Rozdział 3 - Czynności Konsulów. - Włochy-Polska. Konwencja Konsularna. Rzym.1935.07.10.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1936.43.317

Akt utracił moc

Wersja od: 5 czerwca 1936 r.

Rozdział  III.

Czynności Konsulów.

Artykuł  15.

1. Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron mają prawo wykonywania opieki nad obywatelami Państwa, które ich mianowało, oraz obrony zgodnie z prawem i zwyczajami międzynarodowemi wszelkich praw i interesów obywateli ich Państwa.

2. W tym celu będą oni mogli zwracać się do sądów i wszystkich władz swego okręgu celem uzyskania, w granicach obowiązującego prawa, informacyj oraz potrzebnych wyjaśnień. Stojąc na straży wykonywania wszystkich traktatów i konwencyj obowiązujących oba Państwa, będą oni mogli zgłaszać zażalenia przeciw wszelkim naruszeniom tych traktatów i umów oraz przeciw wszelkim nadużyciom, na które mogliby się żalić ich współobywatele.

3. Rozumie się, że Konsulowie i Agenci Konsularni interwenjując w drodze pisemnej w sądach i u władz miejscowych będą się posługiwali językiem urzędowym Państwa, w którem mają siedzibę.

Artykuł  16.

Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron mają prawo, działając zgodnie z przepisami Państwa, które ich mianowało, wydawać swoim obywatelom paszporty i inne dokumenty osobiste, jak również udzielać zezwoleń na wjazd i wizować paszporty, świadectwa pochodzenia towarów i inne dokumenty.

Artykuł  17.

1. Konsulowie Generalni, Konsulowie i Wicekonsulowie, będą mogli udzielać ślubów swym obywatelom, jeżeli prawo Państwa wysyłającego do tego ich upoważni.

Postanowienie to nie odnosi się do małżeństw, w których jeden z przyszłych małżonków byłby obywatelem drugiej Strony.

Wymienieni wyżej funkcjonarjusze konsularni powinni w czasie możliwe najkrótszym zawiadomić o wspomnianych małżeństwach władze kraju, w którym mają swoją siedzibę.

2. Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron, będą mogli, o ile są do tego upoważnieni, sporządzać zgodnie z ustawami i przepisami swego kraju akty urodzenia i zgonu obywateli Państwa wysyłającego.

3. Rozumie się, że przepis niniejszy nie zwalnia w żadnej mierze danych osób od przewidzianego przez prawo miejscowe obowiązku składania oświadczeń o urodzeniach i zgonach wobec władz miejscowych.

Artykuł  18.

1. Każda z Wysokich Układających się Stron zobowiązuje się dostarczać, na żądanie władz drugiej Wysokiej Układającej się Strony, wyciągi z aktów stanu cywilnego, należycie uwierzytelnione, za uiszczeniem opłat, przewidzianych przez ustawy i regulaminy Państwa wezwanego.

2. Pod warunkami wskazanemi w ustępie pierwszym Konsul lub Agent Konsularny mogą zażądać również, zgodnie z prawem Państwa wezwanego, innych zaświadczeń władzy publicznej.

3. Konsul lub Agent Konsularny może kierować swe żądanie wprost do właściwej władzy Państwa wezwanego.

4. Jeżeli w żądaniu wyraźnie zaznaczono, że wyciągi potrzebne są dla użytku urzędowego lub dla osób, którym służy prawo ubogich, będą one wystawione i wydane bez pobrania opłaty lub jakichkolwiek innych kosztów.

Artykuł  19.

1. Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron będą mieli prawo, o ile zostali do tego upoważnieni zgodnie z przepisami Państwa wysyłającego, do:

a) przyjmowania bądź w swem biurze, bądź poza biurem wszelkich oświadczeń, które mieliby do złożenia obywatele ich Państwa, a na pokładzie statków morskich, rzecznych i powietrznych ich Państwa kapitanowie, członkowie załogi i pasażerowie tych statków.

Rozumie się, że te oświadczenia będą miały znaczenie wobec władz Państwa siedziby Konsula lub Agenta Konsularnego, jeżeli nie będą się sprzeciwiały jego ustawodawstwu;

b) przyjmowania, sporządzania i uwierzytelniania narówni z notarjuszami wszelkich aktów włącznie z rozporządzeniami testamentowemi obywateli Państwa wysyłającego.

