

Opinji sądu w przedmiocie ułaskawienia (art. 570 § 3) nie udziela się do przejrzenia; nie wydaje się też jej odpisów.

§ 27. W przypadkach szczególnych sędzia może zarządzić, aby akta sprawy przesłano na czas określony do sądu grodzkiego, celem ułatwienia osobom uprawnionym przejrzenia akt i robienia z nich odpisów (art. 212 § 1) w sądzie miejsca ich pobytu. Koszty przesyłki ponosi osoba, na której żądanie przesiano akta.

Podział czynności.

§ 28. Podział czynności pomiędzy sędziów śledczych powinien opierać się w zasadzie na podstawie terytorjalnej, bez względu na to, czy sędzia śledczy urzęduje w siedzibie, czy poza siedzibą sądu okręgowego.

Można jednak w podziale czynności wyznaczyć sędziów śledczych w siedzibie sądu okręgowego do poszczególnych kategoryj spraw.

Podział czynności nie wyłącza stosowania art. 261 co do wyznaczenia innego sędziego w poszczególnej sprawie.

§ 29. W podziale czynności należy oznaczyć, którzy z pośród sędziów śledczych w siedzibie sądu okręgowego lub z pośród sędziów sądu grodzkiego mają wydawać postanowienia i dokonywać czynności w toku dochodzenia, w szczególności w myśl art. 150, 153 § 2, 160, 168, 171 § 2, 173, 187, 246 § 2, 254 - 256.

Podział czynności w tym względzie należy oprzeć na zasadach, że właściwy jest sędzin śledczy, który według podziału czynności byłby właściwy w danej sprawie dla śledztwa lub jest wyznaczony szczególnie do wydawania postanowień na wnioski w toku dochodzeń, albo w którego okręgu czynność ma być wykonana.

Te same zasady przyjąć należy przy podziale czynności w sądzie grodzkim.

Czas dokonywania czynności.

§ 30. Jeżeli czynność sądowa ma być dokonana poza siedzibą sądu (art. 6 u. s. p., art. 273 k. p. k.), należy zawiadomić kierownika sądu o czasie wyjazdu i powrotu.

Kierownik sądu powinien czuwać nad tem, by wyjazdy sądu uzasadnione były wymaganiami dobra wymiaru sprawiedliwości lub względami oszczędności.

Zawiadomienia o wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego.

§ 31. Zawiadomienia o wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego przeciwko osobom, podlegającym publicznej władzy dyscyplinarnej (art. 6), należy kierować do władz publicznych, cywilnych i wojskowych (rządowych, samorządowych, nie wyłączając samorządu zawodowego, jak izby adwokackie, lekarskie i t. p.), uprawnionych do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, zawiadomienia zaś co do wychowańców zakładów naukowych - do przełożonych tych zakładów, zarówno publicznych jak i prywatnych.

§ 32. Jeżeli oskarżony (skazany) należy do kategorji osób, wymienionych w § 375 rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych z dnia 16 marca 1930 r. w sprawie wykonania ustawy z dnia 23 maja 1924 r. o powszechnym obowiązku służby wojskowej (Dz. U. R. P. Nr. 31, poz. 270), - należy wykonać przepisy tego paragrafu co do przesyłania zawiadomień do powiatowych władz administracji ogólnej i powiatowych komendantów uzupełnień.

Zawiadomienia powiatowych komendantów uzupełnień o wszczęciu i wynikach postępowania karnego, skróceniu kary (w drodze łaski lub warunkowego zwolnienia) i o darowaniu kary lub skutków skazania sądowego sporządza się według załączonych wzorów.

§ 33. O wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego przeciw oficerom zawodowym w stanie czynnym lub nieczynnym i w stanie spoczynku, oraz przeciw oficerom rezerwy i pospolitego ruszenia tudzież oficerom kontraktowym, należy nadto zawiadomić właściwego przełożonego oficera lub oficerski sąd honorowy (rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 8 sierpnia 1927 r. - Dz. U. R. P. Nr. 93, poz. 834).

§ 34. O wszczęciu postępowania karnego przeciw katolickiemu duchownemu lub zakonnikowi należy zawiadomić;

1) urząd wojewódzki, w którego okręgu duchowny ma swą siedzibę urzędową, lub znajduje się klasztor., do którego zakonnik należy,

2) ordynarjusza, któremu duchowny lub zakonnik podlega.

Jeżeli, ordynarjuszem nie jest arcybiskup lub biskup diecezjalny albo osoba ich zastępująca, należy zawiadomienie przesłać właściwemu terytorjalnie arcybiskupowi lub biskupowi z prośbą o skierowanie do właściwego ordynariusza.

§ 35. O wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego przeciw duchownym i zakonnikom wyznań: prawosławnego, ewangelickich, staroobrzędowego, mahometańskiego (muzułmańskiego) i karaimskiego. należy zawiadomić:

1) właściwy urząd wojewódzki (§ 34 ust. 1 pkt. 1);

2) władze duchowne, stosownie do wyznania:

a) prawosławnego - prawosławnych biskupów diecezjalnych, którym duchowny lub zakonnik podlega,

b) ewangelickiego - właściwe konsystorze ewangelickie lub superintendentury, którym, duchowny podlega;

c) staroobrzędowego - Naczelną Radę Staroobrzędowców w Wilnie;

d) mahomelańskiego (muzułmańskiego) -Muftjat w Rzeczypospolitej Polskiej w Wilnie;

c) karaimskiego - Hachana karaimskiego w Wilnie.

§ 36. O wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego przeciw duchownym i zakonnikom wyznań niewymienionych w §§ 34 i 35, tak uznanych jak i nieuznanych, należy zawiadomić tylko właściwy urząd wojewódzki (§ 34 ust. 1 pkt. 1).

§ 37. O wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego względem osoby, posiadającej order lub inną zaszczytną odznakę państwową należy zawiadomić władzę lub instytucję, powołaną do orzekania o utracie orderu lub odznaki.

