Zasady księgowej ewidencji kapitalnych remontów pojazdów samochodowych.

Monitor Polski

M.P.1955.40.399

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1955 r.

OKÓLNIK

MINISTRA FINANSÓW

z dnia 12 kwietnia 1955 r.

w sprawie zasad księgowej ewidencji kapitalnych remontów pojazdów samochodowych.

W związku z zarządzeniem Ministra Finansów z dnia 10 lutego 1955 r. w sprawie zasad finansowania wydatków związanych z kapitalnymi remontami pojazdów samochodowych (Monitor Polski Nr 20, poz. 201) wyjaśnia się, że kapitalne remonty pojazdów samochodowych powinny być księgowane w następujący sposób:

1. Faktury zakładów naprawy samochodów, obejmujące koszt kapitalnego remontu pojazdu samochodowego, podlegają ewidencji na koncie "Remonty kapitalne" zgodnie z ogólnymi zasadami, ustalonymi w branżowych planach kont.

2. Jednostki gospodarcze działające według zasad rozrachunku gospodarczego korygują po otrzymaniu wyremontowanego pojazdu samochodowego jego wartość przez obciążenie konta "Umorzenie środków trwałych" i uznanie konta "Fundusz statutowy" ("Fundusz zasobowy", "Zmiany funduszu zasobowego") wartością wykonanego remontu.

W razie gdy koszt kapitalnego remontu jest wyższy od dotychczasowego umorzenia wyremontowanego pojazdu samochodowego, konto "Umorzenie środków trwałych" obciąża się wartością wykonanego remontu do wysokości dotychczasowych umorzeń.

3. W razie gdy użytkownik otrzymuje po kapitalnym remoncie inny pojazd samochodowy, należy przeprowadzić likwidację figurującego w inwentarzu pojazdu przekazanego do kapitalnego remontu i jednocześnie wprowadzić do ksiąg wartość pojazdu wyremontowanego, przy czym:

a) jednostki gospodarcze działające według zasad rozrachunku gospodarczego wprowadzają na debet konta "Środki trwałe" i na kredyt konta "Umorzenie środków trwałych" - w korespondencji z kredytem i debetem konta "Fundusz statutowy" ("Fundusz zasobowy", "Zmiany funduszu zasobowego") - kwotę równą wartości nowego pojazdu tej samej marki i typu, jak pojazd otrzymany, traktując go jako całkowicie umorzony; po otrzymaniu nowego pojazdu samochodowego jego umorzenie powinno być zmniejszone o koszt kapitalnego remontu identycznie, jak w przypadku podanym w pkt 2 niniejszego okólnika;

b) jednostki budżetowe księgują na koncie "Środki podstawowe" wartość otrzymanego pojazdu samochodowego w wartości nowego pojazdu samochodowego tej samej marki i typu.

4. Wartość części i zespołów dostarczonych przez użytkowników samochodów do zakładów naprawy samochodów w zamian za brakujące lub nadmiernie zużyte, jak również dodatkowe faktury zakładów naprawy samochodów w przypadku dostarczenia przez nie części i zespołów w zamian za brakujące lub nadmiernie zużyte - podlegają ewidencji, jak następuje:

a) w jednostkach gospodarczych działających według zasad rozrachunku gospodarczego - w ciężar konta "Roszczenie z tytułu mank, ubytków i strat";

b) w jednostkach budżetowych - w ciężar konta "Różni za sumy do rozliczenia i braki".

Dalsze księgowania uzależnione są od wyników przeprowadzonych dochodzeń w stosunku do osób, które zawiniły powstanie szkód i strat.

Księgowania te powinny być dokonywane według zasad ustalonych dla odpisywania niedoborów materiałowych.

5. Traci moc okólnik Ministra Finansów z dnia 27 października 1951 r. w sprawie księgowania wymiany pojazdów samochodowych (Monitor Polski Nr A-93, poz. 1293).

6. Okólnik wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1955 r.