Rozdział 2 - Rozmieszczanie więźniów w celach wspólnych. - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

Rozdział  II.

Rozmieszczanie więźniów w celach wspólnych.

§ 97. Przy wyznaczaniu poszczególnym więźniom miejsc w celach wspólnych należy, w miarę możności, uwzględniać ich wiek, rodzaj przestępstwa i kary, poziom moralny oraz stanowisko społeczne.

Więźniów recydywistów lub więźniów, którzy popełnili przestępstwo ze szczególnie niskich pobudek, albo którzy wpływem swoim mogliby oddziaływać demoralizująco, nie wolno osadzać w jednych i tych samych wspólnych celach z więźniami nie należącymi do tych kategoryj.

Więźniów, ukaranych po raz pierwszy, należy umieszczać w celach osobnych.

§ 98. W celu zapobieżenia zboczeniom płciowym, cele wspólne winny być zajęte przynajmniej przez trzech więźniów.

§ 99. Osoby podejrzane o dokonanie tego samego przestępstwa, należy umieszczać w różnych celach, możliwie od siebie odległych. Takich więźniów nie wolno również wysyłać razem do kaplicy, na przechadzkę, do kąpieli i t. p.

W oddziałach, przeznaczonych dla kobiet, nie wolno osadzać w tej samej celi wspólnej:

a) matek, mających przy sobie dzieci, oraz

b) kobiet, które zajmowały się nierządem, były albo są uwięzione pod zarzutem takich przestępstw,

- razem z kobietami, nie należącemi do tych kategoryj.

Więźniów chorych, nie wymagających szpitalnego leczenia, zwłaszcza gruźliczych, nie wolno pomieszczać razem ze zdrowymi; należy dla nich przeznaczać cele osobne.

Wyjątki od powyższych postanowień, wynikające z warunków miejscowych, uzależnia się od opinji lekarskiej i decyzji władz, sprawujących nadzór penitencjarny.

§ 100. Prośby więźniów o osadzenie w celi jednoosobowej lub w innej celi wspólnej, uzasadnione ujemnym wpływem otoczenia lub przykrością pozostawania ze współwięźniami, mają być uwzględniane, o ile to tylko w warunkach miejscowych jest możliwe.