Austria-Polska. Umowa w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego. Wiedeń.1924.03.19.
Dz.U.1926.84.467
Akt utracił mocUMOWA
między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrjacką w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego, podpisana w Wiedniu dnia 19 marca 1924 roku.
(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 22 lipca 1925 r. - Dz. U. R. P. z 1925 r. № 89, poz. 620).
MY, STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:
Dnia dziewiętnastego marca tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego roku podpisana została w Wiedniu pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Austrjackiej Umowa w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego o nastepującem brzmieniu dosłownem:
Umowa zawarta między Rzeczypospolitą Polską i Republiką Austrjacką w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego.
Rzeczpospolita Polska i Republika Austrjacka, pragnąc poprzeć interesy wymiaru sprawiedliwości i wzajemny obrót prawny swych obywateli, postanowiły zawrzeć umową i w tym celu zamianowały swymi pełnomocnikami:
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:
Pana Dra Zygmunta Lasockiego, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wiedniu, i
Pana Włodzimierza Jabłońskiego, Konsulenta prawnego i Naczelnika wydziału w Ministerstwie Sprawiedliwości,
Prezydent Związkowy Republiki Austrjackiej:
Pana Dra Alfreda Grünbergera, Związkowego Ministra dla spraw zagranicznych, i
Pana Dra Edmunda Krautmanna, Radcę ministerialnego w urzędzie Kanclerza Związku,
którzy po wymianie pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się co do następujących postanowień:
Sprawy cywilne.
Sprawy cywilne.
Ochrona prawna.
Ochrona prawna.
(2) Ta sama zasada stosuje się do składania zaliczki, której należałoby zażądać od powoda lub interwenjenta celem zabezpieczania kosztów sądowych.
1. Czy wygotowanie orzeczenia odpowiada warunkom przepisanym dla jego mocy dowodowej w ustawach Państwa, w którem orzeczenie wydano;
2. Czy orzeczenie ze stanowiska tych ustaw uzyskało prawomocność.
Obywatele jednego Państwa umawiającego się będą na obszarze drugiego Państwa dopuszczeni do korzystania z prawa ubogich pod temi samemi warunkami, jak właśni obywatele.
Pomoc prawna.
Pomoc prawna.
Postanowienia ogólne.
Postanowienia ogólne.
Wniosek o pomoc prawną winien zawierać: określenie przedmiotu wezwania, oraz w razie potrzeby krótkie przedstawienie sprawy i oznaczenie stron według ich nazwiska, zawodu i miejsca zamieszkania lub pobytu. We wnioskach o doręczenie należy wymienić także adres odbiorcy i rodzaj pism, które należy doręczyć.
Wniosek o pomoc prawną będzie wykonany w formie przepisanej w ustawach Państwa wezwanego. Wnioskowi władzy wzywającej, aby zastosowano pewną formę, szczególną, należy jednak uczynić zadość, jeżeli ustawy Państwa wezwanego formy tej nie zabraniają.
We wszystkich wypadkach, w których władza wezwana nie wykona wezwania, zawiadomi ona o tem niezwłocznie władzę wzywającą, przyczem w wypadku artykułów 15 i 19 poda powody odmowy, a w wypadku artykułu 8, ustęp 3, wymieni władzą, której wniosek odstąpiono.
Za wykonanie doręczeń i załatwienie pism rekwizycyjnych nie będą od Państwa wzywającego żądane żadne należytości ani zwrot jakichkolwiek wydatków; wyjątek stanowią należytości wypłacone znawcom. Opłatę, pocztową za korespondencję spowodowaną wnioskiem pokrywa zawsze władza wysyłająca.
Doręczenia.
Doręczenia.
Doręczenia można odmówić, jeżeli ono według zapatrywania Państwa, na którego obszarze ma być wykonane, mogłoby naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub jego bezpieczeństwo.
Każde Państwo umawiające się może własnym obywatelom przebywającym na obszarze drugiego Państwa uskuteczniać doręczenia przez swych przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych, jednak bez użycia środków przymusowych.
Załatwianie pism rekwizycyjnych.