§ 38. W razie prawomocnego skazania emeryta należy natychmiast zawiadomić właściwą izbę skarbową, jeżeli skazanie pociąga za sobą utratę zdolności do piastowania urzędu publicznego lub utratę prawa do uposażenia emerytalnego (art. 23 ustawy z dnia 11 grudnia 1923 r. o zaopatrzeniu emerytalnem funkcjonarjuszów państwowych i zawodowych wojskowych - Dz. U. R. P. z r. 1931 r. Nr. 42, poz. 380).

W razie prawomocnego skazania emeryta, pobierającego emeryturę od związku samorządowego, zawiadamia się właściwą władzę samorządową.

§ 39. O prawomocnem skazaniu osoby, pobierającej rentę na zasadzie ustawy z dnia 13 marca 1921 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i ich rodzin oraz o zaopatrzenia rodzin po poległych i zmarłych lub zaginionych bez własnej winy, których śmierć względnie zaginięcie pozostaje w związku przyczynowym ze służbą workową (Dz. U. R. P. Nr. 32, poz. 195) bądź na zasadzie ustawy z dnia 17 marca 1932 r. o zaopatrzeniu inwalidzkiem (Dz. U. R. P. Nr. 26, poz. 238), należy zawiadomić właściwą izbę skarbową, jeżeli skutkiem skazania gaśnie prawo do pobierania renty (art. 25 pow. ust.).

§ 40. O wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego przeciwko osobie, które wykonanie kary warunkowo zawieszono, należy bezzwłocznie zawiadomić sąd właściwy do zarządzenia wykonania zawieszonej kary, jeżeli nowe przestępstwo dokonane zostało w okresie zawieszenia kary.

Zawiadomienie o prawomocnem ukończeniu postępowania karnego następuje w drodze przesłania odpisu sentencji orzeczenia ze wzmianką o jego prawomocności.

Jeżeli nowe postępowanie toczy się w tym samym, sądzie u tego samego sędziego, - wystarczy odpowiednia wzmianka w aktach poprzedniej sprawy.

Przed upływem okresu próby należy sprawdzać w rejestrze karnym, czy osoba, której zawieszono warunkowo wykonanie kary, nie została ponownie skazana, a w przypadku skazania zażądać od właściwego sądu nadesłania odpisu sentencji orzeczenia celem rozważenia kwestji wykonania zawieszonej kary.

§ 41. Przestrzegać nadto należy stosowania przepisów szczególnych, dotyczących zawiadomienia o wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego, o zarządzeniach w toku postępowania oraz o przesyłaniu akt właściwej władzy dyscyplinarnej, zwłaszcza w sprawach przeciw funkcjonariuszom władzy publicznej.

§ 42. W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania należy przytoczyć v; krótkości czyn, zarzucany oskarżonemu i jego kwalifikacje.

Zawiadomienie o ukończeniu pompowania zawierać będzie wzmiankę, w jaki sposób postępowanie ukończono albo z jakiej przyczyny oskarżonego uniewinnione lub postępowanie umorzono.

§ 43. Zawiadomienie o wszczęciu postępowania uskutecznia; sędzia śledczy - z chwilą wszczęcia śledztwa (art. 266), prezes sądu - z chwilą zarządzenia doręczenia aktu oskarżenia (art. 285), sąd grodzki - z chwila wyznaczenia terminu pierwszej rozprawy głównej albo podjęcia czynności w myśl art. 456 lub wydania zlecenia w myśl art. 457.

Zawiadomienie jest zbędne, gdy już je uskuteczniono w poprzedniem postępowaniu.

§ 44. O ukończeniu postępowania sądowego zawiadomi sąd, który ukończył postępowanie, a jeżeli ukończenie nastąpiło w wyższej instancji - sąd pierwszej instancji, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej.

O ukończeniu postępowania karnego zawiadamia również sąd grodzki, który umorzył dochodzenie (art. 249).

§ 45. W sprawie karnej przeciw katolickiemu duchownemu lub zakonnikowi sąd prześle władzom lub osobom, wymienionym w § 34, uwierzytelniony odpis:

1) aktu oskarżenia;

2) wyroku lub postanowienia zamykającego drogę do wydania wyroku wraz z uzasadnieniami

3) postanowienia o tymczasowem aresztowaniu oraz jego uchyleniu.

Nadto zawiadomić należy, w którem więzieniu aresztowany duchowny lub zakonnik pozostaje, oraz o zmianie wiezienia.

§ 46. W sprawach, wymienionych w § 45, należy na żądanie właściwego wojewody udzielić mu do przejrzenia akt sprawy, prawomocnie ukończonej.

Akt sprawy prawomocnie ukończonej należy również na żądanie właściwego ordynarjusza udzielić do przejrzenia jemu lub wyznaczonemu przezeń delegatowi, bądź w sądzie bądź w prokuraturze lub urzędzie wojewódzkim. Jeżeli siedziba ordynariusza nie znajduje się w siedzibie sądu, należy akta przesłać w tym celu do sądu, prokuratury lub urzędu wojewódzkiego, właściwego dla siedziby ordynarjusza.

§ 47. Przepis ustępu pierwszego § 46 stosuje się również w sprawach karnych przeciw duchownym i zakonnikom wyznań, wymienionych w § 35 i 36.

Postępowanie z osobami pozbawionemi wolności i z oskarżonymi.

§ 48. Sądy ze szczególną uwagą czuwać będą nad tem, aby tymczasowe aresztowanie ograniczyć do przypadków niezbędnej potrzeby.

Sprawy aresztowanych należy traktować jako szczególnie pilne oraz baczyć na to, aby, o ile możności, przyśpieszyć ich ukończenie.

§ 49. Oddanie osoby zatrzymanej do rozporządzenia sędziego śledczego lub grodzkiego (art. 163) może nastąpić również przez odstawienie jej do więzienia, znajdującego się w siedzibie sędziego (art. 2 lit. b) org. więz.), z jednoczesnem zawiadomieniem o tem tegoż sędziego i przedstawieniem zebranych poszlak oraz wskazaniem dokładnego czasu zatrzymania.

