Przepisy wykonawcze do ustawy z dn. 8 kwietnia 1919 r. o dostarczaniu mieszkań na potrzeby wojska. (Uzupełnienie).

Dziennik Ustaw

Dz.U.1919.91.493

Akt utracił moc

Wersja od: 15 lutego 1921 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SPRAW WOJSKOWYCH I MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH

w przedmiocie przepisów wykonawczych do ustawy z dn. 8 kwietnia 1919 r. o dostarczaniu mieszkań na potrzeby wojska.

(Uzupełnienie).

Na mocy art. 11 ustawy z dn. 8 kwietnia 1919 r. (Dziennik Pr. № 31, poz. 262) w uzupełnieniu rozporządzenia z dn. 21 czerwca 1919 r. (Monitor Polski № 136) postanawiamy co następuje:

§ 1. Zarządy komunalne (gminne i miejskie) obowiązane są dostarczać kwater wojskowym: oficerom, urzędnikom i duchowieństwu:

a) należącym do stałego miejscowego garnizonu;

b) przybywającym do danej miejscowości w sprawach służbowych z rozkazu dowódcy, któremu przysługują prawa conajmniej dowódcy pułku, względnie szefa urzędu, instytucji lub zakładu wojskowego, o ile ci ostatni z praw conajmniej dowódcy pułku korzystają;

c) należącym do składu wojskowych misji zagranicznych.

§ 2. Wojskowi, przybywający w sprawach służbowych, mają prawo do kwatery o ile w dokumencie służbowym wyraźnie jest podany rodzaj zlecenia służbowego i termin, w przeciągu którego takowe ma być wykonane; wyjątek stanowią zlecenia poufne, w których tylko termin ma być wskazywany. Po upłynięciu wskazanego w dokumencie służbowym terminu wojskowy traci prawo do kwatery, o ile termin ten nie zostanie przedłużony przez dowódcę, który mu dał zlecenie służbowe. W wypadkach, niecierpiących zwłoki, kiedy porozumienie się z dowódcą z powodu braku czasu lub przerwania komunikacji jest niemożliwe, przedłużenia może udzielić komendant miasta, względnie dowódca garnizonu.

§ 3. Wszyscy wojskowi, mający w myśl § 1 i 2 prawo do kwatery, o ile pragną z prawa tego skorzystać, obowiązani są zwrócić się w tej sprawie do Komendy Placu, dowództwa miasta, twierdzy lub garnizonu względnie urzędu kwaterunkowego, które wydadzą im niezwłocznie nakaz kwaterunkowy z dokładnem oznaczeniem wyznaczonego im pomieszczenia i adresu tegoż. Żadne pomieszczenie nie może być w drodze przymusu zajęte z pominięciem wskazanej drogi lub bez wspomnianego nakazu kwaterunkowego, pod rygorem dyscyplinarnej odpowiedzialności za pogwałcenie tego przepisu.

Komendy Placu, dowództwa miasta, twierdzy lub garnizonu nie mają prawa wydawać nakazów kwaterunkowych wojskowym, będącym na urlopie, jak i wogóle osobom, nie wymienionym w § 1.

§ 4. Wyjątkowo w miejscowościach, gdzie niema ani Komendy Placu, ani dowództwa miasta, twierdzy lub garnizonu, w sprawach o wyznaczenie kwatery należy się zwracać bezpośrednio do zarządu gminy, względnie miasta, który to zarząd, za okazaniem dokumentu, stwierdzającego w myśl § 1 p. b), iż dany wojskowy przybywa w sprawach służbowych i zgodnie z § 2 ma prawo do kwatery, obowiązany jest niezwłocznie wyznaczyć odpowiednią kwaterę.

