Rozdział 5 - Sprawy spadkowe. - Austria-Polska. Umowa w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego. Wiedeń.1924.03.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.84.467

Akt utracił moc

Wersja od: 18 sierpnia 1926 r.

Rozdział  5.

Sprawy spadkowe.

I.

Porządek dziedziczenia i rozporządzenia na wypadek śmierci.

Artykuł  27.

(1) Obywatele jednego z Państw umawiających się będą w drugiem Państwie pod względem spadkobrania traktowani narówni z krajowcami.

(2) Spadkobiercy muszą posiadać zdolność nabycia spadku nietylko według ustawy właściwej dla spraw spadkowych, ale także według swej ustawy ojczystej.

Artykuł  28.

Majątek ruchomy i nieruchomy, pozostały na obszarze jednego z Państw umawiających się po obywatelu drugiego z tych Państw, przechodzi na dziedziców na zasadzie ustaw Państwa, którego obywatelem był spadkodawca w chwili śmierci.

Artykuł  29.

(1) Majątki, któremi spadkodawca nie może rozporządzać na przypadek swej śmierci (ordynacje), podlegają prawu Państwa, w którem się znajdują.

(2) Temu prawu podlegają również majątki, dla których wedle ustaw miejsca położenia przepisany jest szczególny porządek dziedziczenia.

(3) To samo prawo stosować należy do ograniczeń publiczno-prawnych, którym ulega spuścizna lub jej części.

Artykuł  30.

Majątek, który według ojczystego prawa spadkodawcy z powodu braku innych spadkobierców przypada z ustawy Państwu lub innym osobom prawnym, podlega jako spuścizna bezdziedziczna prawu Państwa, w którego obrąbie znajduje się. W chwili śmierci spadkodawcy.

Artykuł  31.

(1) Rozporządzenia ostatniej woli włącznie z umowami dziedziczenia podlegają prawu ojczystemu spadkodawcy z czasu sporządzenia tych czynności. To sarno odnosi się do odwołania rozporządzenia na wypadek śmierci.

(2) Zmiana prawa właściwego dla spadkodawcy w czasie sporządzenia rozporządzenia ostatniej woli pozostaje bez wpływu na jego zdolność do odwołania tego rozporządzenia ostatniej woli.

Artykuł  32.

Rozporządzenia ostatniej woli, sporządzone przez obywateli jednego z Państw umawiających się przed konsulem tego Państwa, z zachowaniem formy przepisanej ustawami tego Państwa, będą w drugiem Państwie uznane za ważne i uważane tak, jak gdyby były sporządzone przed urzędnikiem publicznym tego Państwa. To samo odnosi ślą do odwołania rozporządzenia ostatniej woli.

II.

Właściwość władz. Postępowanie.

Artykuł  33.

(1) Do wydania zarządzeń, które przy uregulowaniu spadku należą do władz, do podziału spadku, tudzież do rozstrzygania o porządku dziedziczenia, o prawie do zapisu lub części obowiązkowej właściwemi są odnośnie do spadku ruchomego władze Państwa, którego obywatelem był spadkodawca w czasie śmierci, odnośnie do spadku nieruchomego władze Państwa, w którem majątek nieruchomy się znajduje.

(2) Jeżeli do majątku spadkowego z innego tytułu prawnego podniesione będą roszczenia, pozostaje dla tych roszczeń niezmienioną właściwość władz Państwa, w którem się spadek znajduje.

(3) W wypadkach, o których mowa w artykule 29 ustęp 1 i 2, właściwemi są władze tego Państwa umawiającego się, wedle którego ustaw ma być ustalony porządek dziedziczenia.

Art. 34.

(1) W wypadkach, w których stosownie do artykułu 33 właściwemi są władze ojczyste spadkodawcy, władze Państwa, w którem znajduje się spadek na żądanie osoby uprawnionej do spadku a zamieszkałej w tem Państwie lub posiadającej jego obywatelstwo, postępować mogą ze spadkiem tak, jak gdyby pozostał po własnym obywatelu, stosując jednak przytem prawo ojczyste spadkodawcy.

(2) Żądanie takie można jednak tylko wtedy uwzględnić, jeżeli żadna z interesowanych osób, uprawnionych do spadku, nie wniesie przeciw temu sprzeciwu, mimo przepisanego zawiadomienia.