Przepis niniejszy nie odnosi się do przypadków zatrzymania przez osoby prywatne (art. 165),

§ 50. Przy odstawieniu zatrzymanego do więzienia należy podać do wiadomości zarządu, więziennego dokładny czas zatrzymania przez władzę oraz wskazać sędziego, do którego rozporządzenia zatrzymany pozostaje.

§ 51. Odpis postanowienia sądu o tymczasowem aresztowaniu należy doręczyć oskarżonemu w terminie ustawowym, bądź przy przesłuchaniu, bądź przez organ doręczający, choćby oskarżony zrzekł się doręczenia.

Odpis postanowienia należy natychmiast przesłać zarządowi więzienia.

§ 52. Jeżeli tymczasowe aresztowanie ma nastąpić na podstawie uprzedniego postanowienia sądu (art. 164), należy zarządzić, by organ wykonywający polecenie doręczył odpisy postanowienia o aresztowaniu oskarżonemu przy wykonaniu i zarządowi więzienia; organ, który wykonał polecenie, powinien o tem złożyć sądowi sprawozdanie.

§ 53. Aresztowany pozostaje do rozporządzenia sędziego lub sądu, który wydał postanowienie o aresztowaniu. Nie dotyczy to aresztowanych tymczasowo w toku dochodzenia, prowadzonego przez prokuratora bezpośrednio lub za pośrednictwem policji. W tym przypadku aresztowany pozostaje do rozporządzenia prokuratora.

Równocześnie z przekazaniem sprawy innemu sędziemu lub sądowi albo z przesłaniem jej do prokuratora należy zawiadomić zarząd więzienia o przekazaniu aresztowanego do rozporządzenia sędziego, sądu lub prokuratora. W razie przekazania sprawy Sądowi Najwyższemu lub przedstawienia sprawy wyższej instancji z powodu wniesionego zażalenia - aresztowanego nie przekazuje się do rozporządzenia sądu odwoławczego.

§ 54. W postanowieniu sądu o tymczasowem aresztowaniu należy uwidocznić, w jakiej dacie najpóźniej postanowienie to będzie w myśl art. 171 uchylone, jeżeliby w tym czasie nie nastąpiło wszczęcie śledztwa, wniesienie aktu oskarżenia lub przedłużenie aresztu (art. 171 § 2).

§ 55. Sędzia śledczy lub grodzki, który wydał postanowienie o tymczasowem aresztowaniu, czuwać będzie nad tem, czy nie ustały przyczyny, dla których aresztowanie nastąpiło (art. 170 § 1) oraz czy nie upłynęły terminy aresztowania, przewidziane w art. 171 k. p. k., a w razie potrzeby uchyli postanowienie o aresztowaniu. W tym celu sędzia może zarządzić przedstawienie sobie akt dochodzenia.

W sprawach, w których dochodzenia prowadzi prokurator bezpośrednio lub za pośrednictwem policji, przepisu ustępu poprzedniego nie stosuje się.

§ 56. Przepis § 55 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy sędzia śledczy lub grodzki zastosował w dochodzeniu środek zapobiegawczy niewydalania się lub dozoru policyjnego (art. 187).

§ 57. Przepis § 55 obowiązuje również sądy pierwszej i drugiej instancji w toku ich postępowania.

§ 58. Pytania, zadawane oskarżonemu przy przesłuchaniu, powinny być krótkie i wyraźne.

Nie wolno używać ani gróźb lub innych środków przymusowych, ani podstępu lub obietnic celem uzyskania wyjaśnień.

§ 59. Oskarżonemu, sprowadzonemu do sądu w kajdanach, należy je zdjąć na czas rozprawy.

Nałożenie kajdan można jednak zarządzić, gdy zachowanie się oskarżonego na rozprawie zagraża bezpieczeństwu.

Zdjęcie kajdan należy zarządzić również w czasie przesłuchania poza rozprawą, jeżeli względy szczególne nie stoją temu na przeszkodzie.

§ 60. Osoby, konwojujące służbowo pozbawionych wolności, nie powinny oddalać się w żadnym przypadku od konwojowanego.

Konwojent ma być obecny w tym samym pokoju, w którym odbywa się przesłuchanie konwojowanego.

Sędzia może jednak zarządzić, aby konwojent pozostał przed wejściem do pokoju, w którym odbywa się przesłuchanie, jeżeli to nie sprzeciwia się obowiązkom służbowym konwojenta i nie zachodzi obawa ucieczki konwojowanego lub gwałtu z jego strony.

§ 61. W toku dochodzenia, prowadzonego przez oskarżyciela publicznego, gdy nie jest nim prokurator, porozumiewanie się obrońcy z aresztowanym nastąpi za zgodą i w obecności sędziego, który wydał postanowienie o tymczasowem aresztowaniu (art. 168), a jeśli aresztowany znajduje się w więzieniu poza siedzibą tego sędziego - za jego zezwoleniem w obecności sędziego śledczego lub grodzkiego, w którego okręgu znajduje się więzienie.

Przepis ustępu poprzedniego stosuje się odpowiednio do odwiedzin i korespondencji aresztowanego (§§ 63, 64).

Na przyjęcie dla aresztowanego żywności, odzieży i innych przedmiotów może zezwolić także sędzia śledczy lub sędzia grodzki, w którego okręgu znajduje się wiezienie.

Uprawnienia, przewidziane w poprzednich ustępach, służą także właściwemu prokuratorowi.

§ 62. Przepisy § 61 nie uchybiają w niczem uprawnieniom prokuratora, wynikającym z art. 94 k, p. k" ani przepisom art. 42 i 43 org. więź. Wydawanie zarządzeń w sądzie właściwym według art. 43 ust. 1 org. więz. należy do prezesa (art. 47 § 2 k. p. k.).

