Dział 3 - Przepisy szczegółowe. - Służba wojskowa oficerów Wojska Polskiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1948.20.135

Akt utracił moc

Wersja od: 16 kwietnia 1948 r.

Dział  III.

Przepisy szczegółowe.

Rozdział  I.

Oficerowie zawodowi.

Art.  42.

Oficer zawodowy znajduje się:

a) w czynnej służbie lub

b) w stanie nieczynnym.

Art.  43.

1. Minister Obrony Narodowej albo upoważniona przez niego władza wojskowa przenosi oficera zawodowego w czynnej służbie w stan nieczynny w przypadkach:

a) przyjęcia urzędu ministra lub podsekretarza stanu albo stanowiska równorzędnego, z wyjątkiem urzędu Ministra lub Wiceministra Obrony Narodowej,

b) powołania na stanowisko w państwowej służbie cywilnej lub w innej służbie publicznej albo w przedsiębiorstwach państwowych,

c) dostania się do niewoli (internowania) lub zaginięcia na terenie działań wojennych.

2. Minister Obrony Narodowej lub upoważniona przez niego władza wojskowa może przenieść oficera zawodowego w czynnej służbie w stan nieczynny w przypadkach:

a) przyjęcia mandatu posła do Sejmu,

b) stwierdzonej przez wojskową komisję lekarską czasowej niezdolności oficera do czynnej służby,

c) na prośbę oficera.

3. Uposażenie oficera zawodowego przeniesionego w stan nieczynny oraz zaliczenie czasu przebywania w stanie nieczynnym do wysługi emerytalnej określają osobne przepisy.

4. Minister Obrony Narodowej może zaliczyć oficerowi zawodowemu okres pozostawania w stanie nieczynnym do czasu czynnej służby.

Art.  44.

Oficer zawodowy w stanie nieczynnym wraca do czynnej służby bez osobnego powołania:

a) po upływie czasu, na jaki został przeniesiony w stan nieczynny,

b) z chwilą ustania przyczyny, która w myśl art. 43 ust. 1 lit. c) spowodowała przeniesienie w stan nieczynny,

c) po zarządzeniu mobilizacji, z wyjątkiem przypadków:

– pełnienia urzędu ministra lub podsekretarza stanu albo - stanowiska równorzędnego,

– przeniesienia w stan nieczynny wskutek czasowej niezdolności do służby.

Art.  45.

W przypadkach przeniesienia oficera zawodowego w stan nieczynny na własną prośbę powołanie do czynnej służby może nastąpić z urzędu lub na prośbę przed upływem czasu, na jaki nastąpiło przeniesienie.

Art.  46.

1. Oficer zawodowy w czynnej służbie podlega opiniowaniu w sposób i na zasadach, które określa Minister Obrony Narodowej.

2. Oficerowi przysługuje prawo zaznajomienia się z treścią wydanej o nim opinii.

Art.  47.

1. Mianowanie oficera zawodowego w czasie pokoju na wyższy stopień nie może nastąpić wcześniej niż po przesłużeniu w stopniu:

chorążego, chorążego marynarki - 1 roku

podporucznika, podporucznika marynarki - 2 lat

porucznika, porucznika marynarki - 2 lat

kapitana, kapitana marynarki - 4 lat

majora, komandora podporucznika - 3 lat

podpułkownika, komandora porucznika - 3 lat.

2. Mianowanie oficerów zawodowych, którzy posiadają wojskowy stopień naukowy, oraz tych, którzy posiadają dyplom ukończenia szkoły akademickiej przydatnej do pełnienia służby w danej grupie specjalistów wojskowych - może nastąpić po przesłużeniu w poszczególnym stopniu czasu o 1 rok krótszego od określonego w ust. 1.

3. W przypadkach wyjątkowych, zasługujących na szczególne uwzględnienie z punktu widzenia potrzeb wojska, można mianować oficera zawodowego na wyższy stopień przed upływem terminów przewidzianych w ust. 1 i 2.

Art.  48.

Minister Obrony Narodowej przenosi oficera zawodowego, który nabył prawo do zaopatrzenia emerytalnego, w stan spoczynku:

a) w przypadku ustalenia przez wojskową komisję lekarską trwałej niezdolności oficera do wojskowej służby zawodowej,

b) na prośbę oficera - w razie uzyskania pełnej wysługi emerytalnej i osiągnięcia wieku 55 lat.

