Uprawianie żeglugi i spławu na śródlądowych drogach wodnych.

Monitor Polski

M.P.1961.23.111

Akt utracił moc

Wersja od: 19 czerwca 1963 r.

ZARZĄDZENIE

MINISTRA ŻEGLUGI

z dnia 23 lutego 1961 r.

w sprawie uprawiania żeglugi i spławu na śródlądowych drogach wodnych.

Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3, 4, 5, 6 i 7 i ust. 5 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. o żegludze i spławie na śródlądowych drogach wodnych (Dz. U. z 1952 r. Nr 26, poz. 182) zarządza się, co następuje:

Rozdział  I.

Przepisy wstępne.

§ 1. Przepisy zarządzenia obowiązują na śródlądowych wodach uznanych za żeglowne lub spławne na mocy odrębnych przepisów.

§  2.

1. Za statek uważa się obiekt pływający z własnym napędem mechanicznym lub bez napędu, używany na śródlądowych drogach wodnych do przewozu ludzi, zwierząt, towarów i poczty, do robót technicznych i pomocniczych, do uprawiania rybołówstwa i sportu bądź służący jako zakład kąpielowy, koszarka, świetlica lub warsztat pływający.

2. Za statek z własnym napędem mechanicznym uważa się statek posiadający wbudowane na stałe urządzenia napędowe.

3. Za statek pasażerski uważa się każdy statek z własnym napędem, przeznaczony do przewożenia powyżej 12 pasażerów na pokładzie.

4. Za holownik uważa się statek z własnym napędem, przeznaczony lub przystosowany do holowania innych statków (przyczep) lub tratew.

5. Za pociąg holowniczy uważa się zespół składający się z jednej lub więcej przyczep holowanych przez jeden lub więcej holowników.

6. Za zestaw pchany uważa się zespół składający się z holownika-pchacza i jednej lub kilku jednostek pływających przystosowanych do pchania.

7. Za statek znajdujący się w ruchu uważa się statek, który nie jest złączony jakimkolwiek urządzeniem z lądem lub z dnem drogi wodnej i nie znajduje się na mieliźnie, a pozostaje pod działaniem maszyn, wiatru, prądu wody lub jest holowany z brzegu.

8. Ilekroć w zarządzeniu niniejszym jest mowa o powierzchni statku w metrach kwadratowych, należy przez to rozumieć iloczyn największej długości i największej szerokości statku (u bocznokołowców bez obudowy kół). Największą długość statku wymierza się pomiędzy skrajnymi pionami na osi podłużnej statku ze złożonym sterem. Największą szerokość statku wymierza się między skrajnymi pionami w płaszczyźnie najszerszej osi statku, prostopadłej do osi podłużnej.

9. Za tratwę uważa się jednostkę spławianego drewna odrębnie transportowaną. Tratwa może się składać z dwóch lub więcej tafli (tablic) lub pasów. Tafla (tablica) jest to najmniejsza jednostka spławianego drewna składająca się z ułożonych obok siebie na wodzie i złączonych w całość dłużyc lub kloców. Pas stanowi kilka połączonych ze sobą tafli (tablic).

10. Za porę dzienną uważa się część doby od wschodu do zachodu słońca, a za porę nocną część doby od zachodu do wschodu słońca.

11. Szlak żeglowny lub spławny jest to pas wody o dostatecznej dla żeglugi i spławu głębokości i szerokości.

12. Za prawą stronę szlaku żeglownego lub spławnego uważa się na rzekach prawą stronę szlaku w kierunku biegu rzeki; przeciwną stronę szlaku uważa się za stronę lewą. Na jeziorach i szczytowych odcinkach kanałów sztucznych, łączących dwie rzeki, za prawą stronę szlaku uważa się prawą stronę szlaku w kierunku od wschodu na zachód albo w kierunku od południa na północ; przeciwną stronę szlaku uważa się za stronę lewą.

13. Na granicznej drodze wodnej linia graniczna biegnie środkiem nurtu.

14. Za okres nawigacyjny uważa się część roku kalendarzowego, w której ruch statków i tratew może się odbywać bez przeszkód wynikających z zamarzania wody lub spływu lodów. Okres nawigacyjny trwa w zasadzie od 16 marca do 15 grudnia; okres przerwy zimowej trwa od 16 grudnia do 15 marca. Otwarcie i zamknięcie nawigacji każdorazowo ustala administracja dróg wodnych w porozumieniu z władzą żeglugową.

Rozdział  II.

Oznakowanie i wyposażenie statków i tratew.

Oznakowanie statków.

§  3.

1. Statki powinny posiadać na zewnątrz umieszczone trzy cechy określające:

1) przedsiębiorstwo (właściciela),

2) port macierzysty,

3) nazwę.

2. Cechą pierwszą, określającą przedsiębiorstwo (właściciela), jest:

1) dla statków należących do administracji dróg wodnych – duża litera "A", a dla statków władzy żeglugowej – duża litera "I",

2) dla statków należących do przedsiębiorstw żeglugowych – duża litera "Ż",

3) dla wszystkich innych statków – skrót nazwy lub znak przedsiębiorstwa (właściciela).

3. Cechę drugą określa nazwa portu lub przystani macierzystej.

4. Cechą trzecią jest:

1) dla statków z napędem, z wyjątkiem barek – nazwa statku,

2) dla barek z napędem – symbol BM i numer,

3) dla barek bez napędu – numer.

5. Cechę pierwszą i trzecią umieszcza się:

1) na statkach bezkominowych – obok siebie na zewnątrz obu burt w części dziobowej,

2) na statkach posiadających komin – cechę pierwszą umieszcza się na opasce kominowej, natomiast cechę trzecią umieszcza się:

a) na statkach bocznokołowych – na tamborach,

b) na statkach śrubowych i tylnokołowych – na zewnętrznej stronie burt w części dziobowej.

6. Cechę drugą umieszcza się:

1) na statkach o sterach wahadłowych – na części prostej sternicy po obydwu jej stronach i w odległości 20 cm od trzonu sterowego,

2) na statkach o sterach sektorowych – na rufie.

7. Na statkach pasażerskich umieszcza się herb miasta stanowiącego siedzibę przedsiębiorstwa żeglugowego. Herb miasta na tarczy umieszcza się na kominie statku pod cechą określającą przedsiębiorstwo żeglugowe.

8. Na łodziach towarzyszących umieszcza się pierwszą i trzecią cechę statku, do którego łódź należy, na zewnętrznej stronie burt, w części dziobowej.

9. Jeżeli umieszczenie znaków przewidzianych w ust. 1–8 z braku miejsc na statku nie jest możliwe, dopuszcza się umieszczenie ich na zewnętrznych bocznych ścianach nadbudówek lub na innych miejscach widocznych od strony wody.

10. Napisy powinny być czytelne, trwałe i estetyczne oraz wykonane białą farbą na czerwonym tle lub odwrotnie za pomocą znaków o wysokości co najmniej 15 cm.

11. Kominy statków należących do administracji dróg wodnych powinny być pomalowane białosrebrną farbą. Koloru tego nie wolno używać innym statkom.

12. Statki podnoszą flagę o barwach narodowych na ogólnie obowiązujących zasadach. Na statkach pływających na wodach granicznych należy umieścić na rufie lub na maszcie flagę narodową.

Oznakowanie tratew.

§ 4. Tratwy powinny być oznakowane w następujący sposób: Na środku każdej tratwy w pionowej płaszczyźnie podłużnej, na wysokości co najmniej 1,5 metra, licząc od powierzchni tratwy, powinna być umieszczona drewniana tablica biała lub pas płócienny, należycie naprężony dwoma słupkami. Na obu stronach tablicy bądź pasa powinien być wpisany przyjęty skrót nazwy przedsiębiorstwa spławiającego. Wysokość liter powinna wynosić co najmniej 15 cm. Na każdej tratwie powinien być umieszczony z dala widoczny numer tratwy. Ponadto na każdej spławianej lub holowanej tratwie na wodach granicznych powinna być umieszczona flaga o barwach narodowych.

Wyposażenie statków i tratew.

§  5.

1. W celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu każdy statek i tratwa powinny być wyposażone w odpowiadające swemu przeznaczeniu i wielkości rodzaj i ilość urządzeń, sprzętu i narzędzi. Wyposażenie statków i tratew powinno się znajdować zawsze na właściwym miejscu i w stanie zdatnym do natychmiastowego użytku.

2. Wszystkie kotwice powinny być oznaczone na trzonie w sposób trwały przez podanie ciężaru kotwicy i nazwy statku. Każda kotwica powinna być zaopatrzona w bober.

3. Normatywy urządzeń, osprzętu i narzędzi dla statków określają odrębne przepisy.

4. Wyposażenie tratew w zależności od sposobu ich prowadzenia ustalają władze żeglugowe, stosownie do miejscowych warunków drogi wodnej, i ogłaszają w dziennikach urzędowych wojewódzkich rad narodowych.

Rozdział  III.

Wolna burta, podziałki pomiarowe i załadunek statków.

Wolna burta.

§  6.

1. Statki przy swym największym zanurzeniu powinny posiadać minimalną nadwodną burtę, określoną znakiem "wolnej burty".

2. Wysokość wolnej burty dla każdego statku określona jest w świadectwie zdolności żeglugowej.

3. Dla statków klasyfikowanych przez Polski Rejestr Statków rodzaj znaku wolnej burty i sposób jego umieszczenia określają przepisy Polskiego Rejestru Statków. Dla pozostałych statków znak wolnej burty i sposób jego umieszczania określają władze żeglugowe.

4. Dolna krawędź znaku wolnej burty jest dolną granicą wolnej burty, a równocześnie górną granicą największego dopuszczalnego zanurzenia statków.

Podziałki pomiarowe.

§  7.

1. Statki o długości ponad 40 m powinny posiadać trzy podziałki pomiarowe na każdej burcie, utrzymane w stanie czytelnym.