§ 5. 1 W hotelach wogóle oraz pensjonatach mających 10 i więcej pokoi gościnnych wolno pomieszczać - w ilości pokoi, którą stosownie do liczby pokoi gościnnych ustanowi gmina - wojskowych, przybywających w sprawach służbowych, o ile oni odpowiadają warunkom, wskazanym w art. 1 p. a) i b) 1 2, przytem żaden z wojskowych, niezależnie od szarży, nie może zajmować więcej niż jeden pokój. Wojskowi w szarży od porucznika do kapitana włącznie mogą być lokowani, w zależności od wielkości pokoju, po dwóch i więcej w jednym pokoju. Wojskowym, przybywającym w sprawach poufnych, na ich żądanie, musi być wyznaczony oddzielny pokój. W czasie wojny, jeżeli lokowanie wojskowych w hotelach napotyka znaczne trudności, z powodu braku odpowiedniej ilości wolnych numerów, należy zarekwirować całkowicie na potrzeby przyjezdnych wojskowych jeden lub więcej hoteli na czas jednak nie dłuższy jak do końca demobilizacji. Powyższe ograniczenia nie mają zastosowania do członków wojskowych misji zagranicznych i do generałów.

Zajęcie całego hotelu uważa się za rekwizycję budynku po myśli par. 14-go niemieckiej ustawy o świadczeniach wojennych z dn. 13 czerwca 1873 r." (Dziennik Ustaw Rzeszy Niemieckiej str. 129).

§ 6. 2 Właściciel domu, względnie mieszkania, obowiązany jest dać kwaterę w stanie zdatnym do użytku, z niezbędnemi meblami, nie przeszkadzać wojskowemu i przy nim mieszkającym członkom jego rodziny w korzystaniu ze znajdującego się w mieszkaniu ustępu i wodociągu. Za członków rodziny przy wojskowym mieszkających nie należy się żadna dodatkowa zapłata; za specjalnie jednak dla nich dostarczone łóżka wojskowy płaci oddzielnie umówioną sumę.

Umieszczenie członków rodziny wojskowego w jego kwaterze dozwolone jest tylko za zgodą kwaterodawcy. W razie odmowy zgody bez dostatecznego powodu rozstrzyga miejscowy komendant, na wniosek osoby zakwaterowanej, po zbadaniu istniejącej potrzeby.

§ 7. Pomieszczenia, wynajmowane przez podnajemców, wolno rekwirować w tych tylko wypadkach, kiedy liczba wynajmowanych przez podnajemcę pokojów większa jest od liczby mieszkających tam osób, przytem podnajemcy w każdym razie musi być zostawione tyle pokojów, ile osób w wynajmowanym przez niego pomieszczeniu mieszka, nie więcej jednak niż 4 pokoje.

§ 8. Za pomieszczenia, dostarczone dla sztabowych oficerów względnie urzędników wojskowych odpowiednich rang, zajmujących służbowe stanowisko, na które etatem przewidziany jest pułkownik lub generał (2 pokoje), wypłaca się gminom wynagrodzenie w wysokości, ustanowionej w danej miejscowości dla stopnia pułkownika.

§ 9. W sporządzanym przez Komisje Kasowe wykazie oficerów i urzędników wojskowych, którzy korzystali z kwater, zatytułowanie rubryki "2 a" ma brzmieć jak następuje:

"Imię i nazwisko, ranga oraz stanowisko służbowe (o ile chodzi o majora, podpułkownika i urzędnika wojskowego VIII i VII rangi) ze wskazaniem rangi etatem dla tego stanowiska przewidzianej".

§ 10. Z dniem ogłoszenia niniejszego tracą moc obowiązującą wszystkie poprzednie w tymże przedmiocie wydane przepisy, rozporządzenia i rozkazy, o ile są z niniejszem rozporządzeniem niezgodne.

Warszawa, dnia 11 listopada 1919 r.

¹ § 5 zmieniony przez art. 3 rozporządzenia z dnia 1 lutego 1921 r. (Dz.U.21.14.88) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 15 lutego 1921 r.

² § 6 zmieniony przez art. 3 rozporządzenia z dnia 1 lutego 1921 r. (Dz.U.21.14.88) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 15 lutego 1921 r.