Rozdział 3 - KRAJOWE PLANY ODBUDOWY ZASOBÓW PRZYRODNICZYCH - Rozporządzenie 2024/1991 w sprawie odbudowy zasobów przyrodniczych i zmiany rozporządzenia (UE) 2022/869

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1991

Akt obowiązujący

Wersja od: 29 lipca 2024 r.

ROZDZIAŁ  III

KRAJOWE PLANY ODBUDOWY ZASOBÓW PRZYRODNICZYCH

Artykuł  14

Przygotowanie krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych

1. Każde państwo członkowskie przygotowuje krajowy plan odbudowy zasobów przyrodniczych oraz przeprowadza monitorowanie i badania przygotowawcze potrzebne do określenia środków odbudowy koniecznych do realizacji celów odbudowy i realizacji zobowiązań określonych w art. 4-13 i wniesienia wkładu w osiągnięcie nadrzędnych celów Unii i celów szczegółowych, o których mowa w art. 1, z uwzględnieniem najnowszych dowodów naukowych.

2. Państwa członkowskie określają ilościowo obszar, który należy odbudować, aby osiągnąć cele w zakresie odbudowy określone w art. 4 i 5, uwzględniając stan typów siedlisk, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 4 oraz art. 5 ust. 1 i 2, a także jakości i ilości siedlisk gatunków, o których mowa w art. 4 ust. 7 i art. 5 ust. 5, obecnych w ekosystemach objętych art. 2. Określenie ilościowe opiera się między innymi na następujących informacjach:

a) w odniesieniu do każdego typu siedliska:

(i) całkowity obszar siedliska i mapa jego obecnego rozmieszczenia;

(ii) obszar siedliska, którego stan nie jest dobry;

(iii) właściwa powierzchnia referencyjna, z uwzględnieniem zapisów dotyczących historycznego rozmieszczenia oraz prognozowanych zmian warunków środowiskowych wynikających ze zmiany klimatu;

(iv) obszary najbardziej odpowiednie do przywrócenia na nich typów siedlisk, z uwagi na zachodzące i prognozowane zmiany warunków środowiskowych wynikające ze zmiany klimatu;

b) wystarczająca jakość i ilość siedlisk gatunków wymagane do osiągnięcia właściwego stanu ochrony tych siedlisk gatunków, z uwzględnieniem obszarów najbardziej odpowiednich do przywrócenia na nich tych siedlisk, oraz niezbędnej łączności pomiędzy nimi, aby populacje danych gatunków mogły się rozwijać, jak również zachodzących i prognozowanych zmian warunków środowiskowych wynikających ze zmiany klimatu, konkurujących ze sobą potrzeb siedlisk i gatunków oraz występowania użytkowania rolniczego o wysokiej wartości przyrodniczej.

Na potrzeby ilościowego określenia obszaru każdego typu siedliska, który należy odtworzyć, aby osiągnąć cele odbudowy określone w art. 4 ust. 1 lit. a) i art. 5 ust. 1 lit. a), obszar siedliska, którego stan nie jest dobry, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu lit. a) ppkt (ii), obejmuje wyłącznie te obszary, dla których znany jest stan typu siedliska.

Na potrzeby ilościowego określenia obszaru każdego typu siedliska, który należy odtworzyć, aby osiągnąć cele odbudowy określone w art. 4 ust. 1 lit. b) i art. 5 ust. 1 lit. b), c) i d), obszar siedliska, którego stan nie jest dobry, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu lit. a) ppkt (ii), obejmuje wyłącznie te obszary, dla których stan typu siedliska jest znany lub ma być znany zgodnie z art. 4 ust. 9 i art. 5 ust. 7.

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza zastosować odstępstwo określone w art. 4 ust. 2, odsetki, o których mowa w tym artykule, są określane przez to państwo członkowskie.

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza zastosować odstępstwo określone w art. 4 ust. 5 i art. 5 ust. 3, niższe odsetki ustalone zgodnie z tymi artykułami są określane przez to państwo członkowskie.

3. W odniesieniu do grupy 7 typów siedlisk wymienionych w załączniku II państwa członkowskie określają odsetek, o którym mowa w art. 5 ust. 1 lit. d).

4. Państwa członkowskie określają i mapują obszary ekosystemów miejskich, o których mowa w art. 8, dla wszystkich swoich miast oraz małych miast i przedmieść.