2. Statki o długości mniejszej niż 40 m powinny posiadać na każdej burcie dwie podziałki pomiarowe, utrzymane w stanie czytelnym.

3. Sposób oznaczania i umieszczania podziałek pomiarowych regulują przepisy Polskiego Rejestru Statków.

Załadunek statków.

§  8.

1. Statki mogą być zanurzone nie więcej, niż na to pozwala stan wody na odcinku drogi wodnej, na którym statek zamierza odbyć podróż. Zanurzenie powinno być co najmniej o 10 cm mniejsze od tranzytowej głębokości i nie może przekraczać dolnej krawędzi znaku wolnej burty.

2. Ładunek powinien być rozmieszczony równomiernie i nie może utrudniać dojścia do urządzeń statkowych.

3. Ładunek na pokładzie statku powinien być tak rozmieszczony, aby jak najmniej wpływał na zmianę stateczności statku.

4. Wysokość ładunku ponad pokładem lub krawędziami burt powinna być tak obliczona, aby był zapewniony swobodny przejazd pod istniejącymi mostami na danej drodze wodnej, pod przewodami itp. Ładunek nie może wystawać poza burty, z wyjątkiem towarów przestrzennych, jak np. słoma, siano, faszyna, które mogą wystawać, nie więcej jednak niż 1 m poza burtę.

Rozdział  IV.

Dokumenty na statkach i tratwach.

§  9.

1. Na każdym statku powinny znajdować się następujące dokumenty w oryginałach:

1) dokument rejestracyjny,

2) świadectwo zdolności żeglugowej łącznie z aktualnymi orzeczeniami określającymi stan techniczny,

3) dziennik podróży (pokładowy),

4) dziennik maszynowy (dla statków z napędem),

5) książka kotłowa (dla statków parowych),

6) spis członków załogi, instrukcja o czynnościach alarmowych i porządkowa,

7) książka inwentarzowa,

8) książka meldunkowa (o ile na statku załoga zamieszkuje na stałe),

9) książka inspekcji żeglugowej i sanitarnej,

10) książka życzeń i zażaleń (dla statków pasażerskich i przystani),

11) egzemplarz niniejszego zarządzenia.

2. Ponadto statek powinien posiadać zlecenie wyjazdu ważne na czas trwania rejsu, a statek wiozący ładunki – dokumenty dotyczące tych ładunków.

3. Na tratwie powinny znajdować się następujące dokumenty:

1) dokument podróży,

2) specyfikacja tratwowa, stanowiąca jednocześnie dokument pochodzenia drewna,

3) dokumenty dotyczące ładunku przewożonego na tratwie,

4) spis załogi, o ile nazwiska jej nie są umieszczone w specyfikacji tratwowej.

4. Na statkach i tratwach, kursujących na granicznych odcinkach dróg wodnych, powinien znajdować się egzemplarz przepisów o uprawianiu żeglugi i spławu, obowiązujących na danym odcinku drogi granicznej.

Rozdział  V.

Kierownictwo statkami i tratwami.

§  10.

1. Osobą odpowiedzialną za statek, pociąg holowniczy lub tratwę jest odpowiednio kierownik statku, pociągu holowniczego lub tratwy.

2. Kierownikiem pociągu holowniczego jest kierownik holownika.

3. Kierownik pociągu holowniczego wydaje zarządzenia kierownikom holowanych statków.

4. W pociągu holowniczym o kilku holownikach wydawanie zarządzeń należy do kierownika holownika o największej mocy maszyn lub do kierownika, który otrzymał polecenie kierowania pociągiem holowniczym.

5. W czasie ruchu lub w czasie jakiejkolwiek operacji na postoju kierownik statku lub jego zastępca powinien znajdować się na pokładzie.

6. W czasie ruchu statku mechanik statkowy lub jego zastępca powinien znajdować się w maszynowni, z wyjątkiem statków motorowych o zdalnej obsłudze siłowni.

7. Załoga statku obowiązana jest wykonywać zarządzenia kierownika statku, wydawane w zakresie czynności służbowych.

8. Osoby przebywające na statku, a nie wchodzące w skład załogi, powinny podporządkować się przepisom obowiązującym na statku i zarządzeniom kierownika statku w zakresie bezpieczeństwa i porządku.

9. Członkowie załóg lub inne osoby znajdujące się na statku i nie stosujące się do obowiązujących przepisów lub zarządzeń kierownika statku mogą być – jeśli względy porządku i bezpieczeństwa tego wymagają – wysadzone na ląd nawet przy zastosowaniu środków przymusu.

10. Kierownicy i inni członkowie załóg holowanych statków i tratew powinni wykonywać wszystkie czynności, które wymagane są ze względu na bezpieczeństwo statku i tratwy, nawet w przypadkach, gdy odpowiednie zarządzenia nie zostały wydane przez kierownika pociągu holowniczego.

Rozdział  VI.

Skład i kwalifikacje załogi.

Skład załogi na statkach.

§  11.

1. Załoga statku z napędem powinna składać się co najmniej:

1) na statkach motorowych:

a) o mocy maszyn do 75 KM włącznie:

– z kierownika statku posiadającego kwalifikacje mechanika i z marynarza,

– na mniejszych motorówkach z kierownika statku posiadającego kwalifikacje mechanika,

b) o mocy maszyn do 250 KM włącznie – z kierownika statku, mechanika i bosmana,

c) o mocy maszyn ponad 250 KM – z kierownika statku, bosmana, mechanika i pomocnika mechanika,

2) na statkach parowych:

a) o mocy maszyn do 150 KM włącznie – z kierownika statku, bosmana, mechanika i palacza,

b) o mocy maszyn ponad 150 KM – z kierownika statku, sternika, marynarza, mechanika i dwóch palaczy.

2. Załoga statków technicznych (pogłębiarki, dźwigi pływające, kafary, prądówki itp.) powinna składać się co najmniej:

1) na statkach bez napędu – z kierownika i marynarza,

2) na statkach z napędem – z kierownika, marynarza, mechanika i palacza bądź smarownika.

3. Załoga statku bez napędu powinna składać się co najmniej :

1) na łodziach ciężarowych do 50 ton – z kierownika,

2) na galarach, krypach i mniejszych barkach od 51 do 124 ton – z kierownika i młodszego marynarza,

3) na barkach od 125 do 200 ton – z kierownika i marynarza,

4) na kanałówkach i berlinkach od 201 do 320 ton – z kierownika i bosmana,

5) na salówkach, berlinkach, wiślankach i wrocławkach od 321 do 600 ton – z kierownika, bosmana i młodszego marynarza,

6) na plauerkach ponad 600 ton – z kierownika, bosmana i marynarza,

7) na koszarkach, świetlicach, zakładach kąpielowych itp. obiektach – z kierownika o kwalifikacjach bosmana.

Poszczególne statki powinny posiadać wyżej podaną liczbę załogi dla danego typu nawet w przypadku, jeśli ich tonaż odbiega od podanych wielkości.

4. Załoga przystani pływającej powinna składać się co najmniej:

1) przystani I i II klasy – z przystaniowego o kwalifikacjach bosmana,

2) przystani III klasy – z przystaniowego o kwalifikacjach marynarza.

5. Szczegółowy skład załóg na jednostkach pływających w ruchu dziennym, całodobowym, trasowym i lokalnym oraz na jednostkach technicznych ustalają na podstawie przepisów niniejszego paragrafu komisje, w których skład wchodzą przedstawiciele władz żeglugowych i armatora.

Kwalifikacje załóg na statkach.

§ 12. 1 (uchylony).

Skład i kwalifikacje załogi na tratwach.

§  13.

1. 2 (uchylony).

2. 3 (uchylony).

3. Załoga tratwy powinna składać się z kierownika i dwóch flisaków do każdego pasa wchodzącego w skład tratwy.

4. Jeżeli przepisy szczegółowe władz żeglugowych nie stanowią inaczej, liczba członków załogi tratew holowanych powinna być dostosowana do ilości pasów, przy czym na jeden pas powinny przypadać co najmniej dwie osoby.

Rozdział  VII.

Dokumenty żeglarskie.

§  14.

1. Każdy członek załogi statku i tratwy jest obowiązany posiadać książeczkę żeglarską. Książeczka żeglarska jest dokumentem określającym przebieg pracy na statkach żeglugi śródlądowej oraz stwierdzającym uprawnienie do pływania na określonych drogach wodnych.

2. Ustala się trzy rodzaje książeczek żeglarskich według wzorów stanowiących załączniki nr 1, 2 i 3 do niniejszego zarządzenia, przy czym:

1) książeczka według wzoru określonego w załączniku nr 1 uprawnia do pływania na śródlądowych drogach wodnych, z wyjątkiem wód granicznych,

2) książeczka według wzoru określonego w załączniku nr 2 uprawnia do pływania na wszystkich śródlądowych drogach wodnych,

3) książeczka według wzoru określonego w załączniku nr 3 uprawnia do pływania na wszystkich śródlądowych drogach wodnych oraz do przekroczenia granicy Państwa.

3. Książeczki żeglarskie wydają organy władzy żeglugowej.

4. Szczegółowy tryb i zasady wydawania książeczek żeglarskich określa odrębna instrukcja.

Rozdział  VIII.

Znaki żeglugowe i sygnalizacja.

§ 15. Wzory oraz znaczenie znaków żeglugowych i sygnałów określa załącznik nr 4.

Znaki żeglugowe.

§  16.

1. Do oznaczania szlaku żeglownego lub spławnego oraz przeszkód dla żeglugi lub spławu służą znaki żeglugowe orientacyjne i ostrzegawcze.

2. Oznakowanie szlaku żeglownego lub spławnego przez ustawianie, zmiany i usuwanie znaków żeglugowych należy do obowiązków organów administracji dróg wodnych, o ile zarządzenie niniejsze lub inne przepisy nie stanowią inaczej.

