Rumunia-Polska. Konwencja o przymierzu odpornem. Bukareszt.1921.07.25.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1921.81.557

Akt utracił moc

Wersja od: 8 października 1921 r.

KONWENCJA

z dnia 25 lipca 1921 r.

o przymierzu odpornem między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Eumunji.

Przykład

NACZELNIK PAŃSTWA POLSKIEGO

JÓZEF PIŁSUDSKI

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czyni:

W myśl ustawy Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 lipca 1921 r. i po rozpatrzeniu i zbadaniu postanowień niniejszej Konwencji treści następującej:

KONWENCJA

o przymierzu odpornem między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Rumunji.

W silnem postanowieniu utrzymania pokoju uzyskanego za cenę tylu ofiar, Naczelnik Państwa Rzeczypospolitej Polskiej, i Jego Królewska Mość Król Rumunji, doszli do porozumienia co do zawarcia konwencji o przymierzu odpornem.

W tym celu zamianowali swoimi pełnomocnikami:

Naczelnik Państwa Rzeczypospolitej Polskiej, Księcia Eustachego Sapiehę, swego Ministra Spraw Zagranicznych,

Jego Królewska Mość Król Rumunji, Pana Take Jonesco Swego Ministra Spraw Zagranicznych,

którzy wręczywszy sobie nawzajem swoje pełnomocnictwa uznane za dobre i sporządzone we właściwej formie, zgodzili się co do następujących artykułów:

ARTYKUŁ I. Polska i Rumunja zobowiązują się wspomagać się wzajemnie na wypadek gdyby jedna z nich została zaatakowaną," bez dania powodu ze swej strony, na swych obecnych granicach wschodnich.

W następstwie tego na wypadek gdyby jedno z obydwu państw zostało bez dania powodu ze swej strony napadnięte, drugie będzie się uważało za będące w stanie wojny i udzieli mu zbrojnej pomocy.

ARTYKUŁ II. Celem uzgodnienia swych wysiłków pokojowych, obydwa Rządy zobowiązują się do porozumiewania się w kwestjach polityki zewnętrznej dotyczących ich stosunków z ich wschodnimi sąsiadami.

ARTYKUŁ III. Konwencja wojskowa określi sposób w jaki oba kraje udzielą sobie w danym wypadku pomocy.

Konwencja ta poddaną będzie tym samym warunkom jak i obecna konwencja co do czasu trwania i ewentualnego wypowiedzenia.

ARTYKUŁ IV. Jeżeli pomimo swych wysiłków pokojowych obydwa państwa znajdą się w stanie wojny obronnej stosownie do artykułu I, zobowiązują się nie rokować ani nie zawierać, ani zawieszeniu broni ani pokoju jedno bez drugiego.

ARTYKUŁ V. Czas trwania niniejszej konwencji oznacza się na lat piąć, począwszy od jej podpisania, lecz każdy z obydwu rządów może ją wypowiedzieć po dwóch latach, uprzedzając drugi rząd w sześć miesięcy naprzód.

ARTYKUŁ VI. Żadna z wysokich stron układających się nie będzie mogła zawrzeć przymierza z trzecim mocarstwem bez uprzedniego porozumienia się z drugą.

Wyłączone są od tego warunku przymierza zmierzające do utrzymania Traktatów, wspólnie już przez Rumunję i Polskę podpisanych.

Takie przymierza będą musiały jednak być podawane do wiadomości.

Rząd Polski oświadcza, że zna układy Rumunji z innymi państwami celem utrzymania traktatów w Trianon i Neuilly, układów które będą mogły być przekształcone na traktaty przymierza.

Rząd Rumuński oświadcza, że zna układy Polski z Republiką Francuską.

ARTYKUŁ VII. Niniejsza konwencja podaną zostanie dc wiadomości Ligi Narodów stosownie do traktatu Wersalskiego.

ARTYKUŁ VIII. Konwencja niniejsza będzie ratyfikowaną i dokumenta ratyfikacyjne będą wymienione w Bukareszcie możliwie rychło.

Na dowód czego pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i opatrzyli ją swymi pieczęciami.

Dane w Bukareszcie w dwóch egzemplarzach, dnia 3 marca 1921 r.

Uznaliśmy je i uznajemy za słuszne, oświadczamy, że konwencja niniejsza została przyjęta, ratyfikowana, zatwierdzona i przyrzekamy, że postanowienia jej będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód tego wydaliśmy akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej, w Warszawie dnia 18 lipca roku tysiąc dziewięćset dwudziestego pierwszego

PROTOKUŁ.

Niżej podpisani zebrali się w celu przeprowadzenia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych konwencji o przymierzu odpornem zawarłem w Bukareszcie dnia 3 Marca 1921 r. pomiędzy Rumunją a Rzecząpospolitą Polską, podpisanych przez Jego Królewską Mość Króla Rumunji i Pana Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Po zbadaniu i uznaniu dokumentów ratyfikacyjnych za dokładne i zgodne z sobą, dokonano ich wymiany.

Przy tej sposobności stwierdzono, że protokuły A, B i C oraz deklaracja, stanowiące część nierozdzielną z konwencją o przymierzu odpornem, będą uznane za ratyfikowane na równi z samą konwencją, aczkolwiek nie zostały zamieszczone w dokumencie ratyfikacyjnym.

Na dowód czego niżej podpisani sporządzili niniejszy protokuł, podpisali go w dwóch egzemplarzach i przyłożyli na nich swoje pieczęcie.

Działo się w Bukareszcie dnia 25 Lipca 1921.