§ 63. Sąd (art. 42, 43 org. więz.) zarządzi:

a) skierowanie według właściwości pism więźniów, choćby były adresowane mylnie;

b) zatrzymanie pism lekceważących ustawy, uwłaczających Państwu, władzom lub osobom urzędowym, albo mogących ujemnie wpłynąć na przebieg dochodzenia i śledztwa;

c) podstawienie bez biegu pism obywateli polskich do władz obcych o opiekę i ochronę przed zarządzeniami władz polskich, tudzież takichże pism obywateli obcych do władz obcych, nieojczystych obywatela;

d) skierowanie do decyzji Ministerstwa Sprawiedliwości w drodze służbowej pism adresowanych do władz obcych, jeżeli nie należy z niemi postąpić w myśl przepisów pod lit. b), c); w przypadkach niecierpiących zwłoki pismo można przesłać bezpośrednio Ministerstwu Sprawiedliwości.

§ 64. Sąd (§ 63) powinien do podań aresztowanych, składanych na imię Prezydenta Rzeczypospolitej albo przesyłanych do instancyj wyższych lub do Ministerstwa Sprawiedliwości, dołączyć sprawozdanie wyjaśniające i skierować je w drodze służbowej.

Kaucje.

§ 65. Kaucję, jako środek zapobiegawczy (art. 173), składa się w kasie urzędu skarbowego.

Jeżeli w siedzibie sądu niema kasy urzędu skarbowego lub ta nie jest czynna, kaucję składa się w kasie sądowej, a gdy i ta nie jest czynna, sąd przyjmuje kaucję i najpóźniej następnego dnia powszedniego przekaże ją do kasy sądowej.

Gdy oskarżony jest aresztowany, sąd w każdym przypadku powinien kaucję przyjąć i najpóźniej następnego dnia powszedniego przekazać ją do kasy sądowej.

Listy gończe.

§ 66. Postanawiając o wyborze pism, w których mają być ogłoszone listy gończe (art. 191), sąd będzie miał na względzie poczytność pisma i jego rozpowszechnienie w miejscu popełnienia czynu lub w najbliższym okręgu oraz w miejscu ostatniego dłuższego przebywania lub przypuszczalnego ukrywania się oskarżonego.

§ 67. List gończy przesłać należy do ogłoszenia redakcji Gazety Śledczej w Warszawie (Główna Komenda Policji Państwowej - Centrala służby śledczej - dla redakcji Gazety Śledczej).

W miarę potrzeby listy gończe rozesłać należy także innym władzom i organom, w szczególności sądom i urzędom gminnym celem ogłoszenia przez przybicie na tablicy lub w inny sposób, przyjęty zwyczajem miejscowym.

§ 68. Rozesłanie listów gończych zagranicę można zarządzić tylko w przypadkach szczególnie ważnych, jeżeli istnieje podstawa do przyjęcia, że oskarżony przebywa w danem obcem państwie.

Wnioski w tym względzie należy przedstawiać Ministerstwu Sprawiedliwości, jeżeli umowy lub porozumienia międzynarodowe nie przewidują innej drogi.

§ 69. Zawiadomienie o rozesłaniu listu gończego należy przesłać do rejestru karnego w Ministerstwie Sprawiedliwości (§ 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 sierpnia 1931 r., Dz. U. R. P. Nr. 69, poz. 566).

§ 70. Odwołanie listu gończego należy przesłać do rejestru karnego, podać do wiadomości władz i organów, którym przesłano list gończy lub zawiadomienie o nim, oraz ogłosić w Gazecie Śledczej, a w miarę potrzeby i w innych pismach.

Doręczenia, wezwania, zawiadomienia, przymusowe sprowadzenie.

§ 71. Odpisy aktu oskarżenia, wyroku i nakazu karnego mają być doręczane oskarżonemu lub skazanemu zamknięte.

§ 72. W sprawach, rozpoznawanych w trybie art. 640 k. p. k., w których odpisu aktu oskarżenia sąd. nie doręcza oskarżonemu (art. 640, 641 § 3 i 292), należy oskarżonego zawiadomić o wpłynięciu akt sprawy do sądu i o prawie jego do wskazania dowodów w terminie dwutygodniowym od daty otrzymania zawiadomienia (art. 296).

§ 73. Wydając polecenie przeprowadzenia rewizji domowej lub osobistej (art. 150 § 1), sąd w którym sprawa się toczy, w toku zaś dochodzenia-sędzia śledczy lub grodzki zarządzi doręczenie osobie interesowanej odpisu tego polecenia przez organ, przeprowadzający rewizję, przy jej rozpoczęciu.

§ 74. Zatwierdzając rewizję domową lub osobista (art. 150 § 2) sędzia śledczy (grodzki) w postanowieniu swem powinien stwierdzić dokonanie rewizji zgodnie z przepisami (art. 142 - 150 i 257 k. p. k. i art. 20 § 2 przep. wprow.)

W razie odmowy zatwierdzenia rewizji czy to z powodu, że nie zachodził wypadek niecierpiący zwłoki, czy też z uwagi na niezachowanie przepisów art. 142 - 149 i 257 k. p. k. lub art. 20 § 2 przep. wprow., sędzia wyda postanowienie z uzasadnianiem i prześle odpis jego prokuratorowi.

§ 75. Wydając postanowienie o zatrzymaniu korespondencji i przesyłek, sąd, w którym sprawa się toczy, a w toku dochodzenia sędzia śledczy lub grodzki (art. 160), w którego okręgu dochodzenie się toczy lub zatrzymanie ma nastąpić, zarządzi niezwłoczne doręczenie odpisu postanowienia urzędom pocztowym, telegraficznym i kolejowym, wskazując zarazem komu przesyłki wydawać należy.

§ 76. Wydając postanowienie o zatwierdzeniu odebrania przedmiotu (art. 153 § 2), sąd, w którym sprawa się toczy, a w toku dochodzenia - sędzia śledczy lub grodzki zarządzi niezwłoczne doręczenie odpisu postanowienia osobie zainteresowanej.

