Tytuł 3 - Uznawanie i wykonywanie - Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych. Lugano.1988.09.16.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2000.10.132

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lutego 2000 r.

Tytuł  III

Uznawanie i wykonywanie

Artykuł  25

W rozumieniu niniejszej konwencji "orzeczenie" oznacza każde orzeczenie wydane przez sąd Umawiającego się Państwa, niezależnie od tego, czy zostanie określone jako wyrok, postanowienie lub nakaz egzekucyjny, włącznie z postanowieniem w przedmiocie kosztów postępowania wydanym przez urzędnika sądowego.

Rozdział  1

Uznawanie

Artykuł  26

Orzeczenia wydane w jednym Umawiającym się Państwie są uznawane w innych Umawiających się Państwach bez potrzeby przeprowadzania specjalnego postępowania.

Jeżeli sporna jest kwestia uznania orzeczenia, to każda ze stron, która powoływała się na uznanie orzeczenia, może w trybie postępowania, o którym mowa w rozdziałach 2 i 3 niniejszego tytułu, wystąpić z wnioskiem o uznanie orzeczenia.

Jeżeli uznanie jest powoływane w sporze przed sądem jednego z Umawiających się Państw, a rozstrzygnięcie tego sporu zależy od uznania, sąd ten może rozstrzygać o uznaniu.

Artykuł  27

Orzeczenia nie uznaje się:

1. jeżeli uznanie byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym państwa, w którym wystąpiono o uznanie;

2. jeżeli pozwanemu, który nie wdał się w spór, nie doręczono w należyty sposób pisma wszczynającego postępowanie lub dokumentu równorzędnego w czasie umożliwiającym mu przygotowanie obrony;

3. jeżeli orzeczenia nie da się pogodzić z orzeczeniem wydanym między tymi samymi stronami w państwie, w którym wystąpiono o uznanie;

4. jeżeli sąd państwa pochodzenia, wydając swoje orzeczenie, rozstrzygnął zagadnienie wstępne dotyczące stanu cywilnego, zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych, jak również ustawowego przedstawicielstwa osób fizycznych, stosunków majątkowych wynikających z małżeństwa, prawa spadkowego, włącznie z testamentami, sprzecznie z przepisem prawa prywatnego międzynarodowego tego państwa, w którym wystąpiono o uznanie, chyba że orzeczenie takie nie prowadziłoby do innego wyniku, jeżeli stosowane byłyby przepisy prawa prywatnego międzynarodowego tego państwa;

5. jeżeli orzeczenia nie da się pogodzić z wcześniejszym orzeczeniem wydanym w państwie nie będącym stroną niniejszej konwencji, w sporze o to samo roszczenie między tymi samymi stronami, o ile to orzeczenie spełnia warunki konieczne do jego uznania w tym państwie, w którym wystąpiono o uznanie.

Artykuł  28

Orzeczenia nie uznaje się nadto, jeżeli jest ono sprzeczne z przepisami rozdziału 3, 4 i 5 tytułu II lub w wypadku przewidzianym w artykule 59.

Można też odmówić uznania orzeczenia w każdym z wypadków przewidzianych w artykule 54b ustęp 3 lub artykule 57 ustęp 4.

Przy badaniu podstaw jurysdykcji wymienionych w ustępach poprzedzających sąd lub organ państwa, w którym wystąpiono o uznanie, jest związany ustaleniami faktycznymi, na podstawie których sąd państwa pochodzenia oparł swą jurysdykcję.

Z zastrzeżeniem postanowień ustępów 1 i 2, jurysdykcja sądu państwa pochodzenia nie może być przedmiotem ponownego badania; przepisy dotyczące jurysdykcji nie należą do porządku publicznego w rozumieniu artykułu 27 punkt 1.

Artykuł  29

Orzeczenie zagraniczne nie może być w żadnym wypadku przedmiotem kontroli merytorycznej.

Artykuł  30

Sąd Umawiającego się Państwa, w którym wnosi się o uznanie orzeczenia wydanego w innym Umawiającym się Państwie, może zawiesić postępowanie, jeżeli od orzeczenia został wniesiony zwyczajny środek zaskarżenia.