Obszar ekosystemu miejskiego miasta lub małego miasta i przedmieścia obejmuje:

a) całe miasto lub małe miasto i przedmieście; lub

b) części miasta lub małego miasta i przedmieścia, w tym co najmniej jego ośrodki miejskie, klastry miejskie i - o ile dane państwo członkowskie uzna to za stosowne - obszary podmiejskie.

Państwa członkowskie mogą połączyć obszary ekosystemów miejskich dwóch lub większej liczby sąsiadujących miast lub dwóch lub większej liczby sąsiadujących małych miast i przedmieść w jeden obszar ekosystemu miejskiego wspólnego dla odpowiednio tych miast lub małych miast i przedmieść.

5. Do 2030 r. państwa członkowskie określają, w drodze otwartej i skutecznej procedury i oceny w oparciu o najnowsze dowody naukowe, ramy wytycznych, o których mowa w art. 20 ust. 10, oraz - jeśli istnieją - ramy wytycznych, o których mowa w art. 20 ust. 11, zadowalający poziom w odniesieniu do:

a) populacji owadów zapylających, o których mowa w art. 10 ust. 1, oraz dla wskaźnika, o którym mowa w art. 12 ust. 2;

b) każdego z wybranych wskaźników, o których mowa w art. 11 ust. 2;

c) każdego z wybranych wskaźników, o których mowa w art. 12 ust. 3;

d) miejskich terenów zieleni, o których mowa w art. 8 ust. 2; oraz

e) pokrycia koronami drzew na obszarach miejskich, o którym mowa w art. 8 ust. 3.

6. Państwa członkowskie identyfikują i mapują obszary rolne i obszary leśne wymagające odbudowy, w szczególności obszary, które z powodu intensyfikacji lub innych czynników wynikających z gospodarowania wymagają lepszej łączności i większej różnorodności krajobrazu.

7. Do dnia 19 sierpnia 2025 r. każde państwo członkowskie może opracować metodykę uzupełniającą metodykę, o której mowa w załączniku IV, w celu monitorowania elementów krajobrazu o wysokiej różnorodności nieobjętych wspólną metodą, o której mowa w opisie elementów krajobrazu o wysokiej różnorodności w tym załączniku. Komisja przedstawi wytyczne dotyczące ram opracowywania takich metodyk w do dnia 19 września 2024 r.

8. W stosownych przypadkach państwa członkowskie określają zmniejszenie zakresu ponownego nawadniania torfowisk wykorzystywanych w rolnictwie, o którym mowa w art. 11 ust. 4 akapit piąty.

9. Państwa członkowskie identyfikują synergie z działaniami na rzecz łagodzenia zmiany klimatu, przystosowywania się do zmiany klimatu, neutralności degradacji gruntów i zapobiegania klęskom żywiołowym oraz nadają odpowiedni priorytet środkom odbudowy. Państwa członkowskie uwzględniają również:

a) swoje zintegrowane krajowe plany w dziedzinie energii i klimatu, o których mowa w art. 3 rozporządzenia (UE) 2018/1999;

b) swoje strategie długoterminowe, o których mowa w art. 15 rozporządzenia (UE) 2018/1999;

c) wiążący ogólny cel Unii na 2030 r. określony w art. 3 dyrektywy (UE) 2018/2001.

10. Państwa członkowskie określają synergie z rolnictwem i leśnictwem. Określają one również istniejące praktyki rolne i leśne, w tym interwencje w ramach WPR, które przyczyniają się do realizacji celów niniejszego rozporządzenia.

11. Wdrażanie niniejszego rozporządzenia nie powinno pociągać za sobą zobowiązania państw członkowskich do przeprogramowania finansowania w ramach WPR, WPRyb lub innych programów i instrumentów finansowania rolnictwa i rybołówstwa w ramach WRF na lata 2021-2027.

12. Państwa członkowskie mogą promować wdrażanie prywatnych lub publicznych systemów wsparcia na rzecz zainteresowanych stron wdrażających środki odbudowy, o których mowa w art. 4-12, w tym zarządców i właścicieli gruntów, rolników, leśników i rybaków.