3. Znaków żeglugowych nie wolno niszczyć, uszkadzać, przenosić na inne miejsca lub usuwać.

4. Jeżeli kierownik statku, tratwy lub pociągu holowniczego zauważy uszkodzenie lub zniszczenie znaku żeglugowego, powinien w miarę możności zawiadomić o tym najbliższy organ administracji dróg wodnych.

5. Jeżeli kierownik statku, tratwy lub pociągu holowniczego stwierdzi nie oznaczoną przeszkodę, powinien w miarę możności oznakować ją znakiem prowizorycznym i zawiadomić o tym najbliższy organ administracji dróg wodnych.

6. Tablice ostrzegawcze, znaki na nurcie i brzegach na szlakach eksploatowanych w nocy powinny być w porze nocnej oświetlone.

7. Światła sygnałowe oznaczające szlak żeglowny powinny być zapalane przez strażnika wodnego w takim czasie, aby ostatnia latarnia na jego odcinku była zapalona przed zachodem słońca; rozpoczęcie gaszenia natomiast powinno się odbywać dopiero ze wschodem słońca.

Stosowanie sygnałów.

§  17.

1. Porozumiewanie się i ostrzeganie statków i tratew podczas ruchu powinno odbywać się za pomocą sygnałów dźwiękowych i wzrokowych.

2. Nie wolno stosować sygnałów, przewidzianych w niniejszych przepisach, w okolicznościach innych niż te, dla których zostały przewidziane.

3. Posługiwanie się innymi sygnałami lub w sposób odmienny, niż to zostało ustalone lub dopuszczone w niniejszych przepisach, jest zabronione.

Rodzaje sygnałów.

§  18.

1. Do sygnalizacji wzrokowej używa się w porze dziennej flag, tarcz lub kul, w porze zaś nocnej świateł.

2. Kolory flag, tarcz i kul muszą być wyraźne i powinny mieć barwę świeżą.

3. Flagi i tarcze używane do sygnalizacji powinny odpowiadać normom resortowym.

4. Sygnały dźwiękowe (słuchowe) daje się za pomocą gwizdka parowego, syreny, trąbki sygnałowej, dzwonu lub gongu.

5. Sygnały dźwiękowe statków z własnym napędem powinny być tak głośne, aby się rozchodziły na odległość co najmniej 1.000 m.

6. Statki parowe dają sygnały dźwiękowe gwizdkiem parowym o tonie wyjącym odmiennym od gwizdków parowozów kolejowych.

7. Światła używane do sygnalizacji powinny świecić się jasno i być widoczne, w zależności od swego przeznaczenia, ze wszystkich stron bądź tylko sektorowo z odpowiedniej strony statku. Szkła latarń sygnałowych powinny być utrzymywane w czystości.

8. Statki posługujące się reflektorami w porze nocnej powinny z nich korzystać w taki sposób, aby światło nie oślepiało załogi innych statków.

Sygnały dźwiękowe.

§ 19. Sygnały dźwiękowe nadaje się za pomocą krótkich i długich dźwięków w sposób jasno rozeznawalny; krótki dźwięk powinien trwać jedną sekundę, długi dźwięk powinien trwać 4–6 sekund. Przerwy pomiędzy pojedynczymi dźwiękami tego samego sygnału powinny trwać 1 sekundę.

Znaczenie sygnałów dźwiękowych.

§ 20. Znaczenie poszczególnych sygnałów dźwiękowych jest następujące:

1) – baczność (uwaga);

2) – – wezwanie do otwarcia śluzy lub mostu oraz wezwanie nadzorcy lub strażnika wodnego na brzeg;

3) – – – koniec jazdy (dla pociągu holowniczego);

4) . kieruję statek na prawo (zezwolenie na mijanie wzdłuż lewej burty);

5) . . kieruję statek na lewo (zezwolenie na mijanie wzdłuż prawej burty);

6) . . . moja maszyna pracuje pełną mocą wstecz, zatrzymuję maszynę, rzucenie kotwicy (dla pociągu holowniczego);

7) . . . . . nie mogę dać się wyprzedzić lub wyminąć;

8) – . a) chcę dokonać obrotu prawą burtą,

b) na postoju – rozpoczęcie jazdy, podniesienie kotwicy (dla pociągu holowniczego);

9) – . . chcę dokonać obrotu lewą burtą;

10) – . . . nakaz zatrzymania się statków idących z przeciwnego kierunku;

11) – . . . . – . . . . nie mogę manewrować statkiem;

12) – – . mam zamiar wyprzedzać i kieruję statek na prawo (zezwolenie na wyprzedzenie wzdłuż prawej burty);

13) – – . . mam zamiar wyprzedzać i kieruję statek na lewo (zezwolenie na wyprzedzenie wzdłuż lewej burty);

14) – – – – – długotrwałe powtarzające się długie dźwięki – wzywam pomocy;

15) .. .. .. seria podwójnych krótkich dźwięków – człowiek za burtą;

16) . . – – wiozę materiały niebezpieczne.

Latarnie sygnałowo-pozycyjne.

§ 21. Rodzaje oraz warunki, jakim powinny odpowiadać latarnie sygnałowo-pozycyjne, określa poniższa tabela:

Lp.	Nazwa latarni sygnałowo-pozycyjnych	Kolor światła	Odległość widzialności światła w m	Kąt widzialności światła w płaszczyźnie poziomej
				kąt całkowity	układ kąta widzialności
1	latarnia masztowa (topowa)
	a) na statkach z własnym napędem mechanicznym	biały jasny	1000	225°	po 112^1/2° w obie strony od płaszczyzny symetrii, licząc od dziobu statku
	b) na statkach bez własnego napędu mechanicznego – holowanych	biały matowy	500	360°	wokoło całego horyzontu
2	latarnia burtowa prawa	zielony jasny	500	112^1/2°	od dziobu 22^1/2° poza trawers w kierunku rufy
3	latarnia burtowa lewa	czerwony	500	112^1/2°	– ‘‘ –
4	latarnia rufowa	biały jasny	1000	135°	po 67^1/2° w obie strony od płaszczyzny symetrii, licząc od rufy statku
5	latarnia holownicza (druga topowa na maszcie w odstępie 1 m)	biały jasny	1000	225°	jak w latarni masztowej
6	latarnie awaryjne:			360°	wokoło całego horyzontu
	a) górna	czerwony	500
	b) dolna	biały	500
	jedną nad drugą w odstępie 1 m

Światła statków z własnym napędem będących w ruchu.

§  22.

1. W czasie jazdy nocnej każdy statek z własnym napędem mechanicznym powinien posiadać następujące światła:

1) masztowe (topowe) wymienione w § 21 lp. 1 lit. a),

2) burtowe wymienione w § 21 lp. 2 i 3,

3) rufowe wymienione w § 21 lp. 4.

2. Światła wymienione w ust. 1 powinny być umieszczone w sposób następujący:

1) masztowe – w przedniej części statku na maszcie sygnalizacyjnym na wysokości co najmniej 1 m ponad światłami burtowymi,

2) burtowe – na ¹/₃ długości statku licząc od dziobu, w miejscu największej szerokości; światła powinny być umieszczone na jednakowej wysokości ponad pokładem i w taki sposób, aby światło nie było widoczne z budki sterniczej, ponadto powinny one być zaopatrzone od strony wewnętrznej w specjalne osłony w taki sposób, aby światło czerwone nie było widoczne od strony prawej burty, światło zaś zielone od strony lewej burty oraz oba światła od strony rufy;

3) rufowe – na rufie statku w taki sposób, aby światło nie było widoczne z pokładu.

Światła statków holujących w czasie jazdy.

§ 23. Każdy holownik prowadzący pociąg powinien w czasie jazdy nocnej posiadać prócz świateł podanych w § 22 drugie światło masztowe (topowe).

Światła statków bez własnego napędu mechanicznego, pływających pojedynczo.

§  24.

1. Statki bez własnego napędu o powierzchni ponad 20 m², płynące pojedynczo powinny mieć światła burtowe i światło rufowe umieszczone stosownie do przepisów § 22.

2. Na statkach bez własnego napędu, napuszczających się rufą, przy zbliżaniu się do innych obiektów pływających należy poruszać światłem rufowym w prawo i w lewo w płaszczyźnie poziomej.

3. Statki o powierzchni 20 m² i poniżej, płynące pojedynczo, powinny mieć przednie białe światło umieszczone na maszcie, widoczne ze wszystkich stron.

Światła statków holowanych.

§  25.

1. Każdy statek w pociągu holowniczym w czasie jazdy nocnej powinien mieć matowe światło topowe, określone w § 21 lp. 1 lit. b), umieszczone co najmniej o 1 m nad pokładem, a statki kryte – co najmniej 1 m nad przykryciem.

2. Ostatni statek w pociągu holowniczym powinien mieć prócz światła topowego światło rufowe określone w § 21 lp. 4.

3. Jeżeli na końcu pociągu holowniczego znajdują się dwa statki złączone burtami, to każdy z nich powinien mieć światło rufowe.

4. Jeżeli statki prowadzone są przy burcie holownika, to holownik i każdy holowany statek powinien posiadać światło rufowe.

5. Jeżeli statki prowadzone przy burcie holownika zasłaniają jego światła pozycyjne, wówczas światła te należy przenieść na zewnętrzne burty statków holowanych.

6. Statki holowane z brzegu powinny mieć światła wymienione w załączniku nr 4 (znaki nr 6a do 6e).

Rozdział  IX.

Ruch żeglugowy i spław tratew.

Kierunek jazdy i odległość między statkami.

§  26.

1. Statki obowiązuje w zasadzie jazda prawą stroną w kierunku ruchu.

2. Odległość między statkami płynącymi oddzielnie jeden za drugim i nie wyprzedzającymi się powinna wynosić przy jeździe w dół rzeki co najmniej 250 m, w górę zaś – co najmniej 100 m. Te same odległości obowiązują na kanałach żeglownych.

Szybkość jazdy.

§  27.

