Dział 1 - Sprawy cywilne. - Austria-Polska. Umowa w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego. Wiedeń.1924.03.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.84.467

Akt utracił moc

Wersja od: 18 sierpnia 1926 r.

DZIAŁ  I.

Sprawy cywilne.

Rozdział  1.

Ochrona prawna.

Artykuł  1.

(1) Obywatele każdego z Państw umawiających się będą na obszarze drugiego Państwa w sprawach cywilnych pod względem ustawowej i sądowej ochrony osoby i mienia traktowani narówni z obywatelami własnymi.

(2) W tym celu zapewnia się im swobodny dostęp do sądów, przed któremi mogą występować pod temi samemi warunkami, jak krajowcy.

Artykuł  2.

(1) Na obywateli jednego z Państw umawiających się, którzy występują przed sądami drugiego Państwa jako powodowie lub interwenjenci, nie wolno nakładać obowiązku zabezpieczenia lub deponowania pod jakąkolwiek nazwą, czy to z tytułu ich charakteru cudzoziemców, czy też z powodu, iż nie mają w danem Państwie miejsca zamieszkania lub pobytu.

(2) Ta sama zasada stosuje się do składania zaliczki, której należałoby zażądać od powoda lub interwenjenta celem zabezpieczania kosztów sądowych.

Artykuł  3.

(1) Jeżeli w jednem z Państw umawiających się zasądzono na zwrot kosztów sporu powoda lub interwenjenta, który w myśl artykułu 2, niniejszej umowy lub w myśl ustawy obowiązującej w Państwie, gdzie wniesiono skargę, był uwolniony od dania zabezpieczenia, deponowania lub złożenia zaliczki, wówczas wspomniane orzeczenia o zwrocie kosztów sporu na wniosek strony interesowanej będą na obszarze drugiego Państwa uznane za wykonalne bez pobierania jakichkolwiek kosztów. Ta sama zasada stosuje się do orzeczeń sądowych, któremi później ustalono wysokość kosztów sporu.

(2) Pod orzeczeniami sądowemi rozumieć należy również uchwały ustalające koszta, które w granicach swej właściwości wydają pisarze (sekretarze) sądowi.

Artykuł  4.

(1) Orzeczenia o kosztach będą bez wysłuchania stron, jednak z zastrzeżeniem dla strony skazanej prawa rekursu, uznane za wykonalne na zasadzie ustawodawstwa obowiązującego w Państwie, w którem mają być wykonane.

(2) Władza powołana do rozstrzygnięcia wniosku o uznanie wykonalności winna przy rozpoznawaniu sprawy ograniczyć się do następujących kwestyj:

1. Czy wygotowanie orzeczenia odpowiada warunkom przepisanym dla jego mocy dowodowej w ustawach Państwa, w którem orzeczenie wydano;

2. Czy orzeczenie ze stanowiska tych ustaw uzyskało prawomocność.

(3) Dla wykazania tych warunków wystarcza oświadczenie właściwej władzy Państwa wzywającego, że orzeczenie uzyskało prawomocność.

(4) Do wniosku należy dołączyć uwierzytelniony przekład na język oficjalny władzy wezwanej tenoru orzeczenia oraz zaświadczenia jego prawomocności. Przekład winien być uwierzytelniony przez dyplomatycznego lub konsularnego przedstawiciela Państwa wzywającego lub przez tłumacza zaprzysiężonego Państwa wzywającego lub wezwanego.

Artykuł  5.

Obywatele jednego Państwa umawiającego się będą na obszarze drugiego Państwa dopuszczeni do korzystania z prawa ubogich pod temi samemi warunkami, jak właśni obywatele.

Artykuł  6.

(1) Świadectwo ubóstwa musi być wystawione przez władze zwykłego miejsca pobytu proszącego albo w braku takiego miejsca pobytu przez władze chwilowego miejsca pobytu.

(2) Jeżeli proszący nie przebywa na obszarze Państw umawiających się, wówczas wystarcza świadectwo ubóstwa, wystawione przez właściwego dla proszącego przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego.

Artykuł  7.

(1) Władza powołana do wydania świadectwa ubóstwa może u władz drugiego Państwa umawiającego się zasięgać wyjaśnień o stosunkach majątkowych proszącego.

