Rozdział 4 - Zasady mianowania oficerów. - Służba wojskowa oficerów Wojska Polskiego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1948.20.135

Akt utracił moc

Wersja od: 16 kwietnia 1948 r.

Rozdział  IV.

Zasady mianowania oficerów.

Art.  12.

1. Oficerów mianuje na poszczególne stopnie Prezydent Rzeczypospolitej na wniosek Ministra Obrony Narodowej.

2. Na stopień Marszałka Polski mianuje oficerów w czasie pokoju i w czasie wojny Prezydent Rzeczypospolitej za wyjątkowe zasługi dla Państwa i Wojska.

3. W czasie wojny mianuje oficerów do stopnia pułkownika włącznie Naczelny Dowódca, a na wyższe stopnie Prezydent Rzeczypospolitej na wniosek Naczelnego Dowódcy.

4. Prezydent Rzeczypospolitej mianuje oficerów na poszczególne stopnie w drodze zarządzeń.

Art.  13.

1. Warunkiem mianowania na pierwszy stopień oficerski w czasie pokoju jest ukończenie oficerskiej szkoły wojskowej.

2. W przypadkach wyjątkowych, zasługujących na szczególne uwzględnienie z punktu widzenia potrzeb wojska, można mianować na pierwszy stopień oficerski mimo nieukończenia oficerskiej szkoły wojskowej.

Art.  14.

1. Warunkiem mianowania na wyższy stopień oficerski jest posiadanie bezpośrednio niższego stopnia oficerskiego. Nie dotyczy to mianowania na stopień Marszałka Polski.

2. W przypadkach wyjątkowych, zasługujących na szczególne uwzględnienie z punktu widzenia potrzeb wojska, można mianować na wyższy stopień oficerski mimo nieposiadania bezpośrednio niższego stopnia oficerskiego lub nieposiadania stopnia oficerskiego.

Art.  15.

1. Mianowanie oficerów na wyższe stopnie następuje z wyboru na podstawie posiadanych kwalifikacji i w miarę wolnych stanowisk.

2. Kwalifikacje wymagane do mianowania na wyższe stopnie określają:

a) w czasie pokoju - Minister Obrony Narodowej,

b) w czasie wojny - Naczelny Dowódca.

Art.  16.

1. Oficera, przeciw któremu toczy się postępowanie karne lub przed oficerskim sądem honorowym, nie można mianować na wyższy stopień do czasu prawomocnego ukończenia postępowania.

2. Wyjątkowo można mianować oficera na wyższy stopień mimo toczącego się przeciw niemu postępowania karnego lub przed oficerskim sądem honorowym w sprawie mniejszej wagi.

Art.  17.

1. Oficera, który zmarł lub utracił zdolność do służby wojskowej wśród okoliczności, świadczących o jego wyjątkowych zasługach, można mianować na wyższy stopień niezależnie od istnienia warunków, wymaganych do mianowania.

2. Szeregowego, który zmarł lub utracił zdolność do służby wojskowej wśród okoliczności, świadczących o jego wyjątkowych zasługach, można mianować oficerem niezależnie od istnienia warunków wymaganych do mianowania.

Art.  18.

Ustanawia się w czasie pokoju jako datę mianowania oficerów dzień 22 lipca - z wyjątkiem przypadków:

a) mianowania na stopień Marszałka Polski,

b) mianowania oficerów w związku z ukończeniem szkół wojskowych, przy przeniesieniu w stan spoczynku oraz w przypadkach określonych w art. 17,

c) uznania przez Ministra Obrony Narodowej wyjątkowej potrzeby mianowania oficerów w innym terminie.

Art.  19.

Każdy oficer ma w swym stopniu starszeństwo określone datą. Data starszeństwa może być wcześniejsza od daty mianowania.

Art.  20.

Oficerów mianuje na stanowiska służbowe i zwalnia z nich:

a) w czasie pokoju - Minister Obrony Narodowej, z wyjątkiem przypadków, w których osobne przepisy zastrzegają to prawo Prezydentowi Rzeczypospolitej,

b) w czasie wojny - Naczelny Dowódca albo upoważnione przez nich władze wojskowe.

Art.  21.

1. Przepisów rozdziału niniejszego nie stosuje się do oficerów tytularnych.

2. Nadanie tytularnego stopnia oficerskiego do generała brygady (kontradmirała) włącznie, jak również orzeczenie o wygaśnięciu prawa do tytularnego stopnia oficerskiego - następuje w drodze zarządzenia Ministra Obrony Narodowej.