Sąd Umawiającego się Państwa, w którym wnosi się o uznanie orzeczenia wydanego w Irlandii lub Zjednoczonym Królestwie, może zawiesić postępowanie, jeżeli wykonanie orzeczenia zostało tymczasowo wstrzymane w państwie pochodzenia z powodu wniesienia środka zaskarżenia.

Rozdział  2

Wykonywanie

Artykuł  31

Orzeczenia wydane w jednym Umawiającym się Państwie i w tym państwie wykonalne, będą wykonywane w innym Umawiającym się Państwie, jeżeli ich wykonalność w nim zostanie stwierdzona na wniosek uprawnionego.

Jednakże w Zjednoczonym Królestwie orzeczenie takie jest wykonywane w Anglii i Walii, w Szkocji lub w Irlandii Północnej, jeżeli na wniosek uprawnionego zostanie zarejestrowane do wykonania w odnośnej części Zjednoczonego Królestwa.

Artykuł  32

1. Wniosek składa się:

- w Belgii do "tribunal de premiere instance" lub do "rechtbank van eerste aanleg";

- w Danii do "byret";

- w Republice Federalnej Niemiec do przewodniczącego izby w "Landgericht";

- w Grecji do μovoμελεV πρωτoδικειo;

- w Hiszpanii do "Juzgado de Primera Instancja";

- we Francji do prezesa "tribunal de grande instance";

- w Irlandii do "High Court";

- w Islandii do "héraδsdómari";

- we Włoszech do "corte d'appello";

- w Luksemburgu do prezesa "tribunal d'arrondissement";

- w Niderlandach do prezesa "arrondissementsrechtbank";

- w Norwegii do "herredsrett" lub "byrett" jako "namsrett";

- w Austrii do "Landesgericht" lub "Kreisgericht";

- w Portugalii do "Tribunal Judicial de Circulo";

- w Szwajcarii:

a) w wypadku orzeczeń zasadzających kwotę pieniężną do Rechtsöffnungsrichter/juge de la mainlevee/giudice competente a pronuciare sul rigetto dell'opposizione, zgodnie z postępowaniem uregulowanym w artykułach 80 i 81 Bundesgesetz über Schuldbetreibung und Konkurs/loi fédérale sur la poursuite pour dettes et la faillite/legge federale sulla esecuzione e sul fallimento,

b) w wypadku orzeczeń, które nie zasądzają kwoty pieniężnej, do zuständiger kantonaler Vollstreckungsrichter/juge cantonal d'exequatur compétent/giudice cantonale competente a pronunciare l'exequatur;

- w Finlandii do "ulosotonhaltija/överexekutor";

- w Szwecji do "Svea hovrätt";

- w Zjednoczonym Królestwie:

a) w Anglii i Walii do "High Court of Justice" lub w wypadku orzeczenia w sprawie alimentacyjnej do "Magistrates' Court" za pośrednictwem "Secretary of State";

b) w Szkocji do "Court of Session" lub w wypadku orzeczenia w sprawie alimentacyjnej do "Sheriff Court" za pośrednictwem "Secretary of State";

c) w Irlandii Północnej do "High Court of Justice" lub w wypadku orzeczenia w sprawie alimentacyjnej do "Magistrates' Court" za pośrednictwem "Secretary of State".

2. Właściwość miejscową określa się na podstawie miejsca zamieszkania dłużnika. Jeżeli nie ma on miejsca zamieszkania na terytorium państwa wykonania, właściwy jest sąd, w którego okręgu egzekucja powinna zostać przeprowadzona.

Artykuł  33

Do postępowania w sprawie składania wniosku stosuje się prawo państwa wykonania.

Wnioskodawca wskazuje adres do doręczeń w okręgu sądu, do którego składa wniosek. Jeżeli prawo państwa wykonania nie przewiduje wskazywania takiego adresu, wnioskodawca wskazuje pełnomocnika do doręczeń.

Do wniosku dołącza się dokumenty wymienione w artykułach 46 i 47.

Artykuł  34

Sąd rozpoznający wniosek wydaje orzeczenie niezwłocznie; dłużnik w tym stadium postępowania nie ma możliwości złożenia jakiegokolwiek oświadczenia.