(2) Władzy, która ma rozstrzygnąć o wniosku w przedmiocie przyznania prawa ubogich, służy w granicach jej atrybucyj urzędowych prawo badania przedłożonych jej świadectw i wyjaśnień.

(3) Jeżeli obywatelowi jednego z Państw umawiających się przyznano prawo ubogich, w takim razie prawo to będzie mu przysługiwało także przy wszystkich czynnościach procesowych i egzekucyjnych, dotyczących tej samej sprawy, które będą przedsięwzięte przed władzami sądowemi drugiego Państwa.

Rozdział  2.

Pomoc prawna.

I.

Postanowienia ogólne.

Artykuł  8.

(1) Obie Strony umawiające się będą sobie wzajemnie na żądanie udzielały pomocy prawnej w sprawach cywilnych, handlowych i sądownictwa niespornego.

(2) Sądy austrjackie winny swe wnioski o pomoc prawną przesyłać bezpośrednio do Prezesa Trybunału I instacji, w którego okręgu leży sąd polski właściwy do ich załatwienia. Polskie sądy winny swe wnioski kierować bezpośrednio do austrjackiego Związkowego Urzędu Kanclerskiego (Bundeskanzleramt) i zaopatrzyć uwagą "w sprawach sądowych" ("in Justizangelegenheiten"). Załatwienie należy zawsze wysyłać bezpośrednio do władzy wzywającej.

(3) W razie niewłaściwości władzy wezwanej należy wezwanie przesłać z urzędu do właściwej władzy tego samego Państwa.

Artykuł  9.

(1) Wnioski o doręczenie i pisma rekwizycyjne należy wystosować w języku oficjalnym Państwa wzywającego. Uwierzytelnienia nie potrzeba, pismo należy jednak zaopatrzyć pieczęcią urzędową władzy wzywającej.

(2) Dokumenty i inne pisma sporządzone w wykonaniu rekwizycji należy wystosowywać w języku Oficjalnym Państwa wezwanego albo, jeżeli to nie miało miejsca, zaopatrzyć w tłumaczenie na ten jeżyk, uwierzytelnione przez zaprzysiężonego tłumacza.

Artykuł  10.

Wniosek o pomoc prawną winien zawierać: określenie przedmiotu wezwania, oraz w razie potrzeby krótkie przedstawienie sprawy i oznaczenie stron według ich nazwiska, zawodu i miejsca zamieszkania lub pobytu. We wnioskach o doręczenie należy wymienić także adres odbiorcy i rodzaj pism, które należy doręczyć.

Artykuł  11.

Wniosek o pomoc prawną będzie wykonany w formie przepisanej w ustawach Państwa wezwanego. Wnioskowi władzy wzywającej, aby zastosowano pewną formę, szczególną, należy jednak uczynić zadość, jeżeli ustawy Państwa wezwanego formy tej nie zabraniają.

Artykuł  12.

We wszystkich wypadkach, w których władza wezwana nie wykona wezwania, zawiadomi ona o tem niezwłocznie władzę wzywającą, przyczem w wypadku artykułów 15 i 19 poda powody odmowy, a w wypadku artykułu 8, ustęp 3, wymieni władzą, której wniosek odstąpiono.

Artykuł  13.

Za wykonanie doręczeń i załatwienie pism rekwizycyjnych nie będą od Państwa wzywającego żądane żadne należytości ani zwrot jakichkolwiek wydatków; wyjątek stanowią należytości wypłacone znawcom. Opłatę, pocztową za korespondencję spowodowaną wnioskiem pokrywa zawsze władza wysyłająca.

II.

Doręczenia.

Artykuł  14.

(1) Pisma przeznaczone do doręczenia winny być sporządzane w języku oficjalnym Państwa wezwanego, albo zaopatrzone w przekład uwierzytelniony przez zaprzysiężonego tłumacza na ten język.

(2) W przeciwnym razie władza wezwana może ograniczyć się do tego, że wykona doręczenie przez oddanie pisma odbiorcy, o ile on zechce je przyjąć,

Artykuł  15.

Doręczenia można odmówić, jeżeli ono według zapatrywania Państwa, na którego obszarze ma być wykonane, mogłoby naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub jego bezpieczeństwo.

Artykuł  16.

