Dział 7 - O ZARZĄDZIE I RUCHU ZAKŁADU GÓRNICZEGO. - Prawo górnicze.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1930.85.654

Akt utracił moc

Wersja od: 28 października 1947 r.

Dział  VII.

O ZARZĄDZIE I RUCHU ZAKŁADU GÓRNICZEGO.

Rozdział  I.

O zarządzie zakładu górniczego.

Art.  118.

Przemysłowiec górniczy, wchodzący w posiadanie zakładu górniczego, powinien w ciągu czternastu dni po objęciu zakładu zawiadomić o tem okręgowy urząd górniczy z dołączeniem dokumentów, udowadniających jego prawo do wejścia w posiadanie.

Art.  119.

(1) Jeżeli kilka osób prowadzi zakład górniczy na wspólny rachunek, nie tworząc spółki, której zastępstwo prawne byłoby ustawowo uregulowane, są one obowiązane ustanowić i zgłosić w okręgowym urzędzie górniczym jako swego pełnomocnika osobę, zamieszkałą w Państwie Polskiem. Pełnomocnik ten powinien być uprawniony do odbierania ze skutkiem prawnym wszelkich pism urzędowych, wystosowanych do przemysłowca górniczego, i do zastępowania przemysłowca w sprawach, dotyczących zakładu, wobec władz oraz wskazanych w ustawach instytucyj.

(2) Przepis powyższy ma zastosowanie również w wypadku, jeżeli przemysłowiec górniczy przebywa poza granicami Państwa Polskiego.

(3) Przy zgłaszaniu pełnomocnika w okręgowym urzędzie górniczym należy dołączyć pełnomocnictwo, uwierzytelnione notarjalnie lub sądownie, oraz pisemną deklarację pełnomocnika o przyjęciu na siebie odnośnych obowiązków.

Art.  120.

(1) Jeżeli przemysłowiec górniczy nie uczyni zadość obowiązkowi, ciążącemu na nim w myśl art. 119, okręgowy urząd górniczy powinien go wezwać do zgłoszenia pełnomocnika w ciągu miesiąca od dnia doręczenia wezwania, a w razie bezskutecznego upływu powyższego terminu - wyznaczyć dla niego przedstawiciela z urzędu; przedstawicielowi temu będzie przysługiwał zakres działania, wskazany w ustępie 1 art. 119.

(2) Przepisane w ustępie 1 wezwanie będzie uważane za doręczone przemysłowcowi górniczemu, jeżeli którakolwiek z osób, spółobowiązanych do ustanowienia pełnomocnika, wezwanie to odbierze. W razie niemożności doręczenia wezwania nawet w sposób powyższy, wezwanie uskutecznia się przez wywieszenie stosownego ogłoszenia na widok publiczny w lokalu okręgowego urzędu górniczego na przeciąg dni czternastu.

(3) Wyznaczony na podstawie niniejszego artykułu przedstawiciel sprawuje swe czynności tak długo, dopóki przemysłowiec górniczy nie zgłosi właściwego pełnomocnika zgodnie z postanowieniami art. 119, i otrzymuje na rachunek przemysłowca odpowiednie wynagrodzenie, którego wysokość określa okręgowy urząd górniczy; jeżeli przemysłowiec odmawia wypłaty, niezbędną na wynagrodzenie przedstawiciela sumę ściąga się w trybie postępowania przymusowego.

Art.  121.

Niezależnie od zgłoszenia pełnomocnika przemysłowiec górniczy obowiązany jest zgłosić w okręgowym urzędzie górniczym wszystkie osoby, którym powierzony został zarząd zakładu górniczego, jako też osoby, przełożone nad kierownikami ruchu zakładu i nad osobami dozoru ruchu (art. 123), z podaniem ich zakresu czynności.

Art.  122.

(1) Przemysłowiec górniczy obowiązany jest podawać władzy górniczej, zgodnie z rozporządzeniem, które wyda Minister Przemysłu i Handlu z uwzględnieniem postulatów Głównego Urzędu Statystycznego, sprawozdania i dane statystyczne, dotyczące formy prawnej przedsiębiorstwa, wydobycia i wytwórczości, zbytu, zapasów, zużycia materjałów biegowych, surowców i energji, wyposażenia technicznego, warunków naturalnych i ekonomicznych przedsiębiorstwa oraz stanu zatrudnienia, zarobków i świadczeń, udzielanych pracownikom przedsiębiorstwa.

(2) Dla udowodnienia wyżej wymienionych danych przemysłowiec obowiązany jest okazywać na żądanie władzy górniczej wszelkie odnośne księgi i dokumenty.

(3) Wiadomości, otrzymane na podstawie niniejszego artykułu, mogą być przez władzę górniczą wykorzystywane jedynie dla celów statystycznych i bez zgody przemysłowca nie mogą być udzielane w innym celu władzom publicznym ani też osobom prywatnym.

(4) Postanowienia artykułu niniejszego nie zwalniają przemysłowca górniczego od obowiązków, ciążących na nim na podstawie ustawy z dnia 19 października 1919 r. o organizacji statystyki administracyjnej (Dz. U. R. P. Nr. 85, poz. 464).

Rozdział  II.

O technicznem kierownictwie i dozorze w zakładzie górniczym.

Art.  123.

(1) Ruch techniczny zakładu górniczego może być prowadzony tylko pod kierownictwem, dozorem i odpowiedzialnością osób, których kwalifikacje, przepisane w artykułach 124 do 130, uznane zostały przez władzę górniczą.

(2) Przemysłowiec górniczy obowiązany jest dla każdego technicznie samoistnego zakładu górniczego ustanowić osobnego kierownika ruchu tudzież osoby dozoru ruchu w ilości, odpowiadającej rozmiarom zakładu i jego warunkom technicznym, a w szczególności warunkom bezpieczeństwa, i osoby te zgłosić w okręgowym urzędzie górniczym z podaniem zakresu czynności, poruczonych każdej z nich i ze złożeniem dowodów ich uzdolnienia do sprawowania rzeczonych czynności.

(3) 73 Od ustalonego w ust. (2) obowiązku ustanowienia osobnego kierownika ruchu dla każdego technicznie samoistnego zakładu górniczego może okręgowy urząd górniczy zwolnić drobne zakłady górnicze, jeżeli warunki bezpieczeństwa, w jakich zakłady te pracują, nie stają temu na przeszkodzie.