Wniosek może być oddalony tylko z przyczyn wymienionych w artykułach 27 i 28.

Orzeczenie zagraniczne nie może być w żadnym wypadku przedmiotem kontroli merytorycznej.

Artykuł  35

O orzeczeniu wydanym po rozpoznaniu wniosku właściwy urzędnik sądowy niezwłocznie zawiadamia wnioskodawcę, w formie przewidzianej przez prawo państwa wykonania.

Artykuł  36

Jeżeli zezwolono na wykonanie, dłużnik może wnieść środek zaskarżenia w ciągu miesiąca od doręczenia orzeczenia.

Jeżeli dłużnik ma miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie innym niż to, w którym wydano orzeczenie o zezwoleniu na wykonanie, termin do wniesienia środka zaskarżenia wynosi dwa miesiące i biegnie od dnia doręczenia tego orzeczenia dłużnikowi, osobiście lub pod jego adresem. Przedłużenie tego terminu z powodu dużej odległości jest wyłączone.

Artykuł  37

1. Środek zaskarżenia od orzeczenia zezwalającego na wykonanie wnosi się zgodnie z przepisami właściwymi dla postępowania procesowego:

- w Belgii do "tribunal de premiere instance" lub "rechtbank van eerste aanleg";

- w Danii do "landsret";

- w Republice Federalnej Niemiec do "Oberlandesgericht";

- w Grecji do εφετειo;

- w Hiszpanii do "Audiencia Provincial";

- we Francji do "cour d'appel";

- w Irlandii do "High Court";

- w Islandii do héraδsdómari;

- we Włoszech do "corte d'appello";

- w Luksemburgu do "Cour supérieure de Justice" jako instancji odwoławczej w sprawach cywilnych;

- w Niderlandach do "arrondissementsrechtbank";

- w Norwegii do "lagmannsrett";

- w Austrii do "Landesgericht" lub "Kreisgericht";

- w Portugalii do "Tribunal da Relaçao";

- w Szwajcarii do "Kantonsgericht/tribunal cantonal/tribunale cantonale";

- w Finlandii do "hovioikeus/hovrätt";

- w Szwecji do "Svea hovrätt";

- w Zjednoczonym Królestwie:

a) w Anglii i Walii do "High Court of Justice" lub w wypadku orzeczenia w sprawie alimentacyjnej do "Magistrates' Court";

b) w Szkocji do "Court of Session" lub w wypadku orzeczenia w sprawie alimentacyjnej do "Sheriff Court";

c) w Irlandii Północnej do "High Court of Justice" lub w wypadku orzeczenia w sprawie alimentacyjnej do "Magistrates' Court".

2. Od orzeczenia wydanego w następstwie wniesienia środka zaskarżenia dopuszczalne są tylko:

- w Belgii, Grecji, Hiszpanii, we Francji, Włoszech, w Luksemburgu i Niderlandach: skarga kasacyjna;

- w Danii: postępowanie przed "hϕjesteret" za zgodą Ministra Sprawiedliwości;

- w Republice Federalnej Niemiec: "Rechtsbeschwerde";

- w Irlandii: środek zaskarżenia ograniczony do pytań prawnych do "Supreme Court";

- w Islandii: środek zaskarżenia do "Haestiéttur";

- w Norwegii: środek zaskarżenia (Kjaeremal lub anke) do "Hoyesteretts Kjaeremalsutvalg" lub "Hoyesterett";

- w Austrii: w wypadku "Rekursverfahren" - "Revisionsrekurs", a w wypadku "Widerspruchsverfahren" - "Berufung" z możliwością "Revision";

- w Portugalii: środek zaskarżenia ograniczony do pytań prawnych;

- w Szwajcarii: die staatsrechtliche Beschwerde beim Bundesgericht/recours de droit public devant le tribunal fédéral/ricorso di diritto pubblico al tribunale federale;

- w Finlandii: środek zaskarżenia do "korkein oikeus/högsta domstolen";

- w Szwecji: środek zaskarżenia do "högsta domstolen";

- w Zjednoczonym Królestwie: jedyny środek zaskarżenia ograniczony do pytań prawnych.