(3) O ile chodzi o czynności z zakresu sądownictwa niespornego potrzeba nadto zgody właściwego konsula.

Artykuł  35.

(1) W wypadkach, w których do pertraktacji spadkowej powołane są władze ojczyste spadkodawcy, władze drugiego Państwa muszą mimo to w razie zachodzącej potrzeby wydać zarządzenia, zmierzające do zabezpieczenia spuścizny, która się w tem Państwie znajduje, w podobny sposób, jak przy spadkach własnych obywateli. Władze te winny zawiadomić niezwłocznie właściwą władzą konsularną o wypadku śmierci i otwarciu się spadku i przytem donieść tej władzy, co im jest wiadome o osobach uprawnionych do spadku, ich miejscu pobytu, o istnieniu rozporządzenia ostatniej woli i majątku spadkowym, tudzież o tem, czy i jakie zarządzenia zabezpieczające zostały wydane.

(2) Zarządzenia wydane przez władze miejscowe winny być na żądanie właściwej władzy ojczystej Uchylone.

(3) Jeżeli władza konsularna o wypadku śmierci najpierw otrzyma wiadomość, winna ze swej strony przesłać podobne zawiadomienie władzy miejscowej.

Artykuł  36.

W wypadkach, w których niniejsza umowa zastrzega właściwość władzom ojczystym, mają one prawo żądać wydania rozporządzenia ostatniej woli znajdującego się w drugiem Państwie umawiającem się, choćby ono pozostawało w przechowaniu urzędowem. Władze te są jednak także obowiązane na żądanie władz drugiego Państwa niezwłocznie udzielić im wierzytelny odpis rozporządzenia ostatniej woli, znajdującego się w ich posiadaniu.

Artykuł  37.

(1) Odnośnie do spadku ruchomego władza konsularna ma prawo rzeczy spadkowe, nawet gdyby były zabezpieczone przez władzę miejscową, wziąć w posiadanie i jest w takim razie obowiązaną starać się o prawidłowy zarząd spadkiem; w tym względzie może się zwracać o pomoc potrzebną do władz miejscowych.

(2) Władza konsularna winna władzy miejscowej dać sposobność do wzięcia udziału przy opieczętowaniu spadku i sporządzeniu inwentarza i w tym celu, wyjąwszy wypadki wyjątkowej nagłości, zawiadomić ją co najmniej na 24 godzin naprzód.

Artykuł  38.

Egzekucja przymusowa na rzeczach spadkowych pozostaje dopuszczalna, choćby się rzeczy te znajdowały w posiadaniu władzy konsularnej; wykluczone jest jednak zastosowanie bezpośredniego przymusu przeciw konsulowi. W wypadkach, w których wydanie takich rzeczy jest koniecznem dla celów egzekucji przymusowej, władza miejscowa winna zwracać się do władzy konsularnej z prośbą o ich wydanie.

Artykuł  39.

(1) Władza konsularna winna rzeczy spadkowe, które wzięła w swe posiadanie, zatrzymać aż do upływu trzech miesięcy od śmierci spadkodawcy. Wydanie spuścizny wykazanym spadkobiercom lub zagranicę może jednak nastąpić dopiero po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu należytości, podatków i innych danin, które ze spadku mają być zapłacone, oraz zgłoszonych i uprawdopodobnionych praw spadkowych i zgłoszonych wierzytelności do spadku, przysługujących obywatelom lub mieszkańcom Państwa, w którem spuścizna się znajduje. To zobowiązanie względem osób uprawnionych do spadku i wierzycieli spadkowych gaśnie, jeżeli władza konsularna w ciągu dalszych sześciu miesięcy nie otrzyma wiadomości, że roszczone prawo spadkowe lub wierzytelność do spadku zostały uznane lub że w tym przedmiocie wniesiono skargę.

(2) Władza konsularna jest jednak upoważniona pokryć zgóry z masy spadkowej koszta ostatniej choroby spadkobiercy i jego pogrzebu, półroczny czynsz mieszkalny, należytości sądowe, konsularne i inne podobne i w razie koniecznej potrzeby niezbędne koszta utrzymania rodziny zmarłego.

Artykuł  40.

Władza konsularna oraz miejscowa winny sobie wzajemnie na żądanie podawać do wiadomości wszystkie okoliczności, mające znaczenie dla wymiaru podatku spadkowego.

Artykuł  41.

Jeżeli władza konsularna nie zażąda wydania sobie spadku, władza miejscowa jest obowiązaną wydać spadek po upływie trzech miesięcy po śmierci spadkodawcy władzom drugiego Państwa, chyba, że do tego czasu osoba uprawniona do spadku wykazała swe prawo po myśli artykułu 42; w tym wypadku należy wydać spadek osobie uprawnionej. Poza ten termin władza miejscowa ma prawo rzeczy spadkowe, znajdujące się w jej posiadaniu, zatrzymać w celu zabezpieczenia podatku spadkowego oraz roszczeń osób uprawnionych do spadku i wierzycieli spadkowych pod temi samemi warunkami, pod któremi władza konsularna obowiązaną jest do zatrzymania spadku stosownie do artykułu 39.

Artykuł  42.

Zaświadczenia, wydane przez władze właściwe w myśl niniejszej umowy w przedmiocie praw do spadku, a w szczególności praw spadkobiercy lub wykonawcy testamentu, wystarczą do wykazania tych stosunków także na obszarze drugiego Państwa.

Artykuł  43.

Orzeczenia, wydane przez władzę właściwą stosownie do artykułów 33 i 34, będą uznane na obszarze drugiego Państwa.

Artykuł  44.

Sądy każdego z umawiających się Państw mogą na zasadzie swego ustawodawstwa mimo postanowień artykułu 33 w odniesieniu do rzeczy spadkowych, znajdujących się na obszarze ich Państwa, wydawać tymczasowe zarządzenia w szczególności zarządzać areszty, jeżeli te zarządzenia potrzebne są do zabezpieczenia roszczeń wymienionych we wspomnianym artykule. Niezależnie od środków prawnych, jakie przeciw takiemu zarządzeniu przysługują, ma być ono uchylone na wniosek osoby interesowanej:

1. jeżeli sąd właściwy na zasadzie artykułu 33 ostatecznie orzeknie, że zabezpieczone w ten sposób roszczenie nie istnieje i jeżeli orzeczenie to stosownie do artykułu 43 ma być uznane w drugiem Państwie,

2. jeżeli od wydania zarządzenia upłynęło sześć miesięcy a nie dostarczono dowodu, że w sądzie właściwym w myśl artykułu 33 wniesiono skargę,

3. jeżeli sąd właściwy w myśl artykułu 33 dla sprawy głównej poleci uchylenie zarządzenia.

Artykuł  45.

(1) Na wniosek spadkobierców lub wierzycieli mogą władze miejscowe stosownie do swego ustawodawstwa otworzyć konkurs do majątku spadkowego.

(2) W takim razie konkursem będzie objęta część spadku, znajdująca się na obszarze Państwa, którego władze otworzyły konkurs.

(3) Po otwarciu konkursu musi władza konsularna wydać właściwej władzy miejscowej lub zarządcy konkursowemu wszystkie dokumenty i inne rzeczy znajdujące się w spadku, o ile one należą do masy konkursowej. Władza konsularna jest uprawnioną w tem postępowaniu bronić interesów swoich obywateli.

Artykuł  46.

(1) Jeżeli obywatel jednego z Państw umawiających się umrze podczas podróży na obszarze drugiego Państwa, nie posiadając tam miejsca zamieszkania ani zwykłego pobytu, w takim razie rzeczy, znajdujące się w jego posiadaniu winny być wydane bez wszelkich dalszych formalności władzy konsularnej jego Państwa ojczystego.

(2) Władza konsularna, której takie rzeczy wydano, ureguluje długi, które zmarły zaciągnął podczas swego chwilowego pobytu w tem Państwie i następnie postąpi z temi rzeczami po myśli przepisów swego Państwa.

Artykuł  47.

We wszystkich sprawach spadkowych, prowadzonych na obszarze jednego z Państw umawiających się, władza konsularna drugiego Państwa jest z mocy prawa powołaną do zastępowania swych obywateli, o ile są nieobecni na miejscu i nie ustanowili innych pełnomocników.