(1) Jako dowód doręczenia służyć będzie albo zaopatrzone datą i uwierzytelnione potwierdzenie odbioru ze strony odbiorcy albo też poświadczenie władzy wezwanej stwierdzające fakt, formę i czas doręczenia.

(2) Jeżeli pismo, przeznaczone do doręczenia, przesłano w dwóch egzemplarzach, należy potwierdzenie odbioru lub poświadczenie umieścić na jednym z tych egzemplarzy lub do niego dołączyć.

Artykuł  17.

Każde Państwo umawiające się może własnym obywatelom przebywającym na obszarze drugiego Państwa uskuteczniać doręczenia przez swych przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych, jednak bez użycia środków przymusowych.

III.

Załatwianie pism rekwizycyjnych.

Artykuł  18.

(1) Władza sądowa, do której skierowano rekwizycję, winna przy jej wykonaniu użyć takich samych środków przymusowych, jak przy załatwianiu rekwizycyj własnych władz albo wniosku przedstawionego w tym samym celu przez stronę interesowaną. Tych środków przymusowych nie potrzeba stosować, jeżeli chodzi o osobiste stawiennictwo stron procesowych.

(2) Władzę wzywającą należy na jej żądanie zawiadomić o czasie i miejscu wykonania żądanej czynności, aby strona interesowana mogła być przy tem obecną.

Artykuł  19.

(1) Wykonania rekwizycji można odmówić, jeżeli wykonania żądanej czynności w Państwie wezwanem nie należy do zakresu działania władzy sądowej albo jeżeli załatwienie rekwizycji mogłoby według zapatrywania Państwa wezwanego naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub bezpieczeństwo.

(2) Przesłania akt i innych dokumentów można również odmówić, jeżeliby z powodu ich ważności zachodziły w tym względzie szczególniejsze wątpliwości a Ministerstwo Sprawiedliwości na odmowę się zgodzi.

Artykuł  20.

Naczelne Zarządy sprawiedliwości obu Państw będą sobie na żądanie udzielały wyjaśnień co do prawa obowiązującego na ich obszarze.

Rozdział  3.

Opieka i kuratela.

Artykuł  21.

Władze każdego z umawiających się Państw sprawują opiekę i kuratelę nad osobą i całym majątkiem własnych obywateli.

(2) Od tej zasady zachodzą wyjątki co do takich gruntów, które wedle ustaw swego miejsca położenia podlegają szczególnej ordynacji.

Artykuł  22.

Jeżeli zajdzie potrzeba ustanowienia opieki lub kurateli nad obywatelem jednego z Państw umawiających się, który przebywa na obszarze drugiego Państwa, lub którego majątek się tam znajduje, właściwa władza miejscowa ograniczy się tylko do niecierpiących zwłoki zarządzeń opiekuńczych i zawiadomi o tem właściwą władzę ojczystą strony. Na żądanie tej władzy należy wydane zarządzenia uchylić.

Artykuł  23.

Właściwa władza ojczysta może jednak, jeśli to leży w interesie pupila, całą opiekę lub kuratelę albo poszczególne zarządzenia opiekuńcze względnie kuratelarne odnośnie do osoby lub odnośnie do majątku przenieść na władze drugiego Państwa za ich zgodą stosownie do obowiązujących w tym względzie przepisów.

Artykuł  24.

Przepisy zawarte w artykułach 21 do 23 stosują się odpowiednio również do ubezwłasnowolnienia, ustanowienia sądowego doradcy oraz do wszelkich zarządzeń tego rodzaju, o ile one powodują ograniczenie zdolności do działań prawnych.

Artykuł  25.

Orzeczenia właściwych władz, wydane na zasadzie artykułów 21 do 24, będą uznane na obszarze drugiego Państwa.

Rozdział  4.

Uznanie za znikłego lub zmarłego.

Artykuł  26.

(1) Do uznania osoby za znikłą lub zmarłą właściwe są władze tego Państwa umawiającego się, którego obywatelem osoba ta była w czasie zaginienia.

(2) Orzeczenie wydane przez władze wymienione w ustępie poprzednim będą uznawane na obszarze drugiego Państwa umawiającego się.

(3) W razie konieczności władze każdego z państw umawiających się mogą według swych ustaw uznać obywatela drugiego Państwa za znikłego lub zmarłego, jeżeli chodzi o skutki takiego orzeczenia w obrębie Państwa orzekającego.

