Rozdział 5 - Postanowienia przejściowe. - Zaopatrzenie emerytalne wojskowych i ich rodzin.
Dz.U.1922.68.616
Akt utracił mocROZDZIAŁ V.
Postanowienia przejściowe.
Postanowienia przejściowe.
Zawodowym wojskowym, którzy przed wstąpieniem do Wojska Polskiego pozostawali w służbie jednego z b. państw zaborczych i przechodzą w stan spoczynku ze służby w Wojsku Polskiem, zalicza się do wysługi emerytalnej pełną ilość lat służby wojskowej, względnie cywilno-państwowej, w państwie zaborczem, podlegających zaliczeniu według ustaw emerytalnych odnośnego państwa, tudzież lata służby wojskowej w Wojsku Polskiem i wymierza się uposażenie emerytalne według zasad ustawy niniejszej, biorąc za podstawę ostatnio pobierane uposażenie w służbie czynnej (art. 9).
Zawodowym wojskowym, którzy przed wstąpieniem do Wojska Polskiego służyli w uznanych przez Państwo Polskie formacjach wojskowych, zalicza się do wysługi emerytalnej czas tej służby zgodnie z postanowieniami niniejszej ustawy (rozdział II), o ile czas !en nie został juz zaliczony na zasadzie art. 47 niniejszej ustawy.
Zawodowym wojskowym, którzy wstąpili do wojska polskiego najpóźniej pod koniec 1920 r., a przed wstąpieniem do wojska polskiego pełnili w jednem z b. państw zaborczych służbę samorządową, lub oddawali się pracy zawodowej, dolicza się do wysługi emerytalnej czas tej służby lub pracy w ilości, nie przekraczającej lat 20:
O ile wojskowi ci byli członkami kas emerytalnych lub innych kas zaopatrzenia, będą mogli korzystać z praw emerytalnych na mocy niniejszej ustawy jedynie pod warunkiem poprzedniego zrzeczenia na rzecz Skarbu Państwa praw, służących im do tych kas, a o ile prawa te już w części lub w całości zrealizowali, pod warunkiem zobowiązania się ponadto do zwrotu kwot, pobranych z tych kas.
Emerytowani wojskowi byłych państw zaborczych, o ile są obywatelami polskimi w myśl art. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. R. P. № 7 poz. 44), jak również o ile uznani zostali w myśl art. 3 tejże ustawy za obywateli Państwa Polskiego, otrzymują uposażenie emerytalne w wysokości siedemdziesięciu pięciu procent (75%) tego uposażenia emerytalnego, które należałoby się im według zasad ustawy niniejszej od płacy podstawowej wraz z dodatkiem rodzinnym najwyżej na dwie osoby, przywiązanej do stopnia wojskowego w Wojsku Polskiem, któremu odpowiada stopień wojskowy, ostatnio zajmowany przez emeryta w armji odnośnego państwa.
Tak wymierzone uposażenie emerytalne nie może być niższe od przyznanego na zasadzie ustaw właściwego państwa zaborczego uposażenia emerytalnego łącznie z dodatkami, przyznanemi przez Państwo Polskie.
Wdowy ! sieroty po wojskowych zawodowych i emerytach wojskowych byłych państw zaborczych, którzy w Wojsku Polskiem nie służyli, a zmarli przed wejściem lub po wejściu w życie ustawy niniejszej, otrzymują, o ile posiadają obywatelstwo polskie, pensję wdowią lub sierocą na zasadzie rozdziału IV niniejszej ustawy.
Za podstawę wymiaru pensji wdowiej i sierocej służy ta kwota, którąby otrzymał mąż, względnie ojciec, tytułem uposażenia emerytalnego w myśl art. 50 niniejszej ustawy.
Tak wymierzona pensja wdowia, względnie sieroca, nie może być niższa od przyznanego już na zasadzie ustaw właściwego państwa zaborczego za opatrzenia wdowiego lub sierocego łącznie z dodatkami, przyznanemi przez Państwo Polskie.
Zawodowym wojskowym, którzy po wstąpieniu do Wojska Polskiego przeniesieni zostali w stan spoczynku przed wejściem w życie ustawy niniejszej i pobierali uposażenie emerytalne na zasadzie ustawy z dnia 29 maja 1920 r. o tymczasowych emeryturach wojskowych (Dz. U. R. P. № 47, poz. 286), należy się uposażenie emerytalne, przyznane na zasadzie niniejszej ustawy, od dnia pierwszego tego miesiąca, który nastąpił po wstrzymaniu ostatnio pobieranego czynnego uposażenia w Wojsku Polskiem.