Przepisy § 74 stosuje się odpowiednio.

§ 77. O doręczenie wezwań i innych pism sądowych wojskowym, pozostającym w służbie czynnej, należy zwracać się do przełożonego dowództwa (komendy, szefostwa, kierownictwa) formacji wojskowej (pułku, samodzielnego oddziału lub pododdziału, szkoły, zakładu), do której dany wojskowy należy służbowo, t. j. w której faktycznie pełni służbę.

Wojskowym w stanie nieczynnym doręcza się wezwania i inne pisma sądowe bezpośrednio.

§ 78. Przesyłając wezwanie lub inne pismo sądowe dla doręczenia wojskowemu, należy prosić władzę, do której się zwrócono, aby w przypadku, gdyby była niewłaściwa, przesłała wezwanie lub pismo właściwej władzy wojskowej, jeżeli ta znajduje się w tej samej miejscowości lub w obrębie doręczeń tego samego urzędu pocztowego, w przeciwnym razie, aby zwróciła przesyłkę sądowi z zaznaczeniem, gdzie znajduje się formacja, do której adresat należy. Wyjątkowo sąd może zażądać nadania przesyłce dalszego biegu.

§ 79. O wezwaniu osoby, będącej w służbie kolei, należy zawiadomić bezpośrednią zwierzchność osoby wezwanej (art. 201) według załącznika do niniejszego paragrafu.

§ 80. O wezwaniu osoby, będącej w służbie żeglugi morskiej, należy zawiadomić:

a) Urząd Morski w Gdyni, jeżeli chodzi o osoby zatrudnione na statkach, bodących w zarządzie państwowej administracji morskiej (Urzędu Morskiego);

b) Zarząd spółki akcyjnej "Żegluga Polska" w Gdyni, jeżeli chodzi, o osoby zajęte w służbie żeglugi tego przedsiębiorstwa;

c) zarząd odnośnego prywatnego przedsiębiorstwa, gdy chodzi o osoby, zajęte w służbie żeglugi takiego przedsiębiorstwa.

§ 81. O wezwaniu funkcjonarjuszów żeglugi wodnej, wymienionych w ustępie III rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 3 czerwca 1927 r. (Dz. U. R. P. Nr. 56, poz. 494) w brzmieniu rozporządzenia z dnia 20 grudnia 1928 r. (Dz. U. R. P. z 1929 r. Nr. 2, poz. 19) zawiadomić należy zarządy dróg wodnych, wyszczególnione w rozporządzeniu Ministra Robót Publicznych z dnia 12 września 1927 r. (Dz. U. R. P. Nr. 82, poz. 728, §§ 7 - 10) w brzmieniu rozporządzenia z dnia 23 marca 1929 r. (Dz. U. R. P. Nr. 40, poz. 343).

§ 82. O wezwaniu osoby, będącej w służbie cywilnej żeglugi powietrznej, należy zawiadomić zwierzchność osoby wezwanej (art. 201) według załącznika do niniejszego paragrafu.

§ 83. Doręczenie pisma bezpośrednio w sekretarjacie sądu (art. 197 § 2) może nastąpić tylko w tych przypadkach, kiedy adresat jest osobiście znany sekretarzowi sądu lub kiedy udowodni swoja tożsamość. W obu przypadkach należy na pokwitowaniu odbioru pisma zaznaczyć, w jaki sposób stwierdzono tożsamość adresata.

§ 84. Gdy niema obawy, że przymusowe sprowadzenie napotka na poważniejszy opór, należy sprowadzenie polecić, o ile możności, organom gminnym lub woźnym sądowym (art. 44 przep. wprow.). Skazanych sprowadza do odbycia kary pozbawienia wolności policja państwowa.

§ 85. O przymusowe sprowadzenie (art. 119, 141 k. p. k., art. 1 § 2 pkt. 3 przep. wprow.) i o ukaranie (art. 117 § 1, 118 § 1; 259 § 2, 313 k. p. k., art. 61 § 3 u. s. p.) osób podlegających sądownictwu wojskowemu, tudzież o zastosowanie względem tych osób środków przymusowych (art. 118 § 2, 154 § 2) - należy zwrócić się do ich przełożonej władzy, a jeżeli władza ta jest nieznana, - do najbliższej komendy miejscowej.

Obrońcy z urzędu.

§ 86. Wyznaczenie do obrony z urzędu asesora sądowego powinno nastąpić w porozumieniu z kierownikiem sądu, jeżeli nie zachodzi przypadek niecierpiący zwłoki. W przypadku tym należy kierownika natychmiast o tem zawiadomić.

To samo stasuje się, jeżeli chodzi o wyznaczenie do obrony aplikanta, urzędującego w innym sądzie (wydziale, oddziale).

Urzędnika sekretarjatu sądowego można wyznaczać do obrony tylko w przypadkach nagłych i z pośród osób, posiadających po temu dostateczne kwalifikacje. Przepis ustępu drugiego stosuje się tu odpowiednio.

Do obrony w toku śledztwa i dochodzenia (art. 88 i 93 § 1) urzędnika sekretarjatu sądowego wyznaczać nie należy.

Protokóły.

§ 87. Rota przysięgi dla protokolantów (art. 233 § 2) brzmi:

"Przysięgam Panu Bogu Wszechmogącemu i Wszechwiedzącemu, że sumiennie wykonam obowiązki protokolanta. Tak mi, Panie Boże, dopomóż."

Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 25 czerwca 1929 r. (Dz. U. R. P. Nr. 47, poz. 383) stosuje się tu odpowiednio.

Sędzia, zachowując przepis art. 113 § 3, uprzedzi nadto składającego przysięgę, że przysięga odnosi się do protokołowania w określonych sprawach albo we wszystkich sprawach na danych rokach lub sesji wyjazdowej.

§ 88. Jeżeli ustawa nie nakazuje wykonania czynności protokołowanej przez samego sędziego, wówczas sędzia może polecić spisanie protokółu bez swego udziału osobie, uprawnionej do jego spisania, w szczególności aplikantowi sądowemu lub urzędnikowi sekretarjatu sądowego (art. 233).

