Oddział 12 - Stosowanie austr. rozporządzenia ministerjalnego z dn. 29 grudnia 1915 r., Dz. p. p. № 397. - Przepisy wykonawcze dla b. dzielnicy austrjackiej w przedmiocie należytości od przeniesień majątku pod tytułem darmym.
Dz.U.1920.95.628
Akt utracił moc12.
Stosowanie austr. rozporządzenia ministerjalnego z dn. 29 grudnia 1915 r., Dz. p. p. № 397.
Stosowanie austr. rozporządzenia ministerjalnego z dn. 29 grudnia 1915 r., Dz. p. p. № 397.
Prócz postanowień art. 2-17 oraz 19 stosować należy przy wymiarze należytości spadkowych i należytości od darowizn rozporządzenie austr. Ministrów Skarbu i Sprawiedliwości z dn. 29 grudnia 1915 r., Dz. p. p. № 397 - w brzmieniu, ustalonem w art. 21-38 niniejszego rozporządzenia.
Uchyla się §§ 6, 7, 12, 27, 43, 44, 45, 49, 51, 54, 55, 56, 58, 59, 60 i 66 rozporządzenia ministerjalnego.
Uchyla się rozporządzenie z dnia 27 stycznia 1916 r., Dz. p. p. № 23 oraz §§ 22, 23, 24 i 25 rozporządzenia z dnia 21 czerwca 1901 r., Dz. p. p. № 75.
§ 5 rozporządzenia ministerjalnego otrzymuje brzmienie następujące:
"Doliczenie darowizn otrzymanych od spadkodawcy.
Celem ustalenia stopy należytości spadkowej należy nadto stwierdzić, czy może nabywca otrzymał od spadkodawcy jedną lub więcej darowizn (§§ 30 i 31 cesarskiego rozporządzenia). W danym razie należy stosownie do art. 7 ustawy do sumy, obliczonej według części 1 § 4 rozporządzenia ministerjalnego, doliczyć czyste wartości przedmiotów darowanych według stanu w dniu zdziałania każdej darowizny i ustalić stopę zasadniczą według wynikłej stąd łącznej sumy.
Pod tym względem możliwe są następujące wypadki:
Wypadek pierwszy.
Spadkodawca zmarł po wejściu ustawy w życie (nie wcześniej jak w dniu 7 lipca 1920 r.). Osoba, obowiązana do uiszczenia należytości spadkowej otrzymała od spadkodawcy darowizny, a najwcześniejsza z nich zdziałana była po wejściu ustawy w życie.
Przykład: Ojciec darował swemu jedynemu synowi w dniu 1 września 1920 r. przedmiot czystej wartości 70.000 marek. Od tej darowizny wymierzono: od 50.000 mk. 4% (poz. tar. 1 d) i od 20.000 marek. 5% (poz. tar. 1 e) razem 3.000 marek. Tenże ojciec darował synowi w dniu 1 listopada 1920 r. przedmiot czystej wartości 40.000 marek. Ze względu na łączną wartość obu darowizn, wynoszącą 110.000 marek, stopa pomocnicza wynosi 5% (poz. 1 e), a zasadnicza 6% (poz. 1 f), a podatek od obu darowizn 5.600 mk. (t. j. 5% od 100.000 i 6% od 10.000 marek). Wobec tego - po potrąceniu kwoty 3.000 mk., wymierzonej od darowizny pierwszej - wymierzyć należy od darowizny drugiej 2.600 marek.
W dniu 1 lutego 1921 r. ojciec zmarł, a syn otrzymał w spadku po nim majątek czystej wartości 120.000 marek.
Przy wymiarze należytości spadkowej władza skarbowa postąpi w sposób następujący: Ze względu na łączną wartość obu darowizn oraz majątku spadkowego w kwocie 230.000 marek stopa pomocnicza wynosi 6% (poz. 1 f), zasadnicza 7% (poz. 1 g), należytość zaś obliczona według tych obu stóp 14.100 marek (6% od 200.000 i 7% od 30.000). Ponieważ zaś poprzednio wymierzono 5.600 marek, przeto tytułem należytości spadkowej należy wymierzyć 8.500 marek.