13. Państwa członkowskie koordynują opracowywanie krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych z mapowaniem obszarów, które są niezbędne do osiągnięcia co najmniej ich krajowych wkładów w realizację celu dotyczącego energii ze źródeł odnawialnych na 2030 r. i, w stosownych przypadkach, z wyznaczaniem obszarów przyspieszonego rozwoju OZE i specjalnych obszarów infrastruktury. Podczas przygotowywania krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych państwa członkowskie zapewniają synergię z rozwojem energii ze źródeł odnawialnych i infrastruktury energetycznej oraz z już wyznaczonymi obszarami przyspieszonego rozwoju OZE i specjalnymi obszarami infrastruktury oraz zapewniają, by funkcjonowanie tych obszarów, w tym określonych w dyrektywie (UE) 2018/2001 procedur wydawania zezwoleń mających zastosowanie do tych obszarów, a także funkcjonowanie przedsięwzięć sieciowych, które są niezbędne do włączenia energii ze źródeł odnawialnych do systemu energii elektrycznej oraz odpowiednich procedur wydawania zezwoleń, pozostało niezmienione.

14. Przygotowując krajowe plany odbudowy, państwa członkowskie w szczególności uwzględniają:

a) środki ochronne ustanowione na potrzeby obszarów Natura 2000 zgodnie z dyrektywą 92/43/EWG;

b) priorytetowe ramy działań przygotowane zgodnie z dyrektywą 92/43/EWG;

c) środki służące osiągnięciu dobrego stanu ilościowego, ekologicznego i chemicznego jednolitych części wód uwzględnionych w programach środków i planach gospodarowania wodami w dorzeczu przygotowanych zgodnie z dyrektywą 2000/60/WE oraz w planach zarządzania ryzykiem powodziowym ustanowionych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/60/WE ⁴⁷ ;

d) w stosownych przypadkach, strategie morskie mające na celu osiągnięcie dobrego stanu środowiska we wszystkich unijnych regionach morskich przygotowane zgodnie z dyrektywą 2008/56/WE;

e) krajowe programy ograniczania zanieczyszczenia powietrza przygotowane na mocy dyrektywy (UE) 2016/2284;

f) krajowe strategie na rzecz bioróżnorodności i plany działania opracowane zgodnie z art. 6 Konwencji o różnorodności biologicznej;

g) w stosownych przypadkach, środki ochrony i zarządzania przyjęte w ramach WPRyb;

h) plany strategiczne WPR sporządzone zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/2115.

15. Przygotowując swoje krajowe plany odbudowy zasobów przyrodniczych, państwa członkowskie uwzględniają również strategiczne krytyczne projekty dotyczące surowców, jeżeli są one uznawane na mocy prawa Unii.

16. Przygotowując swoje krajowe plany odbudowy zasobów przyrodniczych, państwa członkowskie:

a) mogą wykorzystywać poszczególne przykłady środków odbudowy wymienione w załączniku VII, w zależności od szczególnych warunków krajowych i lokalnych oraz najnowszych dowodów naukowych;

b) mają na celu optymalizację ekologicznych, gospodarczych i społecznych funkcji ekosystemów oraz ich wkładu w zrównoważony rozwój odpowiednich regionów i społeczności;

c) mogą wziąć pod uwagę różnorodność sytuacji w różnych regionach związaną z wymogami społecznymi, gospodarczymi i kulturowymi, cechami regionalnymi i lokalnymi oraz gęstością zaludnienia; w stosownych przypadkach powinna również zostać uwzględniona szczególna sytuacja regionów najbardziej oddalonych Unii, obejmująca ich oddalenie, wyspiarski charakter, niewielkie rozmiary, trudną topografię i klimat, a także ich bogata różnorodność biologiczna i związane z tym koszty ochrony i odbudowy ich ekosystemów.

17. Państwa członkowskie zwiększają, w miarę możliwości, synergie z krajowymi planami odbudowy zasobów przyrodniczych innych państw członkowskich, w szczególności w odniesieniu do ekosystemów, które wykraczają poza granice lub w których państwa członkowskie mają wspólny region lub podregion morski w rozumieniu dyrektywy 2008/56/WE.

18. Państwa członkowskie mogą, jeżeli jest to wykonalne i właściwe, w celu opracowania i wdrożenia krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych, w odniesieniu do odbudowy i przywrócenia ekosystemów morskich, korzystać z istniejących regionalnych struktur współpracy instytucjonalnej.

19. W przypadku gdy państwa członkowskie zidentyfikują problem, który może uniemożliwić wypełnienie zobowiązań dotyczących odbudowy i odtworzenia ekosystemów morskich i który wymaga środków, w odniesieniu do których nie są właściwe, indywidualnie lub wspólnie, kierują one, w stosownych przypadkach, do państw członkowskich, Komisji lub organizacji międzynarodowych opis zidentyfikowanego problemu i możliwych środków w celu ich rozważenia i ewentualnego przyjęcia.