1. Szybkość jazdy statków powinna być taka, aby nie zagrażała bezpieczeństwu innych statków, budowli i urządzeń wodnych.

2. Statki płynące wolniej powinny przepuszczać statki płynące szybciej.

3. Statki bez napędu, płynące z wodą, celem przepuszczenia statków z napędem płynących szybciej powinny zatrzymać się lub zmniejszyć szybkość jazdy przez hamowanie łańcuchami.

4. W miejscach, gdzie wystawiono znak żeglugowy nr 12, 30 lub 24 (załącznik nr 4), należy zmniejszyć szybkość jazdy, ażeby nie wytwarzać silnej fali.

Przejazd pod mostami.

§  28.

1. Przejazd pod mostami dozwolony jest wyłącznie przez oznakowane przęsła żeglowne.

2. Mijanie się i wyprzedzanie w pobliżu i pod mostami jest zabronione.

3. Przy silnym prądzie i wąskim przejściu pod mostami, gdy zachodzi obawa uderzenia o filary, statki powinny napuszczać się rufą.

4. Jeżeli zarządzenia władz żeglugowych nie ustaliły ilości przyczep pociągu holowniczego przy przejeździe pod mostem, wolno holować tylko tyle przyczep, ile można przeprowadzić bez obawy uderzenia o filary mostu.

5. Nie wolno cumować statków do konstrukcji mostowych, jak również nie można odpychać się lub podciągać statku lub tratwy przy pomocy zaczepiania bosaków lub okutych drągów o konstrukcję i podpory mostów. Ewentualne zetknięcie się statku z filarem powinno być osłabione przez użycie miękkich odbijaczy.

6. Pierwszeństwo przejazdu pod mostami mają statki płynące w dół rzeki.

7. Przy zbliżaniu się do mostu należy w odległości 200 m dać sygnał dźwiękowy "baczność" (§ 20 pkt 1). Jeżeli jedzie się pod wiatr, sygnał ten należy powtórzyć w odległości 100 m.

8. Statkom parowym przy przejeździe pod mostami nie wolno zadymiać powietrza.

9. Kierownik statku powinien zawiadomić mechanika statkowego o zbliżaniu się statku do mostu.

10. Jeżeli statek lub tratwa ma przejeżdżać pod mostem o przęsłach ruchomych, wówczas sygnalizuje wezwanie do otwarcia mostu dwoma długimi dźwiękami (§ 20 pkt 2). Po otwarciu mostu obsługa sygnalizuje "przejazd wolny", wystawiając znak żeglugowy nr 14c (załącznik nr 4).

11. Do otwarcia mostu pontonowego należy wezwać obsługę mostu dwoma długimi dźwiękami, tj. znakiem podanym w ust. 10. Obsługa mostu sygnalizuje "przejazd wolny", poruszając w dzień białą flagą w prawo i w lewo nad głową w płaszczyźnie poziomej, w nocy zaś białym światłem w prawo i w lewo na wysokości kolan w płaszczyźnie poziomej.

Zabezpieczenie przejazdu w przęsłach żeglownych.

§  29.

1. Otwór przęsła żeglownego powinien być wolny od wystających części konstrukcji mostu w części podwodnej i nadwodnej. Stałe podpory o konstrukcjach drewnianych przęseł żeglownych powinny być przez administrację mostu pomalowane do wysokości wskazanej przez administrację dróg wodnych. Wózki rewizyjne przy dolnym pasie przęsła żeglownego podczas przejazdu statków powinny być usunięte poza skrajnię żeglowną.

2. Części konstrukcyjne mostu położone nad przejściami dla statków i tratew powinny być umocowane w sposób wyłączający możliwość spadku na statek lub tratwę podczas przejazdu pod mostem. Pod konstrukcją przęseł żeglownych i spławnych nie powinny znajdować się żadne luźne przedmioty. Kładki pod konstrukcją, przeznaczone do obsługi mostu, powinny być przymocowane do konstrukcji w sposób wyłączający możliwość oderwania się. Osoby korzystające z tych kładek powinny usunąć się z nich w czasie przejazdu statków.

3. Wszelkie prace związane z naprawą mostu i filarów oraz malowaniem w przejściach przeznaczonych do żeglugi lub spławu mogą być rozpoczęte po uprzednim zawiadomieniu administracji dróg wodnych.

4. Miejsce i sposób oznakowania przęseł żeglownych w mostach ustala administracja dróg wodnych.

5. Oznakowanie, oświetlenie i zaopatrzenie przęseł żeglownych w łaty oraz malowanie białych prostokątów na filarach mostów, będących w administracji Ministerstwa Komunikacji, należy do obowiązków Ministerstwa Komunikacji, na wszystkich pozostałych mostach – do administracji dróg wodnych.

6. Administracja utrzymująca most powinna zaopatrzyć przęsła żeglowne mostu po obu przeciwległych stronach przęsła w tablice z uwidocznioną na nich rozporządzalną szerokością dla przepływu statków i tratew oraz w łaty wskazujące odczyty wysokości prześwitu przy danym poziomie wody. Długość łaty powinna objąć wysokość od najniższej dolnej krawędzi konstrukcji nośnej mostu do najniższego stanu wody. Łata powinna być zaopatrzona w czytelną podziałkę co 10 cm, przy czym numeracja łaty powinna być podana z góry na dół. Sposób umieszczenia łat lub ustalenie innego sposobu oznaczania wysokości prześwitu określa administracja dróg wodnych w porozumieniu z administracją mostu.

7. Na filarach przęseł żeglownych powinny być w miarę potrzeby, ustalonej przez administrację dróg wodnych, pomalowane białe prostokąty, na każdym filarze jeden prostokąt od góry i jeden od dołu rzeki. Dolna krawędź prostokąta powinna być na poziomie średniego stanu wody, górna zaś – na wysokości 0,5 m ponad najwyższy stan żeglowny. W kierunku poziomym prostokąt powinien pokrywać połowę grubości filara, od osi podłużnej filara do ściany wewnętrznej.

8. W razie potrzeby ustawienia dalb przy moście dla usprawnienia ruchu żeglownego, obowiązek budowy i utrzymania dalb ciąży na administracji dróg wodnych. O potrzebie ustawienia dalb decyduje administracja dróg wodnych.

Przejazd przez uciążliwe miejsca.

§  30.

1. Jeżeli dwa statki zbliżają się do uciążliwego miejsca z dwóch przeciwnych kierunków, oznaczonego znakiem żeglugowym nr 26, 27 lub 28 (załącznik nr 4), pierwszeństwo przejazdu przysługuje statkowi płynącemu w dół rzeki.

2. Przy zbliżaniu się do uciążliwego miejsca należy dać sygnał "baczność" (§ 20 pkt 1).

3. Jeżeli statek płynący w górę rzeki spodziewa się spotkać na uciążliwym odcinku inny statek lub pociąg holowniczy albo też tratwę płynącą w dół rzeki, powinien zatrzymać się i przeczekać, aż minie go obiekt płynący w dół rzeki.

4. Jeżeli pociąg holowniczy jadący w górę rzeki wpłynął już na uciążliwy odcinek szlaku żeglownego, obiekty płynące w dół rzeki powinny zatrzymać się w górze przed wjazdem na ten odcinek i przeczekać, aż minie je pociąg jadący w górę rzeki. Ten sam przepis dotyczy statków pojedynczych lub tratew płynących w dół rzeki w stosunku do pojedynczych statków jadących w górę rzeki.

5. Jeżeli pojedynczy statek jadący w górę rzeki wpłynął już na uciążliwy odcinek, a z góry zbliża się pociąg holowniczy, to pojedynczy statek powinien ustąpić ze szlaku, aby dać miejsce pociągowi holowniczemu jadącemu w dół rzeki.

6. Jeżeli statek z własnym napędem zbliży się tuż przed uciążliwym miejscem do innego statku lub pociągu holowniczego jadącego wolniej od niego i domaga się za pomocą sygnałów zezwolenia na wyprzedzenie, to statek lub pociąg holowniczy jadący wolniej powinien zezwolić na wyprzedzenie, zanim wjedzie na odcinek uciążliwy.

7. Wyprzedzanie i postój na uciążliwym odcinku szlaku żeglownego są zabronione.

Przejazd statków i tratew przez śluzy, jazy i pochylnie.

§  31.

1. Przy zbliżaniu się do śluzy należy zmniejszyć szybkość jazdy w odpowiedniej odległości i zachować należytą ostrożność przy wjeździe do komory śluzowej.

2. Przy zbliżaniu się do śluzy zamkniętej należy w odległości 200 m dać sygnał dźwiękowy oznaczający wezwanie do otwarcia śluzy (§ 20 pkt 2). Jeżeli przed dopłynięciem statku lub tratwy na odległość do 100 m od śluzy wrota nie zostaną otwarte, wówczas statek lub tratwa zatrzymuje się w odległości co najmniej 100 m od śluzy i tak się ustawia, aby przejazd innych statków lub tratew nie był utrudniony.

3. Przy zbliżaniu się do śluzy otwartej z wystawionym znakiem żeglugowym nr 14c (załącznik nr 4) należy w odległości 200 m dać sygnał dźwiękowy "baczność" (§ 20 pkt 1), powtarzając go po raz drugi w odległości 100 m, po czym statek lub tratwa ma prawo wjechać bezpośrednio do komory śluzowej.

4. Podczas śluzowania statek powinien być odpowiednio przycumowany, a maszyny napędowe zatrzymane.

5. Statki w czasie wjazdu do komory śluzowej, podczas pobytu i w czasie wyjazdu z niej, powinny używać elastycznych odbijaczy w celu ochrony ścian komory i ochrony własnej.

6. Z chwilą wjazdu do komory śluzowej kierownicy statków powinni podporządkować się zleceniom kierownika śluzy.

7. W zasadzie śluzowanie odbywa się według kolejności przybycia do śluzy, z wyjątkiem:

1) statków ratowniczych,

2) statków pasażerskich linii regularnych.

8. Kierownicy statków nie posiadających pełnej zdolności manewrowej powinni przed wjazdem do śluzy zawiadomić o tym kierownika śluzy.