Załatwianie pism rekwizycyjnych.
Naczelne Zarządy sprawiedliwości obu Państw będą sobie na żądanie udzielały wyjaśnień co do prawa obowiązującego na ich obszarze.
Opieka i kuratela.
Opieka i kuratela.
Władze każdego z umawiających się Państw sprawują opiekę i kuratelę nad osobą i całym majątkiem własnych obywateli.
Jeżeli zajdzie potrzeba ustanowienia opieki lub kurateli nad obywatelem jednego z Państw umawiających się, który przebywa na obszarze drugiego Państwa, lub którego majątek się tam znajduje, właściwa władza miejscowa ograniczy się tylko do niecierpiących zwłoki zarządzeń opiekuńczych i zawiadomi o tem właściwą władzę ojczystą strony. Na żądanie tej władzy należy wydane zarządzenia uchylić.
Właściwa władza ojczysta może jednak, jeśli to leży w interesie pupila, całą opiekę lub kuratelę albo poszczególne zarządzenia opiekuńcze względnie kuratelarne odnośnie do osoby lub odnośnie do majątku przenieść na władze drugiego Państwa za ich zgodą stosownie do obowiązujących w tym względzie przepisów.
Przepisy zawarte w artykułach 21 do 23 stosują się odpowiednio również do ubezwłasnowolnienia, ustanowienia sądowego doradcy oraz do wszelkich zarządzeń tego rodzaju, o ile one powodują ograniczenie zdolności do działań prawnych.
Orzeczenia właściwych władz, wydane na zasadzie artykułów 21 do 24, będą uznane na obszarze drugiego Państwa.
Uznanie za znikłego lub zmarłego.
Uznanie za znikłego lub zmarłego.
Sprawy spadkowe.
Sprawy spadkowe.
Porządek dziedziczenia i rozporządzenia na wypadek śmierci.
Porządek dziedziczenia i rozporządzenia na wypadek śmierci.
Majątek ruchomy i nieruchomy, pozostały na obszarze jednego z Państw umawiających się po obywatelu drugiego z tych Państw, przechodzi na dziedziców na zasadzie ustaw Państwa, którego obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci.
Majątek, który według ojczystego prawa spadkodawcy z powodu braku innych spadkobierców przypada z ustawy Państwu lub innym osobom prawnym, podlega jako spuścizna bezdziedziczna prawu Państwa, w którego obrąbie znajduje się. W chwili śmierci spadkodawcy.
Rozporządzenia ostatniej woli, sporządzone przez obywateli jednego z Państw umawiających się przed konsulem tego Państwa, z zachowaniem formy przepisanej ustawami tego Państwa, będą w drugiem Państwie uznane za ważne i uważane tak, jak gdyby były sporządzone przed urzędnikiem publicznym tego Państwa. To samo odnosi ślą do odwołania rozporządzenia ostatniej woli.
Właściwość władz. Postępowanie.
Właściwość władz. Postępowanie.
W wypadkach, w których niniejsza umowa zastrzega właściwość władzom ojczystym, mają one prawo żądać wydania rozporządzenia ostatniej woli znajdującego się w drugiem Państwie umawiającem się, choćby ono pozostawało w przechowaniu urzędowem. Władze te są jednak także obowiązane na żądanie władz drugiego Państwa niezwłocznie udzielić im wierzytelny odpis rozporządzenia ostatniej woli, znajdującego się w ich posiadaniu.
Egzekucja przymusowa na rzeczach spadkowych pozostaje dopuszczalna, choćby się rzeczy te znajdowały w posiadaniu władzy konsularnej; wykluczone jest jednak zastosowanie bezpośredniego przymusu przeciw konsulowi. W wypadkach, w których wydanie takich rzeczy jest koniecznem dla celów egzekucji przymusowej, władza miejscowa winna zwracać się do władzy konsularnej z prośbą o ich wydanie.
Władza konsularna oraz miejscowa winny sobie wzajemnie na żądanie podawać do wiadomości wszystkie okoliczności, mające znaczenie dla wymiaru podatku spadkowego.
Jeżeli władza konsularna nie zażąda wydania sobie spadku, władza miejscowa jest obowiązaną wydać spadek po upływie trzech miesięcy po śmierci spadkodawcy władzom drugiego Państwa, chyba, że do tego czasu osoba uprawniona do spadku wykazała swe prawo po myśli artykułu 42; w tym wypadku należy wydać spadek osobie uprawnionej. Poza ten termin władza miejscowa ma prawo rzeczy spadkowe, znajdujące się w jej posiadaniu, zatrzymać w celu zabezpieczenia podatku spadkowego oraz roszczeń osób uprawnionych do spadku i wierzycieli spadkowych pod temi samemi warunkami, pod któremi władza konsularna obowiązaną jest do zatrzymania spadku stosownie do artykułu 39.
Zaświadczenia, wydane przez władze właściwe w myśl niniejszej umowy w przedmiocie praw do spadku, a w szczególności praw spadkobiercy lub wykonawcy testamentu, wystarczą do wykazania tych stosunków także na obszarze drugiego Państwa.
Orzeczenia, wydane przez władzę właściwą stosownie do artykułów 33 i 34, będą uznane na obszarze drugiego Państwa.
Sądy każdego z umawiających się Państw mogą na zasadzie swego ustawodawstwa mimo postanowień artykułu 33 w odniesieniu do rzeczy spadkowych, znajdujących się na obszarze ich Państwa, wydawać tymczasowe zarządzenia w szczególności zarządzać areszty, jeżeli te zarządzenia potrzebne są do zabezpieczenia roszczeń wymienionych we wspomnianym artykule. Niezależnie od środków prawnych, jakie przeciw takiemu zarządzeniu przysługują, ma być ono uchylone na wniosek osoby interesowanej:
1. jeżeli sąd właściwy na zasadzie artykułu 33 ostatecznie orzeknie, że zabezpieczone w ten sposób roszczenie nie istnieje i jeżeli orzeczenie to stosownie do artykułu 43 ma być uznane w drugiem Państwie,
2. jeżeli od wydania zarządzenia upłynęło sześć miesięcy a nie dostarczono dowodu, że w sądzie właściwym w myśl artykułu 33 wniesiono skargę,
3. jeżeli sąd właściwy w myśl artykułu 33 dla sprawy głównej poleci uchylenie zarządzenia.
We wszystkich sprawach spadkowych, prowadzonych na obszarze jednego z Państw umawiających się, władza konsularna drugiego Państwa jest z mocy prawa powołaną do zastępowania swych obywateli, o ile są nieobecni na miejscu i nie ustanowili innych pełnomocników.
Dokumenty.
Dokumenty.
1. do dokumentów urzędów ksiąg gruntowych i urzędów depozytowych, o ileby urzędy te nie należały do władz wymienionych już w ustępie 1.,
2. do protestów wekslowych notarjuszy, sekretarzy sądowych (urzędników kancelaryjnych) i komorników sądowych.
Dokumenty sporządzone lub wystawione przez notarjusza, sekretarza sądowego (urzędnika kancelaryjnego) lub komornika, wyjąwszy protesty wekslowe (artykuł 48, ustęp 2, p. 2), winny być uwierzytelnione, jeżeli mają być użyte na obszarze drugiego Państwa umawiającego się. Uwierzytelnienia dokonuje Prezes Trybunału pierwszej instancji, w którego okręgu notarjusz, sekretarz sądowy (urzędnik kancelaryjny) lub komornik ma swą siedzibę urzędową.
Przepisy artykułów 48 i 49 należy odpowiednio stosować do dokumentów prywatnych, na których podpis jest uwierzytelniony przez sąd, notarjusza lub sekretarza sądowego (urzędnika kancelaryjnego).
Sprawy karne.
Sprawy karne.
Wydawanie przestępców.
Wydawanie przestępców.
Wydanie jest niedopuszczalne, jeżeli czyn karygodny, z powodu którego zażądano wydania stanowi:
1. przestępstwo ściśle wojskowe,
2. tylko wykroczenie przeciw ustawom prasowym,
3. wykroczenie tylko przeciw ustawom celnym, podatkowym lub innym ustawom skarbowym,
4. przestępstwo polityczne lub pozostaje w związku z przestępstwem politycznem. Wydania można jednak dozwolić, jeżeli czyn karygodny wykazuje znamiona zarówno przestępstwa politycznego, jak i pospolitego a te ostatnie przeważają, o czem rozstrzyga władza wezwana wedle swobodnego ocenienia.
Ponadto wydanie nie nastąpi:
1. jeżeli ściganie według ustaw Państwa wezwanego zastrzeżone jest wyłącznie własnemu sądownictwu.
2. jeżeli według ustaw obowiązujących we wszystkich dzielnicach Państwa wezwanego ściganie lub wykonanie kary uległo przedawnieniu.
3. jeżeli przeciw obwinionemu na obszarze Państwa wezwanego z powodu tego samego przestępstwa toczyło się postępowanie karne i zostało zakończone prawomocnie wyrokiem lub w inny sposób, chyba że zachodzą warunki, pod któremi według ustaw Państwa wezwanego dopuszczalne jest wznowienie postępowania karnego. Wyrok uwalniający lub umorzenie postępowania nie są jednak przeszkodą w wydaniu, jeżeli takie orzeczenie zapadło tylko z powodu, że ustawa karna Państwa wezwanego nie ma zastosowania do takich czynów karygodnych, o ile zostały popełnione zagranicą.
Wydania można odmówić, jeżeli przeciw obwinionemu na obszarze Państwa wezwanego toczy się postępowanie karne z powodu tego samego przestępstwa.
Jeżeli obwiniony na obszarze Państwa wezwanego z powodu innego przestępstwa jest ścigany lub skazany, natenczas można wstrzymać wydanie aż do ukończenia wdrożonego postępowania i wykonania lub darowania kary. Mimo to o wydaniu należy orzec jaknajrychlej.
Jeżeli obwiniony jest obywatelem trzeciego Państwa, może Państwo wezwane wydanie obwinionego zaofiarować temu Państwu, którego on jest obywatelem.
Osobę wydaną wolno tylko w takim wypadku ścigać, skazać lub wydać trzeciemu Państwu z powodu czynu karygodnego, popełnionego przed wydaniem, do którego wydanie się nie odnosiło:
1. jeżeli Państwo, które przestępcę wydało, na to dodatkowo zezwoli, przyczem zezwolenia nie można odmówić, o ile wydanie także z powodu tego czynu karygodnego w myśl tej umowy mogłoby być dozwolone,
2. jeżeli osoba wydana wyrazi do protokółu sądowego zgodę swą na to; Państwu, które przestępcę wydało, należy przesłać uwierzytelniony odpis tego protokółu.
Jeżeli osoba wydana w ciągu miesiąca od chwili, kiedy z powodu czynu, za który ją wydano, postępowanie karne przeciw niej ukończono lub karę wykonano albo darowano, z własnej winy nie opuści obszaru Państwa, któremu ją wydano, albo jeżeli osoba wydana dobrowolnie tam powróci, natenczas sądowe ściganie i wykonanie kary dopuszczalne będzie także z powodu takich czynów karygodnych, do których wydanie się nie odnosiło.
O ile, wydanie nie przedstawia się zgóry jako niedopuszczalne, należy niezwłocznie po otrzymaniu wniosku o wydanie zarządzić środki potrzebne do zapobieżenia ucieczce obwinionego.
Pomoc prawna.
Pomoc prawna.
Sądy i urzędy prokuratorskie obu Państw umawiających się będą sobie wzajemnie na żądanie udzielały pomocy prawnej w sprawach karnych.
1. doręczenie wszelkich pism, dotyczących przewodu sądowego, nie wyłączając wyroków;
2. badanie obwinionych, świadków lub znawców, naocznię sądową, rewizję i zajęcie przedmiotów oraz wszelkie inne czynności śledcze;
3. przesyłanie dokumentów, akt sądowych, odpisów z tychże, dowodów rzeczowych oraz przedmiotów wytworzonych przez czyn karygodny lub podlegających zresztą konfiskacie;
4. udzielanie wyjaśnień z rejestrów kar.
1. jeżeli czyn karygodny, będący przedmiotem sprawy karnej według ustaw Państwa wezwanego nie podlega karze lub stanowi przestępstwo polityczne lub ściśle wojskowe,
2. jeżeli chodzi o ściganie obywatela Państwa wezwanego, nie przebywającego na obszarze Państwa wzywającego.
Przedmioty, wymienione w artykule 76, ustęp 1, punkt 3, należy zwrócić bez kosztów, o ile władza wezwana inaczej nie postanowi. Prawa osób trzecich pozostają w każdym razie zastrzeżone.
Do pomocy prawnej w sprawach karnych stosują się odpowiednio przepisy artykułów 8 do 20 niniejszej umowy.
Postanowienia ogólne i końcowe.
Postanowienia ogólne i końcowe.
Za język oficjalny w znaczeniu niniejszej umowy będzie uważany w Rzeczypospolitej Polskiej język polski, w Republice Austrjackiej język niemiecki.
We wszystkich wypadkach, w których w myśl niniejszej urnowy przekłady mają być uwierzytelnione przez tłumacza zaprzysiężonego, może każde z umawiających się Państw także swoich sędziów upoważnić do dokonania tego uwierzytelnienia.
We wszystkich wypadkach, w których niniejsza umowa powołuje się na ustawy ojczyste, rozumieć należy w Polsce ustawodawstwo taj dzielnicy, któremu wedle prawa polskiego podlega dana osoba.
Oprócz orzeczeń wspomnianych w artykule 25, 26, ustęp 2, i 43 będą na obszarze jednego z Państw umawiających się uznane także takie orzeczenia prawomocne, wydane przez sądy drugiego Państwa, które dotyczą ślubności pochodzenia, legitymacji i przysposobienia, o ile mąż matki dziecka, ojciec legitymowanego dziecka lub przysposabiający jest obywatelem Państwa orzekającego.
Stosowanie ustawodawstwa jednego z Państw umawiających się oraz wykonanie orzeczeń jego sądów będzie w drugiem Państwie wykluczone, jeżeliby przez to miał być uzasadnionym lub ustalonym stosunek prawny, któremu ustawodawstwo tego Państwa ze wzglądów porządku publicznego lub obyczajności odmawia ważności lub zaskarżalności, lub też jeżeliby ten stosunek prawny był w tem Państwie przedmiotem sporu zawisłego, albo prawomocnie już rozstrzygniętego.
Na dowód czego Pełnomocnicy podpisali niniejszą umowę i wycisnęli na niej swoje pieczecie.
Sporządzono w Wiedniu w dwóch wygotowaniach w języku polskim i niemieckim, których teksty są równie autentyczne, dnia dziewiętnastego marca roku tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego.
Protokół końcowy.
Przy podpisaniu umowy w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego podpisani Pełnomocnicy złożyli następujące oświadczenia:
Aneks
do artykułu 51, ustęp 1.
Wykaz wyższych i najwyższych władz administracyjnych, których podpis nie potrzebuje dalszego uwierzytelnienia.
A. Rzeczpospolita Polska:
Prezydent Rzeczypospolitej,
Ministerstwa,
Generalna Prokuratorja Rzeczypospolitej,
Główny Urząd Statystyczny,
Główny Urząd Likwidacyjny,
Najwyższa Izba Kontroli Państwa.
B. Republika Austrjacka:
Prezydent Związku (Bundespräsident),
Urząd Kanclerza Związku (Bundeskanzleramt),
Ministerstwa Związkowe,
Izba Obrachunkowa (Rechnungshof).
Zaznajomiwszy się z powyższą Umową, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
W Warszawie, dnia 28 kwietnia 1926 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »
Akty prawne liczba obiektów na liście: (2)
Akty wprowadzające liczba obiektów na liście: (2)
- Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrjacką w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego, podpisanej w Wiedniu dnia 19 marca 1924 roku.
- Ratyfikacja umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austriacką o wzajemnym obrocie prawnym, podpisanej w Wiedniu dnia 19 marca 1924 r.