20. Państwa członkowskie zapewniają otwarte, przejrzyste, włączające i skuteczne przygotowywanie planu odbudowy oraz zapewniają zainteresowanej społeczności, w tym wszystkim stosownym zainteresowanym stronom, możliwość wczesnego i skutecznego udziału w jego opracowaniu. Konsultacje są zgodne z wymogami określonymi w dyrektywie 2001/42/WE.

Artykuł  15

Treść krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych

1. Krajowy plan odbudowy zasobów przyrodniczych obejmuje okres do 2050 r. wraz z terminami pośrednimi dotyczącymi celów i obowiązków określonych w art. 4-13.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu krajowy plan odbudowy zasobów przyrodniczych przedkładany zgodnie z art. 16 i art. 17 ust. 6 może - w odniesieniu do okresu od dnia 1 lipca 2032 r. i do czasu przeglądu zgodnie z art. 19 ust. 1 - ograniczać się do strategicznego przeglądu:

a) elementów, o których mowa w ust. 3; oraz

b) treści, o których mowa w ust. 4 i 5.

Zmieniony krajowy plan odbudowy zasobów przyrodniczych będący wynikiem przeglądu, który ma zostać przeprowadzony do dnia 30 czerwca 2032 r. zgodnie z art. 19 ust. 1, może - w odniesieniu do okresu od dnia 1 lipca 2042 r. i do czasu przeglądu, który ma być przeprowadzony do dnia 30 czerwca 2042 r. zgodnie z art. 19 ust. 1 - ograniczać się do strategicznego przeglądu elementów i treści określonych w akapicie pierwszym niniejszego ustępu.

3. Każde państwo członkowskie uwzględnia w swoich krajowych planach odbudowy zasobów przyrodniczych następujące elementy, stosując jednolity format ustanowiony zgodnie z ust. 7 niniejszego artykułu:

a) kwantyfikację obszarów, które mają zostać odbudowane, aby osiągnąć cele w zakresie odbudowy określone w art. 412, na podstawie prac przygotowawczych przeprowadzonych zgodnie z art. 14 i orientacyjnych map potencjalnych obszarów do odbudowy;

b) jeżeli państwo członkowskie stosuje odstępstwo określone w art. 4 ust. 5 lub art. 5 ust. 3, uzasadnienie powodów, dla których nie jest możliwe wprowadzenie do 2050 r. środków odbudowy niezbędnych do osiągnięcia właściwej powierzchni referencyjnej określonego typu siedliska oraz uzasadnienie niższego odsetka ustalonego na podstawie tych artykułów, określonego przez to państwo członkowskie;

c) opis planowanych lub wprowadzonych środków odbudowy służących realizacji celów odbudowy i wypełnieniu obowiązków określonych w art. 4-13 niniejszego rozporządzenia oraz doprecyzowanie, które z tych środków odbudowy zaplanowano lub wdrożono w ramach sieci Natura 2000 ustanowionej zgodnie z dyrektywą 92/43/EWG;

d) specjalną sekcję określającą środki służące wypełnieniu obowiązków określonych w art. 4 ust. 9 i art. 5 ust. 7;

e) jeżeli państwo członkowskie stosuje odstępstwo określone w art. 4 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, uzasadnienie sposobu, w jaki odsetki określone zgodnie z tym artykułem nie uniemożliwiają osiągnięcia lub utrzymania na krajowym poziomie biogeograficznym właściwego stanu ochrony odpowiednich typów siedlisk, określonego zgodnie z art. 1 lit. e) dyrektywy 92/43/EWG;

f) środki mające na celu zapewnienie, aby stan obszarów występowania typów siedlisk wymienionych w załącznikach I i II nie uległ pogorszeniu tam, gdzie osiągnięto dobry stan, jak również aby stan siedlisk gatunków, o których mowa w art. 4 ust. 7 i art. 5 ust. 5, nie uległ znacznemu pogorszeniu na obszarach, gdzie osiągnięto wystarczającą jakość siedlisk gatunków, zgodnie z art. 4 ust. 11 i art. 5 ust. 9;

g) w stosownych przypadkach opis sposobu stosowania art. 4 ust. 13 na jego terytorium, w tym:

(i) wyjaśnienie systemu środków kompensujących, które mają zostać podjęte w odniesieniu do każdego znaczącego pogorszenia, jak również niezbędne monitorowanie i sprawozdawczość dotyczące znacznego pogorszenia stanu typów siedlisk i siedlisk gatunków oraz podjętych środków kompensujących;

(ii) wyjaśnienie sposobu zapewnienia, aby wdrożenie art. 4 ust. 13 nie miało wpływu na osiągnięcie celów i realizację celów określonych w art. 1, 4 i 5;

h) środki mające na celu utrzymanie typów siedlisk wymienionych w załącznikach I i II w dobrym stanie na obszarach, na których występują, oraz mające na celu zapobieganie znacznemu pogorszeniu stanu innych obszarów, gdzie występują typy siedlisk wymienione w załącznikach I i II, zgodnie z art. 4 ust. 12 i art. 5 ust. 10;

i) wykaz barier oraz barier wyznaczonych do usunięcia zgodnie z art. 9 ust. 1, plan ich usunięcia zgodnie z art. 9 ust. 2 oraz szacowaną od 2020 r. do 2030 r. i do 2050 r. długość rzek, które dzięki usunięciu tych barier staną się rzekami o swobodnym przepływie, jak również wszelkie inne środki służące przywróceniu naturalnych funkcji równin zalewowych zgodnie z art. 9 ust. 3;

j) zestawienie wskaźników dla ekosystemów rolniczych wybranych zgodnie z art. 11 ust. 2 oraz ich przydatności do wykazania zwiększenia różnorodności biologicznej w ekosystemach rolniczych w danym państwie członkowskim;

k) w stosownych przypadkach uzasadnienie ponownego nawadniania torfowisk w niższej proporcji, niż określono w art. 11 ust. 4 akapit pierwszy lit. a)-c);

l) zestawienie wskaźników dla ekosystemów leśnych wybranych zgodnie z art. 12 ust. 3 oraz ich przydatności do wykazania zwiększenia różnorodności biologicznej w ekosystemach leśnych w danym państwie członkowskim;

m) opis wkładu w realizację zobowiązania, o którym mowa w art. 13;

n) termin wdrożenia środków odbudowy zgodnie z art. 4-12;

o) specjalną sekcję określającą dostosowane do potrzeb środki odbudowy w najbardziej oddalonych regionach państw członkowskich, w zależności od przypadku;

p) monitorowanie odbudowywanych obszarów zgodnie z art. 4 i 5, proces oceny skuteczności środków odbudowy wprowadzonych zgodnie z art. 4-12 oraz zmiany tych środków w stosownych przypadkach, aby zapewnić realizację celów i obowiązków określonych w art. 4-13;

q) odniesienie do przepisów służących zapewnieniu, aby środki odbudowy, o których mowa w art. 4-12, wywarły trwałe, długoterminowe i zrównoważone skutki;

r) szacowane dodatkowe korzyści w zakresie łagodzenia zmiany klimatu oraz neutralności degradacji gruntów powiązane ze środkami odbudowy na przestrzeni czasu;

s) przewidywalne skutki społeczno-gospodarcze i szacowane korzyści wynikające z wdrożenia środków odbudowy, o których mowa w art. 4-12;

t) specjalną sekcję dotyczącą sposobu, w jaki w krajowym planie odbudowy zasobów przyrodniczych uwzględniono:

(i) znaczenie scenariuszy zmiany klimatu dla planowania rodzaju i lokalizacji środków odbudowy;

(ii) potencjał środków odbudowy w zakresie minimalizowania wpływu zmiany klimatu na przyrodę, zapobiegania klęskom żywiołowym lub łagodzenia ich wpływu i wspierania przystosowania się;

(iii) synergie z krajowymi strategiami lub planami przystosowawczymi oraz krajowymi sprawozdaniami oceniającymi ryzyko związane z klęskami żywiołowymi;

(iv) zarys wzajemnych powiązań między środkami uwzględnionymi w krajowym planie odbudowy zasobów przyrodniczych a środkami uwzględnionymi w krajowym planie w dziedzinie energii i klimatu;

u) przewidywane potrzeby w zakresie finansowania wdrożenia środków odbudowy, w tym opis wsparcia dla zainteresowanych stron, na które mają wpływ środki odbudowy lub inne nowe obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia, oraz środki planowanego finansowania publicznego lub prywatnego, w tym finansowanie lub współfinansowanie za pomocą unijnych instrumentów finansowania;

v) wskazanie, które dotacje mają negatywny wpływ na osiągnięcie celów i wypełnienie obowiązków określonych w niniejszym rozporządzeniu;

w) podsumowanie procesu przygotowywania i ustanawiania krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych, w tym informacje na temat udziału społeczeństwa oraz sposobu uwzględnienia potrzeb społeczności lokalnych i zainteresowanych stron;

x) specjalną sekcję wskazującą sposób, w jaki uwagi Komisji dotyczące projektu krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych, o których mowa w art. 17 ust. 4, zostały uwzględnione zgodnie z art. 17 ust. 5; jeżeli dane państwo członkowskie nie uwzględnia danej uwagi Komisji w całości lub w znacznej mierze, przedstawia uzasadnienie.

4. Krajowy plan odbudowy zasobów przyrodniczych w stosownych przypadkach obejmuje środki ochronne i środki zarządzania, które państwo członkowskie zamierza wprowadzić w ramach WPRyb, w tym środki ochronne określone we wspólnych rekomendacjach, które państwo członkowskie zamierza zainicjować zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013, o której mowa w art. 18 niniejszego rozporządzenia, jak również wszelkie istotne informacje na temat tych środków.

5. Krajowe plany odbudowy zasobów przyrodniczych zawierają przegląd wzajemnych zależności między środkami zawartymi w krajowym planie odbudowy a krajowym planem strategicznym w ramach WPR.

6. W stosownych przypadkach krajowe plany odbudowy zasobów przyrodniczych zawierają przegląd kwestii związanych z różnorodnością sytuacji w różnych regionach, o których mowa w art. 14 ust. 16 lit. c).

7. Komisja przyjmuje - w drodze aktów wykonawczych - jednolity format krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych. Te akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 24 ust. 2. Przy opracowywaniu jednolitego formatu Komisja korzysta ze wsparcia EEA. Do dnia 1 grudnia 2024 r. Komisja przedkłada projekt aktów wykonawczych komitetowi, o którym mowa w art. 24 ust. 1.

Artykuł  16

Przedłożenie projektu krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych

Każde państwo członkowskie przedkłada Komisji projekt krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych, o którym mowa w art. 14 i 15, do dnia 1 września 2026 r.

Artykuł  17

Ocena krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych

1. Komisja przeprowadza ocenę projektu krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych w terminie sześciu miesięcy od daty jego otrzymania. Przeprowadzając tę ocenę, Komisja działa w ścisłej współpracy z danym państwem członkowskim.

2. Oceniając projekt krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych, Komisja ocenia:

a) zgodność z art. 15;

b) jego adekwatność do osiągnięcia celów i wypełnienia obowiązków określonych w art. 4-13;

c) jego wkład w osiągnięcie nadrzędnych celów Unii oraz innych celów, o których mowa w art. 1, celów szczegółowych, o których mowa w art. 9 ust. 1, dotyczących przywrócenia co najmniej 25 000 km rzek w Unii do stanu rzek o swobodnym przepływie do 2030 r. oraz zobowiązania na mocy art. 13 do nasadzenia co najmniej trzech miliardów dodatkowych drzew w Unii do 2030 r.

3. Na potrzeby oceny projektu krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych Komisja korzysta ze wsparcia ekspertów lub EEA.

4. Komisja może skierować do państwa członkowskiego uwagi do projektu krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych w terminie sześciu miesięcy od daty otrzymania projektu krajowego planu odbudowy.

5. Państwa członkowskie uwzględniają wszelkie uwagi Komisji w swoich ostatecznych krajowych planach odbudowy zasobów przyrodniczych.

6. Państwa członkowskie opracowują, publikują i przedkładają Komisji krajowy plan odbudowy zasobów przyrodniczych w terminie sześciu miesięcy od daty otrzymania uwag od Komisji.

Artykuł  18

Koordynacja środków odbudowy w ekosystemach morskich

1. Państwa członkowskie, których krajowe plany odbudowy zasobów przyrodniczych obejmują środki ochronne, które mają zostać przyjęte w ramach WPRyb, w pełni wykorzystują przewidziane w nich narzędzia.

2. W przypadku gdy krajowe plany odbudowy zasobów przyrodniczych obejmują środki, które wymagają przedłożenia wspólnej rekomendacji w ramach procedury regionalizacji na podstawie art. 18 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, państwa członkowskie przygotowujące te krajowe plany odbudowy zasobów przyrodniczych rozpoczynają w odpowiednim czasie - uwzględniając terminy przewidziane w art. 5 niniejszego rozporządzenia - konsultacje z innymi państwami członkowskimi mającymi bezpośredni interes w zarządzaniu, na które mają wpływ te środki, oraz z odpowiednimi komitetami doradczymi na podstawie art. 18 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, aby umożliwić terminowe uzgodnienie i przedłożenie wszelkich wspólnych rekomendacji. W tym celu uwzględniają one również w krajowym planie odbudowy zasobów przyrodniczych przewidywany termin konsultacji i przedłożenia wspólnych rekomendacji.

3. Komisja ułatwia i monitoruje postępy w przedkładaniu wspólnych rekomendacji w ramach WPRyb. Państwa członkowskie przedkładają wspólne rekomendacje dotyczące środków ochronnych niezbędnych do przyczynienia się do osiągnięcia celów określonych w art. 5 najpóźniej 18 miesięcy przed odpowiednim terminem.

4. W przypadku braku wspólnych rekomendacji, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu - przed odpowiednim terminem, o którym mowa w ust. 3 niniejszego artykułu - dotyczących środków ochronnych niezbędnych do wypełnienia obowiązków wynikających z prawodawstwa Unii w zakresie ochrony środowiska, o których mowa w art. 11 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, Komisja może w pełni wykorzystać narzędzia przewidziane w art. 11 ust. 4 tego rozporządzenia w stosownym przypadku i zgodnie z warunkami w nim określonymi.

Artykuł  19

Przegląd krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych

1. Do dnia 30 czerwca 2032 r., a następnie do dnia 30 czerwca 2042 r. każde państwo członkowskie dokonuje przeglądu i zmiany swojego krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych i uwzględnia środki uzupełniające. Następnie co najmniej raz na 10 lat każde państwo członkowskie dokonuje przeglądu swojego krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych i, w razie potrzeby, dokonuje zmian i uwzględnia środki uzupełniające.

Przeglądów dokonuje się zgodnie z art. 14 i 15, uwzględniając postępy w realizacji planów, najlepsze dostępne dowody naukowe oraz dostępną wiedzę na temat zaistniałych lub spodziewanych zmian warunków środowiskowych spowodowanych zmianą klimatu. W przeglądach, które mają zostać przeprowadzone do dnia 30 czerwca 2032 r. i do dnia 30 czerwca 2042 r., państwa członkowskie uwzględniają wiedzę na temat stanu typów siedlisk wymienionych w załącznikach I i II, zdobytą zgodnie z art. 4 ust. 9 i art. 5 ust. 7. Każde państwo członkowskie publikuje i przekazuje Komisji swój zmieniony krajowy plan odbudowy zasobów przyrodniczych.

2. Gdy wyniki monitorowania przeprowadzonego zgodnie z art. 20 wskazują, że środki określone w krajowym planie odbudowy zasobów przyrodniczych nie będą wystarczające do realizacji celów i obowiązków określonych w art. 4-13, państwo członkowskie dokonuje przeglądu krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych i w razie potrzeby wprowadza zmiany oraz uwzględnia środki uzupełniające. Państwa członkowskie publikują i przekazują Komisji zmieniony krajowy plan odbudowy zasobów przyrodniczych.

3. Jeżeli Komisja uzna, opierając się na informacjach, o których mowa w art. 21 ust. 1 i 2, oraz ocenie, o której mowa w art. 21 ust. 4 i 5, że postępy poczynione przez państwo członkowskie są niewystarczające do realizacji celów i wypełnienia obowiązków określonych w art. 4-13, może - po zasięgnięciu opinii danego państwa członkowskiego - zwrócić się do danego państwa członkowskiego o przedstawienie zmienionego projektu krajowego planu odbudowy zasobów przyrodniczych zawierającego środki uzupełniające. Dane państwo członkowskie publikuje zmieniony krajowy plan odbudowy zasobów przyrodniczych ze środkami uzupełniającymi i przedkłada go Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty otrzymania żądania od Komisji. Na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego i w należycie uzasadnionych przypadkach Komisja może przedłużyć ten termin o dodatkowe sześć miesięcy.

⁴⁷ Dyrektywa Parlamentu Europejskiego 2007/60/WE z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim (Dz.U. L 288 z 6.11.2007, s. 27).