Dział 2 - SEGREGACJA WIĘŹNIÓW - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

DZIAŁ  II.

SEGREGACJA WIĘŹNIÓW

Rozdział  I.

Rozmieszczanie więźniów w oddziałach.

§ 94. Więźniów:

a) płci żeńskiej,

b) nieletnich do lat 17,

c) śledczych,

d) recydywistów

umieszczać należy w oddzielnych więzieniach, a w razie niemożności - w osobnych oddziałach.

W miarę możności, oddzielać należy więźniów niepełnoletnich od reszty więźniów.

Osadzanie w jednej celi wspólnej więźniów śledczych z karnymi może następować w wyjątkowych przypadkach z upoważnienia władz, do których dyspozycji więźniowie pozostają.

§ 95. W więzieniach wyodrębniać należy oddziały dla osób, skazanych na kary:

a) ciężkiego więzienia,

b) więzienia, zastępującego dom poprawy,

c) więzienia.

W więzieniach, przeznaczonych do wykonywania również kary aresztu lub twierdzy, winny być wyodrębniane ponadto oddziały dla osób, odbywających te kary.

Wyjątki wynikające z warunków miejscowych, zależą od decyzji władz, sprawujących nadzór penitencjarny.

§ 96. Umieszczenie więźnia w celi jednoosobowej lub wspólnej zależy w granicach obowiązujących przepisów od decyzji naczelnika więzienia.

W tym celu naczelnik więzienia zapoznaje się z aktami więźnia, charakterem przestępstwa oraz osobą więźnia przez obserwację.

Rozdział  II.

Rozmieszczanie więźniów w celach wspólnych.

§ 97. Przy wyznaczaniu poszczególnym więźniom miejsc w celach wspólnych należy, w miarę możności, uwzględniać ich wiek, rodzaj przestępstwa i kary, poziom moralny oraz stanowisko społeczne.

Więźniów recydywistów lub więźniów, którzy popełnili przestępstwo ze szczególnie niskich pobudek, albo którzy wpływem swoim mogliby oddziaływać demoralizująco, nie wolno osadzać w jednych i tych samych wspólnych celach z więźniami nie należącymi do tych kategoryj.

Więźniów, ukaranych po raz pierwszy, należy umieszczać w celach osobnych.

§ 98. W celu zapobieżenia zboczeniom płciowym, cele wspólne winny być zajęte przynajmniej przez trzech więźniów.

§ 99. Osoby podejrzane o dokonanie tego samego przestępstwa, należy umieszczać w różnych celach, możliwie od siebie odległych. Takich więźniów nie wolno również wysyłać razem do kaplicy, na przechadzkę, do kąpieli i t. p.

W oddziałach, przeznaczonych dla kobiet, nie wolno osadzać w tej samej celi wspólnej:

a) matek, mających przy sobie dzieci, oraz

b) kobiet, które zajmowały się nierządem, były albo są uwięzione pod zarzutem takich przestępstw,

- razem z kobietami, nie należącemi do tych kategoryj.

Więźniów chorych, nie wymagających szpitalnego leczenia, zwłaszcza gruźliczych, nie wolno pomieszczać razem ze zdrowymi; należy dla nich przeznaczać cele osobne.

Wyjątki od powyższych postanowień, wynikające z warunków miejscowych, uzależnia się od opinji lekarskiej i decyzji władz, sprawujących nadzór penitencjarny.

§ 100. Prośby więźniów o osadzenie w celi jednoosobowej lub w innej celi wspólnej, uzasadnione ujemnym wpływem otoczenia lub przykrością pozostawania ze współwięźniami, mają być uwzględniane, o ile to tylko w warunkach miejscowych jest możliwe.

Rozdział  III.

Umieszczanie więźniów w celach jednoosobowych.

§ 101. W celach jednoosobowych nie należy umieszczać więcej, niż jednego więźnia.

Zamknięcie w celi jednoosobowej stosować należy:

a) do duchownych świeckich i zakonników, niezależnie od wyznania, skazanych na karę pozbawienia wolności inną niż ciężkie więzienie,

b) do więźniów śledczych - na żądanie właściwych władz sądowych lub prokuratorskich,

c) z mocy wyroku.

Zaniknięcie w celi jednoosobowej może również następować:

a) w stosunku do recydywistów, więźniów niebezpiecznych, zdradzających chęć ucieczki i wyjątkowo zdemoralizowanych, wywierających ujemny wpływ na innych;

b) jako kara dyscyplinarna, według postanowień niniejszego regulaminu;

c) w stosunku do recydywistów, odbywających karę według zasad systemu progresywnego, w pierwszym okresie obserwacyjnym;

d) w stosunku do więźniów, umieszczanych w więzieniach izolacyjnych.

Zamknięcie w celi jednoosobowej w przypadkach, wskazanych powyżej w ust. 2 i 3 lit. "a, b, c", połączone jest z rozdzielaniem więźniów w czasie przechadzki, nabożeństwa, pracy, nauki szkolnej, tudzież w czasie innych czynności, które więzień wykonywa poza celą.

Zamknięcie w celi jednoosobowej w przypadkach, wskazanych powyżej w ust. 3 lit. "a", "c" i "d", nie może trwać dłużej, niż przez trzy miesiące, o ile przepisy ustaw karnych nie stanowią inaczej.

Umieszczanie więźniów w celach jednoosobowych, nie połączone z rozdzielaniem ich w czasie przechadzki, nabożeństwa, pracy, nauki szkolnej, tudzież w czasie innych czynności, nie ulega ograniczeniu co do czasu trwania.

§ 102. Zamknięcie w celi jednoosobowej nie jest dopuszczalne, jeżeli, według opinji lekarskiej, może być ono niebezpieczne dla stanu zdrowia więźnia.

Więźniowie osadzeni w celach jednoosobowych, ulegają stałej obserwacji lekarskiej i personelu więziennego.