Rozdział 1 - Przepisy wstępne. - Uprawianie żeglugi i spławu na śródlądowych drogach wodnych.

Monitor Polski

M.P.1961.23.111

Akt utracił moc

Wersja od: 19 czerwca 1963 r.

Rozdział  I.

Przepisy wstępne.

§ 1. Przepisy zarządzenia obowiązują na śródlądowych wodach uznanych za żeglowne lub spławne na mocy odrębnych przepisów.

§  2.

1. Za statek uważa się obiekt pływający z własnym napędem mechanicznym lub bez napędu, używany na śródlądowych drogach wodnych do przewozu ludzi, zwierząt, towarów i poczty, do robót technicznych i pomocniczych, do uprawiania rybołówstwa i sportu bądź służący jako zakład kąpielowy, koszarka, świetlica lub warsztat pływający.

2. Za statek z własnym napędem mechanicznym uważa się statek posiadający wbudowane na stałe urządzenia napędowe.

3. Za statek pasażerski uważa się każdy statek z własnym napędem, przeznaczony do przewożenia powyżej 12 pasażerów na pokładzie.

4. Za holownik uważa się statek z własnym napędem, przeznaczony lub przystosowany do holowania innych statków (przyczep) lub tratew.

5. Za pociąg holowniczy uważa się zespół składający się z jednej lub więcej przyczep holowanych przez jeden lub więcej holowników.

6. Za zestaw pchany uważa się zespół składający się z holownika-pchacza i jednej lub kilku jednostek pływających przystosowanych do pchania.

7. Za statek znajdujący się w ruchu uważa się statek, który nie jest złączony jakimkolwiek urządzeniem z lądem lub z dnem drogi wodnej i nie znajduje się na mieliźnie, a pozostaje pod działaniem maszyn, wiatru, prądu wody lub jest holowany z brzegu.

8. Ilekroć w zarządzeniu niniejszym jest mowa o powierzchni statku w metrach kwadratowych, należy przez to rozumieć iloczyn największej długości i największej szerokości statku (u bocznokołowców bez obudowy kół). Największą długość statku wymierza się pomiędzy skrajnymi pionami na osi podłużnej statku ze złożonym sterem. Największą szerokość statku wymierza się między skrajnymi pionami w płaszczyźnie najszerszej osi statku, prostopadłej do osi podłużnej.

9. Za tratwę uważa się jednostkę spławianego drewna odrębnie transportowaną. Tratwa może się składać z dwóch lub więcej tafli (tablic) lub pasów. Tafla (tablica) jest to najmniejsza jednostka spławianego drewna składająca się z ułożonych obok siebie na wodzie i złączonych w całość dłużyc lub kloców. Pas stanowi kilka połączonych ze sobą tafli (tablic).

10. Za porę dzienną uważa się część doby od wschodu do zachodu słońca, a za porę nocną część doby od zachodu do wschodu słońca.

11. Szlak żeglowny lub spławny jest to pas wody o dostatecznej dla żeglugi i spławu głębokości i szerokości.

12. Za prawą stronę szlaku żeglownego lub spławnego uważa się na rzekach prawą stronę szlaku w kierunku biegu rzeki; przeciwną stronę szlaku uważa się za stronę lewą. Na jeziorach i szczytowych odcinkach kanałów sztucznych, łączących dwie rzeki, za prawą stronę szlaku uważa się prawą stronę szlaku w kierunku od wschodu na zachód albo w kierunku od południa na północ; przeciwną stronę szlaku uważa się za stronę lewą.

13. Na granicznej drodze wodnej linia graniczna biegnie środkiem nurtu.

14. Za okres nawigacyjny uważa się część roku kalendarzowego, w której ruch statków i tratew może się odbywać bez przeszkód wynikających z zamarzania wody lub spływu lodów. Okres nawigacyjny trwa w zasadzie od 16 marca do 15 grudnia; okres przerwy zimowej trwa od 16 grudnia do 15 marca. Otwarcie i zamknięcie nawigacji każdorazowo ustala administracja dróg wodnych w porozumieniu z władzą żeglugową.