(4). 74 Dla poszczególnych działów ruchu mogą być ustanowieni osobni kierownicy działów, którzy jednakże muszą podlegać kierownikowi ruchu zakładu i muszą być zgłaszani w okręgowym urzędzie górniczym w trybie, wskazanym w ust. (2). Okręgowy urząd górniczy może nakazać ustanowienie kierowników działów, jeżeli zachodzi tego potrzeba ze względu na rozmiary zakładu i istniejące w nim warunki bezpieczeństwa.

Art.  124. ⁷⁵

1). Poza wyjątkami, wskazanemi w artykułach 126, 127 i 133, kierownikiem ruchu zakładu górniczego, jako też kierownikiem działu robót górniczych może być tylko osoba, która:

1. posiada obywatelstwo polskie,

2. włada biegle językiem polskim w słowie i piśmie,

3. nie jest pozbawiona z mocy wyroku sądowego zdolności do piastowania urzędów publicznych,

4. ukończyła ze stopniem inżyniera górniczego szkołę akademicką w kraju, oraz

5. odbyła po uzyskaniu dyplomu inżynierskiego co najmniej trzechletnią praktykę przy ruchu zakładu górniczego, a w tem przynajmniej dwuletnią przy robotach górniczych.

2). W pomocniczym zakładzie technicznym, przewidzianym w art. 75, oraz w zakładzie przeróbczym, przewidzianym w art. 76, można za zgodą wyższego urzędu górniczego ustanowić samodzielnego kierownika ruchu. Kierownikiem takim prócz osób, posiadających kwalifikacje przepisane w ust. (1), może być również osoba, która odpowiada warunkom, przewidzianym w pkt 1 - 3 ust. (1), ukończyła w kraju szkołę akademicką ze stopniem inżyniera, doktora lub magistra nauki, odpowiadającej charakterowi pracy danego zakładu, i odbyła po uzyskaniu dyplomu trzyletnią odpowiedzialną praktykę techniczną.

Art.  125.

Poza działem robót górniczych kierownikiem każdego innego działu technicznego zakładu górniczego może być tylko osoba, która:

1. odpowiada wymaganiom, wskazanym w punktach 1 do 3 art. 124,

2. ⁷⁶ ukończyła w kraju szkołę akademicką ze stopniem inżyniera górniczego, inżyniera, doktora lub magistra nauki, odpowiadającej charakterowi danego działu, odpowiednią szkołę zawodową stopnia licealnego albo inną szkołę zawodową (wydział), uznaną przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za równorzędną,

3 odbyła po ukończeniu uczelni co najmniej jednoroczną praktykę w dziale techniki, odpowiadającym temu, który ma być powierzony jej kierownictwu.

4 ⁷⁷ udowodniła wobec wyższego urzędu górniczego dostateczną znajomość ustaw i rozporządzeń górniczych, obowiązujących w Państwie Polskim.

Art.  126. ⁷⁸

Osoby, które uzyskały stopień doktora, inżyniera, magistra lub inny stopień równorzędny w szkole zagranicznej, odpowiadającej szkole akademickiej w kraju, mogą być kierownikami ruchu zakładów górniczych lub kierownikami działów, jeżeli ich dyplomy zostały nostryfikowane w kraju, jeżeli poza tym posiadają one pozostałe warunki, przepisane w art. 124 lub w art. 125 i jeżeli udowodnią dostateczną znajomość obowiązujących w Państwie Polskim ustaw i rozporządzeń górniczych przez poddanie się z pomyślnym wynikiem egzaminowi przed osobną komisją, ustanowioną przy wyższym urzędzie górniczym.

Art.  127.

(1) 79 Minister Przemysłu i Handlu może dopuścić do sprawowania kierownictwa ruchu zakładu górniczego mniejszego, prowadzonego w warunkach mniej niebezpiecznych, oraz do sprawowania kierownictwa takichże robót górniczych:

1. osobę, która odpowiada warunkom wymienionym w pkt 1, 2, 3 i 4 ust. (1) art. 124, jeżeli odbyła ona przynajmniej jednoroczną praktykę w dziale robót górniczych;

2. osobę, która odpowiada warunkom wymienionym w pkt 1, 2 i 3 ust. (1) art. 124, jeżeli poza tym ukończyła ona w kraju z ostatecznym świadectwem szkołę górniczą stopnia licealnego albo inną szkołę zawodową (wydział), uznaną przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za równorzędną, posiada co najmniej trzyletnią praktykę odbytą przy ruchu zakładu górniczego, w tym przynajmniej dwuletnią w dziale robót górniczych, i wreszcie udowodniła posiadanie dostatecznych dla przyszłego jej zakresu działania wiadomości teoretycznych i praktycznych przez poddanie się z pomyślnym wynikiem egzaminowi przed osobną komisją, ustanowioną przy wyższym urzędzie górniczym.

(2) Minister Przemysłu i Handlu może uprawnienie swe, przewidziane w ustępie 1, przelewać częściowo lub całkowicie na wyższe urzędy górnicze.

Art.  128.

Skład komisyj egzaminacyjnych, przewidzianych w artykułach 126 i 127, tryb ich działania i zakres egzaminów ustala Minister Przemysłu i Handlu w drodze rozporządzenia.

Art.  129. ⁸⁰

Osobami dozoru ruchu w zakładzie górniczym mogą być ustanowieni tylko ci, którzy odpowiadają wymaganiom punktów 1 do 3 art. 124 i ukończyli w kraju z ostatecznym świadectwem odpowiednią szkołę zawodową stopnia licealnego albo inną szkołę zawodową (wydział), uznaną przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za równorzędną oraz odbyli co najmniej jednoroczną praktykę w odpowiednim dziale techniki. Jednakże na stanowiska tego rodzaju o mniejszym stopniu odpowiedzialności mogą być również wyznaczone osoby, które nie posiadają wskazanego powyżej cenzusu naukowego, ale natomiast wykażą wobec okręgowego urzędu górniczego dostateczne uzdolnienie praktyczne do sprawowania powierzanych im czynności.

