Rozdział 3 - Prawa. - Straż Więzienna.
Dz.U.1932.74.667
Akt utracił mocRozdział 3.
Prawa.
Prawa.
Funkcjonarjusze Straży Więziennej, którzy przesłużyli przynajmniej rok w służbie państwowej, mają prawo do corocznego urlopu wypoczynkowego, a mianowicie:
wyżsi funkcjonarjusze Straży Więziennej: do lat ośmiu służby państwowej - przez cztery tygodnie, ponad osiem do szesnastu lat - przez pięć tygodni, ponad szesnaście lat służby - przez sześć tygodni;
niżsi funkcjonarjusze Straży Więziennej: do lat trzech służby państwowej - przez dwa tygodnie, ponad trzy do dziesięciu lat - przez trzy tygodnie, ponad dziesięć lat służby - przez cztery tygodnie.
Urlop wypoczynkowy można wstrzymać lub odwołać, jeżeli tego wymagają ważne względy służbowe.
Skoro jednak następnie okoliczności na to pozwolą, należy umożliwić wykorzystanie urlopu jeszcze w tym samym roku kalendarzowym. W przeciwnym razie należy to uwzględnić, w miarę możności, przy wymiarze urlopu wypoczynkowego w roku następnym.
Koszty podróży, spowodowane odwołaniem z urlopu, będą zwrócone ze Skarbu Państwa według zasad, ustalonych dla podróży służbowych.
Urlopów udziela wyższym funkcjonarjuszom Straży Więziennej Główny Inspektor Straży Więziennej, niższym zaś funkcjonarjuszom - naczelnik więzienia.
Funkcjonarjusze Straży Więziennej mogą otrzymać urlop w celu załatwienia spraw osobistych, rodzinnych i majątkowych na czas nie dłuższy jednorazowo niż trzy dni; urlopu takiego udziela przełożony (art. 7). Termin ten może być przedłużony tylko w wyjątkowych przypadkach do dni pięciu.
W razie przeniesienia służbowego do innej miejscowości, funkcjonarjusz Straży Więziennej otrzymuje z urzędu urlop, którego czas trwania określa się przy zarządzeniu przeniesienia; urlop ten trwać może od pięciu do czternastu dni.
Urlopy takie nie są wliczane do wymiaru urlopu wypoczynkowego.
Oprócz tego, na prośbę funkcjonarjusza Straży Więziennej, może mu być udzielony bezpłatny dłuższy urlop, najwyżej do lat dwu; czasu trwania takiego urlopu nie wlicza się do lat służby. Władza może od tych warunków odstąpić w całości lub w części tylko wówczas, gdy udzielenie dłuższego urlopu pożądane jest z ważnych względów publicznych.
Funkcjonarjusze Straży Więziennej awansują do wyższych stopni według uznania władzy, która bierze pod uwagę starszeństwo służbowe, uzdolnienie, użyteczność i inne kwalifikacje służbowe oraz naukowe funkcjonarjuszów.
Awansować można każdorazowo tylko o jeden stopień.
Wyższych funkcjonarjuszów Straży Więziennej awansuje Minister Sprawiedliwości za zgodą Prezesa Rady Ministrów, niższych zaś - Główny Inspektor.
Nie mogą awansować funkcjonarjusze Straży Więziennej:
Funkcjonarjusze Straży Więziennej mogą awansować po przesłużeniu co najmniej określonego poniżej czasu w danym stopniu:
w stopniu strażnika więziennego - dwóch lat,
w stopniu starszego strażnika więziennego - trzech lat,
w stopniu przodownika Straży Więziennej - czterech lat,
w stopniu aspiranta Straży Więziennej - trzech lat,
w stopniu podkomisarza Straży Więziennej - trzech lat,
w stopniu komisarza Straży Więziennej - trzech lat,
w stopniu nadkomisarza Straży Więziennej - trzech lat.
Minister Sprawiedliwości w stosunku do wyższych funkcjonarjuszów a Główny Inspektor w stosunku do niższych funkcjonarjuszów mogą w poszczególnych przypadkach skrócić - nie więcej jednak jak o połowę - terminy służby, określone w art. 48, jeżeli przemawiają za tem względy tego rodzaju, jak: posiadane studja, szczególne uzdolnienie i wybitne zasługi.
Przodownicy Straży Więziennej, nie posiadający warunków, wymienionych w art. 15, wymaganych od kandydatów na wyższych funkcjonarjuszów Straży Więziennej, mogą wyjątkowo awansować na aspirantów, jeżeli odznaczyli się wybitnemi zdolnościami, położyli w służbie więziennej niepospolite zasługi i przesłużyli w Straży Więziennej co najmniej dziewięć lat, z czego w stopniu przodownika lat cztery.