Wdowom i sierotom po zawodowych wojskowych, którzy ze służby w byłych państwach zaborczych przeszli do służby wojskowej w Wojsku Polskiem, wymierza się pensję wdowią, względnie sierocą, według zasad rozdziału IV niniejszej ustawy od tej kwoty, któraby się zmarłemu należała tytułem uposażenia emerytalnego (art. 47).
Wdowom i sierotom po zawodowych wojskowych Wojska Polskiego, zmarłych w czynnej służbie lub też w stanie spoczynku, jednakowoż przed wejściem w życie ustawy niniejszej, należy się pośmiertne, jakoteż pensja wdowia, względnie sieroca, od terminu, określonego art. 37 z tem, że termin ten nie może być wcześniejszy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 29 maja 1920 r. (Dz. U. R. P. № 47, poz. 286).
Postanowienia art. 19, 20 tudzież art. 40, 41 i 42 niniejszej ustawy mają zastosowanie do emerytów wojskowych, względnie do wdów i sierot po wojskowych zawodowych i emerytach wojskowych byłych państw zaborczych.
Wdowom i sierotom po emerytach wojskowych byłych państw zaborczych należy się pośmiertne w wysokości trzymiesięcznego uposażenia emerytalnego zmarłego, przyczem postanowienia art. 44 i 45 stosują się również w tym wypadku.
Na czas pobierania przez zawodowych wojskowych w służbie czynnej dodatku drożyźnianego wymierza się uposażenie emerytalne, tudzież pensje wdowie, względnie sieroce, biorąc za podstawę oprócz uposażenia, służącego w myśl niniejszej ustawy za podstawę do wymiaru uposażenia emerytalnego (art. 9, względnie 50) także dodatki drożyźniane do tych należności, ustawowo unormowane.
Mnożnik dodatku drożyźnianego oblicza się wedle rzeczywistego stałego miejsca zamieszkania, nie może jednak przewyższać średniej arytmetycznej między najniższą a najwyższą klasą dodatku drożyźnianego.
Wszelkie zmiany ustaw o uposażeniu osób wojskowych, pociągające za sobą zmianę wysokości ich uposażenia, stosują się automatycznie w sposób odpowiedni przy wymiarze zaopatrzenia emerytalnego.
Postanowienia ustawy niniejszej mają również zastosowanie w odniesieniu do wdów i sierot po zmarłych wojskowych, których śmierć nastąpiła w czynnej służbie w Wojsku Polskiem przed terminem ważności uzyskania przez nich charakteru i praw wojskowych zawodowych Wojsk Polskich, a którzy w chwili śmierci mieli za sobą conajmniej pięć lat czynnej służby wojskowej.
Postanowienia te mają również zastosowanie do wdów i sierot po oficerach, chorążych i podoficerach, którzy zmarli wskutek przyczyn, wymienionych w art. 4, przed terminem możności uzyskania przez nich charakteru i praw wojskowych zawodowych wojsk polskich, w czynnej służbie w polskich formacjach wojskowych uznanych przez Państwo.
Wypłata tego zaopatrzenia następuje od pierwszego dnia miesiąca po wniesieniu podania, nie wcześniej jednak niż od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Zaopatrzenie emerytalne (uposażenie emerytalne, pensja wdowia i sieroca) oraz odprawy mogą ulec zapowiedzeniu i zajęciu sądowemu tylko z tytułu alimentów jako też zapowiedzeniu i zajęciu sądowemu lub administracyjnemu z tytyłu należności Skarbu Państwa.
Wysokość zapowiedzeń i zająć wynosi dla alimentów 2/5 a dla należności Skarbu Państwa 1/5 zaopatrzenia emerytalnego, względnie odprawy. Pośmiertne nie ulega zapowiedzeniu ani też zajęciu.
Pensja wdowia i sieroca nie ulega zapowiedzeniu ani zajęciu z tytułu należności skarbowych męża względnie ojca, wynikłych ze stosunku służbowego.
Postanowienie to nie ma zastosowania do tych uposażeń emerytalnych, tudzież pensji wdowich i sierocych, które uległy zapowiedzeniu i zajęciu sądowemu lub administracyjnemu przed wejściem w życie niniejszej ustawy.
Postanowienia niniejszej ustawy, odnoszące się do oficerów zawodowych tudzież wdów i sierot pozostałych po nich, mają zastosowanie również do urzędników wojskowych i ich rodzin, tudzież do chorążych i ich rodzin.