9. Władza żeglugowa wyda przepisy lokalne dotyczące porządku śluzowania na poszczególnych śluzach oraz uprawnień i obowiązków załóg statków i śluz w czasie śluzowania.

10. Przepisy ust. 1–9 mają odpowiednie zastosowanie przy przejazdach przez pochylnie i jazy.

11. Na obszary wodne powyżej i poniżej jazów nie wolno wjeżdżać, o ile szlak żeglowny nie prowadzi przez jaz, albo o ile nie zezwoli na to organ administracji dróg wodnych.

12. Statki z własnym napędem i pociągi holownicze mogą przejeżdżać przez jaz tylko z taką szybkością, która zapewnia im zdolność sterowania.

13. Holownik powinien przejeżdżać przez jaz tylko z takim pociągiem, którego przeprowadzenie bez uszkodzeń budowli nie budzi żadnych wątpliwości.

14. Podczas przejazdu przez jaz nie wolno posługiwać się kotwicami lub wleczonymi łańcuchami.

15. Do zamkniętych wrót ochronnych i do pochylni wolno zbliżać się tylko na odległość 100 m.

16. W czasie kiedy przejazd przez jaz jest dozwolony, jaz powinien być oznaczony znakiem żeglugowym nr 13 (załącznik nr 4).

Pociągi holownicze.

§  32.

1. Przy zestawianiu pociągów holowniczych należy uwzględniać siłę maszyn holownika, ilość i ciężar załadowanych przyczep, odległość między przyczepami, układ pociągu, warunki hydro-meteorologiczne, tak aby pociąg w każdych warunkach zachował należytą sterowność.

2. Bez zgody kierownika pociągu holowniczego nie wolno przyłączać do przyczep żadnych innych obiektów

3. Statki lub tratwy wchodzące w skład pociągu holowniczego i nie stosujące się do rozkazów kierownika pociągu mogą być z pociągu wyłączone.

4. Nie wolno holować statków z podniesionymi żaglami.

5. Statki z własnym napędem, płynące w pociągu holowniczym jako statki holowane, nie mogą używać własnych silników.

6. Władza żeglugowa ustali w drodze lokalnych przepisów długość i szerokość pociągów holowniczych z uwzględnieniem jazdy w dół i w górę oraz szybkość na poszczególnych odcinkach dróg wodnych.

Rozdzielanie pociągów holowniczych.

§  33.

1. Z chwilą osiągnięcia miejsca oznaczonego znakiem żeglugowym nr 36 (załącznik nr 4) pociągi holownicze powinny być rozdzielone. Przy przeprowadzaniu poszczególnych przyczep wchodzących w skład pociągu holowniczego należy pozostałe tak ustawić, aby nie przeszkadzały one normalnej żegludze innych statków.

2. Kierownik pociągu powinien rozdzielić pociąg w każdym miejscu, gdzie bezpieczeństwo ruchu tego wymaga, nawet gdyby to miejsce nie było właściwie oznaczone.

Zatrzymanie pociągów holowniczych.

§  34.

1. Jeżeli kierownik jednej z przyczep zażąda zatrzymania pociągu holowniczego, żądanie takie powinno być podawane od przyczepy do przyczepy aż do holownika. Żądanie to można sygnalizować za pomocą trzech krótkich dźwięków, trąbką sygnałową, rogiem lub przez poruszanie w porze dziennej czerwoną flagą, w porze nocnej – czerwonym światłem (znak żeglugowy nr 15c określony w załączniku nr 4).

2. Przyczepy mogą podnieść kotwicę lub ją zarzucić dopiero po otrzymaniu sygnału z holownika (§ 20 pkt 6 i 8 lit. b).

Holowanie z brzegu.

§  35.

1. Holowanie z brzegu powinno się odbywać przy użyciu przeznaczonych na ten cel ścieżek holowniczych. Ciągnąć linę wolno tylko z jednego brzegu.

2. W czasie holowania z brzegu nie wolno uszkadzać ścieżek holowniczych, urządzeń wodnych oraz plantacji wiklinowych.

3. Przy holowaniu z brzegu obowiązuje w zasadzie użycie siły pociągowej po stronie prawej burty.

4. Na drogach wodnych posiadających ścieżkę holowniczą z jednej tylko strony pierwszeństwo przejazdu posiada pociąg holowany w górę.

5. Władza żeglugowa ustala w drodze lokalnych przepisów sposób i warunki holowania z brzegu.

Mijanie.

§  36.

1. Mijać się wolno na wszystkich odcinkach, na których mijanie nie jest zabronione, po porozumieniu się w drodze wymiany sygnałów, jaką stroną ma nastąpić mijanie. Sygnalizowania wymijania dokonuje się przez podanie odpowiednich sygnałów dźwiękowych z równoczesnym wystawieniem w dzień białej flagi po stronie mijania, w nocy zaś dodatkowo białego światła. Niemożność minięcia sygnalizuje się odpowiednim sygnałem dźwiękowym (§ 20 pkt 7).

2. Statki z własnym napędem mechanicznym i pociągi holownicze, płynące naprzeciw siebie, powinny w zasadzie mijać się prawą stroną. Statki jadące w górę powinny zostawić głębszą, dogodniejszą część szlaku żeglownego dla statków płynących w dół rzeki.

3. Przy spotkaniu się na rzekach statków z własnym napędem i pociągów holowniczych oznaczanie strony, po której ma nastąpić wyminięcie, należy do statku lub pociągu holowniczego jadącego w dół rzeki, na kanałach zaś i szlakach żeglownych na jeziorach – do tego, który nie może się mijać na prawo. Przy spotkaniu się statku z napędem ze statkiem bez napędu, stronę, po której ma nastąpić wyminięcie, obiera w każdym przypadku statek z napędem.

4. Przy jednoczesnym zbliżaniu się statków lub pociągów holowniczych do miejsca, gdzie znajduje się skrzyżowanie dróg, pierwszeństwo przejazdu, ma ten statek lub pociąg holowniczy, który po lewej stronie ma spotkany statek.

5. W miejscach, w których nie można się mijać, statek lub pociąg holowniczy płynący w dół rzeki daje sygnał nakazu zatrzymania się statków jadących z przeciwnej strony (§ 20 pkt 10), a statek lub pociąg holowniczy jadący w górę musi przeczekać, aż przejazd będzie wolny.

6. Jeżeli mijanie jest niemożliwe i którykolwiek ze statków nie może zatrzymać maszyny lub nie może kotwiczyć, powinien to oznajmić zawczasu jadącemu naprzeciw statkowi sygnałem "nie mogę manewrować" (§ 20 pkt 11). Na taki sygnał statek jadący naprzeciw powinien się zatrzymać.

Wyprzedzanie.

§  37.

1. Statki jadące szybciej mogą wyprzedzać statki wolniej jadące w tym samym kierunku, jeśli:

1) mają pewność, że manewr ten nie zagraża bezpieczeństwu ruchu,

2) wymienione zostały odpowiednie sygnały.

2. Oznaczenie strony, po której ma nastąpić wyprzedzanie, należy do statku wyprzedzającego.

3. Wyprzedzany statek obowiązany jest po wymianie sygnałów ułatwić dokonanie uzgodnionego manewru przez ustąpienie z drogi i zmniejszenie szybkości.

4. Jeżeli wyprzedzenie grozi niebezpieczeństwem, wyprzedzany statek daje sygnał (§ 20 pkt 7) i na ten sygnał statek wyprzedzający powinien wstrzymać się z wyprzedzeniem, jadąc w odległości 50–100 m, aż zajdą dogodne warunki do wyprzedzenia.

5. Nie wolno wyprzedzać, gdy wyprzedzany statek znajduje się na wąskich przejściach, ostrych zakolach szlaku żeglownego oraz na odcinkach uciążliwych dla żeglugi, oznaczonych odpowiednimi znakami. Ponadto nie wolno wyprzedzać na odległości mniejszej niż 500 m przed mostami, przystaniami, wejściami do portów, zimowisk oraz w pobliżu miejsc wykonywania robót regulacyjnych, konserwacyjnych, pogłębiarskich i pomiarowych.

6. Przepisy niniejszego paragrafu mają zastosowanie również do pociągów holowniczych.

Obracanie (manewrowanie).

§ 38. Obracanie na szlaku żeglownym w celu zmiany kierunku jazdy, zatrzymywanie się, składanie pociągów holowniczych i tym podobne manewrowanie można wykonać tylko w takiej odległości od innych obiektów pływających, aby nie spowodować niebezpieczeństwa. Statki pragnące zawrócić na szlaku powinny dać odpowiedni sygnał (§ 20 pkt 8 lub 9), w nocy zaś dodatkowo zataczać koła białym światłem.

Ograniczenie żeglugi i spławu z powodu złych warunków atmosferycznych.

§  39.

1. W razie złych warunków atmosferycznych, jak: złej widoczności, mgły, śnieżycy itp., należy zmniejszyć szybkość jazdy. Na statkach pojedynczych i pociągach holowniczych należy wywiesić przepisowe światła.

2. Kierownicy wszystkich statków i pociągów holowniczych obowiązani są przerwać jazdę i zatrzymać je w miejscach najbardziej odpowiednich do postoju, jeżeli widoczność z powodu złych warunków atmosferycznych jest ograniczona.

3. W obu przypadkach wymienionych w ust. 1 i 2 kierownicy statków obowiązani są dawać co 2 minuty sygnał "baczność" (§ 20 pkt 1). Ponadto należy wystawić wachtę na dziobie pierwszego statku i na rufie ostatniej przyczepy.

4. W razie złych warunków atmosferycznych kierownicy tratew powinni zatrzymać je poza szlakiem żeglownym i dawać sygnał "baczność" wymieniony w ust. 3.

Zamknięcie drogi wodnej.

§  40.