Wypadek drugi.
Spadkodawca zmarł po wejściu w życie ustawy (nie wcześniej jak w dniu 7 lipca 1920 r.). Osoba, obowiązana do uiszczenia należytości spadkowej otrzymała od spadkodawcy darowizny. Niektóre z nich były zdziałane po wejściu w życie ustawy, niektóre przedtem.
Przykład: Ojciec darował swemu jedynemu synowi w dniu 1 września 1910 r. przedmiot, którego czysta wartość przeliczona na walutę markową wynosiła 50.000 marek.
Następnie darował mu: w dniu 1 lutego 1920 r. 60.000 mk., a w dniu 1 marca 1921 r. 100.000 mk. W dniu 1 czerwca 1921 r. ojciec zmarł, a syn otrzymał w spadku majątek czystej wartości 400.000 mk.
Władza skarbowa, wymierzając należytość od darowizny zdziałanej w dniu 1 marca 1921 r. stwierdzi, że ze względu na łączną wartość wszystkich trzech darowizn, wynoszącą 210.000 mk. (50.000 + 60.000 + 100.000), stopa pomocnicza wynosi 6%, zasadnicza 7%. Z sumy 200.000 marek, do której przynależy stopa pomocnicza, przypada 110.000 na pierwsze, dwie darowizny, 90.000 na ostatnią. Należy zatem wymierzyć: od 90.000 mk. 6%, a od 10.000 mk. 7% - razem 6.100 marek. (Od kwoty 110.000 marek nie można pobrać podatku, gdyż byłoby to opodatkowaniem dwu pierwszych darowizn. Takie opodatkowanie nie byłoby zgodne z ustawą, gdyż wsteczna moc obowiązująca ustawy, przewidziana w art. 51, a sięgająca do 1 stycznia 1916 r., dotyczy tylko należytości spadkowej, nie dotyczy zaś należytości od darowizn).
Władza skarbowa, wymierzając należytość spadkową z powodu śmierci ojca, zaszłej w dniu 1 czerwca 1921 r., dokona następujących obliczeń: Ze względu na łączną wartość wszystkich trzech darowizn oraz majątku spadkowego, wynoszącą 610.000 marek, stopa pomocnicza wynosi 7%, zasadnicza 8%. Z sumy 500.000 marek, do której przynależy stopa pomocnicza, przypada 110.000 na pierwsze dwie darowizny, a 390.000 na darowizną trzecią i spadkobranie. Łącznie więc należy się tytułem podatku od trzeciej darowizny i od spadkobrania: 7% od 390.000 t. j. 27.300 i 8% od 110.000 t. j. 8.800, razem 36.100 marek. Ponieważ zaś od trzeciej darowizny wymierzono już 6.100 marek, przeto władza skarbowa wymierzy tytułem należytości spadkowej 30.000 marek.
Wypadek trzeci.
Spadkodawca zmarł bądź po wejściu w życie ustawy (nie wcześniej jak w dniu 7 lipca 1920 r.) bądź przedtem, ale nie wcześniej jak w dniu 1 stycznia 1916 r., przyczem w tym ostatnim razie do dnia 21 czerwca 1920 r. włącznie nie zapadła decyzja władzy skarbowej o należności należytości spadkowej (art. 51 ustawy). Osoba, obowiązana do uiszczenia należytości spadkowej, otrzymała od spadkodawcy darowizny, a najpóźniejsza z nich zdziałana była przed wejściem w życie ustawy.