Rozdział  5.

Sprawy spadkowe.

I.

Porządek dziedziczenia i rozporządzenia na wypadek śmierci.

Artykuł  27.

(1) Obywatele jednego z Państw umawiających się będą w drugiem Państwie pod względem spadkobrania traktowani narówni z krajowcami.

(2) Spadkobiercy muszą posiadać zdolność nabycia spadku nietylko według ustawy właściwej dla spraw spadkowych, ale także według swej ustawy ojczystej.

Artykuł  28.

Majątek ruchomy i nieruchomy, pozostały na obszarze jednego z Państw umawiających się po obywatelu drugiego z tych Państw, przechodzi na dziedziców na zasadzie ustaw Państwa, którego obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci.

Artykuł  29.

(1) Majątki, któremi spadkodawca nie może rozporządzać na przypadek swej śmierci (ordynacje), podlegają prawu Państwa, w którem się znajdują.

(2) Temu prawu podlegają również majątki, dla których wedle ustaw miejsca położenia przepisany jest szczególny porządek dziedziczenia.

(3) To samo prawo stosować należy do ograniczeń publiczno-prawnych, którym ulega spuścizna lub jej części.

Artykuł  30.

Majątek, który według ojczystego prawa spadkodawcy z powodu braku innych spadkobierców przypada z ustawy Państwu lub innym osobom prawnym, podlega jako spuścizna bezdziedziczna prawu Państwa, w którego obrąbie znajduje się. W chwili śmierci spadkodawcy.

Artykuł  31.

(1) Rozporządzenia ostatniej woli włącznie z umowami dziedziczenia podlegają prawu ojczystemu spadkodawcy z czasu sporządzenia tych czynności. To sarno odnosi się do odwołania rozporządzenia na wypadek śmierci.

(2) Zmiana prawa właściwego dla spadkodawcy w czasie sporządzenia rozporządzenia ostatniej woli pozostaje bez wpływu na jego zdolność do odwołania tego rozporządzenia ostatniej woli.

Artykuł  32.

Rozporządzenia ostatniej woli, sporządzone przez obywateli jednego z Państw umawiających się przed konsulem tego Państwa, z zachowaniem formy przepisanej ustawami tego Państwa, będą w drugiem Państwie uznane za ważne i uważane tak, jak gdyby były sporządzone przed urzędnikiem publicznym tego Państwa. To samo odnosi ślą do odwołania rozporządzenia ostatniej woli.

II.

Właściwość władz. Postępowanie.

Artykuł  33.

(1) Do wydania zarządzeń, które przy uregulowaniu spadku należą do władz, do podziału spadku, tudzież do rozstrzygania o porządku dziedziczenia, o prawie do zapisu lub części obowiązkowej właściwemi są odnośnie do spadku ruchomego władze Państwa, którego obywatelem był spadkodawca w czasie śmierci, odnośnie do spadku nieruchomego władze Państwa, w którem majątek nieruchomy się znajduje.

(2) Jeżeli do majątku spadkowego z innego tytułu prawnego podniesione będą roszczenia, pozostaje dla tych roszczeń niezmienioną właściwość władz Państwa, w którem się spadek znajduje.

(3) W wypadkach, o których mowa w artykule 29 ustęp 1 i 2, właściwemi są władze tego Państwa umawiającego się, wedle którego ustaw ma być ustalony porządek dziedziczenia.

Art. 34.

(1) W wypadkach, w których stosownie do artykułu 33 właściwemi są władze ojczyste spadkodawcy, władze Państwa, w którem znajduje się spadek na żądanie osoby uprawnionej do spadku a zamieszkałej w tem Państwie lub posiadającej jego obywatelstwo, postępować mogą ze spadkiem tak, jak gdyby pozostał po własnym obywatelu, stosując jednak przytem prawo ojczyste spadkodawcy.

(2) Żądanie takie można jednak tylko wtedy uwzględnić, jeżeli żadna z interesowanych osób, uprawnionych do spadku, nie wniesie przeciw temu sprzeciwu, mimo przepisanego zawiadomienia.

(3) O ile chodzi o czynności z zakresu sądownictwa niespornego potrzeba nadto zgody właściwego konsula.

Artykuł  35.

(1) W wypadkach, w których do pertraktacji spadkowej powołane są władze ojczyste spadkodawcy, władze drugiego Państwa muszą mimo to w razie zachodzącej potrzeby wydać zarządzenia, zmierzające do zabezpieczenia spuścizny, która się w tem Państwie znajduje, w podobny sposób, jak przy spadkach własnych obywateli. Władze te winny zawiadomić niezwłocznie właściwą władzą konsularną o wypadku śmierci i otwarciu się spadku i przytem donieść tej władzy, co im jest wiadome o osobach uprawnionych do spadku, ich miejscu pobytu, o istnieniu rozporządzenia ostatniej woli i majątku spadkowym, tudzież o tem, czy i jakie zarządzenia zabezpieczające zostały wydane.

(2) Zarządzenia wydane przez władze miejscowe winny być na żądanie właściwej władzy ojczystej Uchylone.

(3) Jeżeli władza konsularna o wypadku śmierci najpierw otrzyma wiadomość, winna ze swej strony przesłać podobne zawiadomienie władzy miejscowej.

Artykuł  36.

W wypadkach, w których niniejsza umowa zastrzega właściwość władzom ojczystym, mają one prawo żądać wydania rozporządzenia ostatniej woli znajdującego się w drugiem Państwie umawiającem się, choćby ono pozostawało w przechowaniu urzędowem. Władze te są jednak także obowiązane na żądanie władz drugiego Państwa niezwłocznie udzielić im wierzytelny odpis rozporządzenia ostatniej woli, znajdującego się w ich posiadaniu.

Artykuł  37.

(1) Odnośnie do spadku ruchomego władza konsularna ma prawo rzeczy spadkowe, nawet gdyby były zabezpieczone przez władzę miejscową, wziąć w posiadanie i jest w takim razie obowiązaną starać się o prawidłowy zarząd spadkiem; w tym względzie może się zwracać o pomoc potrzebną do władz miejscowych.

(2) Władza konsularna winna władzy miejscowej dać sposobność do wzięcia udziału przy opieczętowaniu spadku i sporządzeniu inwentarza i w tym celu, wyjąwszy wypadki wyjątkowej nagłości, zawiadomić ją co najmniej na 24 godzin naprzód.

Artykuł  38.

Egzekucja przymusowa na rzeczach spadkowych pozostaje dopuszczalna, choćby się rzeczy te znajdowały w posiadaniu władzy konsularnej; wykluczone jest jednak zastosowanie bezpośredniego przymusu przeciw konsulowi. W wypadkach, w których wydanie takich rzeczy jest koniecznem dla celów egzekucji przymusowej, władza miejscowa winna zwracać się do władzy konsularnej z prośbą o ich wydanie.

Artykuł  39.

(1) Władza konsularna winna rzeczy spadkowe, które wzięła w swe posiadanie, zatrzymać aż do upływu trzech miesięcy od śmierci spadkodawcy. Wydanie spuścizny wykazanym spadkobiercom lub zagranicę może jednak nastąpić dopiero po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu należytości, podatków i innych danin, które ze spadku mają być zapłacone, oraz zgłoszonych i uprawdopodobnionych praw spadkowych i zgłoszonych wierzytelności do spadku, przysługujących obywatelom lub mieszkańcom Państwa, w którem spuścizna się znajduje. To zobowiązanie względem osób uprawnionych do spadku i wierzycieli spadkowych gaśnie, jeżeli władza konsularna w ciągu dalszych sześciu miesięcy nie otrzyma wiadomości, że roszczone prawo spadkowe lub wierzytelność do spadku zostały uznane lub że w tym przedmiocie wniesiono skargę.

(2) Władza konsularna jest jednak upoważniona pokryć zgóry z masy spadkowej koszta ostatniej choroby spadkobiercy i jego pogrzebu, półroczny czynsz mieszkalny, należytości sądowe, konsularne i inne podobne i w razie koniecznej potrzeby niezbędne koszta utrzymania rodziny zmarłego.

Artykuł  40.

Władza konsularna oraz miejscowa winny sobie wzajemnie na żądanie podawać do wiadomości wszystkie okoliczności, mające znaczenie dla wymiaru podatku spadkowego.

Artykuł  41.

Jeżeli władza konsularna nie zażąda wydania sobie spadku, władza miejscowa jest obowiązaną wydać spadek po upływie trzech miesięcy po śmierci spadkodawcy władzom drugiego Państwa, chyba, że do tego czasu osoba uprawniona do spadku wykazała swe prawo po myśli artykułu 42; w tym wypadku należy wydać spadek osobie uprawnionej. Poza ten termin władza miejscowa ma prawo rzeczy spadkowe, znajdujące się w jej posiadaniu, zatrzymać w celu zabezpieczenia podatku spadkowego oraz roszczeń osób uprawnionych do spadku i wierzycieli spadkowych pod temi samemi warunkami, pod któremi władza konsularna obowiązaną jest do zatrzymania spadku stosownie do artykułu 39.

Artykuł  42.

Zaświadczenia, wydane przez władze właściwe w myśl niniejszej umowy w przedmiocie praw do spadku, a w szczególności praw spadkobiercy lub wykonawcy testamentu, wystarczą do wykazania tych stosunków także na obszarze drugiego Państwa.

Artykuł  43.

Orzeczenia, wydane przez władzę właściwą stosownie do artykułów 33 i 34, będą uznane na obszarze drugiego Państwa.

Artykuł  44.

Sądy każdego z umawiających się Państw mogą na zasadzie swego ustawodawstwa mimo postanowień artykułu 33 w odniesieniu do rzeczy spadkowych, znajdujących się na obszarze ich Państwa, wydawać tymczasowe zarządzenia w szczególności zarządzać areszty, jeżeli te zarządzenia potrzebne są do zabezpieczenia roszczeń wymienionych we wspomnianym artykule. Niezależnie od środków prawnych, jakie przeciw takiemu zarządzeniu przysługują, ma być ono uchylone na wniosek osoby interesowanej:

1. jeżeli sąd właściwy na zasadzie artykułu 33 ostatecznie orzeknie, że zabezpieczone w ten sposób roszczenie nie istnieje i jeżeli orzeczenie to stosownie do artykułu 43 ma być uznane w drugiem Państwie,

2. jeżeli od wydania zarządzenia upłynęło sześć miesięcy a nie dostarczono dowodu, że w sądzie właściwym w myśl artykułu 33 wniesiono skargę,

3. jeżeli sąd właściwy w myśl artykułu 33 dla sprawy głównej poleci uchylenie zarządzenia.

Artykuł  45.

(1) Na wniosek spadkobierców lub wierzycieli mogą władze miejscowe stosownie do swego ustawodawstwa otworzyć konkurs do majątku spadkowego.

(2) W takim razie konkursem będzie objęta część spadku, znajdująca się na obszarze Państwa, którego władze otworzyły konkurs.

(3) Po otwarciu konkursu musi władza konsularna wydać właściwej władzy miejscowej lub zarządcy konkursowemu wszystkie dokumenty i inne rzeczy znajdujące się w spadku, o ile one należą do masy konkursowej. Władza konsularna jest uprawnioną w tem postępowaniu bronić interesów swoich obywateli.

Artykuł  46.

(1) Jeżeli obywatel jednego z Państw umawiających się umrze podczas podróży na obszarze drugiego Państwa, nie posiadając tam miejsca zamieszkania ani zwykłego pobytu, w takim razie rzeczy, znajdujące się w jego posiadaniu winny być wydane bez wszelkich dalszych formalności władzy konsularnej jego Państwa ojczystego.

(2) Władza konsularna, której takie rzeczy wydano, ureguluje długi, które zmarły zaciągnął podczas swego chwilowego pobytu w tem Państwie i następnie postąpi z temi rzeczami po myśli przepisów swego Państwa.

Artykuł  47.

We wszystkich sprawach spadkowych, prowadzonych na obszarze jednego z Państw umawiających się, władza konsularna drugiego Państwa jest z mocy prawa powołaną do zastępowania swych obywateli, o ile są nieobecni na miejscu i nie ustanowili innych pełnomocników.

Rozdział  6.

Dokumenty.

Artykuł  48.

(1) Dokumenty, sporządzone lub Wystawione przez sądy jednego z Państw umawiających się a zaopatrzone pieczęcią urzędową, nie potrzebują do użycia ich na obszarze drugiego Państwa uwierzytelnienia.

