Czasowy zakaz przywozu znaków pieniężnych w walucie austrjacko-węgierskiej, niemieckiej i rosyjskiej.

Dziennik Ustaw

Dz. Praw P. Pol.1919.24.237

Akt utracił moc

Wersja od: 12 marca 1919 r.

USTAWA

z dnia 11 marca 1919 r.

w przedmiocie czasowego zakazu przywozu znaków pieniężnych w walucie austrjacko - węgierskiej, niemieckiej i rosyjskiej.

Art.  1.

Przywóz i przesyłanie w posyłkach pocztowych i listach znaków pieniężnych w walucie austrjacko - węgierskiej, niemieckiej i rosyjskiej w granice Rzeczypospolitej Polskiej jest zabronione.

Art.  2.

Podróżni, przybywający z zagranicy, mają prawo przewozu sumy, nie przekraczającej 500 koron, względnie 400 marek, względnie 200 rubli.

Art.  3.

Ministerstwo Skarbu może w poszczególnych wypadkach zwolnić od stosowania art. 1 i 2 niniejszej ustawy.

Art.  4.

Dowóz kuponów procentowych i dywidendowych, na walutę koronową, markową lub rublową opiewających, do Polski, nie mniej sprzedaż papierów wartościowych za walutę koronową, markową lub rublową osobom i firmom, mającym siedzibę poza granicami Polski, są dopuszczalne tylko za zezwoleniem Ministra Skarbu. Ograniczeniu temu nie podlegają kupony emisji krajowych.

Art.  5.

Świadome przekroczenie lub usiłowanie przekroczenia niniejszej ustawy pociąga konfiskatę całej przewożonej lub przesyłanej sumy, a nadto karane będzie innemi karami, przewidzianemi w ustawie karnej.

Art.  6.

Bank austrjacko - węgierski nie jest krępowany w komunikacji z filjami swemi, znajdującemi się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, może jednak rozporządzać przesyłanemi sumami w banknotach koronowych tylko pod kontrolą i zezwoleniem Ministra Skarbu.

Art.  7.

Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Skarbu.

Art.  8.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia. Równocześnie tracą moc obowiązującą rozporządzenia Ministra Skarbu z 22 lutego 1919 r. i 4 marca 1919 r. w przedmiocie zakazu wwozu znaków pieniężnych w walucie austrjacko - węgierskiej, względnie w walucie niemiecki i rosyjskiej.

Art.  9.

Minister Skarbu osobnem rozporządzeniem oznaczy dzień w którym ustawa niniejsza straci moc obowiązującą.