1. Czasowe zamknięcie drogi wodnej zarządza administracja dróg wodnych powiadamiając o tym zainteresowanych.

2. Zamknięcie drogi wodnej sygnalizuje ustawiony na brzegu rzeki w miejscu dobrze widocznym znak żeglugowy nr 15a (załącznik nr 4). Znaki te ustawia się w takiej odległości od miejsca przeszkody, aby zbliżające się statki lub tratwy mogły z łatwością zatrzymać się przed przeszkodą. Wszystkie zbliżające się statki ustawiają się wówczas tak, aby pozostawić wolne miejsce dla przejazdu.

3. O pochodzie lodów lub wysokich stanach wód administracja dróg wodnych zawiadamia w takim terminie, aby wszystkie statki i tratwy będące w drodze na danym odcinku mogły we właściwym czasie zawinąć bezpiecznie do najbliższych portów lub zimowisk.

Żegluga nocna.

§  41.

1. Za żeglugę nocną uważa się ruch statków na drogach wodnych w czasie pory nocnej.

2. Kierownik statku i sternik muszą być dokładnie obeznani z odcinkiem drogi wodnej, który zamierzają przepłynąć w czasie nocy.

3. W czasie nocnej żeglugi na statku powinna znajdować się nocna zmiana załogi.

4. Statki z napędem powinny posiadać reflektory o odpowiednim zasięgu światła, z których mogą korzystać w przypadku koniecznej potrzeby w taki sposób, aby światło nie oślepiało załóg innych statków.

5. Jeżeli w porze nocnej zaistnieją specjalnie uciążliwe warunki nawigacyjne, jak: burza, śnieżyca, mgła, należy zmniejszyć szybkość jazdy statków lub zatrzymać je, a kierownicy statków i pociągów holowniczych obowiązani są dawać co 2 minuty sygnał "baczność" (§ 20 pkt 1). Statek lub pociąg holowniczy, który zatrzymał się w miejscu nieodpowiednim, powinien natychmiast po ustaniu przeszkód wyjechać z tego miejsca.

6. Szlak żeglowny, śluzy i wejście do śluz na eksploatowanych w porze nocnej drogach wodnych powinny być oświetlone.

7. Wjazd do śluz od wewnętrznej strony w miarę potrzeby powinien być pomalowany białą farbą.

8. Na wąskim szlaku żeglownym statki holujące powinny płynąć ze skróconą liną holowniczą.

9. Wszystkie świetliki, okna i iluminatory na statku powinny być w pociągu holowniczym zasłonięte.

10. Okna w przedniej części budki sterniczej powinny być otwarte.

11. Statki na nocnym postoju na trasie powinny być oznaczone światłami postojowymi. Na statkach stojących obok siebie umieszcza się światło na statku zewnętrznym od strony wolnego szlaku żeglownego.

12. Światła postojowe białe powinny być widoczne przynajmniej na 1000 m, kolorowe przynajmniej na 500 m.

13. Światła postojowe powinny być umieszczone na odpowiedniej wysokości, tak aby były widoczne ze wszystkich stron.

14. Umieszczanie świateł postojowych w sterowniach jest zabronione.

15. Władza żeglugowa wyda lokalne przepisy dotyczące rozmiarów i sposobu uprawiania żeglugi nocnej, a w szczególności ustali wielkość składu pociągów oraz określi możliwość jedno lub dwukierunkowej jazdy na poszczególnych odcinkach dróg wodnych.

Przewozy międzybrzegowe.

§  42.

1. Na urządzenie stałego przewozu międzybrzegowego wymagane jest pozwolenie właściwego organu gospodarki wodnej.

2. Promy na uwięzi i ich przyczółki powinny być urządzone i utrzymywane w taki sposób, aby nie stanowiły przeszkody dla żeglugi i spławu.

3. Lina lub łańcuch w miejscu przewozu powinny być zawieszone w taki sposób, aby najniższy punkt liny lub łańcucha był wzniesiony na rzekach żeglownych na wysokości 6,00 m, a na rzekach spławnych na wysokości co najmniej 2,5 m ponad najwyższy stan wody, przy którym żegluga lub spław może się jeszcze odbywać.

4. Liny i łańcuchy przystosowane do opuszczania powinny być stale opuszczone na dno drogi wodnej, a naciągane tylko w celu każdorazowego uruchomienia promu.

5. Promy na uwięzi powinny być w porze nocnej ustawione przy brzegu w taki sposób, aby nie stanowiły przeszkody dla żeglugi i spławu. Promy stojące przy brzegu powinny być oznaczone jasnym, białym światłem, umieszczonym co najmniej 2 m nad powierzchnią wody po stronie szlaku żeglownego.

6. Promy bez własnego napędu będące w ruchu w porze nocnej lub podczas mgły powinny być oznaczone po obu burtach promu jasnym białym światłem, osłoniętym od strony promu.

7. Łodzie używane do przewozów międzybrzegowych powinny tak odpływać od brzegu, aby nie przeszkadzały na szlaku statkom lub pociągom holowniczym.

8. Promem nie wolno odpłynąć od brzegu po nadaniu przez nadjeżdżające statki lub pociągi holownicze sygnału "baczność" (§ 20 pkt 1). Sygnał taki powinien być nadany z odległości 500 m przy jeździe w dół i 300 m – przy jeździe w górę. Promami będącymi w ruchu należy jak najszybciej przybić do brzegu.

9. Kierownicy przewozów międzybrzegowych obowiązani są posiadać świadectwo przewoźnika, upoważniające ich do uprawiania tego zawodu.

10. Świadectwo przewoźnika wydają właściwe władze żeglugowe.

11. Przeprowadzając dochodzenia wodno-prawne dla udzielenia pozwolenia na uruchomienie stałego przewozu międzybrzegowego, władza żeglugowa wypowiada się co do warunków technicznych i utrzymania promów oraz co do dopuszczalnego ich obciążania.

Tratwy.

§  43.

1. Wiązanie drewna w pasy i pasów w tratwy powinno być wykonywane starannie, przy użyciu odpowiedniego materiału, w taki sposób, aby poszczególne dłużyce i kloce nie rozpłynęły się na szlaku, a ewentualne rozłączanie i ponowne złączanie pasów i tafli (tablic) nie sprawiło trudności.

2. Drewno przeznaczone do spławu lub drewno z rozbiórki tratew może być składane na brzegach dróg wodnych (na bindugach) tylko za zezwoleniem administracji dróg wodnych w miejscach przez nią wskazanych, z zastrzeżeniem praw właścicieli gruntów. Złożone na bindugach drewno powinno być w miejscach zagrożonych wysokim stanem wody należycie zabezpieczone przed samorzutnym spłynięciem. W miarę możliwości należy unikać składania drewna w miejscach zagrożonych wysokim stanem wody.

3. Przeznaczone do spławu drewno zwiezione na ląd bądź wrzucone do wody powinno być należycie zabezpieczone przed ewentualnym rozpłynięciem się lub porwaniem przez fale. W miejscach stałego magazynowania na wodzie drewna przeznaczonego do spławu bądź przekazanego odbiorcom po dokonanym spławie powinny być zbudowane odpowiednie obory stałe. Przy wiązaniu drewna w tratwy na rzekach o wartkim prądzie do wody może być spuszczona tylko taka ilość drewna, jaką w ciągu dnia można uformować w tafle (tablice) lub tratwy. Drewno złączone w tafle (tablice), pasy lub tratwy powinno być odprowadzone w ciągu dnia na dozwolone miejsca postoju i tam przycumowane w należyty sposób do brzegu.

4. Do wiązania tratew na skanalizowanych drogach wodnych nie wolno używać drutu.

5. W miejscach wiązania, cumowania i rozwiązywania tratew nie wolno zanieczyszczać wody ani brzegów. Zatopione w wodzie kloce drewna powinny być niezwłocznie wydobyte przez spławiającego drewno.

6. Na wodach tratwy powinny być ustawiane przy jednym brzegu w takiej szerokości, aby nie zagrażały żegludze i ruchowi turystycznemu. Na wodach żeglownych drewno w tratwach wolno ustawiać wyłącznie poza granicami wytyczonego szlaku żeglownego.

7. Władza żeglugowa ustala w drodze lokalnych przepisów największe dopuszczalne wymiary tafli (tablic), pasów i tratew.

Ruch tratew.

§  44.

1. Zanurzenie tratew powinno być takie, aby tratwy mogły swobodnie i bezpiecznie pływać przez wszystkie płytkie miejsca drogi wodnej, które zamierza się przebyć.

2. Całkowita powierzchnia tratew powinna być widoczna ponad zwierciadło wody.

3. Tratwy powinny płynąć jedna za drugą w odległości co najmniej 300 m; odległość ta zawsze powinna być utrzymana.

4. Spławianie tratew jest zabronione:

1) w porze nocnej,

2) podczas mgły,

3) przy słabej widoczności brzegu.

5. Tratwy holowane w porze nocnej muszą być oznaczone dwoma białymi światłami, umieszczonymi w tylnej części tratwy w obu narożnikach i na wysokości 3 m nad poziomem wody.

6. Tratwy stojące w czasie okresu nawigacyjnego na drogach wodnych powinny być oznaczone białą flagą umieszczoną w połowie długości tratwy po stronie szlaku żeglownego, w nocy dwoma jasnymi białymi światłami umieszczonymi na obu rogach tratew po stronie szlaku żeglownego.

7. Jeżeli w mostach są otwory przeznaczone wyłącznie do przejścia tratew, wówczas tratwy powinny przechodzić tylko tymi otworami.

8. Przy nadpływaniu do miejsca oznaczonego znakiem żeglugowym nr 32 (załącznik nr 4) należy zmniejszyć szerokość tratwy do wymiarów wyznaczonych przez organy władzy żeglugowej.

Postoje statków i tratew.

§  45.

1. Statki i tratwy można zatrzymać na dłuższe postoje na drogach wodnych tylko w miejscach wyznaczonych do tego celu (znak żeglugowy nr 22 – załącznik nr 4) przez organy administracji dróg wodnych.