Art.  130. ⁸¹

Wykazy zakładów naukowych, wspomnianych w punkcie 2 art. 125 i w artykułach 127 i 129, ogłasza Minister Przemysłu i Handlu w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Art.  131. ⁸²

Okręgowy urząd górniczy poddaje badaniu kwalifikacje kierowników i osób dozoru ruchu, zgłaszanych przez przemysłowca górniczego w myśl ustępów (2), (3) i (4) art. 123, i stosownie do wyników badania bądź uznaje ich kwalifikacje do zajęcia powierzanych im stanowisk (ustęp 1 art. 123), bądź odmawia uznania. Okręgowy urząd górniczy powinien wydać orzeczenie w ciągu trzech miesięcy od dnia złożenia mu wszystkich dokumentów, uzasadniających kwalifikacje, wymagane przez prawo niniejsze. Orzeczenie to powinno być doręczone przemysłowcowi górniczemu i osobom zainteresowanym; orzeczenie odmowne powinno być należycie uzasadnione.

Art.  132.

Objęcie czynności kierownika ruchu czy osoby dozoru ruchu przed uzyskaniem od okręgowego urzędu górniczego uznania kwalifikacyj nie jest dozwolone.

Art.  133. ⁸³

(1) Minister Przemysłu i Handlu może dopuścić do wykonywania kierownictwa i dozoru ruchu zakładu górniczego cudzoziemca pod warunkiem, że odpowiada on wymaganiom punktów 2, 4 i 5 ust. (1) art. 124 lub art. 125, 126, 127 i 129, zależnie od stanowiska jakie ma być mu powierzone.

(2). Przepis ustępu poprzedzającego nie narusza przepisów dotyczących cudzoziemców jak również ochrony rynku pracy.

(3). Dopuszczenie cudzoziemca do zajmowania stanowiska kierownika ruchu lub osoby dozorującej ruch nie narusza przepisów art. 123 i 131.

Art.  134.

(1) 84 Uznanie kwalifikacyj, wydane w trybie art. 131, zostanie cofnięte przez okręgowy urząd górniczy, jeżeli kierownik ruchu czy osoba dozoru utraci którykolwiek z przepisanych warunków, lub jeżeli okaże się, iż dokumenty, na których podstawie uznanie było udzielone, są fałszywe.

(2) Uznanie kwalifikacyj zostanie zniesione przez wyższy urząd górniczy, jeżeli w wyniku postępowania dyscyplinarnego, przewidzianego w art. 135, dany kierownik ruchu czy osoba dozoru będzie uznany winnym rażącego lub wielokrotnego wykroczenia przeciw obowiązkom, wynikającym z istniejących przepisów ustawowych lub wydanych na ich podstawie rozporządzeń władz górniczych, i zostanie zasądzony na stałe lub czasowe pozbawienie prawa spełniania czynności kierownika ruchu, względnie osoby dozoru ruchu.

(3) Okręgowy urząd górniczy może osobę, przeciw której wdrożone zostało postępowanie przed komisją dyscyplinarną, zawiesić na czas trwania tego postępowania w wykonywaniu poruczonych jej czynności kierowniczych, względnie dozorczych, jeżeli uzna, że dalsze sprawowanie tych czynności zagraża niebezpieczeństwem z punktu widzenia art. 196. Wniesienie odwołania przeciwko zarządzeniu okręgowego urzędu górniczego nie ma mocy wstrzymującej.

(4) Osoba, która na podstawie ustępu 2 utraciła prawo spełniania czynności kierownika ruchu czy osoby dozoru ruchu, nie zostaje temsamem pozbawiona prawa ubiegania się o uznanie jej kwalifikacyj do spełniania czynności w niższym zakresie działania, jeżeli inne względy ustawowe temu się nie sprzeciwiają.

(5) Przepisy niniejszego artykułu mają zastosowanie i do cudzoziemców, którym w myśl ustępu 1 art. 133 Minister Przemysłu i Handlu przyznał kwalifikacje do zajmowania stanowiska kierownika ruchu lub osoby dozoru.

Art.  135.

(1) Dla orzekania o kwalifikacjach kierowników oraz osób dozoru ruchu do dalszego sprawowania ich czynności w zakładach górniczych w wypadkach wykroczenia przeciwko obowiązującym ustawom i rozporządzeniom utworzona zostaje przy każdym wyższym urzędzie górniczym pod przewodnictwem prezesa wyższego urzędu górniczego komisja dyscyplinarna, złożona z pewnej liczby sędziów, urzędników władz górniczych oraz kierowników ruchu i osób dozoru. Członków komisji mianuje Minister Przemysłu i Handlu, i to - gdy chodzi o członków z pomiędzy sędziów - za zgodą Ministra Sprawiedliwości.

(2) W każdej poszczególnej sprawie orzeka komplet w składzie sędziego, jako przewodniczącego, jednego urzędnika władz górniczych i jednego kierownika ruchu lub jednej osoby dozoru ruchu, stosownie do osoby, co do której ma być wydane orzeczenie.

(3) Od orzeczenia komisji dyscyplinarnej dopuszczalna jest tylko skarga do Kolegjum Górniczego w myśl postanowień art. 223. Inne środki prawne są wyłączone.

(4) Koszta utrzymania komisyj dyscyplinarnych ponosi Skarb Państwa.

(5) Minister Przemysłu i Handlu wydaje w drodze rozporządzenia szczegółowe przepisy co do organizacji komisyj dyscyplinarnych i postępowania dyscyplinarnego.

Art.  136.

(1) Jeżeli ruch zakładu górniczego czy pewnego jego działu pozostaje pod kierownictwem albo dozorem osoby, która nie uzyskała uznania kwalifikacyj w myśl art. 131, lub też utraciła takie uznanie na zasadzie art. 134, albo wreszcie została w myśl ustępu 3 art. 134 zawieszona przez władze górnicze w wykonywaniu poruczonych jej czynności, natenczas okręgowy urząd górniczy powinien wstrzymać roboty, prowadzone pod kierownictwem czy dozorem tej osoby, na tak długo, dopóki nie zostanie na jej miejsce przyjęta inna osoba, która wymagane uznanie kwalifikacyj uzyskała.

(2) Wniesienie odwołania przeciwko zarządzeniu okręgowego urzędu górniczego nie ma mocy wstrzymującej.

Art.  137.

Osoby, które objęły kierownictwo czy dozór ruchu w zakładzie górniczym, są odpowiedzialne w granicach powierzonego im zakresu działania za ścisłe stosowanie się do zatwierdzonego planu ruchu, jako też za przestrzeganie przepisów niniejszego prawa oraz wydanych na jego podstawie rozporządzeń i zarządzeń władz górniczych.