§ 89. Do protokółu posiedzenia niejawnego (art. 49, 231) wciąga się tylko wynik głosowania, bez przytoczenia jednak, czy postanowienie zapadło jednomyślnie, czy większością głosów, oraz czyjemi glosami, tudzież bez przytoczenia treści wniosku prokuratora.

§ 90. Wspólny protokół posiedzenia niejawnego (art. 231) prowadzi się według załączonego wzoru.

W rubryce 4 podać należy treść postanowienia z krótkiem uzasadnieniem, jeżeli ono jest konieczne; gdy zapada postanowienie obszerniejsze oraz w innych przypadkach, w których sąd uzna to za celowe należy do protokółu wpisać tylko wzmiankę o zapadłem postanowieniu, samo zaś postanowienie sporządzą się oddzielnie.

Protokóły wspólne przechowuje się w osobnym zeszycie.

§ 91. Wspólnego protokółu (art. 231) nie spisuje się przy wydawaniu opinji w sprawach o ułaskawienie (art. 570); w każdej takiej sprawie należy spisać osobny protokół.

§ 92. Jeżeli osoba, mająca podpisać protokół (art. 239 § 2), nie może lub nie chce protokółu podpisać, należy w nim zaznaczyć przyczynę braku podpisu.

Czynności związane z dowodami.

§ 93. Osoby, wyznające religię chrześcijańską, mogą podczas składania przysięgi podnieść, stosownie do zwyczaju, pałce prawej ręki.

Osoby, wyznające religję mojżeszową, składając przysięgę, mogą nakryć głową.

§ 94. Biegłemu można w wyjątkowych przypadkach wydać celem ustalenia opinji akta sądowe za pokwitowaniem, z obowiązkiem zwrotu w terminie, przez sąd określonym.

§ 95. W sprawach o podrabianie lub fałszowanie polskich pieniędzy należy zwrócić się o opinję (art. 139) do Banku Polskiego w Warszawie, oddział ekspertyz, gdy zaś chodzi o monety - do Mennicy Państwowej w Warszawie.

Śledztwo.

§ 96. Jeżeli pokrzywdzony złoży sędziemu śledczemu zażalenie na postanowienie o umorzeniu śledztwa (art. 275 § 3), sędzia śledczy przesyła je wraz z aktami sprawy do sądu okręgowego za pośrednictwem prokuratora.

§ 97. Jeżeli sąd okręgowy uchyli postanowienie sędziego śledczego- o umorzeniu śledztwa, to akta sprawy bądź przesyła sędziemu śledczemu celem uzupełnienia śledztwa w kierunku, wskazanym przez sąd, bądź zwraca prokuratorowi celem sporządzenia aktu oskarżenia, dołączając w obu przypadkach do akt odpis swego postanowienia.

Rozprawa.

§ 98. Sąd grodzki zawiadamia o rozprawie prokuratora, jeżeli ten zastrzegł sobie popieranie oskarżenia przed sądem grodzkim; poza tym przypadkiem sąd grodzki zawiadamia o rozprawie organa publicznego oskarżenia, wymienione w art. 58 § 1 lit. a), b).

§ 99. Zawiadomienie o rozprawie w sądzie grodzkim należy kierować w zasadzie do policji państwowej (art. 58 § 1 lit. a), mianowicie do komendy powiatowej w siedzibie sądu grodzkiego, lub w braku tejże - do posterunku (komisarjatu) policji państwowej w siedzibie sądu.

§ 100. W miastach, gdzie jest kilka komisariatów policji państwowej, należy zawiadomienie o rozprawie kierować do tego komisarjatu, który złożył akt oskarżenia.

Jeżeli akt oskarżenia złożył komisariat lub posterunek zamiejscowy, zawiadomienie o rozprawie kierować należy do tego komisarjatu, w którego okręgu znajduje się sąd grodzki.

§ 101. Gdy akt oskarżenia wniósł inny organ administracji (art. 58 § 1 lit. b), należy jemu przesłać zawiadomienie o rozprawie; nie wyłącza to możności popierania oskarżenia na rozprawie przez policję państwową, zamiast lub obok organu administracji.

§ 102. Przepisy §§ 99 - 101 stosuje się odpowiednio do zawiadamiania policji państwowej i innych organów administracji, które wprawdzie nie wniosły aktu oskarżenia, lecz w danej sprawie przeprowadzały dochodzenie, poczem prokurator wniósł akt oskarżenia do sądu grodzkiego, nie zastrzegając sobie popierania oskarżenia (art. 56 § 2 k. p, k. i § 98 nin. reg.).

§ 103. Jeżeli przy sądzie grodzkim jest ustanowiony podprokurator okręgowy (art. 233 § 2 u. s. p.), zawiadomienie o rozprawie przesłać należy jedynie jemu (art. 58 § 2). Nadto należy zawiadomić prokuratora, który zastrzegł sobie popieranie oskarżenia (§ 98).

§ 104. Z każda sprawą powinien się zapoznać dokładnie przed rozprawą i rozważyć nastręczające się kwestje prawne przewodniczący rozprawy oraz co najmniej jeden z członków składu sądzącego.

§ 105. Zdania odrębnego nie ogłasza się; uzasadnienie składa się w sekretarjacie, który opatrzy je prezentatą (§ 87 reg. og.) i doszyje do akt sprawy.

Strony, ich obrońcy, pełnomocnicy i ustawowi przedstawiciele mogą zdanie odrębne przeglądać i robić z niego odpisy, nie mogą jednak otrzymywać uwierzytelnionych odpisów (art. 212).

Przyznawanie należności świadkom, biegłym, tłumaczom i lanym osobom.

§ 106. Sekretarz, prowadzący rachunek kosztów postępowania, lub sekretarz, wyznaczony przez kierownika sądu, przyjmuje od świadków, biegłych i tłumaczów żądanie wypłacenia należności.

