Przyznanie ponownego nadzwyczajnego dodatku drożyźnianego dla cywilnych emerytowanych funkcjonarjuszów państwowych i kolejowych, dla nauczycieli szkół powszechnych, średnich i wyższych, jakoteż dla wdów i sierot po nich oraz księży emerytów, w końcu dla emerytów wojskowych b. państw zaborczych, tudzież wdów i sierot po nich.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1921.31.179

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1921 r.

USTAWA

z dnia 17 marca 1921 r.

w przedmiocie przyznania ponownego nadzwyczajnego dodatku drożyźnianego dla cywilnych emerytowanych funkcjonarjuszów państwowych i kolejowych, dla nauczycieli szkół powszechnych, średnich i wyższych, jakoteż dla wdów i sierot po nich oraz księży emerytów, w końcu dla emerytów wojskowych b. państw zaborczych, tudzież wdów i sierot po nich.

Art.  1.

Osobom, otrzymującym na podstawie ustaw z dnia 31 lipca 1919 r. (Dz. Pr. № 65, poz. 392), z dnia 8 stycznia 1920 r. (Dz. Ust. № 4 poz. 18), z dnia 5 marca 1920 r. (Dz. Ust. № 23, poz. 127), rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 31 sierpnia 1920 r. (Monitor Polski № 207 z r. 1920) w końcu ustawy z dnia 15 lipca 1920 r. (Dz. Ust. № 67, poz. 452) dodatki drożyźniane do emerytur, pensji wdowich, i sierocych, pobieranych ze Skarbu Państwa Polskiego - przyznają się począwszy od dnia 1 stycznia 1921 r. aż do czasu ogólnej regulacji emerytur, tudzież pensji wdowich i sierocych na zasadach polskiej ustawy emerytalnej, ponowny nadzwyczajny dodatek drożyźniany w wysokości całego, dotąd przez nich pobieranego zaopatrzenia ze wszystkiemi po dzień 31 grudnia 1920 r. przysługującemi dodatkami drożyźnianemi.

Art.  2.

Taki sam dodatek przyznaje się osobom, pobierającym dary z łaski o ile przy przyznaniu tego daru nie zastrzeżono wyraźnie, że dodatki drożyźniane do przyznanego z łaski zaopatrzenia nie będą przysługiwały.

Art.  3.

Wdowom i sierotom po funkcjonarjuszach państwowych polskich, którym przyznano zaopatrzenie na zasadzie art. 32 Tymczasowych przepisów służbowych (reskrypt Rady Regencyjnej z dnia 11 czerwca 1918 r. (Dz. Pr. № 6 poz. 13 z roku 1918), przyjmując za podstawę wymiaru uposażenie czynnych funkcjonarjuszów według zasad ustaw o uposażeniach z dnia 13 lipca 1920 r. (Dz. Ust. № 65, poz. 429-436), ustali wysokość dodatku drożyźnianego w każdym poszczególnym wypadku Minister Skarbu na wniosek właściwej władzy naczelnej.

Art.  4.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Art.  5.

Wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Skarbu.