Art.  138.

Niezależnie od osób, wspomnianych w art. 137, ponoszą również odpowiedzialność przemysłowiec górniczy i osoby, wymienione w art. 121, jeżeli:

1. wydali w sprawach ruchu zarządzenia, o których wiedzieli lub powinni byli wiedzieć, że ich wykonanie byłoby odstępstwem od zatwierdzonego planu ruchu, albo też wykroczeniem przeciwko przepisom niniejszego prawa lub wydanym na jego podstawie rozporządzeniom i zarządzeniom władz górniczych,

2. przez swoje czynności albo też zaniedbanie pozbawili podwładnych im kierowników lub osoby dozoru możności spełnienia obowiązków, ciążących na nich w myśl niniejszego prawa lub wydanych na jego podstawie rozporządzeń i zarządzeń,

3. tolerowali świadomie czynności podwładnych im kierowników i innych osób, stanowiące odstępstwo od zatwierdzonego planu ruchu, albo wykroczenie przeciwko przepisom niniejszego prawa lub wydanym na jego podstawie rozporządzeniom i zarządzeniom,

4. nie dołożyli należytej staranności przy wykonywaniu takiego nadzoru nad czynnościami podwładnych sobie kierowników i innych osób, do jakiego ze względu na swój istotny stosunek do ruchu zakładu byli obowiązani, a jaki w danych warunkach wykonywać mogli.

Art.  139.

Kierownik ruchu, kierownicy działów i osoby dozoru ruchu obowiązani są na żądanie towarzyszyć urzędnikom władz górniczych, którzy zwiedzają zakład górniczy w charakterze służbowym, i udzielać im wszelkich wyjaśnień tak co do ruchu zakładu, jak i co do wszystkich innych spraw, podlegających nadzorowi władzy górniczej.

Rozdział  III.

O ruchu zakładu górniczego.

Art.  140.

(1) Minerały, podlegające woli górniczej, jako też minerały, zastrzeżone na rzecz Państwa, mogą być wydobywane jedynie w nadanych polach górniczych. Przepis ten nie dotyczy wydobycia, bezpośrednio związanego z poszukiwaniem górniczem lub z prowadzeniem robót, przewidzianych w art. 75, i nie mającego charakteru eksploatacji złoża.

(2) Nie wolno prowadzić robót górniczych na obszarach, podlegających ochronie na mocy postanowień osobnych ustaw i rozporządzeń, względnie prowadzić ich w zakresie szerszym, aniżeli na to pozwalają pomienione ustawy i rozporządzenia.

(3) Ograniczenie, przewidziane w ustępie 3 art. 75, odnosi się również do prowadzenia wszelkich robót górniczych na gruntach, wymienionych w rzeczonym ustępie.

(4) Jeżeli pewne części obszaru, na którym mają być lub są prowadzone roboty górnicze, posiadają szczególniejszą wartość dla badań naukowych jako wyjątkowe zabytki przyrody, to ochronę takich części może nakazać Minister Przemysłu i Handlu lub upoważniona przez niego władza górnicza.

(5) 85 Minister Przemysłu i Handlu w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych może pozatem w drodze rozporządzenia zabronić prowadzenia robót górniczych na pewnych obszarach ze względu na interes publiczny.

Art.  141. ⁸⁶

Przemysłowiec górniczy, który nie jest właścicielem danego pola górniczego, jeżeli przedstawi tytuł prawny, upoważniający go do eksploatacji tego pola, będzie dopuszczony do wykonywania na nim robót górniczych na czas w tym tytule określony. Przepis powyższy nie dotyczy robót poszukiwawczych, prowadzonych celem odkrycia minerałów, nie objętych dokumentem nadawczym pola.

Art.  142.

(1) Przemysłowiec górniczy jest obowiązany zawiadomić okręgowy urząd górniczy co najmniej na miesiąc naprzód o zamierzonem przez siebie rozpoczęciu ruchu zakładu górniczego ze wskazaniem miejsca, gdzie roboty mają być prowadzone.

(2) Okręgowy urząd górniczy może udzielić zezwolenia na uruchomienie kopalni, względnie na rozpoczęcie robót przygotowawczych, poprzedzających uruchomienie, przed upływem wskazanego powyżej miesięcznego terminu.

Art.  143.

(1) Ruch techniczny zakładu górniczego powinien być prowadzony zgodnie ze wskazaniami techniki i tak, by o ile możności, eksploatacja tych samych i sąsiednich złóż minerałów nie była w przyszłości utrudniona. Prowadzenie eksploatacji minerałów w sposób rabunkowy jest niedozwolone.

(2) 87 Ruch techniczny zakładu górniczego powinien być prowadzony tak, by życie i zdrowie ludzkie, tudzież interes publiczny nie były narażone na niebezpieczeństwo. Obowiązek ten obejmuje w szczególności przestrzeganie i wykonywanie wskazań techniki oraz przepisów i zarządzeń władz górniczych w sprawach:

1. ochrony wyrobisk górniczych i urządzeń zakładu górniczego, jako też wyrobisk zakładów sąsiednich,

2. bezpieczeństwa technicznego pracy,

3. bezpieczeństwa życia i zdrowia osób postronnych, znajdujących się w obrębie zakładu górniczego i w jego sąsiedztwie, zarówno pod ziemią, jak i na powierzchni,

4. ⁸⁸ ochrony powierzchni w interesie bezpieczeństwa życia i zdrowia ludzkiego, trwałości i dogodności publicznego ruchu komunikacyjnego, jako też prawidłowego działania urządzeń gazociągowych, wodociągowych, kanalizacyjnych, telekomunikacyjnych, wodnomelioracyjnych i innych urządzeń użyteczności publicznej, oraz zachowania i całości przedmiotów, podlegających ochronie na mocy specjalnych ustaw i rozporządzeń,

5. ⁸⁹ ochrony obszarów, objętych planami zabudowania, przed takiem ich uszkodzeniem wskutek robót górniczych, że mogłyby się one stać niezdatnemi do zabudowy,

6. ochrony leczniczych źródeł mineralnych, dla których został ustanowiony okrąg ochrony górniczej,

7. zapobiegania szkodom, jakieby ruch techniczny zakładu górniczego mógł wyrządzić interesowi publicznemu.