Przykład: Ojciec darował swemu jedynemu synowi w dniu 1 września 1910 r. przedmiot, którego czysta wartość, przeliczona na walutę markową, wynosiła 400.000 marek. Następnie darował mu w dniu 1 marca 1920 r. 200.000 marek. W dniu 15 maja 1920 r. ojciec zmarł, a syn otrzymał w spadku majątek czystej wartości 300.000 mk. Do dnia 21 czerwca 1920 r. włącznie nie zapadła decyzja władzy skarbowej co do należytości spadkowej.
Władza skarbowa stwierdzi co następuje: Ze względu na łączną wartość obu darowizn oraz majątku spadkowego, wynoszącą 900.000 marek, stopa pomocnicza wynosi 7%, a zasadnicza 8%. Kwota 500.000 marek, do której przynależy stopa pomocnicza, mieści się cała w darowiznach, nie podlegających opodatkowaniu według nowej ustawy. Także z kwoty 400.000 marek, do której przynależy stopa zasadnicza, część w wysokości 100.000 przypada na te darowizny. Wobec tego władza skarbowa zastosuje do majątku spadkowego tylko stopę zasadniczą i wymierzy 8% od 300.000 marek t. j. 24 000 marek".
§ 17 rozporządzenia ministerjalnego otrzymuje brzmienie następujące:
"Ustalenie wartości dziej sztuki i t. p.
Co do ruchomych zabytków sztuki i kultury, korzystających z opieki prawa w myśl rozporządzenia b. Komisji Rządzącej z dnia 1 marca 1919 r. L 134/W. K. Sz. (Dz. rozp. Kom. Rządź., Część VI, № 39) może Ministerstwo Skarbu w porozumieniu z Ministerstwem Kultury i Sztuki w przypadkach na szczególne uwzględnienie zasługujących zezwolić na Wniosek podatnika na zastosowanie § 19 cesarskiego rozporządzenia.
Ulga powyższa wykluczona jest, o ile spadkodawca trudnił się zawodowo handlem rzeczami wyżej określonemi lub o ile rzeczy te były przedmiotem kontraktu odpłatnego zawartego w czasie od 1 sierpnia 1914 r.
Przyznanie ulgi uzależnia się od zapisania do inwentarza zabytków sztuki i kultury (§ 5 powołanego rozporządzenia b. Kom. Rządz.).
W razie pozbycia przedmiotów, objętych ulgą, w drodze kontraktu odpłatnego będzie należytość podwyższona według wartości w czasie pozbycia. Osoba, której wymierzono należytość z zastosowaniem § 19 cesarskiego rozporządzenia, obowiązana jest donieść o pozbyciu w ciągu ośmiu dni tej władzy skarbowej, która dokonała owego wymiaru".
W części 1 § 21 rozporządzenia ministerjalnego należy w ustępie 5 wyrazy: "§ 6 części 1 i 2, cesarskiego rozporządzenia" zastąpić wyrazami "art. 16 ustawy z dn. 29 maja 1920 r., Dz. U. № 49, poz. 299).
Część 2 § 31 rozporządzenia ministerialnego otrzymuje brzmienie następujące:
"Jeżeli do przeprowadzenia pertraktacji spadkowej powołany jest sąd, mający siedzibą w b. dzielnicy austrjackiej ale pertraktacja ta obejmuje tylko część przedmiotów majątkowych, podlegających należytości spadkowej, a na niektóre z nich się nie rozciąga, to należy przedmioty, nieobjęte pertraktacją spadkową, bądź wymienić w wykazie spadku bądź podać je oddzielnie do wiadomości właściwego Urzędu Podatkowego względnie Urzędu Wymiaru Należytości.
Dotyczy to np. wypadków, przewidzianych w cesarskiem rozporządzeniu: w art. 1 (w ustępach 2 i 3 części 1 oraz w częściach 2 i 3) tudzież w § 16; w §§ 14 i 15 ustawy z dn. 18 czerwca 1901 r., Dz. p. p. № 74; w art. 10 ustawy z dn. 29 maja 1920 r., Dz. U. № 49, poz. 299; w art. 14 tejże ustawy, o ile w spadku po obywatelu Państwa Polskiego pozostały prócz majątku, znajdującego się w b. dzielnicy austrjackiej, nieruchomości położone zagranicą".
