Rozdział 5 - MOBILNOŚĆ POMIĘDZY PAŃSTWAMI CZŁONKOWSKIMI - Dyrektywa 2021/1883 w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu zatrudnienia w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji oraz uchylenia dyrektywy Rady 2009/50/WE

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2021.382.1

Akt obowiązujący

Wersja od: 28 października 2021 r.

ROZDZIAŁ  V

MOBILNOŚĆ POMIĘDZY PAŃSTWAMI CZŁONKOWSKIMI

Artykuł  20

Mobilność krótkoterminowa

1. Jeżeli obywatel państwa trzeciego, który posiada ważną niebieską kartę UE wydaną przez państwo członkowskie stosujące w pełni dorobek Schengen, wjeżdża na terytorium co najmniej jednego drugiego państwa członkowskiego i przebywa na nim przez okres nieprzekraczający 90 dni w każdym okresie 180-dniowym w celu wykonywania działalności zawodowej, drugie państwo członkowskie nie wymaga żadnych innych zezwoleń na wykonywanie takiej działalności oprócz niebieskiej karty UE.

2. Obywatel państwa trzeciego, który posiada ważną niebieską kartę UE wydaną przez państwo członkowskie niestosujące w pełni dorobku Schengen, ma prawo do wjazdu i pobytu w celu prowadzenia działalności zawodowej na terytorium co najmniej jednego drugiego państwa członkowskiego przez okres nieprzekraczający 90 dni w każdym okresie 180-dnio- wym na podstawie niebieskiej karty UE oraz ważnego dokumentu podróży. W przypadku gdy posiadacz niebieskiej karty UE przekracza granicę wewnętrzną, na której nie zniesiono jeszcze kontroli, na terytorium drugiego państwa członkowskiego stosującego w pełni dorobek Schengen, to drugie państwo członkowskie może wymagać od posiadacza niebieskiej karty UE przedstawienia dowodów na to, że pobyt ma na celu prowadzenie działalności zawodowej. Drugie państwo członkowskie nie wymaga żadnych innych zezwoleń na prowadzenie takiej działalności zawodowej oprócz niebieskiej karty UE.

Artykuł  21

Mobilność długoterminowa

1. Po 12 miesiącach legalnego pobytu w pierwszym państwie członkowskim w charakterze posiadacza niebieskiej karty UE, obywatel państwa trzeciego jest uprawniony do wjazdu, pobytu i podjęcia pracy na terytorium drugiego państwa członkowskiego do celów zatrudnienia w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji na podstawie niebieskiej karty UE i ważnego dokumentu podróży, na warunkach określonych w niniejszym artykule.

2. Jeżeli niebieska karta UE została wydana przez państwo członkowskie niestosujące w pełni dorobku Schengen, a jej posiadacz przekracza, w celu długotrwałej mobilności, granicę wewnętrzną, na której nie zniesiono jeszcze kontroli, na terytorium drugiego państwa członkowskiego stosującego w pełni dorobek Schengen, to drugie państwo członkowskie może wymagać od posiadacza niebieskiej karty UE przedłożenia ważnej niebieskiej karty UE wydanej przez pierwsze państwo członkowskie oraz umowy o pracę lub wiążącej oferty pracy dotyczącej zatrudnienia w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji na okres co najmniej sześciu miesięcy w tym drugim państwie członkowskim.

3. Jak najszybciej i nie później niż jeden miesiąc od wjazdu na terytorium drugiego państwa członkowskiego posiadacz niebieskiej karty UE składa we właściwych organach tego państwa członkowskiego wniosek o niebieską kartę UE. Dołącza on do tego wniosku wszystkie dokumenty poświadczające spełnienie względem drugiego państwa członkowskiego warunków, o których mowa w ust. 4. Państwa członkowskie określają, czy wnioski mają być składane przez obywatela państwa trzeciego, czy przez pracodawcę. Alternatywnie państwa członkowskie mogą zezwolić na składanie wniosków zarówno przez obywatela państwa trzeciego, jak i przez pracodawcę.