Art.  144. ⁹⁰

1. Ruch techniczny zakładu górniczego wolno prowadzić tylko na podstawie planu ruchu, zatwierdzonego uprzednio przez okręgowy urząd górniczy, a obejmującego każdorazowo dwuletni okres czasu. Wykonywanie robót, przewidzianych w planie ruchu, przed zatwierdzeniem planu nie jest dozwolone.

(2). Plany urządzeń telegraficznych i telefonicznych, przewidzianych w art. 75 ust. (1) pkt 4, przemysłowiec górniczy obowiązany jest składać w trzech egzemplarzach, z których jeden władza górnicza przesyła do wiadomości właściwej dyrekcji okręgu poczt i telegrafów.

Art.  145. ⁹¹

(1) Jeżeli okręgowy urząd górniczy uzna, że plan ruchu, przedstawiony mu do zatwierdzenia, nie odpowiada w całości lub w pewnej części obowiązującym przepisom, w szczególności zaś wymaganiom art. 143, natenczas powinien w ciągu trzech miesięcy od dnia przedstawienia planu wezwać przemysłowca celem wspólnego omówienia kwestjonowanych zamierzeń planu i poczynienia niezbędnych zmian.

(2) W razie dojścia na tej drodze do porozumienia okręgowy urząd górniczy zatwierdza przedstawiony sobie, względnie odpowiednio poprawiony plan ruchu, w przeciwnym wypadku odmawia zatwierdzenia planu czy pewnych jego części, o czem zawiadamia przemysłowca górniczego ze wskazaniem przyczyn odmowy.

(3) Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od dnia przedstawienia planu ruchu przemysłowiec górniczy nie otrzyma od okręgowego urzędu górniczego wezwania w myśl ustępu 1, natenczas ma on prawo uważać przedstawiony przez siebie plan za zatwierdzony i przystąpić do wykonywania projektowanych robót.

(4) Wniesienie odwołania nie upoważnia przemysłowca górniczego do wykonywania robót podług planu, nie zatwierdzonego przez okręgowy urząd górniczy.

Art.  146.

(1) Przepisy artykułów 144 i 145 stosuje się również do wszelkich zmian, jakie przemysłowiec górniczy zechce z czasem poczynić w zatwierdzonym już planie ruchu.

(2) W wyjątkowych wypadkach, gdy wskutek nieprzewidzianych i niezależnych od woli przemysłowca górniczego okoliczności zajdzie potrzeba natychmiastowych zmian w planie, kierownik ruchu zakładu górniczego może odstąpić od zatwierdzonego planu ruchu przed otrzymaniem odnośnego zezwolenia okręgowego urzędu górniczego, powinien jednak zawiadomić o tem urząd nie później, niż w ciągu trzech dni po zarządzeniu zmiany. Okręgowy urząd górniczy bądź zatwierdza dokonaną w planie zmianę, bądź odmawia jej zatwierdzenia; w tym ostatnim wypadku przemysłowiec górniczy może prowadzić w dalszym ciągu roboty tylko zgodnie z planem zatwierdzonym.

Art.  147.

(1) 92 Wyższy urząd górniczy ma prawo wydawać w drodze uchwały kolegjalnej rozporządzenia, zawierające przepisy co do prawidłowego i bezpiecznego (art. 143) prowadzenia zakładów górniczych, i to bądź dla całego obwodu, bądź dla poszczególnych jego części. Przepisy te ogłaszane będą w Monitorze Polskim.

(2) 93 Wyższy urząd górniczy może dla ważnych względów zwalniać poszczególnych przemysłowców górniczych na ich prośbę od obowiązku przestrzegania powyższych przepisów w całości lub w części, na stałe lub na z góry określony przeciąg czasu i przepisywać w razie potrzeby stosowanie w zamian innych odpowiednich środków. Wyższy urząd górniczy może w rozporządzeniach, wydanych na mocy ust. (1), upoważnić okręgowe urzędy górnicze do zwalniania poszczególnych przemysłowców górniczych od stosowania ściśle określonych przepisów tych rozporządzeń.

(3) Minister Przemysłu i Handlu władny jest zastrzegać dla siebie prawo wydawania przepisów co do prawidłowego i bezpiecznego (art. 143) prowadzenia zakładów górniczych i wydawać takie przepisy w drodze rozporządzenia. Przepisy rzeczone ogłaszane będą w Monitorze Polskim.

(4) Minister Przemysłu i Handlu może dla ważnych względów zwalniać poszczególnych przemysłowców górniczych na ich prośbę od obowiązku przestrzegania wydanych przez Ministra przepisów w całości lub w części, na stałe lub na zgóry określony przeciąg czasu, i przepisywać w razie potrzeby stosowanie wzamian innych odpowiednich środków. Do udzielania powyższych zwalniań Minister Przemysłu i Handlu może upoważnić wyższe urzędy górnicze.

Art.  148.

Minister Przemysłu i Handlu wydaje w drodze rozporządzenia przepisy co do nabywania, przechowywania w zakładach górniczych i użytkowania przez zakłady górnicze materjałów wybuchowych dla celów górniczych.

Art.  149.

(1) Przy wznoszeniu, przebudowie i eksploatacji budowli dla celów technicznych w zakładzie górniczym, zarówno na kopalni, jako też w zakładach pomocniczych i obróbczych (artykuły 75 i 76), oraz przy wznoszeniu, utrzymywaniu i zmianie urządzeń technicznych, w szczególności zaś kotłów parowych, silników i instalacyj elektrycznych, obowiązują przepisy techniczne, wydawane przez Ministra Przemysłu i Handlu w drodze rozporządzenia. Pozatem mają zastosowanie subsydjarnie przepisy techniczne ustaw budowlanej, wodnej, drogowej, elektrycznej, przemysłowej i ustaw specjalnych z dziedziny techniki, z tem zastrzeżeniem, że kompetencja władz, powołanych w tych ustawach do stosowania ich przepisów, należy do odpowiednich władz górniczych, oznaczonych w rozporządzeniu Ministra Przemysłu i Handlu. Przepis ustępu 4 art. 45 ustawy wodnej z dnia 19 września 1922 r. w brzmieniu, ogłoszonem przez Ministra Robót Publicznych w rozporządzeniu z dnia 13 kwietnia 1928 r. (Dz. U. R. P. Nr. 62, poz. 574) pozostaje w mocy.