§ 31 rozporządzenia ministerjalnego uzupełnia się następującemi częściami 5-7:
"(5) Jeżeli majątek, podlegający opodatkowaniu w myśl ustawy z dn. 29 maja 1920 r., Dz. U. № 49, poz. 299 i przepisów ustawowych, wymienionych w § 1 powołanej ustawy, znajduje się częściowo w b. dzielnicy austrjackiej, a częściowo w innych dzielnicach, to należy w wykazie spadku (w dziale 1 § 32) wymienić szczegółowo tylko te przedmioty, które znajdują się w b. dzielnicy austrjackiej; co do innych dzielnic należy uczynić ogólnikową wzmiankę przez wypełnienie działu 2 wykazu spadku (§ 32).
(6) Majątek, znajdujący się zagranicą, o ile podlega opodatkowaniu w myśl art. 14 ustawy, podać należy szczgółowo w wykazie spadku (w dziale 1): a) jeżeli przedmioty majątkowe, podlegające opodatkowaniu znajdują się tylko w b. dzielnicy austrjackiej oraz zagranicą, a nie znajdują się na obszarze b. zaboru rosyjskiego lub pruskiego, b) jeżeli majątek, podlegający opodatkowaniu, znajduje się zagranicą, a spadkodawca zamieszkiwał w b. dzielnicy austrjackiej. W innych razach postanowi władza skarbowa w każdym szczegółowym wypadku, w której dzielnicy ma być zeznany majątek zagraniczny. O spowodowanie takiej decyzji może podatnik zwrócić się do którejkolwiek z władz skarbowych polskich, do których zakresu działania należą sprawy opodatkowania spadków. O ile tą decyzją poruczono wymierzenie podatku spadkowego od majątku zagranicznego władzy skarbowej, mającej siedzibę w b. dzielnicy austrjackiej, należy ten majątek wymienić w wykazie spadku szczegółowo, w przeciwnym razie zaś wskazać w kolumnie 5 wykazu spadku władzę skarbową w innej dzielnicy, której przedłożono zeznanie majątku zagranicznego.
(7) Jeżeli podatnik stosownie do przepisów, zawartych w częściach 5 i 6 niniejszego paragrafu, przedkłada zeznanie majątku spadkowego władzy skarbowej w innej dzielnicy, to ma odpis tego zeznania przedłożyć sądowi, przeprowadzającemu pertraktację spadkową. Odpis ma być uwierzytelniony przez władzę skarbową w innej dzielnicy której przedłożono zeznanie. W tym samym celu należy do wykazu spadku, w którym wypełniony jest dział 2, załączyć odpis tego wykazu (dwa odpisy, jeżeli reszta majątku znajduje się w dwu innych dzielnicach); sąd zwraca ten odpis, zaopatrzywszy go w zaświadczenie zgodności z oryginałem, poczem podatnik ma go przedłożyć właściwej władzy i innej dzielnicy".
§ 32 rozporządzenia ministerialnego otrzymuje brzmienie następujące:
"Forma i treść wykazu spadku.
1) Wykaz spadku należy sporządzić według załączonego wzoru. Przytem należy zastosować się do następujących przepisów:
2) Wykaz spadku mają podpisać spadkobiercy. Jeżeli ustanowili pełnomocników, to wykaz spadku ma być podpisany również przez nich. Jeżeli z powodu istotnych przeszkód nie wszystkie te osoby mogły podpisać, to sąd lub władza skarbowa mogą po ustaniu przeszkody zażądać dodatkowego podpisania.
3) Wykaz spadku składa się z pięciu działów:
Dział 1. Majątek znajdujący się na obszarze b. zaboru austriackiego i za granicą.
W dziale 1 mają być wymienione szczegółowo wszystkie przedmioty, podlegające należytości spadkowej, o ile znajdują się w b. dzielnicy austrjackiej. Co do zagranicznych należy postąpić według wskazówki, podanej w § 31.