Posiadaczowi niebieskiej karty UE zezwala się na podjęcie pracy w drugim państwie członkowskim nie później niż 30 dni po dacie złożenia kompletnego wniosku.

Wniosek może zostać złożony we właściwych organach drugiego państwa członkowskiego, podczas gdy posiadacz niebieskiej karty UE w dalszym ciągu przebywa na terytorium pierwszego państwa członkowskiego.

4. Do celów wniosku, o którym mowa w ust. 3, wnioskodawca przedkłada:

a) ważną niebieską kartę UE wydaną przez pierwsze państwo członkowskie;

b) ważną umowę o pracę lub, zgodnie z tym, co przewiduje prawo krajowe, wiążącą ofertę pracy dotyczącą zatrudnienia w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji na okres co najmniej sześciu miesięcy w drugim państwie członkowskim;

c) w przypadku zawodów regulowanych - dokumenty poświadczające spełnienie warunków określonych w prawie krajowym w odniesieniu do wykonywania przez obywateli Unii zawodu regulowanego wskazanego w umowie o pracę lub wiążącej ofercie pracy, zgodnie z tym, co przewiduje prawo krajowe;

d) ważny dokument podróży określony w prawie krajowym; oraz

e) dowód na osiągnięcie progu wynagrodzenia ustalonego w drugim państwie członkowskim przy zastosowaniu art. 5 ust. 3 lub, w stosownych przypadkach, art. 5 ust. 4 lub 5.

W odniesieniu do akapitu pierwszego lit. c), do celów ubiegania się o niebieską kartę UE w drugim państwie członkowskim posiadacze niebieskiej karty UE są traktowani na równi z obywatelami Unii w zakresie uznawania kwalifikacji zawodowych, zgodnie z mającym zastosowanie prawem Unii i prawem krajowym.

W przypadku zawodów nieregulowanych, jeżeli pierwsze państwo członkowskie wydało niebieską kartę UE na podstawie wyższych umiejętności zawodowych dla zawodów niewymienionych w załączniku I, od wnioskodawcy można wymagać przedłożenia dokumentów poświadczających wyższe kwalifikacje zawodowe w związku z pracą, którą ma wykonywać, zgodnie z prawem drugiego państwa członkowskiego.

5. Do celów wniosku, o którym mowa w ust. 3, państwo członkowskie może wymagać od wnioskodawcy:

a) w przypadku zawodów nieregulowanych, jeżeli posiadacz niebieskiej karty UE pracował w pierwszym państwie członkowskim krócej niż dwa lata - przedłożenia dokumentów poświadczających wyższe kwalifikacje zawodowe w związku z pracą, którą ma wykonywać, zgodnie z tym, co przewiduje prawo krajowe;

b) przedstawienia dowodów na to, że został on objęty lub, jeżeli przewiduje to prawo krajowe, złożył wniosek o objęcie go ubezpieczeniem zdrowotnym chroniącym przed wszystkimi rodzajami ryzyka, od którego zazwyczaj ubezpieczeni są obywatele danego państwa członkowskiego, i ważnym przez okresy, w których takie ubezpieczenie lub związane z nim świadczenia nie przysługują wnioskodawcy w związku z zawartą umową o pracę ani nie wynikają z tej umowy.

6. Drugie państwo członkowskie odrzuca wniosek o niebieską kartę UE, jeżeli:

a) nie są spełnione wymogi ust. 4;

b) przedłożone dokumenty zostały uzyskane w drodze oszustwa, podrobione lub przerobione;

c) zatrudnienie nie jest zgodne z warunkami zgodnie z mającym zastosowanie prawem, określonymi w układach zbiorowych lub ustanowionymi w drodze praktyk, o których mowa w art. 5 ust. 2; lub

d) posiadacz niebieskiej karty UE stanowi zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego.