§ 107. Postanowienie o przyznanej należności oznajmia się ustnie; należność wypłaca się, w miarę możności, zaraz. W razie niemożności natychmiastowej wypłaty - przesyła się należność przekazem pocztowym bez potrącenia opłaty pocztowej.

§ 108. Przyznane należności należy uwidocznić w aktach sprawy.

Jeżeli władza, przyznająca należność, spełnia czynność na żądanie innej władzy lub w jej zastępstwie, wówczas zawiadamia ja o przyznanej należności jednocześnie z przesłaniem protokółu dokonanej czynności.

§ 109. Jeżeli władza wojskowa lub policja państwowa zawiadomi sąd, zanim ten wypłaci świadkowi wynagrodzenie, że wojskowy lub funkcjonariusz policyjny, wezwany na. świadka, otrzymał od swej władzy zaliczką na wynagrodzenie, - wówczas zaliczkę tę potrąca się z przyznanego świadkowi wynagrodzenia i przekazuje właściwej władzy.

§ 110. Przepisy §§ 106-109 stosuje się i w toku śledztwa oraz czynności sądowych, dokonywanych przez prokuratora (art. 257 k. p. k. i art. 20 przep. wprow.).

Należności przyznaje sędzia śledczy (grodzki) lub prokurator; wypłaca się je z funduszów właściwego sądu (sędziego śledczego) lub z funduszów najbliższego sądu grodzkiego, jeżeli prokurator pełni stałą służbę poza siedzibą sądu okręgowego (wydziału).

§ 111. Przepisy §§ 106 - 110 stosuje się do przyznawania należności za konwojowanie osób i rzeczy oraz za przechowanie rzeczy w mysi rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 czerwca 1929 r. (Dz. U. R. P. Nr. 47, poz. 390).

Sporządzanie orzeczeń.

§ 112. Przewodniczący czuwać będzie nad tem, aby podczas narady omówiono szczegółowo wszystkie wyłaniające się pytania faktyczne i prawne.

§ 113. Aplikanta sądowego, sporządzającego protokół rozprawy (art. 359), należy dopuszczać do obecności przy naradach, jeżeli ze szczególnych względów przewodniczący nie zarządzi inaczej.

§ 114. Orzeczenie na piśmie sporządza sędzia-sprawozdawca lub inny sędzia składu sądzącego, jeśli sprawozdawca został przegłosowany.

§ 115. Sporządzenie projektu orzeczenia można poruczyć aplikantowi sądowemu.

§ 116. Postanowienia zapadłe na rozprawie należy wciągnąć w całości do protokółu.

Wykonanie orzeczeń.

§ 117. Sąd grodzki, gdy ma wykonać wyrok skazujący na pozbawienie wolności (art. 542 § 1), przesyła zarządowi więzienia (art. 2 org. więz.) odpis sentencji wyroku ze wzmianką o jego wykonalności i z wezwaniem zarządu więzienia do wykonania.

§ 118. Jeżeli skazany jest aresztowany, należy zaznaczyć, w którym dniu skazanego należy zwolnić.

§ 119. Jeżeli kara pozbawienia wolności nie przewyższa trzech miesięcy, skazanego, pozostającego na wolności, należy wezwać, aby w zakreślonym terminie stawił się w wyznaczonem więzieniu. Odpis wezwania należy przesłać zarządowi więzienia z poleceniem zawiadomienia sądu o dniu rozpoczęcia kary przez skazanego oraz o dniu mającego nastąpić zwolnienia. Sąd sprawdzi, czy czas trwania kary obliczono należycie. Skazanego, który nie zastosuje się do wezwania, sąd poleci sprowadzić do więzienia przez policję państwową lub władzę gminną.

Jeżeli kara pozbawienia wolności przewyższa trzy miesiące, sąd może - stosownie do uznania - postąpić w myśl ustępu poprzedniego lub polecić bezzwłoczne sprowadzenie skazanego do więzienia.

Sąd powinien, bez uprzedniego wezwania, zarządzić sprowadzenie skazanego do więzienia, gdy zachodzi obawa, że uchyli się od wykonania kary.

§ 120. W razie zawiadomienia przez zarząd więzienia, że skazany nie stawił się w terminie celem odbycia kary, sędzia zarządzi przymusowe sprowadzenie skazanego przez policję państwową lub władzę gminną.

§ 121. Gdy wykonanie wyroku należy do prokuratora, prezes zarządza (art. 47 § 2) przesłanie prokuratorowi:

a) odpisu sentencji wyroku lub wyroku z uzasadnieniem w 2 egzemplarzach i

b) danych co do osoby skazanego i stosunku jego do służby wojskowej w przypadkach, przewidzianych w § 32.

§ 122. Jeżeli wyrok nieprawomocny jest wykonalny w całości lub w części (art. 631, 649 § 2 i t. p), należy zarządzić niezwłoczne odpowiednie jego wykonanie.

Jeżeli sprawa znajduje się w wyższej instancji, a zachodzi konieczność wykonania wyroku, w całości lub w części wykonalnego, sąd, w którym sprawa się znajduje, prześle sądowi właściwemu do zarządzenia wykonania (art. 542 § 1) odpisy sentencji ze wzmianką o zakresie wykonalności wyroku.

Jeżeli zarządzenie wykonania należy do prokuratora, należy mu przesłać odpisy sentencji ze wzmianką o zakresie wykonalności wyroku.

§ 123. Gdy wyrok śmierci uprawomocnił się, sąd pierwszej instancji przesyła niezwłocznie akta sprawy Ministrowi Sprawiedliwości celem przedstawieni do decyzji Prezydenta Rzeczypospolitej w myśl art. 541, dołączając swą opinję (art. 570 § 1 3).

Jeżeli sprawę rozpoznawał także sąd apelacyjny, akta przesyła się za pośrednictwem tegoż sądu, który dołącza swą opinję.

§ 124. Zaraz po nadejściu decyzji Prezydenta Rzeczypospolitej, powziętej w myśl art. 541, prezes (art. 47 § 2) przesyła prokuratorowi oprócz odpisów i danych, wymienionych w § 121, również 2 odpisy decyzji Prezydenta Rzeczypospolitej.

§ 125. Przy wykonaniu kary pozbawienia wolności orzeczonej w myśl art. 61 u. s. p. lub innej kary pozbawienia wolności (art. 117 § 1, 118 § 1, 259 § 2, 313 i t. p.), których wykonanie nie należy do prokuratora, oraz przy użyciu środka przymusowego w postaci pozbawienia wolności (art. 118 § 2, 154 § 2 i t. p.), sąd stosuje odpowiednio przepisy §§ 117 i 118.

§ 126. Sąd pierwszej instancji poweźmie postanowienie, ustalające wysokość kosztów przypadających od skazanego, bezzwłocznie po uprawomocnieniu się wyroku.

W miarę potrzeby należy powziąć dodatkowe postanowienie.

§ 127. O wykonaniu kary w sprawach karnych skarbowych (ustawa z dnia 18 marca 1932 r. - Dz. U. R. P. Nr. 34, poz. 355) sąd grodzki zawiadamia władzę skarbową.

W zawiadomieniu należy podać oznaczenie akt skarbowych, imię i nazwisko skazanego czyn przestępny, czas trwania tymczasowego aresztu, datę i krótką treść wyroku, datę rozpoczęcia i ukończenia kary pozbawienia wolności oraz datę uiszczenia kary pieniężnej.

§ 128. Z przedmiotami, które z powodu prawomocnego orzeczenia przepadku (konfiskaty) przypadają na rzecz Skarbu Państwa (art. 4 przep. wprow.), sąd grodzki postąpi w sposób, wskazany w następujących paragrafach.

W sprawach karnych skarbowych (§ 127) sąd grodzki postąpi w myśl art. 203 ustawy karnej skarbowej.

§ 129. Do kasy I urzędu skarbowego w Warszawie należy odsyłać przedmioty o znaczeniu archeologicznem, historycznem lub artystycznem, celem przekazania zbiorom państwowym, oraz monety i medale o znaczeniu numizmatycznem-celem przekazania Mennicy Państwowej.

Do przesyłki należy dołączyć dwa równobrzmiące wykazy wysianych przedmiotów z podaniem tytułu przyznania ich Skarbowi Państwa i z żądaniem potwierdzenia na jednym z nich odbioru.

§ 130. Gotówkę w walucie polskiej należy przesłać do kasy urzędu skarbowego na dochód budżetu Ministerstwa Sprawiedliwości.

§ 131. Pieniądze obce w banknotach oraz złoto w monetach i sztabach należy odsyłać do najbliższego oddziału Banku Polskiego, monety zaś srebrne oraz srebro w sztabach do Mennicy Państwowej. Równowartość, osiągnięta ze zrealizowania pieniędzy, złota, monet i srebra, będzie przelana do kasy I urzędu skarbowego w Warszawie i zapisana na dobro budżetu Ministerstwa Sprawiedliwości.

§ 132. Akcje, obligacje, listy zastawne i inne papiery wartościowe należy sprzedać za pośrednictwem najbliższego oddziału Banku Polskiego, a z uzyskaną gotówką postąpić w myśl § 130.

§ 133. Wycofany z obiegu bilon srebrny, niklowy i miedziany należy przesłać do Mennicy Państwowej w Warszawie z podaniem tytułu przyznania Skarbowi Państwa.

§ 134. Broń wojskową i inne przedmioty uzbrojenia wojskowego oraz wszelki sprzęt wojskowy przekazuje się władzy wojskowej.

Broń i amunicję innego rodzaju odsyła się do powiatowej władzy administracji ogólnej.

§ 135. Przedmioty, mogące mieć znaczenie przy szkoleniu w służbie śledczej organów bezpieczeństwa publicznego, należy przekazać Głównej Komendzie Policji Państwowej i wydać wydelegowanym w tym celu funkcjonariuszom policyjnym, jeżeli przedmiotów tych nie należy na zasadzie przepisów szczególnych przekazać innym władzom.

§ 136. Jeżeli orzeczono przepadek -lub zniszczenie podrobionych lub sfałszowanych pieniędzy oraz narzędzi i materjałów służących do ich wytwarzania, należy przedmioty te przesłać Bankowi Polskiemu w Warszawie, jeżeli zaś dotyczy to monet - Mennicy Państwowej w Warszawie.

§ 137. W razie orzeczenia przepadku lub zniszczenia podrobionych lub sfałszowanych publicznych papierów wartościowych, zwłaszcza obligacyj, jak również znaczków stemplowych, pocztowych i t. p. oraz narzędzi i materjałów służących do ich wykonania, należy w przypadkach ważniejszych celem wykonania orzeczenia porozumieć się z właściwą władzą co do ich przekazania.

§ 138. Przedmioty skonfiskowane, do których nie stosują się przepisy poprzednie, a zwłaszcza kosztowności należy sprzedać przez przetarg publiczny za pośrednictwem organu egzekucyjnego sądowego lub innej władzy.

Przedmioty, wartości do 20 złotych, można sprzedać także z wolnej ręki, po uprzedniem, w miarę potrzeby, oszacowaniu przez biegłego.

Przedmioty, do których nabycia potrzebne jest zezwolenie władzy, można sprzedać jedynie osobom, które okażą odpowiednie zezwolenie.

§ 139. Gotówkę, uzyskaną ze sprzedaży zarządzonej przez sąd, należy wpłacić do kasy sądowej.

§ 140. Jeżeli przedmiot, którego przepadek orzeczono, znajduje się w przechowaniu władz skarbowych, sprzedaż należy zarządzić przez te władze.

§ 141. W razie orzeczenia przepadku przedmiotu, wyjętego z wolnego obiegu, należy co do dalszego z nim postępowania porozumieć się, w miarę potrzeby, z właściwą władzą.