W kolumnie 2 należy wymienić w szczególności rzeczy nieruchome z przynależnościami, papiery wartościowe (rodzaj, ilość i wartość nominalną), poszczególne wierzytelności i innego rodzaju majątek ruchomy.
Co do wierzytelności wymienić należy w kolumnie 2: imiona i nazwiska lub firmy oraz adresy dłużników; przy hipotecznych należy podać nadto: przedmiot, obciążony prawem zastawu (nieruchomość lub wierzytelność), oraz liczbę wykazu hipotecznego.
Co do wierzytelności oprocentowanych podać należy w kolumnie 2 stopę procentową, oraz czasokres, za który odsetki w dniu śmierci spadkodawcy były już wymagalne, lecz jeszcze nie zostały uiszczone; co do papierów wartościowych: kupony już płatne, a niezrealizowane tudzież odsetki za czas od płatności ostatniego kuponu do dnia śmierci spadkodawcy.
O ile przedkładający wykaz spadku jest zdania, że pewne wierzytelności jako nieściągalne lub niepewne winny być zwolnione od należytości spadkowej w całości lub w części, to ma mimo to wymienić je w kolumnie 2 i zarazem podać w kolumnie 5, że i z jakiego powodu zachodzi nieściągalność lub wątpliwość. Do takich wierzytelności należą również pretensje z tytułu strat wojennych, poniesionych przed śmiercią spadkodawcy, zgłoszone stosownie do ustawy z dn. 10 maja 1919 r., Dz. Pr. № 41, poz. 298.
Dział 3. Długi i ciężary.
Przy wypełnianiu kol. 14 i 15 należy zastosować odpowiednio wskazówki, podane wyżej co do wierzytelności spadkowych.
O ile ciężar wynika z prawa do pożytków lub z prawa do świadczeń powtarzających się, to należy podać, do jakiego czasu ma trwać obciążenie oraz w jaki sposób obliczono jego wartość.
Jeżeli majątek, podlegający opodatkowaniu w myśl ustawy z dn. 29 maja 1920 r. Dz. U. № 49 poz. 299 względnie w myśl przepisów ustawowych, wymienionych w art. 1 powołanej ustawy, znajduje się nie tylko w b. dzielnicy austrjackiej i ma być przedłożone zeznanie majątku także władzy skarbowej, mającej siedzibę w innej dzielnicy (§ 31, część 5 i 6), to należy w dziale 3 podać te tylko długi i ciężary, które pozostają w związku z przedmiotami, wymienionemi w dziale .1.
Niewątpliwie więc należą do działu 3 długi hipoteczne, które obciążają nieruchomości, wymieniono w dziale 1 lub które wynikły z prowadzenia przedsiębiorstw zarobkowych, znajdujących się w b. dzielnicy austrjackiej.
O ileby było wątpliwe, z którą dzielnicą pewien dług lub ciężar w związku pozostaje, należy go podać w któremkolwiek z zeznań, które w danej sprawie mają być przedłożone władzom dzielnicowym.
Dział 4. Udziały w spadku.
W kolumnie 22 należy wymienić wszystkie osoby, które jako spadkobiercy lub legatarjusze lub wogóle jako nabywcy w rozumieniu cesarskiego rozporządzenia mają udział w majątku, podlegającym należytości spadkowej (w szczególności też z tytułu wspólności majątkowej małżeńskiej na wypadek śmierci; § 18 cesarskiego rozporządzenia).
W kolumnie 25 podać należy darowizny, zdziałane przez spadkodawcę za życia na rzecz osób, wymienionych w kolumnie 22, bez względu na to, czy zdziałane były na obszarze b. zaboru austrjackiego czy w innej dzielnicy czy zagranicą.
Dział 5. Inne dane.
W dziale 5 należy podać wszelkie okoliczności faktyczne, mające znaczenie dla wymiaru należytości spadkowej, nieobjęte działami poprzedniemi.