Art.  49.

Minister Obrony Narodowej może przenieść oficera zawodowego, który nabył prawo do zaopatrzenia emerytalnego, w stan spoczynku w przypadkach:

1) osiągnięcia wieku:

a) w korpusie generałów (admirałów) - 60 lat

b) w innych korpusach:

– oficerów sztabowych - 55 lat

– oficerów młodszych - 50 lat;

2) otrzymania dwukrotnie w ciągu 2-ch następujących po sobie lat opinii, stwierdzającej nieprzydatność do wojskowej służby zawodowej;

3) skazania prawomocnym wyrokiem sądu na karę pozbawienia wolności nie pociągającą za sobą utraty stopnia oficerskiego;

4) zawarcia związku małżeńskiego bez wymaganego zezwolenia władzy wojskowej;

5) pełnienia nadal po upływie czasu, na który nastąpiło przeniesienie w stan nieczynny, urzędu ministra, podsekretarza stanu lub na stanowisku równorzędnym, albo pozostawania nadal w cywilnej służbie państwowej lub w innej służbie publicznej albo w przedsiębiorstwach państwowych;

6) na prośbę oficera;

7) uzyskania pełnej wysługi emerytalnej;

8) zmniejszenia stanów liczbowych.

Art.  50.

Oficera zawodowego, który nie nabył prawa do zaopatrzenia emerytalnego, Minister Obrony Narodowej:

a) przenosi do rezerwy lub zwalnia od powszechnego obowiązku wojskowego w razie ustalenia przez wojskową komisję lekarską jego trwałej niezdolności do wojskowej służby zawodowej;

b) może przenieść do rezerwy w przypadkach określonych w art. 49 pkt 1), 2), 3), 4), 5), 6) i 8).

Rozdział  II.

Oficerowie rezerwy.

Art.  51.

Oficera rezerwy można również w czasie pokoju mianować na wyższe stopnie.

Art.  52.

1. Oficer rezerwy powołany w myśl obowiązujących przepisów na ćwiczenia wojskowe podlega każdorazowo opiniowaniu.

2. Prezydent Rzeczypospolitej może na wniosek Ministra Obrony Narodowej pozbawić oficera rezerwy stopnia oficerskiego w razie otrzymania przez niego dwukrotnie opinii, stwierdzającej nieprzydatność do służby wojskowej na stanowisku oficerskim.

3. Przepis art. 46 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art.  53.

Nieunormowane w niniejszym dekrecie obowiązki i prawa oficerów rezerwy w zakresie pełnienia służby wojskowej określają osobne przepisy.

Rozdział  III.

Oficerowie stanu spoczynku.

Art.  54.

Minister Obrony Narodowej może powołać oficera stanu spoczynku do czynnej służby jako oficera zawodowego:

1) na prośbę oficera,

2) z urzędu:

a) w przypadkach zwiększenia stanów liczbowych, z wyjątkiem oficerów przeniesionych w stan spoczynku zgodnie z przepisem art. 48,

b) w razie zarządzenia mobilizacji.

Art.  55.

1. Minister Obrony Narodowej może powoływać oficera stanu spoczynku na ćwiczenia wojskowe.

2. Rodzaj i czas trwania ćwiczeń określa Minister Obrony Narodowej.

3. Po odbyciu ćwiczeń oficer stanu spoczynku jest każdorazowo opiniowany.

Art.  56.

Oficera stanu spoczynku można mianować na wyższe stopnie.

Rozdział  IV.

Oficerowie tytularni.

Art.  57.

Oficer tytularny może pełnić:

a) służbę wojskową lub

b) inną służbę publiczną.

Art.  58.

1. Oficer tytularny pełni służbę wojskową na podstawie umowy. Warunki umów zawieranych z oficerami tytularnymi określa, w granicach obowiązujących w tej mierze przepisów, Minister Obrony Narodowej.

2. Do oficerów tytularnych wymienionych w ust. 1 stosuje się odpowiednio przepisy Działu I oraz Działu II Rozdziałów I, III, V, VI i VII.

Art.  59.

1. Właściwa władza naczelna w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej określa obowiązki i prawa oficerów tytularnych pełniących służbę, o której mowa w art. 57 lit. b).

2. Przez nadanie tytularnego stopnia oficerskiego osobom, wymienionym w ust. 1, stosunek do służby wojskowej tych osób nie ulega zmianie.