Rozdział 1 - Uznawanie - Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych. Lugano.1988.09.16.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2000.10.132

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lutego 2000 r.

Rozdział  1

Uznawanie

Artykuł  26

Orzeczenia wydane w jednym Umawiającym się Państwie są uznawane w innych Umawiających się Państwach bez potrzeby przeprowadzania specjalnego postępowania.

Jeżeli sporna jest kwestia uznania orzeczenia, to każda ze stron, która powoływała się na uznanie orzeczenia, może w trybie postępowania, o którym mowa w rozdziałach 2 i 3 niniejszego tytułu, wystąpić z wnioskiem o uznanie orzeczenia.

Jeżeli uznanie jest powoływane w sporze przed sądem jednego z Umawiających się Państw, a rozstrzygnięcie tego sporu zależy od uznania, sąd ten może rozstrzygać o uznaniu.

Artykuł  27

Orzeczenia nie uznaje się:

1. jeżeli uznanie byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym państwa, w którym wystąpiono o uznanie;

2. jeżeli pozwanemu, który nie wdał się w spór, nie doręczono w należyty sposób pisma wszczynającego postępowanie lub dokumentu równorzędnego w czasie umożliwiającym mu przygotowanie obrony;

3. jeżeli orzeczenia nie da się pogodzić z orzeczeniem wydanym między tymi samymi stronami w państwie, w którym wystąpiono o uznanie;

4. jeżeli sąd państwa pochodzenia, wydając swoje orzeczenie, rozstrzygnął zagadnienie wstępne dotyczące stanu cywilnego, zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych, jak również ustawowego przedstawicielstwa osób fizycznych, stosunków majątkowych wynikających z małżeństwa, prawa spadkowego, włącznie z testamentami, sprzecznie z przepisem prawa prywatnego międzynarodowego tego państwa, w którym wystąpiono o uznanie, chyba że orzeczenie takie nie prowadziłoby do innego wyniku, jeżeli stosowane byłyby przepisy prawa prywatnego międzynarodowego tego państwa;

5. jeżeli orzeczenia nie da się pogodzić z wcześniejszym orzeczeniem wydanym w państwie nie będącym stroną niniejszej konwencji, w sporze o to samo roszczenie między tymi samymi stronami, o ile to orzeczenie spełnia warunki konieczne do jego uznania w tym państwie, w którym wystąpiono o uznanie.

Artykuł  28

Orzeczenia nie uznaje się nadto, jeżeli jest ono sprzeczne z przepisami rozdziału 3, 4 i 5 tytułu II lub w wypadku przewidzianym w artykule 59.

Można też odmówić uznania orzeczenia w każdym z wypadków przewidzianych w artykule 54b ustęp 3 lub artykule 57 ustęp 4.

Przy badaniu podstaw jurysdykcji wymienionych w ustępach poprzedzających sąd lub organ państwa, w którym wystąpiono o uznanie, jest związany ustaleniami faktycznymi, na podstawie których sąd państwa pochodzenia oparł swą jurysdykcję.

Z zastrzeżeniem postanowień ustępów 1 i 2, jurysdykcja sądu państwa pochodzenia nie może być przedmiotem ponownego badania; przepisy dotyczące jurysdykcji nie należą do porządku publicznego w rozumieniu artykułu 27 punkt 1.

Artykuł  29

Orzeczenie zagraniczne nie może być w żadnym wypadku przedmiotem kontroli merytorycznej.

Artykuł  30

Sąd Umawiającego się Państwa, w którym wnosi się o uznanie orzeczenia wydanego w innym Umawiającym się Państwie, może zawiesić postępowanie, jeżeli od orzeczenia został wniesiony zwyczajny środek zaskarżenia.

Sąd Umawiającego się Państwa, w którym wnosi się o uznanie orzeczenia wydanego w Irlandii lub Zjednoczonym Królestwie, może zawiesić postępowanie, jeżeli wykonanie orzeczenia zostało tymczasowo wstrzymane w państwie pochodzenia z powodu wniesienia środka zaskarżenia.