Rozdział 2 - Pomoc prawna. - Austria-Polska. Umowa w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego. Wiedeń.1924.03.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.84.467

Akt utracił moc

Wersja od: 18 sierpnia 1926 r.

Rozdział  2.

Pomoc prawna.

I.

Postanowienia ogólne.

Artykuł  8.

(1) Obie Strony umawiające się będą sobie wzajemnie na żądanie udzielały pomocy prawnej w sprawach cywilnych, handlowych i sądownictwa niespornego.

(2) Sądy austrjackie winny swe wnioski o pomoc prawną przesyłać bezpośrednio do Prezesa Trybunału I instacji, w którego okręgu leży sąd polski właściwy do ich załatwienia. Polskie sądy winny swe wnioski kierować bezpośrednio do austrjackiego Związkowego Urzędu Kanclerskiego (Bundeskanzleramt) i zaopatrzyć uwagą "w sprawach sądowych" ("in Justizangelegenheiten"). Załatwienie należy zawsze wysyłać bezpośrednio do władzy wzywającej.

(3) W razie niewłaściwości władzy wezwanej należy wezwanie przesłać z urzędu do właściwej władzy tego samego Państwa.

Artykuł  9.

(1) Wnioski o doręczenie i pisma rekwizycyjne należy wystosować w języku oficjalnym Państwa wzywającego. Uwierzytelnienia nie potrzeba, pismo należy jednak zaopatrzyć pieczęcią urzędową władzy wzywającej.

(2) Dokumenty i inne pisma sporządzone w wykonaniu rekwizycji należy wystosowywać w języku Oficjalnym Państwa wezwanego albo, jeżeli to nie miało miejsca, zaopatrzyć w tłumaczenie na ten jeżyk, uwierzytelnione przez zaprzysiężonego tłumacza.

Artykuł  10.

Wniosek o pomoc prawną winien zawierać: określenie przedmiotu wezwania, oraz w razie potrzeby krótkie przedstawienie sprawy i oznaczenie stron według ich nazwiska, zawodu i miejsca zamieszkania lub pobytu. We wnioskach o doręczenie należy wymienić także adres odbiorcy i rodzaj pism, które należy doręczyć.

Artykuł  11.

Wniosek o pomoc prawną będzie wykonany w formie przepisanej w ustawach Państwa wezwanego. Wnioskowi władzy wzywającej, aby zastosowano pewną formę, szczególną, należy jednak uczynić zadość, jeżeli ustawy Państwa wezwanego formy tej nie zabraniają.

Artykuł  12.

We wszystkich wypadkach, w których władza wezwana nie wykona wezwania, zawiadomi ona o tem niezwłocznie władzę wzywającą, przyczem w wypadku artykułów 15 i 19 poda powody odmowy, a w wypadku artykułu 8, ustęp 3, wymieni władzą, której wniosek odstąpiono.

Artykuł  13.

Za wykonanie doręczeń i załatwienie pism rekwizycyjnych nie będą od Państwa wzywającego żądane żadne należytości ani zwrot jakichkolwiek wydatków; wyjątek stanowią należytości wypłacone znawcom. Opłatę, pocztową za korespondencję spowodowaną wnioskiem pokrywa zawsze władza wysyłająca.

II.

Doręczenia.

Artykuł  14.

(1) Pisma przeznaczone do doręczenia winny być sporządzane w języku oficjalnym Państwa wezwanego, albo zaopatrzone w przekład uwierzytelniony przez zaprzysiężonego tłumacza na ten język.

(2) W przeciwnym razie władza wezwana może ograniczyć się do tego, że wykona doręczenie przez oddanie pisma odbiorcy, o ile on zechce je przyjąć,

Artykuł  15.

Doręczenia można odmówić, jeżeli ono według zapatrywania Państwa, na którego obszarze ma być wykonane, mogłoby naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub jego bezpieczeństwo.

Artykuł  16.

(1) Jako dowód doręczenia służyć będzie albo zaopatrzone datą i uwierzytelnione potwierdzenie odbioru ze strony odbiorcy albo też poświadczenie władzy wezwanej stwierdzające fakt, formę i czas doręczenia.

(2) Jeżeli pismo, przeznaczone do doręczenia, przesłano w dwóch egzemplarzach, należy potwierdzenie odbioru lub poświadczenie umieścić na jednym z tych egzemplarzy lub do niego dołączyć.

Artykuł  17.

Każde Państwo umawiające się może własnym obywatelom przebywającym na obszarze drugiego Państwa uskuteczniać doręczenia przez swych przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych, jednak bez użycia środków przymusowych.

III.

Załatwianie pism rekwizycyjnych.

Artykuł  18.

(1) Władza sądowa, do której skierowano rekwizycję, winna przy jej wykonaniu użyć takich samych środków przymusowych, jak przy załatwianiu rekwizycyj własnych władz albo wniosku przedstawionego w tym samym celu przez stronę interesowaną. Tych środków przymusowych nie potrzeba stosować, jeżeli chodzi o osobiste stawiennictwo stron procesowych.

(2) Władzę wzywającą należy na jej żądanie zawiadomić o czasie i miejscu wykonania żądanej czynności, aby strona interesowana mogła być przy tem obecną.

Artykuł  19.

(1) Wykonania rekwizycji można odmówić, jeżeli wykonania żądanej czynności w Państwie wezwanem nie należy do zakresu działania władzy sądowej albo jeżeli załatwienie rekwizycji mogłoby według zapatrywania Państwa wezwanego naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub bezpieczeństwo.

(2) Przesłania akt i innych dokumentów można również odmówić, jeżeliby z powodu ich ważności zachodziły w tym względzie szczególniejsze wątpliwości a Ministerstwo Sprawiedliwości na odmowę się zgodzi.

Artykuł  20.

Naczelne Zarządy sprawiedliwości obu Państw będą sobie na żądanie udzielały wyjaśnień co do prawa obowiązującego na ich obszarze.