Art. 14. - Przygotowanie krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych - Rozporządzenie 2024/1991 w sprawie odbudowy zasobów przyrodniczych i zmiany rozporządzenia (UE) 2022/869

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1991

Akt obowiązujący

Wersja od: 29 lipca 2024 r.

Artykuł  14

Przygotowanie krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych

1. Każde państwo członkowskie przygotowuje krajowy plan odbudowy zasobów przyrodniczych oraz przeprowadza monitorowanie i badania przygotowawcze potrzebne do określenia środków odbudowy koniecznych do realizacji celów odbudowy i realizacji zobowiązań określonych w art. 4-13 i wniesienia wkładu w osiągnięcie nadrzędnych celów Unii i celów szczegółowych, o których mowa w art. 1, z uwzględnieniem najnowszych dowodów naukowych.

2. Państwa członkowskie określają ilościowo obszar, który należy odbudować, aby osiągnąć cele w zakresie odbudowy określone w art. 4 i 5, uwzględniając stan typów siedlisk, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 4 oraz art. 5 ust. 1 i 2, a także jakości i ilości siedlisk gatunków, o których mowa w art. 4 ust. 7 i art. 5 ust. 5, obecnych w ekosystemach objętych art. 2. Określenie ilościowe opiera się między innymi na następujących informacjach:

a) w odniesieniu do każdego typu siedliska:

(i) całkowity obszar siedliska i mapa jego obecnego rozmieszczenia;

(ii) obszar siedliska, którego stan nie jest dobry;

(iii) właściwa powierzchnia referencyjna, z uwzględnieniem zapisów dotyczących historycznego rozmieszczenia oraz prognozowanych zmian warunków środowiskowych wynikających ze zmiany klimatu;

(iv) obszary najbardziej odpowiednie do przywrócenia na nich typów siedlisk, z uwagi na zachodzące i prognozowane zmiany warunków środowiskowych wynikające ze zmiany klimatu;

b) wystarczająca jakość i ilość siedlisk gatunków wymagane do osiągnięcia właściwego stanu ochrony tych siedlisk gatunków, z uwzględnieniem obszarów najbardziej odpowiednich do przywrócenia na nich tych siedlisk, oraz niezbędnej łączności pomiędzy nimi, aby populacje danych gatunków mogły się rozwijać, jak również zachodzących i prognozowanych zmian warunków środowiskowych wynikających ze zmiany klimatu, konkurujących ze sobą potrzeb siedlisk i gatunków oraz występowania użytkowania rolniczego o wysokiej wartości przyrodniczej.

Na potrzeby ilościowego określenia obszaru każdego typu siedliska, który należy odtworzyć, aby osiągnąć cele odbudowy określone w art. 4 ust. 1 lit. a) i art. 5 ust. 1 lit. a), obszar siedliska, którego stan nie jest dobry, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu lit. a) ppkt (ii), obejmuje wyłącznie te obszary, dla których znany jest stan typu siedliska.

Na potrzeby ilościowego określenia obszaru każdego typu siedliska, który należy odtworzyć, aby osiągnąć cele odbudowy określone w art. 4 ust. 1 lit. b) i art. 5 ust. 1 lit. b), c) i d), obszar siedliska, którego stan nie jest dobry, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu lit. a) ppkt (ii), obejmuje wyłącznie te obszary, dla których stan typu siedliska jest znany lub ma być znany zgodnie z art. 4 ust. 9 i art. 5 ust. 7.

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza zastosować odstępstwo określone w art. 4 ust. 2, odsetki, o których mowa w tym artykule, są określane przez to państwo członkowskie.

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza zastosować odstępstwo określone w art. 4 ust. 5 i art. 5 ust. 3, niższe odsetki ustalone zgodnie z tymi artykułami są określane przez to państwo członkowskie.

3. W odniesieniu do grupy 7 typów siedlisk wymienionych w załączniku II państwa członkowskie określają odsetek, o którym mowa w art. 5 ust. 1 lit. d).

4. Państwa członkowskie określają i mapują obszary ekosystemów miejskich, o których mowa w art. 8, dla wszystkich swoich miast oraz małych miast i przedmieść.

Obszar ekosystemu miejskiego miasta lub małego miasta i przedmieścia obejmuje:

a) całe miasto lub małe miasto i przedmieście; lub

b) części miasta lub małego miasta i przedmieścia, w tym co najmniej jego ośrodki miejskie, klastry miejskie i - o ile dane państwo członkowskie uzna to za stosowne - obszary podmiejskie.