7. W odniesieniu do procedur rozpatrywania wniosków do celów mobilności długoterminowej stosuje się odpowiednio gwarancje proceduralne określone w art. 11 ust. 2 i 3. Bez uszczerbku dla ust. 4 niniejszego artykułu, w decyzji o odrzuceniu wniosku dotyczącego mobilności długoterminowej uwzględnia się szczególne okoliczności danej sprawy i respektuje zasadę proporcjonalności.

8. Drugie państwo członkowskie może odrzucić wniosek o niebieską kartę UE na podstawie sprawdzenia dokonanego zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. a), wyłącznie jeżeli to państwo członkowskie dokonuje takich sprawdzeń, kiedy jest pierwszym państwem członkowskim.

9. Drugie państwo członkowskie wydaje decyzję w sprawie wniosku o niebieską kartę UE, którą:

a) jeżeli warunki dotyczące mobilności określone w niniejszym artykule zostały spełnione -wydaje niebieską kartę UE oraz zezwala obywatelowi państwa trzeciego na pobyt na swoim terytorium do celów zatrudnienia w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji; albo

b) jeżeli warunki dotyczące mobilności określone w niniejszym artykule nie zostały spełnione -odrzuca wniosek oraz nakazuje wnioskodawcy i członkom jego rodziny opuszczenie jego terytorium zgodnie z procedurami przewidzianymi w prawie krajowym.

W drodze odstępstwa od art. 11 ust. 1 drugie państwo członkowskie jak najszybciej powiadamia na piśmie wnioskodawcę i pierwsze państwo członkowskie o swojej decyzji, nie później jednak niż 30 dni po dacie złożenia kompletnego wniosku.

W wyjątkowych i należycie uzasadnionych okolicznościach związanych ze złożonym charakterem wniosku, państwo członkowskie może przedłużyć termin, o którym mowa w akapicie drugim, o 30 dni. Państwo członkowskie informuje wnioskodawcę o przedłużeniu terminu nie później niż 30 dni po dacie złożenia kompletnego wniosku.

W skierowanym do pierwszego państwa członkowskiego powiadomieniu drugie państwo członkowskie wskazuje podstawy odrzucenia wniosku, o których mowa w ust. 6 lit. b) i d).

10. Jeżeli termin ważności niebieskiej karty UE wydanej przez pierwsze państwo członkowskie upłynie w trakcie procedury rozpatrywania wniosku, drugie państwo członkowskie może wydać tymczasowy krajowy dokument pobytowy lub równoważne zezwolenie uprawniające wnioskodawcę do legalnego przebywania na jego terytorium do czasu podjęcia decyzji w sprawie wniosku przez właściwe organy.

11. W przypadku gdy posiadacz niebieskiej karty UE oraz, w stosownych przypadkach, członkowie jego rodziny korzystają po raz drugi i kolejny z możliwości przeniesienia się do innego państwa członkowskiego na podstawie niniejszego artykułu i art. 22, przez "pierwsze państwo członkowskie" należy rozumieć państwo członkowskie, z którego osoba ta się przenosi, a przez "drugie państwo członkowskie" - państwo członkowskie, w którym ubiega się ona o prawo pobytu. Niezależnie od ust. 1 niniejszego artykułu, posiadacz niebieskiej karty UE może przenieść się do innego państwa członkowskiego po raz drugi po upływie sześciu miesięcy legalnego pobytu w pierwszym państwie członkowskim w charakterze posiadacza niebieskiej karty UE.

Artykuł  22

Pobyt członków rodziny w drugim państwie członkowskim

1. Jeżeli posiadacz niebieskiej karty UE przenosi się do drugiego państwa członkowskiego zgodnie z art. 21, a rodzina posiadacza niebieskiej karty UE została już założona w pierwszym państwie członkowskim, członkowie jego rodziny są uprawnieni, aby mu towarzyszyć lub do niego dołączyć.

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, stosuje się dyrektywę 2003/86/WE i art. 17 niniejszej dyrektywy, z zastrzeżeniem odstępstw ustanowionych w ust. 2-7 niniejszego artykułu.