2. Postój w takich miejscach – o ile na statkach i tratwach nie dokonuje się operacji ładunkowych albo nie czeka się na prześluzowanie – nie może trwać dłużej niż 3 dni, a na kanałach żeglownych dłużej niż 24 godziny. Przedłużenie postoju tratew w razie niekorzystnych warunków atmosferycznych wymaga zezwolenia właściwego organu administracji dróg wodnych. Nie dotyczy to taboru zatrudnionego przy wykonywaniu robót związanych z utrzymaniem dróg wodnych.

3. Statki powinny podczas postoju stać jak najbliżej brzegu dziobem pod prąd, na kotwicach, tratwy zaś na rzekach muszą być należycie umocowane linami (przycumowane). Jeżeli na postoju zbierze się większa ilość statków, powinny one stać w rzędzie w ten sposób, aby dzioby statków znajdowały się poniżej rufy statków stojących przed nimi. Jeżeli statki stoją w dwu rzędach, statki bocznokołowe ustawia się w ten sposób, aby tambory ich znajdowały się jeden za drugim. Nadto statki powinny być tak zabezpieczone, aby wahania stanów wody oraz uderzenia fal wywołanych przez przejeżdżające obok statki nie narażały je na niebezpieczeństwo. Stery statków na postoju powinny być tak ustawione, żeby nie mogły się poruszać pod wpływem prądu. W czasie postoju załoga powinna pełnić służbę wachtową dzienną i nocną.

4. Kotwice powinny być rzucone do wody w takim miejscu, żeby nie uszkadzały innych statków. Nie wolno zarzucać kotwic na budowle wodne, jak również do wody w kanałach.

5. Nie wolno cumować statków i tratew do mostów lub do budowli wodnych.

6. Ruch i postój statków i tratew w portach i zimowiskach oraz korzystanie z urządzeń portowych normują przepisy portowe.

7. Przejściowe, krótkotrwałe przybijanie statków i tratew do brzegu, jak również czasowe korzystanie z brzegu dla dokonania operacji ładunkowych jest w zasadzie dozwolone pod warunkiem, że:

1) nie narusza przepisów prawa wodnego i przepisów niniejszego zarządzenia,

2) nie powoduje przeszkód dla żeglugi i spławu,

3) nie wywołuje uszkodzeń budowli i urządzeń wodnych.

8. Zabrania się przybijania do brzegów:

1) w przejściach pod mostami i w obrębie 100 metrów powyżej i poniżej tych przejść,

2) w pobliżu przewozów międzybrzegowych (promów) w odległości 50 m poniżej i powyżej przewozów,

3) w cieśninach i uciążliwych przejściach wewnątrz ostrych zakoli dróg wodnych oraz do poprzecznych tam (ostróg) regulacyjnych,

4) przy ujściu dopływów, odgałęzieniach kanałów, wjeździe do portów; nie dotyczy to jednak ujść rzek i odgałęzień kanałów przeznaczonych na miejsca ładunkowe,

5) przy ładowniach publicznych, jeżeli postój nie jest związany z operacjami ładunkowymi,

6) w miejscach oznaczonych znakiem żeglugowym nr 23 zabraniającym postoju (załącznik nr 4),

7) na odcinkach rzek stanowiących granicę państwową – poza przewidzianymi miejscami postoju.

9. Zatrzymanie się na szlaku żeglownym w miejscach określonych w ust. 8 dozwolone jest tylko w nagłych wypadkach i w takim miejscu, aby największe statki mogły bez przeszkód przejeżdżać obok zatrzymujących się statków.

10. Zatrzymanie się statków i tratew na odcinkach rzek stanowiących granicę Państwa, poza przewidzianymi miejscami postoju, może nastąpić jedynie z powodu niezdolności do ruchu statku lub tratwy na skutek przyczyn technicznych, co powinno być stwierdzone komisyjnym protokołem. Kierownik statku lub tratwy obowiązany jest bezzwłocznie powiadomić o wypadku właściwe władze żeglugowe pisemnym raportem z podaniem przyczyn zatrzymania się.

11. W przypadkach przewidzianych w ust. 10 załoga nie może opuszczać statku lub tratwy bez specjalnego zezwolenia Wojsk Ochrony Pogranicza lub Milicji Obywatelskiej, chyba że pozostawanie na statku lub tratwie przez czas potrzebny do uzyskania zezwolenia zagraża życiu załogi. Prawo do opuszczenia statku lub tratwy dla uzyskania wspomnianego zezwolenia od najbliższej placówki Wojsk Ochrony Pogranicza lub Milicji Obywatelskiej posiada osoba wyznaczona przez kierownika statku lub tratwy.

12. Odciążenie statku (lichtowanie) na szlaku żeglownym może odbywać się tylko w takich miejscach, w których nie powoduje to przeszkód dla żeglugi. Jeżeli zajdzie potrzeba odciążenia stojącego na mieliźnie (przemiale) statku, wolno przeładować z niego tylko tyle ładunku, aby odciążony statek mógł zejść z mielizny; dalsze ewentualne odciążenie powinno odbywać się w miejscu nie powodującym przeszkód dla żeglugi.

13. Na statkach znajdujących się na postoju na szlaku żeglownym załoga powinna być stale obecna.

14. Statki stojące na szlaku żeglownym lub obok niego wskutek uszkodzenia, niezdolności do ruchu lub wykonujące prace w łożysku rzeki, odciążające itp. powinny być oznaczone znakiem żeglugowym nr 12 (załącznik nr 4).

15. W czasie krótkich postojów tratew w drodze załoga tratwy może zejść na ląd za zezwoleniem kierownika, który powinien jednak pozostawić część załogi dla dozorowania tratwy na postoju. W czasie dłuższego postoju na skutek nieodpowiednich warunków atmosferycznych, oczekiwania na przyjęcie drewna przez odbiorcę itp. załoga może opuścić tratwę pod warunkiem należytego zabezpieczenia jej przed samorzutnym spłynięciem i pozostawienia tratwy pod stałym dozorem; czas i miejsce postoju powinny być uzgodnione z najbliższym organem administracji dróg wodnych. W porze nocnej, podczas mgły, śnieżycy, wichru lub burzy załodze nie wolno schodzić na ląd, o ile tratwa stoi na szrekach i nie jest przycumowana do brzegu.

16. Statek na postoju zimowym powinien mieć odpowiedni stały dozór.

Kotwice.

§  46.

1. Kotwice i inny sprzęt powinny być tak umieszczone, aby nie wystawały za burtę statku. Kotwice mogą wystawać za burtę:

1) w pociągach holowniczych jadących w górę rzeki – tylko dziobowe w pierwszej przyczepie,

2) w pociągach holowniczych jadących w dół rzeki – wszystkie rufowe i po jednej najcięższej dziobowej na każdej przyczepie.

2. W czasie ruchu statku kotwice i łańcuchy nie mogą być zanurzone w wodzie. W czasie ruchu nie wolno wlec kotwicy po dnie.

3. W miejscach oznaczonych znakiem żeglugowym nr 29 (załącznik nr 4) nie wolno używać kotwicy, a tratwom nie wolno szrekować; nie wolno również statkom i tratwom dobijać do brzegu. Zakaz ten dotyczy odcinka drogi wodnej na 100 metrów powyżej i poniżej oznaczonego miejsca.

Rozdział  X.

Przepisy szczególne dla żeglugi pasażerskiej.

§  47.

1. Statki z własnym napędem przeznaczone do przewozu pasażerów powinny być tak urządzone, aby zapewniały pasażerom bezpieczeństwo, wygodę i należyte warunki higieniczne.

2. Szczegółowe warunki techniczne w zakresie budowy, klasyfikacji i stateczności statków pasażerskich określają przepisy Polskiego Rejestru Statków.

3. Warunki sanitarne na statkach regulują odrębne przepisy.

4. Do wsiadania i wysiadania pasażerów służą przystanie do tego celu przeznaczone i odpowiednio przystosowane. Nabrzeże w rejonie przystani powinno posiadać bariery zabezpieczające. W zależności od nasilenia ruchu i warunków terenowych rozróżnia się:

- przystanie I klasy (dworce wodne),

- przystanie II klasy,

- przystanie III klasy,

- przystanie IV klasy (przystanki).

Lokalizację przystani I, II i III klasy ustala władza żeglugowa w porozumieniu z armatorem, administracją dróg wodnych i prezydium właściwej powiatowej rady narodowej.

5. Wsiadanie i wysiadanie pasażerów może się odbywać wyłącznie i bezpośrednio na przystaniach. Wsiadanie i wysiadanie pasażerów na przystań nie może się odbywać poprzez inny statek. Ruch wsiadania i wysiadania reguluje kierownik statku.

6. Ruch pasażerów przy wejściu na przystanie I, II i III klasy reguluje kierownik przystani.

7. Kierownik statku może przyjąć tylko taką liczbę pasażerów, jaka jest ustalona dla danego statku. Na statku na widocznym miejscu powinna znajdować się wywieszka określająca największą dopuszczalną liczbę pasażerów. Dzieci do lat 12 mogą korzystać z żeglugi pasażerskiej tylko pod nadzorem rodziców lub opiekunów.

8. Kierownik statku pasażerskiego powinien każdorazowo wiedzieć, ilu pasażerów przebywa na statku.

9. Na statkach nie wolno przewozić osób w stanie nietrzeźwym.

10. Statki płynące z pasażerami nie mogą holować innych statków lub tratew, a statki holujące i holowane nie mogą przyjmować pasażerów.

11. Przewożenie pasażerów na tratwach jest zabronione.

12. Przewóz osób postronnych w łodzi holowanej za statkiem jest zabroniony. Zakaz ten nie dotyczy zorganizowanego holowania łodzi sportowych i turystycznych.

13. Pasażerowie obowiązani są stosować się do przepisów porządkowych na statkach oraz do doraźnych zarządzeń kierownika statku i wskazówek załogi wydawanych w zakresie bezpieczeństwa pasażerów, statku i ładunku (§ 10 ust. 8).