Rozumie się, że postanowienie to nie będzie miało zastosowania do aktów między żyjącymi dotyczących przeniesienia prawa własności na nieruchomościach, lub mających na celu ich obciążenie jeżeli nieruchomości te są położone na terytorjum Państwa siedziby Konsula lub Agenta Konsularnego;

c) przyjmowania, sporządzania i uwierzytelniania narówni z notarjuszami, wszelkich aktów prawnych, niezależnie od obywatelstwa stron, pod warunkiem, aby się te akta odnosiły do mienia, znajdującego się na terytorjum Państwa, które mianowało Konsula lub Agenta Konsularnego, albo miały być wykonane lub spowodować skutki prawne na terytorjum tego Państwa;

d) przyjmowania, wystawiania i rejestrowania kontraktów dotyczących sprzedaży statków lub statków powietrznych krajowych, pożyczki bodmeryjnej, zastawu lub hipoteki i zaciągu, podobnie jak wszelkich innych kontraktów niezbędnych do wykonywania krajowej żeglugi morskiej lub powietrznej;

e) rejestrowania kontraktów kupna statków lub statków powietrznych, jeżeli przynajmniej jedna ze stron zawierających umowę posiada obywatelstwo Państwa, któremu podlega Konsul;

f) uwierzytelniania podpisów i znaków ręcznych obywateli Państwa, które ich mianowało;

g) uwierzytelniania wszelkiego rodzaju aktów i dokumentów, pochodzących od władz lub urzędników publicznych Państwa wysyłającego;

h) tłumaczenia na język Państwa przyjmującego wszelkich aktów i dokumentów, redagowanych w ich krajowym języku i naodwrót.

2. Akty i dokumenty wyżej wymienione, jak również przekłady, odpisy lub wyciągi, wystawione lub uwierzytelnione przez osoby wspomniane w ustępie 1 niniejszego artykułu w formie wymaganej przez Państwo wysyłające i zaopatrzone w pieczęć konsularną, będą uznawane w Państwie przyjmującem za dokumenty publiczne lub publicznie legalizowane. Będą one miały tę samą moc prawną i dowodową, jak gdyby były sporządzone lub uwierzytelnione przez notarjuszy, władze publiczne lub zaprzysiężonych tłumaczy właściwych zgodnie z przepisami obowiązującemi w Państwie przyjmującem.

3. Jeżeli akty te lub inne dokumenty dotyczą spraw, które mają być wykonane w kraju siedziby Konsula lub Agenta Konsularnego, winny one podlegać opłatom stemplowym i innym opłatom wymaganym przez prawo wspomnianego Państwa, jak również wszelkim innym formalnościom obowiązującym w danej dziedzinie w tem Państwie.

Artykuł  20.

Konsulowie i Agenci Konsularni, jeżeli są do tego upoważnieni zgodnie z ustawodawstwem Państwa wysyłającego, będą uprawnieni do organizowania opieki i kurateli nad małoletnimi, umysłowo chorymi i niewłasnowolnymi obywatelami swego Państwa; w tym celu będą mogli w granicach ustawodawstwa swego Państwa przedsiębrać lub proponować wszelkie kroki, któreby uważali za potrzebne, a które nie stałyby w sprzeczności z ustawodawstwem miejscowem.

Artykuł  21.

1. We wszystkich sprawach wynikających z ustawodawstwa społecznego (dotyczącego n. p. opieki społecznej, ochrony pracy i ubezpieczeń społecznych) Konsulowie i Agenci Konsularni mają prawo do asystowania obywatelom Państwa wysyłającego przed wszystkiemi właściwemi władzami i instytucjami i do reprezentowania ich przed temi władzami. Są oni upoważnieni w imieniu tych obywateli, których reprezentują, odbierać i potwierdzać odbiór przyznanych i wypłaconych w tych wypadkach odszkodowań, rent i innych świadczeń.

Wypłata świadczeń dokonana w tych wypadkach do rąk Konsulów i Agentów Konsularnych będzie miała tę samą moc, jakby była dokonana wprost do rąk uprawnionych.