(2) Pozwoleń na urządzenia elektryczne w zakładach górniczych, nie stanowiące przynależności zakładu górniczego i urządzeń pomocniczych (artykuły 75 i 76), udziela wyższy urząd górniczy w porozumieniu z władzą, właściwą do udzielania pozwoleń na zakłady elektryczne, mające na celu zawodowy zbyt energji elektrycznej.

(3) 94 Poza wyjątkami, wyszczególnionemi powyżej, kompetencja władz, wynikająca z poszczególnych ustaw, pozostaje nienaruszona. Przepisy ust. (1) nie dotyczą w szczególności urządzeń telegraficznych i telefonicznych, nie wymienionych w art. 75 ust. (1) pkt 4.

Art.  150. ⁹⁵

Jeżeli ruch techniczny zakładu górniczego jest rozpoczęty lub prowadzony niezgodnie z przepisami art. 140 do 146, okręgowy urząd górniczy powinien go wstrzymać w całości lub w tej części, co do której zachodzi niezgodność. Okręgowy urząd górniczy może również wstrzymać ruch zakładu górniczego w całości lub w części w razie wykroczeń przeciwko przepisom, wydanym na podstawie art. 147 do 149, jeżeli wykroczenia te zagrażają interesowi publicznemu (art. 143, ust. (2)). Wniesienie odwołania nie ma mocy wstrzymującej.

Art.  151. ⁹⁶

Kierownik ruchu zakładu górniczego, a w razie jego nieobecności wyznaczona przez niego w tym celu osoba, powinna niezwłocznie zawiadomić okręgowy urząd górniczy o każdym zaszłym w zakładzie górniczym pod ziemią czy na powierzchni niebezpieczeństwie, wymienionym w art. 143 ust. (2) pkt 1- 3, a okręgowy urząd górniczy i powiatową władzę administracji ogólnej, jeśli zaszłe niebezpieczeństwo dotyczy spraw, o których mowa w art. 143 ust. (2) pkt 4 - 7, albo jeśli zaszedł wypadek, który spowodował lub może spowodować śmierć lub ciężkie uszkodzenie ciała.

Art.  152.

(1) Przemysłowiec górniczy i podległe mu osoby obowiązani są zastosować się bezzwłocznie do wszystkich zarządzeń okręgowego urzędu górniczego, wydanych celem usunięcia zagrażającego niebezpieczeństwa, a w razie zaszłego już wypadku - celem ratowania zagrożonych osób i zapobieżenia dalszemu szerzeniu się niebezpieczeństwa (art. 200).

(2) Przemysłowiec górniczy powinien dostarczyć robotników i wszelkich środków pomocniczych, potrzebnych do wykonana tych zarządzeń.

(3) Wniesienie odwołania przeciwko zarządzeniom okręgowego urzędu górniczego nie ma mocy wstrzymującej.

(4) Sąsiednie zakłady górnicze obowiązane są na wezwanie władzy górniczej lub też samego zakładu zagrożonego udzielić niezbędnej pomocy w ludziach, przyborach ratowniczych, materjałach i t. p., o ile to jest możliwe bez zagrożenia ich własnemu bezpieczeństwu.

Art.  153.

Jeżeli kierownik ruchu zakładu górniczego nie wykona zarządzeń władzy górniczej, wydanych w myśl postanowień art. 152, wykonanie ich przeprowadza okręgowy urząd górniczy przymusowo.

Art.  154.

(1) Przemysłowiec górniczy ponosi wszystkie koszta wykonania zarządzeń władzy górniczej, przewidzianych w art. 152, z zachowaniem prawa regresu do osób trzecich, z których winy zaszło niebezpieczeństwo lub wypadek.

(2) W wypadku, przewidzianym w ustępie 4 art. 152, przemysłowiec powinien zwrócić sąsiednim przedsiębiorstwom górniczym na ich żądanie poniesione przez nie koszta akcji ratowniczej.

(3) Poniesione przez samą władzę górniczą koszta wykonania jej zarządzeń ściąga się w trybie postępowania przymusowego.

Art.  155.

(1) O zamierzonem wstrzymaniu w całości lub w części ruchu zakładu górniczego przemysłowiec górniczy powinien zawiadomić okręgowy urząd górniczy co najmniej na miesiąc naprzód.

(2) Jeżeli wskutek nieprzewidzianych okoliczności ruch musi być wstrzymany wcześniej, albo natychmiast, doniesienie o wstrzymaniu powinno nastąpić nie później, niż w ciągu trzech dni po dniu, w którym zarządzono wstrzymanie ruchu.

Art.  156.

(1) W razie całkowitego lub częściowego wstrzymania ruchu zakładu górniczego przemysłowiec górniczy obowiązany jest utrzymywać wyrobiska i urządzenia zakładu w takim stanie, by zdrowie i życie ludzi, jako też interes publiczny (art. 143 ust. 2) nie były narażone na niebezpieczeństwo.

(2) Jeżeli przemysłowiec górniczy nie spełnia obowiązku, ciążącego na nim w myśl postanowienia ustępu 1, okręgowy urząd górniczy powinien sam wydać odpowiednie zarządzenia i przeprowadzić ich wykonanie przez przemysłowca, względnie na jego koszt.

Rozdział  IV.

O miernictwie górniczem.

Art.  157.

(1) Przemysłowiec górniczy jest obowiązany prowadzić na swój koszt dokładne plany wykonanych robót górniczych; plany te powinny być założone i w miarę postępu robót stale uzupełniane przez mierniczego górniczego.

(2) Wybór mierniczego górniczego pozostawiony jest przemysłowcowi.

(3) Minister Przemysłu i Handlu przepisuje w drodze rozporządzenia, jakie plany i w jakiej podziałce mają być prowadzone, w jakich odstępach czasu należy je uzupełniać, oraz w ilu egzemplarzach i w jakich odstępach czasu kopje planów powinny być składane władzom górniczym.

Art.  158.

(1) 97 Jeżeli przemysłowiec górniczy nie stosuje się do wymagań art. 157, lub też jeżeli w prowadzonych przez przemysłowca planach spostrzeżone zostaną braki i niedokładności, natenczas wyższy urząd górniczy zarządza dokonanie pomiarów i sporządzenie planów wszystkich robót górniczych, względnie pewnej ich części przez wyznaczonego przez siebie mierniczego górniczego na koszt przemysłowca.