Artykuł  38

Sąd rozpoznający środek zaskarżenia może zawiesić postępowanie na wniosek strony, która wniosła ten środek, jeżeli w państwie pochodzenia został wniesiony od orzeczenia zwyczajny środek zaskarżenia lub jeżeli termin do wniesienia takiego środka zaskarżenia jeszcze nie upłynął; w tym ostatnim wypadku sąd może wyznaczyć termin, w którym środek zaskarżenia powinien być wniesiony.

Jeżeli orzeczenie sądowe zostało wydane w Irlandii lub Zjednoczonym Królestwie, to każdy środek zaskarżenia dopuszczalny w państwie pochodzenia uważa się za zwyczajny środek zaskarżenia w rozumieniu ustępu 1.

Sąd może również uzależnić wykonalność od złożenia, określonego przez siebie, zabezpieczenia.

Artykuł  39

W czasie biegu terminu do wniesienia środka zaskarżenia przewidzianego w artykule 36 i do chwili rozpoznania środka zaskarżenia nie może być prowadzona z majątku dłużnika egzekucja, z wyjątkiem środków zabezpieczających.

Orzeczenie zezwalające na wykonanie stanowi podstawę do zarządzenia takich środków.

Artykuł  40

1. Jeżeli wniosek został oddalony, wnioskodawca może wnieść środek zaskarżenia:

- w Belgii do "cour d'appel" lub "hof van beroep";

- w Danii do "landsret";

- w Republice Federalnej Niemiec do "Oberlandesgericht";

- w Grecji do εφετειo;

- w Hiszpanii do "Audiencia Provincial";

- we Francji do "cour d'appel';

- w Irlandii do "High Court";

- w Islandii do héraδsdómari;

- we Włoszech do "corte d'appello';

- w Luksemburgu do "Cour supérieure de Justice" jako instancji odwoławczej w sprawach cywilnych";

- w Niderlandach do "gerechtshof";

- w Norwegii do "lagmannsrett";

- w Austrii do "Landesgericht" lub "Kreisgericht";

- w Portugalii do "Tribunal de Relaçao";

- w Szwajcarii do "Kantonsgericht/tribunal cantonal/tribunale cantonale";

- w Finlandii do "hovioikeus/hovratt";

- w Szwecji do "Svea hovrätt";

- w Zjednoczonym Królestwie:

a) w Anglii i Wali do "High Court of Justice" lub w wypadku orzeczenia w sprawie alimentacyjnej do "Magistrates' Court";

b) w Szkocji do "Court of Session" lub w wypadku orzeczenia w sprawie alimentacyjnej do "Sheriff Court";

c) w Irlandii Północnej do "High Court of Justice" lub w wypadku orzeczenia w sprawie alimentacyjnej do "Magistrates' Court".

2. Sąd rozpoznający środek zaskarżenia wysłuchuje dłużnika. Jeżeli dłużnik nie wdaje się w spór, artykuł 20 ustępy 2 i 3 stosuje się także, jeżeli dłużnik nie ma miejsca zamieszkania na terytorium jednego z Umawiających się Państw.

Artykuł  41

Od orzeczenia wydanego w następstwie wniesienia środka zaskarżenia określonego w artykule 40 dopuszczalne są tylko:

- w Belgii, Grecji, Hiszpanii, we Francji, Włoszech, w Luksemburgu i Niderlandach: skarga kasacyjna;

- w Danii: postępowanie przed "hϕjesteret" za zgodą Ministra Sprawiedliwości;

- w Republice Federalnej Niemiec: "Rechtsbeschwerde";

- w Irlandii: środek zaskarżenia ograniczony do pytań prawnych do "Supreme court";

- w Islandii: środek zaskarżenia do "Haestiréttur";

- w Norwegii: środek zaskarżenia (kjaeremal lub anke) do "Hoyesteretts kjaeremalsutvalg" lub "Hoyesterett";

- w Austrii: "Revisionsrekurs";

- w Portugalii: środek zaskarżenia ograniczony do pytań prawnych;

- w Szwajcarii: staatsrechtliche Beschwerde beim Bundesgericht/recours de droit public devant le tribunal fédéral/ricorso di diritto pubblico davanti al tribunale federale;

- w Finlandii: środek zaskarżenia do "korkein oikeus/högsta domstolen";

- w Szwecji: środek zaskarżenia do "högsta domstolen";

- w Zjednoczonym Królestwie: jedyny środek zaskarżenia ograniczony do pytań prawnych.