14. Operacje ładunkowe nie mogą być na statku dokonywane równocześnie z wsiadaniem lub wysiadaniem pasażerów, chyba że istnieją specjalne pomosty przeznaczone do ładowania.

15. Przedsiębiorstwa uprawiające żeglugę pasażerską obowiązane są corocznie zgłaszać statki i przystanie pasażerskie do zbadania ich stanu i dokumentów właściwej terenowo władzy żeglugowej. Statki te powinny być zgłaszane w stanie zupełnej gotowości do pracy żeglugowej w terminach uzgodnionych z władzą żeglugową.

16. Przedsiębiorstwa uprawiające żeglugę pasażerską obowiązane są corocznie, co najmniej na dwa tygodnie przed rozpoczęciem regularnego ruchu, przesyłać organom administracji dróg wodnych właściwym dla wód, na których uprawiane będą rejsy, rozkłady jazdy statków. W rozkładach tych powinny być podane miejscowości, w których według rozkładu statki będą przystawać. Informacje o późniejszych zmianach w rozkładzie jazdy należy przesyłać przed ich wprowadzeniem.

17. Władze żeglugowe lub organy administracji dróg wodnych mogą zażądać zmiany rozkładu jazdy, jeżeli wymagać tego będą względy bezpieczeństwa ruchu.

18. Rozkłady jazdy, taryfy i ich zmiany powinny być podane do publicznej wiadomości przez obwieszczenie na przystaniach i na statkach.

19. Statki nie mogą odbijać od przystani wcześniej, niż to przewiduje rozkład jazdy.

Rozdział  XI.

Wypadki na drogach wodnych.

§  48.

1. Za wypadki w rozumieniu niniejszego zarządzenia uważa się wypadki wymienione w instrukcji Ministra Żeglugi z dnia 7 grudnia 1952 r. w sprawie trybu postępowania w związku z wypadkami na śródlądowych drogach wodnych (Monitor Polski Nr A-106, poz. 1655).

2. Jeżeli statek ulegnie wypadkowi zagrażającemu życiu osób znajdujących się na nim, kierownik statku powinien wszelkimi rozporządzalnymi środkami ratować najpierw pasażerów, a następnie załogę.

3. Jeżeli statek, któremu grozi niebezpieczeństwo, wzywa pomocy (sygnałem dźwiękowym podanym w § 20 pkt 14), kierownicy statków znajdujących się w pobliżu obowiązani są niezwłocznie pospieszyć z pomocą.

4. Statek, który na skutek utraty zdolności do manewrowania zatarasował szlak żeglowny, daje o tym znać zbliżającym się statkom sygnałem dźwiękowym lub przez poruszanie w dzień czerwoną flagą, w nocy zaś czerwonym światłem (znak żeglugowy nr 15c – załącznik nr 4); kierownik statku powinien w miarę możności powiadomić najbliższy organ administracji dróg wodnych o zatarasowaniu szlaku żeglownego.

5. Statek, któremu grozi zatonięcie lub który utracił zdolność manewrowania, powinien być usunięty ze szlaku żeglownego na płytkie i bezpieczne miejsce.

6. Jeżeli szlak żeglowny został zatarasowany przez zatonięcie statku lub przez najechanie statku na mieliznę, kierownik statku powinien zawiadomić niezwłocznie o wypadku najbliższy organ administracji dróg wodnych i władzy żeglugowej, wystawić znak żeglugowy nr 15b (załącznik nr 4) i w miarę możliwości starać się uprzedzać inne obiekty pływające o powstałej przeszkodzie w ruchu.

7. Jeżeli wypadki wymienione w ust. 4–6 zaszły poza szlakiem żeglownym, tak że obok statków możliwy jest przejazd innych statków, wówczas kierownicy statków lub tratew powinni niezwłocznie ustawić znak żeglugowy nr 12b (załącznik nr 4).

Obowiązek zawiadamiania o wypadkach.

§  49.

1. Kierownicy statków lub tratew obowiązani są donieść najbliższemu organowi władzy żeglugowej o zderzeniu się statków lub tratew, o utknięciu na mieliźnie lub zatonięciu, pożarze i o wszystkich nieszczęśliwych wypadkach na własnych lub na napotkanych statkach, jak również o wszystkich zauważonych przeszkodach na szlaku żeglownym.

2. Organ władzy żeglugowej, powiadomiony o wypadku, ustala bezzwłocznie przebieg wypadku i jego przyczyny, a do tego czasu kierownicy statków uczestniczących w wypadku obowiązani są wstrzymać dalszą podróż i pozostać jak najbliżej miejsca wypadku.

Rozdział  XII.

Przewóz towarów niebezpiecznych.

§ 50. Warunki przewozu materiałów niebezpiecznych na śródlądowych drogach wodnych – w tym również wojskowych ładunków niebezpiecznych – regulują odrębne przepisy.

Rozdział  XIII.

Przepisy różne.

Zastosowanie przepisów do statków będących w użytkowaniu wojska, organów ochrony granic i Milicji Obywatelskiej.

§ 51. Do statków będących w użytkowaniu wojska, organów ochrony granic i Milicji Obywatelskiej stosuje się przepisy zarządzenia tylko w zakresie bezpieczeństwa żeglugi, a mianowicie przepisy rozdziałów VIII, IX i XI.

Zastosowanie przepisów do statków morskich.

§ 52. Do statków morskich w czasie ich przebywania na drogach wodnych śródlądowych stosuje się przepisy § 8 i rozdziałów VIII, IX, X, XI i XII.

Zastosowanie przepisów do statków rybackich, turystycznych i sportowych.

§  53.

1. Na statkach rybackich, turystycznych i sportowych z własnym napędem mechanicznym oraz bez własnego napędu, o ile powierzchnia ich przekracza 20 m², powinno się znajdować świadectwo zdolności żeglugowej w oryginale, a na statkach parowych nadto książka kotłowa w oryginale (§ 9 ust. 1 pkt 2 i 5).

2. Statki rybackie, turystyczne i sportowe przebywające na żeglownych lub spławnych drogach wodnych śródlądowych w porze nocnej powinny być zaopatrzone w światła ustalone zarządzeniem.

3. Załogi statków rybackich, turystycznych i sportowych obowiązane są znać przepisy zarządzenia w zakresie oznakowania i sygnalizacji, w zakresie ruchu żeglugowego i spławu oraz w zakresie wypadków (rozdziały VIII, IX i XI).

4. Statki rybackie, turystyczne i sportowe bez względu na wielkość mogą korzystać z całej szerokości drogi wodnej pod warunkiem nietamowania ruchu żeglugowego.

5. Sprawy nie objęte ust. 1–4 regulują odrębne przepisy wydane w stosunku do statków rybackich przez Ministra Rolnictwa, w stosunku zaś do statków sportowych i turystycznych przez Przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki. Przepisy te zostaną wydane w porozumieniu z Ministrem Żeglugi, Prezesem Centralnego Urzędu Gospodarki Wodnej i Ministrem Spraw Wewnętrznych.

§ 54. Imprezy turystyczne i sportowe wymagające zgromadzenia statków na określonym odcinku drogi wodnej lub wymagające czasowego ograniczenia żeglugi mogą się odbywać tylko za zezwoleniem władzy żeglugowej, wydanym w porozumieniu z administracją dróg wodnych. Wniosek o zezwolenie powinien być złożony na 10 dni przed terminem imprezy, a rozpatrzony w ciągu 3 dni.

Przepisy końcowe.

§  55.

1. Nadzór nad przestrzeganiem przepisów niniejszego zarządzenia i przepisów wydanych na jego podstawie sprawują władze żeglugowe powołane na mocy odrębnych przepisów do wykonywania nadzoru nad żeglugą oraz do inspekcji statków i tratew.

2. Właściciele, posiadacze oraz kierownicy statków i tratew obowiązani są stosować się do zarządzeń władz żeglugowych oraz ułatwiać im w związku z wykonywaniem przez nie nadzoru nad żeglugą wstęp na statki, przejazd nimi i doczepianie do nich ich służbowych środków lokomocji.

3. Wstęp na statki będące w użytkowaniu wojska, organów ochrony granic i Milicji Obywatelskiej, przejazd nimi i doczepianie do nich służbowych środków lokomocji władz żeglugowych może nastąpić tylko za zgodą dowódców statków.

§ 56. Winni przekroczenia przepisów niniejszego zarządzenia i zarządzeń wydanych na jego podstawie będą pociągani do odpowiedzialności karno-administracyjnej na podstawie art. 15 i 16 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. o żegludze i spławie na śródlądowych drogach wodnych (Dz. U. z 1952 r. Nr 26, poz. 182).

§ 57. Traci moc zarządzenie Ministra Żeglugi z dnia 10 września 1952 r. w sprawie uprawiania żeglugi i spławu na śródlądowych drogach wodnych (Monitor Polski Nr A-87, poz. 1368).

§ 58. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  Nr 1

Książeczka żeglarska

grafika

ZAŁĄCZNIK  Nr 2

Książeczka żeglarska

grafika

ZAŁĄCZNIK  Nr 3

Książeczka żeglarska

grafika

ZAŁĄCZNIK  Nr 4

ZNAKI ŻEGLUGOWE

grafika

¹ § 12 uchylony przez § 71 pkt 4 rozporządzenia z dnia 5 grudnia 1962 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych członków załóg statków żeglugi śródlądowej i tratew (Dz.U.62.65.323) z dniem 19 czerwca 1963 r.

² § 13 ust. 1 uchylony przez § 71 pkt 4 rozporządzenia z dnia 5 grudnia 1962 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych członków załóg statków żeglugi śródlądowej i tratew (Dz.U.62.65.323) z dniem 19 czerwca 1963 r.

³ § 13 ust. 2 uchylony przez § 71 pkt 4 rozporządzenia z dnia 5 grudnia 1962 r. w sprawie kwalifikacji zawodowych członków załóg statków żeglugi śródlądowej i tratew (Dz.U.62.65.323) z dniem 19 czerwca 1963 r.