(2) W razie potrzeby, uzasadnionej interesem państwowym, Minister Przemysłu i Handlu lub upoważniony przez niego urząd górniczy władny jest zarządzić dokonanie pomiarów i sporządzenie planu wszystkich robót, względnie pewnej ich części przez wyznaczonego przez siebie mierniczego górniczego na koszt Skarbu Państwa.

Art.  159.

(1) Plany robót górniczych powinny być przechowywane w odpowiedniem miejscu w zakładzie górniczym i powinny być na żądanie okazywane delegatom władzy górniczej.

(2) Kopje planów powinny znajdować się w okręgowym urzędzie górniczym. Prawo przeglądania tych kopij przysługuje osobom, które należycie udowodnią potrzebę ich przejrzenia, o czem rozstrzyga okręgowy urząd górniczy po wysłuchaniu przemysłowca górniczego. Gdy decyzja okręgowego urzędu górniczego stanie się wykonalną, okręgowy urząd górniczy wyznacza odpowiedni dzień, o czem zawiadamia zawczasu przemysłowca górniczego. Sporządzanie kopij w czasie przeglądania planów nie jest dozwolone.

Art.  160.

Uprawnienie do wykonywania zawodu mierniczego górniczego może otrzymać tylko ten, kto:

1. posiada obywatelstwo polskie,

2. włada biegle językiem polskim w słowie i piśmie,

3. nie jest pozbawiony z mocy wyroku sądowego zdolności do piastowania urzędów publicznych,

4. przedstawił jeden z następujących dowodów posiadania wykształcenia teoretycznego i praktyki zawodowej:

a) dyplom inżyniera, uzyskany na wydziale mierniczym wyższej uczelni górniczej w kraju, i dowód odbycia półtorarocznej praktyki przy mierniczym górniczym,

b) dyplom inżyniera górniczego, uzyskany w wyższej uczelni w kraju, i dowód odbycia dwuletniej praktyki przy mierniczym górniczym,

c) ⁹⁸ dyplom inżyniera mierniczego, uzyskany w wyższej uczelni krajowej i dowód przesłuchania w górniczej szkole akademickiej w kraju przedmiotów, wskazanych przez Ministra Przemysłu i Handlu, i zdania colloquium z każdego z tych przedmiotów oraz dowód odbycia półtorarocznej praktyki przy mierniczym górniczym.

5. udowodnił po odbyciu przepisanej wyżej praktyki swe uzdolnienie praktyczne przez poddanie się z pomyślnym wynikiem egzaminowi przed osobną komisją, ustanowioną przy wyższym urzędzie górniczym.

Art.  161.

Osoby, które uzyskały jeden z wymienionych w punkcie 4 art. 160 dyplomów inżynierskich w wyższej uczelni zagranicznej, mogą otrzymać uprawnienie do wykonywania zawodu mierniczego górniczego, o ile ich dyplomy zostaną nostryfikowane w wyższej uczelni w kraju, o ile pozatem posiadają one wszystkie inne warunki, przepisane w art. 160, i o ile udowodnią przy egzaminie (punkt 5 art. 160) dostateczną znajomość obowiązujących w Państwie Polskiem ustaw i rozporządzeń z dziedziny górnictwa i miernictwa.

Art.  162. ⁹⁹

(1) Minister Przemysłu i Handlu może dopuścić do wykonywania zawodu mierniczego górniczego również osoby, które ukończyły z ostatecznem świadectwem w kraju szkołę górniczą stopnia licealnego lub inną szkołę zawodową (wydział) uznaną przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za równorzędną i odbyły co najmniej sześcioletnią praktykę przy mierniczym górniczym, o ile pozatem odpowiadają one wymaganiom punktów 1 do 3 art. 160 i złożą z pomyślnym wynikiem egzamin przed osobną komisją, ustanowioną przy wyższym urzędzie górniczym.

(2). Osobom, które ukończyły w kraju z ostatecznym świadectwem szkołę górniczą stopnia licealnego lub inną szkołę zawodową, uznaną przez Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za równorzędną, i po odbyciu co najmniej dwuletniej praktyki u mierniczego górniczego wykażą się wobec wyższego urzędu górniczego dostatecznym uzdolnieniem praktycznym z zakresu miernictwa górniczego, może wyższy urząd górniczy nadać uprawnienie do wykonywania czynności pomiarowych pod kierownictwem mierniczego górniczego. Uprawnienie powyższe nie obejmuje prawa samodzielnego sporządzania planów. Osoby, otrzymujące uprawnienia na mocy przepisów niniejszego ustępu, mają prawo do tytułu pomocnika mierniczego górniczego.

(3) Wykazy szkół górniczych stopnia licealnego, o jakich mowa w niniejszym artykule, ogłasza Minister Przemysłu i Handlu w porozumieniu z Ministrem Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Art.  163. ¹⁰⁰

1). Minister Przemysłu i Handlu może wyjątkowo udzielić uprawnienia do wykonywania czynności mierniczego górniczego na powierzchni z wyłączeniem dołowych robót górniczych, również mierniczym przysięgłym.

(2). Do mierniczych tych stosuje się odpowiednio przepisy art. 165 ust. (1) i (2) oraz art. 166 do art. 169.

Art.  164.

Skład komisyj egzaminacyjnych, przewidzianych w punkcie 5 art. 160 i w ustępie 1 art. 162, ich działanie i zakres egzaminów ustala Minister Przemysłu i Handlu w drodze rozporządzenia.

Art.  165.

(1) 101 Pragnący uzyskać uprawnienie do wykonywania zawodu mierniczego górniczego powinien złożyć odnośne podanie w tym wyższym urzędzie górniczym, w którego obwodzie odbywał ostatnio praktykę, z załączeniem dowodów posiadania warunków, przepisanych w art. 160, względnie w art. 161 i art. 162 ust. (1).

(2) Jeżeli kandydat posiada wymagane warunki i złoży z wynikiem pomyślnym przepisany egzamin i jeżeli ponadto w wypadku, przewidzianym w ustępie 1 art. 162, uzyska zezwolenie Ministra Przemysłu i Handlu, natenczas wyższy urząd górniczy nadaje kandydatowi uprawnienie do wykonywania zawodu mierniczego górniczego i wystawia odpowiednie świadectwo.

(3) Osobom, uprawnionym do wykonywania zawodu mierniczego górniczego, przysługuje wyłączne prawo używania tytułu "mierniczego górniczego". Prawo to nie przysługuje mierniczym przysięgłym, wykonywającym czynności mierniczego górniczego na zasadzie postanowienia art. 163.