Artykuł  42

Jeżeli orzeczenie zagraniczne rozstrzyga o kilku roszczeniach dochodzonych w pozwie i nie można zezwolić na wykonanie tego orzeczenia w całości, sąd zezwala na jego wykonanie w odniesieniu do jednego lub kilku roszczeń.

Wnioskodawca może wnosić o zezwolenie na wykonanie jedynie części orzeczenia.

Artykuł  43

Orzeczenia zagraniczne nakazujące płatność kary pieniężnej są wykonalne w państwie wykonania tylko wówczas, jeżeli wysokość kary pieniężnej została ostatecznie określona przez sądy państwa pochodzenia.

Artykuł  44

Wnioskodawca, któremu w państwie pochodzenia przyznano całkowitą lub częściową pomoc prawną lub zwolnienie od kosztów i opłat, korzysta w postępowaniu, o którym mowa w artykułach 32 do 35, z najbardziej dogodnego traktowania w zakresie pomocy prawnej lub zwolnienia od kosztów i opłat, jakie przewiduje prawo państwa wykonania.

Wnioskodawca, który wnosi o wykonanie orzeczenia organu administracyjnego, wydanego w Danii lub Islandii w sprawach alimentacyjnych, może w państwie wykonania wnosić o przyznanie mu korzyści z ustępu 1, jeżeli przedstawi zaświadczenie Ministerstwa Sprawiedliwości Danii lub Ministerstwa Sprawiedliwości Islandii stwierdzające, że spełnia warunki ekonomiczne do przyznania całkowitej lub częściowej pomocy prawnej lub zwolnienia od kosztów i opłat.

Artykuł  45

Na stronę, która w jednym z Umawiających się Państw wnosi o wykonanie orzeczenia wydanego w innym Umawiającym się Państwie, nie można z tego powodu, że jest cudzoziemcem lub że nie ma w państwie wykonania miejsca zamieszkania lub pobytu, nałożyć obowiązku złożenia kaucji na zabezpieczenie kosztów procesu lub depozytu, niezależnie od ich nazwy.

Rozdział  3

Przepisy wspólne

Artykuł  46

Strona, która powołuje się na uznanie orzeczenia lub wnosi o wykonanie, zobowiązana jest do przedstawienia:

1. odpisu orzeczenia spełniającego warunki wymagane do uznania go za posiadający moc dowodową;

2. w wypadku orzeczenia zaocznego - oryginału lub uwierzytelnionego odpisu dokumentu stwierdzającego, że pismo wszczynające postępowanie lub dokument równorzędny został doręczony stronie, która się nie stawiła.

Artykuł  47

Strona wnosząca o wykonanie orzeczenia zobowiązana jest ponadto do przedstawienia:

1. dokumentów, z których wynika, że orzeczenie jest wykonalne zgodnie z prawem państwa pochodzenia i że zostało doręczone;

2. w miarę potrzeby dokumentu stwierdzającego, że wnioskodawcy przyznano w państwie pochodzenia pomoc prawną.

Artykuł  48

Jeżeli dokumenty wymienione w artykule 46 punkt 2 i artykule 47 punkt 2 nie zostały przedstawione, sąd może wyznaczyć termin do ich przedstawienia lub poprzestać na dokumentach równorzędnych albo zwolnić od obowiązku ich przedstawienia, jeżeli dalsze wyjaśnianie uzna za niekonieczne.

Na żądanie sądu przedstawia się tłumaczenie dokumentów; w takim wypadku tłumaczenie powinno być uwierzytelnione przez osobę do tego uprawnioną w jednym z Umawiających się Państw.

Artykuł  49

Dokumenty, o których mowa w artykułach 46 i 47 i w artykule 48 ustęp 2, oraz pełnomocnictwo procesowe, o ile zostało ono udzielone, nie wymagają ani legalizacji, ani innej podobnej formalności.