Państwa członkowskie mogą połączyć obszary ekosystemów miejskich dwóch lub większej liczby sąsiadujących miast lub dwóch lub większej liczby sąsiadujących małych miast i przedmieść w jeden obszar ekosystemu miejskiego wspólnego dla odpowiednio tych miast lub małych miast i przedmieść.

5. Do 2030 r. państwa członkowskie określają, w drodze otwartej i skutecznej procedury i oceny w oparciu o najnowsze dowody naukowe, ramy wytycznych, o których mowa w art. 20 ust. 10, oraz - jeśli istnieją - ramy wytycznych, o których mowa w art. 20 ust. 11, zadowalający poziom w odniesieniu do:

a) populacji owadów zapylających, o których mowa w art. 10 ust. 1, oraz dla wskaźnika, o którym mowa w art. 12 ust. 2;

b) każdego z wybranych wskaźników, o których mowa w art. 11 ust. 2;

c) każdego z wybranych wskaźników, o których mowa w art. 12 ust. 3;

d) miejskich terenów zieleni, o których mowa w art. 8 ust. 2; oraz

e) pokrycia koronami drzew na obszarach miejskich, o którym mowa w art. 8 ust. 3.

6. Państwa członkowskie identyfikują i mapują obszary rolne i obszary leśne wymagające odbudowy, w szczególności obszary, które z powodu intensyfikacji lub innych czynników wynikających z gospodarowania wymagają lepszej łączności i większej różnorodności krajobrazu.

7. Do dnia 19 sierpnia 2025 r. każde państwo członkowskie może opracować metodykę uzupełniającą metodykę, o której mowa w załączniku IV, w celu monitorowania elementów krajobrazu o wysokiej różnorodności nieobjętych wspólną metodą, o której mowa w opisie elementów krajobrazu o wysokiej różnorodności w tym załączniku. Komisja przedstawi wytyczne dotyczące ram opracowywania takich metodyk w do dnia 19 września 2024 r.

8. W stosownych przypadkach państwa członkowskie określają zmniejszenie zakresu ponownego nawadniania torfowisk wykorzystywanych w rolnictwie, o którym mowa w art. 11 ust. 4 akapit piąty.

9. Państwa członkowskie identyfikują synergie z działaniami na rzecz łagodzenia zmiany klimatu, przystosowywania się do zmiany klimatu, neutralności degradacji gruntów i zapobiegania klęskom żywiołowym oraz nadają odpowiedni priorytet środkom odbudowy. Państwa członkowskie uwzględniają również:

a) swoje zintegrowane krajowe plany w dziedzinie energii i klimatu, o których mowa w art. 3 rozporządzenia (UE) 2018/1999;

b) swoje strategie długoterminowe, o których mowa w art. 15 rozporządzenia (UE) 2018/1999;

c) wiążący ogólny cel Unii na 2030 r. określony w art. 3 dyrektywy (UE) 2018/2001.

10. Państwa członkowskie określają synergie z rolnictwem i leśnictwem. Określają one również istniejące praktyki rolne i leśne, w tym interwencje w ramach WPR, które przyczyniają się do realizacji celów niniejszego rozporządzenia.

11. Wdrażanie niniejszego rozporządzenia nie powinno pociągać za sobą zobowiązania państw członkowskich do przeprogramowania finansowania w ramach WPR, WPRyb lub innych programów i instrumentów finansowania rolnictwa i rybołówstwa w ramach WRF na lata 2021-2027.

12. Państwa członkowskie mogą promować wdrażanie prywatnych lub publicznych systemów wsparcia na rzecz zainteresowanych stron wdrażających środki odbudowy, o których mowa w art. 4-12, w tym zarządców i właścicieli gruntów, rolników, leśników i rybaków.

13. Państwa członkowskie koordynują opracowywanie krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych z mapowaniem obszarów, które są niezbędne do osiągnięcia co najmniej ich krajowych wkładów w realizację celu dotyczącego energii ze źródeł odnawialnych na 2030 r. i, w stosownych przypadkach, z wyznaczaniem obszarów przyspieszonego rozwoju OZE i specjalnych obszarów infrastruktury. Podczas przygotowywania krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych państwa członkowskie zapewniają synergię z rozwojem energii ze źródeł odnawialnych i infrastruktury energetycznej oraz z już wyznaczonymi obszarami przyspieszonego rozwoju OZE i specjalnymi obszarami infrastruktury oraz zapewniają, by funkcjonowanie tych obszarów, w tym określonych w dyrektywie (UE) 2018/2001 procedur wydawania zezwoleń mających zastosowanie do tych obszarów, a także funkcjonowanie przedsięwzięć sieciowych, które są niezbędne do włączenia energii ze źródeł odnawialnych do systemu energii elektrycznej oraz odpowiednich procedur wydawania zezwoleń, pozostało niezmienione.

14. Przygotowując krajowe plany odbudowy, państwa członkowskie w szczególności uwzględniają:

a) środki ochronne ustanowione na potrzeby obszarów Natura 2000 zgodnie z dyrektywą 92/43/EWG;

b) priorytetowe ramy działań przygotowane zgodnie z dyrektywą 92/43/EWG;

c) środki służące osiągnięciu dobrego stanu ilościowego, ekologicznego i chemicznego jednolitych części wód uwzględnionych w programach środków i planach gospodarowania wodami w dorzeczu przygotowanych zgodnie z dyrektywą 2000/60/WE oraz w planach zarządzania ryzykiem powodziowym ustanowionych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/60/WE ⁴⁷ ;

d) w stosownych przypadkach, strategie morskie mające na celu osiągnięcie dobrego stanu środowiska we wszystkich unijnych regionach morskich przygotowane zgodnie z dyrektywą 2008/56/WE;

e) krajowe programy ograniczania zanieczyszczenia powietrza przygotowane na mocy dyrektywy (UE) 2016/2284;

f) krajowe strategie na rzecz bioróżnorodności i plany działania opracowane zgodnie z art. 6 Konwencji o różnorodności biologicznej;

g) w stosownych przypadkach, środki ochrony i zarządzania przyjęte w ramach WPRyb;

h) plany strategiczne WPR sporządzone zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2021/2115.

15. Przygotowując swoje krajowe plany odbudowy zasobów przyrodniczych, państwa członkowskie uwzględniają również strategiczne krytyczne projekty dotyczące surowców, jeżeli są one uznawane na mocy prawa Unii.

16. Przygotowując swoje krajowe plany odbudowy zasobów przyrodniczych, państwa członkowskie:

a) mogą wykorzystywać poszczególne przykłady środków odbudowy wymienione w załączniku VII, w zależności od szczególnych warunków krajowych i lokalnych oraz najnowszych dowodów naukowych;

b) mają na celu optymalizację ekologicznych, gospodarczych i społecznych funkcji ekosystemów oraz ich wkładu w zrównoważony rozwój odpowiednich regionów i społeczności;

c) mogą wziąć pod uwagę różnorodność sytuacji w różnych regionach związaną z wymogami społecznymi, gospodarczymi i kulturowymi, cechami regionalnymi i lokalnymi oraz gęstością zaludnienia; w stosownych przypadkach powinna również zostać uwzględniona szczególna sytuacja regionów najbardziej oddalonych Unii, obejmująca ich oddalenie, wyspiarski charakter, niewielkie rozmiary, trudną topografię i klimat, a także ich bogata różnorodność biologiczna i związane z tym koszty ochrony i odbudowy ich ekosystemów.

17. Państwa członkowskie zwiększają, w miarę możliwości, synergie z krajowymi planami odbudowy zasobów przyrodniczych innych państw członkowskich, w szczególności w odniesieniu do ekosystemów, które wykraczają poza granice lub w których państwa członkowskie mają wspólny region lub podregion morski w rozumieniu dyrektywy 2008/56/WE.

18. Państwa członkowskie mogą, jeżeli jest to wykonalne i właściwe, w celu opracowania i wdrożenia krajowych planów odbudowy zasobów przyrodniczych, w odniesieniu do odbudowy i przywrócenia ekosystemów morskich, korzystać z istniejących regionalnych struktur współpracy instytucjonalnej.

19. W przypadku gdy państwa członkowskie zidentyfikują problem, który może uniemożliwić wypełnienie zobowiązań dotyczących odbudowy i odtworzenia ekosystemów morskich i który wymaga środków, w odniesieniu do których nie są właściwe, indywidualnie lub wspólnie, kierują one, w stosownych przypadkach, do państw członkowskich, Komisji lub organizacji międzynarodowych opis zidentyfikowanego problemu i możliwych środków w celu ich rozważenia i ewentualnego przyjęcia.

20. Państwa członkowskie zapewniają otwarte, przejrzyste, włączające i skuteczne przygotowywanie planu odbudowy oraz zapewniają zainteresowanej społeczności, w tym wszystkim stosownym zainteresowanym stronom, możliwość wczesnego i skutecznego udziału w jego opracowaniu. Konsultacje są zgodne z wymogami określonymi w dyrektywie 2001/42/WE.

⁴⁷ Dyrektywa Parlamentu Europejskiego 2007/60/WE z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim (Dz.U. L 288 z 6.11.2007, s. 27).