Art.  166.

(1) Przy wykonywaniu czynności zawodowych, wynikających z przepisów niniejszego prawa, mierniczemu górniczemu przysługuje prawo wkraczania na grunt cudzy i ustawiania znaków mierniczych.

(2) Za szkody, wyrządzone przy wykonywaniu robót mierniczych na gruncie, należy się poszkodowanemu pełne wynagrodzenie. Poszkodowany może dochodzić tego roszczenia w drodze powództwa przeciwko przemysłowcowi górniczemu, z którego polecenia, względnie na którego koszt roboty były wykonywane. W wypadku, gdy roboty wykonywa się na koszt Skarbu Państwa (art. 158 ust. 2), obowiązek wynagrodzenia szkód ciąży na Skarbie Państwa.

Art.  167.

(1) Minister Przemysłu i Handlu wydaje w drodze rozporządzenia przepisy, obowiązujące mierniczych górniczych przy wykonywaniu czynności zawodowych.

(2) W szczególności Minister Przemysłu i Handlu ustanawia urzędową taksę opłat za czynności mierniczego górniczego.

Art.  168.

(1) Mierniczy górniczy odpowiada za zgodne z wymaganiami nauki, techniki oraz przepisów obowiązujących wykonanie prac, wchodzących w zakres jego czynności zawodowych.

(2) Nadzór nad czynnościami mierniczego górniczego w każdym poszczególnym zakładzie górniczym sprawuje ten wyższy urząd górniczy, w którego obwodzie dany zakład się znajduje.

Art.  169. ¹⁰²

Uprawnienie do wykonywania zawodu mierniczego górniczego zostanie cofnięte, jeżeli mierniczy górniczy utraci którykolwiek z przepisanych dlań warunków, lub jeżeli okaże się, iż dokumenty, na których podstawie uprawnienie było udzielone, są fałszywe.

Art.  170.

(1) Dla orzekania o pozbawieniu mierniczych górniczych uprawnienia do wykonywania zawodu w wypadkach wykroczenia przeciwko ciążącym na nich obowiązkom utworzone zostają przy każdym wyższym urzędzie górniczym komisje dyscyplinarne, których organizacja i tryb działania są analogiczne do organizacji i trybu działania komisyj dyscyplinarnych, przewidzianych w art. 135, z tą jedynie różnicą, iż zamiast członków z pomiędzy kierowników ruchu i osób dozoru wchodzą w skład komisyj członkowie z pośród mierniczych górniczych.

(2) Od orzeczenia komisji dyscyplinarnej dopuszczalna jest tylko skarga do Kolegjum Górniczego, stosownie do postanowień art. 223. Inne środki prawne są wyłączone.

(3). 103 Prawomocne orzeczenie, zapadłe w postępowaniu dyscyplinarnym, wykonywa właściwy wyższy urząd górniczy.

(4). 104 Wyższy urząd górniczy władny jest zawiesić w wykonywaniu czynności zawodowych na czas trwania postępowania dyscyplinarnego mierniczego górniczego, przeciw któremu takie postępowanie zostało wdrożone. Wniesienie odwołania nie ma mocy wstrzymującej.

(5). 105 Przepisy artykułu niniejszego stosuje się do osób, które otrzymały uprawnienia na podstawie art. 162 ust. (3) i art. 163, - jeżeli chodzi o te uprawnienia.

Art.  171.

Zarówno o udzieleniu, jak i o cofnięciu uprawnienia do wykonywania zawodu mierniczego górniczego wyższy urząd górniczy obwieszcza w Monitorze Polskim na koszt zainteresowanego mierniczego górniczego, ściągając w razie niezapłacenia koszta ogłoszenia w trybie postępowania przymusowego.

⁷³ Art. 123 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 50 lit. a) dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁷⁴ Art. 123 ust. 4 dodany przez art. 1 pkt 50 lit. b) dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁷⁵ Art. 124 zmieniony przez art. 1 pkt 51 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁷⁶ Art. 125 pkt 2 zmieniony przez art. 1 pkt 52 lit. a) dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁷⁷ Art. 125 pkt 4 dodany przez art. 1 pkt 52 lit. b) dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁷⁸ Art. 126 zmieniony przez art. 1 pkt 53 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁷⁹ Art. 127 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 54 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁸⁰ Art. 129 zmieniony przez art. 1 pkt 55 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁸¹ Art. 130 zmieniony przez art. 1 pkt 56 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁸² Art. 131 zmieniony przez art. 1 pkt 57 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁸³ Art. 133 zmieniony przez art. 1 pkt 58 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁸⁴ Art. 134 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 59 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁸⁵ Art. 140 ust. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 60 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁸⁶ Art. 141 zmieniony przez art. 1 pkt 61 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁸⁷ Art. 143 ust. 2 zdanie wstępne zmienione przez art. 1 pkt 62 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁸⁸ Art. 143 ust. 2 pkt 4 zmieniony przez art. 1 pkt 62 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁸⁹ Art. 143 ust. 2 pkt 5 zmieniony przez art. 1 pkt 62 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁹⁰ Art. 144 zmieniony przez art. 1 pkt 63 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁹¹ Art. 145 zmieniony przez art. 1 pkt 64 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁹² Art. 147 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 65 lit. a) dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁹³ Art. 147 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 65 lit. b) dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁹⁴ Art. 149 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 66 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁹⁵ Art. 150 zmieniony przez art. 1 pkt 67 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁹⁶ Art. 151 zmieniony przez art. 1 pkt 68 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁹⁷ Art. 158 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 69 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁹⁸ Art. 160 pkt 4 lit. c) zmieniona przez art. 1 pkt 70 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

⁹⁹ Art. 162 zmieniony przez art. 1 pkt 71 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

¹⁰⁰ Art. 163 zmieniony przez art. 1 pkt 72 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

¹⁰¹ Art. 165 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 73 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

¹⁰² Art. 169 zmieniony przez art. 1 pkt 74 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

¹⁰³ Art. 170 ust. 3 dodany przez art. 1 pkt 75 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

¹⁰⁴ Art. 170 ust. 4 dodany przez art. 1 pkt 75 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.

¹⁰⁵ Art. 170 ust. 5 dodany przez art. 1 pkt 75 dekretu z dnia 22 listopada 1938 r. (Dz.U.38.91.627) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 24 listopada 1938 r.