W przypadku gdy rodzina nie została jeszcze założona w pierwszym państwie członkowskim, stosuje się art. 17 niniejszej dyrektywy.

2. Na zasadzie odstępstwa od art. 13 ust. 1 dyrektywy 2003/86/WE członkowie rodziny posiadacza niebieskiej karty UE są uprawnieni do wjazdu i pobytu na terytorium drugiego państwa członkowskiego na podstawie ważnych dokumentów pobytowych, które otrzymali w pierwszym państwie członkowskim jako członkowie rodziny posiadacza niebieskiej karty UE.

Jeżeli dokumenty pobytowe członków rodziny zostały wydane przez państwo członkowskie niestosujące w pełni dorobku Schengen, a ci członkowie rodziny dołączają do posiadacza niebieskiej karty UE, przekraczając granicę wewnętrzną, na której nie zniesiono jeszcze kontroli, w celu przeniesienia się do drugiego państwa członkowskiego stosującego w pełni dorobek Schengen, to drugie państwo członkowskie może wymagać od członków rodziny przedłożenia dokumentów pobytowych, które otrzymali w pierwszym państwie członkowskim jako członkowie rodziny posiadacza niebieskiej karty UE.

3. Na zasadzie odstępstwa od art. 5 ust. 3 dyrektywy 2003/86/WE, nie później niż jeden miesiąc od wjazdu na terytorium drugiego państwa członkowskiego, członkowie rodziny lub posiadacz niebieskiej karty UE składają we właściwych organach tego państwa członkowskiego, zgodnie z przepisami krajowymi, wniosek o dokument pobytowy dla członka rodziny.

W przypadkach gdy okres ważności dokumentu pobytowego członka rodziny wydany przez pierwsze państwo członkowskie upływa w trakcie tej procedury lub dokument ten nie uprawnia już jego posiadacza do legalnego pobytu na terytorium drugiego państwa członkowskiego, drugie państwo członkowskie zezwala temu członkowi rodziny na pozostanie na swoim terytorium do czasu, gdy właściwe organy drugiego państwa członkowskiego podejmą decyzję w sprawie wniosku, jeżeli to konieczne, poprzez wydanie tymczasowego krajowego dokumentu pobytowego lub równoważnego zezwolenia.

4. Na zasadzie odstępstwa od art. 5 ust. 2 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/86/WE drugie państwo członkowskie może wymagać od członków rodziny, aby wraz z wnioskiem o dokument pobytowy przedłożyli lub przedstawili:

a) dokument pobytowy z pierwszego państwa członkowskiego oraz ważny dokument podróży lub ich uwierzytelnione odpisy;

b) dowód na to, że w pierwszym państwie członkowskim przebywali oni w charakterze członków rodziny posiadacza niebieskiej karty UE;

c) dokumenty dowodowe, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2003/86/WE.

5. Jeżeli warunki określone w niniejszym artykule są spełnione, a wnioski złożono jednocześnie, drugie państwo członkowskie wydaje dokumenty pobytowe członkom rodziny w tym samym czasie co niebieską kartę UE.

Na zasadzie odstępstwa od art. 17 ust. 4, w przypadku gdy określone w niniejszym artykule warunki zostały spełnione, a członkowie rodziny posiadacza niebieskiej karty UE dołączają do niego po przyznaniu mu niebieskiej karty UE, dokumenty pobytowe dla członków rodziny przyznaje się nie później niż 30 dni po dacie złożenia kompletnego wniosku.

W należycie uzasadnionych okolicznościach związanych ze złożonym charakterem wniosku, państwa członkowskie mogą przedłużyć termin, o którym mowa w akapicie drugim, o maksymalnie 30 dni.

6. Niniejszy artykuł stosuje się do członków rodziny posiadaczy niebieskiej karty UE, którzy są beneficjentami ochrony międzynarodowej, wyłącznie wtedy, gdy ci posiadacze niebieskiej karty UE przenoszą się w celu pobytu w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie, które przyznało im ochronę międzynarodową.