W szczególności należy w tym dziale wyjaśnić dokładnie stosunki prawne, wynikłe z aktów prawnych dotyczących majątku spadkowego, zdziałanych po śmierci spadkodawcy (aktów zrzeczenia się spadku ugód spadkowych, aktów działu i t. p.).".
W części 2 § 34 rozporządzenia ministerjalnego należy słowa "10.000 K." zastąpić wyrazami: "100.000 marek polskich".
§ 35 rozporządzenia ministerjalnego otrzymuje brzmienie następujące:
Zbędność wykazu spadku.
Jeżeli co do żadnej z osób, mających udział w spadku (§ 1, części 1, 2 i 3, cesarskiego rozporządzenia), czysta wartość otrzymanego majątku nie przewyższa 5.000 marek lub jeżeli spadek składa się wyłącznie z ruchomości domowych (część druga art. 2 ustawy), przechodzących wyłącznie na małżonka lub krewnych w linji prostej, a co do żadnego z nabywców wartość ruchomości domowych nie przekracza 10.000 marek, to osoby wymienione w § 31 obowiązane są przedłożyć wykaz spadku tylko na żądanie władzy skarbowej.
Część 1 § 36 rozporządzenia ministerjalnego otrzymuje brzmienie następujące:
"Poza wypadkami, przewidzianemi w § 26 cesarskiego rozporządzenia, może przyznanie spadku nastąpić dopiero po uiszczeniu lub dostatecznem zabezpieczeniu należytości spadkowej".
W części 1 § 40 rozporządzenia ministerjalnego należy skreślić wyrazy: "należytości immobiljarnych z powodu przeniesienia majątku na wypadek śmierci i innych danin należących się od spadku".
§ 41 rozporządzenia ministerjalnego otrzymuje brzmienie następujące:
"Przedłożenie wykazu spadku bezpośrednio władzy skarbowej.
(1) Poza wypadkiem przewidzianym w części 2 § 40, należy wykaz spadku przedłożyć bezpośrednio władzy skarbowej, gdy majątek, podlegający należytości spadkowej w myśl cesarskiego rozporządzenia oraz art. 2 - 24 i 43 - 46 ustawy, składa się wyłącznie z takich przedmiotów, co do których pertraktacja spadkowa w myśl przepisów obowiązujących w b. dzielnicy austrjackiej nie ma być przeprowadzona.
(2) Jeżeli w przypadku, przewidzianym w części 1 § 31 rozporządzenia ministerjalnego, nie przedłożono sądowi wykazu spadku w ciągu sześciu miesięcy od śmierci spadkodawcy, może władza skarbowa zażądać od osób, wymienionych w powołanym § 31, przedłożenia wykazu spadku wprost sobie.
(3) Do wykazu spadku, przedłożonego bezpośrednio władzy skarbowej, stosują się zresztą odpowiednio postanowienia §§ 32 i 33".
§ 42 rozporządzenia ministerjalnego uzupełnia się następującym ustępem drugim:
"(2) Dłużnicy spadkodawcy oraz ci, w których posiadaniu znajdują się przedmioty spadkowe, obowiązani są na żądanie władzy skarbowej podać szczegółowo i zgodnie z prawdą wszelkie znane im okoliczności, których znajomość potrzebna jest celem wymiaru należytości spadkowej.
Osoby te są obowiązane na żądanie władzy skarbowej przedłożyć będące w ich posiadaniu dokumenty i księgi handlowe, o ile przejrzenie dokumentów lub ksiąg jest potrzebne do sprawdzenia danych, na których wymiar ma być oparty".
Dotychczasowy tekst § 42 oznaczony zostaje znakiem: "(1)".
§ 46 rozporządzenia ministerjalnego otrzymuje brzmienie następujące:
"Wymiar należytości spadkowej.
(1) Należytość spadkową wymierza władza skarbowa. O wymiarze zawiadamia zapomocą wezwania płatniczego.
