Włochy-Polska. Konwencja Konsularna. Rzym.1935.07.10.
Dz.U.1936.43.317
Akt utracił mocKONWENCJA KONSULARNA
między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Włoch podpisana w Rzymie dnia 10 lipca 1935 r.
MY, IGNACY MOŚCICKI,
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:
Dnia dziesiątego lipca tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku podpisana została w Rzymie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Włoch konwencja konsularna o następującem brzmieniu dosłownem:
Przekład.
KONWENCJA KONSULARNA
między Rzecząpospolitą Polską oraz Królestwem Włoch.
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
i JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL WŁOCH,
postanowiwszy zawrzeć Konwencję Konsularną, mianowali w tym celu swymi pełnomocnikami:
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:
J. E. Dr. Alfreda WYSOCKIEGO, Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej w Rzymie;
Jego Królewska Mość Król Włoch:
J. E. Kawalera Benito MUSSOLINI, Szefa Rządu, Pierwszego Ministra, Sekretarza Stanu, Ministra Spraw Zagranicznych,
którzy, uznawszy swe pełnomocnictwa za sporządzone w dobrej i należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Funkcjonariusze Konsularni.
Funkcjonariusze Konsularni.
Konsulowie zawodowi będą mogli mianować Agentów Konsularnych w portach, miastach i innych miejscowościach swych okręgów konsularnych; Agenci ci otrzymają dekret wystawiony przez Konsula, który ich mianował. Będą oni wykonywali swe czynności pod jego kierownictwem i na jego odpowiedzialność i będą korzystali z przywilejów i immunitetów ustalonych niniejszą konwencją. Rozpoczną oni swe czynności dopiero po upoważnieniu Ministerstwa Spraw Zagranicznych Państwa ich siedziby.
Przywileje konsularne.
Przywileje konsularne.
W każdym razie osoby te będą podlegały opodatkowaniu na zasadach ogólnych, o ile w Państwie przyjmującem posiadają lub dzierżawią nieruchomości, wykonywują przedsiębiorstwa handlowe lub przemysłowe, lub są wspólnikami takich przedsiębiorstw, albo wykonywują zajęcie zarobkowe lub osiągają dochody z kapitałów lub praw majątkowych.
Budynki i lokale przeznaczone na siedzibę Konsulatu, które są własnością jednej z Wysokich Układających się Stron, nie podlegają podatkom od nieruchomości i od dochodu z nieruchomości, ustanowionym przez Państwo lub inną krajową korporację prawa publicznego.
Konsulowie, Agenci Konsularni i wszyscy funkcjonarjusze konsularni nie podlegają jurysdykcji władz państwa przyjmującego o ile chodzi o pełnienie przez nich czynności urzędowych. W razie powołania się na to zwolnienie wobec władz Państwa przyjmującego, władza ta powinna powstrzymać się od orzekania; wszelkie tego rodzaju trudności powinny być załatwiane w drodze dyplomatycznej.
Przesłuchanie powinno odbyć się bez zwłoki, w oznaczonym terminie i o ile możliwe bez dłuższego zatrzymywania.
Personel służbowy nie korzysta z tego przywileju.
Gdyby właściwa władza nie chciała tego tłumaczenia uznać za usprawiedliwione, powinna powstrzymać się od wszelkich środków przymusowych w stosunku do nich.
Czynności Konsulów.
Czynności Konsulów.
Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron mają prawo, działając zgodnie z przepisami Państwa, które ich mianowało, wydawać swoim obywatelom paszporty i inne dokumenty osobiste, jak również udzielać zezwoleń na wjazd i wizować paszporty, świadectwa pochodzenia towarów i inne dokumenty.
Postanowienie to nie odnosi się do małżeństw, w których jeden z przyszłych małżonków byłby obywatelem drugiej Strony.
Wymienieni wyżej funkcjonarjusze konsularni powinni w czasie możliwe najkrótszym zawiadomić o wspomnianych małżeństwach władze kraju, w którym mają swoją siedzibę.
Rozumie się, że te oświadczenia będą miały znaczenie wobec władz Państwa siedziby Konsula lub Agenta Konsularnego, jeżeli nie będą się sprzeciwiały jego ustawodawstwu;
Rozumie się, że postanowienie to nie będzie miało zastosowania do aktów między żyjącymi dotyczących przeniesienia prawa własności na nieruchomościach, lub mających na celu ich obciążenie jeżeli nieruchomości te są położone na terytorjum Państwa siedziby Konsula lub Agenta Konsularnego;
Konsulowie i Agenci Konsularni, jeżeli są do tego upoważnieni zgodnie z ustawodawstwem Państwa wysyłającego, będą uprawnieni do organizowania opieki i kurateli nad małoletnimi, umysłowo chorymi i niewłasnowolnymi obywatelami swego Państwa; w tym celu będą mogli w granicach ustawodawstwa swego Państwa przedsiębrać lub proponować wszelkie kroki, któreby uważali za potrzebne, a które nie stałyby w sprzeczności z ustawodawstwem miejscowem.
Wypłata świadczeń dokonana w tych wypadkach do rąk Konsulów i Agentów Konsularnych będzie miała tę samą moc, jakby była dokonana wprost do rąk uprawnionych.
Konsulowie i Agenci Konsularni będą mieli prawo wykonywania wszelkich czynności, mających na celu uregulowanie stosunków do służby wojskowej obywateli Państwa wysyłającego, zarówno w zakresie przeprowadzenia poboru, łącznie z przeglądem lekarskim, jak z ewidencją wojskową.
Ze swej strony funkcjonariusze konsularni powinni podobnie zawiadamiać władze miejscowe, jeżeli pierwsi powezmą wiadomość o zgonie.