Przy awansach na dalsze stanowiska w Straży Więziennej aspiranci Straży Więziennej, którzy awansowali z przodowników, awansują według ogólnych zasad.
Funkcjonarjuszom Straży Więziennej w przypadkach zasługujących na uwzględnienie, może być przyznana z funduszów państwowych bezprocentowa zaliczka podług zasad, stosowanych względem funkcjonarjuszów państwowych.
Uposażenie funkcjonarjuszów Straży Więziennej ulega zajęciu administracyjnemu, tudzież zapowiedzeniu i zajęciu sądowemu najwyżej do wysokości jednej piątej części sumy uposażenia, przypadającego do wypłaty, jeżeli zaś chodzi o roszczenia za alimenty - także do wysokości drugiej piątej części.
W razie zbiegu zapowiedzeń za alimenty i za inne należności lub długi, pierwszą piątą część uposażenia należy proporcjonalnie podzielić między alimenty i inne należności lub długi, drugą zaś piątą część przekazuje się wyłącznie na zaspokojenie samych tylko alimentów, jeżeliby na nie pierwsza piąta część, w razie zbiegu innych wierzycieli, nie wystarczała.
Wyłącza się zupełnie z pod zapowiedzeń i zajęć, wymienionych w artykule poprzednim:
Ustępowanie pod jakimkolwiek tytułem prawa do pobierania uposażenia jest wzbronione. Wszelka umowa, niezgodna z tym zakazem, jest nieważna.
Funkcjonarjuszom Straży Więziennej i ich najbliższej rodzinie zapewnia się opiekę lekarską i środki lecznicze w zakresie ustalonym dla funkcjonarjuszów państwowych.
Funkcjonarjusze Straży Więziennej, pełniący służbę w miejscowościach, w których korzystanie z pomocy lekarskiej, przewidziane w ustępie poprzednim, jest utrudnione, korzystają bezpłatnie z opieki lekarzy więziennych, a nadto ze środków leczniczych z aptek więziennych za zwrotem kosztów własnych apteki.
Funkcjonarjusze Straży Więziennej mają prawo do uposażenia emerytalnego, a wdowy i sieroty po nich do zaopatrzenia wdowiego i sierocego na zasadach, zawartych w ogólnych przepisach o zaopatrzeniu emerytalnem, przyczem z chwilą przyjęcia do służby funkcjonarjusze Straży Więziennej (art. 20) uważani są, o ile chodzi o prawa emerytalne, za mianowanych na stałe. Funkcjonarjuszowi Straży Więziennej, po ukończeniu pięciu lat rzeczywistej służby czynnej, następne lata służby czynnej liczą się do wymiaru emerytury w stosunku dwunastu miesięcy służby rzeczywistej za szesnaście miesięcy.
Funkcjonarjusz Straży Więziennej, który wskutek przestępstwa, popełnionego na jego osobie w związku ze służbą, lub nieszczęśliwego wypadku, doznanego z powodu lub w czasie pełnienia obowiązków służbowych, albo też w związku z ich pełnieniem, lub wskutek choroby zakaźnej, panującej epidemicznie w miejscu służby, utracił całkowicie zdolność do pracy zarobkowej, otrzymuje, niezależnie od zaopatrzenia emerytalnego, jednorazowe odszkodowanie w wysokości dwudziestoczterokrotnego pełnego uposażenia, pobranego w ostatnim miesiącu.
Jeżeli funkcjonarjusz Straży Więziennej z przyczyn, wymienionych wyżej, utracił życie, jednorazowe odszkodowanie, określone w ustępie pierwszym niniejszego artykułu, otrzymuje pozostała po nim wdowa, dzieci ślubne i uprawnione, niezależnie od pośmiertnego oraz zaopatrzenia emerytalnego.
Do wymienionego odszkodowania stosują się zasady regulujące wypłatę zaopatrzenia wdowiego i sierocego.
Postanowienia niniejszego artykułu nie uchylają przepisów, dotyczących szczególnego wymiaru zaopatrzenia emerytalnego, wdowiego i sierocego (art. 9, 11-13 ustawy z dnia 11 grudnia 1923 r. o zaopatrzeniu emerytalnem funkcjonarjuszów państwowych i zawodowych wojskowych (Dz. U. R. P. z 1931 r. Nr. 42, poz. 380), w brzmieniu ustawy z dnia 18 marca 1932 r. (Dz. U. R. P. Nr. 26, poz. 239).
Dzieci ślubne i uprawnione tych funkcjonarjuszów Straży Więziennej, którzy utracili życie wskutek przyczyn, wymienionych w artykule poprzednim, mają pierwszeństwo przy przyjmowaniu do państwowych zakładów naukowych i, do ukończenia lat osiemnastu, będą kształcone w tych zakładach na koszt Skarbu Państwa.