(2) To samo odnosi się:

1. do dokumentów urzędów ksiąg gruntowych i urzędów depozytowych, o ileby urzędy te nie należały do władz wymienionych już w ustępie 1.,

2. do protestów wekslowych notarjuszy, sekretarzy sądowych (urzędników kancelaryjnych) i komorników sądowych.

Artykuł  49.

Dokumenty sporządzone lub wystawione przez notarjusza, sekretarza sądowego (urzędnika kancelaryjnego) lub komornika, wyjąwszy protesty wekslowe (artykuł 48, ustęp 2, p. 2), winny być uwierzytelnione, jeżeli mają być użyte na obszarze drugiego Państwa umawiającego się. Uwierzytelnienia dokonuje Prezes Trybunału pierwszej instancji, w którego okręgu notarjusz, sekretarz sądowy (urzędnik kancelaryjny) lub komornik ma swą siedzibę urzędową.

Artykuł 50.

Przepisy artykułów 48 i 49 należy odpowiednio stosować do dokumentów prywatnych, na których podpis jest uwierzytelniony przez sąd, notarjusza lub sekretarza sądowego (urzędnika kancelaryjnego).

Artykuł  51.

(1) Dokumenty sporządzone, wystawione lub uwierzytelnione na obszarze jednego z Państw umawiających się przez wyższą lub najwyższą władzą administracyjną, wymienioną w dołączonym jako aneks wykazie, i zaopatrzone jej pieczęcią urzędową, nie potrzebują dalszego uwierzytelnienia do użycia ich na obszarze drugiego Państwa.

(2) Wykaz może być za zgodą obu naczelnych Zarządów sprawiedliwości zmieniony lub uzupełniony.

(3) Dokumenty sporządzone, wystawione lub uwierzytelnione przez inną władzę administracyjną winny być uwierzytelnione przez jedną z wymienionych w wykazie władz, która jest bezpośrednio przełożoną tamtej władzy, o ile do nich nie stosują się postanowienia artykułu 52.

Artykuł  52.

(1) Dokumenty wystawione na podstawie urzędowych rejestrów stanu cywilnego, o ile nie pochodzą od władzy administracyjnej I instancji, potrzebują uwierzytelnienia, jeśli mają być użyte na obszarze drugiego Państwa umawiającego się.

(2) Wyciągi z ksiąg kościelnych, dotyczące stanu cywilnego, zaopatrzone pieczęcią kościelną, o ile nie są już objęte przepisem ustępu 1, winny być uwierzytelnione i zaopatrzone poświadczeniem, że wystawca wyciągu jest uprawniony do udzielenia tegoż.

(3) Uwierzytelnienia (ustęp 1 i 2) i zaświadczenia (ustęp 2) dokonuje stosownie do ustawodawstwa krajowego sąd lub władza administracyjna I instancji.

Artykuł  53.

(1) Uwierzytelnienie odpisów dokumentów, służących do użytku na obszarze drugiego Państwa musi być dokonane przez tę samą władzę, która dokument oryginalny sporządziła lub wystawiła. Jeżeli powyższe postanowienia przepisują dla sporządzenia lub wystawienia tego rodzaju dokumentów pewien szczególny sposób uwierzytelnienia, natenczas należy go zastosować również do wierzytelnych odpisów.

(2) Jeżeli władza, która dokument sporządziła lub wystawiła, już nie istnieje, uwierzytelnienia odpisu winna dokonać władza w miejsce tamtej właściwa.

(3) Gdyby i taka władza nie istniała, uwierzytelnienie należy do najwyższej politycznej władzy administracyjnej.

Artykuł  54.

(1) Państwa umawiające się będą sobie wzajemnie przesyłały na żądanie władz państwowych lub gminnych wyjaśnienia o wpisach, dokonanych w ich księgach stanu cywilnego, lub udzielały wierzytelne odpisy tych wpisów.

(2) Wnioski w tym przedmiocie winny być sporządzone w języku oficjalnym władzy wzywającej i skierowane w Austrji do Naczelnej Politycznej Władzy administracyjnej, w Polsce do Naczelnego Zarządu sprawiedliwości. Władza prowadząca księgi stanu cywilnego prześle dokument bezpośrednio władzy wzywającej.

(3) Jeżeli wniosek tak uczyniono wyraźnie w interesie urzędowym, nie będą żądane żadne należytości.