Postanowienia art. 24 będą się stosowały, gdy nieobecni lub niewłasnowolni obywatele jednego z układających się Państw nie mający przedstawiciela, będą zainteresowani w spadku otwartym na terytorjum drugiego Państwa, bez względu na obywatelstwo spadkodawcy. Interwencja konsularna nie będzie jednak więcej dopuszczona od chwili, gdy wszyscy uprawnieni obywatele Państwa wysyłającego będą obecni lub reprezentowani.
we Włoszech 10.000 lir.
w Polsce 4.500 złotych,
Konsul Generalny, Konsul, Wicekonsul lub Agent Konsularny będą mogli zażądać wydania sobie tego majątku. Będą oni wyłącznie powołani do likwidacji spadku, lecz wartość osiągniętą z likwidacji będzie wolno wywieźć poza granice Państwa przyjmującego dopiero po uregulowaniu długów i po uiszczeniu wszystkich należnych opłat.
Winni oni, w granicach przepisów Państwa wysyłającego, załatwiać sami wszelkie spory, mogące powstać między kapitanami, oficerami i marynarzami tych statków, w szczególności takie, które dotyczą płac i wypełnienia zobowiązań wzajemnie zaciągniętych.
W tym przypadku również miejscowe władze zawiadomią pisemnie, w najkrótszym terminie i o ile to możliwe przed wstąpieniem na statek, właściwego Konsula lub Agenta Konsularnego o zamierzonej interwencji. Władze miejscowe dołożą wszelkich starań, żeby zlikwidowanie tego rodzaju przypadków na statkach, płynących pod banderą drugiej Wysokiej Układającej się Strony, odbywało się w porozumieniu z właściwym Konsulem.
We wszystkich innych przypadkach zaburzeń na pokładzie władze miejscowe ograniczą się do udzielenia poparcia funkcjonariuszom konsularnym lub w razie nieobecności Konsula kapitanom, jeżeli ci tego zażądają. W szczególności będzie do nich należało dostawić na pokład każdego osobnika, figurującego w spisie załogi, oraz aresztować go, w ostatnim przypadku przynajmniej jeżeli chodzi o obywatela ich kraju. Aresztowanie winno nastąpić na podstawie pisemnego żądania, zwróconego do władz miejscowych oraz zaopatrzonego w wyciąg ze spisu załogi i będzie utrzymane przez przeciąg dwóch miesięcy. Jeżeli okręt dłużej pozostaje w porcie, przytrzymany zostanie dostawiony na pokład do czasu odejścia statku.
Polska rozciąga to wyłączenie również na obywateli Wolnego Miasta Gdańska.
We wszystkich wypadkach, kiedy w umowach zawartych pomiędzy armatorami, ładowcami lub ubezpieczającymi, nie będzie przepisów odmiennych, sprawy awaryj, którym uległy na morzu statki handlowe jednej z Wysokich Układających się Stron, bez względu na to, czy zawinęły one do portu dobrowolnie czy też na skutek przymusowego schronienia się, będą załatwiane przez jej Konsulów lub Agentów Konsularnych, chyba że w awariach tych byliby zainteresowani obywatele kraju siedziby Konsulów lub obywatele Państwa trzeciego. W tym ostatnim przypadku, o ile nie nastąpi polubowny układ pomiędzy wszystkiemi zainteresowanemi stronami, uregulowanie tych spraw należeć będzie do władz miejscowych.
Konsulowie Generalni, Konsulowie i Wicekonsulowie będą mogli wykonywać ponadto w dziedzinie żeglugi inne czynności natury czysto administracyjnej, rachunkowej lub technicznej, które będą im zlecone przez ustawy ich kraju.
Wszystkie czynności wymienione w niniejszym rozdziale, do których wykonywania jest uprawniony Konsul lub Agent Konsularny, mogą również wykonywać inni przydzieleni funkcjonariusze konsularni, jeżeli zostali do wykonywania tych czynności upoważnieni przez Konsula lub Agenta Konsularnego.
Konsulowie i Agenci Konsularni powinni zawiadamiać szefa najwyższej władzy administracyjnej ich siedziby o wszystkich zmianach zaszłych w składzie personelu Konsulatu.
Postanowienia ogólne i końcowe.
Postanowienia ogólne i końcowe.
Każda z Wysokich Układających się Stron zobowiązuje się zapewnić drugiej stronie traktowanie Państwa najbardziej uprzywilejowanego we wszystkiem, co dotyczy atrybucyj, uprawnień, praw, przywilejów i immunitetów Konsulów.
Jednakowoż żadna z Wysokich Układających się Stron nie będzie mogła powoływać się na korzyści płynące z klauzuli największego uprzywilejowania, żądając na rzecz swoich funkcjonariuszy konsularnych uprawnień, praw, przywilejów i immunitetów innych lub dalej idących niż te, które sama przyznaje funkcjonariuszom konsularnym drugiej Strony.
Wysokie Układające się Strony zastrzegają sobie prawo, za wspólną zgodą, przystąpić w drodze wymiany not do zastosowania niniejszej konwencji do swych kolonij i posiadłości.
Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie możliwie jak najprędzej.
Wejdzie ona w życie po upływie jednego miesiąca od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i przestanie obowiązywać po upływie sześciu miesięcy od wypowiedzenia notyfikowanego przez jedną lub drugą z Wysokich Układających się Stron.
Na dowód czego niżej podpisani podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.
Sporządzono w Rzymie w dwóch egzemplarzach dnia 10 lipca 1935 r.
Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją konsularną, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.
W Warszawie, dnia 17 kwietnia 1936 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »