Rumunia-Polska. Konwencja dotycząca wydawania przestępców i pomocy prawnej w sprawach karnych. Bukareszt.1930.03.26.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.73.695

Akt utracił moc

Wersja od: 20 sierpnia 1934 r.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Rumunji, dotycząca wydawania przestępców i pomocy prawnej w sprawach karnych, podpisana w Bukareszcie, w dniu 26 marca 1930 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 18 lutego 1932 r. - Dz. U. R. P. Nr. 24, poz. 181).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego szóstego marca tysiąc dziewięćset trzydziestego roku podpisana została w Bukareszcie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Rumunji konwencja, dotycząca wydawania przestępców i pomocy prawnej w sprawach karnych, o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

pomiędzy Polską a Rumunją, dotycząca wydawania przestępców i pomocy prawnej w sprawach karnych.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL RUMUNJI

pragnąc uregulować sprawy, dotyczące wydawania przestępców i pomocy prawnej w sprawach karnych,

postanowili zawrzeć konwencję i w tym celu zamianowali jako Pełnomocników;

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Jego Ekscelencję hr. Jana SZEMBEKA, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Polski w Bukareszcie,

Jego Królewska Mość Król Rumunji:

Jego Ekscelencję Pana Georges G. MIRONESCO, Ministra Sekretarza Stanu w Departamencie Spraw Zagranicznych,

którzy, po wymianie swych pełnomocnictw uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na postanowienia następujące:

Rozdział  pierwszy.

Wydawanie przestępców.

Artykuł  1.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się wydawać sobie wzajemnie, na żądanie, osoby znajdujące się na obszarze jednej z Nich, ścigane lub skazane przez sądy drugiej Strony za czyny, które według ustaw zarówno jednego jak drugiego Państwa, obowiązujących chociażby w jednej tylko ich dzielnicy, zagrożone są karą pozbawienia wolności na przeciąg dwóch lat lub karą cięższą.

Artykuł  2.

Wysokie Układające się Strony nie wydają obywateli własnych, a Rzeczpospolita Polska nie wydaje ponadto obywateli W. M. Gdańska.

Jeżeli przed otrzymaniem przez Państwo wezwane wniosku ekstradycyjnego osoba, której wydania zażądano, wniosła do władz Państwa wezwanego prośbę o nadanie jej obywatelstwa, natenczas Państwo to może rozstrzygnięcie wniosku ekstradycyjnego odłożyć aż do rozstrzygnięcia prośby o nadanie obywatelstwa.

Jednakże jeżeli prośbie o wydanie odmówiono z powodu, że osoba ścigana jest lub stała się obywatelem Państwa wezwanego, Wysokie Układające się Strony zobowiązują się ścigać i sądzić według swego ustawodawstwa odnośnych swych obywateli w ten sam sposób, jak gdyby czyn został popełniony na ich własnem terytorjum.

Artykuł  3.

Państwo wezwane odmówi wydania:

a) z powodu przestępstw politycznych lub czynów będących w związku z przestępstwem politycznem.

Za przestępstwo polityczne ani za czyn pozostający w związku z takiem przestępstwem nie będzie uważany zamach na życie naczelnika jakiegokolwiek państwa lub członka jego rodziny, jeśli zamach ten będzie stanowił zabójstwo (morderstwo) lub usiłowanie bądź uczestnictwo w tym czynie.

Nie będą również uważane za przestępstwa polityczne czyny polegające na podrabianiu lub przerabianiu pieniędzy i na puszczaniu w obieg pieniędzy fałszywych, ani czyny podstępne polegające na wytwarzaniu, przyjmowaniu lub nabywaniu narzędzi lub innych przedmiotów przeznaczonych z swej istoty do wytwarzania fałszywych pieniędzy lub przerabiania pieniędzy. Dotyczy to również usiłowania tych przestępstw i uczestniczenia w czynach wyżej wymienionych.

Tylko Państwo wezwane rozstrzyga o tem, czy przestępstwo popełnione jest lub nie jest przestępstwem politycznem;

b) z powodu przestępstw o charakterze ściśle wojskowym;

c) z powodu przestępstw o charakterze wyłącznie prasowym;

d) z powodu czynów wykraczających tylko przeciw ustawom celnym, podatkowym lub innym ustawom skarbowym;

e) z powodu przestępstw, ściganych wyłącznie na podstawie skargi strony obrażonej, a których ściganie może być umorzone przez zrzeczenie się skargi;

f) jeżeli ściganie jest, według ustaw Państwa wezwanego, zastrzeżone wyłącznie własnemu sądownictwu tego Państwa;

g) leżeli według ustaw obowiązujących we wszystkich dzielnicach Państwa wezwanego zachodzi przyczyna umorzenia ścigania lub kary;

h) jeżeli przeciw osobie, której wydania zażądano, z powodu tego samego przestępstwa toczyło się na obszarze Państwa wezwanego postępowanie karne, które zostało zakończone wyrokiem lub w inny sposób, chyba że według ustaw tego państwa zachodzą warunki wznowienia postępowania.

Jednakże uniewinnienie lub umorzenie postępowania nie stanowi przeszkody do wydania, jeżeli nastąpiło z tego tylko powodu, że przestępstwo zostało popełnione zagranicą.

Artykuł  4.

Wydania można odmówić, jeżeli przeciw osobie, której wydania zażądano, toczy się na obszarze Państwa wezwanego postępowanie karne z powodu tego samego przestępstwa.

Artykuł  5.

Wydanie osoby ściganej lub skazanej za przestępstwa, za które według ustaw Państwa wzywającego grozi kara śmierci lub ogólnej konfiskaty majątku, będzie uzależnione od formalnego zapewnienia udzielonego zgóry drogą dyplomatyczną Państwu wezwanemu, że kary powyższe nie zostaną zastosowane.

Artykuł  6.

Jeżeli osoba, której wydania zażądano, w Państwie wezwanem jest ścigana lub została skazana za inne przestępstwo aniżeli to, z powodu którego zażądano wydania, wówczas można odroczyć wykonanie ekstradycji aż do ukończenia postępowania karnego lub, w wypadku skazania, aż do wykonania kary. Odroczenie to nie będzie stanowiło przeszkody do powzięcia bezzwłocznie samej decyzji w sprawie wydania.

Gdyby jednak odroczenie wydania, o którem mowa w ust. 1, mogło pociągnąć za sobą według ustaw Państwa wzywającego przedawnienie lub inne ważne przeszkody, szkodliwe dla ścigania, wówczas można zezwolić na wydanie tymczasowe osoby ściganej, chyba że sprzeciwiałyby się temu względy szczególne, i pod warunkiem, że osoba wydana zostanie odesłana natychmiast, gdy tylko ukończone zostaną w Państwie wzywającem czynności śledcze, dla których uskutecznienia żądano wydania tymczasowego.

Artykuł  7.

Jeżeli jedna z Wysokich Układających się Stron żąda wydania osoby, o której wydanie z powodu tego samego czynu zgłosiły żądania również inne Państwa, osoba ta zostanie wydana Państwu, na którego terytorjum czyn został popełniony. Jeśli to Państwo nie żąda wydania lub jeśli dany czyn został popełniony na terytorjum kilku Państw, lub jeśli zachodzą wątpliwości co do miejsca jego popełnienia, należy osobę ściganą wydać Państwu, którego jest obywatelem. Jeśli i to Państwo nie żąda wydania, osobę ściganą należy wydać Państwu, które zażądało pierwsze wydania.

Jeśli kilka Państw żąda wydania tej samej osoby z powodu różnych czynów, osoba ta zostanie wydana Państwu, którego jest obywatelem. Jeśli to Państwo wydania nie żąda, osoba ta zostanie wydana Państwu, które żąda wydania z powodu czynu, zagrożonego karą najcięższą. Gdyby wszystkie czyny były zagrożone karami równemi, zezwolenie na wydanie otrzyma Państwo, które pierwsze przedstawiło odnośne żądanie.

Postanowienia tego artykułu nie naruszają ewentualnych zobowiązań zaciągniętych przez którąkolwiek z Wysokich Układających się Stron wobec innych Państw.

Artykuł  8.

Osobę wydaną wolno ścigać lub wolno na niej wykonać karę z powodu przestępstwa popełnionego przed wydaniem, które nie było objęte zezwoleniem na wydanie, tylko w następujących przypadkach:

1) jeżeli Państwo, które przestępcę wydało, na to dodatkowo się zgodzi; zgody tej odmówić nie można, leżeli zachodzą warunki uzasadniające w myśl niniejszej konwencji żądanie wydania;

2) jeżeli osoba wydana oświadczy swą zgodę na to; oświadczenie takie winno być złożone do protokółu sądowego, którego odpis uwierzytelniony należy przesłać Państwu, które przestępcę wydało; postanowienie to nie ma zastosowania do przestępstw, co do których wydanie jest niedopuszczalne (art. 3);

3) jeżeli osoba wydana w ciągu miesiąca po ukończeniu postępowania karnego albo, w razie skazania, po wykonaniu lub darowaniu kary zaniedba z własnej winy opuścić obszar Państwa, któremu ją wydano, albo jeśli z własnej woli tam powróci.

Artykuł  9.

Osobę wydaną wolno wydać dalej Państwu trzeciemu tylko pod warunkiem, że Państwo, z którego ją sprowadzono, uprzednio się na to zgodziło, albo jeśli zachodzą warunki, wymienione w art. 8 p. 1 do 3.

Artykuł  10.

Wniosek o wydanie winien być przesłany w drodze dyplomatycznej. We wniosku tym winno być podane obywatelstwo osoby, której wydania się żąda.

Do wniosku o wydanie należy dołączyć: nakaz aresztowania wydany przez właściwy sąd, albo prawomocny wyrok skazujący, albo jakikolwiek inny akt sądowy posiadający tę samą moc. W dokumentach powyższych, dołączonych do wniosku ekstradycyjnego, winno być określone przestępstwo, do którego odnosi się żądanie ekstradycyjne, z krótkiem przedstawieniem stanu faktycznego i z przytoczeniem tekstu przepisów karnych, mających zastosowanie. Przy przestępstwach przeciw własności należy też, o ile można, podać wysokość szkody wyrządzonej lub zamierzonej.

Pożądane jest zamieszczenie bądź we wniosku ekstradycyjnym, bądź w którymkolwiek z dołączonych do niego dokumentów - rysopisu osoby, której wydania się żąda, oraz dołączenia jej fotografji i przytoczenie wszelkich innych okoliczności, mogących służyć do stwierdzenia tożsamości osoby. Powyższe dokumenty winny być przedstawione w oryginałach lub w wierzytelnych odpisach.

Do wniosku o wydanie i do jego załączników winny być dołączone należycie uwierzytelnione tłumaczenia na język Państwa wezwanego, o ile dokumenty te nie są sporządzone w tym języku.

Artykuł  11.

O ile wydanie odrazu nie wydaje się niedopuszczalnem, Państwo wezwane przedsięweźmie bezzwłocznie wszelkie środki potrzebne do zatrzymania osoby ściganej i zapobieżenia jej ucieczce. Gdyby zachodziły wątpliwości co do tego, czy można zgodzić się na wydanie, można zażądać od Państwa wzywającego wyjaśnień.

Gdyby Państwo to w ciągu 4 tygodni, licząc od wysłania odnośnego pisma, nie nadesłało wystarczających wyjaśnień, można środki zabezpieczające uchylić. Termin ten może być, na uzasadnione żądanie, przedłużony.

Artykuł  12.

W wypadkach nagłych należy nawet przed otrzymaniem wniosku ekstradycyjnego osobę ściganą tymczasowo zaaresztować, jeśli wydanie nie wydaje się odrazu niedopuszczalnem, a to na podstawie pisma powołującego się wyraźnie na istnienie jednego z dokumentów, wyszczególnionych w art. 10 ust. 2, i wymieniającego rodzaj czynu karygodnego.

Pisma takie mogą być przesyłane przez sądy, urzędy prokuratorskie i władze bezpieczeństwa (policyjne) Państwa wzywającego bezpośrednio do właściwych władz Państwa wezwanego, pocztą lub telegraficznie.

Nawet w braku jakiegokolwiek wniosku należy zarządzić tymczasowe zaaresztowanie osoby, która została na terytorjum jednego z obu Państw wyśledzona wskutek ogłoszenia, zamieszczonego w dzienniku policyjnym tegoż Państwa na żądanie Państwa wzywającego.

Artykuł  13.

O dniu i miejscu tymczasowego zaaresztowania w wypadkach nagłych należy bezzwłocznie i bezpośrednio zawiadomić władzę wzywającą i ścigającą tudzież Ministerstwo Sprawiedliwości Państwa wezwanego.

Osobę tymczasowo zaaresztowaną należy wypuścić na wolność, jeżeli w przeciągu 30 dni od dnia zaaresztowania władza, która dokonała aresztowania, nie otrzyma jednego z dokumentów, wyszczególnionych w art. 10 ust. 2. Na żądanie uzasadnione areszt ten można jednak przedłużyć o dni 14.

W wypadkach wspomnianych w poprzednim ustępie przesłanie dokumentów może nastąpić w drodze bezpośredniej.

Osobę tymczasowo zaaresztowaną można wypuścić na wolność, jeżeli w przeciągu sześciu tygodni od dnia jej zaaresztowania Ministerstwo Spraw Zagranicznych Państwa wezwanego nie otrzyma wniosku o wydanie.

Artykuł  14.

Osoba zaaresztowana w myśl postanowień art. 11, 12, 13 nie może być zwolniona za kaucją ani za poręczeniem.

Artykuł  15.

Wszelkie przedmioty pochodzące z przestępstwa lub mogące służyć do udowodnienia przestępstwa, które w chwili schwytania osoby ściganej znajdowały się w jej posiadaniu, lub później zostały wykryte, - należy zająć i wydać Państwu wzywającemu równocześnie z oskarżonym.

Wydanie przedmiotów, określonych w ust. 1 nastąpi także i wówczas, gdy wydanie przestępcy byłoby wprawdzie dopuszczalne, ale z powodu jego śmierci lub ucieczki nie może nastąpić.

Państwo wezwane o wydanie przedmiotów, określonych w ust. 1 może je tymczasowo zatrzymać, jeżeli potrzebuje ich samo do przeprowadzenia przewodu karnego.

Zezwalając na wydanie przedmiotów wspomnianych w niniejszym artykule, Państwo wezwane będzie mogło poczynić wszelkie zastrzeżenia, jakie będzie uważało za wskazane dla zachowania praw osób trzecich.

Artykuł  16.

Każde Państwo ponosi samo, bez regresu do drugiej Strony Umawiającej się, wszelkie koszty i opłaty, które spowodowane zostały w obrębie jego terytorjum postępowaniem w sprawie wydania przestępcy lub przedmiotów, wymienionych w art. 15, a między innemi, koszty zaaresztowania, utrzymania i przewozu osoby ściganej oraz przechowywania i przewozu wspomnianych przedmiotów.

Państwo wydające winno jednak zawiadomić Państwo wzywające o wysokości powyższych kosztów, aby to ostatnie Państwo mogło je ściągnąć od osoby zobowiązanej do ich zwrotu. Sumy ściągnięte zostaną zwrócone Państwu wezwanemu.

Artykuł  17.

Jeżeli trzecie Państwo wydaje przestępcę jednej z Wysokich Układających się Stron, wówczas druga Strona zezwoli, na żądanie, na przewóz ekstradenta przez swoje terytorjum.

Warunki, określone w art. 1, 2, 3, 5 i 10 stosują się również do przewiezienia.

Wszelkie koszty, związane z przewozem oskarżonego a powstałe na obszarze Państwa wezwanego, winno zwrócić Państwo wzywające.

Rozdział  II.

Pomoc prawna w sprawach karnych.

Artykuł  18.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się udzielać sobie wzajemnie, na prośbę, pomocy prawnej w sprawach karnych.

Artykuł  19.

Pomoc prawna obejmuje:

1) doręczanie wszelkich pism, dotyczących przewodu sądowego, nie wyłączając wyroków;

2) badanie oskarżonych, świadków i biegłych, oględziny, rewizje, zajęcie i wydanie wszelkich przedmiotów pochodzących z przestępstwa lub mogących służyć do udowodnienia przestępstwa (dowodów rzeczowych) i wszelkie inne czynności śledcze;

3) przesyłanie dokumentów, akt sądowych, jak również odpisów z tych akt;

4) udzielanie wyjaśnień z rejestrów karnych.

Jednak wyroków karnych nie wykonywa się.

Artykuł  20.

Prośba o pomoc prawną winna określać czynność, która ma być spełniona, a także zawierać wszelkie dane potrzebne do jej spełnienia.

Wnioski o doręczenie winny w szczególności zawierać adres odbiorcy i określenie rodzaju pisma lub dokumentu, który ma być doręczony.

Nadto należy w prośbie o pomoc prawną wymienić sprawę karną, dla której pomoc, jest potrzebna, podać nazwiska, zawód, miejsce zamieszkania i obywatelstwo wszystkich oskarżonych, przedstawić zwięźle stan faktyczny sprawy i powołać odnośne przepisy karne.

Artykuł  21.

Do prośby o pomoc prawną i jej załączników oraz do wszelkiej korespondencji dotyczącej sprawy pomocy prawnej winny być dołączone należycie uwierzytelnione tłumaczenia na język państwa wezwanego, jeśli akty te nie są sporządzone w tym języku.

W stosunkach pomiędzy władzami sądowemi w okręgach sądów apelacyjnych - z jednej strony we Lwowie, z drugiej strony w Czerniowcach dołączanie tłumaczeń nie jest niezbędne.

Artykuł  22.

Prośby o pomoc prawną i akta stwierdzające wykonanie tych próśb oraz wszelką inną korespondencję w sprawach pomocy prawnej będą władze sądowe i prokuratorskie jednego Państwa adresowały do władz sądowych i prokuratorskich drugiego Państwa i przesyłały w drodze dyplomatycznej.

Jednakże w okręgach sądów apelacyjnych - z jednej strony - we Lwowie, z drugiej - w Czerniowcach władze sądowe będą się z sobą komunikowały bezpośrednio.

W razie niewłaściwości władzy wezwanej należy prośbę o pomoc prawną z urzędu przekazać władzy właściwej tegoż Państwa a władzę wzywającą o tem zawiadomić.

Artykuł  23.

Można odmówić pomocy prawnej:

1) jeżeli żądana czynność nie należy, w Państwie wezwanem, do zakresu działania władz sądowych;

2) jeżeli Państwo wezwane uważa, że udzielenie pomocy prawnej mogłoby naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub jego bezpieczeństwo;

3) jeżeli chodzi o taki czyn, który według ustaw Państwa wezwanego nie podlega karze lub stanowi przestępstwo polityczne albo ściśle wojskowe;

4) jeżeli postępowanie karne, wszczęte w Państwie wzywającem, odnosi się do obywatela państwa wezwanego, nie przebywającego na terytorjum państwa wzywającego;

5) jeżeli osobie wezwanej grozi się, na wypadek niestawienia się, zarządzeniami przymusowemi lub innemi sankcjami;

6) przesłania akt i dokumentów można odmówić nadto wówczas, gdyby zachodziły szczególniejsze trudności co do tego przesłania. Jednakże w tym przypadku odmowa nie będzie stanowiła przeszkody do udzielenia odpisów, które zostaną sporządzone na koszt Państwa wzywającego.

Artykuł  24.

Jeśli prośba o pomoc prawną dotyczy rewizji lub zajęcia i przesłania dowodów rzeczowych, natenczas uczyni się jej zadość tylko wówczas, jeżeli zachodzą warunki, od których w myśl postanowień niniejszej konwencji zależy wydanie.

Artykuł  25.

Prośbę o pomoc prawną załatwia się w formie przepisanej przez prawo obowiązujące w państwie wezwanem.

Należy jednak uczynić zadość żądaniu władzy wzywającej, by została zachowana pewna szczególna forma postępowania, byleby forma ta nie sprzeciwiała się ustawodawstwu Państwa wezwanego.

Władza powołana do wykonania prośby o pomoc prawną winna stosować takie same środki przymusu, jakie stosuje przy wykonywaniu próśb o pomoc prawną pochodzących od władz krajowych.

Protokóły i akta, obejmujące wyniki wykonania prośby o pomoc prawną, należy zwracać Państwu wzywającemu bez dołączenia przekładów.

Artykuł  26.

Jeżeli prośba dotyczy doręczenia, natenczas jako dowód doręczenia służy bądź potwierdzenie odbioru przez odbiorcę należycie datowane i uwierzytelnione, bądź zaświadczenie Państwa wezwanego, stwierdzające fakt, formę i datę doręczenia.

Jeżeli pismo przeznaczone do doręczenia przesłano w dwóch egzemplarzach, wówczas potwierdzenie odbioru lub zaświadczenie należy umieścić na jednym z tych egzemplarzy lub je do niego dołączyć. Egzemplarz ten należy zwrócić władzy wzywającej.

Artykuł  27.

Jeżeli pomoc prawna polega na zatrzymaniu i przesłaniu przedmiotów, określonych w art. 19 p. 2, wówczas mają zastosowanie przepisy art. 15 ust. 3 i 4.

Artykuł  28.

Jeżeli w sprawie karnej, toczącej się w sądzie jednej z Wysokich Układających się Stron, uznano za potrzebne wezwać do osobistego stawienia się świadka lub biegłego, znajdującego się na terytorjum drugiej Strony, władza właściwa tejże Strony doręcza im odpowiednie wezwania.

Koszty takiego stawiennictwa ponosi Państwo wzywające, w wezwaniu winna być wymieniona suma, którą ma otrzymać świadek bądź biegły z tytułu kosztów podróży i pobytu, jak również suma zaliczki, którą Państwo wezwane może mu wypłacić z zastrzeżeniem zwrotu przez Państwo wzywające, gdy tylko osoba wezwana oświadczy gotowość uczynienia zadość wezwaniu.

Żaden świadek lub biegły, bez względu na swoje obywatelstwo, znajdujący się na terytorjum jednej Wysokiej Układającej się Strony, który na wezwanie stawił się dobrowolnie przed sądem drugiej Strony, nie może być tutaj ścigany, przytrzymany ani nie można na nim wykonać kary z jakiegokolwiek powodu za czyny lub z powodu skazań, poprzedzających stawiennictwo.

Osoby te tracą jednak ten przywilej, jeśli z własnej winy nie opuszczą terytorjum Państwa wzywającego w ciągu siedmiu dni od chwili, gdy ich obecność u władz sądowych przestała być potrzebna.

Jeżeli osoba wezwana znajduje się w więzieniu na terytorjum Państwa wezwanego, wówczas można zgodzić się na jej stawienie się pod warunkiem, że osoba ta wyrazi na to swą zgodę, i z jednoczesnem zobowiązaniem się do odesłania jej w czasie jak najkrótszym. Prośbie takiej można odmówić tylko ze szczególnych przyczyn.

Artykuł  29.

Nie zwraca się wzajemnie żadnych opłat i wydatków, spowodowanych udzieleniem pomocy prawnej w sprawach karnych, z wyjątkiem odszkodowania wypłaconego świadkom lub biegłym.

Wysokość tych opłat i wydatków winna jednak być podana do wiadomości Państwa wzywającego, aby ono mogło ściągnąć je od osoby obowiązanej do ich zwrotu. Suma ściągnięta zostanie zwrócona Państwu wezwanemu.

Artykuł  30.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się przesyłać sobie wzajemnie, bez wszelkich opłat, odpisy kart karnych lub wyciągi z prawomocnych wyroków skazujących, które dotyczą obywateli drugiego Państwa. Oba Państwa będą się ponadto wzajemnie zawiadamiały o dalszych orzeczeniach, odnoszących się do takich wyroków.

Postanowienia ustępu poprzedniego nie mają zastosowania, gdy według przepisów obowiązujących w okręgu sądu, który wydał wyrok, wyroku takiego nie wnosi się do rejestru karnego.

Zawiadomienia wzajemne, o których mowa w ustępie pierwszym, winny odbywać się drogą dyplomatyczną i w języku Państwa, od którego pochodzą.

Artykuł  31.

Ministerstwa Sprawiedliwości Wysokich Układających się Stron będą sobie, na żądanie, udzielały wyjaśnień o ustawodawstwie obowiązującem na terytorjum ich Państw a w danym razie o orzecznictwie, dotyczącem określonych kwestyj.

Artykuł  32.

Jeśliby obywatel jednej z Wysokich Układających się Stron lub Państwo samo było stroną cywilną w postępowaniu karnem, toczącem się na terytorjum drugiej Strony, ta ostatnia Strona zobowiązuje się przyznać im wszystkie te uprawnienia, które jej ustawodawstwo przyznaje obywatelom własnym.

Artykuł  33.

Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana a dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie jak najrychlej.

Wejdzie ona w życie w dwa miesiące po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Konwencja niniejsza może być wypowiedziana, a w tym wypadku skutki jej ustaną po upływie 6 miesięcy od wypowiedzenia, notyfikowanego przez jedną lub drugą z Wysokich Układających się Stron.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach, w Bukareszcie, 26 marca 1930 r.

M. P. J. Szembek M. P. G. G. Mironesco

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 8 kwietnia 1932 r.