2. Miejscowe instytucje państwowe i społeczne winne są zawiadamiać Konsulów i Agentów Konsularnych o wdrożeniu postępowania odszkodowawczego spowodu wypadku przy pracy, któremu uległ obywatel Państwa wysyłającego.

Artykuł  22.

Konsulowie i Agenci Konsularni będą mieli prawo wykonywania wszelkich czynności, mających na celu uregulowanie stosunków do służby wojskowej obywateli Państwa wysyłającego, zarówno w zakresie przeprowadzenia poboru, łącznie z przeglądem lekarskim, jak z ewidencją wojskową.

Artykuł  23.

1. W przypadku zgonu obywatela jednej z obu Wysokich Układających się Stron na terytorjum drugiej właściwa władza miejscowa powinna natychmiast powiadomić o tem funkcjonarjusza konsularnego.

Ze swej strony funkcjonariusze konsularni powinni podobnie zawiadamiać władze miejscowe, jeżeli pierwsi powezmą wiadomość o zgonie.

2. Właściwa władza miejscowa powinna w najkrótszym czasie dostarczyć funkcjonariuszowi konsularnemu bezpłatnie aktu zgonu i podać do jego wiadomości wszystko, co jej wiadomo o uprawnionych do spadku, ich miejscu pobytu, o istnieniu testamentu i o majątku zmarłego.

Artykuł  24.

1. Jeżeli obywatel włoski pozostawi majątek w Polsce, lub obywatel polski pozostawi majątek we Włoszech, i gdyby osoby uprawnione do spadku lub niektóre z nich były nieznane lub nieobecne, Konsulowie Generalni, Konsulowie, Wicekonsulowie i Agenci Konsularni będą uprawnieni zażądać opieczętowania przedmiotów, papierów i innych części majątku ruchomego zmarłego oraz uczestniczyć w wykonaniu tej formalności. Dopilnują oni, by właściwa władza poszukała, czy istnieje testament i będą informowani o wszelkich wiadomościach i dokumentach, któreby im pozwoliły odnaleźć osoby uprawnione. Będą mogli zażądać spisania inwentarza, a w każdym razie będą mieli prawo uczestniczenia w tej czynności. Ponadto będą mogli, jeżeli uznają to za celowe, spowodować mianowanie przez właściwą władzę miejscową administratora lub kuratora spadku, który będzie wybrany na ich wniosek spośród osób powołanych do pełnienia tej funkcji przez prawo lub zwyczaj.

2. Administrator lub kurator powinien komunikować Konsulowi Generalnemu, Konsulowi, Wicekonsulowi lub Agentowi Konsularnemu na każde ich żądanie, wszelkie informacje dotyczące likwidacji spadku.

3. Interwencja konsularna nie będzie dopuszczona gdy tylko zostanie stwierdzone, że brak osób uprawnionych posiadających obywatelstwo Państwa wysyłającego, lub gdy wszyscy spadkobiercy będą obecni lub reprezentowani.

Artykuł  25.

Postanowienia art. 24 będą się stosowały, gdy nieobecni lub niewłasnowolni obywatele jednego z układających się Państw nie mający przedstawiciela, będą zainteresowani w spadku otwartym na terytorjum drugiego Państwa, bez względu na obywatelstwo spadkodawcy. Interwencja konsularna nie będzie jednak więcej dopuszczona od chwili, gdy wszyscy uprawnieni obywatele Państwa wysyłającego będą obecni lub reprezentowani.

Artykuł  26.

1. Jeżeli obywatel włoski pozostawi majątek w Polsce, lub gdy obywatel polski pozostawi majątek we Włoszech, a właściwa władza terytorjalna uzna, że wartość tego majątku nie przekracza

we Włoszech 10.000 lir.

w Polsce 4.500 złotych,

Konsul Generalny, Konsul, Wicekonsul lub Agent Konsularny będą mogli zażądać wydania sobie tego majątku. Będą oni wyłącznie powołani do likwidacji spadku, lecz wartość osiągniętą z likwidacji będzie wolno wywieźć poza granice Państwa przyjmującego dopiero po uregulowaniu długów i po uiszczeniu wszystkich należnych opłat.

2. Wysokie Układające się Strony mogą w drodze zwykłej wymiany not zmienić cyfry wymienione w poprzednim paragrafie.

Artykuł  27.

1. Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron uprawnieni są do udzielania wszelkiej pomocy i opieki statkom płynącym pod banderą ich Państwa w czasie pobytu tych statków w porcie ich okręgu konsularnego.

2. W tym celu mogą oni udawać się osobiście na pokład tych statków z chwilą, gdy statki te zostaną dopuszczone do swobodnego komunikowania się z lądem.

3. Co się tyczy statków handlowych Konsulowie i Agenci Konsularni mogą na pokładzie tych statków przesłuchiwać kapitanów i załogę, badać papiery okrętowe, przyjmować, zgodnie z artykułem 19 niniejszej konwencji, zeznania odnoszące się do ich podróży, jej celu i wydarzeń w czasie podróży, oraz sporządzać manifesty i ułatwiać odprawę tych statków; wreszcie będą mogli, o ile to nie jest sprzeczne z prawem miejscowem, towarzyszyć kapitanowi i osobom należącym do załogi przy ich występowaniu przed miejscowemi sądami i władzami administracyjnemi, w celu służenia im pomocą w charakterze tłumaczy, w sprawach prawnych, które mieliby tam do załatwienia, lub w żądaniach, z któremiby występowali.

4. W portach, w których ma siedzibę Konsul lub Agent Konsularny jednej z Wysokich Układających się Stron, funkcjonariusze miejscowych władz sądowych i administracyjnych jak również funkcjonarjusze miejscowego urzędu celnego nie mogą bez uprzedniego zawiadomienia wspomnianego Konsula lub Agenta Konsularnego dokonywać na statkach handlowych, płynących pod banderą Państwa drugiej Wysokiej Układającej się Strony, poszukiwań, ani rekwizycyj lub aresztowań, z wyjątkiem schwytania na gorącym uczynku, ani też podejmować innych czynności urzędowych, wymagających zastosowania środków przymusowych. W wypadkach nagłych zawiadomienie to powinno nastąpić przynajmniej w samej chwili dokonywania czynności. Postanowienia te mają na celu umożliwić Konsulowi lub Agentowi Konsularnemu obecność przy dokonywaniu tych czynności. Władze miejscowe powinny również uprzedzać zawczasu Konsula lub Agenta Konsularnego o oświadczeniach składanych przez kapitanów lub załogę przed miejscowemi sądami lub miejscowemi urzędami administracyjnemi, aby mógł w nich uczestniczyć.

5. Zaproszenie, które zostanie wysłane w wymienionych przypadkach do Konsulów lub Agentów Konsularnych, powinno wskazywać ściśle godzinę, a jeżeli Konsulowie lub Agenci Konsularni zaniedbają przybyć osobiście, czynności takie odbędą się pod ich nieobecność. Właściwe władze miejscowe powinny jednak bezzwłocznie powiadomić Konsula lub Agenta Konsularnego o każdej rewizji i wszystkich innych czynnościach urzędowych, o których mowa w poprzednim ustępie, dokonanych w jego nieobecności, oraz wskazać równocześnie powody pośpiechu. Władze miejscowe powinny postąpić w ten sam sposób, kiedy Konsul lub Agent Konsularny nie ma siedziby w danym porcie.

6. W wypadkach, w których sąd orzeknie o niezdolności statku do żeglugi, miejscowe władze morskie powiadomią w możliwie szybkim terminie właściwego Konsula.

7. Interwencja Konsulów i Agentów Konsularnych nie będzie jednak wymagana przy wykonywaniu zwyczajnych formalności władz lokalnych przy wejściu i wyjściu statków, stosownie do regulaminów żeglugi, celnych i sanitarnych.

Artykuł  28.

1. Konsulowie i Agenci Konsularni korzystają w granicach przewidzianych ustawodawstwem Państwa, które ich mianowało, z wyłącznego prawa nadzoru nad utrzymaniem porządku wewnętrznego na pokładzie statków handlowych, płynących pod banderą ich Państwa, i z prawa powierzania w razie potrzeby funkcyj kapitana osobom wedle własnego wyboru oraz zmieniania obsady oficerów i załogi.

Winni oni, w granicach przepisów Państwa wysyłającego, załatwiać sami wszelkie spory, mogące powstać między kapitanami, oficerami i marynarzami tych statków, w szczególności takie, które dotyczą płac i wypełnienia zobowiązań wzajemnie zaciągniętych.

2. Władze miejscowe będą mogły interwenjować jedynie wówczas, gdyby zaburzenia na pokładzie statku handlowego groziły naruszeniem spokoju publicznego na lądzie lub w porcie, lub gdyby w nie była wmieszana osoba nienależąca do załogi.

W tym przypadku również miejscowe władze zawiadomią pisemnie, w najkrótszym terminie i o ile to możliwe przed wstąpieniem na statek, właściwego Konsula lub Agenta Konsularnego o zamierzonej interwencji. Władze miejscowe dołożą wszelkich starań, żeby zlikwidowanie tego rodzaju przypadków na statkach, płynących pod banderą drugiej Wysokiej Układającej się Strony, odbywało się w porozumieniu z właściwym Konsulem.

We wszystkich innych przypadkach zaburzeń na pokładzie władze miejscowe ograniczą się do udzielenia poparcia funkcjonariuszom konsularnym lub w razie nieobecności Konsula kapitanom, jeżeli ci tego zażądają. W szczególności będzie do nich należało dostawić na pokład każdego osobnika, figurującego w spisie załogi, oraz aresztować go, w ostatnim przypadku przynajmniej jeżeli chodzi o obywatela ich kraju. Aresztowanie winno nastąpić na podstawie pisemnego żądania, zwróconego do władz miejscowych oraz zaopatrzonego w wyciąg ze spisu załogi i będzie utrzymane przez przeciąg dwóch miesięcy. Jeżeli okręt dłużej pozostaje w porcie, przytrzymany zostanie dostawiony na pokład do czasu odejścia statku.

3. O ile władze miejscowe zauważą, że statek handlowy drugiej Wysokiej Układającej się Strony nie jest wyposażony technicznie i zaopatrzony stosownie do umów międzynarodowych, wiążących obie Układające się Strony, zawiadomią one o tem natychmiast właściwego Konsula celem usunięcia tych braków na podstawie porozumienia się.

4. W innych przypadkach wspomniane władze ograniczą się do udzielenia Konsulowi i Agentowi Konsularnemu, na żądanie, poparcia, celem ułatwienia im wykonania ich czynności.

Artykuł  29.

1. Konsulowie mogą żądać aresztowania oraz odstawienia bądź na statek, bądź odesłania do kraju ojczystego oficerów, marynarzy i innych osób, należących w jakimkolwiek charakterze do załogi statków płynących pod banderą ich Państwa, które zbiegły na terytorjum jednej z Wysokich Układających się Stron.

2. W tym celu winni oni zwrócić się pisemnie do właściwych władz miejscowych i wykazać na podstawie papierów okrętowych lub spisu załogi, lub w braku tych dokumentów, na podstawie uwierzytelnionych wypisów z nich, że osoby, których wydania żądają, należą rzeczywiście do załogi. W miejscowościach, w których niema ani Konsula ani Agenta Konsularnego, żądanie wydania może być wystosowane do władz miejscowych przez kapitana, lub osobę sprawującą dowództwo statku, z zachowaniem jednak formalności przewidzianych w niniejszym ustępie.

3. Wobec żądania w ten sposób uzasadnionego, odstawienie zbiegów nie może być odmówione, z wyjątkiem przypadku popełnienia przez zbiega jakiegokolwiek przestępstwa na lądzie; w tym ostatnim przypadku władza miejscowa może odroczyć wydanie aż do czasu wydania przez właściwy sąd wyroku i całkowitego wykonania tego wyroku. Ponadto winna być udzielona Konsulom i Agentom Konsularnym wszelka pomoc i poparcie w celu wyszukania i zatrzymania tych zbiegów. Będą oni osadzeni i trzymani w miejscowem więzieniu na żądanie pisemne i na koszt Konsulatu lub Agencji Konsularnej, aż do chwili odstawienia ich spowrotem na pokład statku ojczystego lub też do czasu nadejścia sposobności odesłania ich do ojczyzny. Jeżeli ta sposobność nie nastąpi w przeciągu dwóch miesięcy, licząc od dnia zatrzymania, wspomniani zbiegowie będą wypuszczeni na wolność po uprzedniem zawiadomieniu Konsula na trzy dni naprzód i nie będą mogli być ponownie zatrzymani z tego samego powodu.

4. Wysokie Układające się Strony zgadzają się, by oficerowie, marynarze i inne osoby należące do załogi, jeżeli są obywatelami Państwa, na którego terytorjum zbiegli, byli wyłączeni z pod postanowień niniejszego artykułu.

Polska rozciąga to wyłączenie również na obywateli Wolnego Miasta Gdańska.

Artykuł  30.

1. Jeżeli statek płynący pod banderą jednej z Wysokich Układających się Stron ulegnie rozbiciu lub osiądzie na mieliźnie u wybrzeża, w porcie lub na wodach wewnętrznych drugiej Strony, władze miejscowe winny zawiadomić niezwłocznie o tem Konsula lub Agenta Konsularnego, w którego okręgu miał miejsce wypadek.

2. Wszelkie czynności związane z akcją ratowniczą statków, które rozbiły się lub osiadły na mieliźnie, odbywać się będą pod kierownictwem Konsula lub Agenta Konsularnego lub upoważnionych przez nich innych funkcjonariuszy konsularnych.

3. W razie nieobecności i aż do przybycia Konsula lub Agenta Konsularnego, lub ich przedstawicieli, władze miejscowe powinny przedsięwziąć wszelkie środki potrzebne dla zaopiekowania się osobami oraz dla przechowania przedmiotów uratowanych z rozbicia.

4. Interwencja władz miejscowych będzie miała na celu jedynie udzielenie pomocy Konsulom lub Agentom Konsularnym, utrzymanie porządku, zabezpieczenie interesów osób biorących udział w akcji ratowniczej, a nie należących do załogi, zapewnienie wykonania przepisów o wwozie i wywozie towarów oraz zabezpieczenie ogólnych interesów żeglugi.

5. Władze miejscowe nie mogą w powyższych wypadkach pobierać jakiegokolwiek rodzaju opłat ani żądać zwrotu innych kosztów, aniżeli te, które spowodowane były akcją ratowniczą i przechowywaniem uratowanych przedmiotów oraz te, którym w podobnych wypadkach podlegają statki krajowe.

6. W razie wątpliwości co do przynależności państwowej statków uległych rozbiciu czynności przewidziane w niniejszym artykule należeć będą do wyłącznej kompetencji władz miejscowych.

7. Uratowane towary i przedmioty wolne będą od wszelkich opłat celnych, pod warunkiem, iż nie wejdą do konsumpcji wewnętrznej.

Artykuł  31.

We wszystkich wypadkach, kiedy w umowach zawartych pomiędzy armatorami, ładowcami lub ubezpieczającymi, nie będzie przepisów odmiennych, sprawy awaryj, którym uległy na morzu statki handlowe jednej z Wysokich Układających się Stron, bez względu na to, czy zawinęły one do portu dobrowolnie czy też na skutek przymusowego schronienia się, będą załatwiane przez jej Konsulów lub Agentów Konsularnych, chyba że w awariach tych byliby zainteresowani obywatele kraju siedziby Konsulów lub obywatele Państwa trzeciego. W tym ostatnim przypadku, o ile nie nastąpi polubowny układ pomiędzy wszystkiemi zainteresowanemi stronami, uregulowanie tych spraw należeć będzie do władz miejscowych.

Artykuł  32.

Konsulowie Generalni, Konsulowie i Wicekonsulowie będą mogli wykonywać ponadto w dziedzinie żeglugi inne czynności natury czysto administracyjnej, rachunkowej lub technicznej, które będą im zlecone przez ustawy ich kraju.

Artykuł  33.

Wszystkie czynności wymienione w niniejszym rozdziale, do których wykonywania jest uprawniony Konsul lub Agent Konsularny, mogą również wykonywać inni przydzieleni funkcjonariusze konsularni, jeżeli zostali do wykonywania tych czynności upoważnieni przez Konsula lub Agenta Konsularnego.

Artykuł  34.

Konsulowie i Agenci Konsularni powinni zawiadamiać szefa najwyższej władzy administracyjnej ich siedziby o wszystkich zmianach zaszłych w składzie personelu Konsulatu.