7. Niniejszego artykułu nie stosuje się do członków rodziny posiadaczy niebieskiej karty UE, którzy na terytorium drugiego państwa członkowskiego korzystają z prawa do swobodnego przemieszczania się na mocy prawa Unii.

Artykuł  23

Zabezpieczenia i kary w przypadku mobilności

1. Niezależnie od art. 8 ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a), jeżeli posiadacz niebieskiej karty UE przeniósł się do innego państwa członkowskiego na podstawie art. 21, pierwsze państwo członkowskie nie może cofnąć niebieskiej karty UE, dopóki drugie państwo członkowskie nie podejmie decyzji w sprawie wniosku dotyczącego mobilności długoterminowej.

2. Jeżeli drugie państwo członkowskie odrzuci wniosek o niebieską kartę UE zgodnie z art. 21 ust. 9 lit. b), pierwsze państwo członkowskie zezwala - na wniosek drugiego państwa członkowskiego - na ponowny wjazd posiadacza niebieskiej karty UE i, w stosownych przypadkach, członków jego rodziny, bez formalności i bez zwłoki. Dotyczy to także przypadków, w których podczas rozpatrywania wniosku upłynął termin ważności niebieskiej karty UE wydanej przez pierwsze państwo członkowskie lub karta taka została cofnięta.

3. Posiadacz niebieskiej karty UE lub pracodawca w drugim państwie członkowskim może zostać obciążony kosztami związanymi z ponownym wjazdem posiadacza niebieskiej karty UE i członków jego rodziny, o których mowa w ust. 2.

4. Państwa członkowskie mogą zgodnie z art. 14 ustanowić kary wobec pracodawcy posiadacza niebieskiej karty UE, jeżeli pracodawca ten jest odpowiedzialny za niespełnienie warunków mobilności określonych w niniejszym rozdziale.

5. Jeżeli państwo członkowskie cofa niebieską kartę UE, na której zamieszczono uwagę, o której mowa w art. 9 ust. 5, lub odmawia odnowienia takiej karty i podejmuje decyzję o wydaleniu obywatela państwa trzeciego, państwo to zwraca się do państwa członkowskiego wskazanego w tej uwadze, by potwierdziło, że dana osoba jest nadal beneficjentem ochrony międzynarodowej w tym państwie członkowskim. Państwo członkowskie wskazane w uwadze udziela odpowiedzi w terminie miesiąca po otrzymaniu wniosku o udzielenie informacji.

Jeżeli obywatel państwa trzeciego jest nadal beneficjentem ochrony międzynarodowej w państwie członkowskim wskazanym w tej uwadze, osoba taka jest wydalana do tego państwa członkowskiego, które, bez uszczerbku dla mającego zastosowanie prawa Unii lub prawa krajowego oraz zasady jedności rodziny, natychmiast i bez formalności, zezwala na ponowny wjazd tej osoby i członków jej rodziny.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu drugiego niniejszego ustępu, państwo członkowskie, które wydało decyzję o wydaleniu, zachowuje prawo do wydalenia obywatela państwa trzeciego, zgodnie ze swoimi zobowiązaniami międzynarodowymi, do państwa innego niż państwo członkowskie, które przyznało ochronę międzynarodową, w przypadku gdy warunki określone w art. 21 ust. 2 dyrektywy 2011/95/UE zostały spełnione w odniesieniu do tego obywatela państwa trzeciego.

6. Jeżeli posiadacz niebieskiej karty UE lub członkowie jego rodziny przekraczają granicę zewnętrzną państwa członkowskiego stosującego w pełni dorobek Schengen, państwo to dokonuje sprawdzenia w Systemie Informacyjnym Schengen zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/399. Państwo to odmawia wjazdu osobom, w przypadku których w Systemie Informacyjnym Schengen dokonano wpisu do celów odmowy wjazdu i pobytu.