Art. 49. - Zaopatrzenie emerytalne wojskowych i ich rodzin.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1922.68.616

Akt utracił moc

Wersja od: 15 czerwca 1923 r.

Art.  49. ¹²

Zawodowym wojskowym, którzy wstąpili do wojska polskiego najpóźniej pod koniec 1920 r., a przed wstąpieniem do wojska polskiego pełnili w jednem z b. państw zaborczych służbę samorządową, lub oddawali się pracy zawodowej, dolicza się do wysługi emerytalnej czas tej służby lub pracy w ilości, nie przekraczającej lat 20:

a) gdy zawodowy wojskowy stał się trwale niezdolnym do pełnienia służby wojskowej, lub gdy przekroczył 55 lat życia, pod warunkiem przesłużenia w wojsku conajmniej 10 lat, obliczonych według czasu kalendarzowego,

b) gdy zawodowy wojskowy przesłużył w wojsku polskiem conajmniej 15 lat, obliczonych według czasu kalendarzowego, i gdy przekroczył 53 lata życia. Czas służby w wojsku polskiem liczy się od daty faktycznego jej rozpoczęcia, nie wcześniej jednak niż od 1 listopada 1918 r.

O ile wojskowi ci byli członkami kas emerytalnych lub innych kas zaopatrzenia, będą mogli korzystać z praw emerytalnych na mocy niniejszej ustawy jedynie pod warunkiem poprzedniego zrzeczenia na rzecz Skarbu Państwa praw, służących im do tych kas, a o ile prawa te już w części lub w całości zrealizowali, pod warunkiem zobowiązania się ponadto do zwrotu kwot, pobranych z tych kas.

¹² Art. 49 zmieniony przez art. 12 ustawy z dnia 17 maja 1923 r. (Dz.U.23.59.416) zmieniającej nin. ustawę z dniem 15 czerwca 1923 r.