(2) Należytość oblicza się co do każdego z nabywców osobno, według czystej wartości części majątku, jemu przypadłej".
W części 1 § 52 rozporządzenia ministerjalnego należy skreślić wyrazy: "o ile należytość od darowizny nie ma być uiszczona markami stemplowemi stosownie do § 51 tego rozporządzenia".
Część 3 tegoż § 52 otrzymuje brzmienie następujące:
"Jeżeli darowizny nie zgłoszono celem wymiaru należytości lub zgłoszono ją po upływie przepisanego terminu, będzie zastosowany § 80 ustawy, z dn. 9 lutego 1850 r., Dz. p. p. № 50".
W § 53 rozporządzenia ministerjalnego należy wyrazy: "§§ 51 i 52" zastąpić wyrazami: "§ 52".
§ 57 rozporządzenia ministerjalnego otrzymuje brzmienie nastepujące:
"Oznaczenie wartości pieniędzy zagranicznych i papierów wartościowych.
(1) Wartość pieniędzy zagranicznych, o ile są przedmiotem przeniesienia, podlegającego należytości spadkowej lub należytości od darowizn, oznacza się w sposób wskazany w art. 2 rozporządzenia z dn. 28 czerwca 1920 r., Dz. U. № 66, poz. 443.
(2) Co do papierów wartościowych zarządza się na podstawie cesarskiego rozporządzenia z dn. 10 października 1914 r., Dz. p. p. № 274, co następuje:
(3) Wartość papierów wartościowych ustala się na podstawie zaświadczenia jednej z giełd polskich, wskazującego, jaka była przeciętna cena sprzedażna danego papieru wartościowego w dniu śmierci spadkodawcy lub w dniu zdziałania darowizny. O ileby w tym dniu dany papier wartościowy nie był przedmiotem obrotu, ustala się jego wartość na podstawie zaświadczenia jednaj z giełd polskich, wskazującego, ile wynosiła przeciętna cena sprzedażna po raz ostatni przed owym dniem - jeżeli te ostatnie obroty zdarzyły się niewcześniej jak trzy miesiące przed śmiercią spadkodawcy lub zdziałaniem darowizny.
(4) O ile zaś chodzi o papiery wartościowe, które w powyższym okresie trzechmiesięcznym nie były przedmiotem obrotów w Polsce, przyjmuje się jako wartość kwotę wyrażającą wartość nominalną, przyczem, jeżeli oznaczona jest w pieniądzach zagranicznych, następuje zamiana na marki polskie w sposób wskazany w części 3 niniejszego paragrafu. Atoli władza skarbowa może, a na wniosek strony jest obowiązana ustalić wartość w sposób podany w §§ 52 - 54 ustawy z dn. 9 lutego 1850 r., Dz. p. p. № 50".
§ 64 rozporządzenia ministerjalnego otrzymuje brzmienie następujące:
"Grzywny porządkowe.
(1) W razie naruszenia przepisów ustawowych lub wykonawczych o należytościach od przeniesień majątku pod tytułem darmym jak również w razie niezastosowania się do zarządzeń władz, wydanych na podstawie tych przepisów, może władza skarbowa - o ile nie zachodzą znamiona przestępstwa w rozumieniu kodeksu karnego, ani też nie ma zastosowania" część 1 § 43 cesarskiego rozporządzenia - wymierzyć grzywnę porządkową do wysokości 50.000 marek polskich. Grzywna porządkowa może być w tej samej sprawie nałożona dwa lub więcej razy, za każde naruszenie przepisów oddzielnie; w szczególności w razie biernego zachowania się strony wobec zarządzenia władzy można wymierzyć grzywnę po każdem bezskutecznem wezwaniu.
(2) Grzywnę porządkową należy uiścić w ciągu 30 dni po doręczeniu orzeczenia, którem grzywnę nałożono.
(3) Przymusowe ściągnięcie grzywny nastąpić może dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia."