Rozdział 2 - Pomoc prawna w sprawach karnych. - Rumunia-Polska. Konwencja dotycząca wydawania przestępców i pomocy prawnej w sprawach karnych. Bukareszt.1930.03.26.
Dz.U.1934.73.695
Akt utracił mocRozdział II.
Pomoc prawna w sprawach karnych.
Pomoc prawna w sprawach karnych.
Wysokie Układające się Strony zobowiązują się udzielać sobie wzajemnie, na prośbę, pomocy prawnej w sprawach karnych.
Pomoc prawna obejmuje:
Jednak wyroków karnych nie wykonywa się.
Prośba o pomoc prawną winna określać czynność, która ma być spełniona, a także zawierać wszelkie dane potrzebne do jej spełnienia.
Wnioski o doręczenie winny w szczególności zawierać adres odbiorcy i określenie rodzaju pisma lub dokumentu, który ma być doręczony.
Nadto należy w prośbie o pomoc prawną wymienić sprawę karną, dla której pomoc, jest potrzebna, podać nazwiska, zawód, miejsce zamieszkania i obywatelstwo wszystkich oskarżonych, przedstawić zwięźle stan faktyczny sprawy i powołać odnośne przepisy karne.
Do prośby o pomoc prawną i jej załączników oraz do wszelkiej korespondencji dotyczącej sprawy pomocy prawnej winny być dołączone należycie uwierzytelnione tłumaczenia na język państwa wezwanego, jeśli akty te nie są sporządzone w tym języku.
W stosunkach pomiędzy władzami sądowemi w okręgach sądów apelacyjnych - z jednej strony we Lwowie, z drugiej strony w Czerniowcach dołączanie tłumaczeń nie jest niezbędne.
Prośby o pomoc prawną i akta stwierdzające wykonanie tych próśb oraz wszelką inną korespondencję w sprawach pomocy prawnej będą władze sądowe i prokuratorskie jednego Państwa adresowały do władz sądowych i prokuratorskich drugiego Państwa i przesyłały w drodze dyplomatycznej.
Jednakże w okręgach sądów apelacyjnych - z jednej strony - we Lwowie, z drugiej - w Czerniowcach władze sądowe będą się z sobą komunikowały bezpośrednio.
W razie niewłaściwości władzy wezwanej należy prośbę o pomoc prawną z urzędu przekazać władzy właściwej tegoż Państwa a władzę wzywającą o tem zawiadomić.
Można odmówić pomocy prawnej:
Jeśli prośba o pomoc prawną dotyczy rewizji lub zajęcia i przesłania dowodów rzeczowych, natenczas uczyni się jej zadość tylko wówczas, jeżeli zachodzą warunki, od których w myśl postanowień niniejszej konwencji zależy wydanie.
Prośbę o pomoc prawną załatwia się w formie przepisanej przez prawo obowiązujące w państwie wezwanem.
Należy jednak uczynić zadość żądaniu władzy wzywającej, by została zachowana pewna szczególna forma postępowania, byleby forma ta nie sprzeciwiała się ustawodawstwu Państwa wezwanego.
Władza powołana do wykonania prośby o pomoc prawną winna stosować takie same środki przymusu, jakie stosuje przy wykonywaniu próśb o pomoc prawną pochodzących od władz krajowych.
Protokóły i akta, obejmujące wyniki wykonania prośby o pomoc prawną, należy zwracać Państwu wzywającemu bez dołączenia przekładów.
Jeżeli prośba dotyczy doręczenia, natenczas jako dowód doręczenia służy bądź potwierdzenie odbioru przez odbiorcę należycie datowane i uwierzytelnione, bądź zaświadczenie Państwa wezwanego, stwierdzające fakt, formę i datę doręczenia.
Jeżeli pismo przeznaczone do doręczenia przesłano w dwóch egzemplarzach, wówczas potwierdzenie odbioru lub zaświadczenie należy umieścić na jednym z tych egzemplarzy lub je do niego dołączyć. Egzemplarz ten należy zwrócić władzy wzywającej.
Jeżeli pomoc prawna polega na zatrzymaniu i przesłaniu przedmiotów, określonych w art. 19 p. 2, wówczas mają zastosowanie przepisy art. 15 ust. 3 i 4.
Jeżeli w sprawie karnej, toczącej się w sądzie jednej z Wysokich Układających się Stron, uznano za potrzebne wezwać do osobistego stawienia się świadka lub biegłego, znajdującego się na terytorjum drugiej Strony, władza właściwa tejże Strony doręcza im odpowiednie wezwania.
Koszty takiego stawiennictwa ponosi Państwo wzywające, w wezwaniu winna być wymieniona suma, którą ma otrzymać świadek bądź biegły z tytułu kosztów podróży i pobytu, jak również suma zaliczki, którą Państwo wezwane może mu wypłacić z zastrzeżeniem zwrotu przez Państwo wzywające, gdy tylko osoba wezwana oświadczy gotowość uczynienia zadość wezwaniu.
Żaden świadek lub biegły, bez względu na swoje obywatelstwo, znajdujący się na terytorjum jednej Wysokiej Układającej się Strony, który na wezwanie stawił się dobrowolnie przed sądem drugiej Strony, nie może być tutaj ścigany, przytrzymany ani nie można na nim wykonać kary z jakiegokolwiek powodu za czyny lub z powodu skazań, poprzedzających stawiennictwo.
Osoby te tracą jednak ten przywilej, jeśli z własnej winy nie opuszczą terytorjum Państwa wzywającego w ciągu siedmiu dni od chwili, gdy ich obecność u władz sądowych przestała być potrzebna.
Jeżeli osoba wezwana znajduje się w więzieniu na terytorjum Państwa wezwanego, wówczas można zgodzić się na jej stawienie się pod warunkiem, że osoba ta wyrazi na to swą zgodę, i z jednoczesnem zobowiązaniem się do odesłania jej w czasie jak najkrótszym. Prośbie takiej można odmówić tylko ze szczególnych przyczyn.
Nie zwraca się wzajemnie żadnych opłat i wydatków, spowodowanych udzieleniem pomocy prawnej w sprawach karnych, z wyjątkiem odszkodowania wypłaconego świadkom lub biegłym.
Wysokość tych opłat i wydatków winna jednak być podana do wiadomości Państwa wzywającego, aby ono mogło ściągnąć je od osoby obowiązanej do ich zwrotu. Suma ściągnięta zostanie zwrócona Państwu wezwanemu.
Wysokie Układające się Strony zobowiązują się przesyłać sobie wzajemnie, bez wszelkich opłat, odpisy kart karnych lub wyciągi z prawomocnych wyroków skazujących, które dotyczą obywateli drugiego Państwa. Oba Państwa będą się ponadto wzajemnie zawiadamiały o dalszych orzeczeniach, odnoszących się do takich wyroków.
Postanowienia ustępu poprzedniego nie mają zastosowania, gdy według przepisów obowiązujących w okręgu sądu, który wydał wyrok, wyroku takiego nie wnosi się do rejestru karnego.
Zawiadomienia wzajemne, o których mowa w ustępie pierwszym, winny odbywać się drogą dyplomatyczną i w języku Państwa, od którego pochodzą.
Ministerstwa Sprawiedliwości Wysokich Układających się Stron będą sobie, na żądanie, udzielały wyjaśnień o ustawodawstwie obowiązującem na terytorjum ich Państw a w danym razie o orzecznictwie, dotyczącem określonych kwestyj.
Jeśliby obywatel jednej z Wysokich Układających się Stron lub Państwo samo było stroną cywilną w postępowaniu karnem, toczącem się na terytorjum drugiej Strony, ta ostatnia Strona zobowiązuje się przyznać im wszystkie te uprawnienia, które jej ustawodawstwo przyznaje obywatelom własnym.
Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana a dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie jak najrychlej.
Wejdzie ona w życie w dwa miesiące po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.
Konwencja niniejsza może być wypowiedziana, a w tym wypadku skutki jej ustaną po upływie 6 miesięcy od wypowiedzenia, notyfikowanego przez jedną lub drugą z Wysokich Układających się Stron.
Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.
Sporządzono w dwóch egzemplarzach, w Bukareszcie, 26 marca 1930 r.
M. P. J. Szembek M. P. G. G. Mironesco
Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.
W Warszawie, dnia 8 kwietnia 1932 r.